Σελίδες

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Αγάπη στὸν πλησίον -Γέροντας Πορφύριος

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ

Ἕνα εἶναι τὸ ζητούμενο στὴ ζωή μας, ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία στὸν Χριστὸ καὶ ἡ ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας. Νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό. Ἔτσι μόνο θ’ ἀποκτήσομε τὴν χάρι, τὸν οὐρανό, τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Εἴμαστε εὐτυχισμένοι, ὅταν ἀγαπήσομε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μυστικά. Θὰ νιώθομε τότε ὅτι ὅλοι μᾶς ἀγαποῦν. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει στὸν Θεό, ἂν δὲν περάσει ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους. Γιατί, “ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ὅν ἑώρακε, τὸν Θεόν, ὅν οὐχ ἑώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;”

Ν’ ἀγαπᾶμε, νὰ θυσιαζόμαστε γιὰ ὅλους ἀνιδιοτελῶς, χωρὶς νὰ ζητᾶμε ἀνταπόδοση. Τότε ἰσορροπεῖ ὁ ἄνθρωπος. Μία ἀγάπη ποὺ ζητάει ἀνταπόδοση εἶναι ἰδιοτελής. Δὲν εἶναι γνήσια, καθαρή, ἀκραιφνής. Νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε καὶ νὰ τοὺς συμπονᾶτε ὅλους. “Και εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη• ὑμεῖς δὲ ἐστε μέλη Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους”. Αὐτὸ εἶναι Ἐκκλησία• ἐγώ, ἐσύ, αὐτός, ὁ ἄλλος νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, ὅτι εἴμαστε ἕνα. Ἡ φιλαυτία εἶναι ἐγωισμός. Νὰ μὴ ζητᾶμε, “ἐγὼ νὰ σταθῶ, ἐγὼ νὰ πάω στὸν Παράδεισο”, ἀλλὰ νὰ νιώθομε γιὰ ὅλους αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ταπείνωση. Ἔτσι, ἂν ζοῦμε ἑνωμένοι, θὰ εἴμαστε μακάριοι, θὰ ζοῦμε στὸν Παράδεισο. Ὁ κάθε διπλανός μας, ὁ κάθε πλησίον μας εἶναι “σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς μας”. Μπορῶ ν’ ἀδιαφορήσω γι’ αὐτόν, μπορῶ νὰ τὸν πικράνω, μπορῶ νὰ τὸν μισήσω;

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Νὰ γίνομε ὅλοι ἕνα ἐν Θεῷ. Ἂν αὐτὸ
κάνομε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτα καλύτερο δὲν ὑπάρχει ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἑνότητα. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ εἶναι ὁ Παράδεισος. Ἂς διαβάσομε ἀπ’ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχή. Προσέξτε τοὺς στίχους: “ ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς ἡμεῖς.... ἵνα πάντες ἐν ὦσι, καθὼς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί... ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν... ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν... ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κακεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ”.

Βλέπετε; Τὸ λέει καὶ τὸ ξαναλέει. Τονίζει τὴν ἑνότητα. Νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα, ἕνα μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό! Ὅπως ἕνας εἶναι ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Ἐδῶ κρύβεται τὸ μεγαλύτερο βάθος τοὺς μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Καμία θρησκεία δὲν λέγει κάτι τέτοιο. Κανεὶς δὲν ζητάει αὐτὴ τὴ λεπτότητα ποὺ ζητάει ὁ Χριστός, νὰ γίνομε ὅλοι ἕνα σὺν Χριστῷ. Ἐκεῖ βρίσκεται τὸ πλήρωμα. Σ’ αὐτὴ τὴν ἑνότητα, σ’ αὐτὴ τὴν ἀγάπη, τὴν ἐν Χριστῷ. Καμία διάσπαση ἐκεῖ δὲν χωράει, κανεὶς φόβος. Οὔτε θάνατος, οὔτε διάβολος, οὔτε κόλαση. Μόνο ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, λατρεία Θεοῦ. Μπορεῖς νὰ φθάσεις νὰ λὲς τότε μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο: “Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός”.

Μποροῦμε πολὺ εὔκολα νὰ φθάσομε σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Ἀγαθὴ προαίρεση χρειάζεται κι ὁ Θεὸς εἶναι ἕτοιμος νὰ ἔλθει μέσα μας. “Κρούει τὴν θύραν” καὶ “καινὰ ποιεῖ πάντα”, ὅπως λέγει στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Μεταβάλλεται ἡ σκέψη μας, ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὴν κακία, γίνεται πιὸ καλή, πιὸ ἁγία, πιὸ εὔστροφος. Ἄν, ὅμως, δὲν ἀνοίξομε τοῦ κρούοντος τὴν θύραν, ἂν δὲν ἔχομε ἐκεῖνα ποὺ θέλει Αὐτός, ἂν δὲν εἴμαστε ἄξιοί Του, τότε δὲν μπαίνει στὴν καρδιά μας. Γιὰ νὰ γίνομε ὅμως ἄξιοί Του, πρέπει ν’ ἀποθάνομε κατὰ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, γιὰ νὰ μὴν ἀποθάνομε ποτὲ πλέον. Τότε θὰ ζοῦμε ἐν Χριστῷ ἐνσωματωμένοι μὲ ὅλο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι θὰ ἔλθει ἡ θεία χάρις. Καὶ ἅμα θὰ ἔλθει ἡ χάρις, θὰ μᾶς τὰ δώσει ὅλα.Στὸ Ἅγιον Ὅρος εἶδα κάποτε κάτι πού μοῦ ἄρεσε πολύ. Μέσα σὲ μία βάρκα στὴ θάλασσα μοναχοὶ κρατοῦσαν διάφορα ἱερὰ ἀντικείμενα. Καταγόταν ὁ καθένας ἀπὸ διαφορετικὸ τόπο, ἐν τούτοις ἔλεγαν, “αὐτὸ εἶναι δικὸ μας” καὶ ὄχι “δικὸ μου”.



Ἂς σκορπίζομε σὲ ὅλους τὴν ἀγάπη μας ἀνιδιοτεῶς.

Ὑπεράνω ὅλων ἡ ἀγάπη. Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ, παιδιά μου, εἶναι ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλο, ἡ ψυχή του. Ὅ,τι κάνομε, προσευχή, συμβουλή, ὑπόδειξη, νὰ τὸ κάνομε μὲ ἀγάπη. Χωρὶς τὴν ἀγάπη ἡ προσευχὴ δὲν ὠφελεῖ, ἡ συμβουλὴ πληγώνει, ἡ ὑπόδειξη βλάπτει καὶ καταστρέφει τὸν ἄλλον, ποὺ αἰσθάνεται ἂν τὸ ἀγαπᾶμε ἢ δὲν τὸν ἀγαπᾶμε καὶ ἀντιδρᾶ ἀναλόγως. Ἀγάπη, ἀγάπη, ἀγάπη! Ἡ ἀγάπη στὸν ἀδελφό μας προετοιμάζει ν’ ἀγαπήσομε περισσότερο τὸν Χριστό. Ὡραῖο δὲν εἶναι;

Ἂς σκορπίζομε σὲ ὅλους τὴν ἀγάπη μας ἀνιδιοτελῶς, ἀδιαφορώντας γιὰ τὴ στάση τους. Ὅταν ἔλθει μέσα μας ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ ἐνδιαφερόμαστε ἂν μᾶς ἀγαπᾶνε ἢ ὄχι, ἂν μᾶς μιλᾶνε μὲ καλοσύνη. Θὰ νιώθομε τὴν ἀνάγκη ἐμεῖς νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε ὅλους. Εἶναι ἐγωισμὸς νὰ θέλομε οἱ ἄλλοι νὰ μᾶς μιλᾶνε μὲ καλοσύνη. Ἂς μὴ μᾶς στενοχωρεῖ τὸ ἀντίθετο. Ἂς ἀφήσομε τοὺς ἄλλους νὰ μᾶς μιλᾶνε ὅπως αἰσθάνονται. Ἂς μὴ ζητιανεύομε τὴν ἀγάπη. Ἐπιδίωξή μας νὰ εἶναι ν’ ἀγαπᾶμε καὶ νὰ προσευχόμαστε μὲ ὅλη μας τὴν ψυχὴ γιὰ κείνους. Τότε θὰ προσέξομε ὅτι ὅλοι θὰ μᾶς ἀγαπᾶνε χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκομε, χωρὶς καθόλου νὰ ζητιανεύομε τὴν ἀγάπη τους. Θὰ μᾶς ἀγαπᾶνε ἐλεύθερα καὶ εἰλικρινὰ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους χωρὶς νὰ τοὺς ἐκβιάζομε. Ὅταν ἀγαπᾶμε χωρὶς νὰ ἐπιδιώκομε νὰ μᾶς ἀγαπᾶνε, θὰ μαζεύονται ὅλοι κοντά μας σὰν τὶς μέλισσες. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὅλους μας.

