Σελίδες

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Γέροντας Παϊσιος:"Σιγά- σιγά, μετά την κάρτα και την ταυτότητα, δηλαδή το φακέλωμα , θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα"

Απαντήσεις Γέροντα Παϊσίου σε απορίες για Ταυτότητες:




Πως το πεντοχίλιαρο έχει το 666 και το χρησιμοποιούμε; το ίδιο θα είναι και η ταυτότητα;
- Το πεντοχίλιαρο είναι νόμισμα- και η λύρα της Αγγλίας έχει επάνω την Βικτώρια, αυτό δεν με πειράζει. "Τα Καίσαρος Καίσαρι". Εδώ όμως είναι η ταυτότητα μου, είναι κάτι προσωπικό, δεν είναι νόμισμα. Ταυτότητα σημαίνει ότι και η λέξη, ταυτίζεται δηλαδή κανείς μ αυτά που δηλώνει. Βάζουν το διάβολο και υπογράφω ότι τον αποδέχομαι. Πως να το κάνω αυτό;
Γέροντα τι σχέση έχει αυτή η ταυτότητα με το σφράγισμα;
- Η ταυτότητα δεν είναι σφράγισμα, είναι η εισαγωγή του σφραγίσματος.
Ο κόσμος Γέροντα, ρωτάει τι να κάνει σχετικά με τις νέες ταυτότητες.
- Εσείς καλύτερα, όταν σας ρωτούν, να τους λετε να συμβουλεύονται τους πνευματικούς τους και να κάνουν υπομονή να δουν πως θα ενεργήση η Εκκλησία, γιατί πολλοί κάνουν ερωτήσεις, αλλά λίγοι καταλαβαίνουν τις απαντήσεις. Αφού ξεκάθαρα το γράφω στο φυλλάδιο "Σημεία των καιρών", ας ενεργήσει ο καθένας ανάλογα με την συνείδηση του. Βέβαια μερικοί είπαν: "Ε, αυτά είναι μια γνώμη ενός καλογήρου, δεν είναι η θέση της Εκκλησίας". Εγώ όμως δεν είπα δική μου γνώμη, αλλά διατύπωσα απλά τα λόγια του Χριστού, του Ευαγγελίου, γιατί την δική μας γνώμη πρέπει να την υποτάσσουμε στο θέλημα του Θεού, που εκφράζεται μέσα στο Ευαγγέλιο. Αλλοι, αντίθετα από όσα λεω, λένε ότι τα είπε ο π. Παίσιος. Μερικοί πάλι που τα ακούν, αφού είναι τόσο σοβαρά θέματα, δεν ρωτούν αν είναι έτσι, αν πράγματι τα είπα, αλλά τα πιστεύουν. Εγώ δεν φοβάμαι, τα λεω έξω απ τα δόντια. Ερχονται στο Καλύβι, πετάν εξάρια στο κουτί. Καλά αυτά, τέλος πάντων! Μια μέρα πέταξαν μια πινακίδα έξω από την πόρτα….. Νόμιζα ότι ήρθε κάποιος, δεν με βρήκε και έγραψε "απουσιάζει", για να το δει και κανείς άλλος. Κοιτάω μετά, τι να δω! Είχε μια βρισιά! Τέτοια βρισιά δεν είχα ακούσει ούτε κοσμικός. Θα φαει ένα σκούπισμα όλη αυτή η κατάσταση, αλλά θα περάσουμε μια μπόρα
. Ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί, και εμείς πρέπει να ξεσηκωθούμε με πολλή προσευχή.Αλλοι ενδιαφέρονται για το θέμα των ταυτοτήτων, άλλοι το εκμεταλλεύονται και δημιουργούν προβλήματα. Η Εκκλησία πρέπει να πάρη μια θέση σωστή. Να μιλήση, να εξηγήση στους πιστούς, για να καταλάβουν ότι, αν πάρουν την ταυτότητα, αυτό θα είναι πτώση.
Συγχρόνως να ζητήση ....από το κράτος τουλάχιστον να μην είναι υποχρεωτική η νέα ταυτότητα. Αν η Εκκλησία λάβη μια θέση σοβαρή και σεβασθούν την ελευθερία των πιστών, και όποιος θέλει θα βγάλη νέα ταυτότητα, όποιος θέλη θα έχει την παλιά, τότε θα την πληρώσουν μόνο μερικά γερά καρύδια, γιατί οι άλλοι θα τους πηγαίνουν κόντρα. Ο πολύς κόσμος θα κάνη την δουλειά του. Οσοι θα θέλουν να εξυπηρετηθούν θα έχουν την νέα και οι άλλοι οι καημένοι, οι ευλαβείς θα έχουν την παλιά ταυτότητα και θα τους ταλαιπωρούν.
Τώρα αφού ο υπουργός τους υποσχέθηκε να μη βάλει το 666 στις ταυτότητες ούτε ορατώς, ούτε αοράτως, και αυτό κάτι είναι. Θα κάνουμε υπομονή, θα δείξουν τα πράγματα. Και μόνον που λένε ότι δεν βάζουν το 666, είναι κάτι. Αρνούνται και οι ίδιοι. Ας δούμε τελικά τι θα βάλουν. Μέχρι που να κυκλοφορήσουν οι νέες ταυτότητες, μπορεί να ‘ρθη και η οργή του Θεού. Υστερα, δεν είναι ότι σε είκοσι τέσσερις ώρες θα πρέπει να βγάλουν όλοι ταυτότητες. Αν βγούν οι πρώτες θα εξετασθούν και, αν βγει ψεύτης ο υπουργός, θα είναι δίκαιος ο αγώνας. Αν τώρα συνεχίσουμε τις διαμαρτυρίες, εκείνοι θα πουν: "Να αυτοί δημιουργούν ταραχές. Ενώ δεν τίθεται θέμα φωνάζουν και διαμαρτύρονται". Το σκυλί, αν είναι καλός φύλακας, γαυγίζει, όταν έρχεται ο κλέφτης. Οταν φύγει ο κλέφτης σταματάει. Αν συνεχίσει να γαυγίζει, τότε δεν είναι καλός φύλακας.
Γέροντα, είπαν ακόμη, επειδή έχουμε ανεξιθρησκία, να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις νέες ταυτότητες.
Ναι, αυτούς δεν τους ενδιαφέρει, εμένα όμως με ενδιαφέρει, γιατί είναι η ταυτότητά μου. Γράφει από που είμαι και τι είμαι. Αν δεν μπη το θρήσκευμα, θα δημιουργηθούν προβλήματα. Θα πάει λ.χ. ένας στο γραφείο γάμων. Αν λέει η ταυτότητα "Ορθόδοξος" - άσχετα πόσων καρατίων είναι- εντάξει. Αν όμως δεν γράφει το θρήσκευμα, πως θα του δώσουν άδεια γάμου; Για την Εκκλησία αυτό είναι μπέρδεμα. Αν πάλι μπη το θρήσκευμα προαιρετικά, θα είναι και σαν ομολογία. Η Ευρώπη είναι Ευρώπη. Εδώ είναι διαφορετικά.
Ύπουλος τρόπος εισαγωγής του σφραγίσματος Σιγά- σιγά, μετά την κάρτα και την ταυτότητα, δηλαδή το "φακέλωμα", θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα. Με διάφορα πονηρά μέσα θα κάνουν εκβιασμούς, για να δέχονται οι άνθρωποι το σφράγισμα στο μέτωπο ή στο χέρι. Θα στριμώξουν τα πράγματα και θα πουν: "Μόνο με τις κάρτες θα κινείσθε, τα χρήσιμα θα καταργηθούν". Θα δίνη κανείς την κάρτα στο κατάστημα και θα ψωνίζη, και ο καταστηματάρχης θα παίρνει τα χρήματα από την Τράπεζα. Οποιος δεν θα έχη κάρτα, δεν θα μπορεί ούτε να πουλάει ούτε να αγοράζη. Από το άλλο μέρος θα αρχίζουν να διαφημίζουν "το τέλειο σύστημα", το σφράγισμα με ακτίνες λέιζερ με το 666 στο χέρι ή στο μέτωπο, που δεν θα διακρίνεται εξωτερικά. Συγχρόνως στην τηλεόραση θα δείχνουν ότι ο τάδε πήρε την κάρτα του τάδε και του πήρε τα χρήματα από την Τράπεζα και θα λένε συνέχεια: "Πιο σίγουρο είναι το σφράγισμα είναι το τελειότερο σύστημα. Ούτε το κεφάλι μπορεί να πάρη ο άλλος ούτε το χέρι, ούτε το σφράγισμα βλέπει". Γι’ αυτό τώρα αφήνουν τους ληστές, τους κακοποιούς να οργώνουν. Δεκαπέντε Κελλιά λήστεψαν εκεί γύρω στις Καρυές. Εναν τον σκότωσαν, για να τον ληστέψουν. Ετσι θα βρη τότε ευκαιρία ο καθένας να καταπατήση και να πάρη ότι θέλει. Ας πούμε, αν θέλει να καταπατήση ένα χωράφι, θα πη ότι ήταν δήθεν του παππού του ή ότι το είχε νοικιάσει κάποτε για βοσκοτόπι, οπότε άντε να βρής άκρη. Θα πουν μετά οι αρμόδιοι: "Δυστυχώς δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε ο έλεγχος μόνο με το κομπιούτερ μπορεί να γίνη", και θα προχωρήσουν στο σφράγισμα. Θα χτυπάη μετά το κομπιούτερ, θα βλέπη αν είσαι σφραγισμένος, για να σε εξυπηρετήση ή όχι. Τα τριάμισι χρόνια θα είναι δύσκολα και θα την πληρώσουν μερικοί που δε θα συμφωνήσουν με αυτό το σύστημα. Γι αυτούς όλο και κάποια αιτία θα βρίσκουν και θα τους κλείνουν στη φυλακή. Μετά έναν χρόνο θα τους πηγαίνουν σε άλλη πόλη για ανακρίσεις, για να περάσουν από άλλο δικαστήριο, από την μία πόλη στην άλλη. Ύστερα θα πουν: "Μας συγχωρείς, είσαι αθώος. Αν ήσουν σφραγισμένος, θα το ελέγχαμε σε ένα λεπτό. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τον έλεγχο".
Γέροντα, θα μπορούν να επιβάλλουν με την βία το σφράγισμα;

