Σελίδες

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

ΠΩΣ Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΝΙΚΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Αν ο σκουπιδιάρης μιλάει έτσι… (περί Κακαβέλα ο λόγος!!!)

Με τό ψευδώνυμο “Κακαβέλας” έζησε και έδρασε, θρησκευτικά και πολιτικά, στις αρχές του 18ου αιώνα από τό 1710 εως τό 1790 περίπου, ο αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου Ιερεμίας, του οποίου μόνο την καταγωγή γνωρίζομε πως κατάγονταν από τήν μεγαλόνησο Κρήτη, ότι μεγάλωσε καί μορφώθηκε στην Κωνσταντινούπολη κι επειδή έδειξε μεγάλη ικανότητα και ήταν πλουτισμένος με μεγάλη μόρφωση καί πολλά θεία χαρίσματα το Πατριαρχείο του έδωσε τό οφφίκιο του Οικουμενικού Διδασκάλου.
Το ψευδώνυμο “Κακαβέλας” του έδωσαν οι Λατίνοι του Πάπα Ρώμης, επειδή ήταν μεγάλος γνώστης της δογματικής της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας καί σε όλα τα θεολογικά ζητήματα, πού πρόβαλαν οι Λατίνοι, έδινε αυτός αποστομωτικές απαντήσεις, για αυτό του έδωσαν το όνομα “κακό-βελος” “Κακαβέλας”.
Αν ο σκουπιδιάρης μιλάει έτσι
Λέγεται, πώς κάποτε ξεκίνησαν οι Καρδινάλιοι –Λεγάτοι του Πάπα και πήγαν μέ ειδική αποστολή στην Κωνσταντινούπολη, μέ σκοπό νά επιβάλουν τις απόψεις τών Δυτικών και νά πείσουν τους Ορθοδόξους νά συμφωνήσουν με τίς κακόδοξες δοξασίες τους και μέ τά δόγματά τους.
Όταν όμως φθάσανε εξω από τό Πατριαρχείο, ο Κακαβέλας, μέ περιβολή κοσμικού εργάτη, παρουσιάστηκε μπροστά τους σάν οδοκαθαριστής, τους σταμάτησε και τους ρώτησε:
— Δεν μου λέτε σας παρακαλώ, γιά ποιο σκοπό θέλετε να πάτε στό Πατριαρχείο;
Οι Λεγάτοι του Πάπα, μέ πολλή περιφρόνηση, του απάντησαν:
— Ποιος είσαι συ, πού τολμάς ένας σκουπιδιάρης νά κάνεις τέτοιες ερωτήσεις καί νά εμποδίζεις τους αντιπρόσωπους του «αγιώτατου Ποντίφικος Πατρός καί Πάπα Ρώμης του οποίου εμείς είμαστε επίσημοι αντιπρόσωποι»;
Ο Κακαβέλας, πατήρ Ιερεμίας, στάθηκε μέ πολύ θάρρος μπροστά τους καί αφού σταυροκοπήθηκε τρεις φορές, είπε σέ άπταιστη λατινική γλώσσα:
— Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υίός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον και εν Υιώ αναπαυόμενον, Τριάς Αγία δόξα σοι.
Οι Λεγάτοι όταν άκουσαν από τόν Κακαβέλα νά μιλάει τόσο ωραία τή γλώσσα τους καί μάλιστα σέ θεολογικά ζητήματα έμειναν έκθαμβοι καί είπαν μεταξύ τους:
— Πώ! Πώ! Πώ! αν ένας αγράμματος σκουπιδιάρης μιλάει καί εκφράζεται μέ τόση ευκολία καί ευφράδια, γιά θεολογικά ζητήματα, φαντάσου τί θά είναι οί άλλοι! Πόσο μορφωμένοι καί κατηρτισμένοι θά πρέπει νά είναι! Καί εμείς ήρθαμε νά τους κάνουμε τό δάσκαλο και να τους πείσωμε να δεχτούν καί νά ασπασθούν τα δόγματά μας.
Καί αντί να πάνε στό Πατριαρχείο, γύρισαν πίσω και έφυγαν άπρακτοι και καταντροπιασμένοι.
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/22
Πηγή φωτογραφίας: http://www.atakes.gr/photo/AgiaSofia.jpg

