Ἡ τέλεια ἀπάρνηση τῶν γονέων καί τοῦ κόσμου, Ἁγ. Ἰωάννης Καλυβίτης, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Ἡ τέλεια ἀπάρνηση τῶν γονέων καί τοῦ κόσμου, Ἁγ. Ἰωάννης Καλυβίτης, 15-1-2023, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς πτώσης μᾶς ὡς κριτήριο ἀπελπισίας στόν ἑαυτό μας καί ἐλπίδας στόν Θεό , Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου- Ἀόρατος πόλεμος, τά 2 πρῶτα πνευματικά ὅπλα, Ἀρχιμ Σάββα Ἁγιορείτου

 Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς πτώσης μᾶς ὡς κριτήριο ἀπελπισίας στόν ἑαυτό μας καί ἐλπίδας στόν Θεό , Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου- Ἀόρατος πόλεμος, τά 2 πρῶτα πνευματικά ὅπλα, Ἀρχιμ Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ τέλεια ἐλπίδα στόν Θεό καί πώς ἐπιτυγχάνεται, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου- Ἀόρατος πόλεμος, τά 2 πρῶτα πνευματικά ὅπλα, Ἀρχιμ. Σάββα ἁγιορείτου

 Ὁμιλία ἡ τέλεια ἐλπίδα στόν Θεό καί πώς ἐπιτυγχάνεται, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου- Ἀόρατος πόλεμος, τά 2 πρῶτα πνευματικά ὅπλα, 15-1-2023, Ἀρχιμ. Σάββα ἁγιορείτου

Ἀποφθέγματα ἀπό τήν Ἀσκητική καί Ἡσυχαστική Ἁγιορείτικη Παράδοση

Ο γε­ρω–Χρυ­σό­στο­μος ὁ Κα­του­να­κι­ώ­της κα­τή­γε­το ἀ­πό τήν Ἀ­να­το­λι­κή Θρά­κη ἀ­πό ἕ­να γει­το­νι­κό χω­ριό τῆς Ση­λυμ­βρίας, τῆς πα­τρί­δος τοῦ ἁ­γί­ου Νε­κτα­ρί­ου. Τόν εἶ­χε συ­ναν­τή­σει ὅ­ταν κά­πο­τε πέ­ρα­σε ἀ­πό τό χω­ριό του ὁ Ἅ­γιος.

Στά Κα­του­νά­κια, στό Κελ­λί Ἄ­ξι­όν Ἐ­στι ὅπου ἐ­μό­να­σε, εἶ­χαν πο­λλή φτώ­χεια. Γιά νά οἰ­κο­νο­μή­σουν τά ἀ­πα­ρα­ί­τη­τα τόν ἔ­στελ­ναν γιά μῆ­νες καί ἐρ­γα­ζό­ταν σέ Μο­να­στή­ρια. Ἔ­κα­νε καί ἐρ­γό­χει­ρο κου­τά­λες καί χτέ­νες. Γη­ρο­κό­μη­σε το­ύς Γε­ρον­τά­δες του, οἱ ὁ­ποῖ­οι καί οἱ τρεῖς ἐ­κοι­μή­θη­καν νέ­οι σχε­τι­κά -γύ­ρω στά 60- ἀ­πό φυ­μα­τί­ω­ση. Ὅ­ταν ὁ τρί­τος Γέροντάς του ἦ­ταν στά τε­λευ­ταῖ­α, πρίν κοι­μη­θῆ εἶδε ἕ­ναν ξανθό νέ­ο, τόν φύ­λα­κά του Ἄγ­γε­λο, καί ὕ­στε­ρα πα­ρέ­δω­σε τήν ψυ­χή του.

