Ἡ προετοιμασία κατὰ τῶν ὑπερήφανων λογισμῶν, Ἁγ. Παϊσίου-Πάθη & ἀρετές, 1-3-2024, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου
Παρασκευή 1 Μαρτίου 2024
Ὁ ταπεινὸς κρύβει τὶς ἀρετές του, Ἁγ. Παϊσίου-Πάθη καὶ ἀρετές, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ὁ ταπεινὸς κρύβει τὶς ἀρετές του, Ἁγ. Παϊσίου-Πάθη καὶ ἀρετές, 29-2-2024, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Τὰ θεμέλια τῆς σωτηρίας μας: Ὁμολογία καὶ πνευματικὸς ἀγῶνας
Στάρετς Σάββας ὁ Παρηγορητής
Πρέπει ἀνοιχτά νά ὁμολογοῦμε τόν Χριστό. Αὐτό εἶναι μεγάλη ἀρετή. Πόσοι χριστιανοί ὑπάρχουν πού λένε: «Πιστεύω στόν Θεό», ἀλλά στήν πράξη δέν πιστεύουν! Πόσα χείλη μένουν βουβά, ὅταν χρειάζεται νά ὑπερασπιστοῦν μέσα στήν κοινωνία τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Του! Ὁ ἐχθρός Διάβολος προσπαθεῖ τόσο πολύ γιά νά σβύσει τήν πίστη ἀπό τήν καρδιά καί νά φέρει στή λήθη τίς ἀλήθειες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γι’ αὐτό βλέπουμε ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι εἶναι μόνο κατ΄ὄνομα χριστιανοί ἀλλά στά ἔργα κανονικοί εἰδωλολάτρες.
Μήν ντρέπεσαι νά κάμεις ὀρθά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, διότι μέ τόν τρόπο αὐτό νικοῦμε τίς σκοτεινές δυνάμεις: «Οἱ τῷ Σταυρῷ τειχιζόμενοι, τῷ ἐχθρῷ ἀντιτασσόμεθα, μή δειλιῶντες τάς αὐτοῦ μεθοδείας καί ἐνέδρας…» (Ἀπόστιχα Αἴνων τοῦ πλ. Β΄ Τετάρτης πρωί). Ὄχι μόνο τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας νά προσκυνᾶς, ἀλλά καί τήν εἰκόνα τοῦ Σταυροῦ Του, ἐπειδή ὁ Σταυρός εἶναι σημεῖο νίκης τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Διαβόλου καί τοῦ στίφους τῶν ἐναντίων δυνάμεων, γι’ αὐτό αὐτές τρέμουν καί τρέπονται σέ φυγή, ὅταν βλέπουν τόν Σταυρό σχηματιζόμενο.
Κάποιοι ἀμαθεῖς κινοῦν τό χέρι τους μπροστά στά πρόσωπό τους, προσποιούμενοι, ὅτι κάνουν τό σταυρό τους, ἀλλά ματαίως κοπιάζουν, γιατί δὲν σχηματίζουν πάνω τους σωστό, ἀληθινό σταυρό. Μέ τέτοια κίνηση χαίρονται οἱ δαίμονες ἐνῷ ἐκείνους πού κάμουν ὀρθά τό σταυρό τους, πού ἑνώνουν κανονικά τά τρία δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ τους χεριοῦ καί βάζουν ἔτσι τό χέρι τους στό μέτωπο, στήν κοιλιά, στό δεξιό πλευρό καί μετά στό ἀριστερό, βλέποντας τους οἱ Ἄγγελοι νά σχηματίζουν τό ἀληθινό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ἀγάλλονται. Καί τότε ὁ Ἄγγελος φύλακας χαίρεται καί μᾶς βοηθεῖ.
