Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2023
Ἀσκητές μέσα στόν κόσμο Β’: Ἑλένη Πολυβίου
Η φιλόθεη και φιλάρετη Ελένη Πολυβίου, η «Ελού», όπως την αποκαλούσαν, είδε το φως της ζωής στις 25-4-1926 στην Λάρνακα Κύπρου. Είχε γονείς τον Κυριάκο και την Ελπινίκη, ανθρώπους φτωχούς αλλά τίμιους και πιστούς. Από τον γάμο της με τον Μιχαήλ Πολύβιο απέκτησαν έξι τέκνα: Γεώργιο, Άννα, Κυριάκο, Μιχαλάκη, Ανδρούλα και Ελπινίκη. Αξιώθηκε να ίδη την δευτερότοκη θυγατέρα της Άννα μοναχή, με το όνομα Ταξιαρχία, που μονάζει σε μοναστήρι της Ηπείρου.
Εγκύκλια γράμματα έμαθε λίγα. Δεν τελείωσε το Δημοτικό σχολείο, μελετούσε όμως την Αγία Γραφή και τους Βίους των Αγίων. Είχε σύνεση και διάκριση. Ήταν απλή, ευχάριστη και άνετη στην επικοινωνία της με τους άλλους.
Η Ελένη Πολυβίου δεν ήταν ο συνηθισμένος τύπος πιστής γυναίκας. Αν την έβλεπε κάποιος εξωτερικά, θα την θεωρούσε, ίσως, αφελή και θρησκόληπτη. Αν όμως την πλησίαζε, θα ευρίσκετο μπροστά σε μία αποκάλυψη. Ιδιαίτερα ευφυής, ήξερε να κρύβη την πνευματική ζωή και τους ασκητικούς αγώνες της. Όταν ήταν λυπημένη δεν το έλεγε. Πάντα εφαίνετο χαρούμενη. Δεν την ενδιέφεραν οι συνηθισμένοι κανόνες καλής συμπεριφοράς. Τους υπερέβαινε και τους καταργούσε, θυμίζοντας κάποτε τους διά Χριστόν σαλούς Αγίους της Εκκλησίας μας.
Αγάπησε και πόνεσε πολύ στην ζωή της. Ο μεγαλύτερος πόνος της, ανάμεσα στις πολλές θλίψεις που δοκίμασε κατά τον επίγειο βίο της, ήταν η απώλεια του πρωτόκου γυιού της Γεωργίου, κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974. Ένας πόνος, που μέσα από την πίστη, μεταμορφώθηκε σε αληθινή αγάπη και προσευχή για όλους.
Έμαθε τον πόνο και την θλίψη της που είχε λόγω του αγνοούμενου γυιού της, να τον κάνη προσευχή και όχι κατάθλιψη και απελπισία. Και άρχισε με την συμβουλή ενός καλού Πνευματικού που είχε, να κάνη κάθε Σάββατο πρόσφορο. Και το πήγαινε πρωί-πρωί, από το χάραμα, στο Μοναστήρι και έλεγε: «Οι υπόλοιπες γυναίκες, όταν τελειώνη η Λειτουργία του Σαββάτου, θα πάνε στον τάφο του παιδιού τους, στον τάφο του ανδρός τους να κάνουν τρισάγιο. Εγώ ούτε τάφο δεν έχω για τον γυιο μου. Ούτε ξέρω αν πέθανε. Γι’ αυτό κάνω αυτό το πρόσφορο και το προσφέρω στον ιερέα για να το προσφέρη στον Χριστό μας. Και θα τον παρακαλώ: «Χριστέ μου, αν ο γυιος μου ζη, φώτισέ τον να κρατηθή στην πίστη του. Εκεί που βρίσκεται να είναι κοντά Σου. Αν έχη κοιμηθή, φώτισέ τον αιώνια και φώτισέ μας και μας να τον μνημονεύουμε. Εσύ ξέρεις αν είναι ζωντανός ή κεκοιμημένος».
Ἠλεκτρονικές ταυτότητες καί ἰατρικά δεδομένα.
Νικόλαος Παναγιωτόπουλος
Ηλεκτρονικές ταυτότητες και ιατρικά δεδομένα. Το ιατρικό ιστορικό στις ηλεκτρονικές πληροφορίες των ταυτοτήτων.
