Ω, Πανάγιο Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, μὴ φύγεις ποτὲ ἀπὸ ἐμᾶς, οὔτε ὅταν Σὲ θέλουμε οὔτε ὅταν δὲν Σὲ θέλουμε!

Η αγάπη του Θεού, ως ευώδες μύρο, εκχέεται στις καρδιές μας με κανέναν άλλο τροπο παρά δια του Αγίου Πνεύματος, του Πανάγαθου και Παντοδύναμου Πνεύματος.

Πέφτουμε, σηκωνόμαστε, πέφτουμε και σηκωνόμαστε!

Όταν πέφτουμε, το Πνεύμα του Θεού στέκεται δίπλα μας και μας εγείρει, αν επιθυμούμε να εγερθούμε.

Ωστόσο, όταν εγερθούμε, το Πνεύμα του Θεού έρχεται μέσα μας και μας παραστέκει έως ότου εμείς, λόγω της αμαρτωλότητας και της ανοησίας μας, ξαναπέσουμε.

Έτσι, σε αυτή τη ζωή γινόμαστε εναλλάξ ένα εύφορο χωράφι και μια έρημος, υιοί μετανοίας και άσωτοι υιοί, πληρότητα και κενότητα, φως και σκοτάδι.

Ω, Πανάγιο Πνεύμα του Θεού, μη φύγεις ποτέ από εμάς, ούτε όταν Σε θέλουμε ούτε όταν δεν Σε θέλουμε! Να είσαι πάντοτε μαζί μας μέχρι τον θάνατό μας και σώσε μας, για να έχουμε αιώνια ζωή.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Από το βιβλίο «Πνευματικό Ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος»

https://proskynitis.blogspot.com/2024/06/blog-post_863.html