Ἐμπόδιο στὴν σωτηρία μας ἡ ραθυμία -Ὁ Θεὸς ἐξετάζει τὴν σύνολη διάθεση μας γιὰ μετάνοια.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

 

Ὅταν ἀπομονώνεις μιὰ εὐαγγελικὴ φράση, εἰναι εὔκολο μετὰ νὰ πέσεις σὲ αἵρεση, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Κάθαρση- φωτισμός- θέωση , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Τὸ 'πρόσωπο' Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ-ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ, 30-9-2023/ΑΓ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΑΝΙΟΥ-ΟΣΙΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ ΤΩΝ ΚΟΝΤΑΚΙΩΝ

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ-ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ, 30-9-2023/ΑΓ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΑΝΙΟΥ-ΟΣΙΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ ΤΩΝ ΚΟΝΤΑΚΙΩΝ https://www.youtube.com/live/1ihQrrB1xnI?si=c-531bn2WGu5wm2-

Κυριακή Β Λουκᾶ. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ [: Λουκ. 6,31-36]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ

«Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη, ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος·Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ᾿ ὅστις σε ῥαπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην·καὶ τῷ θέλοντί σοι κριθῆναι καὶ τὸν χιτῶνά σου λαβεῖν, ἄφες αὐτῷ καὶ τὸ ἱμάτιον(:Ακούσατε ότι έχει λεχθεί: ‘’Εκείνος που πλήγωσε και τραυμάτισε κάποιον, πρέπει να δώσει ένα μάτι του για το μάτι που έβλαψε, και ένα δόντι του για το δόντι που έσπασε ή πέταξε έξω με το χτύπημά του’’. Εγώ όμως σας λέω να μην προβάλετε αντίσταση στον Πονηρό, που χρησιμοποιεί ως όργανό του εκείνον που σας βλάπτει. Αλλά όποιος σε ραπίσει στο σαγόνι σου από το δεξιό μέρος, στρέψε σε αυτόν και το άλλο μέρος, για να το ραπίσει κι αυτό. Και σε εκείνον που θέλει να κάνει δίκη μαζί σου και να σου πάρει το πουκάμισο, άφησέ του και το πανωφόρι σου)»[Ματθ.5,38-40].

Βλέπεις ότι δεν εννοούσε τον ίδιο τον οφθαλμό μας προηγουμένως, όταν νομοθετούσε να βγάζουμε τον οφθαλμό που μας σκανδαλίζει[Ματθ. 5,29: «Εἰ δὲ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμα σου βληθῇ εἰς γέενναν(:Και αν κάποιο πρόσωπο που είναι χρήσιμο, φιλικό και αγαπητό σε σένα σαν το δεξί σου μάτι, σου γίνεται αφορμή εμπαθούς επιθυμίας και αμαρτίας, χωρίσου οριστικά απ’ αυτό και πέταξέ το μακριά από σένα˙ όπως θα έκανες και με το μάτι σου, εάν κινδύνευε να πάθει και να βλαφτεί απ’ αυτό όλο το σώμα σου· διότι σε συμφέρει να χαθεί ένα από τα μέλη σου και να μη ριχτεί όλο το σώμα σου στη φωτιά της κολάσεως. Σε συμφέρει να στερηθείς τη φιλία και τη χρησιμότητα του προσώπου αυτού και να μη ριχτείς μαζί με εκείνο στη φωτιά της κολάσεως)»], αλλά έκανε λόγο για εκείνους που μας βλάπτουν με τη φιλία τους και μας ρίπτουν στο βάραθρο της απώλειας. Πραγματικά, Αυτός που τονίζει εδώ με τόση έμφαση και δεν επιτρέπει να αφαιρεί ως ανταπόδοση κάποιος τον οφθαλμό ακόμα και εκείνου που του βγάζει τον δικό του, πώς είναι δυνατόν να νομοθέτησε να βγάζουμε τον δικό μας οφθαλμό;