Ἂν ὁ ἀδελφός σου σ’ ἐνοχλεῖ, σὲ κουράζει, νὰ σκέπτεσαι: “Τώρα μὲ πονάει τὸ μάτι μου, τὸ χέρι μου, τὸ πόδι μου• πρέπει νὰ τὸ περιθάλψω μ’ ὅλη μου τὴν ἀγάπη”. Νὰ μὴ σκεπτόμαστε, ὅμως, οὔτε ὅτι θὰ ἀμειφθοῦμε γιὰ τὰ δῆθεν καλά, οὔτε ὅτι θὰ τιμωρηθοῦμε γιὰ τὰ κακὰ ποὺ διαπράξαμε. Ἔρχεσαι εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας, ὅταν ἀγαπάεις μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τότε δὲν ζητάεις νὰ σ’ ἀγαπᾶνε• αὐτὸ εἶναι τὸ σωστό. Ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται νὰ σωθοῦμε. Ὁ Θεὸς τὸ θέλει. Ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή: “... πάντας θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν”.


Μηδενὶ μηδὲν ὀφείλομεν, εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους

Ὅταν κάποιος μᾶς ἀδικήσει μ’ ὁποιονδήποτε τρόπο, μὲ συκοφαντίες, μὲ προσβολές, νὰ σκεπτόμαστε ὅτι εἶναι ἀδελφός μας ποὺ τὸν κατέλαβε ὁ ἀντίθετος. Ἔπεσε θύμα τοῦ ἀντιθέτου. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ τὸν συμπονέσομε καὶ νὰ παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ νὰ ἐλεήσει κι ἐμᾶς κι αὐτόν• κι ὁ Θεὸς θὰ βοηθήσει καὶ τοὺς δύο. Ἄν, ὅμως, ὀργισθοῦμε ἐναντίον του, τότε ὁ ἀντίθετος ἀπὸ κεῖνον θὰ πηδήσει σ’ ἐμᾶς καὶ θὰ μᾶς παίζει καὶ τοὺς δύο. Ὅποιος κατακρίνει τοὺς ἄλλους, δὲν ἀγαπάει τὸν Χριστό. Ὁ ἐγωισμὸς φταίει. Ἀπὸ κεῖ ξεκινάει ἡ κατάκριση.

Θὰ σᾶς πῶ ἕνα μικρὸ παράδειγμα.Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος βρίσκεται μόνος του στὴν ἔρημο. Δὲν ὑπάρχει κανείς. Ξαφνικὰ ἀκούει κάποιον ἀπὸ μακριὰ νὰ κλαίει καὶ νὰ φωνάζει. Πλησιάζει κι ἀντικρίζει ἕνα φοβερὸ θέαμα: μία τίγρις ἔχει ἁρπάξει ἕναν ἄνθρωπο καὶ τὸν καταξεσχίζει μὲ μανία. Ἐκεῖνος ἀπελπισμένος ζητάει βοήθεια. Σὲ λίγα λεπτὰ θὰ τὸν κατασπαράξει. Τί νὰ κάνει, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει; Νὰ τρέξει κοντά του; Πῶς; Αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον. Νὰ φωνάξει; Ποιόν; Κανεὶς ἄλλος δὲν ὑπάρχει. Μήπως θὰ πάρει καμιὰ πέτρα νὰ τήνε ρίξει στὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν ἀποτελειώσει; “ Ὄχι, βέβαια!”, θὰ ποῦμε. Κι ὅμως αὐτὸ εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει, ὅταν δὲν καταλαβαίνομε ὅτι ὁ ἄλλος ποὺ μᾶς φέρεται ἄσχημα κατέχεται ἀπὸ τὸν διάβολο, τὴν τίγρη. Μᾶς διαφεύγει ὅτι, ὅταν κι ἐμεῖς τὸν ἀντιμετωπίζομε χωρὶς ἀγάπη, εἶναι σὰν νὰ τοῦ ρίχνομε πέτρες πάνω στὶς πληγές του, ὁπότε τοῦ κάνομε πολὺ κακὸ καὶ ἡ “τίγρις” μεταπηδάει σ’ ἐμᾶς καὶ κάνομε κι ἐμεῖς ὅ,τι ἐκεῖνος καὶ χειρότερα. Τότε, λοιπόν, ποιὰ εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ ἔχομε γιὰ τὸν πλησίον μας καί, πολὺ περισσότερο, γιὰ τὸν Θεό;

Νὰ αἰσθανόμαστε τὴν κακία τοῦ ἄλλου σὰν ἀρρώστια ποὺ τὸν βασανίζει καὶ ὑποφέρει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ. Γι’ αὐτὸ νὰ βλέπομε τοὺς ἀδελφούς μας μὲ συμπάθεια καὶ νὰ τοὺς φερόμαστε μὲ εὐγένεια λέγοντας μέσα μας μὲ ἁπλότητα τὸ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ”, γιὰ νὰ δυναμώσει μὲ τὴ θεία χάρι ἡ ψυχή μας καὶ νὰ μὴν κατακρίνομε κανένα. Ὅλους τους ἁγίους νὰ τοὺς βλέπομε. Ὅλοι μας μέσα φέρομε τὸν ἴδιο παλαιὸ ἄνθρωπο. Ὁ πλησίον, ὅποιος κι ἂν εἶναι, εἶναι “σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς μας”, εἶναι ἀδελφός μας καὶ “μηδενὶ μηδὲν ὀφείλομεν, εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους”, σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο. Δὲν μποροῦμε ποτὲ νὰ κατηγορήσομε τοὺς ἄλλους, γιατί “οὐδεὶς τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν”.

Ὅταν κάποιος ἔχει ἕνα πάθος, νὰ προσπαθοῦμε νὰ τοῦ ρίχνομε ἀκτίνες ἀγάπης καὶ εὐσπλαγχνίας, γιὰ νὰ θεραπεύεται καὶ νὰ ἐλευθερώνεται. Μόνο μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ γίνονται αὐτά. Νὰ σκέπτεσθε ὅτι αὐτὸς ὑποφέρει περισσότερο ἀπὸ ἐσᾶς. Στὸ κοινόβιο, ὅταν κάποιος φταίει, νὰ μὴν τοῦ ποῦμε ὅτι φταίει. Νὰ στεκόμαστε μὲ προσοχή, σεβασμὸ καὶ προσευχή. Ἐμεῖς νὰ προσπαθοῦμε νὰ μὴν τὸ κάνομε τὸ κακό. Ὅταν ὑπομένομε τὴν ἀντιλογία τοῦ ἀδελφοῦ, λογίζεται μαρτύριο. Νὰ τὸ κάνομε μὲ χαρά.

Ὁ χριστιανὸς εἶναι εὐγενής. Νὰ προτιμᾶμε ν’ ἀδικούμαστε. Ἅμα ἔλθει μέσα μας τὸ καλό, ἡ ἀγάπη, ξεχνᾶμε τὸ κακὸ ποὺ μᾶς κάνανε. Ἐδῶ κρύβεται τὸ μυστικό. Ὅταν τὸ κακὸ ἔρχεται ἀπὸ μακριά, δὲν μπορεῖτε νὰ τὸ ἀποφύγετε. Ἡ μεγάλη τέχνη εἶναι, ὅμως, νὰ τὸ περιφρονήσετε. Μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ θὰ τὸ βλέπετε, δὲν θὰ σᾶς ἐπηρεάζει, διότι θὰ εἶστε πλήρεις χάριτος.

Στὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ὅλα εἶναι ἀλλιώτικα. Ἐκεῖ κανεὶς τὰ δικαιολογεῖ στοὺς ἄλλους ὅλα. Ὅλα! Τί εἴπαμε; “Ο Χριστὸς βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους”. Ἐγὼ ἐσένα βγάζω φταίχτη, ἔστω κι ἄν μοῦ λὲς ὅτι φταίει ὁ τάδε ἢ ἡ τάδε. Τελικὰ σὲ κάτι φταίεις καὶ τὸ βρίσκεις, ὅταν σοῦ τὸ πῶ. Αὐτὴ τὴ διάκριση ν’ ἀποκτήσετε στὴ ζωή σας. Νὰ ἐμβαθύνετε στὸ καθετὶ καὶ νὰ μὴν τὰ βλέπετε ἐπιφανειακά. Ἂν δὲν πᾶμε στὸν Χριστό, ἂν δὲν ὑπομένομε, ὅταν πάσχομε ἀδίκως, θὰ βασανιζόμαστε συνέχεια. Τὸ μυστικὸ εἶναι ν’ ἀντιμετωπίζει κανεὶς τὶς καταστάσεις μὲ πνευματικὸ τρόπο. Κάτι παρόμοιο γράφει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος:

“ Ὅλους τοὺς πιστοὺς ὀφείλομε νὰ τοὺς βλέπομε σὰν ἕνα καὶ νὰ σκεπτόμαστε ὅτι στὸν καθένα ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ Χριστός. Καὶ νὰ ἔχομε γιὰ τὸν καθένα τέτοια ἀγάπη, ὥστε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσομε γιὰ χάρη του καὶ τὴ ζωή μας. Γιατί ὀφείλομε νὰ μὴ λέμε, οὔτε νὰ θεωροῦμε κανένα ἄνθρωπο κακό, ἀλλὰ ὅλους νὰ τοὺς βλέπομε ὡς καλούς. Κι ἂν δεῖς ἕναν ἀδελφὸ νὰ ἐνοχλεῖται ἀπὸ πάθη, νὰ μὴν τὸν μισήσεις αὐτόν• μίσησε τὰ πάθη ποὺ τὸν πολεμοῦν. Κι ἂν τὸν δεῖς νὰ τυραννεῖται ἀπὸ ἐπιθυμίες καὶ συνήθειες προηγουμένων ἁμαρτιῶν, περισσότερο σπλαγχνίσου τον, μὴν τυχὸν δοκιμάσεις καὶ σὺ πειρασμό, ἀφοῦ εἶσαι ἀπὸ ὑλικὸ ποὺ εὔκολα γυρίζει ἀπὸ τὸ καλὸ στὸ κακό’’.

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ σὲ προετοιμάζει ν’ ἀγαπήσεις περισσότερο τὸν Θεό. Τὸ μυστικό, λοιπόν, τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφό. Γιατί, ἂν δὲν ἀγαπάεις τὸν ἀδελφό σου ποὺ τὸν βλέπεις, πῶς εἶναι δυνατὸν ν’ ἀγαπάεις τὸν Θεὸ ποὺ δὲν Τὸν βλέπεις; «Ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ὅν ἑώρακε, τὸν Θεόν, ὅν οὐχ ἑώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;»
http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/blog-post_8358.html

agiazoni.gr

ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ. Ο π. Συμέων Βιλόβσκι απαντά στον επίσκοπο πρ. Ερζεγοβίνης Αθανάσιο (Γιέφτιτς)

Επιστολή στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», απέστειλε ο Συμέων Βιλόβσκι, με αφορμή την συνέντευξη του Επισκόπου πρ. Ερζεγοβίνης κ. Αθανασίου (Γιέφτιτς) στην Romfea.gr.
Η επιστολή απάντηση του Συμέων Βιλόφσκι έχει ως εξής:

Α'. Περί του Επισκόπου και Γέροντός μου Αρτεμίου 
Συντάχθηκε απο τον π. Συμεών Βιλόβσκι
Σεβασμιώτατε,

Μέσα από το κρατητήριο όπου κρατούμαι αναμένοντας την έκβαση της υποθέσεως της έκδοσής μου στη Σερβία και ύστερα από προσεκτική ανάγνωση της συνέντευξής σας στον Διευθυντή κ. Αιμίλιο Πολυγένη του Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Ρομφαία» στις 15-6-2010, επιτρέψτε μου να απαντήσω κι εγώ δημόσια, όπως αρμόζει, με πόνο, αλλά και με φόβο Θεού, έτοιμος αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι με λόγον, μετά πραΰτητος και φόβου, συνείδησιν έχων αγαθήν (πρβλ. Α΄Πέτρ. γ´15-16).
Σ᾽ αυτό το πρώτο μέρος των απαντήσεών μου θα επικεντρωθώ στην πολεμική σας κατά του Επισκόπου και Γέροντός μου κ. Αρτεμίου (Ραντοσάβλιεβιτς).
Θα μου επιτρέψετε, Σεβασμιώτατε, να κάνω επισημάνσεις και διευκρινήσεις, αλλά και να καταδείξω τις αναλήθειες που διατυπώσατε. Έχω τη βέβαιη πίστη ότι η Αλήθεια για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς είναι Ενυπόστατη, αυτός ο ίδιος ο Χριστός μας, και γι' αυτό πιστεύω ότι στις μεταξύ των Ορθοδόξων σχέσεις δεν χωρούν αγαπολογίες η ψευδοσυναισθηματισμοί.
Επίσης πιστεύω ότι την αλήθεια, όσες φορές και να την πει κανείς, την λέει πάντα με τα ίδια λόγια, ενώ το ψέμμα, όσες φορές το λέει κανείς, κάθε φορά χρησιμοποιεί άλλα λόγια και περιπίπτει σε αντιφάσεις και οδηγείται σε αδιέξοδα.
α)  Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς - Ορθοδοξία
Πραγματικά ήταν πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι σύσσωμη η Ιεραρχία της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας προχώρησε στην αγιοκατάταξη του αγίου πατρός μας Ιουστίνου, επικυρώνοντας έτσι την ώριμη και σταθερή πίστη του πληρώματος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην αγιότητα του ανδρός.
Αυτό όμως που πραγματικά με λυπεί, Σεβασμιώτατε είναι ότι τόσο εσείς προσωπικά όσο και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Αμφιλόχιος Ράντοβιτς, Ειρηναίος Μπούλοβιτς κ.α. τα τελευταία χρόνια αναπτύξατε δεσμούς και σχέσεις (συμπροσευχές, διαθρησκειακές συναντήσεις κλπ) με τον παπισμό και τους εκπροσώπους του, υιοθετώντας κατ' ουσίαν την συμφωνία του Βalamand, ότι δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι παπικοί είμαστε «αδελφές εκκλησίες», όπως επίσης αποδεχόμενοι πλήρως την καινοφανή εκκλησιολογία του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη (Ζηζιούλα) ότι «η Εκκλησία είναι ευρυτέρα της Ορθοδοξίας έννοια» κλπ.
Επίσης να σας θυμίσω ότι εσείς είσασταν που μεταφράσατε την ομιλία του Μητροπολίτου Περγάμου επί τη συμπληρώσει 1000 ετών εκχριστιανισμού της Ρωσίας, όπου μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος Περγάμου αναφέρει: «παρήλθε πλέον η εποχή της ναρκισσευομένης Ορθοδοξίας», την οποία ομιλία και διαδίδατε με πολύ ζήλο.
Συνέπεια των παραπάνω ήταν ότι, αν και αποφάσισε η Ιεραρχία της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ΣΟΕ) να αποχωρήσει απο το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (ΠΣΕ), με την σύμφωνη εισήγηση πολλών Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών, μεταξύ των οποίων και του κ. Αρτεμίου, εσείς, Σεβασμιώτατε, μαζί με ορισμένους Ιεράρχες, ενεργήσατε ώστε να μην υλοποιηθεί αυτή η απόφαση. Γι' αυτό και παραμένει η ΣΟΕ έως σήμερα μέλος του ΠΣΕ.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ανακοινώνεται τώρα με τον πιο επίσημο τρόπο και η έλευση του Πάπα Βενέδικτου (Ράτσιγγερ) ως αρχηγού της «Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας» στο Νις το 2013.
Αυτά όμως έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τη διδασκαλία του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, όπως αυτή είναι εκδεδομένη στη Δογματική, τα υπομνήματα και τα άλλα βιβλία του και όπως εγώ τη διδάχθηκα από τον Γέροντά μου Σεβασμιώτατο Επίσκοπο Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτέμιο.
Θα μπορούσα να πω περισσότερα λεπτομερώς, αλλά δεν θα ήθελα να πλατιάσω. Επιφυλάσσομαι όμως να δημοσιοποιήσω σχετικά κείμενα εν ευθέτω χρόνω.
Πάντως την αναλήθεια της διαβεβαίωσής σας ότι στην Σερβία «Έχουμε πάρα πολλά προβλήματα, και δεν ασχολούμαστε με τα ζηλωτικά» μπορούν όλοι να την αντιληφθούν αν παρακολουθήσουν την δημοσιευμένη με αγγλικούς υπότιτλους συνέντευξή σας «περί Θείας Λειτουργίας» στο εκκλησιαστικό κανάλι «Λόγος» της Επισκοπής Ζίτσας τον Οκτώβριο του 2008 (http://www.youtube.com/watch?v=u6f6wK8_mFM). Εκεί σε έναν σχεδόν αδιάκοπο, δίωρο μονόλογο καταφέρεσθε εναντίον των «αμαθών» πιστών που τολμούν να δημιουργούν φασαρίες, διαμαρτυρόμενοι για τις λειτουργικές καινοτομίες που εισάγουν κάποιοι ιεράρχες.