Δι­η­γή­θη­κε ὁ γερω–Χρυσόστομος: «Ὅ­ταν ἐ­κοι­μή­θη ὁ Γέροντας τῶν Καρ­τσω­να­ί­ων, μο­ί­ρα­σαν σέ ὅ­λους το­ύς Ἀ­σκη­τές τῆς πε­ρι­ο­χῆς ἀ­πό μί­α λί­ρα Τούρ­­κι­κη, γιά νά κά­νουν κομπ­ο­σχο­ί­νι γιά τήν ψυ­χή του. Μία μέ­ρα μέ ρώ­τη­σε ὁ πα­πα–Ἐ­φρα­ίμ ὁ Κα­του­να­κι­ώ­της: “Τήν δου­λε­ύ­εις τήν Τούρ­κα;”. Ἐ­πει­δή γη­ρο­κο­μοῦ­σα το­ύς Γε­ρον­τά­δες μου καί δέν εἶ­χα χρό­νο νά κά­νω κομ­πο­σχο­ί­νι γιά ἄλ­λους, πῆ­γα καί τήν γύ­ρι­σα πί­σω».

«Κάποια χρο­νιά τό Πάσχα πῆ­γα προ­σκύ­νη­μα στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Ἦ­ταν τό προ­η­γο­ύ­με­νο ἔ­τος ἀ­πό τήν ἔ­κρη­ξη στό Τσερ­νομ­πίλ. Εἶ­δα στό Ναό μί­α εἰ­κό­να τῆς Πα­να­γί­ας νά δα­κρύ­ζη· αὐ­τό ἔ­γι­νε ἀν­τι­λη­πτό ἀ­πό πολ­λο­ύς καί ἀ­πό ἕ­ναν Ἄ­ρα­βα Ἀ­στυ­νο­μι­κό. Ἦρ­θε ὁ Πα­τρι­άρ­χης φο­ρε­μέ­νος τά Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κά του Ἄμ­φια καί μέ βαμ­βά­κι σκο­ύ­πι­σε τά δά­κρυ­α τῆς Πα­να­γί­ας. Στήν συ­νέ­χεια ἔ­βλε­πα τήν εἰ­κό­να νά ἀ­νοι­γο­κλε­ί­νη τά μά­τια της. Ἄλ­λη φο­ρά δι­α­νυ­κτέ­ρευ­α στό πα­ρεκ­κλήσι τῶν Κλα­πῶν, ὅ­που εἶ­ναι ἡ κο­λώ­να πού ἔ­δε­σαν καί μα­στί­γω­σαν τόν Κύριο καί ἄ­κου­γα εὐ­κρι­νῶς βουρ­δου­λι­ές ἀ­πό μα­στί­γιο. Εἶ­δα τό Ἅ­γιο Φῶς σάν φω­τει­νές ται­νί­ες πού δι­α­περ­νοῦ­σαν τόν ἀ­έ­ρα καί ἄ­να­βαν τά φυ­τί­λια τῶν κε­ρι­ῶν. Ἡ πί­στη μας εἶ­ναι με­γά­λη καί ζων­τα­νή».

https://enromiosini.gr/oi-ekdoseis-mas/askhtikh/apofthegmata-apo-tin-askitiki-57/

Ὁσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ: Θαύματα Ἁγίου Ἀνθίμου τοῦ Χίου

Τον κατάλογο των θαυμάτων αυτών ο όσιος Νικηφόρος έστειλε με επιστολή του από την Αθήνα, στις 22 Ιουλίου 1961, στην Ηγουμένη της Ιεράς Μονής της Παναγίας Βοηθείας.

Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού: Θαύματα Αγίου Ανθίμου του Χίου

Της γράφει, λοιπόν:

“Θέλω να σας πληροφορήσω μερικά από τα θαύματα του αγιωτάτου μας Πατρός, όσα ενθυμούμαι. Γνώριζε όμως, κυρά Γερόντισσα, ότι εγώ στο Λωβοκομείο της Χίου επήγα το 1914. Ο άγιος μας Γέροντας είχε πάει στα 1912. Λοιπόν σ’ αυτά τα δύο χρόνια δεν γνωρίζω πόσα ετέλεσε. Ετώρα σου γράφω εκείνα τα οποία είδαν οι οφθαλμοί μου.

