Ἡ αἵρεση τῆς Βαπτισματικῆς θεολογίας, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Θυμός- Ὁ ἐχθρός τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ, Ἀγ. Παϊσίου-Πάθη & ἀρετές, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Θυμός- Ὁ ἐχθρός τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ, Ἀγ. Παϊσίου-Πάθη & ἀρετές, 13-5-2024, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

α) Ἡ προφητεία γιὰ τὴν μεταστροφὴ τῶν Γερμανῶν β) Τὸ μέγιστο ἁμάρτημα στὴν σημερινὴ Ἐκκλησία , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

α) Ἡ προφητεία γιὰ τὴν μεταστροφὴ τῶν Γερμανῶν β) Τὸ μέγιστο ἁμάρτημα στὴν σημερινὴ Ἐκκλησία , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

 http://hristospanagia3.blogspot.com

 

Πατρικές συμβουλές († Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος)

Πατρικές συμβουλές († Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος)

Ασθένειες της ψυχής είναι οι διάφορες αμαρτίες, μικρές και μεγάλες, τις οποίες δεν είναι δυνατόν να μη έχει άνθρωπος, επειδή αναμάρτητος είναι μόνον ο Θεός. Οι πνευματικοί ιατροί, με την χάρη του Θεού, όλες τις ψυχικές ασθένειες τις θεραπεύουν, αρκεί ο άνθρωπος να τις φανερώσει στον πνευματικό ιατρό με την εξομολόγηση.

Χωρίς το Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως σπάνιοι ή ελάχιστοι θα σώζονταν. Όλος δε ο βίος μας είναι καιρός ευπρόσδεκτος για μετάνοια και σωτηρία. Ευτυχής και μακάριος όποιος πεθάνει με μετάνοια.

Όπως ο Χριστός δεχόταν τελώνες, πόρνες, ασώτους, ληστές, αμαρτωλούς, όταν με ειλικρίνεια μετανοούσαν, και έκανε και κάνει χαρά στους ουρανούς για ένα αμαρτωλό μετανοούντα, έτσι και η Εκκλησία δέχεται κάθε αμαρτωλό που μετανοεί.

Ουδέποτε να απελπισθείς. Να μετανοείς, αν αμαρτήσεις και να ζητάς το έλεος του Θεού λέγοντας την σύντομη προσευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με…

***

Εάν, με προσοχή και διάκριση, εξετάσουμε τους εαυτούς μας, τότε θα βρούμε ότι είμαστε ελλιπείς σε όλα και αμαρτωλοί, και φίλαυτοι, και κενόδοξοι, και ανθρωπάρεσκοι και υπερήφανοι… Μετάνοια ειλικρινή δεν έχομε και τα πταίσματα των αδελφών μας δεν συγχωρούμε. Εάν είχαμε θερμή πίστη, αγάπη καθαρή και ταπείνωση πραγματική, ποτέ δεν θα αμαρτάναμε.

Θυμός Β΄- Ὁ ἐχθρός τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ, Ἀγ. Παϊσίου-Πάθη καί ἀρετές, 15...

ΜΕΓΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ

Ο Μέγας Αρσένιος (354–444) είχε πολύ μεγάλη μόρφωση· και κοσμική και χριστιανική. Και ξεπερνούσε, μπορούμε να πούμε, όλους τους ανθρώπους της εποχής του στην πολυμάθεια και την αρετή, γι’ αυτό και από όλους διάλεξε αυτόν ο βασιλιάς Θεοδόσιος για παιδαγωγό των γιων του, του Ονωρίου και του Αρκαδίου. Η μόρφωσή του και η αρετή του είχαν επιβληθεί ευρύτερα στον χώρο των ανακτόρων, ώστε όχι μόνον τον άκουγαν όλοι και τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα, αλλά τον αποκαλούσαν «βασιλοπάτορα».