Εάν, τώρα, κάποιος κατηγορεί τον παλαιό νόμο[τον μωσαϊκό],επειδή διέτασσε να αμυνόμαστε με αυτόν τον τρόπο, μου φαίνεται ότι είναι πολύ άπειρος από τη σοφία που ταιριάζει σε έναν νομοθέτη και ότι αγνοεί τη δύναμη των περιστάσεων κάθε εποχής και το κέρδος της συγκαταβάσεως· διότι, εάν σκεφτεί ποιοι ήσαν τότε οι ακροατές των εντολών αυτών του μωσαϊκού νόμου, σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκονταν και πότε δέχτηκαν τη νομοθεσία αυτή, τότε θα παραδεχτεί απολύτως τη σοφία του νομοθέτη, και θα αντιληφτεί ότι ο ίδιος Νομοθέτης έθεσε και εκείνους και τους παρόντες νόμους και ακόμη, ότι κάθε μία νομοθεσία υπήρξε πολύ ωφέλιμη και δόθηκε στον κατάλληλο καιρό. Πραγματικά, εάν έδινε από την αρχή τις υψηλές και δύσκολες αυτές εντολές, ασφαλώς, ούτε αυτές θα δέχονταν οι Ιουδαίοι εκείνη την εποχή, ούτε βέβαια εκείνες τις παλαιές. Τώρα όμως, αφού έδωσε την κάθε νομοθεσία στην κατάλληλη στιγμή, διόρθωσε την οικουμένη ολόκληρη διαμέσου των δύο διαθηκών[της Παλαιάς και της Καινής].

Δύο ἄνδρες καί ἕνα σκυλί συνιστοῦν «οἰκογένεια»;

ΜΑΝΟΛΗΣ ΚΟΤΤΑΚΗΣ-''ΕΣΤΙΑ''

Αὐτή εἶναι ἡ λύσις γιά τό δημογραφικό καί γιά τήν ἀνανέωση τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους; Στά δύο ἑκατομμύρια θά συρρικνωθοῦμε οἱ Ἕλληνες, ἄν συνεχίσουν οἱ γεννήσεις μέ αὐτούς τούς ρυθμούς, σύμφωνα μέ τήν Νορβηγική Ἀκαδημία – Στήν πατρίδα μας οἱ λιγώτερες γεννήσεις στήν Εὐρώπη, καί παγκοσμίως

Η ΕΙΚΟΝΑ ἦταν σουρρεαλιστική. Ἀργά τό βράδυ τῆς Κυριακῆς ὁ νέος Πρόεδρος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης μετέβη στά γραφεῖα τοῦ κόμματος στήν πλατεῖα Κουμουνδούρου γιά τά νικητήρια. Πῆρε τό μικρόφωνο στά χέρια του καί εὐχαρίστησε κατ’ ἀρχάς γιά τήν νίκη του τήν οἰκογένειά του: τόν πατέρα του Θεόδωρο, τήν μητέρα του Λία καί τόν ἀδελφό του Στέλιο.

Ἀμέσως μετά ἔνοιωσε τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσει τήν «προσωπική του οἰκογένεια» ὅπως τήν ἀπεκάλεσε: τόν σύντροφό του Τάυλερ καί τήν σκυλίτσα του Φάρλι. Ὁ κύριος Κασσελάκης δήλωσε μέ ἀφορμή ὅσα «κατά λάθος» εἶπε γιά τήν Κύπρο καί τό «κρατίδιο τό δικό τους» ὅτι μαθαίνει γρήγορα ἑλληνικά καί ὅτι ἐντός δύο μηνῶν θά ἔχει μάθει τήν σημασία ὅλων τῶν λέξεων. Μέ βάση αὐτήν του τήν διαβεβαίωση εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θά μάθει σύντομα τήν ἐτυμολογική σημασία τῆς ἱερᾶς λέξεως «οἰκογένεια». Ἡ ὁποία συντίθεται ἀπό τίς λέξεις «οἶκος» καί «γένος».