Μέχρι εκεί η … ευγένεια τους δεν θα φτάση! Θα είναι ευγενείς, γιατί θα είναι Ευρωπαίοι. Θα δείξουν ανωτερότητα. Δεν θα βασανίζουν τους ανθρώπους, αλλά δεν θα μπορη να ζήση ο άνθρωπος αν δεν έχει το σφράγισμα. Θα λένε: "Χωρίς το σφράγισμα ταλαιπωρείσθε! Αν το δεχόσασταν, δεν θα δυσκολευόσασταν". Ούτε χρυσά νομίσματα ούτε δολάρια, αν έχη, θα μπορεί να τα χρησιμοποιή. Γι αυτό, αν φροντίση κανείς να ζη από τώρα απλά, λιτά, θα μπορή να καλλιεργήση λίγο σιτάρι, πατάτες. Να βάλει λίγα ελαιόδεντρα, και τότε με κανένα ζώο, καμία κατσίκα, λίγες κότες θα μπορεί να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της οικογένειας του. Γιατί και προμήθειες να κάνεις, δεν ωφελεί πολύ, αφού και τρόφιμα δεν κρατούν χαλούν γρήγορα. Φυσικά, το στρίμωγμα θα διαρκέση λίγο, τρία- τριάμισι χρόνια. Θα συντομευτούν οι ημέρες για τους εκλεκτούς. Δεν καταλάβουν πότε θα περάσουν. Ο Θεός δεν θα αφήση αβοήθητο τον άνθρωπο.
Γέροντα, σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια θα επέμβη ο Χριστός;
Ναι. Εδώ βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση, επειδή δικαιούται την θεία βοήθεια, παρουσιάζονται πολλές φορές οι Αγιοι, η Παναγία, ο Χριστός, για να τον σώσουν πόσο μάλλον τώρα που θα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση ο καημένος ο κόσμος. Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά. Θα φαει μετά μια σφαλιάρα από τον Χριστό, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτήν την φορά θα δώση ο Χριστός μια ευκαιρία, για να σωθή το πλάσμα Του, θα αφήση το πλάσμα του ο Χριστός; Θα παρουσιασθή στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους σώση από τα χέρια του Αντίχριστου. Θα επιστρέψουν στο Χριστό και θα έρθη μια πνευματική γαλήνη σε όλην την οικουμένη για πολλά χρόνια. Μερικοί συνδυάζουν με αυτήν την επέμβαση του Χριστού την Δευτέρα Παρουσία. Εγώ δεν μπορώ να το πω. Ο λογισμός μου λεει ότι δεν θα είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όταν έρθει ως Κριτής, αλλά μια επέμβαση του Χριστού, γιατί είναι τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόμη. Θα επέμβη ο Χριστός, θα δώση μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξη όλο το κακό και θα το βγάλη σε καλό τελικά. Θα γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια. Εξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Θα σε τραβάν, για να τους πεις για το Χριστό! Ετσι θα κηρυχθή το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη και τότε ο Χριστός θα έρθη ως Κριτής να κρίνη τον κόσμο. Αλλο Κρίση, άλλο μια επέμβαση του Χριστού, για να βοηθήση το πλάσμα Του.
(Από το βιβλίο “Πνευματική Αφύπνιση”, Γέροντος Παίσίου Αγιορείτου, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος- Σουρώτη Θεσσαλονίκης)
http://orthodox-watch.blogspot.com/2010/06/blog-post_16.html

Η θαυμαστή αφθαρσία του Άγιου Αλέξανδρου του Ζβιρ

Πιστεύεται, ότι ο Θεός διατήρησε το Λείψανο σε τόσο θαυμαστή κατάσταση αφθαρσίας, διότι ο Άγιος Αλέξανδρος είναι ο μόνος Άγιος μετά τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος αξιώθηκε επισκέψεως της…..
Αγίας Τριάδος με μορφή τριών Αγγέλων. Κατά την διάρκεια αυτής της επισκέψεως, ή Αγία Τριάς μέχρι που άγγιξε τον Άγιο, και αυτό το άγγιγμα προφανώς ήταν που έκανε το σώμα του απρόσβλητο στην φθορά. Θαυμαστός ο Τριαδικός Θεός, ο ενδοξαζόμενος εν τοις Άγίοις Αυτού!
Ό Άγιος Αλέξανδρος αναχώρησε για την Ουράνιο Βασιλεία την 30ή Αυγούστου του 1533, σε ηλικία 85 ετών.
Ό Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ εδοξάσθη με θαυμαστά σημεία και θαύματα κατά την διάρκεια της ζωής του και μετά την Κοίμηση του. Το 1545, ο μαθητής και διάδοχος του Ηγούμενος Ηρωδίων συνέθεσε τον Βίο του. Το 1547 άρχισε ο τοπικός εορτασμός της μνήμης του και συνετέθη ή Ακολουθία του. Στις 17 Απριλίου του 1641, κατά την διάρκεια της ανακαινίσεως του Ναού της Μεταμορφώσεως, όπου ο Άγιος είχε ταφή, αποκαλύφθηκε τα άγιο Λείψανο του σε κατάσταση πλήρους Αφθαρσίας· έκτοτε, ή Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του δύο φορές: την ήμερα της Κοιμήσεως του, 30ή Αυγούστου, και την ήμερα της επισήμου Διακηρύξεως της Αγιότητας του και της ανακομιδής του Ιερού Λειψάνου του, 17η Απριλίου.

Ό Άγιος Αλέξανδρος, όπως του υποσχέθηκε ή Υπεραγία Θεοτόκος, άφησε πίσω του μεγάλο πλήθος μαθητών, πολλοί από τους οποίους ηγίασαν και τιμώνται μέχρι σήμερα από την Εκκλησία του Θεού επί γης ως Άγιοι.
Έκτοτε, το αδιάφθορο άγιο Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου αποτελούσε πηγή αγιασμού, προσκυνήσεως και θεραπείας: οι τυφλοί ελάμβαναν το φως τους, οι παραλυτικοί ελάμβαναν την δύναμη των ποδών τους, και όσοι έπασχαν από οποιαδήποτε ασθένεια, ελάμβαναν την πλήρη ίαση. Οι δαίμονες έφευγαν από τους δαιμονισμένους και στείρες γυναίκες συνελάμβαναν…
Θαυμαστός είναι ο Πανάγαθος Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού, ο Όποιος δόξασε τον δούλων Αυτού σε αύτη την εφήμερη ζωή με θαύματα και σημεία, τα όποια εγίνοντο δια των χειρών του. Και μετά τον θάνατο του ακόμη αξίωσε να τοποθετηθεί το πάντιμο και ιερό Σκήνωμά του στην Εκκλησία Του, για να καταυγάζει από εκεί, ως μέγας φάρος, με τα πανένδοξα Θαύματα του!…
Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΖΒΙΡ
Την 30ή Ιουλίου του 1998, οι πιστοί της Ρωσίας έσπευσαν κατά χιλιάδες να προσκυνήσουν το νεωστί ανακαλυφθέν ιερό Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στον Ναό των Αγίων Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος στην Αγία Πετρούπολη. Μετά απουσία περίπου 80 χρόνων, ένας από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Θηβαΐδος του Βορρά επέστρεψε στον τόπο των μοναχικών του αγώνων.
Οκτώ δεκαετίες ενωρίτερα, στις 5 Ιανουαρίου του 1918, οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Ρωσικής Θηβαΐδος του Βορρά: την περιοχή γύρω από το Όλονετς και το Λοντέϊνογιε Πολιέ. Την αμέσως επομένη ήμερα οι Μπολσεβίκοι έκαναν την εμφάνιση τους στο Μοναστήρι του Σβίρ στην λειψανοθήκη του Αγίου Αλεξάνδρου. Ένα τέτοιο ταμείο αγιότητας αποτελούσε ένα προφανές εμπόδιο στον διάβολο και τα όργανα του, τα όποια είχαν καταλάβει τότε την γη της Ρωσίας. Όμως, στην περίπτωση εκείνη ήταν ανεξήγητα ανίκανοι να προκαλέσουν κάποια βλάβη στο Λείψανο του Αγίου ή να το μετακινήσουν. Οι Κομμουνιστές έκαναν ακόμη κάποιες απόπειρες και μόνον στην έκτη τους προσπάθεια, στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους (1918), κατόρθωσαν να μετακινήσουν το αδιάφθορο Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Τούτο εγκαινίασε την θλιβερή «εκστρατεία κατασχέσεως των λειψάνων», ή οποία συνεχίσθηκε από το 1919 ως το 1922, οπότε τα Λείψανα 63 Ρώσων Αγίων εκλάπησαν, υπεβλήθησαν σε «επιστημονικές εξετάσεις», παρουσιάσθηκαν ως «μούμιες», ή ακόμη και ως «κίβδηλα», σε αντιθρησκευτικά μουσεία ή κατεστράφησαν.
Κατά την περίοδο αυτήν, ολόκληρη ή βόρεια περιοχή της Ρωσίας μετεβλήθη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ή Θηβαΐδα του Βορρά βεβηλώθηκε και μολύνθηκε, αλλά ταυτοχρόνως και αγιάστηκε, γινομένη ένας Γολγοθάς από τους πολλούς στην Ρωσία. Ή Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ δοκίμασε την ίδια μοίρα των πολλών Μοναστηριών της περιοχής: έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, γνωστό ως «Σβίρλαγκ» («Στρατόπεδο του Σβίρ»). Αργότερα, έγινε διαδοχικά οίκος αναπήρων πολέμου, οίκος παιδιών, τεχνική σχολή και στρατόπεδο. Τελικά, το τμήμα της Αγίας Τριάδος της Μονής μετατράπηκε σε ψυχιατρικό άσυλο, ένα μέρος του οποίου παραμένει τέτοιο μέχρι σήμερα.
Ή Μονή υπέστη άσχημες φθορές με την πάροδο των χρόνων. Όμως, ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Μετά την κατάσχεση του από τους Μπολσεβίκους, πρώτα εφέρθη στο Λοντέϊνογιε Πολιέ. Ή τοπική επιτροπή των Τσεκιστών ζήτησε να γίνει μία έρευνα για την αυθεντικότητα του Λειψάνου. Εξετάσθηκε από Σοβιετικούς επιστήμονες με την ελπίδα αποδείξεως ότι ήταν κίβδηλο – μία απάτη της Εκκλησίας για την αποβλάκωση των πιστών. Όμως, προς αμηχανία των Μπολσεβίκων, τα αποτελέσματα τους επιβεβαί ωσαν όσα είχαν καταγραφή κατά την πρώτη ανακάλυψη του Λειψάνου του Αγίου το 1641· ότι δηλαδή επρόκειτο πράγματι περί του Αγίου Αλεξάνδρου και ότι το σώμα του ήταν, σε εκπληκτικό βαθμό, αδιάφθορο. Το δέρμα του ήταν λευκό και ελαστικό. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήσαν καθαρά διακρινόμενα και έφεραν μία εντυπωσιακή ομοιότητα με τις εικόνες του Αγίου, οι οποίες αγιογραφήθηκαν μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνος. Ένας ακαδημαϊκός, ο Πέτρος Πέτροβιτς Ποκρύσκιν, δεν φοβήθηκε σε εκείνη την εποχή των διωγμών να γράψει μία θαρραλέα απάντηση στην αίτηση των Τσεκιστών: «Αναγνωρίζοντας ότι το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, ή θέσης των οποίου πρέπει να είναι σε μία εκκλησία, ζητούμε να ληφθούν μέτρα για την διαφύλαξη Αυτού του εθνικού ιστορικοί θησαυρού».
Από το Λοντέϊνογιε Πολιέ το Λείψανο εφέρθη στην Αγία Πετρούπολη (τότε Πέτρογκραντ). Την εποχή εκείνη ήλθε εντολή από το Κομμισαριάτο της Δικαιοσύνης να τοποθετηθούν όλα τα Λείψανα σε μουσεία. Το Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου έφέρθη στο ανατομικό μουσείο της πόλεως, το όποιο στεγαζόταν στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία. Εκεί το Λείψανο εξετέθη ως έκθεμα, αλλά έμεινε χωρίς εγγραφή -μία προφανής προσπάθεια από τους υπαλλήλους του μουσείου να αποκρυφθή. Ταυτόχρονα, έγιναν απόπειρες να επιδειχθούν ψεύτικα λείψανα του Αγίου στο κοινό, τα όποια δεν ομοίαζαν στην ιστορική του περιγραφή, ως μέρος σχεδίου των Κομμουνιστών να πλήξουν την Εκκλησία, άλλα αυτές οι απόπειρες απέτυχαν. Χάρις σε έναν από τους επιστήμονες, τον Β. Ν. Τόνκοβ, ο όποιος δεν ήταν «στρατευμένος αθεϊστής» όπως οι συνάδελφοι του, το Λείψανο παρέμεινε στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπολέως, εξορισμένο στην λήθη. Εκεί έμεινε για περίπου οκτώ δεκαετίες, με αναμονή της στιγμής, κατά την οποία, θεία πρόνοια, θα επέστρεφε στους πιστούς.
Στις 14 Ιουνίου 1997, περίπου έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού στην Ρωσία, το τμήμα της θείας Μεταμορφώσεως της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ επεστράφη ολόκληρο στην Εκκλησία. Το τμήμα της Αγίας Τριάδος, το όποιο απέχει ένα τρίτο μιλίου από το έτερο τμήμα, επεστράφη μερικώς στην Εκκλησία στις 22 Σεπτεμβρίου 1998.
Ή έρευνα για τον Άγιο Αλέξανδρο άρχισε το 1997, με την ευλογία του Μητροπολίτου της Αγίας Πετρουπολέως Βλαδίμηρου. Τα περισσότερα ντοκουμέντα από την σοβιετική περίοδο είτε εχάθησαν είτε κατεστράφησαν, όμως οι προσευχητικές ερευνητικές προσπάθειες των Αδελφών της Γυναικείας Μονής της Αγίας Σκέπης Τερβενίτσι, υπό την καθοδήγηση του πνευματικού τους Πατρός, του Ηγουμένου Λουκιανού (Κουτσένκο), Προϊσταμένου τώρα της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου Σβίρ, ανταμείφθηκαν τελικά. Τον Δεκέμβριο Αυτού του έτους (1997) το Λείψανο του Αγίου ευρέθη! Όταν αυτό εξετάσθηκε, ήταν ακριβώς εφάμιλλο προς την αρχική περιγραφή της πρώτης ανακομιδής του Λειψάνου του 1641. Ήταν το ίδιο αδιάφθορο όσο και πριν από την κατάσχει του. Σύμφωνα με ανθρωπολόγους και εθνολόγους ειδικούς, το Λείψανο άνηκε σε άνδρα της φυλής των Βεπ-μιας πολύ μικρής ομάδος Φινλανδικής καταγωγής, ή οποία κατοικούσε στην περιοχή όπου ο Άγιος Αλέξανδρος γεννήθηκε και όπου αργότερα έκτισε την Μονή του.
Τελικά, μετά την έκτος πάσης αμφιβολίας απόδειξη της ταυτότητος του Αγίου, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος έδωσε την ευλογία του, ώστε το πλήρες θείας Χάριτος Λείψανο να μεταφερθεί στον Ναό των Αγίων Μαρτύρων Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης για τέσσερις μήνες, προκειμένου να τεθεί σε δημόσια προσκύνηση προ της επιστροφής του στην Μονή του Αγίου. Πριν από την μεταφορά του Λειψάνου στον Ναό, έτελέσθη μία δέηση στην αίθουσα εξετάσεων της Ιατρικής Ακαδημίας. Προς έκπλησιν και πνευματική άγαλλίασιν των παρόντων, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου, σαν ο Άγιος να έλεγε: «Ναι, σάς ακούω· εγώ είμαι»! Αυτή ή έκχυσης Χάριτος συνεχίσθηκε και όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό. Ή ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου.
Ό Κληρικός Αλέξιος Γιάνγκ (τώρα Ιερομόναχος Αμβρόσιος) ήταν στην Αγία Πετρούπολη όταν το Λείψανο ευρέθη. Περιγράφων την εμπειρία της προσκυνήσεώς του, γράφει αυτός ο αμερικανός προσκυνητής: «Με έκπληξη είδα, ότι ο Άγιος δεν ήταν μόνον αδιάφθορος, αλλά το δέρμα του δεν είχε καθόλου σκουρύνει από την πάροδο πέντε περίπου αιώνων ήταν τόσο λευκό όσο κάποιου πού ζει σήμερα. Ασπαζόμενος τα ακάλυπτα πόδια του, μπορούσα να ιδώ τον σχηματισμό του θαυματουργού μύρου, σαν σταγόνες πλουσίου μέλιτος, μεταξύ των δακτύλων».
Εικόνες του Αγίου, οι όποιες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε εύωδία। Ό Δόκιμος Αλέξανδρος της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στεκόταν συνεχώς στην λειψανοθήκη, παρατηρώντας όχι μόνον την ποσότητα του ρέοντος μύρου, άλλα και τις θαυματουργικές θεραπείες, οι όποιες ελάμβαναν χώρα εκεί. θεραπεύθηκαν άνθρωποι με πολλές ασθένειες: παραλυτικοί, καρκινοπαθείς, πάσχοντες από δερματικές παθήσεις ή παθήσεις των οστών και δαιμονισμένοι.Μετά την μεταφορά του Λειψάνου στην Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ τον Νοέμβριο του 1998, οι θεραπείες συνέχισαν να συμβαίνουν ενώπιον του. Ή ροή του μύρου επίσης συνεχίσθηκε απαραμείωτα. Παρατηρήθηκε, ότι αυτό το θαύμα αυξάνει σε ένταση όταν καταφθάνουν στην Μονή ομάδες ανθρώπων, στις όποιες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον πιστοί, άλλα και αμφισβητίες επίσης. Μέχρι και σήμερα ή Μονή καταγράφει τα θαύματα, τα όποια τελούνται στο Λείψανο του Αγίου του Θεού
Πηγή: http://pentapostagma.blogspot.com/2010/06/blog-post_1618.html#ixzz0rhcmaO9s
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/24

Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου Λόγοι Α΄ Μέρος Δ΄ Κεφάλαιο 1ο. Η Παιδεία. « Η ελληνική γλώσσα»


Λόγοι Α΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 
Μέρος 4ο. Κεφάλαιο 1ο.  Η παιδεία
«Η ελληνική γλώσσα»

- Γέροντα, γιατί κατήργησαν τους τόνους από την γραμματική;

- Τώρα, όπως οι άνθρωποι δεν σηκώνουν τίποτε και τα πετούν όλα, έτσι και τα γράμματα δεν σηκώνουν τίποτε, ούτε οξείες ούτε περισπωμένες! Και όπως όλοι τρέχουν, δεν βάζουν ούτε τελεία!

Βλέπω μια γλώσσα που γράφουν μερικοί! Διάβαζα σε μια μετάφραση της Καινής Διαθήκης: «Από την Αίγυπτο κάλεσα τον γιό μου» (1). Δεν ταιριάζει, βρε παιδί! Δεν ξεχωρίζει το ιερό από το ανίερο! 

Γράφουν έτσι, δήθεν για να είναι όλα ίδια, να υπάρχη ομοιομορφία στην γλώσσα. 
Ποιος, ακόμη και από το πιο τελευταίο χωριό, δεν θα καταλάβαινε, αν έγραφε «τον υιόν μου»; 
Άκουσα μια φορά στο Άγιον Όρος σε μια ανάγνωση: «Το ψωμί και το κρασί που κάνουν την Μεταλαβιά».    Δεν ταιριάζει· πώς να το κάνουμε;  Ποιος δεν ξέρει τι θα πη «άρτος» και «οίνος»;
- Λένε, Γέροντα, ότι θα αντικαταστήσουν το ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό.

- Ασ΄ τα, δεν θα σταθούν αυτά· δεν θα σταθούν.  Ευτυχώς που ο Θεός και από το στραβό και από το κακό βγάζει καλό, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Δεν χάθηκε η Παράδοση, η γλώσσα τότε που τα είχαν όλα σε χειρόγραφα και δεν υπήρχαν ούτε τίποτε

και θα χαθή τώρα που βγήκαν τόσα μέσα; Όχι, δεν πρόκειται να χαθή,  ό,τι και να κάνουν οι άνθρωποι. 

Βλέπετε και οι Ρώσοι πρόσφυγες πώς κράτησαν τα έθιμά τους!  Αυτό που τους βοήθησε ήταν που ήξεραν την ποντιακή γλώσσα. Κράτησαν έτσι την Παράδοση μέσα τους.  Αλλά, παρ΄ όλο που τους δόθηκε λίγη ελευθερία, έφυγαν από την Ρωσία, για να βρουν ελευθερία, γιατί και πάλι ήταν σαν ένα πουλάκι που το έβγαλαν από το κλουβί και το άφησαν μέσα στο δωμάτιο ελεύθερο. Δεν θα στενοχωριόταν και εκεί; Φαντασθήτε πώς ήταν πριν οι καημένοι!

Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μια νέα γλώσσα.  Η ελληνική όμως γλώσσα έχει «γλώσσα» από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής!  Το δόγμα της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι΄ αυτό οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. 

Αν δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία! 
Μετά από λίγο θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: «Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα Αρχαία»!
Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος.   Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση!  

Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλαύους. 
Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. «Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».

συνεχίζεται ...

Επόμενο : Μέρος Δ΄ Κεφάλαιο 1ο.  Η Εκκλησία στην εποχή μας.  Η παιδεία.  « 
http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/1_23.html

Ο ΟΗΕ, ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ« ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ» ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ: ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ LUCI- S( FER) TRUST ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ GREENPEACE, THN UNICEF KAI THN AMNESTY INT.

Το Πνευματικό Ίδρυμα των Ηνωμένων Εθνών και ο εκδοτικός οίκος Lucis Trust


Η Lucis Trust (η ιστιοσελίδα τους εδώ )είναι ο εκδοτικός οίκος που τυπώνει και διαδίδει το υλικό των Ηνωμένων Εθνών. Προδίδει την ειδωλολατρική φύση των Ηνωμένων Εθνών.
Η εκδοτική εταιρεία Lucis Trust ιδρύθηκε το 1922 ως Lucifer Publishing από την Alice Bailey για τη διάδοση των βιβλίων της Bailey και Μπλαβάτσκυ και της Θεοσοφικής Εταιρείας.(Για την Θεοσοφική εταιρεία στην Ελλάδα περισσότερα στο άρθρο μας εδώ) Το βιβλίου της Alice Bailey’s, Human and Solar’ ήταν αρχικά τυπωμένο το 1922, και δείχνει ξεκάθαρα τον εκδοτικό οίκο πάνω στο εξώφυλλο ως «Lucifer Publishing Coin 1923.Η Baileys άλλαξε το όνομα σε Lucis Trust, διότι ος Lucifer Trust θα αποκάλυπτε την πραγματική φύση της Νέας Εποχής πάρα πολύ καθαρά. Ένα γρήγορο ταξίδι σε κάθε βιβλιοπωλείο θα αποκαλύψει ότι πολλά από τα σκληροπυρηνικά βιβλία για την Νέα εποχή έχουν δημοσιευθεί από Lucis Trust.

