"ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΚΑΙ ΧΤΥΠΟΎΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ".! Απαντήσεις σε ερωτήματα που αφορούν την ομιλία του Αρχιμανδρίτου πατρός Σάββα του Αγιορείτου με τίτλο : "Η ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ" (Β' ΟΜΙΛΙΑ).
Τρίτη 13 Ιουνίου 2023
α) Περί αἱρέσεων καί παρερμηνειῶν , β) «ὅπου χορός ἐκεῖ διάβολος» (Ἱερός Χρυσόστομος).Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
α) Περί αἱρέσεων καί παρερμηνειῶν τῶν ἱερῶν κανόνων -β) «Οἱ χριστιανοί δέν πρέπει νά χορεύουν» -ὅπου χορός ἐκεῖ διάβολος (Ἱερός Χρυσόστομος) , 11-6-2023, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα) Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
Τό κριτήριο μας γιά ὅλα νά εἰναι ὁ λόγος Τοῦ Θεοῦ , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Τό κριτήριο μας γιά ὅλα νά εἰναι ὁ λόγος Τοῦ Θεοῦ , 11-6-2023, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)
Ἡ διεφθαρμένη καί σαρκοποιημένη ψυχή, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ἡ διεφθαρμένη καί σαρκοποιημένη ψυχή, 11-6-2023, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)
Ἅγιος Παΐσιος: Προσευχὴ γιὰ τὸν κόσμο μὲ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας
Γέροντα, μερικὲς φορές, ὅταν βλέπω πόσο ὑποφέρει ὁ κόσμος, δὲν μπορῶ νὰ κάνω προσευχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό μου.
– Τὴν προσευχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό μας δὲν τὴν κάνουμε μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ εἶναι ἀπαραίτητη σὰν μιὰ προετοιμασία, γιὰ νὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸν Θεὸ μὲ εὐπρεπὲς ἔνδυμα. Γιὰ νὰ μπορῆς νὰ δῆς τὸν πόνο τῶν ἄλλων, χρειάζεται νὰ ἔχης κατὰ κάποιον τρόπο τακτοποιημένο τὸν ἑαυτό σου. Καὶ ὅταν προσεύχεσαι γιὰ τὸν ἑαυτό σου μὲ πολλὴ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός σου, τότε καὶ ἕνα «Κύριε ἐλέησον» νὰ πῆς γιὰ τοὺς ἄλλους, αὐτὸ τὸ «Κύριε ἐλέησον» ἔχει μεγάλη δύναμη, γιατὶ ἔχει πολλὴ ταπείνωση, ἡ ὁποία ἑλκύει τὸ μεγάλο ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
– Γέροντα, ἐγὼ αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ κάνω πολλὴ προσευχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό μου, ἀλλὰ ξεχνῶ τοὺς ἄλλους.
Ὁ τρελλο-Κώστας τῶν Καρυῶν
Ο γερο-Κώστας, όταν πρωτοσυνάντησε στην Καψάλα τον γερο-Δαμασκηνό Αγιοβασιλειάτη, τον απεκάλεσε με το όνομά του, χωρίς να τον γνωρίζη. Μίλησαν και του είπε εμπιστευτικά ο γερο-Κώστας ότι είναι αγενεαλόγητος Μικρασιάτης, θεολόγος και αδόκιμος συγγραφεύς. Τον ρώτησε για κάτι που τον απασχολούσε, και ο γερο-Κώστας του είπε: «Εκεί βρίσκεσαι ακόμα, γερο-Δαμασκηνέ; Όποιος δεν πολεμείται από αυτόν τον ασυνήθιστον λογισμόν, μοναχός δεν γίνεται». Οι απλοί του λόγοι ανέπαυσαν τον γερω-Δαμασκηνό.
Τελικά, ο γερο-Κώστας δεν ήταν τρελλός, όπως τον θεωρούσαν μερικοί, αλλά ήταν θεολόγος και συγγραφέας δύο βιβλίων: «Ο άνθρωπος, το άνθος του ουρανού και της γης», και, «Πώς εγνώρισα το Άγιον Όρος και πώς το αφήνω».
✶✶✶
Την ημέρα που ψηφιζόταν ο νέος καταστατικός χάρτης του Αγίου Όρους, ο Κώστας, νέος τότε και στην αρχή της δια Χριστόν σαλότητός του, ανέβηκε στο καμπαναριό του Πρωτάτου και χτυπούσε πένθιμα τις καμπάνες. Διηγήθηκε εκ των υστέρων το περιστατικό και τους λόγους που τον παρακίνησαν να το κάνη αυτό, στον γερο-Δαμασκηνό τον Αγιοβασιλειάτη. Από αυτά που του είπε φαίνεται ότι ο γερο-Κώστας όχι μόνο τρελλός δεν ήταν, αλλά ήταν πολύ σοφός, αφού γνώριζε τόσα πράγματα και μάλιστα έβλεπε πολύ μακρυά.
