Κατ’ ἀρχάς νά ποῦμε ὅτι εἴμαστε μέσα στήν περίοδο πού ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ ὁποία εἶναι μιά γιορτή πού περνάει λίγο ἀπαρατήρητη, ἐπειδή εἶναι μέσα στήν βδομάδα, τήν Πέμπτη, καί εἶναι καί ἐργάσιμη μέρα δυστυχῶς, παρόλο πού λεγόμαστε χριστιανικό κράτος! Τώρα βέβαια στήν πράξη πόσο εἴμαστε, ἔχει πολλά ἐρωτηματικά.. Εἶναι πολύ μεγάλη γιορτή καί εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση τῆς σωτηρίας καί τῆς σωτήριας οἰκονομίας, τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ μας δηλαδή, ὁ Ὁποῖος εἶπε στούς Ἀποστόλους, ὅτι «εἶναι ἀνάγκη Ἐγώ νά ἀπέλθω γιά νά ἔλθει ὁ ἄλλος Παράκλητος, τό Πανάγιο Πνεῦμα, ὁ ἄλλος Παρηγορητής»[1], πού σημαίνει ὅτι καί ὁ Χριστός μας εἶναι παράκλητος, εἶναι παρηγορητής μας! Ἀλλά ὁ ἄλλος παρηγορητής εἶναι τό Πανάγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο καί τότε ἦταν, ἀλλά ἦρθε κατεξοχήν στήν Πεντηκοστή τελειότερον, ὅπως λένε οἱ Πατέρες, δηλαδή φανερώθηκε στόν μέγιστο θά λέγαμε βαθμό. Καί πρίν ὑπῆρχε, καί στήν Παλαία Διαθήκη ὑπῆρχε, ἀλλά ἀμιδρῶς. Καί μετά τήν Ἀνάσταση ὑπῆρχε ἐκτυπώτερον, κάπως πολύ φανερότερο, καί τελειότερα στήν Πεντηκοστή, ὅπου πλέον οἱ Ἀπόστολοι ὄχι ἁπλῶς κοινωνοῦν, ἀλλά ἑνώνονται στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Γίνονται πλέον μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό πού γίνεται καί μέ μᾶς στήν προσωπική μας Πεντηκοστή, πού εἶναι τό Ἅγιο Βάφτισμα καί τό Ἅγιο Χρίσμα. Στό Ἅγιο Χρίσμα παθαίνουμε αὐτό πού ἔπαθαν καί οἱ Ἀπόστολοι τήν Πεντηκοστή. Εἶναι ἡ προσωπική μας Πεντηκοστή, δηλαδή ἡ θέωση. Αὐτό παθαίνουμε, γιατί ἄς ποῦμε δέν γίνομαστε ἐμεῖς μέ τήν θέλησή μας, μέ τή δική μας ἐνέργεια θεοί, ἀλλά πάσχουμε τήν θέωση. Δηλαδή ὁ Θεός τό θέλει καί μᾶς θεώνει δωρεάν. Καί ἐκεῖνο πού καλούμαστε ἐμεῖς ὡς χριστιανοί, εἶναι νά φανερώνουμε αὐτή τήν θέωση. Νά τήν φυλάξουμε, νά μήν προδώσουμε τόν θησαυρό, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, καί νά τήν φανερώνουμε μέ τήν ζωή μας. Καί βλέπετε ὅτι ὁ Χριστός μας πού εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, εἶναι ἡ Θεία φύση ἑνωμένη μέ τήν ἀνθρώπινη στήν ὑπόσταση τοῦ Λόγου, εἶναι ὁ νικητής διά τοῦ Ὁποίου νικοῦμε κι ἐμεῖς, ἄν κανείς δηλαδή ἑνωθεῖ μέ τόν Χριστό, καί μπορεῖ νά εἶναι ἑνωμένος, ὁ νοῦς του νά εἶναι ἑνωμένος συνεχῶς μέ τόν Χριστό, νικάει κι αὐτός. Καί ὅπως ὁ Χριστός τώρα εἶναι στά δεξιά τοῦ Πατρός, μέ τό σῶμα Του!.. Αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό, μέ τό σῶμα Του, μέ τό ἀνθρώπινο σῶμα εἶναι ὁ Χριστός μας τώρα, ἔτσι μποροῦμε κι ἐμεῖς. Γι’ αὐτό τό ἔχει πεῖ στήν Ἀποκάλυψη, ὅτι «θά σᾶς δώσω νά καθίσετε μαζί Μου, στόν θρόνο Μου»[2]! Ὁπότε καταλαβαίνουμε ἐδῶ καί τήν ἀξία τῆς ὕλης (καί τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος), ἡ ὁποία καλεῖται νά θεωθεῖ καί νά καθίσει στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί τό σῶμα μας δέν εἶναι κάτι ἁμαρτωλό, κάτι ξέρω ’γώ πονηρό, κάτι πού εἶναι ἄς τό ποῦμε ἀπορριπτέο. Ἀλλά εἶναι κάτι πού δοξάζεται καί καλεῖται νά θεωθεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία καί πρέπει μέ πολύ σεβασμό νά τό ἀντιμετωπίζουμε.
Αὐτά ἔτσι λίγα γιά τήν γιορτή πού χτές γιορτάσαμε καί συνεχίζουμε νά τήν γιορτάζουμε γιά ἀρκετές ἡμέρες. Καί νά ἔρθουμε στό θέμα μας, τό ὁποῖο εἶναι αὐτό πού εἴχαμε ξεκινήσει ἐδῶ καί ἀρκετές ἑβδομάδες, σχετικό μέ τήν οἰκογένεια καί μέ τό πῶς μπορεῖ νά λειτουργήσει σωστά μιά οἰκογένεια, ποιοί εἶναι οἱ παράγοντες οἱ ὁποῖοι συμβάλλουν στό νά λειτουργήσει σωστά μιά οἰκογένεια καί ποιοί εἶναι οἱ παράγοντες οἱ ἀπαραίτητοι γιά τήν σωστή ἀγωγή τῶν παιδιῶν. Βεβαίως καθοριστικό ρόλο παίζουνε οἱ γονεῖς.