Κάποια στιγμή, τα γραφεία της Lucis Trust στη Νέα Υόρκη βρίσκονταν στο 666 United Nations Plaza και επίσης είναι μέλος του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου των Ηνωμένων Εθνών περισσότερα για την συνεργασία στο http://en.wikipedia.org/wiki/Lucis_Trust , στο πλαίσιο ενός προγράμματος που ονομάζεται κηλίδα “”World Goodwill , Η Καλή Θέληση του κόσμου”.Σε ένα βιβλίο της Alice Bailey που ονομάζεται “Education for a New Age Εκπαίδευση για μια Νέα Εποχή»? Υποδηλώνει ότι, στη νέα εποχή “Θα πρέπει να γίνουν όλοι Παγκόσμιοι πολίτες και αυτός θα είναι ο στόχος των φωτισμένων, με την δημιουργία μιας παγκόσμιας ομοσπονδίας και έναν εγκέφαλο για να κυβερνά τον κόσμο.” Με λίγα λόγια μίας παγκόσμιας κυβέρνησης όπως της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Η Luci Trust επιχορηγείται από, μεταξύ άλλων απο τους , Robert McNamara, πρώην υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, και μέλος του Ιδρύματος Ροκφέλερ. Όπως και απο τον Thomas Watson (πρόεδρος IBM, πρώην πρέσβης στη Μόσχα).Η Luci Trust έχει χορηγούς, μεταξύ άλλων, τους ακόλουθους οργανισμούς: ΟΗΕ, Greenpeace Int., Greenpeace USA, Amnesty Int. και η UNICEF.
Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν γίνει εδώ και καιρό έναν από τους σημαντικότερους παγκοσμίως προάγγελους της “νέας πνευματικότητας»..Επίσης το πνεύμα της «Νέας Τάξης» βασίζεται σε αρχαίες απόκρυφες και freemasonic Ελευθεροτεκτονικές αρχές.
Το περιοδικό One Earth, του ιδρύματος Findhorn , Οκτώβριος/Νοέμβριος 1986 είχε άρθρο , στο τεύχος 6, σελ. 24.το παρακάτω..
Η Lucis Trust, υπό την ηγεσία του Foster και Alice Bailey, ξεκίνησε μια ομάδα που ονομάζεται «World Goodwill» – μια επίσημη μη κυβερνητική οργάνωση στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών. Δεδηλωμένος στόχος της ομάδας αυτής είναι «να συνεργαστούν για τον κόσμο της προετοιμασίας για την επανεμφάνιση του Χριστού»
Η Sri Chinmoy, η New Age γκουρού, ηγέτης διαλογισμού στον ΟΗΕ, έγραψε: “τα Ηνωμένα Έθνη είναι το μέσο που επιλέχθηκε από τον Θεό..!!! Το να είσαι ένα μέσο που επιλέχθηκε σημαίνει ότι είσαι ο θείος αγγελιοφόρος που φέρει το έμβλημα καιτο όραμα του Θεού “
Ο William Jasper, συγγραφέας του βιβλίου “A New World Relegion,H Θρησκεία της Νέας Τάξης ”περιγράφει την νέα θρησκεία που προάγει ο ΟΗΕ: «… μια περίεργη και διαβολική σύγκλιση των New Age, μυστικισμός , πανθεϊσμός, γηγενών αθεϊσμό ,Ανιμισμός, κομμουνισμός, σοσιαλισμός, Σατανισμός, αποκρυφισμός, αποστάτης Χριστιανισμού, του Ισλάμ, Ταοϊσμός, ο Βουδισμός, και ο Ινδουισμός ».
Mπείτε σε μία υποσελίδα τους http://www.lucistrust.org/greek/index.html για να πάρετε μια ιδέα..Μεταφρασμένη απο αυτούς και στα Ελληνικά..
Πηγή: http://hellasxg.blogspot.com/2010/06/new-world-order-religion.html
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/24
Πηγή φωτογραφίας: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZn2KQc0oYytWfVATtxPEJ9Zb4Ymywe8_STZWAELeioQGzNef-e_xqktbjR0_O_mAKEgACxOCVxPvcpNmcZ4S3I2uJx7OJY8_xzqen4yFb41Z9Fd7Al_IGM-MTUeO51BSt0IKbXRbc/s320/MusicCatalog_U_Uniting+Nations+-+One+World_Uniting+Nations+-+One+World.jpgΗ
 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ (πιο κάτω) σφηνοειδούς σχήματος (V) στο κτίριο του Ο.Η.Ε. στη Νέα Υόρκη. Τίποτε σχετικό με παραδοσιακές θρησκείες, αλλά οπωσδήποτε πνευματιστικής βάσης, δημιουργημένη από τον πρώην Γ. Γραμματέα του Οργανισμού Dag Hammarskjöld. Ο μαγνητίτης (ένας βαρύς όγκος έξι τόνων σιδήρου) γυαλισμένος στην επάνω του επιφάνεια, στο κέντρο της αίθουσας και μπερδεμένα σχήματα, κάτι σαν εικόνα ή κουρελού μπροστά, πιθανόν με θρησκευτικό νόημα, για να εκφράσουν τι; Μια αναζήτηση, ή μια ήδη προκαθορισμένη θρησκευτική πεποίθηση; Σ’ αυτή την αίθουσα, πάντως, ο Γ.Γραμματέας Kofi Annan παντρεύτηκε την Σουηδέζα σύζυγό του!



Σιγά – σιγά οι διάφοροι αρμόδιοι και οι περί αυτούς, εκδηλώνονται: Ο David Spangler,διευθύνων της Πλανητικής Πρωτοβουλίας (Planetary Initiative), στα Η. Ε. : «Κανείς δεν πρόκειται να εισέλθει στην Νέα Παγκόσμια Τάξη, εκτός αν αυτός ή αυτή δώσουν υπόσχεση ότι θα δουλεύουν στο Λούσιφερ. Κανείς δεν θα μπει στη Νέα Εποχή, εκτός αν λάβει Λουσιφερική μύηση». (Lucifer,ονομασία του διαβόλου σαν φωτιστού των οπαδών του, με το σκοτεινό «φως» της κόλασης βέβαια!) Η Alice Ann Bailey, «φωτισμένη» από τη θεοσοφίστρια Helena Blavatsky, ιδρύει το 1920 τη «Lucifer Trust», μια εκδοτική εταιρεία θεοσοφιστικών βιβλίων, αλλά για να μην αναγνωρίζεται εύκολα, το 1922 τη μετονομάζει σε «Lucis Trust». Η εταιρεία αυτή είναι μέλος του «Economic and Social Council» στο πρόγραμμα «Παγκόσμια καλή θέληση» των Η.Ε., τυπώνει και διαμοιράζει βιβλία των Η.Ε., και υποστηρίζει και χρηματοδοτεί διάφορες οργανώσεις, Greenpeace Int., Greenpeace USA, Amnesty Int. Και UNICEF.
Ο γ. γραμματέας της διάσκεψης του Rio το 1992, των Η.Ε. για τη Γη (UNCED) Maurice Strong είπε: «Ο πραγματικός στόχος του “Kαταστατικού Χάρτη για τη Γη” (Earth Charter) είναι να γίνει στην πράξη σαν τις «10 εντολές».
Τα Η.Ε. έχουν, για όσους δεν ξέρουν, το προφήτη τους, ονόματι Sri Chinmoy! Αυτός ο 70χρονος Ινδός μυστικιστής είναι ο επίσημος Πνευματικός Σύμβουλος των Η.Ε. Για πάνω από 25 χρόνια, προσφέρει προσευχές και συναντήσεις διαλογισμού κάθε Τρίτη και Παρασκευή στα Ηνωμένα Έθνη. Το τι πιστεύει, για την υποτιθέμενη προηγούμενη ζωή του κλπ, μην τα ρωτάτε…
http://filoumenos.foruma.biz/forum-f83/topic-t992.htm 

Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής. Ἑρμηνεία τεσσέρα βασικῶν προσευχῶν : α) «Βασιλεῦ Οὐράνιε»

«Στάρετς Σάββας  Ο Παρηγορητής»  - Διδαχές τοῦ στάρες Σάββα
Μετάφραση ἀπό τήν ρωσική γλῶσσα  π.Ιωάννου Φωτοπούλου
Ἀποσπάσματα ἀπό τό ἡμερολόγιό του (σελ. 216 -218)
  Ἑρμηνεία τεσσέρα βασικῶν προσευχῶν : α) «Βασιλεῦ Οὐράνιε»


Ὅποιος μετά προσοχῆς λέγει αὐτή τήν προσευχή, αὐθόρμητα φθάνει στό φόβο καί τόν τρόμο ἀπό τή συνείδηση τῆς ἀναξιότητας του να δεχθεῖ στή μολυσμένη ψυχή του τό Ἅγιο Πνεῦμα.
«Βασιλεῦ Οὐράνιε.  Παράκλητε τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας..»  Αὐτά τά λόγια, σάν νά ἐνθαρρύνουν τήν ψυχή, λέγουν ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα πού εἶναι Θεός, ἕνα Πρόσωπο τῆς ἀχωρίστου Ἁγίας Τριάδος, ἐπιβλέπει σέ ὅλους  ὅσους ζοῦν στή γῆ καί ἐπικαλοῦνται τό ἅγιο ὄνομά Του καί εἶναι ἕτοιμο νά βοηθήσει κάθε ψυχή καί νά προσφέρει παρηγοριά καί ἐνίσχυση.
Βασιλεύ Οὐράνιε! Ἐσύ βλέπεις πόσο ἄσχημα εἶμαι! Ἡ ψυχή μου εἶναι αἰχμάλωτη στά πάθη καί τά ἐλαττώματα καί δέν ἔχω δυνάμεις νά πολεμήσω ἐνατνίον τους.   
 Νοιώθω ἀδύναμος κάτω ἀπό τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μου.  Ποιός μπορεῖ νά μέ σώσει καί νά μέ παρηγορήσει στην ἀπελπιστική μου κατάσταση ἐκτός ἀπό Σένα, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας;
«Ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν».  Μέ τά λόγια αὐτά δυναμώνει στήν ψυχή ἡ ἐλπίδα, αὐξάνεται ἡ χαρά πού δίνει ἡ πίστη ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι παντοῦ, γύρω μας, μᾶς ἀγκαλιάζει ἐξωτερικά καί εἰσέρχεται καί στόν ἐσωτερικό ναό μας, στήν ψυχή μας. Ὁποιαδήποτε στιγμή κάλεσε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί Αὐτό δέ θά καθυστερήσει νά δώσει τήν ἀγαθή Του βοήθεια, νά προσφέρει καί νά πληρώσει τά πάντα.
Βασιλεῦ Οὐράνιε!  Σύ εἶσαι ἡ δύναμή μου καί τό στερέωμά μου!  Διά Σοῦ ζωοποιοῦνται τά πάντα.
  Εἶσαι παντοῦ καί πληροῖς τά πάντα.  Πλήρωσε μέ χαρά καί εὐθυμία τήν ψυχή μου, μέ ἐλπιδα στή δική Σου Θεία βοήθεια.
«Ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός».  Κάθε ἀγαθό καί καλό συντελεῖται μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅποιος μέ πίστη, ἐλπιδα καί ἀγάπη, μέ ὅλη την καρδιά καί τήν ψυχή του ἀναπνέει τό Θεό, παραμένει ἀδιάλειπτα στήν προσευχή, στήν ψυχή αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου κατοικεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα, διότι Αὐτός, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, δίνει σέ ὅλους ζωήν αἰώνιον.
Βασιλεῦ Οὐράνιε! Ἐσύ εἶσαι τό Φῶς! ἐσύ ἡ Ζωή! ὁ χορηγός τῶν ἀγαθῶν!  Δῶσε μου ὅ,τι εἶναι ἀπαραίτητο γιά τή σωτηρία μου:σταθερή πίστη, ἐλπίδα, ἀγάπη, ἀληθινή μετάνοια, ταπείνωση, ὑπακοή, ὑπομονή.  Δίδαξε μου κάθε ἀγαθό καί ἅγιο.  Δίδαξέ με νά προσεύχομαι καί ἐσύ ὁ Ἴδιος προσευχήσου ἐντός μου.
«Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος». Ἡ ψυχή πού συναισθάνεται τή μηδαμινότητά της ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, μέ βαθειά θλίψη καί δάκρυα παρακαλεῖ στήν προσευχή της: «Πνεῦμα Ἅγιο, μή μέ ἀποστραφεῖς, μήν ἀπομακρυνθεῖς ἀπό μένα, μή βδελυχθεῖς τήν ἀκάθαρτη καί δυσώδη καρδιά μου, ἀλλά ἔλα σέ μένα καί κατοίκησε μέσα μου, καθάρισέ με ἀπό κάθε κηλῖδα καί γλύτωσέ με ἀπό τό βάρος τῶν παθῶν».
Βασιλεῦ Οὐράνιε! Ἐκ τῶν Θείων ὀμμάτων Σου τίποτε δέ μένει κρυφό. Ἐσύ βλέπεις ὅλα τά μυστιά τῆς ψυχῆς μου καί ὅλες τίς κηλῖδες της. Ἐσύ βλέπεις καί τήν ἀδυναμία μου στήν πάλη κατά τῆς ἁμαρτίας. Ἐσύ ὁ Ἴδιος, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέ τήν παντοδύναμή Σου χάρη καθάρισέ με ἀπό κάθε ἀκαθαρσία σαρκός καί πνεύματος.
«Καί σῶσον, Ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν».  Μέ τά λόγια αὐτά μια ἀκτίνα ἐλπίδας τρεμοσβύνει στή θλιμμένη ψυχή κι αὐτή μέ τήν παρρησία τῆς πίστεως καί τήν ἐλπιδα στήν εὐσπαλαχνία καί τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ παρακαλεῖ: «Σῶσε με, Ἀγαθέ, Πνεῦμα Ἅγιο, μή ἀπορρίψεις ἐμέ τό ἀπολωλός πρόβατο τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ.  Σῶσε τόν πνευματικό μου πατέρα μέ ὅλα τά πνευματικά του τέκνα καί ὅλους τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς.  Δῶσε μου τή χάρη, Κύριε, πάντοτε νά ἀγαπῶ τόν κάθε πλησίον μου, ὅπως τόν ἑαυτό μου καί ἔχοντας αὐτή τήν ἀγάπη ποτέ νά μή νοιώσω πικρία γι’ αὐτούς καί κάνω ἔργα τοῦ Διαβόλου.
Δῶσε μου τή δύναμη, Πνεῦμα Ἅγιο, νά σταυρώσω τή φιλαυτία μου, τήν ὑπερηφάνειά μου, τή φιλοκτημοσύνη μου, τήν ὀλιγοπιστία καί τά ὑπόλοιπα πάθη. Ἕνα ἄς μᾶς χαρακτηρίζει: Ἡ εἰς ἀλλήλους Ἀγάπη».
Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα
 http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/blog-post_7141.html