Ἰωάννης Λίτινας: Ὁ Ἐσταυρωμένος στό Ἱερό Βῆμα (δ)
μελέτημα περί τῆς ἐπιχειρούμενης ἀποβολῆς Του
Γράφει ὁ Ἰωάννης Λίτινας
4. Ἡ Ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας ἐξαίρει τὴν θέα τοῦ Ἐσταυρωμένου.
Ἡ κατ’ ἐξοχὴν λειτουργικὴ περίοδος ὅπου ὑμνεῖται καὶ μεγαλύνεται ὁ Ἐσταυρωμένος, ὁ Σταυρός, τὰ πάθη Του καὶ ὅλα ὅσα ὑπέμεινε ἑκουσίως γιὰ τὴν λύτρωση καὶ σωτηρία τοῦ κόσμου, εἶναι τὸ εὐλογημένο καὶ κατανυκτικὸ Τριώδιο.
Συνεχῶς, σὲ ὅλο τὸ μῆκος τῆς περιόδου αὐτῆς ἡ ἱερὰ Ὑμνολογία τονίζει τὴν ὀδύνη τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Ἐσταυρωμένου, καθὼς παρευρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ κοιτώντας τὸν Υἱὸ της μὲ μόνο συμπαραστάτη τὸν ἠγαπημένο μαθητὴ Ἰωάννη, θέλοντας μὲ αὐτοὺς τοὺς ὕμνους νὰ τοποθετήσει καὶ ὅλο τὸν κόσμο δίπλα της, συμπαραστάτη στὸν πόνο της, ἀφοῦ γιὰ τὴν δικὴ μας λύτρωση ὑπέμεινε τὴν σταύρωση ὁ Υἱὸς της. «Ὁ μέν κόσμος ἀγάλλεται, δεχόμενος τὴν λύτρωσιν, τὰ δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ὁρώσης σου τὴν σταύρωσιν, ἤν ὑπέρ πάντων ὑπομένεις, ὁ Υἱός καὶ Θεός μου» (Σταυροθεοτοκίον).
Ἐλάχιστα ἀπό τὰ ἐν λόγῳ τροπάρια παραθέτουμε κατωτέρω:
«Παρθένος ἡ ἄσπιλος ποτέ, ἐπί ξύλου βλέπουσα, ὃν ἐξ ἀσπόρου γάρ ἔτεκε, γαστρός μή φέρουσα, τὴν τῶν σπλάγχνων τρῶσιν, τρυχομένη ἔλεγεν, ὁ νεύματι κρατῶν κτίσιν ἅπασαν, πῶς ὡς κατάκριτος, ἐν Σταυρῶ ἐναπηώρησαι; πάντως θέλων, σῶσαι τὸ ἀνθρώπινον» (Σταυροθεοτοκίον Τρίτη Τυρινῆς ἑσπέρας).
«Τὸν ἐπονείδιστον, οἰκτῖρμον θάνατον, διὰ σταυρώσεως, ἑκὼν ὑπέμεινας, ὃν ἡ τεκοῦσα σὲ Χριστέ, ὁρῶσα ἐτιτρώσκετο, σπλάγχνα κοπτομένη γάρ, μητρικῶς ἐπωδύρετο, ἧς ταῖς παρακλήσεσι, διὰ σπλάγχνα ἐλέους σου, οἰκτείρησον καὶ σῶσον τὸν κόσμον, ὁ αἴρων τὴν τούτου ἁμαρτίαν» (Σταυροθεοτοκίον Ὄρθρου Γ΄ Ἐβδομάδος).