Σε μια από τις πολλές συζητήσεις που στήνονται στις μέρες μας εκ του προχείρου και αφορούν το θέμα των νέων ταυτοτήτων, σε πολύ μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό, άκουσα τον παρουσιαστή να υπεραμύνεται της συμπερίληψης του ιατρικού ιστορικού στις ηλεκτρονικές πληροφορίες των ταυτοτήτων αυτών. Το επιχείρημα είναι ότι είναι πολύ σημαντικό σε περίπτωση ατυχήματος να μπορεί κάποιος αμέσως μέσω του ιατρικού ιστορικού να κατανοήσει τα προβλήματα και να βοηθήσει τον πάσχοντα. Και βέβαια αυτή την άποψη δε θα τη σχολίαζα αν δεν έβρισκε σύμφωνους πολλούς συνανθρώπους μας που δεν έχουν και μεγάλη γνώση του θέματος.
Το ιατρικό μας ιστορικό αποτελεί προσωπικά δεδομένα και μάλιστα άκρως απόρρητα.
Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις από την προσωπική μου πείρα 35 περίπου ετών άσκησης της ιατρικής. Κατ’ αρχήν το ιατρικό μας ιστορικό θεωρητικά αποτελεί προσωπικά δεδομένα και μάλιστα άκρως απόρρητα. Γιατί: Διότι μπορεί να καθορίσουν τη συμπεριφορά των άλλων και μάλιστα εντελώς αβασάνιστα, απέναντί μας. Γι’ αυτό ο νόμος ορίζει ότι κάποιος ο οποίος πάσχει από AIDS όχι μόνο δεν είναι υποχρεωμένος να το πει πριν μια χειρουργική επέμβαση, αλλά ούτε δικαιολογείται και το νοσοκομείο να τον ελέγξει.
Ὁ ἐγωισμός ὡς αἰτία τῆς μοναξιᾶς! (Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος)
Εἶναι ἀλήθεια, καλοί μου φίλοι, ὅτι σήμερα ζοῦμε στὴν «κοινωνία τοῦ ἐγώ», ὅπως θὰ τὴν λέγαμε. Μὲ τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, σύμφωνα καὶ μὲ ὅσα ἔχουμε ἀναφέρει σὲ προηγούμενα κείμενά μας, νὰ τὴν ἐπιδεινώνουν κατὰ πολύ. Ὅμως ὁ ἐγωισμὸς σαφῶς δὲν μᾶς συμφέρει. Εἶναι ἕνα μεγάλο θέμα αὐτὸ ποὺ θὰ τὸ ἐξετάσουμε ἰδιαίτερα κάποια στιγμή. Πρὸς τὸ παρὸν θὰ περιοριστοῦμε σὲ τοῦτο μόνο: Ὅτι ὁ ἐγωισμὸς μᾶς δημιουργεῖ ἀκόμη καὶ μοναξιά. Τὴν κακὴ μοναξιὰ βέβαια!
* * *
Καὶ τοῦτο γιατί εἶναι ὁ τρόπος, γιὰ νὰ διώχνουμε τοὺς ἄλλους ἀπὸ κοντά μας. Εἶναι τὸ τεῖχος ποὺ κτίζουμε ἀνάμεσα σέ μᾶς καὶ στοὺς ἄλλους. Ἐπικοινωνοῦμε μόνο ἀπὸ συμφέρον! Συνάπτουμε φιλίες πάντοτε συμφεροντολογικές! Δείχνουμε εὐγενικοί, ἐπειδὴ ἀποβλέπουμε στὸ κέρδος!
Βλέπετε συμβαίνει αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος τῆς Πάτμου: «Ὅπου ἐγωϊσμὸς ἐκεῖ πνεῦμα Θεοῦ δὲν ὑπάρχει». Καὶ τί εἶναι ἡ κακὴ μοναξιά; Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ κενὸ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.
Ἔλεγε ὁ ἁγιασμένος γέροντας π. Μᾶρκος Μανώλης: «Ἂν ὁ Θεὸς δὲν εἶναι “Κύριος καὶ Δεσπότης τῆς ζωῆς μου”, τότε τὸ ἐγώ μου γίνεται ὁ κύριος καὶ δεσπότης, τὸ κέντρον τοῦ κόσμου».
Δηλαδὴ ἡ μοναξιὰ προέρχεται μέσα ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἀντιστροφὴ τῶν πραγμάτων, ὅπου στὴ θέση τοῦ Θεοῦ μπαίνει τὸ «ἐγώ»!