Πρώτον, η μακαρίτισσα Ιουστίνα είχε δεκατέσσερα δαιμόνια, καθώς το εμαρτύρησαν τα άλλα δαιμόνια πώς είχε. Τα δεκατρία έφυγαν, το δε ένα δαιμόνιο το είχε παραχωρήσει ο Θεός διά ταπείνωσίν της. Θα ενθυμήσθε καμμιά φορά που έτρεχε στα χωράφια και στα βουνά. Προπαντός την ώρα της Λειτουργίας επροσπαθούσε το δαιμόνιον η να την πνίξη η να την γκρεμίση.

Κατόπιν η Στυλιανή Χατζηγεωργίου και η αδελφή της Σεβαστή είχαν δαιμόνιο και τις εθεράπευσε. Και μία ακόμη Τσικητρίδαινα από τον Άγιο Ματθαίο, τα παιδιά της είναι στη ζωή. Και ενας Κυπραίος εργαζότανε στα ταμπάκικα, το όνομά του δεν το θυμούμαι, ήταν δαιμονισμένος και εθεραπεύθη.

Ἀληθινή πρόοδος τῶν παιδιῶν εἶναι ἡ ταπείνωση, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

108. Ἀληθινή πρόοδος τῶν παιδιῶν εἶναι ἡ ταπείνωση, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, 13-4-2019

«Ὑμεῖς δέ τίνα με λέγετε εἶναι;»[1]. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, καταδέχτηκε νά ὀνομάζεται ἄνθρωπος, Ἠλίας ἤ ἕνας τῶν Προφητῶν, ἀπό ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, καί ὄχι μόνο, ἀλλά ἀκόμα καί ἀρχηγός τῶν δαιμόνων καί φάγος καί οἰνοπότης! Καί τί μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος, μέ αὐτή Του τήν στάση, τήν ὑπομονή, τήν ἀνοχή σέ ὅλα αὐτά; Τί ἄλλο παρά τήν ταπείνωση. Ὁ Θεός μας εἶναι ἄκρως ταπεινός καί αὐτό τό φάρμακο εἶναι γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὁ Κύριος, βεβαίως ὁ Ἴδιος, δέν εἶχε καμία ἀνάγκη γιά νά ὑποστεῖ ὅλα ὅσα ὑπέστη, ἀλλά τό ἔκανε γιά νά διδάξει σέ μᾶς αὐτό τό σωτήριο μάθημα. Αὐτό ἰσχύει καί γιά τά παιδιά ἀλλά καί γιά τούς γονεῖς πού θέλουν νά μεγαλώσουν σωστά τά παιδιά τους.

«Μάθετε τά παιδιά», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «νά ζητοῦν τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ». Κι αὐτό βεβαίως προϋποθέτει ταπείνωση. Γιατί ἄν κανείς εἶναι ὑπερήφανος, ἐμπιστεύεται τόν ἑαυτό του καί δέν νιώθει τήν ἀνάγκη νά προσευχηθεῖ. «Τό φάρμακο, τό μεγάλο μυστικό γιά τήν πρόοδο τῶν παιδιῶν», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «εἶναι ἡ ταπείνωση. Ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό δίνει ἀπόλυτη ἀσφάλεια». Σήμερα, παιδιά καί μεγάλοι, πάσχουν ἀπό ἀνασφάλειες ποικίλες, ἀνόητες πολλές φορές, καί αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι λείπει ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. «Ὁ Θεός εἶναι τό πᾶν. Δέν μπορεῖ κανείς νά πεῖ ὅτι ὁ ἐγώ εἶμαι τό πᾶν. Αὐτό ἐνισχύει τόν ἐγωισμό. Ὁ Θεός», ἔλεγε ὁ Ὅσιος, «θέλει νά ὁδηγοῦμε τά παιδιά στήν ταπείνωση. Τίποτε δέν θά κάνουμε κι ἐμεῖς καί τά παιδιά χωρίς τήν ταπείνωση»[2]. Γιατί χωρίς τόν Θεό δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε. «Ἄνευ ἐμοῦ», χωρίς ἐμοῦ, «οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[3] εἶπε ὁ Κύριος. Ἀλλά πῶς μποροῦμε νά ἔχουμε τόν Κύριο, ὁπότε καί νά ποιήσουμε καί νά πράξουμε κάτι σημαντικό, κάτι θεάρεστο κάτι ἀληθινά καλό; Μόνο ἄν ἔχουμε ταπείνωση.