"Μήν προσαρμόζετε τήν πίστη σας στή ζωή σας, ἀλλά τή ζωή σας στήν πίστη σας"
Πνευματικές συμβουλές του Αγίου Σεραφείμ (Σόμπολεφ)
Κατά την περίοδο του 1919 και του 1923 η Βουλγαρία δέχθηκε περίπου 20 χιλιάδες Ρώσους πρόσφυγες, όντας η ίδια σε κατάσταση δυστυχίας, κατεστραμμένη από τρεις πολέμους, πληρώνοντας τις αποζημιώσεις και έχοντας χιλιάδες ανάπηρους, χήρες και ορφανά. Η Βουλγαρική Εκκλησία βοήθησε με κάθε δυνατό τρόπο τους Ρώσους πρόσφυγες και στην οργάνωση των ρωσικών εκκλησιαστικών κοινοτήτων στη χώρας της. Στις 31 Αυγούστου 1921, το Τμήμα της Εκκλησιαστικής Διοίκησης του Εξωτερικού διόρισε τον Επίσκοπο Σεραφείμ (Σομπόλεφ) ως διαχειριστή των ρωσικών ορθόδοξων κοινοτήτων στη Βουλγαρία. Ο Πατριάρχης Τύχωνας αναγνώρισε τη χειροτονία του Επισκόπου Σεραφείμ στη Σεβαστούπολη και τον διορισμό του στη Βουλγαρία.
Ο Επίσκοπος (από το 1934 Μητροπολίτης) Σεραφείμ του Μπογκουτσάρσκ διοικούσε τις ρωσικές κοινότητες στη Βουλγαρία μέχρι το τέλος της ζωής του, αρχικά στη δικαιοδοσία της Ρωσικής Εκκλησίας του Εξωτερικού και από το 1945 στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας. Ο τόπος διακονίας του επισκόπου Σεραφείμ ήταν η εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Μνημείο του Τσάρου Ελευθερωτή στη Σόφια.
Ο Επίσκοπος Σεραφείμ απεβίωσε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, στις 26 Φεβρουαρίου 1950, και ετάφη στην κρύπτη του Ναού του Αγίου Νικολάου. Θαύματα συνέβησαν από τις προσευχές του Ρώσου αρχιερέα, ασκητή της ευσέβειας και υπερασπιστή της καθαρότητας της Ορθοδοξίας, και κατά τη διάρκεια της ζωής του. Αλλά μετά το θάνατό του αυτά πολλαπλασιάστηκαν επί δύο, γεγονός που κατέστησε τον επίσκοπο Σεραφείμ έναν από τους πιο σεβαστούς και αγαπητούς Αγίους στη Βουλγαρία πολύ πριν από την αγιοποίησή του. Το ζήτημα της αγιοποίησης του επισκόπου Σεραφείμ του Μπογκουτσάρσκ τέθηκε επανειλημμένα, αλλά επιλύθηκε μόλις το 2016.
Στις 3 Φεβρουαρίου 2016, κατά την πέμπτη σύνοδο ολομέλειας της Ιεράς Συνόδου των Επισκόπων στον Καθεδρικό Ναό του Χριστού Σωτήρος, εξετάστηκε το ζήτημα της αγιοποίησης του επισκόπου Σεραφείμ του Μπογκουτσάρσκ (Σόμπολεφ). Στη συνεδρίαση συμμετείχε αντιπροσωπεία της Βουλγαρικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τα μέλη του Συμβουλίου ψήφισαν ομόφωνα υπέρ της αγιοποίησης του Επισκόπου Σεραφείμ, ο οποίος τιμάται εδώ και πολλά χρόνια τόσο στη Βουλγαρία όσο και στη Ρωσία. Στις 25 και 26 Φεβρουαρίου 2016 πραγματοποιήθηκε στη Σόφια η δοξολογία του Αγίου Σεραφείμ, Επισκόπου Μπογκουτσάρσκ, Θαυματουργού της Σόφιας.
«Τό κίνημα Woke εἶναι μία θρησκεία χωρίς συγχώρεση»
Από πού προέρχεται ο γουοκισμός και ποια είναι τα θεμέλιά του; Ο Γάλλος φιλόσοφος Jean-François Braunstein που εξετάζει αυτά τα ερωτήματα στο δοκίμιό του «La Religion Woke», συγκρίνει το κίνημα αυτό με την αναβίωση των ευαγγελιστών προτεσταντών, πριν από 200 χρόνια. Κατά τον Braunstein, η woke ιδεολογία έχει αναπτύξει θρησκευτικά χαρακτηριστικά: προσπαθεί ν’ απαντήσει στην έλλειψη μιας ανώτερης αλήθειας που χαρακτηρίζει τη σημερινή μετα-θρησκευτική κοινωνία.
Η επιρροή της woke ιδεολογίας φαίνεται ότι φτάνει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Από την εταιρεία Ντίσνεϊ, που καλεί τους λευκούς υπαλλήλους της να προβληματιστούν σχετικά με τα «λευκά προνόμιά» τους, μέχρι τους ακτιβιστές που καθορίζουν το ακαδημαϊκό περιβάλλον των πανεπιστημίων, κυνηγώντας καθηγητές της «παλιάς σχολής», ή τον πολλαπλασιασμό των μαθημάτων με θέμα τον «αντιρατσισμό».