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις. Μέρος ΣΤ΄

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις  
Μέρος ΣΤ΄
Ὁμιλίες μέ τον  ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη
(Κυριακή τοῦ τυφλοῦ)
απομαγνητοφωνημένη ομιλία που θα ακούσετε εδώ 
  Μέρος Α΄Μέρος Β΄  -  Μέρος Γ΄  -  Μέρος Δ΄  -  Μέρος Ε΄



Ὅσοι ὅμως ἔχουν λίγο φόβο Θεοῦ ἄς ἐπιδιώξουν μιά καθαρότητα, ἔστω θά 'λεγα στοιχειώδη. Ἀκόμη καί ἄν παρασύρθηκαν σ’ αὐτές τίς σχέσεις, τουλάχιστον ἄς ἐξομολογηθοῦν πρίν πᾶνε στό μυστήριο τοῦ γάμου. Ἄς πᾶνε μετανοιωμένοι, συντετριμμένοι. Σήμερα βλέπεις ταπείνωση; Πού νά δεῖς ταπείνωση. Πᾶμε ἐκεῖ καί κοκορευόμαστε σάν τά  πετειναράκια. Στηνόμαστε μπροστά στήν κάμερα σάν νά εἴμαστε καί κάτι πολύ σπουδαῖο.
Ὅταν οἱ νέοι φτάσουν ἁγνοί ἤ τέλος πάντων μετανοημένοι, ἔχουν τίς προϋποθέσεις νά κατανοήσουν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ τοῦ μυστικοῦ καί ἀχράντου γάμου ἱερουργός  καί τοῦ σωματικοῦ νομοθέτης.  Προσέξτε τώρα, ὁ γάμος εἶναι μυστικός, ἄχραντος καί σωματικός. Εἶναι ἕνα μυστήριο μέγα ὁ γά-μος. «Ἐγώ δέ, λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν».
  Φοβερή λέξη, φοβερή φράση.  Καλοῦνται δηλαδή οἱ σύζυγοι  νά εἰκονίσουν  τήν σχέση Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας.  Ὁ μέν ἄντρας νά εἰκονίσει τόν Χριστό, ἡ δέ γυναίκα τήν Ἐκκλησία.  Καλοῦνται οἱ σύζυγοι νά ἔρθουνε σ’ αὐτήν τή σχέση τήν ὁποία ἔχει, στήν ὁποία βρίσκεται ὁ Χριστός μέ τήν

Ἐκκλησία.  Τουτέστι σέ μία ἀδιάσπαστη τέλεια ἀγαπητική σχέση. Παρόλο πού ἐμεῖς, τά  μέλη τῆς Ἐκκλησίας πολλές φο-ρές  ἀποσκιρτοῦμε ἤ τέλος πάντων παρεκτρεπόμαστε, ὁ Χριστός δέν παύει νά εἶναι μαζί μας.  Νά εἶναι ἡ Κεφαλή μας.  Δέν μᾶς ἀποβάλλει ἀπ’ τό σῶμα Του. Ἐκτός καί ἄν ἐμεῖς μόνοι μας φύγουμε. Τό ἴδιο πρέπει νά γίνει καί στήν περίπτωση τοῦ ἄντρα μέ τήν γυναίκα.  Ἀκόμα κι ἄν ὁ ἕνας ἀπ’ τούς δύο ἀποσκιρτήσει, ἤ τέλος πάντων παρεκτραπεῖ, καλεῖται ὁ ἄλλος νά μήν παύσει νά εἶναι ἑνωμένος μαζί του. Νά συνεχίσει νά εἶναι ἑνωμένος μαζί του.  Νά συνεχίσει νά τόν ἀγαπάει. Νά γιατί ὁ Γάμος εἶναι δρόμος γιά τήν θέωση.  Πολύ ὡραῖα τό λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ  Χρυσόστομος, ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶναι μία κατ’ οἶκον Ἐκκλησία. Γιαυτό στοχεύουν οἱ ἄθεοι στήν οἰκογένεια, θέλουνε νά τήν διαλύσουνε.
 Ἡ οἰκογένεια παράγει πρόσωπα. Ὅταν λειτουργεῖ σωστά ἡ οἰκογένεια, ἐν Χριστῷ, παράγει πρόσωπα δηλαδή ἀνεξάρτητους χαρακτήρες. Ἀνθρώπους ἀληθινά ἐλεύθερους.  Δέν παράγει πρόβατα. Δέν παράγει μάζα. Δέν παράγει ἄτομα. Δέν παράγει δηλαδή ὑποτακτικούς τῆς  νέας τάξη  πραγμάτων, πού μπορεῖς νά τούς κάνεις ὅ,τι θέλεις.  Καί αὐτό δέν τό θέλουνε οἱ ἰνστρούχτορες τῆς νέας ἐποχῆς, δέν τούς ἀρέσει καί σοῦ  λέει: «θά διαλύσουμε τήν οἰκογένεια».  Γιά αὐτό καί λανσάρουνε τά  ἐκτρώματα ἔτσι, ὅ,τιδήποτε: Ἐλεύθερη συμβίωση, αὐτόματο διαζύγιο, γάμος ὁμοφυλοφίλων καί χίλια δύο τέτοια, διεστραμμένα καί διαστροφικά πράγματα. 
Νομίζω, κοινή λογική ἄν διαθέτει κάποιος, θά τό καταλάβει.  Πῶς ἐξηγεῖται ὅτι οἱ πάντες στά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης εἶναι ὑπέρ τῶν ἐλεύθερων σχέσεων, ὑπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας.  Δέν ὑπάρχει κανένας νά πεῖ τό ἀντίθετο.  Ἡ κοινή λογική τό λέει, ὅτι ὅλοι αὐτοί εἶναι κατευθυνόμενοι.  Καί πρόσφατα τό διάβαζα ὅτι εἶναι μετρημένες στά δάκτυλα τῶν δυό χεριῶν, ὀχτώ μέ δέκα πολυεθνικές, οἱ ὁποῖες ἔχουνε τά  ΜΜΕ ὅλου τοῦ κόσμου.  Καί ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι μᾶς λένε «νέα» πράγματα ἤ  μαθαίνουμε «εἰδήσεις».  Μαθαίνουμε αὐτά πού θέλουνε νά μᾶς «περάσουνε». Τήν προπαγάνδα τους δηλαδή. 
Ἄν ἀμνηστεύουμε, ἄν ἀμνηστεύσουμε τίς προγαμιαῖες σχέσεις, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί καί πολύ περισσότερο οἱ Πνευματικοί, φτάνουμε στήν ἀσυγχώρητη ἁμαρτία πού ἰσοδυναμεῖ μέ τήν βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
 Προσέξτε καί αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό.  Ἀναφέρεται ὡς ἐπιχείρημα γι’ αὐτήν τήν ἁμαρτία ἀλλά καί γενικότερα χρησιμοποεῖται γιά νά ἀμνηστεύσει ὅλες τίς ἁμαρτίες. Τί ἐννοῶ; Τί λεέι αὐτό τό ἐπιχείρημα;
 «Δέν μποροῦμε» λέει , «νά ζήσουμε χριστιανική ζωή , δέν γίνεται.  Δέν εἶναι δυνατόν νά μείνει ἁγνός ὁ νέος σήμερα.  Πῶς μπορεῖ; Εἶναι ἀδύνατον, ἀποκλείεται.  Μέ τέτοια κατάσταση πού ὑπάρχει στήν κοινωνία σήμερα»;
Αὐτό, εἶναι βλασφημιά κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ξέρετε γιατί; Διότι εἶναι σάν νά λέμε ὅτι «Τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἐνεργεῖ σήμερα. Δέν βοηθάει τούς ἀνθρώπους, ἄρα δέν μποροῦν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι νά τηρήσουν τίς ἐντολές».  Αὐτή εἶναι ἡ ἁμαρτία, πού δέν συγχωρεῖται ποτέ ἀπ’ τόν Θεό.  Γιατί; Διότι ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει καί ὁμιλεῖ κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἀποκλείεται νά μετανοήσει. Ἀντίθετα θεωρεῖ φυσιολογικό τό νά ἁμαρτάνει.
Σοῦ λέει: «Ἐλεύθερη σχέση, φυσιολογικό εἶναι στήν ἐποχή μας... πού ζεῖς; Ἐσύ εἶσαι καλόγερος καί τά  λές, γιά ρῶτα καί μᾶς; Δέν γίνεται αὐτό πού λές».
 Αὐτή εἶναι ἡ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν ὑπάρχει περίπτωση ποτέ  νά πεῖ στόν Θεό συγγνώμη. Ἴσα- ἴσα θά τοῦ πεῖ: «Θεέ μου τί ζητᾶς; Ἐκεῖ πού μέ ἔβαλες νά ζήσω δέν μποροῦσα νά κάνω ἀλλιῶς. 
Ἀμνηστεύοντας- σκεπτόμενοι κοσμικά καί ἁμαρτωλά- τίς προγαμιαῖες σχέσεις, φτάνουμε στήν ὕβρη, τήν ὁποία ἀκόμα καί οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας  στηλίτευαν καί κατηγοροῦσαν.  Πράγματι εἶναι μία ὕβρις ὅλη αὐτή ἡ στάση ἀπέναντι στόν Θεό.  Δηλαδή εἶναι μιά μεγάλη ὑπερηφάνεια.  Ἐνῶ ὁ Θεός μᾶς λέει «οὐ μή σέ ἀνῷ   οὐδ΄ οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω», δέν θά σέ ἀφήσω.   Μόνο νά Μέ ἐπικαλεσθεῖς καί «ἰδού πάρειμι», εἶμαι δίπλα σου.  Μόνο νά φωνάξεις, ἕνα «Κύριε ἐλέησον» νά πεῖς καί θά δεῖς ἀμέσως τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. 