ΟΙ «ΙΝΣΤΡΟΥΧΤΟΡΕΣ» ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ



  ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ «ΝΕΑ» ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΜΕΡΟΣ Β'
ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
της κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη, ιστορικού-ερευνήτριας
«Βουλεύεσθαι και λογίζεσθαι ταυτόν»1
Αριστοτέλης
Επανερχόμενοι στην δράση της «νέας» τηλεόρασης, υπενθυμίζουμε ότι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αυτή φαίνεται να πρωτοστατεί στον «αόρατο» πόλεμο που διεξάγει ο «Νέος Διαφωτισμός» κατά της «παλαιάς» σκέψης.
Απομένει τώρα να αναλυθεί η δράση των τηλεοπτικών διαμορφωτών γνώμης και καθοδηγητών σκέψης τους οποίους αυτή επιλέγει, ούτως ώστε να διαπιστωθεί η συμβολή τους τόσο στον «κατευνασμό» και τον «λήθαργο» στον οποίον έχουν βυθισθεί οι δυτικές κοινωνίες2, όσο και στην «δημιουργική καταστροφή», για την επικράτηση της Νέας Εποχής. Όσοι παρακολουθούν την «νέα» τηλεόραση με αναλυτικό και κριτικό πνεύμα, διαπιστώνουν ότι, οι σύγχρονοι Ινστρούχτορες εκπαιδευτές3 -είτε «στρατευμένοι», είτε χρησιμοποιούμενοι εν αγνοία τους- εφαρμόζουν, μέσω αυτής, τις ακόλουθες, κυρίως, μεθοδεύσεις:
  • Εξουδετερώνουν την λογική των τηλεθεατών, «αποδομώντας» κάθε αυτονόητο, και επαναπροσδιορίζοντάς το, επί «νέας», «πολιτικώς ορθής» βάσης, η οποία, στην ουσία, το αντιστρέφει, προς δόξαν του «Νέου Διαφωτισμού». Π.χ.: «Σε μια «σωστή» δημοκρατία, η πλειοψηφία οφείλει να υποτάσσεται στην μειοψηφία».
  • Παραλύουν την λογική, διά της «αφελούς», «αντικειμενικής» και «δημοκρατικής» τήρησης ίσων αποστάσεων μεταξύ δικαίου και αδίκου, θετικού και αρνητικού, καλού και κακού, θύματος και θύτη, ηθικού και ανήθικου, ομαλού και διεστραμμένου, νομίμου και παράνομου, επιστήμης και τσαρλατανισμού. Χριστιανισμού και σεκτών κ.ο.κ..
  • Καταστρέφουν κάθε πνευματικό, ηθικό, εθνικό, κοινωνικό, θρησκευτικό έρεισμα του δυτικού ανθρώπου, με τον δογματικό πλουραλισμό4, δηλαδή, με την σχετικοποίηση του απόλυτου και την απολυτοποίηση του σχετικού. Π.χ.: «Πρέπει να αποδεχθούμε κάθε άποψη ως εξ ίσου έγκυρη, αφού δεν υπάρχει μία και μόνη αλήθεια, και ο κάθε ένας μας είναι φορέας της δικής του αλήθειας».
  • Παραλύουν την κριτική ικανότητα των τηλεθεατών, δημιουργώντας πνευματικό χάος, αβεβαιότητα και σύγχυση με αλληλλοσυγκρουόμενα και αλληλλοαναιρούμενα μηνύματα, τα οποία προβάλλουν ως ισόκυρα. Έτσι, καλούν τον τηλεθεατή να αποδεχθεί ότι, «ο δυτικός πολιτισμός είναι καταστροφικός, αυταρχικός, εκμεταλλευτής του Τρίτου Κόσμου κ.ο.κ.», ως ισόκυρο προς το «οι Ευρωπαίοι, που είναι πολιτισμένοι...». τον καλούν να ντραπεί επειδή θεωρεί την ομοφυλοφιλία διαστροφή, ενώ, ταυτόχρονα, τον καλούν να ντραπεί επειδή «όλοι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι». τον καλούν να είναι άτεγκτος έναντι των καπνιστών, αλλά να δείχνει «κατανόηση» για τα ναρκωτικά (ιδιαίτερα για τα «μαλακά»). αν πιστεύει σε Μία και Μόνη Αλήθεια, τον εγκαλούν ως «φανατικό» ή «φασίστα», και τον καλούν να αποδεχθεί μία «νέα» Μόνη Αλήθεια, ότι: «Δεν υπάρχει μία Μία και Μόνη Αλήθεια», κ.ο.κ..
  • Ενσταλάζουν ενοχές σε ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο για πράξεις ή παραλείψεις μεμονωμένων ατόμων, ή πολιτικών ή διοικητικών φορέων. Π.χ. «Ως κοινωνία οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας που ο δράστης κατακρεούργησε το θύμα». «έχουμε όλοι ευθύνη...», είτε για τους θανάτους από ναρκωτικά, είτε για την πορνεία, είτε για τις πυρκαγιές, είτε για τις πλημμύρες, τις καταρρεύσεις κ.ο.κ.. Εφαρμόζουν, δηλαδή, την θεωρία της συλλογικής ευθύνης, που -συμπτωματικά;- ταυτίζεται με την επιδιωκόμενη από την Θεοσοφία εξαφάνιση της προσωπικής συνείδησης και στην «ομαδοποίηση» όλων των επιμέρους συνειδήσεων σε ΜΙΑ κοινή συνείδηση: «Ο άνθρωπος μπαίνει στην συνείδηση της Μονάδος, του ΕΝΟΣ», «... Η προσωπικότητα σβύνει και η πλάνη τελειώνει. Αυτό είναι το επιστέγασμα του Μεγάλου Έργου...»5
  • Ενσταλάζουν «συνείδηση μικρότητας» στους τηλεθεατές, εξαπολύοντας εναντίον τους καταιγισμό ενοχών και υποτιμήσεων σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο, και ειδικά τον δυτικό άνθρωπο, με κύριο όπλο την οικολογία. Π.χ.: «Ο άνθρωπος είναι καταστροφικό ον», «ο άνθρωπος είναι κατώτερος από τα ζώα, τα οποία, ενώ έχουν και αυτά ψυχή, δεν καταστρέφουν το περιβάλλον και τον πλανήτη». ή «αντίθετα με εμάς τους «πολιτισμένους» που εκμεταλλευόμαστε και καταστρέφουμε τον Πλανήτη, η τάδε φυλή Αυστραλίας (της Αφρικής, Ινδίας κ.ο.κ.) σέβεται την φύση και ζει σε αρμονία με αυτήν».
  • Ενσταλάζουν «συνείδηση μικρότητας» σε όλο το κοινωνικό και εθνικό σύνολο, εξαπολύοντας εναντίον του καταιγισμό ενοχών και υποτιμήσεων, συντρίβοντας όλα τα «παλαιά» -κυρίως τα εθνικά, πνευματικά, ιστορικά και θρησκευτικά- δεδομένα του: Π.χ. «οι Ευρωπαίοι, που είναι πολιτισμένοι...», «ο Έλληνας είναι απαίδευτος, αγράμματος, εξυπνάκιας, τεμπέλης, εκμεταλλευτής, νεόπλουτος, σκληρός με τα ζώα, κ.ά.», «ο αρχαιοελληνικός (ή ο βυζαντινός) πολιτισμός ήταν μια τυραννική αποικιοκρατική ιμπεριαλιστική δύναμη», «ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν σφαγέας των λαών», «ζούμε σε ένα ανελεύθερο θεοκρατικό καθεστώς»... κ.ο.κ..
  • Παραλύουν οποιαδήποτε νόμιμη αντίδραση, επιβάλλοντας τα «ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού»6 διά της πνευματικής τρομοκρατίας και με εκβιαστικές συλλογιστικές. Π.χ. «Η Χ θέση είναι η ορθή. Όποιος διαφωνεί είναι προκατειλημμένος, αντιδραστικός, εθνικιστής, θρησκόληπτος, φασίστας, ρατσιστής, κ.ο.κ.». «Η ευθανασία αποτελεί κορυφαία κατάκτηση της πολιτισμένης Δύσης, ο σημερινός Έλληνας, όμως, δεν έχει φθάσει ακόμα στο επίπεδο να εκτιμήσει την κατάκτηση αυτή».
  • Εξουθενώνουν τις αντιστάσεις και υποκλέπτουν την συναίνεση του κοινού, εφαρμόζοντας την μέθοδο της σταδιακής φθοράς: Επαναφέρουν επί τάπητος, αόκνως και με διερευνητική «αφέλεια», τα «ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού», παρ' όλον ότι αυτά έχουν επανειλημμένως καταρριφθεί -και μάλιστα ενώπιόν τους- από ειδήμονες επί τη βάσει εμπεριστατωμένων στοιχείων σε προηγούμενες συζητήσεις. Επιλέγουν, όμως, κάθε φορά διαφορετική -βαθμιαίως πιο «χαλαρή», πιο «διαλλακτική» και πιο «ενδοτική»- σύνθεση καθοδηγητών γνώμης, ώστε, τελικώς, να καταλήξουν στην κατάλληλη «καθησυχαστική» σύνθεση. δηλαδή στην σύνθεση που -είτε ενεπίγνωστα, είτε λόγω ανεδαφικότητας- θέτει ως προϋπόθεση εφαρμογής των «ιδανικών» αυτών, δήθεν αυστηρούς -στην ουσία όμως, προσχηματικούς και ανεφάρμοστους όρους- για να καταλήξει να αποφανθεί συναινετικά.
  • Ευνουχίζουν ανώδυνα κάθε βάσιμη αντίδραση, παρουσιάζοντας τον Χριστιανισμό ως μια άνευ όρων υποχώρηση έναντι κάθε αξίωσης, πρόκλησης ή προσβολής, προβάλλοντας μια ψευδο-χριστιανική εκβιαστική αγαπολογία του τύπου: «Ο Χριστός είναι αγάπη, άρα, όποιος αντιδρά στις κοινωνικές, οικονομικές, εθνικές, ηθικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές κ.λπ. μεταβολές που επιβάλλονται, δεν είναι χριστιανός». ή «Ο Χριστός δεν χρειάζεται προστάτες, συνεπώς, αποδεχθείτε «πολιτισμένα» κάθε βεβήλωσή Του».
  • Οδηγούν σε πνευματική (και βουλητική) παράλυση, όταν -έχοντας ήδη κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού υπερασπιζόμενοι ιστορικές, θρησκευτικές, ηθικές και άλλες «παλαιές» θέσεις- οι ίδιοι τις παραλλάσσουν, τις διαστρεβλώνουν, τις διαβάλλουν ή τις αναιρούν. Ή, όταν -ηγηθέντες κινήσεων που υπεραμύνονται «παλαιών» ιδεών- τις απεμπολούν. ή όταν υιοθετούν, ως «ορθό» ή ως «λογικό», ένα από τα «νέα ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού».
  • Αποσυνθέτουν την Χριστιανική πίστη στην συνείδηση του κοινού, αφού οι περισσότεροι εξ αυτών εμφορούνται -είτε ενεπίγνωστα, είτε όχι- από υλιστικές θεωρίες, πεποιθήσεις, τάσεις, αντιλήψεις, οι οποίες εξυπηρετούν τον «Νέο Διαφωτισμό». Άλλοι, πάλι, θέτουν τον πήχυ της σωτηρίας τόσο ψηλά, ώστε ο καθημερινός, ο μέσος Χριστιανός τηλεθεατής να αποκαρδιώνεται και να καταφεύγει στους αστρολόγους προς επίλυση των προβλημάτων του.
  • Παραλύουν την βούληση των τηλεθεατών, προβάλλοντας ή υιοθετώντας (ή διά της σιωπής τους) τις καταιγιστικές καταστροφολογίες, που τους τρομοκρατούν.
  • Αποσυνθέτουν την «παλαιά» σκέψη και την «παλαιά» περί ανθρώπου και περί κόσμου αντίληψη, όταν -σε αντιπαραθέσεις της με τα «ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού»- την «υπερασπίζονται» με αδύναμα και σαθρά επιχειρήματα, ή καλούν ως υπερασπιστές της άτομα «ανυποψίαστα», ή με ανεπαρκείς γνώσεις, ή «επικοινωνιακώς» ανεπαρκή, ή άτομα που ενεπίγνωστα την εκθέτουν, την διαστρέφουν ή την καταστρέφουν.
  • Καθιστούν τους τηλεθεατές πνευματικά και ψυχικά απάτριδες, υπεραμυνόμενοι - αλλά κατά τρόπο βίαιο, χυδαίο, ακραίο, ή ακόμα και γελοίο- των «παλαιών» αξιών και ιδανικών, ή των πολιτικών ή θρησκευτικών πιστεύω τους (δηλαδή, διαβάλλουν, εκθέτουν, διαστρεβλώνουν, γελοιοποιούν και καθιστούν αποκρουστικές, αν όχι και επικίνδυνες τις «παλαιές» θέσεις).
  • Παραλύουν την κριτική ικανότητα των τηλεθεατών, παρουσιάζοντας ως έγκυρες προσωπικές γνώμες ασχέτων ατόμων επί σοβαρών επιστημονικών θεμάτων. π.χ. απόψεις δημοσιογράφων, ηθοποιών ή μουσικών που θεολογούν. μουσικών, θεολόγων ή ιερέων που πολιτικολογούν. πολιτικών αναλυτών που χριστολογούν. ηθοποιών που «δωδεκαθεΐζουν», αποκρυφιστών που μεταλλάσσουν την αρχαιοελληνική φιλοσοφία, ή αποδίδουν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό σε εξωγήινους, κ.ο.κ..
  • Εξουδετερώνουν τον «παλαιό» άνθρωπο, και εξαφανίζουν την εμπειρία και τις κατακτήσεις χιλιετιών, παρεμβαίνοντας «επανορθωτικά» σε κάθε τομέα της ζωής του, με αποτέλεσμα αυτός να χάνει -βαθμιαία και χωρίς να το αντιληφθεί- τις βεβαιότητές του, καθώς και την προσωπική του ικανότητα σκέψης, κρίσης, αξιολόγησης, ιεράρχησης και απόφασης.
  • Καταστρέφουν τον «παλαιό» άνθρωπο, εξιδανικεύοντας το «νέο» πρότυπο, τον ηττημένο άνθρωπο, το «ανθρώπινο ον»: Τον άνθρωπο, δηλαδή, που αγνοεί ότι έχει εξουδετερωθεί η βούλησή του, διότι του την έχουν τεχνηέντως υποκαταστήσει με πάθη «χωρίς σύνορα» σε ό,τι αφορά στα ηθικά, σεξουαλικά, οικογενειακά, πνευματικά, θρησκευτικά κ.λπ. δεδομένα του.
  • Κατακερματίζουν τον «παλαιό» κοινωνικό ιστό, υποδαυλίζοντας -με πρόσχημα την «ενημέρωση» και τον «προβληματισμό»- διάφορες αντιπαραθέσεις (π.χ. μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και κοινού, πεζών και οδηγών, διορισμένων και αδιορίστων, καπνιζόντων και «παθητικών καπνιστών», ομοφυλοφίλων και ετεροφυλοφίλων, κ.ο.κ.).
  • Κατακερματίζουν τον «παλαιό» ψυχοπνευματικό ιστό, υποδαυλίζοντας -προς χάριν της «ελευθερίας της σκέψης» και της «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών»- αντιπαραθέσεις μεταξύ «δεξιάς» και «αριστερής» ιδεολογίας, μεταξύ αποκρυφισμού ή αστρολογίας ή δωδεκαθεΐας ή σεκτών και Χριστιανισμού, μεταξύ Παλαιού και Νέου Εορτολογίου, μεταξύ Παπισμού και Ορθοδοξίας, κ.ο.κ..
  • Οικοδομούν τον «νέον άνθρωπο», «συμβουλεύοντας» το τηλεοπτικό κοινό με «νέες» θέσεις επί παντός επιστητού, «για το καλό του»: Τον καθοδηγούν στο πώς να ντύνεται, πώς να διασκεδάζει, ποιον να θαυμάζει, ποιον να μιμείται, τί να αγοράζει, τί να τρώει, τί να τραγουδά, τί να διαβάζει, τί να πιστεύει και τί να λατρεύει, πώς να σκέφτεται, πώς να γυμνάζεται, πώς να κάνει έρωτα, πώς να φέρεται στα παιδιά του, ακόμα και πώς να αναπνέει, πώς να κοιμάται, πώς να «ελέγχει τα όνειρά» του, αλλά και πώς να πεθαίνει και πώς να διαθέσει την σωρό του.
  • Οδηγούν στην μοιρολατρία (εξαφάνιση της βούλησης), μυώντας τους τηλεθεατές στον αποκρυφισμό (συχνά μάλιστα, αναμειγνύοντας σ' αυτόν και τον Χριστιανισμό), σε ανατολικές ή νεοεποχίτικες δοξασίες (κάρμα, μετενσάρκωση, θετική σκέψη, θετική-αρνητική ενέργεια, «αύρα», πνευματισμό, αναδρομές σε προηγούμενες ζωές), στην αστρολογία κ.λπ.. Προωθούν ιδιαίτερα την πίστη στη μετενσάρκωση, προς μεγάλη ικανοποίηση της θεοσοφίστριας Ά. Μπέηλυ, η οποία έγραφε: «Το δόγμα της μετενσάρκωσης θα είναι ένα από τα καθοριστικά κλειδιά της Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»7.
  • Αποσυνδέουν τους τηλεθεατές από την πραγματικότητα, βυθίζοντάς τους σε μιαν εικονική πραγματικότητα, προς δόξαν της Θεοσοφίας, που θέλει ο άνθρωπος να θεωρεί αυταπάτη την πραγματικότητα: Αποσιωπώντας πραγματικά προβλήματα και ζητήματα καθοριστικής σημασίας, αναλώνονται σε ατέρμονους ψευδεπίγραφους, παραπλανητικούς και προσχηματικούς «προβληματισμούς» για θέματα ήσσονος σημασίας. Ή εξασφαλίζουν σε λίγα άτομα συμμετοχή σε τηλεπαιχνίδια, όπου αυτά ζουν «εικονικά», ενώ απασχολούν τους υπόλοιπους με την παρακολούθηση της εικονικής πραγματικότητας, και κατόπιν με «προβληματισμούς» επ' αυτής. «στήνουν» «ζαχαρένιες» εκπομπές, όπου ανούσιες επιπολαιότητες «συζητώνται» και αναλύονται με «σοβαρότητα». προβάλλουν καταιγισμό κινηματογραφικών ταινιών που εντέχνως υποβάλλουν ως απόλυτα θεμιτές, απίθανες, εξωφρενικές και εξωπραγματικές καταστάσεις (ταυτόχρονη ύπαρξη σε παράλληλα σύμπαντα, ανταλλαγή προσωπικοτήτων, ταξίδια στον χρόνο, εξωγήινους, κ.λπ.).
  • Εδραιώνουν την Νέα Εποχή στην συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού, αναφερόμενοι συνεχώς σ' αυτήν, χωρίς, ωστόσο, να προβαίνουν σε περαιτέρω επεξηγήσεις, διερεύνηση, ή αναφορά στους «νικητές» που κινούν τα νήματά της, με αποτέλεσμα να τους διατηρούν - συμπτωματικά;- αθέατους. Συγκεκριμένα, παρουσιάζουν κάθε επώδυνη μεταβολή, ωσάν να πρόκειται περί αναπότρεπτου φυσικού φαινομένου (π.χ. «στην νέα παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας είναι φυσικό να...», ή «είμαστε πλέον στην Νέα Εποχή, οπότε, αναγκαστικά πρέπει να αποδεχθούμε ότι...»).
  • Εδραιώνουν την νεοεποχίτικη υποκουλτούρα: Προσκαλούν σε «σοβαρές» εκπομπές άτομα με «δυνάμεις», «θεραπευτές», «ενορατικούς», αστρολόγους κ.λπ.. σιωπούν αιδημόνως για τον γενικευμένο καταιγισμό ναρκωτικολαγνείας, διαστροφικού ερωτισμού, μαγείας και σατανολατρίας, κ.ά..
  • Νομιμοποιούν, εμμέσως, την αστρολογία στην συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού και τις προβλέψεις διαφόρων αστρολόγων (σύμφωνα με τις οποίες «με το 2000, μπαίνουμε στην Εποχή του Υδροχόου, μια Νέα Εποχή που θα φέρει τεράστιες μεταβολές σε όλους τους τομείς της ζωής μας»), όταν αποσιωπούν τους πραγματικούς λόγους που καθιστούν αναπόφευκτες τις μεταβολές που επιφέρει η Νέα Εποχή.
  • Νομιμοποιούν, εμμέσως, όσες αιρέσεις, σέκτες και καινοφανείς θρησκείες «προφήτευαν» την έλευση μιας Νέας Εποχής, ενός Καινούργιου Κόσμου, ενός Νέου Κόσμου κ.ο.κ., αποδεχόμενοι οι ίδιοι την Νέα Εποχή ως αναπότρεπτο φυσικό φαινόμενο (ειδικά, νομιμοποιούν την Θεοσοφία και τα παρακλάδια της, που -εκτός του ότι προωθούν την εσωτεριστική αστρολογία- ευαγγελίζονταν -συμπτωματικά;- και την έλευση της «νέας τάξης», της Νέας Εποχής, της Εποχής του Υδροχόου.
Είναι άραγε σύμπτωση ότι, όλες αυτές οι μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι ινστρούχτορες-εκπαιδευτές, οδηγούν στην εξουδετέρωση της βούλησης των τηλεθεατών, μεταλλάσσοντάς τους σε εσμό άβουλων «ανθρώπινων όντων»;
Όσο και αν φαίνεται στους περισσότερους αδιανόητο, η -κατόπιν ειδικών και συστηματικών διεργασιών επί της σκέψης του- ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη εξαφάνιση της βούλησης του ανθρώπου δεν αποτελεί φαντασίωση. Πρωτοεμφανίσθηκε, ως ιδέα, στα μέσα του 19ου αιώνα, και βαθμιαίως εντά­χθηκε στους σκοπούς και στις μεθοδολογίες διαφόρων ομάδων, θρησκειών, ιδεολογιών, σεκτών κ.λπ..
Η πρώτη νύξη, έγινε, όπως προαναφέρθηκε, από τον Ντοστογιέφσκυ (1821-1881) στους «Δαιμονισμένους» του. Αυτός «προφήτευσε» «την εξαφάνιση της ελεύθερης βούλησης στα εννέα δέκατα των ανθρώπων», ως μέσο επίτευξης του σατανικού σχεδίου μιας μικρής ομάδας για την κυριαρχία της επί του κόσμου. Η ομάδα αυτή απέβλεπε στον αποχριστιανισμό των ανθρώπων και στην «μετατροπή τους σε αγέλη με νέους τρόπους διαπαιδαγώγησης». Με σύνθημά της, «ο καθένας ανήκει σε όλους και όλοι στον καθένα» (δηλαδή, με την διάλυση κάθε επιμέρους προσωπικότητας και την μαζοποίησή της), η ομάδα θα επέβαλε την ισοπέδωση, ως «ισότητα»: «...Πάνω απ' όλα θάναι η ισότητα. Πρώτα θα υποβιβασθεί το επίπεδο της επιστήμης και των ταλέντων. Σε υψηλό επιστημονικό επίπεδο φθάνουν τα ανώτερα μυαλά και μυαλά ανώτερα δεν χρειάζονται». Έτσι, «Όλοι (θα) είναι σκλάβοι και ίσοι στην σκλαβιά». Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο: «...Το ένα δέκατο μονάχα της ανθρωπότητος θάχουν δικαιώματα ελευθέρου ανθρώπου και η εξουσία τους πάνω στα άλλα εννέα δέκατα θα είναι απεριόριστη. Οι δεύτεροι θα χάσουν την προσωπικότητά τους, θα γίνουν κοπάδι... θα ξαναγυρίσουν στην πρωτόγονη απλότητα, στον παράδεισο, να πούμε των πρωτοπλάστων, όπου όμως θα πρέπει να δουλεύουν κιόλας»8.
Την ίδια περίπου εποχή, στην σκέψη της Έλενας Μπλαβάτσκυ (1831-1891) γεννιόταν η Θεοσοφία, «η αλήθεια, επί της οποίας αναπαύονται όλα τα θρησκεύματα». Επενδυμένη με έναν συνδυασμό πνευματισμού, αποκρυφισμού, αστρολογίας, μαγείας και έντονων βουδδιστικών στοιχείων (κάρμα, μετενσάρκωση κ.λπ.), η Θεοσοφία κέρδισε γρήγορα πιστούς, οπαδούς και θαυμαστές, ιδιαίτερα μέσα στους υψηλούς πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικούς κύκλους. Ευαγγελίσθηκε την εγκαθίδρυση μιας «Νέας Εποχής» στο σύνολο του Πλανήτη, την «εσωτερική διοίκηση» του οποίου θα ανελάμβανε -αθέατη- η «Απόκρυφη Ιεραρχία». Με την βοήθεια των «διδασκάλων», των «μεσαζόντων υπηρετών του κόσμου» και των «διανοητών του κόσμου», η Ιεραρχία θα ανελάμβανε να οδηγήσει τους οπαδούς της στην τυφλή υπακοή, και τον κάθε άνθρωπο -διά της «απόσβεσης ή εκβολής του προσωπικού εαυτού»- στην «ανεκδήλωτη κατάσταση του ΕΝΟΣ», στην «ανάπαυση», δηλαδή, στην «μη-ύπαρξη»9.
Η Θεοσοφία οραματιζόταν την «νέα τάξη» της, ως εξής: Οι λίγοι νικητές του «αόρατου» πολέμου της θα κυριαρχούν -αθέατοι- επί των «μαζών της ανθρωπότητας», οι οποίες θα είναι οι ηττημένοι. Οι ηττημένοι θα αποτελούν την «νέα ανθρωπότητα», που, χωρίς προσωπικότητα και χωρίς βούληση, θα έχει οδηγηθεί στην «μη-ύπαρξη». Αυτοί δεν θα είναι πια «Άνθρωποι», ούτε καν «άνθρωποι»: Θα είναι απλά «ανθρώπινα όντα», χωρίς βούληση, χωρίς λογική συνείδηση, έρμαια των ενστίκτων και του υποσυνειδήτου τους. Θα είναι, δηλαδή, ανθρωπόμορφα όντα, που, όμως -όπως «προφήτευσε» ο Ντοστογιέσφκυ- θα μπορούν «να δουλεύουν κιόλας». Και το σημαντικώτερο: Θα πιστεύουν ότι η μετάλλαξή τους αυτή -δηλαδή, η ήττα τους- συνιστά θριαμβική τους νίκη. Αυτό θα καθιστά την υποδούλωσή τους ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη.
Αλλά και ο Α. Γκράμσι (1891-1937) είχε θέσει στο στόχαστρό του την βούληση του δυτικού ανθρώπου. Σύγχρονος της Ά. Μπέηλυ (1880-1949), ο Γκράμσι είχε -και αυτός- ως Όραμα μια Νέα Τάξη, για την εγκαθίδρυση της οποίας πρότεινε -και αυτός- έναν «αόρατο» πόλεμο κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Σκοπός του, ο «εκμαρξισμός του εσωτερικού ανθρώπου», για την απρόσκοπτη επικράτηση του Μαρξιστικού Οράματος: Του «Παράδεισου του Εργάτη». Σύμφωνα με τον Γκράμσι, το μόνο εμπόδιο για την πραγματοποίηση του Παράδεισου αυτού, το μόνο πραγματικό εμπόδιο για την από μέρους των ανθρώπων οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας και για την «κυριαρχία του προλεταριάτου», ήταν η κοινή χριστιανική ελπίδα και η κοινή χριστιανική αναφορά σε κάποια Υψίστη Θεία Υπερκόσμια Δύναμη, η οποία «υπερβαίνει τις περιορισμένες δυνατότητες των επί μέρους ατόμων και των ομάδων -μεγάλων και μικρών». Συνεπώς, κατ' αυτόν, όσο διατηρείται η πίστη προς αυτήν την Δύναμη -η οποία, ενώ κυριαρχεί επί του κόσμου τούτου, δεν ανήκει σε τούτον τον κόσμο- «η ιδέα μιας βίαιης παγκόσμιας επανάστασης του προλεταριάτου ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία»10.
Ο Γκράμσι πίστευε ότι, η Μαρξιστική κυριαρχία δεν θα έπρεπε να αποβλέπει στην απτή και βίαιη άλωση κοινωνιών με «συμβατικό» πόλεμο, αλλά θα έπρεπε «να στραφεί προς το πνεύμα των προς άλωση πληθυσμών». Θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει διάφορους συντελεστές, που, με ειδικές και συστηματικές μεθοδεύσεις, θα πραγματοποιήσουν, εν καιρώ, μια «ήρεμη και ανώνυμη επανάσταση». μια αναίμακτη επανάσταση «στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στο όνομα της αυτονομίας του ανθρώπου και της απελευθέρωσής του από εξωτερικούς περιορισμούς. Και πάνω από όλα, χωρίς τους περιορισμούς και τις απαιτήσεις του Χριστιανισμού». Οι χριστιανικές κοινωνίες θα έπρεπε, λοιπόν, να υποστούν στο σύνολό τους ριζικές μεταβολές στον τρόπο σκέψης τους. Συγκεκριμένα, θα έπρεπε να οδηγηθούν στο να εγκαταλείψουν την ελπίδα που δίνει στον άνθρωπο η χριστιανική υπερβατικότητα, και να πειθαναγκασθούν ότι, «δεν υπάρχει τίποτα εκτός από την Ύλη αυτού του Σύμπαντος» και ότι, «κάθε τι πολύτιμο στην ζωή και στον κόσμο τούτο ενυπάρχει εντός της ζωής, εντός του κόσμου τούτου και εντός της γήινης σφαίρας». Ο «Παράδεισος του Εργάτη» επί της Γης θα πραγματοποιηθεί, μόνον εφ' όσον, στις δυτικές κοινωνίες, όλα τα πνεύματα μεταβληθούν σε «προλεταριακά πνεύματα»11 (μια και, «Πάνω απ' όλα θάναι η ισότητα ... και μυαλά ανώτερα δεν χρειάζονται», όπως έγραφε ο Ντοστογιέφσκυ). Αυτά τα «προλεταριακά πνεύματα» και δεν θα αντιδρούν, και θα «δουλεύουν κιόλας».
Σοβαροί αναλυτές συμπεραίνουν σήμερα ότι, τόσο η Θεοσοφία, όσο και οι Ουμανιστές (παρακλάδι των οποίων είναι οι νεο-ειδωλολάτρες), καθώς και οι ομάδες του καθεαυτό «New Age», με τις εωσφορικές τους θέσεις, χρησιμοποιούνται για να εκλειάνουν αυτά που συνιστούν τα εσωτερικά εμπόδια που υπάρχουν μέσα στον δυτικό άνθρωπο για την πραγματοποίηση του μαρξιστικού οράματος. Στην ουσία, όμως, όλες οι ανωτέρω θεωρίες έχουν ένα κοινό σημείο με τον «Νέο Διαφωτισμό»: Οδηγούν σε μια «νέα» υποδούλωση, που θα είναι ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη, ακριβώς επειδή εξαφανίζει την βούληση, και διαμορφώνει ηττημένους, που εκλαμβάνουν ως δική τους νίκη, την πλήρη και ενθουσιώδη συνέργειά τους με τον πραγματικό νικητή, που τους χειραγωγεί αθέατος.
Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι, οι καθοδηγητές σκέψης πρωταγωνιστούν -ως νέοι ινστρούχτορες- στην ποθητή από την Νέα Εποχή «αποδόμηση» των «παλαιών» πνευματικών δεδομένων, και πώς μπορεί να θεωρηθεί συμπτωματικό το ότι, «...από τα συντρίμμια τους οικοδομούν ένα μνημείο μιας γλυκειάς υποχώρησης»12; Συμπτωματική ή μη, η «αποδομητική» τους δράση είναι αδύνατον να μην θυμίσει τον U. Muller, ο οποίος -θέτοντας το θέμα στην ευρύτερη βάση του- έγραφε ότι: «Γενικά μπορεί να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο τύπος, ως πρακτορείο δημοσίων σχέσεων, κινείται από συνωμότες καταστροφείς»13.
Θα πρέπει, συνεπώς, να αναρρωτηθούμε - και ίσως και να ρωτήσουμε τους Ινστρούχτορες της Νέας Εποχής- μήπως, προϋπόθεση για το πολυθρύλητο «Τέλος της Ιστορίας» είναι το Τέλος του Ανθρώπου;
Παραπομπές
1.    «Το να λαμβάνη κανείς μίαν απόφασιν ισοδυναμεί με το να κρίνη διά του λογισμού», Αριστοτέλους, Ηθ. Νικ. 1113 α 12
2.    Η νέα τάξη στην πληροφορική, Μίσος για την σκέψη, Denis Duclos, κοινωνιολόγου και διευθυντού ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS). Εφημ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (Le Monde Diplomatique), 21.2.1999, σελ. 38 και επ.. Και «Essai de psychologie contemporaine, I., Un nouvel age de la personnalite» (Δοκίμιο σύγχρονης Ψυχολογίας, Μια νέα εποχή της προσωπικότητας), Le Debat, Μαρσέλ Γκοσέ, Ιούνιος 1998
3.    Από το λατινικό ουσιαστικό «instructio», που σημαίνει «εκπαίδευση»
4.    Νεοσατανισμός. Ορθόδοξη Θεώρηση και Αντιμετώπιση, μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπούλου, Εκδ. Διάλογος, Αθήνα 1996, σελ. 49, 63
5.    Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Εποχή», μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπούλου, Εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1990, σελ. 102
6.    Βλ. Νέα Εποχή και Νέα Τηλεόραση, περιοδικό «Παρακαταθήκη» τ. 26
7.    Λατρείες και Θρησκείες της Νέας Εποχής Texe Marrs, Εκδ. Στερέωμα, Εγνατίας 108 (Book of New Age Cults and Religions, σελ. 243)
8.    Οι Δαιμονισμένοι, Τ. Μ. Ντοστογιέφσκυ, Κεφ. 7ο, Οι Σύντροφοι, σελ. 319, μετάφραση Σωτ. Πατατζή, Διεθνείς Εκδόσεις
9.    Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Εποχή», μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπούλου, Εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1990, σελ. 98
10. The Keys of This Blood (Τα Κλειδιά Αυτού του Αίματος), Martin Malachi , κεφ. 13ο, Αντόνιο Γκράμσυ: Το Πνεύμα που στοιχειώνει σ' Ανατολή και Δύση, εκδ. Touchstone,  1990, σελ. 247
11.Ένθ. ανωτ. σελ. 251
12.  Νεοσατανισμός. Ορθόδοξη Θεώρηση και Αντιμετώπιση, μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπού­λου, Εκδ. Διάλογος, Αθήνα 1996, σελ. 147
13.  Ένθ. ανωτ. σελ. 87 (Das Leben und Wirken der Satanisten. Eine Dokumentation, Regensburg 1989, σελ. 93-94)
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2002
ΤΕΥΧΟΣ 26
http://www.impantokratoros.gr/nea_epoxh-thlevrash2.el.aspx