Ο Όσιος έλαβε από τον Θεό σπάνια και ιδιαίτερη πληροφορία για την αναχωρητική ζωή. Μια φορά που προσευχόταν παρακαλώντας τον Θεό να πραγματοποιηθεί ο πόθος του για ησυχία λέγοντας: «Κύριε, οδήγησέ πώς να σωθώ;», ακούστηκε από ψηλά κάποια φωνή που του έλεγε: «Αρσένιε, φεύγε τους θορύβους και θα σωθείς!». Αφού έφυγε από τον κόσμο και έγινε μοναχός, πάλι προσευχήθηκε λέγοντας τα ίδια λόγια. Και άκουσε ξανά την ίδια φωνή να του λέει: «Αρσένιε! Να φεύγεις, να σιωπάς και να ησυχάζεις· γιατί αυτές είναι οι ρίζες της αναμαρτησίας». Εκείνος, όταν το άκουσε αυτό, πήγε στην Σκήτη (περίπου το 394) και συγκαταριθμήθηκε σαν ένας από τους ασκητές της, τους οποίους και, πολύ σύντομα, τους ξεπέρασε πραγματικά, αφού έλαβε τα πνευματικά πρωτεία και όλοι τον θεωρούσαν δάσκαλο και ο καθένας τον ρωτούσε για ό,τι είχε ανάγκη και δεχόταν πρόθυμα τα λόγια του. Η διαμονή του στην Σκήτη κράτησε ως το 434. Ενδιάμεσα, με την λεηλασία της Σκήτης από βαρβάρους το 407, έφυγε για λίγο διάστημα στον Κάνωπο της Αλεξανδρείας. Και το 434 φεύγει πάλι εξαιτίας νέας επιδρομής βαρβάρων και πηγαίνει στην Τρώα (ή, Τρύη) όπου μένει μέχρι το 444.

Ο αββάς Αρσένιος συνήθιζε να επαναλαμβάνει συνεχώς στον εαυτό του την φράση: «Ἀρσένιε, μέμνησο διὸ ἐξῆλθες». Δηλαδή: Θυμήσου τον σκοπό για τον οποίο απομακρύνθηκες από τον κόσμο. Και ποιός είναι αυτός; Οπωσδήποτε το να γίνεις αρεστός στον Θεό κάνοντας εκείνα που αρέσουν σε Αυτόν.

Εκτός από αυτό, κάτι άλλο που συνήθιζε να επαναλαμβάνει συνεχώς, ήταν το εξής: «Πολλές φορές μετάνιωσα γιατί μίλησα· ποτέ, όμως, γιατί σιώπησα». Γι’ αυτόν τον λόγο και απέφευγε τις συναναστροφές με τους ανθρώπους, εκτός βέβαια αν έκρινε ότι η συνάντηση ήταν αναγκαία και θεάρεστη.

Στην ερώτηση του αββά Μάρκου «Γιατί μας αποφεύγεις;… (αφού) μας ωφελείς σε μεγάλο βαθμό!...», αυτός αποκρίθηκε: «Ο Θεός γνωρίζει ότι σας αγαπώ και μάλιστα πάρα πολύ. Αλλά, τί να κάνω; Δεν μπορώ να μοιράσω τον εαυτό μου στον Θεό και στους ανθρώπους, γιατί είναι πιο εύκολο να είμαι αρεστός σε Αυτόν, παρά σε εκείνους. Οι χιλιάδες και οι μυριάδες των Αγγέλων, έχουν ένα σκοπό και ένα θέλημα: να υμνούν τον Θεό και να υπηρετούν τα προστάγματά Του. Ενώ οι άνθρωποι έχουν, ο καθένας τους, άλλα θελήματα και διαφορετικούς σκοπούς. Γι’ αυτό και είναι πιο δύσκολο να γίνεσαι αρεστός σε αυτούς, απ’ ό,τι στον Θεό».

Ἡ Εὐρώπη ἔγινε...."Λευκή Δαιμονία" !

Ἡ Εὐρώπη ἔγινε...."Λευκή Δαιμονία" !