συνεχίζεται ......
 Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα
 http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/blog-post_3245.html#more

Ἡ συμπλοκή τοῦ Ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστή μέ τά δαιμόνια


 Ο Άγιος Θεός έδωσε στον άνθρωπο «την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού» (Λουκ. ι’ 19). Αυτό το κατόρθωσε ο Γέρων Ιωσήφ με τη χάρη του Θεού. Γι’ αυτό ποτέ δεν λησμονεί να επαναλαμβάνει ότι ο άνθρωπος χωρίς τη χάρη του Θεού είναι μηδέν.
Θα παραθέσουμε τώρα ένα κείμενο, που αποτελεί το καταστάλαγμα όλης της εμπειρίας που απόκτησε στη σύγκρουση εναντίον των δαιμόνων. Είναι ένα μοναδικό κείμενο άφθαστου μεγαλείου και ηρωισμού με λεπτότητα και ακρίβεια εκφράσεων, που φανερώνουν το μέγεθος και τον τρόπο της συμπλοκής με τους δαίμονες. Είναι ίσως το εκφραστικότερο κείμενο της Ασκητικής Γραμματείας, όπου περιγράφονται κατορθώματα γενναίων ανδρών.
«Να, μάρτυρας μου ο Κύριος, που εξολοθρεύει τους ψεύτες μαζί με το ψέμα τους, περισσότερο από εικοσιπέντε χρόνια μέσα στον κόσμο δίνω αιματηρή πάλη με τους δαίμονες. Κατέβηκα  στο βυθό του πελάγους, γυμνός από αυταρέσκεια και δικό μου θέλημα, για να βρω τον πολύτιμο Μαργαρίτη. Υπέταξα τον ίδιον το Σατανά με όλο το στράτευμα, την επιστήμη και την τέχνη του. Και με ταπείνωση αφού τον σταμάτησα τον ερωτώ: Γιατί έχεις τόση μανία εναντίον μας και μας πολεμάς με τόσον θυμό; Και μου λέγει: Για να έχω συντρόφους πολλούς εις τον Άδην και να καυχώμαι εις τον Ναζωραίον Ιησούν ότι δεν είμαι ο μόνος παραβάτης εγώ, αλλά ιδού πόσοι άλλοι είναι μαζί μου! Και πάλιν ανέβηκα στους ουρανούς με τη χάρη και την πνευματική θεωρία και είδα τις ανέκφραστες ομορφιές του παραδείσου, που ετοίμασε ο Θεός για όσους τον αγαπούν» .

Με τη χάρη του Θεού, ο Γέρων Ιωσήφ, είχε αυτήν την τρομερή εμπειρία, που τόσον απλά μας περιέγραψε. Έπιασε με τα χέρια του τον ίδιο το Σατανά και αφού τον έδεσε, απέσπασε από αυτόν, την πονηρή δικαιολογία και καύχησή του. Δεν θα είναι μόνος αυτός στον Άδη, αλλά τόσοι άλλοι θα τον ακλουθούν.
Έπειτα από την τιτάνια αυτή μονομαχία, ο Άγιος Θεός, έδειξε στον μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ τα κάλλη του Παραδείσου. Εδώ βρίσκει εφαρμογή ο λόγος του: «Εις τους μεγαλύτερους πειρασμούς βρήκα την μεγαλύτερη παράκληση». Είναι ο ίδιος ο λόγος που είπε ο βασιλεύς, δηλαδή ο Χριστός στον Άγιον Ανδρέα: «Δεν προσφέρω το πικρό μόνον ούτε πάλιν το γλυκό, αλλά πότε το ένα και πότε το άλλο. Το ένα διαδέχεται το άλλο».
Κατά τύχη, διηγείται ο Γέρων Ιωσήφ, ήλθε κάποιος από τον κόσμο γνωστός μας να μας δει. Και τη νύκτα τον έβαλα να κοιμηθεί στο καλυβάκι μου. Και έρχονται οι δαίμονες, καθώς είχαν συνήθειαν σε εμένα, και τον έπιασαν στο ξύλο, και βάζει κάτι φωνές! Έφριξε ο άνθρωπος. Κόντευε να τα χάσει. Έτρεξα ευθύς.
-Τί έχεις; του λέω.
-Οι δαίμονες, λέει, παρ’ ολίγον θα με έπνιγαν! Με σκότωσαν στο ξύλο!
-Μη φοβάσαι, του λέω, ιδικές μου ήταν αυτές και κατά λάθος τις έφαγες εσύ απόψε! Όμως μην ανησυχείς. Του είπα και άλλα τοιαύτα φαιδρά να τον ηρεμήσω. Αλλ’ στάθηκε αδύνατον. Δεν μπορούσε να παραμείνει πλέον εις τον τόπον εκείνον του μαρτυρίου. Έντρομος κοίταζε δεξιά και αριστερά και παρακαλούσε να φύγει. Νύχτα – μεσάνυκτα τον οδήγησα στην Αγία Άννα και επέστρεψα. Είμαστε εις τον Άγιον Βασίλειο τότε».
Εκείνο το βράδυ, συνεχίζει ο Γέρων Ιωσήφ, μου έδειξε ο Θεός την κακία του Σατανά. Ήμουν πολύ ­ψηλά εις ένα ωραίο μέρος και από κάτω ήταν σαν πλατεία και κοντά θάλασσα. Και είχαν στήσει οι Δαίμονες μυριάδες παγίδες. Και περνούσαν οι μοναχοί και πέφτοντας οι παγίδες άλλον έπιαναν από το κεφάλι, άλλον από το πόδι, άλλον από το χέρι, από τα ρούχα, απ’ όπου ήταν τρόπος.
Ο δε βύθιος δράκοντας είχε το κεφάλι του έξω από τη θάλασσα και βγάζοντας φωτιά από το στόμα του, τα μάτια και τη μύτη, χαιρόταν και ηγάλλετο  στην πτώση των μοναχών. Εγώ δε βλέποντας τον έβριζα.
-Ω βύθιε δράκοντα! έλεγα. Δι’ αυτό μας απατάς και μας παγιδεύεις!
Και συνήλθα έχοντας χαρά μαζί και θλίψη. Χαρά, γιατί είδα τις παγίδες του Διαβόλου. Θλίψη για την πτώση μας, για τον κίνδυνο, που μας απειλεί εφ’ όρου ζωής. Από τότε ήλθα σε μεγάλη ειρήνη και προσευχή» .
Ο Γέρων Ιωσήφ ως παλαίμαχος και έμπειρος αγωνιστής εναντίον των δαιμόνων μας καταθέτει ως συμπέρασμα την πολύτιμη πείρα του. Εμπειρία που είναι ποτισμένη με ιδρώτα, κόπο, πόνο, δάκρυα και βάσανα, αλλά και πλημμυρισμένη από την δροσοβόλο πνοή της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
«Μη παραξενεύεσαι, τέκνον μου. Ο γλυκύς Ιησούς μέσα  στις θλίψεις βρίσκεται. Και μόλις θα τον ζητήσεις, θα σου προβάλει τις θλίψεις. Η αγάπη του είναι μέσα  στα βάσανα. Λίγο μέλι σου δείχνει και από κάτω έχει κρύψει ολόκληρη αποθήκη πίκρας. Προηγείται το μέλι της χάριτος και ακολουθεί η πίκρα των πειρασμών.
Όταν θελήσει να σου στείλει τα βάσανα σε ειδοποιεί και ως αγγελιαφόρο σου στέλνει χάριν ανάλογη. Σαν να σου λέει· γίνου έτοιμος!
Είναι αγώνας σ’ αυτήν τη ζωή, αν θέλεις να κερδίσεις, δεν είναι αστεία! Με ακάθαρτα πνεύματα πολεμάς, που δεν μας ρίχνουν γλυκά και λουκούμια, αλλά μυτερές σφαίρες που θανατώνουν ψυχήν, όχι σώμα».
 http://vatopaidi.wordpress.com

Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς ὑποταγῆς- Γεροντικό

Η αναγκαιότητα της υποταγής, η ωφέλεια που προέρχεται απ' αυτήν και πως την κατορθώνει ο άνθρωπος.

Από το Γεροντικό

Είπε ο αββάς Αντώνιος, ότι ή υπακοή με την εγκράτεια έχει τη δύναμη να υποτάσσει και τα θηρία.
Ο αββάς Ποιμήν είπε, ότι μία φορά ρώτησε κάποιος τον αββά Παισιο:
Τι θα κάνω με την ψυχή μου, πού είναι αναίσθητη και δεν έχει φόβο Θεού;
Πήγαινε, απάντησε ο γέροντας, και υποτάξου σ' έναν άνθρωπο πού έχει φόβο Θεού. Η αναστροφή σου μ' εκείνον θα σε μάθει κι εσένα να φοβάσαι το Θεό.

Είπε ο αββάς Μωυσής σ' έναν αδελφό:
Έλα, αδελφέ μου, στην αληθινή υπακοή, όπου υπάρχει ταπείνωση όπου υπάρχει δύναμη, όπου υπάρχει χαρά, όπου υπάρχει υπομονή, όπου υπάρχει μακροθυμία, όπου υπάρχει φιλαδελφία, όπου υπάρχει κατάνυξη, όπου υπάρχει αγάπη. Γιατί όποιος κάνει καθαρή υπακοή, έχει αποκτήσει όλες τις εντολές του Θεού.

* * *

Κάποτε τέσσερις σκητιώτες, ντυμένοι με δέρματα ζώων, ήρθαν στον μεγάλο Παμβώ.
Ο καθένας τους του φανέρωσε την αρετή του αλλού: Ο πρώτος έκανε μεγάλη νηστεία.
Ο δεύτερος είχε τέλεια ακτημοσύνη.
Ο τρίτος- ξεχώριζε για την πολλή του αγάπη. και ο τέταρτος έκανε υπακοή σ' έναν γέροντα είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια. Τους λέει λοιπόν ο αββάς Παμβώ:
- Σας βεβαιώνω, πώς η αρετή του τετάρτου είναι μεγαλύτερη από τις αρετές των άλλων. Γιατί ο
καθένας σας την κάθε αρετή, που απέκτησε, την κράτησε με το δικό του θέλημα. Αυτός όμως έκοψε το θέλημά του και κάνει αλλού το θέλημα. Γι' αυτό είναι ανώτερός σας. Ομολογητές είναι όσοι κάνουν υπακοή, αν τη φυλάξουν ως το τέλος.

* * *

Ο αββάς Ρούφος είπε, ότι αυτός πού κάθεται στην υποταγή πνευματικού πατέρα, έχει περισσότερο μισθό από τον αναχωρητή, πού μένει μόνος του στην έρημο.