Τι πρέπει να κάνετε εάν κάποιος οικείος σας έχει πέσει στην παγίδα των αιρέσεων


του Καθηγητού Αλεξάνδρου Ντβόρκιν, Δρ Φολοσ., Διευθυντού του Κέντρου «¶γιος Ειρηναίος Λυώνος» του Πατριαρχείου Μόσχας για την αντιμετώπιση των αιρέσεων




     

ρώτα απ΄ όλα πρέπει να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας. Ναί, η οικογένειά σας περνά μιά βαριά και σκληρή δοκιμασία, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί. Τό μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που πιάστηκαν στα δίχτυα των αιρέσεων αργά ή γρήγορα κατορθώνουν να ξεφύγουν. Αλλά το κατά πόσο γρήγορα ο οικείος σας θα εγκαταλείψει την αίρεση και σε ποιά κατάσταση, αυτό εξαρτάται ως επί το πλείστον από εσάς και τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας σας. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, να είστε έτοιμοι για το γεγονός ότι οι προσπάθειές σας δεν θα είναι βραχυχρόνιες. Εάν δεν μπορέσατε να βοηθήσετε τον οικείο σας στή διάρκεια των πρώτων εβδομάδων μετά την πρώτη επαφή του με την αίρεση, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι για την επαναφορά αυτού του ανθρώπου σε μιά κανονική ζωή έξω από τή μέγγενη της αιρέσεως θα χρειασθούν οι προσπάθειες ολόκληρης της οικογένειας για αρκετούς μήνες ή ίσως και χρόνια. Αλλά για να μπορέσετε να ανταπεξέλθετε στις απαιτήσεις μιάς τέτοιας προσπάθειας πρέπει να γνωρίζετε ποιά θα πρέπει να είναι η στάση σας και η συμπεριφορά σας.