Γιά τήν συνείδηση (Ἀββᾶς Δωρόθεος)
Ὅταν ὅ Θεὸς δὴµιούργησε τὸν ἀνθρωπο, «ἔβαλε µἔσα του ἕνα θεῖο σπὲρµα, σὰν ἐνα εἶδος λογισµοῦ πιὸ θὲρµού καὶ φωτεινοῦ, νὰ ἐχει τὴ θέσῃ τῆς σπίθας, γιὰ νὰ φωτίζει τὸ νοῦ καὶ νὰ τοῦ δείχνει νὰ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό». Αὐτὸ ὀνοµάζεται συνείδηση, καὶ εἶναι οἱ φυσικοί νόµοι (Ιωαv. Χρυσ. Ρ. G. 49, 131-133). Αυτὸ εἶναι τὰ πηγάδια πού ἄνοιγε ὁ Ἰακώβ, ὅπως ἀκριβὼς εἶπαν οἱ Πατέρες, καὶ τὰ παράχωναν οἱ Φιλισταῖοι (Γέν. 26, 15). Μ’ αὐτὸ τὸ νὸµο, δηλαδή µέ τὴ συνεὶδηση, συµµορφώθηκαν οἱ Πατριάρχες καὶ ὁλοι οἱ ἅγιοι πού ἐζησαν πρὶν ἀπὸ τὸ γραπτὸ νὸµο καὶ εὐαρέστησαν στὸ Θεό.
Τώρα λοιπόν, εἶναι στὸ χέρι µας ἥ νὰ Τὴν παραχώσουµε πάλι ἡ νὰ τὴν ἀφήσουμε νὰ λὰµπει καὶ νά µάς φωτίζει, ἂν σύµµορφωνόµαστε µέ τίς ὑποδείξεις της. Γιατί ὅταν ἡ συνείδησή µας µᾶς ὑπαγορεύει νὰ κάνουµε αὐτὸ καὶ ἄδιαφοροῦµε, καὶ πάλι µᾶς λέει νὰ κάνουµε ἐκεῖνο καὶ δὲν τὸ κάνουµε, ἀλλὰ σταθερὰ καὶ ἀδιάκοπα τὴν καταπατοῦµε, ἔτσι τὴ θάβουνε καὶ δέν µπορεὶ πιὰ νὰ φωνάξει δυνατά µέσα µας, ἀπὸ τὸ βάρος πού τὴ σκεπάζει. Ὅπως ἀκριβῶς το λυχνάρι πού δίνει θὰµπό φῶς, ἔτσι καὶ αὐτὴ ἀρχίζει νά µᾶς δείχνει ὅλο πιὸ θολά, ὅλο πιὸ σκοτεινὰ τὰ πρὰγµατα, ὅπως σὺµβαίνει καί µέ τὸ θολωµένο ἀπὸ τὰ πολλὰ χὼµατα νερό, πού δέν µπορεὶ νὰ δεῖ κανεὶς διεστραμμένη διάθεση καὶ ἀρχίζει νὰ καταφρονεῖ καὶ τὰ μεγάλα καὶ βαρύτερα, καὶ νὰ καταπατεῖ τήν ἴδια τὴ συνείδησή του. Καί ἔτσι προχωρῶντας σιγᾷ-σιγᾷ κινδυνεύει νὰ πέσει καὶ σὲ τέλεια ἀναισθησία.
Γι’ αὐτό, προσέξτε, ἀδελφοί μου, νὰ μὴν ἀμελήσουμε τὰ μικρά, προσέξτε νὰ μὴν καταφρονήσουμε αὐτὰ σὰν ἀσήμαντα. Δὲν εἶναι μικρά, γιατί ἀπ’ αὐτὰ τρέφεται ἡ ψυχή, ἀπ’ αὐτὰ δημιουργεῖται κακὴ συνήθεια.
Τά σουηδικά σχολεῖα ἀφήνουν τά tablets καί ἐπιστρέφουν στά βιβλία
Με τη φετινή επιστροφή των μικρών παιδιών στα σχολεία της Σουηδίας, πολλοί από τους δασκάλους τους δίνουν νέα έμφαση στα τυπωμένα βιβλία, την ήσυχη ανάγνωση και την εξάσκηση στο γράψιμο με το χέρι, και αφιερώνουν λιγότερο χρόνο στα tablets, την έρευνα στο διαδίκτυο και τις δεξιότητες πληκτρολόγησης.