Ο αββάς Ποιμήν είπε:
Μη μετράς τις αρετές σου, αλλά υποτάξου καλύτερα σε κάποιον πού ζει ενάρετα.

Ο αββάς Ιωσήφ ο Θηβαίος είπε, ότι τρία πράγματα είναι πού εκτιμά περισσότερο ο Θεός το πρώτο, όταν ο άνθρωπος είναι άρρωστος και του έρχονται κι άλλοι πειρασμοί, κι αυτός τούς δέχεται ευχαριστώντας τον Κύριο.
Το δεύτερο, όταν όλα τα έργα γίνονται καθαρά ενώπιον του Θεού, χωρίς να έχουν τίποτα το ανθρώπινο.
Το τρίτο, όταν κανείς μένει στην υποταγή πνευματικού πατέρα και απαρνιέται όλα τα δικά του θελήματα. ο τελευταίος έχει ένα στεφάνι παραπάνω.

Του αββά Μάρκου

Εκείνος πού βρίσκεται κάτω από την εξουσία της αμαρτίας, δεν μπορεί μόνος του να νικήσει το σαρκικό φρόνημα, γιατί έχει τον ερεθισμό ακατάπαυστο και εγκατεστημένο μέσα στα μέλη του.
Όσοι είναι εμπαθείς, πρέπει να προσεύχονται και να υποτάσσονται.
Εκείνος πού αγωνίζεται με υποταγή και προσευχή εναντίον του σαρκικού θελήματος, είναι αγωνιστής πού μεταχειρίζεται καλή μέθοδο, εκδηλώνοντας τον νοητό πόλεμο με την αποχή από τα αισθητά.

Του αγίου Διαδόχου

Η υπακοή έχει αναγνωριστεί σαν το πρώτο καλό ανάμεσα σ' όλες τις βασικές αρετές, γιατί διώχνει την οίηση (δηλαδή τη μεγάλη ιδέα πού έχει κανείς για τον εαυτό του) και γεννάει μέσα μας την ταπεινοφροσύνη. Γι' αυτό και σ' εκείνους πού τη δέχονται με ευχαρίστηση, γίνεται θύρα πού οδηγεί στην αγάπη του Θεού.
Την υπακοή αθέτησε ο Αδάμ, και κατρακύλησε στον αβυσσαλέο τάρταρο. Την υπακοή αγάπησε ο Κύριος, και, οικονομώντας τη δική μας σωτηρία, έγινε άνθρωπος και υπάκουσε στον Πατέρα Του μέχρι θανάτου - κι αυτό, ενώ δεν ήταν καθόλου κατώτερος από τη μεγαλοσύνη Εκείνου - για να καταργήσει το έγκλημα της ανθρώπινης παρακοής με τη δική Του υπακοή και να επαναφέρει στη μακάρια και αιώνια ζωή εκείνους πού θα ζήσουν με υπακοή.
Πρώτα λοιπόν γι' αυτή την αρετή πρέπει να φροντίζουν, όσοι θέλουν να πολεμήσουν τη διαβολική οίηση. Και αυτή ή αρετή, με τον καιρό, θα μας δείξει αλάθητα όλους τούς δρόμους των αρετών.

Του αββά Κασσιανού

Ο διάβολος με κανένα άλλο ελάττωμα δεν οδηγεί τόσο στο βάραθρο της απώλειας τον άνθρωπο, όσο με το να τον πείσει να μην καταδέχεται να ρυθμίζει τη ζωή του σύμφωνα με τη διδασκαλία και τις υποδείξεις των Πατέρων, αλλά ν' ακολουθεί το δικό του θέλημα. Γιατί αυτός πού πορεύεται σύμφωνα με τη δική του κρίση και γνώμη, ποτέ δεν θα προχωρήσει με ασφάλεια, αλλά πολλές φορές θα σκοντάψει και θα πλανηθεί, και, βαδίζοντας λες συνεχώς μέσα στο σκοτάδι, θ' αντιμετωπίσει κινδύνους πολλούς και φοβερούς.
Πρέπει να μάθουμε και τούτο, παίρνοντας παραδείγματα και από τις ανθρώπινες τέχνες και επιστήμες: Αν δηλαδή εκείνες, πού αφορούν πράγματα χειροπιαστά, δεν μπορούμε μόνοι μας να τις μάθουμε, αλλά έχουμε ανάγκη από κάποιον, πού θα μας τις διδάξει σωστά και θα μας αναλύσει κάθε πλευρά τους, δεν είναι αφελές και ανόητο να νομίζουμε, ότι την πνευματική τέχνη, πού είναι απ' όλες τις τέχνες και τις επιστήμες ή πιο δύσκολη κι ή πιο επίμοχθη, θα κατορθώσουμε να τη μάθουμε χωρίς δάσκαλο; Γιατί δεν πρόκειται για τέχνη σωματική και ορατή, όπως είναι οι υπόλοιπες τέχνες, πού ασχολούνται μόνο με σωματικά ζητήματα. πρόκειται για τέχνη κρυμμένη και αόρατη, καθώς αποβλέπει μόνο στην ψυχή και έχει σκοπό να την κάνει θεοειδή. Η αποτυχία σ' αυτή την τέχνη δεν προκαλεί πρόσκαιρη βλάβη, αλλ' απώλεια της ψυχής και αιώνιο. θάνατο και κόλαση.

Του αγίου Μαξίμου

Ο Θεός και Λόγος του Θεού και Πατέρα βρίσκεται μυστικά μέσα σε καθεμιά από τις εντολές Του. Ο Θεός και Πατέρας, πάλι, είναι εκ φύσεως όλος αχώριστος σε όλον το Λόγο Του. Εκείνος λοιπόν πού δέχεται μία θεία εντολή και την εφαρμόζει, δέχεται το Λόγο του Θεού πού υπάρχει μέσα σ' αυτήν. Εκείνος πού δέχθηκε το Λόγο διαμέσου των εντολών, δέχθηκε δια μέσου Αυτού και τον Πατέρα, πού υπάρχει εκ φύσεως μέσα σ' Αυτόν, όπως και το Πνεύμα, πού επίσης υπάρχει εκ φύσεως μέσα σ' Αυτόν. Γιατί λέει: «Αμήν λέγω υμίν, ο λαμβάνων όντινα πέμψω, εμέ λαμβάνει. ο δε εμέ λαμβάνων, λαμβάνει τον πέμψαντά με» (Ίω. 13:20). Εκείνος λοιπόν πού δέχθηκε εντολή και την τήρησε, δέχθηκε και κρατάει μυστικά μέσα του την Αγία Τριάδα.

Του αγίου Εφραίμ

Επειδή δεν υπομένουμε εκούσια μικρή θλίψη για τον Κύριο, πέφτουμε ακούσια σε πολλές και βαρείες θλίψεις. και επειδή δεν θέλουμε ν' αφήσουμε το δικό μας θέλημα για τον Κύριο, προξενούμε στους εαυτούς μας ψυχική βλάβη και καταστροφή. και επειδή δεν ανεχόμαστε να ζούμε ή να μπούμε σε υποταγή και εξουδένωση για τον Κύριο, στερούμε τούς εαυτούς μας από την παρηγοριά των δικαίων. και επειδή δεν πειθαρχούμε στις νουθεσίες όσων μας βάζουν νόμους για τον Κύριο, γινόμαστε αντικείμενα της χαιρεκακίας των πονηρών δαιμόνων. και επειδή δεν ανεχόμαστε την αυστηρή τιμωρία, θα μας δεχθεί το καμίνι της άσβηστης φωτιάς, όπου δεν θα υπάρχει πια ποτέ παρηγοριά.
http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/blog-post_4377.html#more
imka.gr

Miraculous icons – Holy relics of the Holy monastery of Vatopedi

Fig. 80. 'Our Lady Paramythia'. Wall-painting from the chapel of this dedication in the katholikon, removed from the wall.
Georgios Mantzaridis
There are many miraculous icons and innumerable holy relics on the Holy Mountain; the greatest number of miraculous icons being those of Our Lady, the All-Holy Mother of God. In the Church of the Protaton one may see the icon called Axion estin; at the Monastery of Iveron, the Portaitissa; at the Monastery of Docheiariou, the Gorgoipekoos; at the Monastery of Chilandari, the Tricherousa; and there are others in other monasteries. But the greatest number of the miraculous icons of the Virgin is kept in the Holy Monastery of Vatopaidi: a) Our Lady Vematarissa or Ktitorissa, b) Our Lady Paramythia, c) Our Lady Esphagmeni, d) Our Lady Antiphonetria, e) Our Lady Eleovrytissa, f) Our Lady Pyrovoletheisa, and g) Our Lady Pantanassa.