Ὁ κύριος Κασσελάκης γεννήθηκε μέσα σέ μιά κλασσική πυρηνική οἰκογένεια μέ μία ἐκ πρώτης ὄψεως γλυκύτατη μητέρα καί ἕναν παρεμβατικό κατά τά φαινόμενα πατέρα, οἱ ὁποῖοι τεκνοποίησαν καί ἔφεραν στήν ζωή τόν ἴδιο καί τόν ἀδελφό του Στέλιο. Τό νέο παγκοσμιοποιημένο πρότυπο πού λανσάρει ὁ ἴδιος, ποιό γένος ἄραγε καί ποιό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων ἀνανεώνει; Ἀκόμη καί ἄν ἤθελε νά ἐφαρμοσθεῖ τό ἀμφισβητούμενο μέτρο τῆς τεκνοθεσίας ἀπό ὁμόφυλα ζευγάρια, μέ τό ὁποῖο διαφωνοῦμε ριζικά, θά μποροῦσε σέ περίπτωση καθολικῆς ἀποδοχῆς τῆς «προσωπικῆς οἰκογένειας» πού ὀνειρεύεται ὁ κύριος Κασσελάκης νά ἀναπληρωθοῦν οἱ ἀπώλειες πού καταγράφονται τήν τελευταία δεκαετία σέ γεννήσεις; Ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφανῶς «ὄχι».

Κυριακή Β Λουκᾶ:«Γίνεσθε οἰκτίρμονες». Π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ[:Λουκά 6,31-36]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

σχετικά με την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Β΄ Λουκά με θέμα:

«Γίνεσθε οἰκτίρμονες»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 1-10-2000]

(Β 423), έκδοσις Β΄

Η ευαγγελική διδασκαλία του πνευματικού βίου, αγαπητοί μου, είναι ανύποπτα ανωτέρα από κάθε άλλη ανθρώπινη διδασκαλία, κυρίως φιλοσοφική διδασκαλία, που θέλει να διορθώσει τον πνευματικό βίο του ανθρώπου. Έτσι, ο Χριστός, ο Κύριός μας, για να μας υπενθυμίσει το «κατ’ εἰκόνα» και να ανορθώσει το «καθ’ ὁμοίωσιν», μας έδωσε και την ηθικήν διδασκαλίαν. Διακρίνομε δηλαδή τόσο την δογματικήν διδασκαλίαν, όσο και την ηθικήν διδασκαλίαν. Γιατί αυτό συνιστά τον σκοπό της ανθρωπίνης υπάρξεως· η ηθική διδασκαλία. Είναι ο δρόμος. Δεν είναι το τέρμα. Είναι ο δρόμος που θα μας οδηγήσει εις το να δεχθούμε, ό,τι ο Θεός έχει ετοιμάσει για μας. Και κυρίως είναι η θέωσις.

Έτσι ο Κύριος εισάγει την έννοια της φιλανθρωπίας, με την κυριολεκτική, θα λέγαμε, σημασία και μας προτρέπει: «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες».

Αυτά ακούσαμε, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου. Αδιάφορον της ηθικής στάθμης του άλλου, όποιος και να είναι αυτός, οφείλεις συ να τον αγαπάς και να τον φροντίζεις με κάθε τρόπο. Αυτές οι ηθικές θέσεις ήταν άγνωστες, αγαπητοί, εις τον αρχαίον κόσμον, που στο βάθος ήταν άσπλαχνος και σκληρός. Κανένα φιλανθρωπικόν ίδρυμα δεν υπήρχε στην αρχαιότητα. Αυτό που σήμερα λέμε Γηροκομείον, Βρεφοκομείον, Νοσοκομείον… Δεν υπήρχε τίποτα από όλα αυτά. Όλα αυτά είναι έργα του Χριστιανισμού. Ρίξτε μια ματιά σε καμία αρχαία πόλη, εννοείται προ Χριστού, είτε ελληνική και λεγομένη «πολιτισμένη», είτε βάρβαρη πόλη, δεν θα βρείτε πουθενά τέτοια ιδρύματα να υπάρχουν. Η πρόνοια η κοινωνική ήταν ανύπαρκτη, τελείως ανύπαρκτη. Η φιλανθρωπία ήταν άγνωστη. Και το σπουδαίον είναι ότι αυτός ο πνευματικός βίος, δεν έχει φιλοσοφικήν προέλευσιν ή εξάρτησιν. Παρ’ ότι φιλοτίμως βέβαια προ Χριστού, δικαιολογημένα, μπορούσαν οι φιλόσοφοι να λέγουν ηθικούς κανόνες, για να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων. Όπως λέει κάποιος ξένος ότι ο Σωκράτης δεν κατάφερε να διορθώσει ούτε τους ανθρώπους της γειτονιάς του. Βέβαια σπουδαία ήταν αυτά τα οποία έλεγαν, αλλά όλα αυτά δεν είχαν γνώμονα τον Θεόν. Ούτε εκ του Θεού εξηρτώντο. Συνεπώς ήτανε, θα λέγαμε, μία φιλοσοφία ανθρωπιστική, που ξεκινούσε από τον άνθρωπο, και προ Χριστού δικαιολογημένα, γιατί δεν υπήρχε η Αποκάλυψις, και φιλότιμη μάλιστα, αλλά ξεκινούσε από τον άνθρωπο για να φθάσει εις τον άνθρωπο και με τον τρόπο αυτόν δεν υπήρχε εξάρτηση από τον Θεό, εις τρόπον ώστε οι άνθρωποι να έχουν αυθεντία εις τον τρόπο του βιώματός των. Γιατί ο Θεός είναι βεβαίως Αυθεντία, έχει το κύρος.