Μετά την αρχική «αναγνώριση», μήν προσπαθήσετε να τον μεταπείσετε, γιατί αυτό θα βλάψει τις σχέσεις σας ακόμη περισσότερο. Σίγουρα θα καταλάβατε ήδη ότι με τις προσπάθειες να του εξηγήσετε το παράλογο της διδασκαλίας της σέκτας και την ανόητη ή και βλαβερή συμπεριφορά του, το μόνο που καταφέρνετε είναι να καταλήγετε σε καυγάδες και όξυνση των σχέσεων. Πρέπει να γνωρίζετε ότι κατά κανόνα οι αιρέσεις επιδιώκουν τή ρήξη του νεοπροσηλυτισμένου με το εξωαιρετικό περιβάλλον. Τότε όλες οι πληροφορίες που θα λαμβάνει θα προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από την αίρεση και ο κοινωνικός του κύκλος θα περιορίζεται μόνο στην αίρεση. Μιά τέτοια κατάσταση δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για τον έλεγχο της συνείδησης του προσηλυτισμένου. Για να προκαλέσουν τή ρήξη, οι αιρετικοί «διδάσκαλοι» εκ των προτέρων κηρύττουν ότι οι οικείοι του νέου τους θύματος είναι ας πούμε «κυριευμένοι από τον διάβολο» ή αρκετά προσηλωμένοι στον «μάταιο τούτο κόσμο όπου βασιλεύει το κακό» και συνεπώς θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να αναγκάσουν τον νεοπροσηλυτισμένο να «βγεί από την οδό της σωτηρίας», να εγκαταλείψει την νεοαποκτηθείσα «αληθινή οικογένεια», να απαρνηθεί τή «λυτρωτική γνώση» κ.ά. `Ετσι, μιά συναισθηματικά φορτισμένη αντίδραση από την πλευρά σας θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς της σέκτας και θα αποτελούσε για τον οικείο σας μία ακόμη επιβεβαίωση της αλήθειας της νέας του πίστης.


`Ομως, επίσης σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να προσποιηθείτε ότι αλλάξατε γνώμη και ότι εν τέλει, σας ευχαριστεί η αλλαγή αυτή που συνέβη στον οικείο σας. Αυτό είτε θα ενδυναμώσει την αφοσίωσή του στή σέκτα, είτε θα ανακαλύψει το ψέμα σας και θα εξαφανίσει και τα τελευταία εναπομείναντα ψήγματα εμπιστοσύνης σ΄ εσάς. Συμφωνήστε μαζί του τον παρακάτω όρο: εσείς δεν θα κριτικάρετε την «οργάνωσή» του (ο όρος «σέκτα» είναι φυσικό να τον ερεθίζει, γι΄ αυτό προσπαθήστε να αποφύγετε τή χρήση του) και αυτός δεν θα κάνει προπαγάνδα στο σπίτι και δεν θα προσπαθεί να προσηλυτίσει και άλλα μέλη της οικογενείας. `Ομως μπορείτε διακριτικά να επιστήσετε την προσοχή του οικείου σας στις προφανείς αντιφάσεις στή συμπεριφορά του και στα λεγόμενά του, χωρίς ταυτόχρονα να προσπαθείτε να εξηγήσετε αυτές τις αντιφάσεις: ο σκοπός σας είναι να τον αποσπάσετε από τή σέκτα.


Για να καταστρώσετε μιά στρατηγική συμπεριφοράς, πρέπει να κατανοήσετε ότι ο οικείος σας βρίσκεται σε ψυχολογική εξάρτηση από την ομάδα, ότι η αληθινή προσωπικότητά του έχει κατασταλεί και αντικατασταθεί από μιά σειρά αιρετικών στερεοτύπων συμπεριφοράς, συναισθημάτων και σκέψης. Ο σκοπός σας είναι να διατηρήσετε μιά ελάχιστη έστω επαφή με την καταπιεσμένη αληθινή του προσωπικότητα. Σκύψτε πάνω του με υπομονή και συμπάθεια κατανοώντας ότι το άτομο αυτό πάσχει από προσωρινή διαταραχή προσωπικότητος, όμως σε καμμία περίπτωση μήν του δώσετε χρήματα―είναι σάν να δίνετε σε ναρκομανή χρήματα για ναρκωτικά. Ό,τι χρήματα και να του δώσετε θα καταλήξουν στή σέκτα.


Προσπαθήστε να είστε προδιατεθειμένος για μιά εποικοδομητική λύση του προβλήματος, να είστε ήρεμος και ανοικτός στο διάλογο. Νά δείχνετε σε όλους με τή συμπεριφορά σας ότι αναγνωρίζετε στον οικείο σας το δικαίωμα της αναζήτησης, των δικών του επιλογών, έστω και λανθασμένων, ότι αυτός ο ίδιος είναι πολύτιμος για σας και νοιάζεστε γι? αυτόν ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις του. Νά βασίζεσθε περισσότερο στή θέρμη και τή στοργή που εκφράζει ο τόνος της φωνής σας, παρά στο ορθολογικό περιεχόμενο των συζητήσεων μαζί του. Στις συζητήσεις σας να προσπαθείτε να τον γυρίζετε πίσω σε ευτυχισμένες στιγμές της περασμένης του ζωής. Νά αναπολείτε μαζί χαρούμενα επεισόδια της περασμένης ζωής σας, όταν αισθανόσασθαν σάν μιά οικογένεια, όταν κάνατε μαζί εκδρομές και ταξίδια, όλα τα πράγματα που κάνατε μαζί, τα σχέδια και τα όνειρα που μοιραζόσασταν. Φυσικά, αυτό δεν πρέπει να το κάνετε τεχνητά, ψεύτικα. Νά ενεργείτε βασιζόμενοι περισσότερο στή διαίσθησή σας, να παρακινείσθε από αγάπη και συμπόνια. Καί θα ανταμοίβονται οι προσπάθειές σας κάθε φορά που θα βλέπετε την αληθινή, τή γνώριμη προσωπικότητα του οικείου σας να ξεπροβάλλει έστω και αμυδρά μέσα από τον άγνωστο ζόμπι-ρομπότ, στο οποίο αυτός μετατράπηκε.


Μιά τέτοια τακτική προσβλέπει σε δύο στόχους. Πρώτον, να αφήσει στον οικείο σας έναν συναισθηματικό «μίτο της Αριάδνης», με τή βοήθεια του οποίου θα μπορούσε σε περιπτώσεις κρίσης των ενδοομαδικών σχέσεων και επανεκτίμησης της συμμετοχής του στή σέκτα να βγεί από τον ψυχολογικό της λαβύρινθο. Δεύτερον, δεν θα σας βλέπει ούτε σάν εχθρό, ούτε και σάν στόχο προσηλυτισμού, γεγονός που θα σας επιτρέψει να υλοποιήσετε την ονομαζόμενη «παρέμβαση» (intervention). Μέ τον όρο αυτόν εννοούμε μιά εντατική συνεδρία συμβουλευτικής εξόδου από τή σέκτα. Για την πραγματοποίηση αυτής της παρέμβασης χρειάζεται τουλάχιστον ένας ειδικός ψυχολόγος, ειδήμων στή σεκτολογία, που να έχει εντρυφήσει στην προβληματική της ψυχολογικής βίας και της μεταρρύθμισης της σκέψης (ελέγχου συνειδήσεως ? thought reform), καθώς και στην οικογενειακή συμβουλευτική. Αυτό είναι απαραίτητο, διότι κατά κανόνα στους κόλπους των σεκτών προσελκύονται άτομα με συναισθηματικά προβλήματα (καί τέτοια προβλήματα μπορεί να έχει ο καθένας σε περιόδους ψυχολογικού στρές). `Ετσι, συχνά η υποστήριξη προς τα θύματα ξεκινά από τον εντοπισμό και την εξάλειψη της πηγής αυτών των προβλημάτων, δηλαδή, από τή δουλειά του ψυχολόγου.


Η παρέμβαση, για την οποία μιλήσαμε, προϋποθέτει ότι τουλάχιστον ένα μέλος της οικογενείας του θύματος έχει καλή γνώση των θεωριών συμβουλευτικής εξόδου. Θα ήταν καλύτερο εάν στή διαδικασία υποστήριξης του θύματος της αίρεσης συμμετείχε όλη η οικογένειά του. Αλλά για τή σωστή οργάνωση όλων των χειρισμών είναι πάντα απαραίτητος ένας ειδικός ψυχολόγος.


Μελετήστε το λεξικό της συγκεκριμένης σέκτας καθώς και το τί πρεσβεύει για να μπορείτε να έχετε μιά ολοκληρωμένη αντίληψη περί τίνος πρόκειται να σας μιλήσει ο οικείος σας. Ελάτε σε επαφή με ανθρώπους που τους βρήκε παρόμοια δυστυχία, καθώς επίσης με πρώην μέλη σεκτών, με τους αρμοδίους υπαλλήλους του κράτους, με δημοσιογράφους, όργανα της τάξεως, νομικούς. Εκτός αυτού, θα πρέπει να συλλέγετε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τή σέκτα, αλλά κρυφά από τον οικείο σας για να μήν τον ερεθίσετε. Αντιγράφετε και καταγράφετε τα πάντα, δημιουργείστε το δικό σας αρχείο?βιβλιοθήκη. `Ισως δεν θα ήταν άσχημο να κρατάτε ημερολόγιο. `Ολες οι εναλλακτικές εξωαιρετικές πληροφορίες θα ενεργοποιηθούν κατά την παρέμβαση. Δεν πρέπει να δίνετε πληροφορίες που κριτικάρουν τή σέκτα σε δόσεις, δεν θα υπάρξει κανένα αποτέλεσμα.


Βασικά η διαδικασία εξόδου από την αίρεση με εξωτερική επίδραση προϋποθέτει τή συμμετοχή μεγάλου αριθμού ατόμων, και πρωταρχικά ενός ψυχολόγου, υποβοηθούμενου από τους συγγενείς και κοντινούς φίλους του μέλους της σέκτας, που ο ίδιος ο ψυχολόγος θα έχει εκπαιδεύσει κατάλληλα, ενός ειδικού επί των αιρέσεων―«ειδικού επί των γεγονότων» (θά μπορούσε να είναι το ίδιο πρόσωπο με τον ψυχολόγο), καθώς επίσης και πρώην μελών της αίρεσης. Σκοπός της ομάδος αυτής είναι να αφυπνίσουν στο μέλος της σέκτας την κριτική σκέψη και να τον καλέσουν να κάνει ξανά την επιλογή του, αυτή τή φορά όμως όντας πληροφορημένος, δηλαδή πιό ελεύθερα. Παράλληλα, οι συγγενείς και οι κοντινοί άνθρωποι του θύματος θα πρέπει να τον βοηθήσουν να απαλλαγεί από τή συναισθηματική εξάρτηση από τή σέκτα, να του δώσουν αληθινή αγάπη και συμμετοχή σε αντίθεση με τα αιρετικά υποκατάστατα. `Επειτα έρχεται ο ορθόδοξος κατηχητής, κατά προτίμηση ιερωμένος, για να προτείνει (καί όχι να επιβάλει φορτικά) την εναλλακτική λύση, την αληθινή θρησκεία και κοσμοαντίληψη.


Η πλειοψηφία των ανθρώπων που εγκατέλειψαν τους κόλπους σεκτών έχει ανάγκη από ψυχολογική αποκατάσταση. Τό ζήτημα είναι ότι τα θύματα των σεκτών μετά την έξοδό τους από τή σέκτα βρίσκονται μπροστά στα ίδια συναισθηματικά προβλήματα που κάποτε τους μετέτρεψαν σε λεία των «στρατολόγων» της σέκτας (καί που τόσον καιρό τα είχαν παραμελήσει). Πέρα απ΄ αυτό, πολλοί βγαίνουν από τις σέκτες με διαταραχές προσωπικότητος που οφείλονται στα ψυχικά τραύματα που τους εδημιούργησε η σέκτα. Συνεπώς, μόνον ειδικός ψυχολόγος, που έχει εντρυφήσει σε θέματα αιρέσεων, μπορεί να τους βοηθήσει.


Η πνευματική αποκατάσταση των θυμάτων αιρέσεων προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή ιερέως-πνευματικού και τή συναισθηματική στήριξη από τους πιστούς της ενορίας. Σταδιακά, το άτομο αυτό μαθαίνει στην προσωπική επικοινωνία με τον Θεό (τή δυνατότητα της οποίας εκτός της σέκτας συνήθως οι ηγέτες των σεκτών την αρνούνται) και γίνεται κοινωνός της ανεξάντλητης πηγής χάριτος και ευλογίας, της Ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας μας. Θα βοηθούσε επίσης η συναναστροφή του ατόμου με άλλα πρώην μέλη της αίρεσης και η βοήθεια που θα μπορούσε να δώσει ο ίδιος στους ειδικούς στις προσπάθειές τους να μειώσουν την αριθμητική δύναμη των σεκτών.


Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε επίσης και τα ζητήματα κοινωνικής αποκαταστάσεως των ατόμων που υπήρξαν μέλη σεκτών και τα οποία συχνά μένουν χωρίς κοινωνικό κύκλο, χωρίς κατοικία, χωρίς εργασία, έχοντας μάλιστα χάσει τις συνήθειες της ανεξάρτητης ζωής. Στην ουσία, πρέπει να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο να ξαναρχίσει να ζει μέσα στην κοινωνία. Στο σημείο αυτό η βοήθεια νομικών και κοινωνικών λειτουργών είναι ουσιαστική.