β)  Περί του Πατριάρχου Ειρηναίου
Σε σχέση με τις δηλώσεις σας για την εκλογή του νέου Πατριάρχη έχω να παρατηρήσω τα εξής: Αναφέρετε ότι κάποιοι δεν τον ψήφισαν. Και ότι ενώ περιμένατε την ενδεχόμενη εκδήλωση της ανθρώπινης αδυναμίας -να πέσουν δηλαδή αυτοί στη δυσμένειά του- αυτό δεν έγινε. Ωστόσο, όπως έδειξαν κατόπιν τα γεγονότα, φαίνεται ότι αυτό που δεν συνέβη σε άλλους, συνέβη (και συμβαίνει) στην περίπτωση του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου.
Προσωπικά προσεύχομαι και ελπίζω, ο Θεός που εμπιστεύθηκε τη Σερβική Εκκλησία στην πηδαλιουχία του Πατριάρχου Ειρηναίου να τον φωτίσει ώστε στο εγγύς μέλλον να άρει την αντικανονική απόφαση συνταξιοδότησης χωρίς κανονική αιτία και δίκη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτεμίου, να εγκύψει με πατρική στοργή στον Ορθόδοξο λαό και μοναχισμό του Κοσσόβου και να επανεξετάσει την δική μου υπόθεση με γνώμονα τους Ιερούς Κανόνες.
γ)  Οι αναστηλώσεις των κατεστραμμένων εκκλησιών
Λέτε στη συνέντευξή σας: «Κυρίως όμως η σύγκρουση του Αρτεμίου είναι με την Ιεραρχία και τη Σύνοδο». Προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο Επίσκοπος Αρτέμιος συγκρούσθηκε με ολόκληρη την Ιεραρχία. Όπως και να έχει το πράγμα όμως, η πέτρα του σκανδάλου ήταν οι αναστηλώσεις των κατεστραμμένων εκκλησιών της Επισκοπής Ράσκας και Πριζρένης και ότι στο θέμα αυτό, από το 2004 και μετά, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος άλλαξε την κανονική και πάγια στάση της, και παραθεωρώντας τον τοπικό Επίσκοπο, ανέλαβε η ίδια την ευθύνη, έναντι κυρίως των σχεδιασμών των Δυτικών Δυνάμεων που κατείχαν de facto το Κοσσυφοπέδιο.
Αναφέρεστε για το πώς έπρεπε να εκτελούνται τα έργα στην περιοχή του Κοσσόβου.
Είναι ένα τεράστιο θέμα και θα χρειαζόταν πολύς χρόνος και χώρος για μια περιγραφή, έστω και στοιχειώδη. Γράφτηκαν και δημοσιεύθηκαν πολλά κείμενα εκ μέρους του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου (αναλύσεις, επιστολές, ανακοινώσεις, εμπεριστατωμένες μελέτες από ειδικούς κλπ.). Ήταν ζήτημα που είχε πολλές πτυχές: πολιτικές, εκκλησιαστικές, επιστημονικές (αρχιτεκτονικές-κατασκευαστικές), οικονομικές. Πιστεύω ότι ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος δικαιώθηκε και δικαιώνεται για όλες τις επιλογές του.
Η κύρια σύγκρουση έγινε με την Δύση (ΕΕ, ΝΑΤΟ, HΠΑ), η οποία ενεργούσε ύπουλα εις βάρος των εθνικών σερβικών, πολιτικών, και εκκλησιαστικών συμφερόντων. Οι Δυτικοί δεν κατόρθωσαν να καταβάλουν το απτόητο αγωνιστικό σθένος του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου και γι' αυτό προσέφυγαν στην ΔΙΣ της Εκκλησίας της Σερβίας και μέσω αυτής προσπάθησαν να επιβάλουν στον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο τα σχέδιά τους. Επίσης κατάφεραν σε συνεργασία με τον βοηθό Επίσκοπο Θεοδόσιο και τον  π. Σάββα Γιάνιτς από τη Μονή Ντέτσανι να θέσουν σε εφαρμογή μέρος των σχεδίων τους.
Από την πλευρά του ο Σεβασμιώτατος είχε στενή και έξοχη συνεργασία με ειδικούς Σέρβους πανεπιστημιακούς καθηγητές, αρχιτέκτονες και νομικούς, οι οποίοι περίτρανα υποστηρίζουν ότι τα προτεινόμενα από τη Δύση σχέδια σχετικά με τις αναστηλώσεις είναι απαράδεκτα και επιζήμια.
δ)  Το  Επισκοπείο στην Πριζρένη
Λέτε:  «όταν έγιναν οι ανανεώσεις όλων των βασικών κτιρίων και άλλων, ο Αρτέμιος δεν τα δεχόταν, όπως το Επισκοπικό Μέγαρο στη Πριζρένη...»  
Σεβασμιώτατε, αφού είναι έτσι, γιατί δεν μετακομίσατε ούτε εσείς ούτε ο επόμενος Τοποτηρητής έως τώρα στην Πριζρένη, εδώ και 5 μήνες; Από τον Αρτέμιο απαιτούσατε να μετακομίσει από την Γκρατσάνιτσα στην Πριζρένη, όπου είναι η έδρα του Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης. Όμως από εκεί εκδιώχθηκε μαζί με όλους τους Σέρβους το 1999. Ο λαός, δηλαδή το ποίμνιό του, δεν γύρισε και δεν γυρίζει πίσω, διότι δεν υπάρχουν συνθήκες επιβίωσης για τους Σέρβους εκεί.
Από κανέναν άλλον εκτοπισμένο από εμπόλεμη ζώνη επίσκοπο όμως δεν ζητήσατε να γυρίσει πίσω στην έδρα του (όπως π.χ. από τους επισκόπους που έφυγαν από τις έδρες τους τον καιρό του πολέμου στη Βοσνία). Κι αυτό γιατί στην ουσία αναγνωρίζετε το αυτονόητο ότι η εκάστοτε έδρα του Επισκόπου είναι θέμα ποιμαντικό, και ο έχων την ποιμαντική ευθύνη κρίνει με τον καλύτερο τρόπο γιά το πού θα εδρεύει και από πού θα δρα μέσα σε τέτοιες συνθήκες.
Για την ποιότητα των έργων που έλαβαν χώρα κατά την αναστήλωση του επισκοπικού μεγάρου εδώ δεν θα μιλήσουμε, πάντως είναι απαράδεκτα. Με τον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο είχαμε επισκεφθεί το Επισκοπείο μερικές φορές κατά την διάρκεια της ανακαίνισης, μαζί με ειδικούς, και συντάχθηκε μάλιστα από αυτούς μια έκθεση η οποία παρουσιάζει τα βασικώτερα ελαττώματα. Μέσα σ΄ όλο αυτό το διάστημα συντάχθηκαν μάλιστα μερικές ακόμη εκθέσεις εκ μέρους των ειδικών.
Λέτε: «Ο Επίσκοπος Θεοδόσιος τα παρέδωσε όμως στη Σύνοδο». 
Πώς δηλαδή τα παρέδωσε; Από ποιόν τα παρέλαβε, από ποιόν έλαβε την εντολή να τα αναστηλώσει ή να τα παραδώσει; Ποιός ενέκρινε την ποιότητα των έργων; Βάσει ποιών νόμων (της Πρίστινας ή του Βελιγραδίου); Το θέατρο με παράδοση/παραλαβή των «αναστηλωμένων» ναών δεν μπορώ να το περιγράψω εδώ. Και πάλι εδώ υπήρξε αντικανονική ανάμιξη Επισκόπων που δεν είχαν δικαιοδοσία να το κάνουν. Εκτός από φοβερές κανονικές παραβάσεις (38ος και 41ος Αποστολικοί Κανόνες), ήταν και ένας εθνικός εξευτελισμός. Για την τεχνική πλευρά και την ποιότητα των έργων ήδη έχουν μιλήσει οι ειδικοί.
ε)  Το  πογκρόμ του 2004
Όμως εδώ παρατηρείται το εξής περίεργο, Σεβασμιώτατε: Δεν αναφέρεστε καθόλου στο γεγονός ότι υπήρξε ένα πογκρόμ (=εθνοκάθαρση) εκ μέρους των Αλβανών εξτρεμιστών εναντίον των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου και των μνημείων του σερβισμού στο πολύ πρόσφατο παρελθόν (2004), το οποίο και δικαιολογεί την άρνηση του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου να συμμετάσχουν στην αναστήλωση των ναών οι ίδιοι οι καταστροφείς των ναών.
Επίσης λησμονείτε να αναφέρετε, Σεβασμιώτατε, ότι εσείς προσωπικά και αργότερα η Ιερά Σύνοδος συμβουλέψατε τον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο να μηνύσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου τις 4 ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βρεττανία), των οποίων δυνάμεις μετείχαν στην KFOR, διότι οι στρατιώτες τους, ενώ έπρεπε να προστατέψουν τα σερβικά ορθόδοξα μνημεία (ναούς και μοναστήρια) του Κοσσυφοπεδίου και τους εναπομείναντες Σέρβους από την μανία των UCKαδων, τα άφησαν προκλητικά να καταστρέφονται μπροστά στα μάτια τους.
Και τότε δικαίως και ευλόγως και εσείς, μαζί με τον Σεβασμιώτατο αρνιόσασταν να δοθούν χρήματα σε Αλβανούς και έτσι να μετάσχουν -τί ειρωνεία και τί ταπείνωση!- οι ίδιοι οι καταστροφείς των μνημείων στην αναστήλωσή τους, διότι κατόπιν τα μνημεία θα θεωρούνταν και δική τους «κοσοβαρική» κληρονομιά, πολιτιστική κληρονομιά ενός αρτισύστατου κράτους-προτεκτοράτου του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, που εκτός από εμπόριο λευκής σαρκός και ναρκωτικών θα είχε τώρα να επιδείξει και τα δικά του «κοσοβαρικά» μεσαιωνικά μνημεία. Ενός κράτους που αναζητεί νομιμοφανή λόγο ύπαρξης, πέρα από το δίκαιο των όπλων και του ΝΑΤΟ.
