Περί Αὐτοπεποίθησης

❈ Ὅσο λές: «μπορῶ ἐγώ μέ τίς δυνάμεις μου, θά τά καταφέρω», λέει ὁ Θεός: «ἀφοῦ ἐχεις τόσο ἐγωισμό καί νομίζεις ὅτι μπορεῖς, κάντο». Καί δέν γίνεται τίποτα. Ὅταν παραδεχτεῖς ὅτι δέν μπορεῖς νά κάνεις τίποτα μόνος σου, τότε ἐπιτρέπεις στόν Θεό νά παρέμβει. Ὅσο λέμε: «θέλω καί μπορῶ», ὅπως λέει καί τό σλόγκαν, ἔχουμε χτίσει αὐτό τό τεῖχος καί ἐμποδίζουμε τόν Θεό νά μᾶς βοηθήσει.

Γι’ αὐτό οἱ Ἅγιοι Πατέρες λένε, ὅτι δέν πρέπει νά ἔχουμε αὐτοπεποίθηση. Ἐνῶ οἱ σύγχρονοι ψυχολόγοι – ψυχίατροι καί παιδαγωγοί λένε τό ἀντίθετο: «Νά ἔχεις αὐτοπεποίθηση. Τό παιδί στό σχολεῖο πρέπει νά ἔχει αὐτοπεποίθηση». Δηλαδή τί πρέπει νά ἔχει; Ἐγωισμό. Αὐτό θά πεῖ αὐτοπεποίθηση, νά πιστεύει στόν ἑαυτό του.

Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς λέει ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη ἀκόμη, στό βιβλίο τοῦ Προφήτη Ἱερεμία: «Ἐπικατάρατος πᾶς ὅς τήν ἐλπίδα ἔχει ἐπ᾿ ἄνθρωπον ἤ στηρίζει βραχίονα αὐτοῦ» (Ἱερ. 17,5), δηλαδή καταραμένος, πού σημαίνει ξεκομμένος ἀπό τόν Θεό, κολασμένος, ὅποιος ἐλπίζει σέ ἄλλον ἄνθρωπο.

Ἐλπίσαμε στούς πολιτικούς καί εἴδαμε πού καταντήσαμε. Ἐλπίσαμε στήν Εὐρώπη καί εἴδαμε τά χάλια μας. Καταραμένος ὅποιος ἐλπίζει σέ ἄνθρωπο ἤ στηρίζει βραχίονα αὐτοῦ σημαίνει στηρίζεται στά μπράτσα του.

Ἄρα αὐτός πού ἔχει αὐτοπεποίθηση εἶναι καταραμένος. Πρέπει νά ἔχουμε Θεοπεποίθηση. Πρέπει νά ἔχουμε πεποίθηση καί ἐλπίδα στόν Θεό, ὄχι ἐλπίδα στόν ἑαυτό μας.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 1 – 4 – 2015)