Μήν απελπίζεστε. Νά προσεύχεσθε για τον οικείο σας που βρέθηκε στα δίχτυα της σέκτας. `Ας είναι για σας παράδειγμα η αγία Μόνικα, η μητέρα του αγίου Αυγουστίνου, επισκόπου Ιππώνος. Αυτός ο ορθόδοξος άγιος, κορυφαίος θεολόγος της Δύσεως, έζησε κατά τον 5ο αι. και πρίν βαπτισθεί χριστιανός επί πολλά έτη ήταν μέλος της αιρέσεως των Μανιχαίων. Επί όλα αυτά τα έτη η μητέρα του προσευχόταν αδιαλείπτως στον Θεό και η προσευχή της μητέρας εισακούσθηκε.

http://www.orthodoxnet.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=59
Σχόλιο δικό μας: Σέ κάποια σημεῖα ὁ κ. καθηγητής συνιστᾶ τήν χρήση ψυχολόγου. Ὁπωσδήποτε ἐφόσον ὑπάρχει κατάλληλος πνευματικός ὁδηγός καί τό θύμα δεχθεῖ νά τόν προσεγγίσει καί ἀρχικά νά συζητήσει μαζί του, δέν χρειάζεται ψυχολόγος. Ἐκεῖνο πού κατεξοχήν χρειάζεται τό θύμα γιά νά βοηθηθεῖ εἶναι ἡ Θεία Χάρις καί ἡ δική του ταπείνωση.  Τό περιβάλλον του θά πρέπει νά κάνει πολλή προσευχή ὥστε τό θύμα νά θελήσει νά πάει πρός τόν ἀληθινό Θεό τόν Κύριο Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Ἐπίσης ἡ πολλή καί ἔμπρακτη ἀγάπη μας συνδυασμένη μέ πολλή ὑπομονή θά τόν βοηθήσουν ἀποτελεσματικά.

Άγιος Γρηγόριος ο Διδάσκαλος ο Βατοπαιδινός (+ 22 Ιουνίου 1834)


Ο βατοπαιδινός άγιος Γρηγόριος ο Διδάσκαλος. Σύγχρονη ρουμανική φορητή εικόνα.
Ο άγιος ιεράρχης Γρηγόριος ο Διδάσκαλος γεννήθηκε σε μία ευλογημένη οικογένεια στο Βουκουρέστι, το έτος 1765, παίρνοντας κατά τη βάπτισή του το όνομα Γεώργιος. Ο νεαρός Γεώργιος (Μινκουλέσκου) σπούδασε στις πιο φημισμένες σχολές της εποχής, όπως η ηγεμονική Ακαδημία του Αγίου Σάββα, αποκτώντας μία εξαιρετική μόρφωση και μία σοβαρή θεολογική κουλτούρα.
Μετά το πέρας των σπουδών του, ανεχώρησε μαζί με άλλους δύο συμφοιτητές και φίλους για το μοναστήρι Νεάμτς, το οποίο τότε καθοδηγούνταν από το μέγα Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ. Το έτος 1790 εκάρη μοναχός με το όνομα Γρηγόριος και όντας γνώστης της λατινικής και ελληνικής γλώσσας, έκανε υπακοή και μετέφρασε μερικά συγγράμματα των αγίων πατέρων. Μετά από μερικά χρόνια μαζί με το φίλο του, μοναχό Γερόντιο, στάληκε στο Βουκουρέστι, όπου του ενεπιστεύθη η φροντίδα της βιβλιοθήκης της μητροπόλεως.
Από εδώ, ανεχώρησε αργότερα για το Άγιον Όρος, ασκητεύοντας για κάποιο καιρό στην περιοχή Καλαμιτσίου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

Το έτος 1812, ο άγιος Γρηγόριος έφυγε από τον Άθωνα και επέστρεψε στο μοναστήρι Νεάμτς, όπου συνεχίζοντας την εργασία μεταφράσεως και εκτυπώσεως των ιερών βιβλίων, παρέμεινε μέχρι το 1820, οπότε επέστρεψε στο Βουκουρέστι. Για λίγο καιρό διέμεινε στο μοναστήρι Αντίμ και ύστερα εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι Καλνταρουσάνι, 30 χιλ. βορείως του Βουκουρεστίου, μοναστική εστία με αγιορειτικό τυπικό, καθιερωμένο μερικές δεκαετίες πριν από έναν άλλο μαθητή του αγίου Παϊσίου, τον καθηγούμενο π. Γεώργιο από την Τσερνίκα. Εδώ έζησε ταπεινά σε ένα μικρό κελλί όπου είχε για κρεβάτι μία σανίδα σκεπασμένη με ψάθα και μία κουβέρτα, ένα τραπέζι, μία καρέκλα, μία εικόνα και δύο δισάκια βιβλία.
Αν και τότε ήταν μόνο ιεροδιάκονος, το 1823 ο ηγεμόνας της Ρουμανικής Χώρας, Γρηγόριος Δημήτριος Γκίκας, μαθαίνοντας την ταπείνωση και τη σοφία του, τον κάλεσε στο Βουκουρέστι για να τον εγκαταστήσει στον θρόνο της μητροπόλεως Ουγγροβλαχίας. Ο άγιος με δυσκολία δέχτηκε να υπακούσει, όμως αρνήθηκε να πάει με την άμαξα που του έστειλε ο βοεβόδας και ανεχώρησε για το Βουκουρέστι με τα πόδια. Λέγεται ότι πιάνοντάς τον η νύκτα στο δρόμο ζήτησε φιλοξενία στον ιερέα ενός χωριού κοντά στο Βουκουρέστι, όμως αυτός βλέποντάς τον ένα απλό μοναχό και σκονισμένο από το δρόμο δεν τον δέχτηκε στο σπίτι αλλά τον έστειλε να κοιμηθεί στο σταύλο. Όταν όμως αργότερα ήλθε να ασπαστεί το χέρι του νέου μητροπολίτη, όπως ήταν η συνήθεια, αναγνωρίζοντάς τον, ο ιερέας δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του και έτρεμε από φόβο. Ο άγιος Γρηγόριος όμως, αναγνωρίζοντάς τον και αυτός, του είπε με πραότητα: «Ησύχασε, πάτερ· τα γουρούνια της αγιωσύνης σου ήταν πολύ καθώς πρέπει» και δεν του έκανε τίποτε.
Η ενθρόνιση του έλαβε χώρα την 11η Ιανουαρίου 1823. Όταν του επέδωσε την αρχιερατική ράβδο ο ηγεμόνας, πρόφερε τα λόγια: «Ούτε αυτού που έτρεξε, ούτε αυτού που παρακάλεσε, αλλά αυτού που ευλόγησε ο Θεός!» Ως μητροπολίτης ο άγιος Γρηγόριος, εγκατέστησε επισκόπους στους θρόνους της Άρτζες, Ράμνικ και Μπουζάου, οικοδόμησε εκκλησίες και ίδρυσε σχολεία στα χωριά και τις πόλεις. Με δική του πρωτοβουλία επίσης ιδρύθηκαν τα Σεμινάρια του Βουκουρεστίου, του Μπουζάου, της Κούρτσα ντε Άρτζες και του Ράμνικ. Φρόντισε ιδιαιτέρως τους φτωχούς, τις χήρες και τα παιδιά. Άρχισε και την επισκευή του καθεδρικού μητροπολιτικού ναού του Βουκουρεστίου, ο οποίος τελείωσε μόλις μερικά χρόνια μετά την κοίμησή του, όσο και την εκτύπωση βίων αγίων σε 12 τόμους.
Το έτος 1829, ο άγιος Γρηγόριος εξορίστηκε στη Βεσσαραβία από το ρωσσικό καθεστώς. Του επετράπη να επανέλθει στο Βουκουρέστι μόλις το 1833 ενώ το 1834 στις 22 Ιουνίου, την ώρα της αγρυπνίας κοιμήθηκε εν Κυρίω. Ενταφιάστηκε στον αρχιερατικό θρόνο σε θέση την οποία μόνος είχε διαλέξει. Κάτω από τη στέγη του καθεδρικού ναού στη βορεινή πλευρά του ιερού βήματος, στο ύψος της προσκομιδής.
Το 1841, μετά από 7 χρόνια έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του και η μεταφορά τους στο οστεοφυλάκειο της μονής Καλνταρουσάνι. Μετά από ένα αιώνα, το 1934, τα λείψανα τοποθετήθηκαν σ’ ένα μικρό φέρετρο από σκαλιστή βελανιδιά στο παρεκκλήσιο του κοιμητηρίου του μοναστηριού. Το 1961 με φροντίδα του πατριάρχου Ιουστινιανού επανενταφιάστηκε στον νάρθηκα της μεγάλης εκκλησίας του μοναστηριού και πάνω στον τάφο του τοποθετήθηκε μία ωραία σκαλισμένη πέτρινη πλάκα.
Στη συνεδρία της 20ης-21ης Οκτωβρίου 2005, κατόπιν αναφοράς της Θεολογικής και Λειτουργικής Επιτροπής, με πρόταση του μακαριωτάτου πατριάρχου κυρού Θεοκτίστου, υπό την ιδιότητα του ως αρχιεπισκόπου Βουκουρεστίου και μητροπολίτου Μουντενίας και Δόμπρουτσας, η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου ρουμανικής εκκλησίας, ενέκρινε την ένταξη στο αγιολόγιο του μητροπολίτη Γρηγορίου του Διδασκάλου, με γενική τιμή ως ιεράρχου με τον τίτλο: άγιος ιεράρχης Γρηγόριος ο Διδάσκαλος μητροπολίτης Ρουμανικής Χώρας, εγγεγραμμένος στο ημερολόγιο της Ορθοδόξου ρουμανικής εκκλησίας στην ημερομηνία της 22ας Ιουνίου με μαύρο σταυρό, απλό ως άγιος με πολυέλαιο.
Η επίσημη ανακήρυξη της κατατάξεως στο αγιολόγιο έλαβε χώρα στον πατριαρχικό καθεδρικό ναό του Βουκουρεστίου κατά την ημέρα των πολιούχων αυτού αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, την 21 Μαΐου 2006 κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας η οποία τελέστηκε από το μακαριώτατο πατριάρχη κυρό Θεόκτιστο, πλαισιωμένο από τα περισσότερα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου ρουμανικής εκκλησίας και αντιπροσώπων των αδελφών Ορθοδόξων Εκκλησιών, του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρεττανίας Γρηγορίου, Αντιπροσώπου του Οικουμενικού πατριαρχείου, του Σεβασμιωτάτου των ανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Μητροφάνους εκ μέρους του πατριαρχείου Σερβίας, του Σεβασμιωτάτου Ιγνατίου της Πλέβνας εκ μέρους του πατριαρχείου Βουλγαρίας, του Σεβασμιωτάτου Ελασσώνος Βασιλείου εκ μέρους της Ορθοδόξου εκκλησίας της Ελλάδος και του Σεβασμιωτάτου Λούμπλιν και Χέλμ εκ μέρους της Ορθοδόξου εκκλησίας της Πολωνίας.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι, Εκδ. Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου, Αγιον Όρος, 2007.
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/22

Οι ιερομάρτυρες Νεόφυτος και Αμβρόσιος και οι οσιομάρτυρες Μακάριος (22/6) και Διονύσιος (10/10) οι Βατοπαιδινοί, οι εν Κρήτη μαρτυρήσαντες


Ο άγιος νέος οσιομάρτυς Διονύσιος ο Βατοπαιδινός (+1822). Φορητή εικόνα στο παρεκκλήσιο της Αγίας Ζώνης της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου
Υπήρξαν μοναχοί της ιεράς μονής Βατοπαιδίου. Το 1820 απεστάλησαν οι ιερομόναχοι Νεόφυτος και Αμβρόσιος, ο Ιεροδιάκονος Παρθένιος και οι μοναχοί Διονύσιος και Δωρόθεος και αργότερα ο Μακάριος στην Κρήτη, κατόπιν προσκλήσεως, με τίμια λείψανα, προκειμένου να εκδιωχθεί η φοβερή ασθένεια της πανώλης, η οποία μάστιζε τους κατοίκους του νησιού. Αυτά ήταν, μέρος της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου, δώρο στη μονή του αυτοκράτορα Ιωάννου Καντακουζηνού, τεμάχιο Τιμίου Ξύλου και η κάρα του αγίου Ανδρέου Κρήτης.
Άπό τή διήγηση του μοναχού Αρσενίου Παντοκρατορινού, που αντεγράφη στις 25 Ιουνίου 1932 και σώζεται στη μονή Βατοπαιδίου, πληροφορούμεθα πώς η μονή απέστειλε στό Μεγάλο Κάστρο της Κρήτης, το Ηράκλειο, τον Ιούνιο του 1820 πέντε αδελφούς της με τα προαναφερόμενα τίμια λείψανα. Μετά από δεκαπενθήμερο ταξίδι οι Βατοπαιδινοί πατέρες έφθασαν στό Ηράκλειο και μετά επίσημη εκεί υποδοχή, έκαμαν αγιασμούς ως το Πάσχα τού 1821 στην μεγαλόνησο.
Στις 22 Ιουνίου 1821 κληρικοί και λαϊκοί ήταν συναγμένοι στη μητρόπολη του Ηρακλείου για τον φόβο των Τούρκων, αφού σε πολλά μέρη είχαν εξεγερθεί. Κατά την έφοδο των Τούρκων στό κτήριο της μητροπόλεως θανατώθηκαν κληρικοί και λαϊκοί, μεταξύ των οποίων οι Βατοπαιδινοί ιερομόναχοι Νεόφυτος και Αμβρόσιος και ο μοναχός Μακάριος. Ο ιεροδιάκονος Παρθένιος και οι μοναχοί Διονύσιος και Δωρόθεος έλαβαν την Αγία Ζώνη, τον Τίμιο Σταυρό και την κάρα τού αγίου Ανδρέου Κρήτης και κρύφτηκαν σε σπίτια κρυπτοχριστιανών.