Our Lady Vematarissa or Ktitorissa (Fig. 3)
Our Lady Vematarissa or Ktitorissa (Fig. 3) is located on the synthronon* in the sanctuary of the Monastery’s katholikon and it is connected with the following tradition. In the tenth century, when the Arabs invaded the Monastery, the deacon-monk Savvas was quick to conceal the icon in the well of the sanctuary, together with the cross of Constantine the Great. He even managed to place in front of them a burning candle. This deacon-monk was eventually sent as a captive to Crete. But after 70 years, when he was released and returned as a very old man to the Monastery, he urged Nicholas, the Abbot of the Monastery, to have the well opened, and there they found the icon and the cross upright on the surface of the water with the candle still burning.
Our Lady Paramythia (Fig. 80) is to be found on the wall of the right hand choir in the chapel which bears the icon’s name. This icon has been removed from a wall-painting in the exonarthex of the katholikon and is dated by tradition to the 14th century. Tradition relates that on a certain day, when the Abbot was handing over the keys of the Monastery to the doorkeeper, he heard from the icon the exhortation that instead of opening the gate the monks must climb the walls of the Monastery in order to repel the pirates. The exhortation was repeated a second time. When the Abbot turned towards the icon, the Holy Infant extended His hand in order to cover the mouth of the Virgin. But the Virgin, taking hold of the hand of Christ and turning her face towards the Abbot, repeated the exhortation. Thereupon the monks sped to the walls of the Monastery and repelled the pirates who had already surrounded it. From that time forth the monks, out of gratitude, have kept a perpetual flame buning before the icon and also chant daily a service of supplication.
Fig. 81. 'Our Lady Esphagmeni'. Wall-painting of the 14th century in the narthex of the Chapel of St Demetrius.
Fig. 82. Detail of the face of the 'Esphagmeni'.
Our Lady Esphagmeni (Figs 81, 82) is a wall-painting in the narthex of the Chapel of St Demetrius (14th century). According to tradition, the verger of the katholikon, who by reason of his responsibilities usually arrived late at the refectory, one day ended up hungry because the monk whose duty it was to serve the food refused to give him a meal. Thereupon he went back to the church, turned indignantly towards the icon of Our Lady, remonstrated with her about the injustice, and struck her face with a knife. From the resulting wound, blood began to pour, while the monk himself was struck blind and collapsed unconscious. For three years he occupied the stall opposite the icon, weeping and begging for forgiveness. Finally the Virgin forgave him and healed him, but she allotted a punishment to the hand that had wounded her. Thus, after the monk had died and at his exhumation, although the rest of his body had decomposed, the right hand remained black and uncorrupted. This hand is preserved to this day in the katholikon of the Monastery.
Fig.83.' Our Lady Antiphonetria'. Wall-painting in the corridor between the Chapel of St Demetrius and the mesonyktion of the katholikon.
Our Lady Antiphonetria (Fig. 83), a wall-painting in the area of the narthex between the central nave and the exonarthex of the katholikon, took this name from the Virgin’s response to the Empress Placidia, daughter of Theodosius the Great. According to tradition, Placidia visited the Monastery on one occasion and attempted to enter the katholikon from the small side door. She then heard the following words from the icon: “What do you who are a woman want here in this territory of monks? Stay where you are and take not a step further”. Terrified, the Empress departed from the Monastery and constructed at her own expense and on that very spot the Chapel of St Demetrius.
Figs 84. 'Our Lady Elaiovrytissa': portable icon of the 14th century (28 x 22 cm.) with silver revetment of the same period
The icon of Our Lady Eleovrytissa (Fig. 84) dates from the 14th century and is to be found in the oil storeroom of the Monastery. Her name is associated with the following miracle. Once, when there was a shortage of oil in the Monastery, the caretaker of the oil vessels, the Blessed Gennadius, provided oil only for the needs of the Church. However, the Monastery’s cook protested to the Abbot who, trusting in the providence of the Virgin, issued an instruction that oil should also be given to the brotherhood. In due course, on one of his visits to the storeroom, Gennadius observed that oil was spilling out of the vessels and had even begun approaching the door.
Our Lady Pyrovoletheisa is depicted on the lintel of the outer gateway to the Monastery. In April 1822, when a Turkish garrison came to the Monastery, one of the soldiers shot at the icon and a bullet pierced the right hand of the Virgin. Thereupon the soldier lost his reason and hanged himself from one of the olive trees in front of the Monastery, while the rest of the guard were terrified and fled.
Fig 85. 'Our Lady Pantanassa'. Portable icon of the 17th century.
Our Lady Pantanassa (Fig. 85), an icon dating from the 17th century, is to be found on the left icon stand in the katholikon. The first miracle wrought by this icon is connected with a certain young man who was involved in black magic. When he entered the church and proceeded to venerate the icon, the face of the Virgin flashed and a powerful force threw him to the ground. The young man was overcome and changed his way of life. To this icon is also attributed healing of many cancer sufferers.
The truth of an icon lies in the person that it depicts. The truth of the icon of the Virgin lies in the person of the Virgin. That is what sanctifies and gives grace to the icon. Old sacred icons, no matter how worn they may be, are never discarded as useless objects, but rather they are either reverently set aside somewhere or are burnt to ashes. They are also used during the consecration of Chrism. Finally, in many instances, when the figure on an icon becomes obscured or even obliterated, the wood, or more generally the surface upon which it has been painted, is used for either a re-painting of the same image or for another icon altogether. There are many icons, even miraculous ones, dating back to very early periods, which survive today either with new, superimposed paintings or as re-paintings.
Matter is not be dissociated from God. It is His creation and it partakes in His creative and providential energy. In particular, that matter which presents the images of sacred persons, the icon, constitutes an object of respect and is “replete with divine energy and grace”1. However, this is not due to its having some distinctiveness in its nature, but because of its relationship with the person represented. An icon does not reveal the nature, it reveals rather the hypostasis of the one who is portrayed. In the icons of the Theotokos, it is not her nature which is revealed, but her hypostasis. For this reason we honour the icon in reference to the person. Every icon of the Virgin is the Virgin because it has her likeness. For this reason on an icon of the Virgin we do not read the attribution: “a representation of the Virgin”, but “the Theotokos”2. According to its nature, the icon is wood, metal, paint, or some other matter. However, in the light of its relationship with the person whom it portrays, it is the Virgin or the image of the Virgin. It is the Virgin as being the namesake of the one depicted, and the manifestation of her archetype3.
The icon operates by the grace of the figure who is portrayed. From this perspective any clear distinction between miracle-working and non-miracle-working icons is invalid. However, certain icons which have manifested very obvious grace and have been linked with specific miracles, are usually designated as miraculous. The grace of these icons establishes a particular blessing which can be linked also with the sanctity of the icon-painters who fashioned them. Moreover, in the Orthodox tradition, the close relationship between prayer and the creation of sacred icons is widely acknowledged. The icon-painters invest, so to say, their prayers in the icons and elicit the grace of the persons whom they are depicting. But even this grace is connected with the person portrayed, and in the final analysis it emanates from God. He it is who performs the miracle, irrespective of whether the request is referred directly to a certain saint4. By this means the person depicted, who refers back to his prototype, keeps open the communication of the believer with God.
The truth of the Church has a hypostatic quality. It inheres in the person and it is made manifest by the person. The features of a saint which are depicted in an icon make his presence tangible. Furthermore, the saint himself, and above all other saints the Theotokos, is a creation “in the image of God”. The affinity of man with God is grounded in the icon. Christ is “the icon of the invisible God”5. Man is a creature whose archetype is Christ. And the relationship of man to God is iconic, that is to say, personal, living, and true. This is why Orthodoxy is identified with the truth of the icons and is celebrated at the feast of their restoration. It suffices for the believer to regard the icon correctly and to be guided by it to the prototype.
The identification of Orthodoxy with the truth of the icons reveals its identification with the truth of the person or the hypostasis. For the Orthodox Church the absolute truth is the Tri-hypo-static God: the invisible God the Father, the Son of God, who is the icon “of the invisible God”6, and the Holy Spirit, who, as an icon “of the Son makes man a dwelling place of Christ by granting to him his hypostasis “in the image of God”7. Man matures as a hypostasis when he approaches the truth of the Tri-hypostatic God through man-made icons. This is why we have icons of Christ as well as those of the Virgin and of the saints. In this way, man, who possesses a body and is unable to relate directly to the spiritual world, is guided to these “for physical contemplation”8.
The natural icon can be distinguished from the prototype by its hypostatic hallmarks. Hence it has its own name. The natural icon of the Father is the Son. And the natural icon of the Son is the Spirit. On the other hand, the artifactual icon differs from the prototype according to its nature and has no significance without it. The name of the artifactual icon is the name of the prototype. The name of the icon of Christ is Christ, of the Theotokos is the Theotokos, etc. And the veneration of honour which is rendered to the icon is addressed to the prototype9. The icon is a ‘locus’ of encounter with the prototype10.
Correspondingly, just as the honour given to the icon is directed to its original, so is any insult offered to it. The miracles with which two of the wonder-working icons of the Monastery are connected are exemplary punishments for abusive acts. Our Lady Esphagmeni punished the one who had wounded her. And when he had demonstrated his sincere repentance, she allowed the abusive act to remain as a stigma with the black, uncorrupted hand. Our Lady Pyrovoletheisa brought the offender to despair. In this fashion not only was the Monastery liberated but the insult was held up to execration. Sacred philanthropy did not nullify divine order.
The Orthodox Church, in addition, greatly honours sacred relics, which constitute tangible evidence of the historical presence of the saints in the world. The Monastery of Vatopaidi is rich in holy relics. They number approximately a thousand items and derive from around 150 saints of the Church. Amongst these, special pride of place goes to the finger of St John the Baptist, the sacred skulls of St Gregory the Theologian (Fig. 86), of St John Chrysostom (Fig. 87), of the martyrs Mercurius (Fig. 472) and James the Persian, of the righteous founders of the Monastery: Nicholas, Athanasius, and Antony and the newly-revealed miracle-worker Evdokimos, and others; pieces of the sacred skulls of Stephen the first martyr, Modestus the priest martyr, Pelagia the virgin martyr, Theodosia the martyr of Constantinople, Charalampus the priest martyr, Sts Se-rgius, Bacchus, Theodore the Commander of Armies, Florus (Fig. 472), Arethas, and others. In addition, the Monastery possesses the right hand of the Apostle Andrew, and of St Macrina, St Panteleimon, St Tryphon, and St Procopius; the foot of the Apostle Bartholomew, and of Saint Parasceva the Younger, St Panteleimon, St Theodore the Tiro, Hermolaus the priest martyr; and a fragment of the right hand of the holy great martyr Catherine, and others.
Fig. 86. The receptacle and reliquary with the head of St Gregory the Theologian.
The saints are Spirit-bearers not only for the period of their earthly existence but also after their death. The grace of the Holy Spirit remains indelibly in their bodies and does not separate itself from their sacred relics11. The relics, however, do not represent a prototype, as do the holy icons, but are tangible remains of the saints’ very bodies. The honour given to the relics of the saints is ho-
Figs 84 and 85 (next double page). ‘Our Lady Elaiovrytissa’: portable icon of the 14th century (28 x 22 cm.) with silver revetment of the same period; and ‘Our Lady Pantanassa’. Portable icon of the 17th century.
nour addressed to the saints themselves. Once again, it is an honour which is directed to their person or their hypostasis. In the case of sacred relics, we do not discern the saints’ forms; instead, it is matter itself that bears their particular grace, for grace resides in their sanctified bodies. And when the believer reverences the relics of a saint with faith and a pure heart, he comes into contact with the grace that dwells in them.
Fig. 87. The reliquary with the head of St John Chrysostom.
The Orthodox Church ascribes due veneration to those objects that are linked with the saving work of Christ, as well as to any personal possessions of the saints, such as the things which had any connection with their living or dead bodies. It is indeed characteristic that even these are called sacred or holy relics12. In everyday life the objects associated with loved ones, especially with those that have died, are preserved with love and respect. They are understood, in some way, as an extension of their bodies; as things which adorned their bodies. The same applies also to the objects that are associated with the saints. These in the same way are seen as having a link with the saint and are honoured as opportunities of reference to his person. Once more the reason that they are esteemed is the truth of the person. But the Spirit-bearing person opens up new perspectives. For this reason honour here is not fixed purely on the emotional level, a level whose existence is of course quite natural, but also on the ontological level. These objects preserve the grace of the saint because they were connected with his person and his life.
Fig. 88 . The reliquary with the large part of the Holy Girdle of the Theotokos.
Positions of primacy among the sacred objects which are in safekeeping at the Monastery are held by the fragments of the Life-Giving Wood of the Cross (Fig. 90) and the Reed of the Passion of Christ the Saviour13. Immediately after these comes the Holy Girdle of the Theotokos (Fig. 88), which is one of the rarest relics of her earthly life. According to tradition, the Holy Girdle was made by the Virgin herself from camel hair.
Fig. 89. Reliquary containing the head of St Evdokimos the Newly-Revealed. "At the expense and cost of Gavriil monk of Naousa and Physician of Vatopaidi. 1842 January 10".
The Empress Zoe, wife of Leo VI the Wise, out of gratitude for a miraculous healing, embroidered the Girdle with gold thread, which is how it survives today, but separated it into three sections. At first the Girdle was kept in Jerusalem and thereafter in Constantinople, where in the 12 th century, during the reign of Manuel I Comnenus (1143-1180), an official celebration in its honour was instituted on 31 August. Eventually, John VI Cantecuzenus (1347-1355), who entertained a particular affection for the Monastery of Vatopaidi, as is borne out by many testimonies, presented it to the brotherhood14.
Fig. 90. The reliquary and cross, with a large piece of the True Cross, given to the Monastery, according to tradition, by the Serbian noble Lazarus.
From that time on, the Holy Girdle has been kept at Vatopaidi, now in a silver case of more modern date, which has on it a depiction of the Monastery. In the bottom right hand corner of this, the craftsman has introduced the figure of the donor, the Emperor Cantecuzenus, with an inscription which refers to his gift to the Monastery. Innumerable are the miracles which have been wrought to this day by the Holy Girdle15. Its value is inestimable because of its connection with the Virgin. It is she who has the grace and to her is due the miraculous power which in a variety of ways is transmitted to the faithful.
Source : Ditomo of Holy Monastery of Vatopedi
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/24/