Συμβιβασμένοι μέ τόν κόσμον

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ περισσότεροι νέοι ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν πολλὲς γνώσεις, τὶς ὁποῖες ἀπέκτησαν σὲ ἑλληνικὰ καὶ ξένα πανεπιστήμια. Ἔχουν τὴν κατὰ κόσμον σοφία, ἐνῷ τοὺς λείπει ἡ κατὰ Θεὸν σοφία. Ἡ πρώτη ἀποτελεῖ τὸ ἐντυπωσιακὸ περιτύλιγμα τῆς πνευματικῆς τους πτωχείας καὶ δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται πλεονέκτημα καὶ ἰδιαίτερο προσόν. Γιὰ τοὺς πιστοὺς ἡ παρουσία τους δὲν ἐνθουσιάζει, γιατί δὲν ἔχουν φωνὴ, γιὰ νὰ ὁμολογήσουν καὶ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν ὀρθόδοξη πίστη, οὔτε καὶ δύναμη νὰ ἐλέγξουν ἐκείνους ποὺ διώκουν τὴν Ἐκκλησία μὲ πολλοὺς τρόπους. Μόνο οἱ κοσμικοὶ ἄρχοντες τοὺς ἀναζητοῦν, ὅταν θέλουν νὰ παραστοῦν σὲ κάποια ἐκδήλωση. Ἔτσι γιὰ παραγέμισμα. Καὶ ἐννοεῖται ὅτι πρόθυμα συμμετέχουν, γιατί μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἱκανοποιοῦν τὸ φοβερὸ καὶ ὀλέθριο πάθος τῆς φιλοδοξίας τους...

Τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μὲ πολλοὺς ἱερεῖς καὶ μοναχούς. Εἶναι ἀνοικτοὶ στὸν κόσμο καὶ ἀνταποκρίνονται στὰ αἰτήματα τοῦ θρησκευτικοῦ λαοῦ. Χωρὶς ἰδιαίτερα προσόντα καὶ χωρὶς πτυχία, ἐργάζονται, ἀγρυπνοῦν, διακονοῦν καὶ φυλᾶνε θερμοπύλες. Ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν παρουσία καὶ δράση τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀθέων. Ἔχουν ἱερὸ ζῆλο καὶ ἀρνοῦνται τὸ συμβιβασμὸ μὲ τὸν κόσμο. Δὲν ἀκολουθοῦν τὴ νοοτροπία τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ, ἀλλὰ προσπαθοῦν νὰ τοὺς πείσουν νὰ δεχθοῦν τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Καὶ εἶναι θλιβερὴ πραγματικότητα ὅτι οἱ προϊστάμενοί τους, μητροπολίτες καὶ ἡγούμενοι, ὄχι μόνο δὲν τοὺς συμπαρίστανται, ἀλλὰ διαφωνοῦν μαζί τους καὶ προσπαθοῦν νὰ τοὺς πείσουν νὰ ἀναθεωρήσουν τὶς «ζηλωτικὲς» τους ἀπόψεις. Καὶ ὅταν αὐτὸ δὲν τὸ πετυχαίνουν, σηκώνουν τὸ ξίφος τῆς ἀπειλῆς καὶ τῆς τρομοκράτησης. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ ἀποδεικνύει τὴν ἀνυπαρξία πνευματικοῦ βιώματος στοὺς συγκεκριμένους ἀξιωματούχους τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν ὁποία κανεὶς δὲν δείχνει τὸ ἐνδιαφέρον νὰ τὴν ἐξαλείψει. Ὑπάρχει, δυσ­τυχῶς, ἡ ἐσφαλμένη ἐντύπωση ὅτι πάντα οἱ μητροπολίτες καὶ οἱ ἡγούμενοι ἔχουν δίκαιο καὶ ὀρθὴ σκέψη καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐλεγχθοῦν. Οἱ ἴδιοι δὲ τὸ θεωροῦν μεγάλη ἀνυπακοή, ὅταν κάποιος ὑφιστάμενός τους ἀμφισβητήσει τὶς ἀπόψεις τους καὶ ἐλέγξει τὶς ἐπιλογές τους. Ὅπως δὲν ἀνέχονται νὰ ὑπάρχουν εὐλαβέστεροι ἀπὸ τοὺς ἴδιους κληρικοὶ καὶ μοναχοί. Γι’ αὐτὸ μεθοδεύουν τὴν ἀπομάκρυνσή τους, ἄλλοτε ὑπογείως καὶ ἄλλοτε φανερά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βρίσκονται κοντά τους ὡς συνεργάτες ἄτομα ποὺ εἶναι γνωστὰ γιὰ τὴν ὑποκρισία τους καὶ τὴν πονηρία τους. Προφανῶς αὐτοὶ οἱ ρασοφόροι δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ ὑπερ­ασπισθοῦν τὴν πίστη καὶ νὰ ἀντισταθοῦν στοὺς ἄθεους, τοῦ ἀντίχριστους καὶ τοὺς ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι δὲν παύουν νὰ φανερώνουν καὶ νὰ διαδίδουν τὶς ἀνόητες θεωρίες τους.

ΟΙ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας εἶχαν εὐαισθησία σὲ θέματα πίστεως καὶ ἡ φωνὴ τους ἦταν βροντερή, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν τὶς ἀντιδράσεις καὶ τὶς ἀπειλές. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ἔγραφε στὸν ἀδελφό του Πέτρο, γιὰ τὴ στάση ποὺ τηροῦσε ἀπέναντι στοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀντιπάλους του: «Ὁ λόγος μου δὲν περιέχει μόνο ἀνατροπὴ τῶν αἱρετικῶν ἀπόψεων, ἀλλὰ καὶ διδασκαλία καὶ ἔκθεση τῶν δογμάτων τῆς πίστεώς μας. Θεώρησα πώς εἶναι ντροπὴ καὶ ὁλοκληρωτικὴ δειλία νὰ μὴ κρύβουν οἱ ἐχθροί μας τὴν ἀνοησία τους κι ἐμεῖς νὰ μὴ ὁμολογοῦμε μὲ παρρησία τὴν ἀλήθεια».

Εἶναι καιρὸς νὰ μιμηθοῦν τὸν ἅγιο Γρηγόριο ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς, γιὰ νὰ βλέπουν οἱ μακράν τῆς πίστεως εὑρισκόμενοι ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ μοναδικὴ κιβωτὸς σωτηρίας.

orthodoxostypos

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2023/07/blog-post_88.html#more