Οι Σουηδοί μαθητές φέτος θα γράφουν περισσότερο και θα πληκτρολογούν λιγότερο, ενώ θα χρησιμοποιούν πιο πολύ τα τυπωμένα βιβλία σε σχέση με τα τελευταία χρόνια
Όπως αναφέρει ο Guardian, η επιστροφή σε πιο παραδοσιακούς τρόπους μάθησης έρχεται μετά την έκφραση προβληματισμού από πολιτικούς και ειδικούς, αν η υπερψηφιοποιημένη προσέγγιση της Σουηδίας στην εκπαίδευση, συμπεριλαμβανομένης της εισαγωγής tablets στα νηπιαγωγεία, είχε οδηγήσει σε μείωση των βασικών δεξιοτήτων.
Η υφυπουργός Παιδείας, υπεύθυνη για τα σχολεία, Lotta Edholm, η οποία ανέλαβε καθήκοντα πριν από 11 μήνες ως μέλος μιας κεντροδεξιάς κυβέρνησης συνασπισμού, ήταν μία από τις μεγαλύτερες επικρίτριες της ολοκληρωτικής υιοθέτησης της τεχνολογίας.
«Οι μαθητές της Σουηδίας χρειάζονται περισσότερα βιβλία», είχε δηλώσει η Edholm τον Μάρτιο. «Τα φυσικά βιβλία είναι σημαντικά για τη μάθηση των μαθητών».
Η υπουργός ανακοίνωσε τον Αύγουστο ότι η κυβέρνηση ήθελε να ανατρέψει την απόφαση της εθνικής υπηρεσίας εκπαίδευσης να καταστήσει υποχρεωτικές τις ψηφιακές συσκευές στα νηπιαγωγεία. Σχεδιάζει να προχωρήσει ακόμη περισσότερο και να τερματίσει εντελώς την ψηφιακή μάθηση για παιδιά κάτω των έξι ετών, δήλωσαν από το υπουργείο στο Associated Press.
Πτώση στην ανάγνωση
Αὐταπάρνηση
Αὐταπάρνηση
Κάποιος ὁ ὁποῖος ὑπέφερε ἀπὸ μόνιμη κεφαλαλγία ἐπισκέφθηκε τὸν ὅσιο Ειντ στὸ μοναστήρι του καὶ τοῦ εἶπε:
«Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, μὲ ἔχει πλήξει ὑπερβολικὸς πονοκέφαλος καὶ μοῦ εἶναι ἀφόρητος. Σὲ παρακαλῶ νὰ προσευχηθεῖς γιὰ μένα, ὥστε νὰ ἀπαλλαγῶ, εἰ δυνατόν. Κι ἂν δὲν εἶναι δυνατόν, ἂς γίνει πιὸ ἀνεκτός.»
Ὁ Ειντ ἀποκρίθηκε:
«Δὲν μπορεῖς νὰ ἀπαλλαγεῖς ἀπὸ τὸν πόνο, ἐκτὸς κι ἂν μεταφερθεῖ σὲ μένα. Ὅμως θὰ λάβεις μεγάλο στεφάνι, ἐὰν τὸν ὑπομείνεις μὲ καρτερία.»
Ὁ ἀσθενὴς τότε εἶπε:
26 Σεπτεμβρίου. † Ἡ μετάστασις τοῦ ἀποστόλου καὶ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ θεολόγου. Γεδεὼν τοῦ δικαίου (1350 π.Χ.). Ἀνάμνησις τῆς ἐπιστροφῆς τῆς τ. κάρας τοῦ ἀποστ. Ἀνδρέου καὶ τῶν ἐγκαινίων τοῦ νέου ἱ. ναοῦ αὐτοῦ ἐν Πάτραις (26.9.74) Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ εὐαγγελιστοῦ, 26 Σεπτεμβρίου (Α΄ Ἰω. δ΄ 12-19).
Α Ιω. 4,12 Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται· ἐὰν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει καὶ ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τετελειωμένη ἐστὶν ἐν ἡμῖν.
Α Ιω. 4,12 Τον Θεόν κανείς ποτέ έως τώρα δεν έχει ιδεί και γνωρίσει εις όλην του την τελειότητα. Εάν όμως αγαπώμεν ο ένας τον άλλον, τότε ο αόρατος και ακατάληπτος Θεός μένει έντος ημών και η άπειρος αγάπη του παραμένει πλήρης και τελεία μέσα μας.
Α Ιω. 4,13 ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ μένομεν καὶ αὐτὸς ἐν ἡμῖν, ὅτι ἐκ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ δέδωκεν ἡμῖν.
Α Ιω. 4,13 Με τούτο το γεγονός γνωρίζομεν, ότι μένομεν μέσα στον Θεόν και ο Θεός μένει έντος ημών, με το ότι μας έχει δώσει από το πνεύμα του και κατέστησε τον εαυτόν μας κατοικίαν ιδικήν του.