Κυριακή Β Λουκᾶ. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ[:Β΄Κορ. 6,16-7,1]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

(Υπομνηματισμός των εδαφίων Β΄Κορ. 6,14-7,1)

«Μὴ γίνεσθε ἐτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; Τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; Ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; (:Μη συνάπτετε στενό σύνδεσμο προς τους απίστους, με τους οποίους δεν μπορείτε να αποτελέσετε ταιριαστό ζευγάρι, ώστε να μπαίνετε στον ίδιο ζυγό μαζί τους· διότι ποια συνάφεια και ανάμειξη μπορεί να υπάρχει μεταξύ της δικαιοσύνης και της παρανομίας; Και ποια επικοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους; Και ποια συμφωνία μπορεί να γίνει μεταξύ του Χριστού και του Σατανά; Ή ποιο μερίδιο δύναται να έχει ένας πιστός με έναν άπιστο;)»[Β΄Κορ.16,14-15].

Είδες πώς χρησιμοποιεί τις λέξεις αυτές καθ’ εαυτές και που είναι ικανές να αποτρέψουν από σφάλματα; Δεν είπε δηλαδή: «παρανομία», που είναι πιο έντονη, ούτε είπε: «με τους ανθρώπους του σκότους και τους ανθρώπους του φωτός», αλλά χρησιμοποιεί τις ακριβώς αντιφατικές έννοιες, το φως και το σκοτάδι. Ούτε είπε: «ανάμεσα στους ανθρώπους του Χριστού και στους ανθρώπους του διαβόλου», αλλά λέξεις που είναι πολύ πιο αντίθετες, «του Χριστού και του Βελίαρ», με την εβραϊκή αυτή λέξη ονομάζοντας τον αποστάτη.

« Ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;(: Ή ποιο μερίδιο δύναται να έχει ένας πιστός με έναν άπιστο;)»[Β΄Κορ.6,15]. Εδώ λοιπόν, για να μη θεωρηθεί ότι κατηγορεί αόριστα την κακία και επαινεί την αρετή, αναφέρει και πρόσωπα χωρίς να τα ονομάζει. Και δεν είπε: «κοινωνία», αλλά ανέφερε τα έπαθλα, λέγοντας: «μερίδα». «Τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; Ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἔστε ζῶντος (:Και πώς μπορεί να βρίσκονται μαζί στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού και τα είδωλα; Ναι· δεν έχουν καμία θέση τα είδωλα σε σας. Διότι εσείς είστε ναός του ζώντος Θεού)»[Β΄Κορ.6,16]. Με αυτά εννοεί το εξής: «Ούτε ο βασιλιάς σας έχει τίποτα το κοινό με τον διάβολο(γιατί “ποια συμφωνία υπάρχει μεταξύ του Χριστού και του Βελίαρ;”), ούτε τα ίδια τα πράγματα· γιατί “τι κοινό μπορεί να έχει το φως με το σκοτάδι;”. Επομένως ούτε εσείς δεν πρέπει να έχετε». Πρώτα αναφέρει τον βασιλιά και έπειτα αυτούς, πράγμα με το οποίο προπάντων τους ξεχωρίζει.