Μετά άπό πολλές περιπέτειες συνέλαβαν τον μοναχό Διονύσιο, «τον εβίασαν να τουρκίση και δεν έστρεξε». Μετά άπό πολλά βασανιστήρια τρύπησαν το κεφάλι του με πυρωμένη σούβλα και τον κρέμασαν την ημέρα της Καθαράς Δευτέρας τού 1822 (13 Φεβρουαρίου). Προηγουμένως είχε εξομολογηθεί και είχε μεταλάβει των θείων και αχράντων μυστηρίων. Σε επιστολή τού διασωθέντος ιεροδιακόνου Παρθενίου Βατοπαιδινού της 2 Σεπτεμβρίου 1824 επιβεβαιώνεται ότι ο ένας των πατέρων κρεμάσθηκε, προφανώς ο Διονύσιος.
Τα τίμια λείψανα περνώντας άπό διάφορα χέρια έφθασαν στη Σαντορίνη, όπου μετά πολλούς κόπους κατάφερε ο Προηγούμενος Διονύσιος Βατοπαιδινός με τή βοήθεια τού οικείου μητροπολίτου Ζαχαρία να τα παραλάβει και να τα μεταφέρει στό μοναστήρι του στις 2 Μαΐου 1831.
Η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, το Σεπτό Οικουμενικό Πατριαρχείο, διά της υπ΄ αριθμ. πρωτ. 837 της 21.9.2000 Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως κατέταξε στό Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας τους ως άνω Βατοπαιδινούς οσιομάρτυρες μετά των άλλων ιερομαρτύρων και μαρτύρων της Κρήτης, «ότι υπέρ Χριστού πανδήμως το μαρτύριον αποδεξάμενοι και ενώπιον πάντων γενναίως τον Ιησού Χριστόν ομολογήσαντες το αίμα αυτών υπέρ της αληθούς ομολογίας εξέχεαν και τού μαρτυρίου, ως γνήσιοι μάρτυρες τού Χριστού, παρά πάντων τών εν τη μεγαλονήσω Κρήτη Ορθοδόξων Χριστιανών μαρτυρηθέντες».
Συγκεκριμένα στό μηνολόγιο της ιεράς ακολουθίας αυτών αναφέρεται πώς εφόνευσαν αρχιερείς, ιερείς και «αγιορείτας πατέρας εκ της Ιεράς Μονης Βατοπεδίου, προσκομίσαντες εις το Μέγα Κάστρον προς προσκύνησιν κατά της επιδημίας της πανώλους τίμια λείψανα και την Αγίαν Ζώνην της Υπεραγίας Θεοτόκου».
Η μνήμη των ιερομαρτύρων Νεοφύτου και Αμβροσίου και του οσιομάρτυρος Μακαρίου τιμάται στις 22 Ιουνίου, του δε οσιομάρτυρος Διονυσίου η μνήμη τιμάται στις 10 Οκτωβρίου. Ακολουθία συνέθεσαν ο ιερομ. Κύριλλος Κογεράκης, νυν μητροπολίτης Ρόδου και ο κ. Χαραλάμπης Μπούσιας.

Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι, Έκδοσις: Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Άγιον Όρος, 2007
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/22

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ (ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ) 2 ΟΜΙΛΙΕΣ_mp3

ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΙΣ ΜΗΝΙΑΙΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΣΤΟ Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ: «ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥ-ΕΜΜΑΟΥΣ»-ΑΓ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΛΑΓΚΑΔΑ.









1η ΟΜΙΛΙΑ

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 27-01-08.
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία)

2η ΟΜΙΛΙΑ

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 24-02-08.
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία)
Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. «Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς».

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις. Μέρος Ε΄

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις  
Μέρος Ε΄
Ὁμιλίες μέ τον  ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη
(Κυριακή τοῦ τυφλοῦ)
απομαγνητοφωνημένη ομιλία που θα ακούσετε εδώ
Ὁ διάβολος ἔχει ἐξαπολύσει, ἔχει ρίξει  θά λέγαμε ὅλες του τίς δυνάμεις, ὥστε νά μήν ὑπάρχουν ἁγνοί νέοι καί ἁγνές νέες. Γιατί καί νέες χρειάζονται ἁγνές.  Δέν μπορεῖ νά γίνει μία κοπέλα πρεσβυτέρα, ἄν δέν εἶναι ἁγνή. Δέν μπορεῖ, δέν ἐπιτρέπεται γιά νά γίνει ἕνα μέ τόν ἱερέα ἄν δέν εἶναι παρθένος.
Μοῦ ἔλεγε ἕνας ἐπίσκοπος, ἔχω τριάντα- τριανταπέντε νέους πού θέλουν νά γίνουν ἱερεῖς καί δέν βρίσκουν πρεσβυτέρες.  Εἶναι τραγικό αὐτο. Δέν βρίσκουν ἁγνές κοπέλες νά παντρευτοῦνε νά κάνουνε οἰκογένεια καί νά μπορέσουν νά χειροτονηθοῦν.  Βλέπετε πόσο βαθύ εἶναι τό πρόβλημα. Γι΄αυτό σᾶς παρακαλῶ ἐσεῖς πού ἔχετε παιδάκια νά τά  προσέξετε πάρα πολύ.  Καί τ’ ἀγόρια καί τά κοριτσάκια.  Νά φυλαχτοῦν ἁγνά καί καθαρά.  Εἶναι ἀπ’ τίς κύριες φροντίδες τῶν γονιῶν αὐτό.
Γιά νά προφυλάξει τά παιδιά ἀπό τήν ἀκολασία, τό πρῶτο πού πρέπει νά κάνει ὁ γονιός, εἶναι νά πετάξει τήν τηλεόραση.   Δυστυχῶς τά  παιδιά, τά κάνουν, αὐτά πού βλέπουν, μεταξύ τους.  Τά πολύ μικρά παιδιά. Καί τέσσερα καί πέντε καί τρίων χρονῶν ἀκόμα.  Γι’ αὐτό λέω στούς γονείς νά τά  φέρνετε τά  παιδιά σας ἀπό μικρά νά ἐξομολογοῦνται.  Ἀπό τρίων χρονῶν , ἀπό τέσσερων γιά νά προλάβουμε ὅ,τι εἶναι δυνατόν νά προληφθεῖ.
Ἀλλά ὅταν ἐσύ ὁ γονιός τά  φέρνεις μέν γιά ἐξομολόγηση καί ἀπό τήν ἄλλη ὅμως στό  σπίτι ἔχεις ὅλα τά  αἰσχρά,  εἴτε στήν τηλεόραση, εἴτε στά περιοδικά εἴτε στό λεξιλόγιό σου καί στή ζωή σου γενικότερα , τί θά συμβεῖ;
Κάποια στιγμή θά λείψεις, τό παιδί θά πάει νά ἀνοίξει καί τό περιοδικό καί τήν τηλεόραση.  Δέν θέλει πολύ γιά νά δηλητηριαστεῖ.  Ἡ δέ ζωή σου ὅλη τοῦ δίνει τό πρότυπο τῆς μή ἁγνότητας καί τῆς μή καθαρότητος.
Βέβαια, θά πεῖς, τί θά κάνουμε; Θά κάνουμε, ἔτσι, μιά ἀσποστείρωση στό  περιβάλλον μας;  Καί μπορεῖς νά τό κάνεις;  Νά τό βάλεις τό παιδί σέ μία φυλακή; Μετά θά βγεῖ ἔξω θά τά  δεῖ ἔξω.
-Ναί, ἀλλά ἄλλο εἶναι νά τά ’χεις μέσ’ τό σπίτι καί ἄλλο νά τό δεῖ ἔξω.  Γιατί μέσ’ το σπίτι μέχρι νά βγεῖ ἔξω θά ἔχει πάρει τίς ἄμυνές του.  Θά ἔχει ἀποκτήσει τά  ἀντισώματα.  Ἄν ὅμως οἱ ἐχθροί εἶναι μέσ’ τό σπίτι, τότε δέν ἔχει καθόλου ἀντισώματα.  Διότι τό παιδί σκέφτεται: «ἀφοῦ τό ἐγκρίνει ἡ μαμά καί ὁ μπαμπάς – πού γιά τό παιδί εἶναι ὁ Θεός, ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα εἶναι τό πρότυπο - ἄρα εἶναι καλό».
Μετά τί ἀντιστάσεις θα’ χει τό παιδί; Μέ τήν πρώτη πρόκληση πού θά δεχτεῖ ἀπ’ ἔξω θά πέσει στήν ἁμαρτία.
Ἕνα ἄλλο θέμα πού θά ἤθελα νά σᾶς πῶ, εἶναι ὅτι δυστυχῶς πολλοί νέοι  ἔχουν ἄγνοια.  Καί σ’ αὐτό εἶμαι βέβαιος ὅτι φταῖνε οἱ μεγάλοι.  Τό εἶπα λίγο προηγουμένως ὅτι δέν μιλᾶμε, δέν λέμε στούς νέους τήν ἀλήθεια.  Ἀντίθετα τούς λέμε πάρα πολλά ψέματα.  Ἔρχονται νέοι καί οὔτε κἄν τούς περνάει ἀπό τόν νοῦ τους νά  μοῦ ποῦν ὅτι ἔχουν ἐλεύθερη σχέση.  Μοῦ λένε ὅτι μαλώνω, ξέρω ἐγώ, μέ τήν μαμά μου, μέ τόν μπαμπά μου... καί ἐξαντλεῖται ἐκεῖ ἄς τό ποῦμε ἡ ἐξομολόγησή τους, μπροστά στόν Θεό.
Θά μοῦ πεῖς, τώρα Πάτερ τί κάνεις, ἀποκαλύπτεις τήν ἐξομολόγηση; Ὄχι δέν ἀποκαλύπτω.  Λέω ἀνώνυμα, γενικά αὐτό πού ζῶ πάρα πολλές φορές.  Καί ἄν δέν σκεφτῶ ἐγώ νά τούς ρωτήσω μήπως ἔχεις ἐλεύθερη σχέση μπορεῖ νά μήν τό πεῖ καθόλου. Ἄν τόν/ τήν ρωτήσω μοῦ λέει: Βέβαια ἔχω.  Τό θεωρεῖ ἐντελῶς φυσιολογικό.  Καί ὄχι μόνο τό θεωρεῖ αὐτό φυσιολογικό, ἀλλά θεωρεῖ καί τά παρά φύση πράγματα φυσιολογικά.  Καί τίς διαστροφές μέσα στήν σχέση τίς  θεωρεῖ φυσιολογικές.  Καί λέει κανείς γιατί; πῶς φτάσαμε ἐκεῖ πέρα; Εἶναι ἀκριβῶς αὐτό, ὅτι δέν ἔχουν τήν σωστή πληροφόρηση τά  παιδιά.  Ἀντίθετα ἔχουνε παραπληροφόρηση.  Καί  τώρα βέβαια θά τήν ἔχουν  ἀπό  πολύ μικρά, ἀπό τή νηπιακή ἡλικία.  Γιατί ἔτσι εἶναι τά  νέα παιδαγωγικά μοντέλα.  Ἀπό τά  νήπια νά διδάσκουμε τά  παιδιά γιά τό σέξ. Καί ὄχι μόνο τό φυσιολογικό ἀλλά καί τίς διαστροφές.  Διότι  ὅλα θεωροῦνται ὅτι εἶναι φυσιολογικά πλέον .
Καί πῶς νά τό ποῦμε πονάω. Διότι κανείς δέν διαμαρτύρεται καί δέν ἀντιστέκεται ἤ  εἶναι πολύ λίγοι αὐτοί πού ἀντιστέκονται.  Καί ἀφήνουμε ὅλους αὐτούς, γιά τούς ὁποίους μίλησε καί ὁ Γέροντας  στό  κήρυγμα, τούς ἄθεους, νά μᾶς κά-νουνε κουμάντο καί ἐμεῖς ἀβασάνιστα νά τά  δεχόμαστε.
Ἀλλοῦ ὅμως οἱ ἄνθρωποι ἀντιδροῦν. Στήν Ἀμερική διά-βαζα, ἤδη ὑπάρχει ἕνα σχέδιο τό ὁποῖο ἔχει ὑλοποιηθεῖ, τῆς κατ’ οἰκον ἐκπαίδευσης.  Ἀρκετοί ἄνθρωποι τό ἔχουν ὑιοθετήσει. Εὐχῆς ἔργο εἶναι,  ἀλλά καί ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται, νά ’ρθει καί στήν Ἐλλάδα αὐτό.  Ὅπως εἶναι τά  σχολεῖα σήμερα, εἶναι τελείως ἀπαράδεκτα περιβάλλοντα, γιά νά στείλεις τά  παιδιά σου  ἐκεῖ πέρα. Τό χάρηκα πάρα πολύ αὐτό τό πρό-γραμμα τῆς κατ’ οἶκον ἐκπαίδευσης.  Μάλιστα εἶναι συνδεδεμένο καί μέ μοναστήρια· ὀρθόδοξα μοναστήρια  στήν Ἀμερική ὅπου τά παιδιά πᾶνε καί κάνουν μάθημα ἐκεῖ. Καί εἶναι μιά χαρά. Φυλαγμένα.
Θά πεῖς «τί σέ θερμοκήπιο θά τά  βάλουμε τά  παιδιά; Θά τά  κλείσουμε σέ γυάλες»;
-Ὄχι, ἀλλά τουλάχιστον στήν ἀρχή χρειάζεται λίγο προ-στασία καί περιορισμό καί ἕνα ὑγιές μαθησιακό περιβάλλον. Ὅπως στό  μωράκι σου θά τοῦ βάλεις κάγκελα στήν κούνια του,  δέν θά τό ἀφήσεις νά κάνει ὅ,τι θέλει.  Ἄν μεγαλώσει μετά καί ἔχει τίς ἀντιστάσεις του τότε τοῦ βγάζεις τά κάγκελα, δέν τό φοβᾶσαι.
«Τήν ἡμέρα τοῦ γάμου τους,  οἱ νέοι πού ἀγωνίστηκαν νά ἐγκρατευθοῦν καί τό πέτυχαν καθώς ἠδύναντο, ἀκοῦνε τίς εὐχές καί βιώνουν τό μυστήριο ὡς τό πρῶτο μεγαλειῶδες θαῦμα στήν ζωή τους». Ναί, πολύ ὡραία φράση αὐτή: «Τό πρῶτο μεγαλειῶδες θαῦμα», τό θαῦμα τοῦ γάμου, διότι  ὁ γά-μος εἶναι μυστήριο.  Δέν εἶναι μία κουλτουριάρικη τελετή.  Δέν εἶναι μιά φολκλορική παράσταση, ὅπου θά καλέσουμε καί τούς κινηματογραφιστές, νά «πάρουνε» τήν θεατρική αὐτή παράσταση.  Εἶναι μυστήριο, δηλαδή ἔρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔρχεται...ἀλλά τό δεχόμαστε; Τό αἰσθανόμαστε;  Εἶναι ἐρώτημα.  Πόσοι τό αἰσθάνονται καί πόσες; Πόσοι προσεύχο-νται τήν ὥρα πού  γίνεται τό μυστήριο; Πόσοι ζοῦν τό μυστήριο; Καί πόσοι τό βεβηλώνουν τό μυστήριο, ἀπ΄τήν ἄλλη μεριά. Ἔλεγα καί ἄλλη φορά, δέν εἶναι ἀνάγκη νά ’ρθοῦν οἱ Τοῦρκοι νά μᾶς  βεβηλώσουν τίς ἐκκλησίες μας, τό κάνουμε μόνοι μας πιά. Μέ τό πῶς ντύνονται, πῶς δέν ντύνονται μᾶλλον οἱ ἄνθρωποι καί πάνε ἐκεῖ νά προσευχηθοῦνε τάχατες.  Ἔχει γίνει  μιά κοινωνική ἐκδήλωση.
Καί αὐτό τό ἀκοῦς πολλές φορές  δυστυχῶς καί ἀπό ἀνθρώπους πού  ὑποτίθεται εἶναι  τῆς ἐκκλησίας.  Καί ἕνας τέτοιος ἔλεγε, ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅπου μόλις εἶχε τελειώσει τό μυστήριο τοῦ Γάμου: «τί νά κάνω Πάτερ...κοινωνικές ὑποχρεώσεις».
«Ἔχω γάμο» σοῦ λέει. «Ἔχω νά πάω σέ γάμο».  Το ’χουμε κάνει κοινωνική ὑποχρέωση, μά δέν εἶναι κοινωνική ὑποχρέωση. Εἶναι μυστήριο, ὅπως εἶναι μυστήριο ἡ Θεία Κοινωνία.  Ὅπως εἶναι μυστήριο τό Ἅγιο Βάπτισμα.  Δηλαδή εἶναι τρόπος,  προσέξτε, νά πάρεις τό Ἅγιο Πνεῦμα, αὐτό θά πεῖ μυστήριο.  Νά ἔχεις μετοχή στή ζωή τοῦ Θεοῦ.  Πόσοι ἀπό αὐτούς πού πᾶνε στό  μυστήριο θά τό αἰσθανθοῦνε αὐτό;  Ἄν δέν ἔχεις τήν στοιχειώδη καθαρότη¬τα, τί Θεό θά πάρεις;  Ὅσο Θεό παίρνει  ἕνας πού πάει νά κοινωνήσει, ἀνεξομολόγητος, ἀναίσθητος.  Ἐπειδή τοῦ το ’πε ἡ μάνα του, πού δέν ξέρει καί αὐτή τί τῆς γίνεται, ἤ ἐπειδή εἶναι Μεγάλη Πέμπτη καί εἶναι γιά τό «καλό», ἤ ἐπειδή εἶναι τό Μεγάλο Σάββατο τό βράδυ πού ἐπιτρέπεται γιά ὅλους.  Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι ἐπιτρέπεται γιά ὅλους;  Μεγάλο λάθος καί αὐτό.
συνεχίζεται ......
http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/blog-post_3240.html
 Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα

Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου Λόγοι Α΄ Μέρος Γ΄ Κεφάλαιο 5ο «Καλλωπισμός: Μουντζούρες στην εικόνα του Θεού»

Λόγοι Α΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 
Κεφάλαιο 5ο   Εσωτερική αταξία και εξωτερική εμφάνιση
«Καλλωπισμός: Μουντζούρες στην εικόνα του Θεού»
Τι χαμένος κόσμος υπάρχει σήμερα! Και οι γυναίκες τώρα βάζουν στα μαλλιά τους κάτι κόλλες και πώς μυρίζουν! Αλλεργία σε πιάνει. Όταν βλέπω κοσμικιά γυναίκα, με κοσμικές ομορφιές και αρώματα, αηδιάζω εσωτερικά. Μου είπαν: «Η τάδε πήγε στην Γερμανία να μάθη αισθητική». «Και τι είναι αισθητική;» ρώτησα. «Η αισθητικός, μου λένε, φτιάχνει τις γριές νέες». Τότε θυμήθηκα· είχα δει κάποτε μια ηλικιωμένη που είχε μια οριζόντια γραμμή στο μέτωπό της. Ρωτάω μετά έναν γνωστό της: «Τι έχει, η καημένη;» «Α, τίποτε, μου λέει· έκανε εγχείρηση, για να τεντώση το δέρμα της, να φύγουν οι ρυτίδες». Κι εγώ νόμιζα ότι είχε χτυπήσει και είχε χειρουργηθή… Πού φθάνει ο κόσμος σήμερα!

- Σήμερα, Γέροντα, δεν θεωρούν αμαρτία τον καλωπισμό.

- Ναι, αυτό κατάλαβα. Είδα μια ψυχή που, ενώ πρώτα ήταν σαν Άγγελος, δεν την γνώρισα μετά έτσι όπως ήταν βαμμένη. «Ο Θεός όλα πολύ καλά τα έκανε, της είπα, αλλά έχει κάνει ένα μεγάλο λάθος σ΄ εσένα!» «Γιατί, Πάτερ;» μου λέει. «Να, στα μάτια τα δικά σου, δεν έβαλε μελάνη από κάτω! Αυτό το λάθος έκανε! Ενώ τους άλλους ανθρώπους τους έφτιαξε καλούς, όμορφους, έκανε λάθος σ΄ εσένα! Βρε, χαμένο, δεν το καταλαβαίνεις; Ασχημίζεις έτσι τον εαυτό σου! Σαν να έχης μια βυζαντινή εικόνα και τραβάς πινελιές από ΄δω κι από ΄κει και την μουντζουρώνεις, την χαλάς. Πάμε στην εικόνα του Θεού να βάλουμε μπογιές; Ή σαν ένας ζωγράφος νάχη φτιάξη μια καλή εικόνα, και πάει μετά ένας που δεν ξέρει ζωγραφική, παίρνει το πινέλο και κάνει κάτι μουντζούρες και ασχημίζει την εικόνα του
ζωγράφου. Το ίδιο κάνεις κι εσύ. Έτσι είναι σαν να λες στον Θεό: «Δεν τάκανες καλά, Θεέ μου· εγώ θα τα διορθώσω»»!

Μια άλλη ήρθε μια μέρα με κάτι νύχια μέχρι εκεί, σαν το γεράκι, βαμμένα κόκκινα, και μου λέει: «Έχω το παιδί μου άρρωστα βαριά. Να κάνης προσευχή, Πάτερ! Κάνω και εγώ προσευχή, αλλά…» «Τι προσευχή κάνεις; της λέω. Εσύ γρατζουνάς τον Χριστό μ΄ αυτά τα νύχια! Κόψε πρώτα τα νύχια, να γίνη καλά το παιδί. Για την υγεία του παιδιού σου, τουλάχιστον να κόψης τα νύχια και να πετάξης τις μπογιές». «Να τα βάψω άσπρα, Πάτερ;» «Εγώ σου λέω να ξεβάψης τα νύχια και να τα κόψης· να κάνης μια θυσία για την υγεία του παιδιού σου. Τι είναι αυτά; Αν ήταν, ο Θεός θα σε έκανε με νύχια κόκκινα». «Να τα βάψω άσπρα, Πάτερ;» Άντε τώρα!... «Καλά θα πας και συ και το παιδί σου…» είπα από μέσα μου. Τα παιδιά περισσότερο τα κρυολογεί η μητέρα, όταν δεν είναι ντυμένη με την σεμνβότητα και προσπαθή ακόμη και να «μαδάη» τα παιδιά της.

Μπορεί κάποιος να είναι λίγο άσχημος ή να έχη μια αναπηρία. Ξέρει ο Θεός ότι έτσι θα βοηθηθή πνευματικά, γιατί τον Θεό Τον ενδιαφέρει περισσότερο από το σώμα η ψυχή. Όλοι έχουμε τα καλά μας και λίγα κουσουράκια –σταυρουδάκια, όχι σταυρό- που μας βοηθούν για την σωτηρία της ψυχής μας.

συνεχίζεται ...

Επόμενο  Μέρος Δ΄ Κεφάλαιο 1ο.  Η Εκκλησία στην εποχή μας.  Η παιδεία.  «Η ελληνική γλώσσα»
http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/5_21.html

Ο άγιος Κολούμπα (με πλούσιο φωτογραφικό υλικό!)

Καταγόμενος από βασιλική γενιά, ο όσιος Κολόμπα (Collum Cille) γεννήθηκε το 521 στην κομητεία Ντόνεγκαλ της Ιρλανδίας. Αρχικά η μόρφωσή του ανατέθηκε στον άγιο Φιννιανό του Μοβίλ (10/9), ο οποίος τον χειροτόνησε διάκονο. Στη συνέχεια, αφού έζησε για ένα διάστημα κοντά στον εκχριστιανισθέντα βάρδο Γκέμα, εισήλθε στη Μονή του αγίου Φιννιανού του Κλονάρ (12/12), όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του εμβαθύνοντας κυρίως στην Αγία Γραφή, χωρίς ωστόσο να περιφρονήσει την ποιητική τέχνη στην οποία διέπρεπε. Εκεί συνδέθηκε με άλλους αγίους της εποχής του και μετέβη να ζήσει μαζί τους κοντά στο Δουβλίνο, σε μία κοινότητα ερημιτών. Μόλις χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, ανέλαβε το κηρυγματικό έργο του, το οποίο συνέχισε επί 15 χρόνια, διασχίζοντας την Ιρλανδία και ιδρύοντας πολλές μονές οι οποίες έγιναν κατόπιν ονομαστές. Απ΄ όλους αυτούς τους ιερούς τόπους, εκείνος είχε προτίμηση στο Ντέρρυ όπου, όπως τραγούδησε, “σε κάθε φύλλο βαλανιδιάς βλέπω να στέκει ένας άγγελος του ουρανού … όλα αποπνέουν εκεί την ειρήνη, όλα είναι ευφροσύνη …”.


Η εκκλησία του οσίου Κολόμπα στο Derry της Ιρλανδίας, εκεί όπου σύμφωνα με την παράδοση υπήρχε το μοναστήρι που είχε ιδρύσει.
Κατά τη Σύνοδο του Τάϊλτιου (563), λίγο έλειψε να αφορισθεί, εξαιτίας μίας διχογνωμίας με το βασιλιά Ντήαρμπδ. Απαλλάχθηκε, όμως, χάρη στην παρέμβαση του αγίου Μπρένταν του Μπιρ (29/11), ο οποίος έδωσε μαρτυρία ότι ο όσιος είχς τη χάρη του Θεού. Με την προφητική συμβουλή του τελευταίου, ο Κολόμπα αποφάσισε ωστόσο να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να εκπατριστεί για να κηρύξει τον Χριστό όπως έκαναν τόσοι Ιρλανδοί άγιοι της εποχής εκείνης.
Τη νύχτα της Πεντηκοστής, αποβιβάστηκε μαζί με δώδεκα μοναχούς μαθητές και συγγενείς του στη νήσο Αϊόνα, δυτικά της Σκωτίας. Το μικρό αυτό νησί που το δέρνουν οι άνεμοι και τα λυσσασμένα κύματα, επίπεδο και χέρσο, αμμώδες και βραχώδες, ανάμεσα στη χώρα των Πικτών και εκείνη των Σκώτων, έμελε να γίνει, χάρη στην παρουσία του οσίου, ένα από τα πλέον ονομαστά κέντρα του Κέλτικου Χριστιανισμού.

Το μοναστήρι του οσίου Κολόμπα στο νησί της Αϊόνα
Αφού οργάνωσε εκεί τον μοναχικό βίο, ο όσιος Κολόμπα ανέλαβε τον ευαγγελισμό των Πικτών του Βορρά, οι οποίοι ήταν ακόμη ειδωλολάτρες. Ακαταπόνητος στους ασκητικούς του μόχθους όπως και στις αποστολικές του περιοδείες, ο όσιος ίδρυσε πολλά εξαρτήματα της μονής του (αποδίδεται σε αυτόν η ίδρυση 37 μονών στην Ιρλανδία και τουλάχιστον 90 ναών και μονών στη Σκωτία), και τοποθέτησε επικεφαλής τους μαθητές του. όταν δε βρισκόταν στους δρόμους, παρέμενε στη μονή, όπου μεγάλο πλήθος επισκεπτών προσερχόταν για να τον συμβουλευτεί. Γονάτιζε μπροστά τους, ένιπτε τα πόδια τους και κατόπιν τους ασπαζόταν με αγάπη. θεράπευε αρρώστους, αποσοβούσε επιδημίες μοιράζοντας ψωμί που ευλογούσε, εξεδίωκε δαίμονες, εξασφάλιζε ευνοϊκούς ανέμους στους ναυτιλομένους, ερχόταν βοηθός στους αγρότες, συμφιλίωνε τα χωρισμένα ζευγάρια, και παρότρυνε σε μετάνοια τους αμαρτωλούς.