● Ἡ κατάντια τοῦ μουσικοῦ διαγωνισμοῦ EUROVISION

τοῦ Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Ο σπουδαίος Σέρβος Θεολόγος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Επίσκοπος Αχρίδος με τεράστια μόρφωση θύραθεν και θεολογική, ο οποίος λόγω της δράσεώς του εγκλείστηκε επί τριετία στο στρατόπεδο Νταχάου από το Ναζιστικό καθεστώς, κατά την περίοδο του Β' Π. Π.), αποκάλεσε την Ευρώπη «Λευκή Δαιμονία». Προέβλεψε, επίσης, πως η πανίσχυρη Ευρώπη σύντομα θα γίνει συντρίμμια, λόγω αυτών των επιλογών της.

Ο Γέροντας δε των Καθηγητών μας στη Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου και Καθηγητής ο ίδιος της Δογματικής Ιουστίνος Πόποβιτς (+1979) σημείωνε για την Ευρώπη :

"Ο homo europaeicus έπρεπε κατ’ ανάγκην να τρελλαθεί στο τέλος του πολιτισμού του· ο Θεοκτόνος ήταν αδύνατο να μη γίνει αυτοκτόνος. Η Wille zur Macht (Θέληση για δύναμη) μεταβλήθηκε σε Wille zur Nacht (Θέληση για νύχτα).

Νύχτα, βαριά νύχτα έχει καλύψει την Ευρώπη. Γκρεμίζονται τα είδωλα της Ευρώπης και δεν είναι πολύ μακριά η μέρα, κατά την οποία δεν θα μείνει ούτε πέτρα επάνω στην πέτρα από την κουλτούρα και τον πολιτισμό της Ευρώπης, με τους οποίους αυτή ανήγειρε πόλεις και κατέστρεφε ψυχές, θεοποιούσε τα κτίσματα και απέρριπτε τον Κτίστη.

Λόγος στὴν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου (Ἅγιος Λουκᾶς ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας)

«Δικαίων δέ ψυχαί ἐν χειρί Θεοῦ, καί οὐ μή ἅψηται αὐτῶν βάσανος» (Σοφ. Σολομ. 3, 1).

Πώς λοιπόν αυτό το μαρτύριο δεν άγγιξε τον άγιο μεγαλομάρτυρα Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο; Πώς το μαρτύριο δεν άγγιξε τα πλήθη των μαρτύρων;

Από τους βίους των αγίων είναι γνωστό ότι υπήρξε πλήθος μαρτύρων, συμπεριλαμβανομένου και του αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, οι οποίοι δεν ένιωθαν τα μαρτύριά τους.

Αυτό πιθανό να σας φαίνεται παράδοξο, αδύνατο, όμως είναι ένα γεγονός το οποίο δεν αφορά μόνο τους μάρτυρες. Αυτό το γεγονός είναι αρκετά γνωστό στην ιστορία: όταν κατά τον Μεσαίωνα υπέβαλλαν σε μαρτύρια τις δύστυχες γυναίκες, τις οποίες θεωρούσαν μάγισσες, τότε συχνά παρατηρείτο ότι κατά τη διάρκεια των μαρτυρίων αυτές οι δύστυχες έπεφταν σε κατάσταση μακαριότητας. Στην αρχή φώναζαν, βασανίζονταν, υπέφεραν, μετά, όταν τα μαρτύρια εντείνονταν, γίνονταν αφόρητα, το πρόσωπό τους φωτιζόταν με το αίσθημα της μακαριότητας, δεν ένιωθαν τα μαρτύρια.

Τον μεγάλο άγιο, τη μνήμη του οποίου εορτάζουμε τώρα, τον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, δεν τον έθιξε το μαρτύριο, ο ίδιος δεν ένιωθε τα μαρτύρια.

«Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καί ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν καί ἡ ἀφ’ ἡμῶν πορεία σύντριμμα, οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καί γάρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων, ἐάν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπίς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης˙ καί ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται, ὅτι ὁ Θεός ἐπείρασεν αὐτούς καί εὗρεν αὐτούς ἀξιους ἑαυτοῦ˙ καί ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς» (Σοφ. Σολομ. 3, 2-6). Επειδή για τον Κύριο Ιησού Χριστό αρκούσε μόνο η αποφασιστικότητα τους να υποφέρουν για το άγιο όνομά Του τα πλέον φοβερά και φρικτά μαρτύρια, τα ίδια τα μαρτύρια δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία. Γιατί ο Κύριος γνώριζε ότι είχαν την αποφασιστικότητα να υπομείνουν αυτά τα μαρτύρια. Διότι ο Κύριος εκτιμά τις προθέσεις μας, τις ειλικρινείς προθέσεις, όχι λιγότερο από τα έργα μας.

Ὁ Ναὸς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς († Ἀρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος)

Ο πανέκλαμπρος και ιστορικότατος Ναός της Ζωοδόχου Πηγής, ο οποίος ανηγέρθη αρχικά από τον αυτοκράτορα Λέοντα, τον επικαλούμενο Μακέλη, και επαυξήθηκε από τον Μ. Ιουστινιανό και πλουτίσθηκε και λαμπροστολίσθηκε από τον Βασίλειο τον Μακεδόνα, τον γιο του Λέοντα τον σοφό και άλλους αυτοκράτορες, διατηρήθηκε μέχρι την πτώση της Βασιλίδος των πόλεων. Οπότε – αλίμονο! – καθώς πολλοί ναοί καταστράφηκαν τις αποφράδες εκείνες ημέρες της Αλώσεως, καταστράφηκε εκ θεμελίων και ο μεγαλοπρεπής αυτός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής. Αλλά το ζωοπάροχο νάμα της Πηγής εξακολουθούσε να ρέει αθόρυβα και η χάρη που επισκίαζε αοράτως το ιερό αυτό καταγώγιο ουδέποτε το είχε εγκαταλείψει. Τα δε πλήθη των πιστών εξακολουθούσαν να συρρέουν εκεί με πίστη και ευλάβεια, και οι θαυματουργίες παρέχονταν αφθόνως από την Ζωοδόχο Πηγή σε όσους προσέρχονταν με πίστη.

Έτσι παρουσιάστηκε η ανάγκη ανεγέρσεως Ναού στη θέση εκείνη την ιερή. Πρώτος δε ο Δέρκων Μητροπολίτης Νικόδημος μετά την πάροδο τριών αιώνων, δηλαδή κατά το 1727, ανήγειρε μικρό εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής και άρχισαν να τελούνται λειτουργίες, όρθροι και εσπερινοί μέχρι το 1821, όταν πάλι το μικρό εκείνο εκκλησάκι καταστράφηκε τελείως από τους μαινόμενους Γενιτσάρους, η δε Πηγή καλύφθηκε πλέον εντελώς. Όμως η προσέλευση των πιστών στο μέρος αυτό το σεβάσμιο και σεπτό και οι θαυματουργίες εξακολουθούσαν.

Κυριακή τοῦ Θωμᾶ

Κυριακή τοῦ Θωμᾶ

«…καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰω. 20, 19)

Ἱεροθέου Κρητικοῦ, διακόνου

«Εἰρήνη ὑμῖν» ἦταν ὁ χαιρετισμός τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητές του, ὕστερα ἀπό τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασή του. «Εἰρήνη ὑμῖν» ἀκούστηκε δύο φορές στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. «Εἰρήνη ὑμῖν» ἀκούγεται καί στή θεία λειτουργία πολλάκις νά ἐκφωνεῖται ἀπό τόν λειτουργό.