Ἡ ψυχή τοῦ καθενός μας μοιάζει μέ λυχνάρι...

Ἡ ψυχὴ τοῦ καθενός μας μοιάζει μὲ λυχνάρι, ποὺ σὰν λάδι ἔχει τὴν ἀγαθοεργία καὶ ἀντὶ γιὰ φυτίλι ἔχει τὴν ἀγάπη, πάνω στὴν ὁποία ἐπαναπαύεται ἀντὶ γιὰ φῶς ἡ χάρη τοῦ Πνεύματος.

Ὅταν λοιπὸν ἐξαφανιστεῖ αὐτὸ τὸ λάδι, δηλαδὴ ἡ ἀγαθοεργία, ἀναγκαστικὰ ἡ ἀγάπη, ποὺ ὑπάρχει στὴν ψυχὴ σὰν φυτίλι, ψύχεται. Ἔτσι τὸ φῶς τῆς κηδεμονίας καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀπέφυγαν τὴν ἀρετὴ καὶ φυγάδευσαν τὴν ἀγάπη.

Καὶ ἡ μεταξύ τους ἀναταραχὴ προκαλεῖται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπό του ἀπὸ αὐτοὺς ὁ Θεός, πρὸς τὸν ὁποῖον λέγει ὁ Δαβίδ: «Ἀποστρέψαντος δέ σου τὸ πρόσωπον ταραχθήσονται» (Ψαλμ. 103, 29).

Ἔτσι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἔρχεται σ’ ἐμᾶς ἡ ἐμφύλια διαμάχη καὶ σύγχυση, ποὺ ἐπιφέρει κάθε εἶδος κακίας ...

Ἡ ἄρρητη εὐωδιά τῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου

Είχαν πέρασει δέκα χρόνια από την εκδημία και την Οσιακή Κοίμηση του Αγίου Γέροντος Αμφιλοχίου, του Αγίου της άκρατης ταπεινώσεως και της πολυσχιδούς αγάπης, όταν στις 19 Σεπτεμβρίου του 1980 πραγματοποιήθηκε η εκταφή των Ιερών Του λειψάνων...

Ανοίχθηκε το Ταφικό Μνήμα, και η άρρητη ευωδιά του Παραδείσου διαπέρασε το Κοιμητήριο και όλη την Πάτμο.

Ὅση ὥρα εἷναι ἀναμμένα τά καντήλια, αὐτά φωνάζουν ἐλέησον, ἐλέησον, ἐλέησον…

Ὅση ὥρα εἷναι ἀναμμένα τὰ καντήλια, αὐτὰ φωνάζουν ἐλέησον, ἐλέησον, ἐλέησον… γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἄναψε τὸ καντήλι, πρὸς τὸν Θεό.

Αὐτὸ τὸ ξέρει ὁ διάβολος γι΄αὐτὸ καὶ βάζει λογισμούς, λέγοντας, ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος πυρκαγιᾶς ἀπὸ τὸ καντήλι.

Στὸ καντήλι βάζουμε πάντοτε τὸ καλύτερο λάδι*.

Γέροντας Ἐφραὶμ Σκήτης Ἁγίου Ἀνδρέα

30 Σεπτεμβρίου. Γρηγορίου ἱερομάρτυρος, ἐπισκόπου τῆς Μεγάλης Ἀρμενίας, τοῦ φωτιστοῦ (†335). Ῥιψιμίας καὶ Γαϊανῆς καὶ τῶν μετ᾿ αὐτῶν 32 μαρτύρων γυναικῶν. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Σαβ. ιζ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Κορ. ιδ΄ 20-25).

Α Κορ. 14,20      Ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν, ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε.

Α Κορ. 14,20            Αδελφοί, μη γίνεσθε σαν μικρά παιδιά κατά τον νουν και κατά την σκέψιν, αλλά να γίνεσθε απονήρευτοι και αθώοι σαν τα νήπια κατά την κακίαν. Κατά δε τον νουν και την σύνεσιν και την ορθοφροσύνην να γίνεσθε τέλειοι.