Ο Braunstein προειδοποιεί: «Στο όνομα της καταπολέμησης των διακρίσεων, μια νέα πνευματική τρομοκρατία αναδύεται στις δυτικές κοινωνίες». Το κίνημα αυτό ανατρέπει όλα τα συνήθη πλαίσια σκέψης και στόχος του είναι «να αποδομήσει τη δυτική πολιτιστική και επιστημονική κληρονομιά, η οποία κατηγορείται ότι είναι δομικά σεξιστική, ρατσιστική και αποικιοκρατική».
Το Ιερό
Το κίνημα «woke» γεννήθηκε μεν στα αμερικανικά πανεπιστήμια, επεκτείνεται, όμως, ραγδαία στις δυτικές κοινωνίες.
Ο Braunstein επισημαίνει ότι η άνοδός του είναι παρόμοια με εκείνη των προτεσταντικών αναβιωτών του 18ου και 19ου αιώνα: «Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που ένα είδος λατρείας γεννιέται στα πανεπιστήμια, με το δικό της όραμα για τον κόσμο, τα δόγματά της, τους οπαδούς της, τα δικαιώματά της και τα οιονεί ιερά κείμενά της».
Παρ’ όλο που οι οπαδοί του κινήματος ισχυρίζονται ότι έχουν εφεύρει μία νέα θεωρία, στην πραγματικότητα δεν συμπεριφέρονται σαν να εργάζονται για έναν καλύτερο κόσμο: «Η θρησκεία τους είναι μια θρησκεία εξαγνισμού και μαγικής σκέψης, όπου η συγχώρεση απουσιάζει».
Νέα ἀνασκόπηση 600 μελετῶν διαπιστώνει ὅτι τά lockdown «προκάλεσαν περισσότερο κακό παρά ὄφελος»
Τα lockdown «θα αφήσουν πίσω τους μια κληρονομιά βλάβης για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους τα επόμενα χρόνια», σύμφωνα με τον Δρ Kevin Bardosh.
LifeSiteNews / ΚΟ. Η «ουσιαστική και ευρεία παράπλευρη ζημιά» των lockdown για τον κόβιντ σε όλο τον κόσμο ξεπέρασε κάθε όφελος που μπορεί να είχαν, σύμφωνα με μια νέα ανασκόπηση δημοσιεύσεων που έγινε από το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον.
Η ανασκόπηση, που πραγματοποιήθηκε από τον εφαρμοσμένο ιατρικό ανθρωπολόγο Dr. Kevin Bardosh και χρηματοδοτήθηκε από την αγγλική φιλανθρωπική οργάνωση “Collateral Global”, «συνθέτει 600 δημοσιεύσεις με εστίαση σε μετα-αναλύσεις, συστηματικές ανασκοπήσεις, παγκόσμιες αναφορές και μελέτες πολλών χωρών» για τα ευρήματά τους σε δέκα συγκεκριμένα κατηγορίες βλάβης: «υγεία, οικονομία, εισόδημα, επισιτιστική ασφάλεια, εκπαίδευση, τρόπος ζωής, στενές σχέσεις, κοινότητα, περιβάλλον και διακυβέρνηση».
13 Ἰουνίου. Ἀκυλίνης μάρτυρος (†239). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τρ. β΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ῥωμ. δ΄ 4-12).
Ρωμ. 4,4 τῷ δὲ ἐργαζομένῳ ὁ μισθὸς οὐ λογίζεται κατὰ χάριν, ἀλλὰ κατὰ ὀφείλημα·
Ρωμ. 4,4 Εις κάθε ένα δε που εργάζεται, η αμοιβή δια την εργασίαν του δεν θεωρείται ως χάρις και δωρεά, αλλ' ως χρέος, που πρέπει να καταβληθή.
Ρωμ. 4,5 τῷ δὲ μὴ ἐργαζομένῳ, πιστεύοντι δὲ ἐπὶ τὸν δικαιοῦντα τὸν ἀσεβῆ, λογίζεται ἡ πίστις αὐτοῦ εἰς δικαιοσύνην,
Ρωμ. 4,5 Εις εκείνον όμως ο οποίος δεν έχει να παρουσιάση έργα, αλλά πιστεύει στον Θεόν, που δίδει δικαίωσιν και εις αυτόν ακόμη τον ασεβή, εάν μετανοήση, λαμβάνεται υπ' όψιν η πίστις του αυτή, ώστε να πάρη την δικαίωσιν εκ μέρους του Θεού.