Έως τότε, σε αυτό το θέμα είσασταν σύμφωνος με τον Επίσκοπο Αρτέμιο. Ο κ. Αρτέμιος έμεινε πιστός στην απόφαση της Συνόδου και στον λαό του έως τέλους. Εσείς, όμως, αλλάξατε. Τι μεσολάβησε άραγε;
Άρα κατά βάσιν, από όσα αναφέρθηκαν δεν υπήρχε διαφωνία του Αρτεμίου με τη Σύνοδο. Η Σύνοδος ήταν αυτή που στη συνέχεια διαφοροποιήθηκε από την αρχική της θέση, επιλέγοντας πιο «συμβιβαστικές» με την μεταβαλλόμενη πολιτική κατάσταση λύσεις.
Λέτε βέβαια ότι:  «Η Ευρωπαϊκή Ένωση στα προγράμματα ήθελε δύο Σέρβους και δύο Αλβανούς, όπου στην επιτροπή αυτή η Σερβική Εκκλησία είχε το δικαίωμα του «βέτο», δηλαδή αν δεν συμφωνούμε σταματάμε και τότε δεν έρχονται και χρήματα.» Όμως πόσες φορές χρησιμοποιήθηκε αυτό το «βέτο» και σε ποιές περιπτώσεις; Δυστυχώς, δεν υπήρξε ούτε μία περίπτωση. Διότι ένα τέτοιο «βέτο» είναι ψευδεπίγραφο. Βέτο διαθέτει κάποιος, όταν συναποφασίζει κάτι με κάποιους άλλους επί ίσοις όροις. Αυτό δεν υπήρχε εδώ, όπου τα χρήματα τα έβαζε η ΕΕ με τους δικούς της όρους και προϋποθέσεις. 
στ)  Ο Επίσκοπος Θεοδόσιος
Όσο για τον επίσκοπο Λίπλιαν κ. Θεοδόσιο, έχω να πω τα εξής: Ο Επίσκοπος Θεοδόσιος είναι πνευματικός αδελφός μου, έχουμε τον ίδιο πνευματικό πατέρα, τον Επίσκοπο Αρτέμιο. Και μέχρι την ανάδειξή του σε βοηθό επίσκοπο, συνέπλεε και συμφωνούσε απολύτως με τη γραμμή και την τάξη του Γέροντός του, Επισκόπου Αρτεμίου.
Στη συνέχεια, παρασυρόμενος από ανθρώπινες αδυναμίες, διαφοροποιήθηκε και ενεργώντας αντικανονικά προς τα κυριαρχικά δικαιώματα (18ος της Δ'  Οικουμενικής, 31ος Αποστολικός Κανών) του Επισκόπου Αρτεμίου προέβη σε πρόχειρες αναστηλώσεις κάποιων μνημείων και κτιρίων υπό τους όρους των Δυτικών Δυνάμεων και χωρίς την άδεια του κυριάρχου επισκόπου, όπως προβλέπεται από τους Ιερούς Κανόνες.
ζ)  Περί οικονομικών ατασθαλιών
Επανερχόμενος, Σεβασμιώτατε, στο σκεπτικό σας περί οικονομικών ατασθαλιών, αναφερόσαστε σε μια Επιτροπή του 2006, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι της Ιεραρχίας και εσείς προσωπικά. Εδώ έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις. Πρώτον, μιλάτε γενικά και αόριστα περί πολλών ατασθαλιών, χωρίς να κατονομάζετε ούτε μία, ενώ από την άλλη αποσιωπάτε το γεγονός ότι κάθε χρόνο η Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης έστελνε εμπεριστατωμένο απολογισμό και προϋπολογισμό στο Πατριαρχείο, τα οποία και τύχαιναν της εγκρίσεως των αρμοδίων υπηρεσιών του.
Επίσης, Σεβασμιώτατε, είπατε, χωρίς πάλι να το τεκμηριώνετε, ότι: «υπάρχουν πάρα πολλά χρήματα που φεύγουν από τον λαό του Κοσσόβου. Διότι ο,τι δίνει ο καθένας, το δίνει για το λαό του Κοσσόβου και όχι για ιδιωτικές επιχειρήσεις».
Όμως χάριν της αληθείας σας λέγω: Eπειδή ο σερβικός νόμος δεν επέτρεπε στην Επαρχία Ράσκας να συστήσει δική της τεχνική υπηρεσία (όπως αντίθετα συμβαίνει στην Ελλάδα), ο Σεβασμιώτατος προέτρεψε τη σύσταση ιδιωτικής τεχνικής εταιρείας, της «Rade Neimar», και στη στελέχωσή της με πρόσωπα ευϋπόληπτα και έντιμα, σερβικής εθνικότητας και Ορθόδοξου θρησκεύματος, ώστε αυτή να αναλαμβάνει την εκτέλεση των έργων αναστήλωσης της Επαρχίας, ακριβώς για να μη φεύγουν τα χρήματα μέσα από το Κόσοβο, αλλά να παραμένουν στους Σέρβους του Κοσσυφοπεδίου που θα απασχολούνταν από αυτήν.
Και βέβαια ο Suboticki, ο πρόεδρος της εταιρείας, δεν είναι κουμπάρος μου. Η μόνη μας σχέση είναι ότι ο αδελφός μου Βλαδίμηρος βάφτισε τον Suboticki και την οικογένειά του. Είναι πρόσωπο γνωστό στον Σεβασμιώτατο, αξιόπιστο και καθ' όλα έντιμο.
Τέλος, για να καταλάβει και κάθε καλόπιστος αναγνώστης ότι καμμία κατηγορία για οικονομικές ατασθαλίες δεν ευσταθεί εναντίον του Σεβασμιωτάτου  Αρτεμίου και των συνεργατών του, θα καταδείξω στο δεύτερο μέρος αυτής της απάντησης με αδιάσειστα στοιχεία και επιχειρήματα τις διάφορες πτυχές αυτού του θέματος.
η)  Τα διαδραματισθέντα στην ΔΙΣ της 5-2-2010
Παρακάτω λέτε: "Σκεφτείτε τον κάλεσε η Ιερά Σύνοδος να έρθει στο Πατριαρχείο, και ήρθε ψεύτικα στους διαδρόμους για να βρει μόνο τον Πατριάρχη. Όμως ο Πατριάρχης του είπε: «Δέσποτα μου, έλα στη Σύνοδο στις 11:00 που θα συνεδριάζουμε». Αυτός τελικά δεν ήρθε! Μετά διέδιδε δεξιά και αριστερά, ότι δεν με θέλανε.
Εν πάση περιπτώσει στις 11 Φεβρουαρίου, βγήκε τελεσίδικη απόφαση να τεθεί σε διαθεσιμότητα διότι δεν δεχόταν τρεις αλλεπάλληλες επιτροπές. Και σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες, όταν ένας επίσκοπος αρνείται να υπακούσει στην ιεραρχία και να δεχθεί επιτροπές οι οποίες είναι σταλμένες από την Ιεραρχία, υπόκειται σε καθαίρεση."
Αυτά δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα και αν δεν είναι διαστρέβλωσή τους είναι τουλάχιστον αφελή. Δεν κάλεσε τον Αρτέμιο η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ), αλλά ο Πατριάρχης Ειρηναίος τηλεφωνικώς την 4-2-2010 το απόγευμα και του είπε: «Εάν μπορείτε, Σεβασμιώτατε, να έρθετε αύριο [5-2-2010] στο Βελιγράδι, να ιδωθούμε».
Δεν του είπε «πρέπει να έρθετε», η «σας περιμένουμε» η «αύριο συνεδριάζει η ΔΙΣ» ή κάτι τέτοιο, αλλά «εάν μπορείτε». Αυτό είχε σαφώς την έννοια του «Εάν πάλι δεν μπορείτε, εντάξει».
Ο Πατριάρχης δεν μνήμονευσε την συνεδρίαση της ΔΙΣ καθόλου. Όσον αφορά την ορθή οδό πρόσκλησης του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου στην ΔΙΣ, η οποία ήταν η γραπτή πρόσκληση, ούτε λόγος να γίνεται. Ο Σεβασμιώτατος ήρθε στο Βελιγράδι στις 5-2-2010 και επισκέφτηκε τον Πατριάρχη κατά τις 10 π.μ. και μιλήσανε σχεδόν μισή ώρα.
Και πάλι εκείνος δεν του γνωστοποίησε την συνεδρίαση της ΔΙΣ ούτε του ανέφερε ότι πρέπει να έρθει. Κατόπιν όμως, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, τον καλέσανε τηλεφωνικώς οργισμένοι, κατηγορώντας και απειλώντας τον να εμφανισθεί άμεσα ενώπιόν τους...
Ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος έγραψε την ίδια μέρα μια δήλωση, όπου περιέγραψε όλα τα σχετικά συμβάντα και την έστειλε στον Πατριάρχη με φαξ. Ο Πατριάρχης, όμως, δεν του απάντησε ούτε γραπτώς ούτε προφορικώς, για να αναιρέσει τα γραφόμενα στη δήλωση.
Τα λόγια που εσείς, Σεβασμιώτατε, βάζετε στο στόμα του Πατριάρχη δεν ειπώθηκαν ποτέ...
θ)  Μία επιτροπή και όχι τρεις - Aπομάκρυνση Αρτεμίου
Καταρχήν δεν υπήρξαν τρεις επιτροπές. Μόνον μία συστάθηκε από τον Μητροπολίτη Αμφιλόχιο, τον Επίσκοπο Ερζεγοβίνης Γρηγόριο, τους ιερείς Ράντιβογιε Πάνιτς, Βλάνταν Σίμιτς και Μίροσλαβ Τσολάκοβιτς και ήρθε την Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010 στο Κόσοβο. Το ίδιο απόγευμα (!) αναχώρησε για το Βελιγράδι και την επομένη μέρα το πρωί (!) τα ίδια πρόσωπα κατέληξαν σε πόρισμα (!).
Με βάση το πόρισμα αυτό η πενταμελής ΔΙΣ (στην οποία πάλι συμμετείχαν οι Επίσκοποι Αμφιλόχιος και Γρηγόριος) το ίδιο πρωί (11-2-2010) έβγαλε ήδη την απόφαση της προσωρινής απομάκρυνσης του Αρτεμίου, χωρίς να τον καλέσει να συμμετάσχει σε αυτήν, για να δώσει εξηγήσεις.
Αυτή η απόφαση γνωστοποιήθηκε στον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο δύο μέρες αργότερα, κατά τη συνεδρίαση της ΔΙΣ στις 13-2-2010 στο Βελιγράδι, στην οποία και αυτός εκλήθη.