Ἀνεξάλειπτο τὸ μοναχικὸ σχῆμα
Ο γερω-Μακάριος εγεννήθη στο Άργος το έτος 1892. Εκάρη μοναχός στην Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, αλλά έπειτα ο πειρασμός κατάφερε να τον βγάλη από την μετάνοιά του στον κόσμο και νυμφεύθηκε. Απέκτησε μάλιστα και ένα παιδάκι. Ζούσε λοιπόν εν λήθη των υποσχέσεων του, ώσπου μία μέρα ο Θεός του έδειξε σημείο και συγκλονίστηκε:
Παίζοντας μία μέρα με το παιδάκι του τον ρώτησε εκείνο όλο αθωότητα:
-Μπαμπά, τι είναι αυτά τα κόκκινα που έχεις πάνω σου;
Κοίταξε ο πατέρας το άσπρο πουκάμισό του και ρώτησε με απορία το μικρό.
-Ποια κόκκινα, παιδί μου; Τι βλέπεις;
-Να, αυτός ο κόκκινος σταυρός με τα σχέδια και τα γράμματα… Τι είναι;
Συγκλονιστικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Γέροντος Γαβριὴλ γιὰ τὸ νομοσχέδιο τῆς ντροπῆς!
Συγκλονιστική επιστολή του Γέροντος Γαβριήλ για το νομοσχέδιο της ντροπής!
Ἀποδειχθήκατε μισθωτοὶ ποιμένες
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Καρυές, 17 Φεβρουαρίου 2024 (π. ἡμ.)
Μακαριώτατε ἀρχιεπίσκοπε Ἱερώνυμε, Σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς,
1. Στίγμα καὶ ἐντροπὴ ὁ Σοδομικὸς νόμος
Ὁ ταπεινὸς μοναχὸς Γαβριήλ, Γέροντας τοῦ Ἱεροῦ Κουτλουμουσιανοῦ Κελλίου τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ, συμμετέχω ἐκ βαθέων στὴν στενοχώρια, στὴν θλίψη καὶ στὸν πόνο, ποὺ προκάλεσε ἡ ὑπερψήφιση στὴ Βουλή, στὶς 15 Φεβρουαρίου τρέχοντος ἔτους, τοῦ ἐπαίσχυντου νόμου ποὺ νομιμοποιεῖ τὸ θεομίσητο καὶ κορυφαῖο ἁμάρτημα τῆς Ὁμοφυλοφιλίας. Θὰ παραμείνει ὡς στίγμα ἐντροπῆς αἰώνιο καὶ πρωτοφανὲς στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, κακὸ παράδειγμα ἀπὸ μία μέχρι τώρα ὀρθόδοξη χώρα, ἐπαινούμενο ἀπὸ δυτικοὺς χριστομάχους καὶ ἀθέους καὶ ἐπικρινόμενο μὲ πίκρα καὶ ἀπορία ἀπὸ ὁμοδόξους Ὀρθοδόξους ἀδελφοὺς ἄλλων χωρῶν. Οἱ τελευταῖοι διερωτῶνται πῶς ἐπέτρεψε ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, τὸ Ἅγιον Ὄρος, πῶς ἐπιτρέψαμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι νὰ καταληφθεῖ τὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο ἀπὸ ξένες πολιτιστικὰ καὶ ἁμαρτωλὲς δυνάμεις, ποὺ πανηγυρίζουν καὶ θριαμβολογοῦν καὶ γλεντοῦν, γιατὶ ἀνέτρεψαν τὸ Εὐαγγέλιο, τὴν Πίστη μας, τὰ ἔβαλαν οἱ μικροὶ καὶ γελοῖοι μὲ τὸν παντοδύναμο Τριαδικὸ Θεό καὶ μὲ τὸ Ἅγιο θέλημά Του.