Μέ τήν προσευχή γιά εἰρήνη ἀνοίγει ἡ θεία λειτουργία καί μέ τήν εὐχή καί προτροπή τοῦ λειτουργοῦ πάλι γιά εἰρήνη κλείνει αὐτό τό πασχάλιο δεῖπνο, τό ἱερό μυστήριο τῆς ἀγάπης: «ἐν εἰρήνῃ προέλθωμεν». Γιά εἰρήνη ὁμιλοῦν οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου, γιά εἰρήνη ὁμιλοῦν καί οἱ ἐνδεεῖς, οἱ κατατρεγμένοι καί καταπονημένοι. Ποιά εἶναι ὅμως ἡ πραγματική εἰρήνη; Ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή εἰρήνη πού δίνει ὁ Ἰησοῦς Χριστός στούς μαθητές του στό σημερινό ἀνάγνωσμα;

Μέ τόν χαιρετισμό αὐτόν τῆς εἰρήνης, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος προσφέρει τούς εὐλογημένους καρπούς καί τά σωτήρια ἀποτελέσματα τῆς ἀνάστασής του. Εἰρήνη ὑμῖν. Εἰρήνη μέ τόν Θεό, εἰρήνη μέ τόν ἑαυτό μας καί εἰρήνη μέ τούς συνανθρώπους μας. Γιατί ὅμως λέμε ὅτι ὁ Χριστός δίνει αὐτή τήν εἰρήνη; Μήπως τήν εἶχε κάποτε ὁ ἄνθρωπος καί ἀργότερα τήν ἔχασε;

Πρῶτα – πρῶτα, ἡ εἰρηνική σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό στήν κατάσταση πρίν τήν πτώση τοῦ πρώτου στήν ἁμαρτία ἦταν πραγματικότητα, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος βρισκόταν σέ κοινωνία μέ τόν Θεό καί κατ’ ἐπέκταση σέ κατάσταση ἀρετῆς καί ἁγιότητας.

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟ 1991 ΣΤΟ ΕΛΜΠΑΣΑΝ ΣΕ ΜΙΣΟΓΚΡΕΜΙΣΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟ 1991 ΣΤΟ ΕΛΜΠΑΣΑΝ ΣΕ ΜΙΣΟΓΚΡΕΜΙΣΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑ ΠΟ 24 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ.

Πασχαλινή περίοδος του 1991 στην Αλβανία. Πριν 34 ολόκληρα χρόνια. Μόλις είχε συμβεί η κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος και το πέρασμα στη δημοκρατία.

Για έναν 77χρονο ταλαιπωρημένο ιερέα στο Ελμπασάν, τον αείμνηστο π. Σπυρίδων Βέλη, από τους λίγους, που βρήκε ζωντανούς ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, με αδύναμο και σκελετωμένο σώμα, ο οποίος είχε αποσχηματιστεί στα χρόνια της αθεΐας, η Πασχαλιά αυτή ήταν ορόσημο στη ζωή του.

14 Μαΐου. Ἰσιδώρου μάρτυρος τοῦ ἐν Χίῳ (†251). Θεράποντος ἱερομάρτυρος, Λεοντίου ἀρχιεπισκόπου Ἰεροσολύμων (912-929). Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τρίτης β´ ἑβδ. Πράξεων (Πρξ. δ´ 1-10).

Πραξ. 4,1           Λαλούντων δὲ αὐτῶν πρὸς τὸν λαὸν ἐπέστησαν αὐτοῖς οἱ ἱερεῖς καὶ ὁ στρατηγὸς τοῦ ἱεροῦ καὶ οἱ Σαδδουκαῖοι,

Πραξ. 4,1                  Καθ' ον δε χρόνον ωμιλούσαν οι δύο Απόστολοι στον λαόν, ώρμησαν ξαφνικά εις αυτούς οι ιερείς και ο αξιωματικός ιερεύς, ο στρατηγός, που ήτο επί κεφαλής της φρουράς του ναού και οι Σαδδουκαίοι,

Πραξ. 4,2           διαπονούμενοι διὰ τὸ διδάσκειν αὐτοὺς τὸν λαὸν καὶ καταγγέλλειν ἐν τῷ Ἰησοῦ τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν·

Πραξ. 4,2                 στενοχωρούμενοι και αγανακτούντες επειδή οι Απόστολοι εδίδασκαν τον λαόν και εκύρυτταν την ανάστασιν των νεκρών δια του Ιησού Χριστού.