Και πριν ολοκληρωθεί η συνεδρίαση της ΔΙΣ, εσείς, Σεβασμιώτατε Αθανάσιε, ήδη βρισκόσασταν στην Γκρατσάνιτσα με ελικόπτερο, και φθάσατε προτού επιστρέψει σ' αυτήν ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος. Γιατί άραγε, τί φοβόσασταν; Τί θέλατε να προλάβετε;
ι)  «15 φάκελοι, από ένα κιλό ο καθένας»
Δυστυχώς και στη φράση: «βρήκαμε 15 φακέλους από ένα κιλό ο καθένας» υπάρχει ένα λογικό κενό που δημιουργεί στον καθένα ένα εύλογο ερώτημα: Καταρχήν μιλάτε προφανώς για φακέλους με στοιχεία για αξιόποινες πράξεις. Ποιός συνέλεγε τα στοιχεία αυτά, ώστε να τα βρείτε εσείς έτοιμα την ημέρα που ήρθατε για έλεγχο; Εκτός αν υπονοείτε  ότι ο ίδιος ο Επίσκοπος Αρτέμιος φρόντιζε να φακελώνει τον εαυτό του με όλα εκείνα τα στοιχεία που επιβάρυναν τον ίδιο και τους συνεργάτες του.
ια)  Περί μοναστηριών και σπιτιών του Αρτεμίου
Λέτε:  «Ο Αρτέμιος έκανε και άλλες παραβάσεις, ίδρυσε δύο μοναστήρια εκτός της Μητροπόλεως του. Απέκτησε και δύο σπίτια στο Βελιγράδι και ένα τρίτο σε άλλη Μητρόπολη! Και ερωτώ με τι χρήματα τα απέκτησε;»
Όσο για την ίδρυση των δύο μοναστηριών, αυτά έγιναν με την επιθυμία, την κανονική άδεια και συγκατάθεση του οικείου Μητροπολίτου Νις και νυν Πατριάρχου Ειρηναίου, που επιβεβαιώνεται από την σχετική αλληλογραφία μεταξύ των δύο Επισκόπων.
Το ένα σπίτι στο Βελιγράδι ήταν δωρέα τρίτου προσώπου στη Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΤΟΝ ΑΡΤΕΜΙΟ.
Το άλλο σπίτι στο Βελιγράδι αγοράστηκε για τον Σεβασμιώτατο, εκείνος όμως το παραχώρησε σε πολύτεκνη (12μελή) οικογένεια Σέρβων προσφύγων από το Κοσσυφοπέδιο, οι οποίοι και συνεχίζουν να διαμένουν σε αυτό.
Το τρίτο σπίτι στην άλλη Μητρόπολη ήταν δωρεά από τρίτο πρόσωπο προς την Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΤΟΝ ΑΡΤΕΜΙΟ.
Για όλα τα παραπάνω υπάρχουν σχετικά αποδεικτικά έγγραφα στη Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης.
ιβ)  Η αρμοδιότητα για την οικονομική διαχείριση
Στη συνέχεια λέτε ότι τα οικονομικά μιας Μητροπόλεως δεν είναι στην κανονική δικαιοδοσία του Μητροπολίτου, αλλά και εδώ σφάλλετε.
Λέτε: «Κάθε τόσο έδινε συνεντεύξεις και έλεγε: «Μην ανακατεύεστε στη Μητρόπολη μου, καταπατάτε τα κανονικά μου δικαιώματα». Ναι αδελφέ Αρτέμιε, αλλά όταν πρόκειται για οικονομικά θέματα, τότε η αρμοδιότητα σου δεν είναι κανονική.»
Οι Ιεροί Κανόνες ορίζουν ότι κάθε Επίσκοπος είναι ο αποκλειστικός αρμόδιος για την διαχείριση των οικονομικών της Επισκοπής του.  Άλλωστε, αυτός (ο Επίσκοπος) στον οποίο ο Θεός εμπιστεύθηκε ατίμητες ψυχές, που κάθε μια είναι πολυτιμότερη από όλον τον κόσμο, δεν μπορεί να διαχειρίζεται και τα κατώτερης πνευματικής αξίας χρήματα και άλλα περιουσιακά στοιχεία της Επαρχίας του προς το πνευματικό συμφέρον του ποιμνίου του; (38ος και 41ος Αποστολικοί Κανόνες)
ιγ) Οι σερβικές εκκλησιαστικές Επαρχίες είναι και αυτές νομικά πρόσωπα
Λέτε:  «Διότι τα κτίρια, τα κτήματα, οι ναοί ανήκουν στο Πατριαρχείο, δεν είναι ιδιοκτησία του Επισκόπου, ούτε καν της Επισκοπής. Διότι το νομικό πρόσωπο είναι το Πατριαρχείο.»
Αυτό είναι αναληθές, διότι όπως είπαμε, από ιεροκανονική άποψη ισχύουν οι προαναφερθέντες Ιεροί Κανόνες (38ος και 41ος), ενώ από την πλευρά της σερβικής πολιτικής νομοθεσίας, εκτός του Πατριαρχείου, και κάθε εκκλησιαστική Επαρχία είναι νομικό πρόσωπο, όπως ορίζεται στο 5ο άρθρο του Καταστατικού Χάρτη της ΣΟΕ. Τα κτίρια, τα κτήματα, οι ναοί ανήκουν στην Επισκοπή· άλλωστε και στα βιβλία της Εφορίας έτσι αναφέρονται.
ιδ) Οι δωρεές για το Κοσσυφοπέδιο
Επειδή ένεκα του ήθους και του πνευματικού του αναστήματος ο Σεβ. Αρτέμιος έχαιρε και χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης των απανταχού Σέρβων και άλλων ομοδόξων ευεργετών, οι περισσότεροι εξ αυτών εμπιστεύονταν τις δωρεές τους στον ίδιο τον Σεβασμιώτατο. Ο Σεβασμιώτατος όμως με πλήρη διαφάνεια τοποθετούσε τα χρήματα στο ταμείο της Επισκοπής, στέλνοντας ευχαριστήριες επιστολές στους δωρητές.
Στη συνέχεια με πλήρη διαφάνεια  ο Σεβασμιώτατος (και μόνον αυτός, σύμφωνα με την κατάθεση του ταμία της Επαρχίας Ράσκας) έδιδε εντολές πληρωμών είτε για την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων μνημείων είτε για την ενίσχυση των Σέρβων του Κοσόβου είτε για τα συσσίτια κλπ.
Και βέβαια, προκειμένου να μη αιωρείται συνεχώς η υποψία «ενώπιον του Σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου», ότι υπήρξε παράνομος πλουτισμός είτε από τον Σεβασμιώτατο είτε από εμένα, γιατί δεν δημοσιεύετε τα οποιαδήποτε στοιχεία έχετε που τoν αποδεικνύουν;
Όμως για τις δημόσιες κατηγορίες σας σε βάρος μου, Σεβασμιώτατε, θα απαντήσω στο δεύτερο μέρος αυτής της επιστολής.
ιε) Αναλήθειες περί Αρτεμίου - Γιατί τον φοβάστε;
Λέτε, Σεβασμιώτατε, ότι: «Ο Αρτέμιος τώρα βρίσκεται στο Κόσοβο, διότι η Ιεραρχία δεν θέλει να φύγει από την περιοχή του, γιατί αν δεν είναι εκεί θα κάνει πολλά πίσω από την πλάτη μας.»
Πρέπει όμως να γνωρίζατε ότι την ημέρα που εσείς δίνατε την συνέντευξη στον κ. Πολυγένη ο κ. Αρτέμιος είχε ήδη συσκευάσει τα προσωπικά του αντικείμενα και τα βιβλία του από την Γκρατσάνιτσα, είχε αποχαιρετήσει με σύντομο πνευματικό λόγο τους πιστούς που μαζεύτηκαν γι' αυτόν και είχε αναχωρήσει οριστικά από το Κόσοβο και τα Μετόχια σύμφωνα με την απόφαση της Ιεραρχίας.
Όπως αναμφίβολα γνωρίζετε, η Ιεραρχία, στην οποία συμμετείχατε, δια του υπ' αρ. 72/179/5-5-2010 εγγράφου της ουσιαστικά εξορίζει μια για πάντα τον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο από την Επαρχία Ράσκας και Πριζρένης. Και τούτο εντελώς αντικανονικά (βλ. 87ος της εν Καρθαγένη και 16ος της Πρωτοδευτέρας).
Άλλωστε παρακάτω οριοθετείτε και τον τόπο της εξορίας του: «θα μένει σε ένα μοναστήρι, μεταξύ Καρλοβικίου και Μιτροβίτσα, είναι βόρεια από το Βελιγράδι
Επίσης οι παραπάνω δηλώσεις σας αποκαλύπτουν, Σεβασμιώτατε, ότι το πρόβλημα για σας και για όσους συμμερίζονται τις απόψεις σας ήταν ο ίδιος ο Αρτέμιος και το πλούσιο ποιμαντικό του έργο και όχι οι δήθεν οικονομικές ατασθαλίες που του καταλογίζετε.
Γιατί ποιά θα μπορούσαν να είναι τα «πολλά πίσω από την πλάτη μας» που θα μπορούσε να κάνει ένας επίσκοπος στερημένος των διοικητικών καθηκόντων και της οικονομικής διαχείρισης της Επισκοπής του, παρά μόνο το πνευματικό έργο της διαποίμανσης των χιλιάδων ψυχών που προσέτρεχαν και προστρέχουν σ᾿ αυτόν;
Και βέβαια, Σεβασμιώτατε, όλα αυτά δεν τα επιθυμείτε, επειδή ο Αρτέμιος είναι ένας μιμητής του μεγάλου Αρχιερέως Χριστού, ο οποίος θυσιάζει και θα συνεχίσει να θυσιάζει «την ψυχήν του υπέρ των προβάτων» του, ως πνευματικός πατέρας πολλών λαϊκών, κληρικών και μοναχών.
Η αποστολική του αυτή δράση έχει επιφέρει μία νέα φιλοκαλική αναγέννηση στην Πατρίδα μας αναδεικνύοντας τη σημασία του Γέροντα και του Πνευματικού στη ζωή του Ορθοδόξου Χριστιανού, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση των μεγάλων Πατέρων της Ορθοδοξίας, του Μεγάλου Βασιλείου, του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, των συγχρόνων αγίων Γερόντων της εποχής μας και φυσικά του Αγίου Γέροντός του Ιουστίνου Πόποβιτς.
Μόνο θλίψη, αλλά και ερωτηματικά για τις δικές σας ποιμαντικές θέσεις, προκαλούν τα λόγια σας περί ανευθυνότητας και απερισκεψίας του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου, όταν ουσιαστικά τον εγκαλείτε ότι, ακολουθώντας πιστά την πνευματική παράδοση των Αγίων, στάθηκε αληθινός πατέρας, ποιμένας και άριστος πνευματικός του ποιμνίου που του ενεπιστεύθη ο Κύριος.