Μέσα σὲ ἕνα Κοινοβούλιο μάλιστα, οἱ ἐργασίες τοῦ ὁποίου ἀρχίζουν μὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ, οἱ βουλευτὲς στὴν πλειονότητά τους ὁρκίζονται ἐπὶ τοῦ Εὐαγγελίου «στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοούσιας καὶ ἀδιαίρετης Τριάδας», ὅπως ἐπιβάλλει τὸ Σύνταγμα (ἄρθρο 59), τὸ ὁποῖο σὲ ὅλες τὶς συνταγματικὲς ἀναθεωρήσεις ποὺ ὑπέστη κατὰ τὴν πολιτικὴ ἱστορία τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, ἐξακολουθεῖ ὡς ἐπικεφαλίδα του, ὡς σφραγίδα καὶ ταυτότητά του, νὰ διακηρύσσει ὅτι ὅσα καθορίζει ὁρίζονται «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Τὸν ἴδιο ὅρκο δίδει καὶ ὁ ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους, ὁ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας (ἄρθρο 33), ἀξίωμα τὸ ὁποῖο δὲν ἐτίμησε ἡ τωρινὴ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καὶ ἐπρόδωσε τὴν Ὀρθοδοξία μαζὶ μὲ τοὺς ἐπίορκους βουλευτὲς καὶ ὑπουργούς, ὄχι μόνο γιατὶ συμπανηγύρισε μὲ τοὺς Σοδομίτες μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ ἀδιάντροπου καὶ αἰσχροῦ νόμου, ἀλλὰ γιατὶ ὡς πρόεδρος ὅλων τῶν Ἑλλήνων καὶ ὄχι κομματικὴ ὑπάλληλος τῶν κυβερνώντων θὰ μποροῦσε, στηριζόμενη στὴν ἀντίθεση τῆς πλειονότητας τῶν Ὀρθοδόξων πολιτῶν, νὰ ἀναπέμψει τὸ νομοσχέδιο στὴν Βουλή (ἄρθρο 42, 1) γιὰ πολλοὺς λόγους, σπουδαιότερος τῶν ὁποίων εἶναι ἡ προσβολὴ τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς Ἐπικρατούσας θρησκείας τῶν Ἑλλήνων, δηλαδὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἑπομένως καὶ τοῦ Συντάγματος.
Περί Ἀγάπης καί Συγχωρητικότητος πρός τούς ἀδελφούς ΜΕΡΟΣ 4ο
14η. Εὑρισκόμεθα εἰς τάς παραμονάς τῶν ἁγίων Θεοφανείων· ὤ πόση συγκατάβασις! Γυμνός εἰσέρχεται εἰς τά ρεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου! Ποῖος; Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Ἀνάρχου Γεννήτορος, ὅς τό πάλαι εἶπε: «γενηθήτω». Καί ἰδού τά πάντα παρέστησαν ἐνώπιον αὐτοῦ! Γυμνός, ἵνα εἰς ἡμᾶς γυμνωθέντας τήν υἱοθεσίαν χαρίσῃ.
Ὁ Ἰορδάνης ἰδών τόν ἀόρατον ὁραθέντα, τόν ἄσαρκον σαρκωθέντα, ἐτρόμαξε καί μετέστρεψε τόν ροῦν αὐτοῦ πρός τά ὀπίσω! Ὁ δέ βαπτιστής Ἰωάννης ἔντρομος γέγονε· «Πῶς», λέγει, «νά βαπτίσῃ ὁ δοῦλος τόν Δεσπότην, πῶς νά φωτίσῃ ὁ λύχνος τό φῶς;» Ποῖον φῶς; Ἐκεῖνο τό μακάριον, τό τρισήλιον φάος, «τό φωτίζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον!».
Ὁ δέ ἄναρχος Πατήρ συμμαρτυρεῖ τόν συνάναρχον Υἱόν Του, ἐνῷ ὁ Παράκλητος ἐν εἴδει περιστερᾶς κατελθών καί μένων ἐπί τήν ἄχραντον κεφαλήν τοῦ Ἰησοῦ, ἐβεβαίωσε τήν ἐπαλήθευσιν τοῦ λόγου.
Σκιρτᾷ καί ἀγάλλεται κάθε χριστιανική ψυχή πρό τοῦ μεγαλείου τοῦ μυστηρίου τῆς Θεοφανείας! Ὤ ποῖον Θεόν Πατέρα ἔχομεν! Ἄχ, παρεγνωρίσθη, ἐλησμονήθη, αὐτή ἡ καρδία τοῦ Θεοῦ, πού τόσον ἀγαπᾷ τόν ἄνθρωπον! Φωνάζει διά τοῦ προφήτου: «Μή ἐπιλήσεται γυνή τοῦ παιδίου αὐτῆς τοῦ μή ἐλεῆσαι τά ἔκγονα τῆς κοιλίας αὐτῆς; Εἰ δέ καί ταῦτα ἐπιλάθοιτο γυνή, ἀλλ᾿ ἐγώ οὐκ ἐπιλήσομαί σου» (Ἠσ. 49, 14-15)· «Εἰ (πρώην) γάρ ἐχθροί ὄντες (τῷ Θεῷ), κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διά τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ Αὐτοῦ» (Ρωμ. 5,10).