Ἀπόσπασμα ἀπό ἰδιόχειρη ἐπιστολή τῆς γερόντισσας Γαλακτίας

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΙΔΙΟΧΕΙΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΓΑΛΑΚΤΙΑΣ ΣΕ ΕΠΙΦΑΝΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΙΧΕ ΤΟΝ ΣΤΕΝΟΤΕΡΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ). ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΑΤΙΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΧΕΙΡΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ)

Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Μεγάλη Τρίτη 2014

Σεβαστέ και πολυαγαπητέ μου Άγιε Δέσποτα πατέρα… Δεν σε ξεχνώ, είσαι στα έγκατα της καρδιάς μου, γι’ αυτό παίρνω το θάρρος, αν και είμαι το γερασμένο σκουπίδι της Εκκλησίας και επικοινωνώ μαζί σου. Παρακαλώ με δάκρυα τον Θεό, αν και είμαι ανάξια και με φορτωμένη την ψυχή αμαρτίες, να στηρίζει….

Εύχομαι παιδί μου να ζήσομε καρδιακά τα Άχραντα Πάθη του Κυρίου και την ένδοξη Ανάστασή Του. Να μας αξιώσει να χαρούμε το άπλετον φως της Αγίας Του Ανάστασης. Το φως που βγαίνει μέσα από την καρδιά και γεμίζει όλο τον άνθρωπο. Το φως που κρύβει ανεξιχνίαστα μυστήρια που νους δεν τα χωρεί και γλώσσα δεν τα διηγείται.

Ἔχουμε μάθει πολλά γράμματα μερικοί, ἀλλά ἀγνοοῦμε τήν ἐπιστήμη τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τά ἁμαρτήματα...

Αλοίμονο, έχουμε μάθει πολλά γράμματα μερικοί, αλλά αγνοούμε την επιστήμη της απαλλαγής από τα αμαρτήματα και είμαστε συχνά εντελώς αστοιχείωτοι ως προς αυτή τη γνώση.

Δεν μαθητεύσαμε πραγματικά στον Θείο Διδάσκαλο, τον Χριστό, που είναι η Ιδία η Αλήθεια. Είμαστε αναλφάβητοι απέναντι στο Ευαγγέλιο.

Ὁ ἅγιος Ἐφραίμ Κατουνακιώτης καί ὁ γέροντας Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης καί Ἀριζονίτης

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/11/blog-post_610.html

17 Ἰανουαρίου. † Ἀντωνίου ὁσίου τοῦ μεγάλου (†356). Ἀντωνίου ὁσίου τοῦ ἐν τῇ σκήτῃ τῆς Βεροίας, Γεωργίου νεομάρτυρος τοῦ ἐν Ἰωαννίνοις († 1838). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ ὁσίου, Δεκεμβρίου 6 (Ἑβρ. ιγ΄ 17-21).

Εβρ. 13,17         Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο.

Εβρ. 13,17                 Να πείθεσθε και να υποτάσσεσθε με προθυμίαν, χωρίς δισταγμούς και δυσφορίας, στους πνευματικούς προϊσταμένους σας. Διότι αυτοί αγρυπνούν δια την σωτηρίαν των ψυχών σας, επειδή θα δώσουν λόγον δια σας στον Χριστόν. Υπακούετε, λοιπόν, εις αυτούς με προθυμίαν, ώστε να εκτελούν το έργον αυτό της πνευματικής καθοδηγήσεώς σας με χαράν και όχι με στεναγμούς· διότι το να στενάζουν από την ιδικήν σας απείθειαν, είναι επιζήμιον εις σας τους ιδίους. Θα φέρη επάνω σας την οργήν του Θεού.