ιστ) Τα (δήθεν) προνόμια του Αρτεμίου
Επιπλέον λέτε : «Ο Αρτέμιος πήρε τέσσερεις οι οποίοι θα πληρώνονται, θα έχει το αυτοκίνητο του ...»
Όμως και αυτά δεν αληθεύουν. Δεν υπάρχει σχετική απόφαση της Ιεράς Συνόδου που να δίνει τέτοια προνόμια στον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο. Ακόμη και για το θέμα της δικής του σύνταξης τον παρέπεμψαν στο κράτος. Πόσο μάλλον για τη μισθοδοσία των τεσσάρων ακολούθων («διάκος, ιερέας, οδηγός και μάγειρας»)...
ιζ) Το θέμα της ψηφοφορίας και η απόφαση της Ιεραρχίας
Λέτε: «Δυστυχώς ο Αρτέμιος, βγαίνει πάλι με δηλώσεις και λέει, ότι τον κρίναμε χωρίς δικαστήριο και με καταδικάσανε χωρίς αποδείξεις. Στην Ιεραρχία δεν σας το κρύβω τέθηκε και θέμα καθαιρέσεως, όμως οι Αρχιερείς είπανε ότι δεν κάνει να ντροπιαστούμε ενώπιον του Σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου, ένας φτωχός λαός ο οποίος περίμεναν βοήθεια και τα έτρωγαν οι άλλοι γύρω από τον Αρτέμιο.»
Μια πρώτη παρατήρηση στα παραπάνω αφορά την αντικανονικότητα της αποφάσεως της Συνόδου, που παραβιάζοντας τους Ιερούς Κανόνες (87ος της εν Καρθαγένη και 16ος της Πρωτοδευτέρας) -οι οποίοι σίγουρα είναι σοφώτεροι ημών-, απομάκρυνε τον Επίσκοπο Αρτέμιο χωρίς δικαστήριο, τόσο προσωρινώς στις 13-2-2010 όσο και οριστικώς στις 2-5-2010.
Οι Ιεροί Κανόνες σαφώς ορίζουν ότι ο Επίσκοπος που κατηγορείται πρέπει να δικάζεται από 12μελες -τουλάχιστον- επισκοπικό δικαστήριο, σε πρώτο και δεύτερο βαθμό (με διαφορετική σύνθεση κάθε φορά), και στη συνέχεια, εάν αποδειχθεί ένοχος, να καθαιρείται και έτσι να απομακρύνεται φυσικώ τω τρόπω από την Επισκοπή του (12ος της εν Καρθαγένη).
Διότι πουθενά στους Ιερούς Κανόνες δεν υπάρχουν τέτοιου είδους λύσεις, όπως συνταξιοδότηση, απομάκρυνση με διατήρηση του τίτλου του Επισκόπου («πρώην»). Οι Ιεροί Κανόνες λένε ρητώς: αν ο Επίσκοπος είναι άξιος να φέρει το όνομα του Επισκόπου, τότε να επισκοπεύει στην Επισκοπή του. Εάν είναι ανάξιος, τότε πρέπει να καθαιρείται (βλέπε Κυρίλλου Αλεξανδρείας Α', Β' & Γ' Κανόνες).
Αλλά και η αιτιολογία που επικαλείσθε της άρνησης να προβεί η Ιερά Σύνοδος σε δικαστήριο για την διαλεύκανση της υπόθεσης της Επαρχίας Ράσκας & Πριζρένης μόνο θλίψη και πόνο δημιουργεί, για την έντεχνη αποσιώπηση της αλήθειας.
Όχι, Σεβασμιώτατε, δεν «κλείσατε το θέμα χωρίς δίκη, για να μην ντροπιαστείτε». Διότι εσείς ο ίδιος προκαλέσατε τη δημοσίευση του κατηγορητηρίου που απαγγέλθηκε στην τελευταία Ιεραρχία της ΣΟΕ εναντίον του Αρτεμίου στη σερβική εφημερίδα «Press», όπως η ίδια ισχυρίζεται.
Αυτό έγινε αφορμή διάφορα ιστολόγια να το αναρτήσουν στο διαδίκτυο (όπως τα ελληνικά www.amethystosbooks.blogspot.com & www.nikopoulos.blogspot.com)!
Κατά τα άλλα δεν θέλατε να ντροπιαστούν οι Αρχιερείς «ενώπιον του Σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου»! Είναι προφανές ότι μάλλον δεν θελήσατε να ακουστεί σε μία κανονική εκκλησιαστική δίκη η φωνή του κατηγορουμένου συνεπισκόπου σας Αρτεμίου, διότι τότε «θα έβγαιναν στην επιφάνεια πάρα πολλά»...
Επίσης κάτι ακόμη πολύ σημαντικό για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας:
ΔΕΝ ΤΕΘΗΚΕ ΘΕΜΑ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ για τον Αρτέμιο. Η ψηφοφορία διεξήχθη με τις εξής δύο εναλλακτικές προτάσεις:
α) Να μείνει στον θρόνο του ο Αρτέμιος - β) Να συνταξιοδοτηθεί
Και όχι: α) Να καθαιρεθεί - β) Να συνταξιοδοτηθεί.
Στην πρώτη περίπτωση φαίνεται ότι η πλειοψηφία τιμώρησε τον Σεβασμιώτατο -πράγμα δυσάρεστο στον λαό. Στη δεύτερη φαίνεται ότι τον λυπήθηκαν -πράγμα πιο εύπεπτο από «τον όχλον τούτον τον μη γινώσκοντα τον νόμον».
Ωστόσο στη συνέχεια με τη φράση: «Κοιτάξτε αν τον δικάσουμε θα βγούνε στην επιφάνεια πάρα πολλά! Του ζητήσαμε να παραιτηθεί και δεν ήθελε, και αναγκαστήκαμε να το κάνουμε εμείς.» δεν μας αποκαλύπτετε εις βάρος ποίου θα ήταν αυτά τα πολλά που θα έβγαιναν στην επιφάνεια και από ποιούς αναγκαστήκατε να προβείτε στην συνταξιοδότηση του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου. Μας δημιουργήσατε πολλά ερωτηματικά, που σίγουρα θέλουν τις απαντήσεις τους.
ιη) Ο Μοναχισμός στο Κοσσυφοπέδιο
Τώρα θα μου επιτρέψετε να κάνω και μία γενική τοποθετήση για την υπόθεση του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου.
Ο Σεβασμιώτατος ήταν και παραμένει λαοφιλής και λαοπρόβλητος. Το μαρτυρεί πλήθος γεγονότων. Ο λαός του Κοσόβου, εδώ και χρόνια, από τη στιγμή που ξεκίνησε ο διωγμός κατά του Σεβασμιωτάτου, στέκεται δίπλα του αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του τον πραγματικό πατέρα και ποιμένα που ο Θεός τους χάρισε σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια.
Για όσους δεν ζουν από κοντά το δράμα του Κοσόβου, είναι πολύ διαφωτιστικά τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και δείχνουν απλούς ανθρώπους με δάκρυα στα μάτια να συμπαραστέκονται και να στηρίζουν παντοιοτρόπως τον Σεβασμιώτατο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Όμως αυτό που κυρίως δείχνει ότι ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος καθιερώθηκε στη συνείδηση της Εκκλησίας ως πρότυπο αληθινού ποιμένα είναι ο αντίκτυπος που έχουν όλα τα παραπάνω στη ζωή των μοναχών του Κοσόβου. Οι μοναχοί, Σεβασμιώτατε, μαρτυρούν με την ζωή και την αυταπάρνησή τους για την Αλήθεια του Ευαγγελίου.
Γι᾽ αυτό και ανέκαθεν σε εποχές αιρέσεων (όπως π.χ. κατά την περίοδο της εικονομαχίας) ο πιστός λαός τους εμπιστευόταν περισσότερο. Η συνείδησή τους αποτελούσε και την βαθύτερη συνείδηση της Εκκλησίας.
Αυτήν τη στιγμή όμως πάνω από τους μισούς μοναχούς και μοναχές του Κοσόβου έχουν εγκαταλείψει τα Μοναστήρια τους υπό καθεστώς διωγμού, επειδή ακριβώς δεν αποδέχονται την άδικη και αντικανονική απόφαση της Συνόδου για την απομάκρυνση του Αρτεμίου, την επιβολή των δύο Τοποτηρητών και την επιβολή όσων άλλων δεινών διαισθάνονται ότι θα επακολουθήσουν...
Τόσο κατορθώσατε να πλήξετε την συνείδηση όλων αυτών των ευαίσθητων ψυχών, ώστε να φθάσουν να θεωρήσουν καλύτερο να εγκαταλείψουν το Μοναστήρι τους -υπό την απειλή μάλιστα σοβαρωτάτων ποινών-, παρά να απαρνηθούν τον αληθινό Ποιμένα τους, συμμορφούμενοι με τις άδικες αποφάσεις εναντίον του.
Έτσι με τη θυσιαστική τους αυτή πράξη, περισώζουν το σπουδαιότερο: την τήρηση της αλήθειας και της κανονικής παράδοσης μέσα στην Εκκλησία.
Όσο για τους υπολοίπους μοναχούς που δεν έχουν ακόμη αναχωρήσει, αυτό δεν σημαίνει ότι συνευδοκούν και αποδέχονται τις αντικανονικές αποφάσεις της Ιεραρχίας, αλλά ότι προς το παρόν παραμένουν καταπιεζόμενοι υπό το καθεστώς των απειλών και διώξεων.
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είπε στους Μαθητές του. «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν» (Ιωάν. ιε' 20). Αυτό πιστεύω ταπεινά ότι βιώνουν σήμερα ο Αρτέμιος και οι μοναχοί του, όπως το εβίωσε και ο Άγιος Ιουστίνος του Τσέλιε «συν πάσι τοις Αγίοις».
Με σεβασμό στην αρχιερωσύνη σας
π. Συμεών Βιλόβσκι
25-6-2010
http://www.impantokratoros.gr/symeon-epistolh.el.aspx