Ὤ, πόσην παράκλησιν δίδουν τά ἀνωτέρω λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, εἰς τήν νεωστί μετανοήσασαν ψυχήν! Μεγάλην παρρησίαν πρός τόν Θεόν ἔχει ἐκείνη ἡ ψυχή, ὅπου οἰκτίρει τόν πλησίον αὐτῆς καί τόν συμπαθεῖ ἔργῳ καί λόγῳ!
Οὐκ ἑάλω ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάς
(Σκέψεις πρὸς Ἱερέα)
π. Παῦλος Καλλίκας
Τοὺς εἶδες στὴν Βουλή, παππᾶ μου. Τοὺς ἄκουσες νὰ μπουρδολογοῦν καὶ νὰ μιξοκλαῖνε οἱ ψεῦτες, οἱ ἠθοποιοί. Ψήφισαν οἱ «δημοκράτες». Χλωροφόρμιο μὲ μιᾶς ἡ αἴθουσα τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς μύρισε. Βουτιὰ πίσω, σὲ βάραθρο αἰώνων. Νέκρα καὶ σιγή.
Ἦταν βράδυ. Θὰ γύρισες νὰ κοιτάξεις τὰ σπλάγχνα σου, ποὺ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ζητὰς νὰ ἀναστήσεις, τὰ σταύρωσες καὶ ἀναρωτήθηκες σὲ τί κοινωνία, Θεέ μου, θὰ μεγαλώσουν; Θὰ τὰ ἀφήσεις νὰ γίνουν ραγιᾶδες – νενέκηδες μιᾶς ἀνώμαλης ἀτζέντας; Μὴ γένοιτο, εὐχήθηκες καὶ ἡσύχασες κοιτῶντας τὸ καντήλι στὰ εἰκονίσματα.
Ἄγρια σκυλιὰ καὶ προβατόσχημοι λύκοι χίμηξαν λυσσασμένα στὸ μαντρί σου, παππᾶ μου. Ἔστερξες νὰ δεῖς τους προεστῶτες νὰ τρέχουν, νά..., νά... Μά, ὄχι. Κάτι ψέλλισαν, κάτι... σου ἀπέκρυψαν, ἄρωμα ἀγαπολογίας, αὐτονόητα μισόλογα, φλυαρίες, μισὲς ἀλήθειες. Κρύφτηκαν οἱ λαγοὶ πίσω ἀπὸ τὸν κενὸ λόγο – σύνθημα ποὺ δόθηκε: «Ἐγὼ θὰ τὸ λύσω;». Ἀνακινήθηκαν ἀδιάφορα καὶ σπασμωδικὰ οἱ γερασμένοι ὦμοι. Νὰ τινάξουν λὲς τὴν εὐθύνη, ποὺ σὰν σκόνη ἔλαχε ἐπάνω τους νὰ καθίσει.
Σοῦ μίλησαν χθὲς γιὰ ἀπροϋπόθετη ἀγάπη καὶ ὑπακοή. Εἰσπράττουμε σήμερα ὅλοι μας τὰ ἐπίχειρα. Αὔριο διπλᾶ καὶ τριπλὰ θὰ κλάψουμε. Ἐκκλησιαστικὸς ἀχταρμᾶς προμηνύεται. Κρίνανε μὲ τὰ μέτρα τους. Σὲ κατηγόρησαν γιὰ ἐμπάθεια, γιὰ ἐγωισμὸ καὶ Φαρισαϊσμό. Σὲ εἰρωνεύτηκαν: «Ἐσὺ εἶσαι ὁ σωστός, καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι λάθος;». Δὲν εἶδα ὅμως κανένα «Φαρισαῖο» ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ κατηγόρησαν, νὰ καλοπερνάει καὶ νὰ στέκεται στὸ ἀπυρόβλητο, ἀγκάλα καὶ συναγελαζόμενος μὲ τὴν ἐξουσία μέχρι καὶ σήμερα. Μᾶλλον το ἀντίθετο. Εἶδα τὸν «Φαρισαῖο» τους νὰ ὑβρίζεται, νὰ ἐκβιάζεται, νὰ συκοφαντεῖται, νὰ διώκεται καὶ νὰ φιμώνεται. Νὰ ἀπειλεῖται μὲ καθαίρεση. Ὡραίους «Φαρισαίους» ἐπινόησαν.
