Ρήσεις καί Διηγήσεις Ἁγίου Παϊσίου (κβ-κη). Ἀπό τήν Ἀσκητική καί Ἡσυχαστική Ἁγιορείτικη Παράδοση

κβ’

«Βο­η­θᾶ ὅ­ταν προ­σεύ­χε­ται κα­νείς σέ βου­νά καί ὄ­χι σέ χα­ρά­δρες καί κλει­σοῦ­ρες. Καί ὁ Χρι­στός στά βου­νά πή­γαι­νε καί προ­σευ­χό­ταν. Ἔ­τσι ἀ­νοί­γει ὁ νοῦς καί τά αἰ­σθή­μα­τα. Γι᾿ αὐ­τό καί οἱ ἄν­θρω­ποι τῆς Ἠ­πεί­ρου καί τῶν βου­νῶν ἔ­χουν μία λε­βεν­τιά».

κγ’

«Ὅ­ταν κά­ποι­ος εἶ­ναι νευ­ρι­α­σμέ­νος, κα­λύ­τε­ρα νά μήν τοῦ μι­λή­σης κα­θό­λου, ἔ­στω καί μέ κα­λό τρό­πο. Δι­ό­τι μοιά­ζει μέ τόν πλη­γω­μέ­νο, πού δέν δέ­χε­ται οὔ­τε καί τό χά­δι, για­τί ἐ­ρε­θί­ζει τίς πλη­γές του».

κδ’

«Ἡ ψυ­χή καί τό πνεῦ­μα πού ἀ­να­φέ­ρον­ται στήν Ἁ­γί­α Γρα­φή, δέν εἶ­ναι δύ­ο δι­α­φο­ρε­τι­κά πράγ­μα­τα, ὅ­πως ἔ­λε­γε ὁ Μα­κρά­κης. Πα­ρα­δείγ­μα­τος χά­ριν: ”Με­γα­λύ­νει ἡ ψυ­χή μου τόν Κύ­ριον καί ἠ­γαλ­λί­α­σε τό πνεῦ­μα μου…”».

κε’

«Δέν πρέ­πει νά λε­πτο­λο­γοῦ­με, ἄν κά­ποι­ος ἀ­πό ἁ­πλό­τη­τα πῆ κά­τι δογ­μα­τι­κῶς ἄ­στο­χο· πρέπει νά τό παίρ­νου­με μέ κα­λό λο­γι­σμό, δι­ό­τι ὁ Θε­ός θά κρί­νει μέ δι­κό του τρό­πο».

κς’

«Ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος ἁ­μαρ­τά­νη, ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ τόν ἐγ­κα­τα­λεί­πει. Ὅ­ταν με­τα­νο­ή­ση, πά­λι ἐ­πα­νέρ­χε­ται καί κα­θα­ρί­ζε­ται τε­λεί­ως· μό­νο πού μέ­νει ἕ­να ση­μά­δι ἀ­πό τόν λε­κέ, πού καί αὐ­τό εἶ­ναι κα­θα­ρό ὅ­σο καί τό ἄλ­λο. Ἤ ἕ­να ση­μά­δι στό ση­μεῖ­ο πού κόλ­λη­σε ἡ λα­μα­ρί­να μέ ὀ­ξυ­γο­νο­κόλ­λη­ση τό­σο κα­λά, πού οὔ­τε λί­μα δέν τό πιάν­ει».

κζ’

«Μοῦ ἔ­λε­γε ἕ­νας μά­γος ὅ­τι, ὅ­ταν ἀ­νά­βη κε­ρί κα­θα­ρό, τά δαι­μό­νια δέν τολ­μοῦν νά πλη­σιά­σουν ὅ­ταν τά κα­λῆ, ὅ­πως πλη­σιά­ζουν ὅ­ταν ἀ­νά­βη σπαρ­μα­τσέ­το».

κη’

«Ἡ ἐ­πο­χή μας εἶ­ναι πο­λύ δύ­σκο­λη. Καί πρέ­πει σή­με­ρα οἱ Χρι­στια­νοί νά κά­νουν πολ­λή ὑ­πο­μο­νή, γιά νά ἔ­χουν με­γά­λο μι­σθό. Πολ­λοί Ἅ­γιοι θά ἐ­πι­θυ­μοῦ­σαν νά ζοῦ­σαν στήν ση­με­ρι­νή ἐ­πο­χή, γιά νἄ­χουν με­γα­λύ­τε­ρο μι­σθό».

https://enromiosini.gr/oi-ekdoseis-mas/askhtikh/riseis-kai-diigiseis-gerontos-5/