Το σημείο στο οποίο βρισκόταν το κελί του οσίου Κολόμπα (στον ευρύτερο χώρο της μονής)
Μετά από 34 χρόνια αποστολικών μόχθων στη Σκωτία (574), ο όσιος Κολόμπα, σε ηλικία 70 χρόνων, ειδοποιήθηκε από άγγελο για την επικείμενη τελευτή του. Πήγε να ευλογήσει τις αποθήκες της μονής και στο δρόμο το γέρικο άσπρο άλογο των μοναχών έτρεξε προς το μέρος του και απέθεσε το κεφάλι του στο στήθος του κλαίγοντας. Ο όσιος συμβούλευσε τους μαθητές του να διατηρούν αμοιβαία και όχι υποκριτική αγάπη εν ειρήνη, και κατόπιν άρχισε να αντιγράφει ένα Ψαλτήριο. Φθάνοντας στο στίχο οι δε εκζητούντες τον Κύριον, ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού (Ψαλμ. 33, 11), διέκοψε και όρισε το διάδοχό του για να ολοκληρώσει το έργο αυτό. Κατά τα μεσάνυχτα, έσπευσε στην εκκλησία όπου κατέρρευσε μπροστά στο θυσιαστήριο. Όταν οι μαθητές του ήρθαν να τον σηκώσουν, έκανε ένα σημείο ευλογίας και εξέπνευσε.
Η τιμή του οσίου Κολόμπα γνώρισε σημαντική διάδοση, ενώ τιμάται ως προστάτης της Ιρλανδίας μαζί με τον άγιο Πατρίκιο και την αγία Βριγίδη. Μετά τη Σύνοδο του Ουϊτμπυ (664), όπου θριάμβευσε το ρωμαϊκό έθος στην αγγλοσαξωνική ομοσπονδία, η Αϊόνα παρέμεινε μέχρι το 716 το κέντρο αντίστασης των κελτικών παραδόσεων. Η μονή λεηλατήθηκε από τους Νορμανδούς το 802, αλλά παρέμεινε, ωστόσο, ο τόπος ενταφιασμού των βασιλέων της Σκωτίας μέχρι τον 11ο αιώνα.

Ο όρμος των Μαρτύρων στο νησί της Αϊόνα
Ο βιογράφος του οσίου Κολόμπα, Άνταμμαν, τον περιγράφει ως εξής: “Είχε αγγελική όψη. Ήταν μία φύση εκλεκτή, ήταν λαμπρός στους λόγους του, άγιος στις πράξεις του, μέγας στις συμβουλές του. Δεν έχανε ούτε λεπτό, πάντα προσευχόταν ή διάβαζε ή έγραφε, πάντα απασχολημένος. Έφερε δίχως ανάπαυλα το βάρος νέων και γέρων. Ένας και μόνο άθλος του θα ξεπερνούσε τις δυνάμεις ενός ανθρώπου. Και μέσα σε όλους τους μόχθους του έδειχνε γεμάτος αγάπη για όλους. έμπλεως ειρήνης και υγείας, εύθυμος από τη χαρά που γεννούσε στο βάθος της καρδιάς του το Άγιο Πνεύμα”.

Η εικόνα του οσίου Κολόμπα στον ορθόδοξο Ναό του αγίου Ανδρέου στο Εδιμβούργο της Σκωτίας
εορτάζει 9/22 Ιουνίου
(το κείμενο βασίστηκε στο Νέο Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόμος Ιούνιος, εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2008)
Πηγή: http://trelogiannis.blogspot.com/2010/06/blog-post_5029.html
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/2

22 Ιουνίου Συναξαριστής Ευσεβίου Ιερομάρτυρα, Ζήνωνος και Ζηνά, Πομπιανού, Γαλατίωνος, Ιουλιανής, Σατορνίνου, Βασιλείου Επισκόπου, Αγίων Πάντων,Άγιοι εν Σεβαστεία,Αγία Έυα, Άγιος Γρηγόριος.

Ὁ Ἅγιος Εὐσέβιος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Σαμοσάτων

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Εὐσέβιος ἔζησε κατὰ τὸν 4ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἦταν Ἐπίσκοπος τῶν Σαμοσάτων στὴν Κομμαγηνὴ τῆς Συρίας. Διακρίθηκε γιὰ τοὺς ἀγῶνές του κατὰ τῶν αἱρετικῶν Ἀρειανῶν καὶ ἐξορίσθηκε γιὰ τὰ ὀρθόδοξα φρονήματά του ἀπὸ τὸν ἀρειανίζοντα αὐτοκράτορα Οὐάλεντα στὶς παρὰ τὸ Δούναβη χῶρες. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Οὐάλεντος (378 μ.Χ.) ἐπανῆλθε στὴν Ἐπισκοπή του καὶ ἐξακολούθησε τὸν ἀγώνα του γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη. Ἀφοῦ ἐχειροτόνησε πολλοὺς Ἐπισκόπους πρὸς καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὸν Μάρη, Ἐπίσκοπο τῆς ἀρειανίζουσας πόλεως Δολιχῆς, ἐφονεύθηκε διὰ κεράμου ποὺ ἔρριψε ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του αἱρετικὴ γυναίκα.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
 

Σοφίας τοῦ Πνεύματος, καταυγασθεὶς τῷ φωτί, τὸν λόγον ἐτράνωσας, τῆς εὐσεβείας ἡμῖν, Εὐσέβιε ἔνδοξε· σὺ γὰρ ἱεραρχήσας, εὐσεβῶς τῇ Τριάδι, ἤθλησας θεοφρόνως, καὶ τὴν πλάνην καθεῖλες. Καὶ νῦν Πάτερ δυσώπησον, σώζεσθαι ἅπαντας.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τῆς εὐσεβείας κατασπείρας τὰ διδάγματα,
Τὰ τοῦ Ἀρείου ἐναπέτεμες ζιζάνια
Καὶ Μαρτύρων τῷ στεφάνῳ κατεκοσμήθης·
Τὸν γὰρ Λόγον σὺν Πατρί τε καὶ τῷ Πνεύματι
Ὁμοούσιον καὶ σύνθρονον ἐκήρυξας·
Ὅθεν κράζομεν, χαίροις Πάτερ Εὐσέβιε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῆς Τριάδος μυσταγωγέ, καὶ τῶν Σαμοσάτων, ποιμενάρχα καὶ ὁδηγέ· χαίροις ὁ τοῦ Λόγου, πιὼν μετ’ εὐφροσύνης, ποτήριον τὸ θεῖον, μάκαρ Εὐσέβιε.



Οἱ Ἅγιοι Ζήνων καὶ Ζηνᾶς οἱ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ζήνων καὶ Ζηνᾶς κατάγονταν ἀπὸ τὴ Φιλαδέλφεια τῆς Ἀραβίας καὶ ἄθλησαν ἐπὶ τῆς βασιλείας Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.). Ὁ μὲν Ζήνων ἦταν στρατιώτης, ὁ δὲ Ζηνᾶς δοῦλός του. Ἐπιθυμώντας νὰ ζήσει κατὰ Χριστὸν ζωή, διεμοίρασε στοὺς φτωχοὺς τὰ ὑπάρχοντά του, ἀπελευθέρωσε τοὺς δούλους του, καί, ἀφοῦ προσῆλθε ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος Μαξίμου, τὸν ἔλεγξε γιὰ τὴν ἀπιστία αὐτοῦ. Ὀργισθεῖς ὁ ἡγεμόνας, τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ἐνέκλεισε στὴ φυλακὴ μὲ τὸν οἰκέτη του Ζηνᾶ. Μετὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια, ἔδωσε ἐντολὴ καὶ ἀπέκοψαν τὶς κεφαλὲς αὐτῶν.
Ἡ Σύναξις αὐτῶν ἐτελεῖτο «ἐν τῷ μαρτυρείῳ τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τῷ ὄντι ἐν τῷ Κυπαρισσίῳ».



Οἱ Ἅγιοι Γαλακτίων καὶ Πομπιανὸς οἱ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Γαλακτίων καὶ Πμπιανὸς ἐμαρτύρησαν σὲ ἄγνωστο χρόνο καὶ τόπο, ἀφοῦ ἐρρίφθησαν στὴ θάλασσα.
Ἡ Σύναξις αὐτῶν ἐτελεῖτο «ἐν τῷ μαρτυρείῳ αὐτῶν τῷ ὄντι πλησίον τῆς ἁγίας Μάρτυρος Εὐφημίας ἐν τῷ Πετρίῳ».



Οἱ Ἅγιοι Ἰουλιανὴ καὶ Σατορνίνος οἱ Μάρτυρες



Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἰουλιανὴ καὶ ὁ υἱὸς αὐτῆς Σατορνίνος ἐτελειώθησαν διὰ πυρὸς.
Ἡ Σύναξις αὐτῶν ἐτελεῖτο «ἐν τῷ μαρτυρείῳ αὐτῶν τῷ ὄντι πλησίον τῆς ἁγίας Μάρτυρος Εὐφημίας ἐν τῷ Πετρίῳ».



 




Οἱ Ἅγιοι ἐν Σεβαστείᾳ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ Μάρτυρες ἐμαρτύρησαν κατὰ τὸν 7ο αἰώνα μ.Χ. 



Ὁ Ἅγιος Βασίλειος Ἐπίσκοπος Πατελαρίας

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, Ἐπισκόπου Πατελαρίας, εἶναι ἄγνωστη στοὺς Συναξαριστές. Ἀναφέρεται στὸ Μορσελλιανὸν Ἑορτολόγιον. 



Ἡ Ἁγία Εὔα ἡ Ὁσιοπαρθενομάρτυρας ἡ Νέα καὶ οἱ σὺν αὐτῇ μαρτυρήσαντες

Ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Εὔας τῆς Νέας, τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὴν 2α Ἀπριλίου ὅπου καὶ ὁ Βίος της. 



Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Διδάσκαλος Μητροπολίτης Οὐγγροβλαχίας

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ὁ ἐπονομαζόμενος Διδάσκαλος, ἐγεννήθηκε, τὸ 1765, στὸ Βουκουρέστι ἀπὸ εὐσεβὴ οἰκογένεια. Ὁ νεαρὸς Γεώργιος Μινσκουλέσκου ἐσπούδασε στὶς πλέον φημισμένες σχολὲς τῆς ἐποχῆς του, ὅπως τὴν Ἡγεμονικὴ Ἀκαδημία τοῦ Ἁγίου Σάββα, καὶ ἀπέκτησε ἐξαιρετικὴ μόρφωση καὶ θεολογικὴ παιδεία.

Στὴ συνέχεια ἀναχώρησε γιὰ τὴ μονὴ τοῦ Νεὰμτς καὶ ἐκεῖ ἔθεσε τὸν ἑαυτό του ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ. Τὸ 1790, ἐκάρη μοναχὸς ἀπὸ τὸν Ὅσιο Παΐσιο καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Γρηγόριος καὶ ἄρχισε ἀμέσως τὴ μετάφραση τῶν ἁγιοπατερικῶν ἔργων. Μετὰἀπὸ λίγα χρόνια ἀπεστάλη μὲ τὸ μοναχὸ Γερόντιο στὸ Βουκουρέστι, ὅπου τοῦ ἀνατέθηκε ἡ φροντίδα τῆς βιβλιοθήκης τῆς Μητροπόλεως.
Ἀπὸ ἐδῶ ἀναχώρησε ἀργότερα μὲ τὸν Γερόντιο γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἐμόνασε γιὰ πολὺ καιρὸ σὲ Κελὶ τῆς περιοχῆς Καλαμίτσι ποὺ ἀνήκει στὴν ἱερὰ μονὴ Βατοπαιδίου.
Τὸ 1812, ὁ Γρηγόριος ἐπέστρεψε στὴ μονὴ Νεάμτς, ὅπου συνέχισε τὴ μεταφραστική του ἐργασία καὶ ἄρχισε τὴν ἐκτύπωση τῶν ἱερῶν βιβλίων. Τὸ 1820, μετέβη καὶ πάλι στὸ Βουκουρέστι. Ἔμεινε ἀρκετὲς φορὲς στὴ μονὴ Ἀντὶμ καὶ κατόπιν στὴ μονὴ Καλνταρουσάνι, στὴν ὁποία ἐφαρμοζόταν ἁγιορείτικο τυπικό, καθιερωμένο ἀπὸ τὸν Ὅσιο Γεώργιο τῆς Τσερνίκα.
Τὸ 1823, ὁ ἡγεμόνας τῆς Ρουμανίας, πληροφορούμενος τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀρετὴ τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, τὸν ἐκάλεσε καὶ τοῦ ἐπρότεινε τὴν ἀνάρρησή του στὸ μητροπολιτικὸ θρόνο τῆς Οὑγγροβλαχίας. Ὁ Ἅγιος ἐδέχθηκε μὲ ἀρκετὴ δυσκολία.
Μετὰ τὴν ἐκλογὴ καὶ χειροτονία του, ἀμέσως ἐγκατέστησε καλοὺς Ἐπισκόπους στὶς περιοχὲς Ἄρτζες, Ρίμνικ καὶ Μπουζάου, ἀνήγειρε πολλοὺς ναοὺς καὶ ἵδρυσε σχολεῖα στὶς πόλεις καὶ στὰ χωριά. Μὲ τὴ φροντίδα του ἱδρύθηκαν τὰ Σεμινάρια τοῦ Βουκουρεστίου, τοῦ Μπουζάου, τῆς Κούρτεα Ντε Ἄρτζες καὶ τοῦ Ρίμνικ. Διακρίθηκε γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ φιλανθρωπία του πρὸς τοὺς φτωχούς, τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά. Καὶ τὸ συγγραφικό του ἔργο ἐπεκτάθηκε καὶ ἐκτύπωσε ἐπὶ πλέον τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων σὲ 12 τόμους.
Ἐξορίσθηκε, τὸ 1829, στὴ Βεσσαραβία ἀπὸ τὴ Ρωσικὴ διαχείριση καὶ ἐπανῆλθε στὸ Βουκουρέστι, τὸ 1833.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὴν ὥρα τῆς ἀγρυπνίας, τὸ 1834, καὶ ἐνταφιάσθηκε κάτω ἀπὸ τὴ στέγη τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος εἶχε ἐπιλέξει. Τὸ 1934, τὰ ἱερὰ λείψανά του ἐτοποθετήθηκαν σὲ ξύλινη λειψανοθήκη καὶ ἐτοποθετήθηκαν στὸ παρεκκλήσιο τοῦ κοιμητηρίου τῆς μονῆς, καὶ τὸ 1961, ἐπανενταφιάσθηκαν στὸ νάρθηκα τῆς μεγάλης ἐκκλησίας τῆς μονῆς.

http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/22.html
Μέγας Συναξαριστής