Παππᾶ μου, 200 χρόνια περάσαν ἀπὸ τὸ ἔνδοξο 21΄ καὶ οἱ γκραβοῦρες τῶν Ἀγωνιστῶν ἀκόμα στέκουν ἐκεῖ ἀγριωπὲς νὰ κοιτάζουν μὲ θυμό, γιὰ νὰ σκιάζουν καὶ σήμερα τοὺς ἐχθροὺς τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδας μας. Θυμὸ μὰ καὶ παράπονο μαζί. Ἀφουγκράζομαι. Θαρρὼ ὅτι μοῦ ἀπευθύνονται: « Ὠρέ, γιὰ σᾶς σήμερα δώσαμε ψυχὴ καὶ σῶμα; Ἐμεὶς δὲν εἴχαμε οἰκογένειες νὰ ἀναστήσουμε; Σάμπως ὑπολογίσαμε περιουσίες;
1 Μαρτίου. Εὐδοκίας ὁσιομάρτυρος (†160-170), Μαρκέλλου καὶ Ἀντωνίνης μαρτύρων. Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Παρασκευῆς λδ΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Α΄ Ἰω. β΄ 7-17).
Α Ιω. 2,7 Ἀδελφοί, οὐκ ἐντολὴν καινὴν γράφω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἐντολὴν παλαιάν, ἣν εἴχετε ἀπ᾿ ἀρχῆς· ἡ ἐντολὴ ἡ παλαιά ἐστιν ὁ λόγος ὃν ἠκούσατε ἀπ᾿ ἀρχῆς.
Α Ιω. 2,7 Αδελφοί, δεν σας γράφω νέαν, άγνωστον εντολήν, αλλ' εντολήν παλαιάν, την οποίαν έχετε ακούσει από την αρχήν, που επιστεύσατε και επιστρέψατε προς τον Χριστόν. Και η εντολή αυτή η παλαιά είναι το κήρυγμα του Ευαγγελίου, που έχετε ακούσει εξ αρχής, και το οποίον είναι κήρυγμα αγάπης.
Ἀναφέρει ὁ μακαριστός γέρων Δαμασκηνός Κατρακούλης
Πρεπει νὰ μπουμε στὴ δοξα του Θεου!
Ὁ Θεος δὲν ἐχει ἀναγκη νὰ τὸν δοξάζουμε, εἰναι αὐτοδοξαστος.
Ἐμεις ὅμως ὅταν Τὸν δοξαζουμε εἰσερχομαστε στὴ ζωη Του καὶ τὸν ἀπολαμβανουμε!!
Ὅταν σκεπτωμεθα τὸν Θεό, ἰσταμεθα ἐνωπιόν Του καὶ ἡ ψυχη μᾶς ὁμιλεῖ ἀφραστως.
Αὐτο εἰναι τὸ ἀνοιγμα της ψυχης πρὸς τὸν Οὐρανιο κοσμο ποὺ τοτε ὁ Θεος σπευδει νὰ πλουτισει την ψυχη.
Ἀποκταμε σαυτη την κατασταση την αἰσθηση της θειας ἐπισκοπησης...
ὀτι εἰμαστε κατω ἀπο τον ὀφθαλμο του Θεου.
Αὐτο τὸ ἀνοιγμα τοῦ νοῦ πρὸς τὸν Θεον γινεται ἀπαλα καὶ ἀγαπητικα ὠστε ὁ νοῦς νὰ παραλαβη την καρδια ψηλα.
Ὀταν ἡ καρδια γεμιση, θὰ εὐφρανη τον νοῦ.