1)ΜΥΡΟ ΕΤΡΕΞΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΜΑΧΙΟ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΕΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑ -ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ 2)ΕΤΡΕΞΕ ΜΥΡΟ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ!

Θαύμα έγινε στο Ιάσιο της Ρουμανιάς όταν μύρο άρχισε να τρέχει από το λείψανο ενός από τους αγίους μάρτυρες και ομολογητές που μαρτύρησαν και πέθαναν στις φυλακές του Αιουντ(Aiud),θύματα της κομμουνιστικής θηριωδίας


Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή
Η εικόνα των αγίων μαρτύρων και ομολογητών
του Αιουντ(Aiud)
Στις 19 Μαρτίου 2009,στο θέατρο Λουτσεάφαρουλ του Ιασίου της Ρουμανίας,παρουσία μερικών εκατοντάδων χριστιανών έγινε μια ομιλία με τελικό σκοπό να ξεκινησει μια καμπανια για να μαζευθούν υπογραφές υπέρ της αγιοποιησης των μάρτυρων των κομμουνιστικών φυλακών, από τη Ρουμανική Ιερά Σύνοδο(η οποία, σε αντίθεση με τους Ρώσους αρνείται να το κάνει,για πολιτικούς λόγους)

Στο τέλος της ομιλίας οι παρευρισκόμενοι προσκλήθηκαν να προσκυνήσουν ένα λειψανάκι κάποιου από τους μάρτυρες-ομολογητές του Αιουντ.Ξαφνικά άρχισε να αναβλύζει από αυτό μύρο!



Φέτος, στις 19 Μαρτίου 2010,επαναλήφθηκε η συνάντηση στο ίδιο μέρος,στο θέατρο Λουτσεάφαρουλ του Ιασίου.Στο τέλος όταν πήγαν να προσκυνήσουν τα ίδια λειψανα,άρχισε να τρέχει πάλι μύρο!

Ας δούμε πως διηγείται το γεγονός ο π.Χρυσόστομος:

‘’Ενώ κρατούσα τα άγια λείψανα,αισθάνθηκα μια δυνατή μυρωδιά.Δεν είπα όμως τίποτα για να μην νομίσει ο κόσμος ότι είναι κάποια απάτη.Κάλεσα τον θεολόγο Ντανιόν Βασίλε(σ.σ.είναι ο κάτοχος του λειψάνου.Προκειται για έναν από τους μεγαλύτερους αυτή τη στιγμή αντι οικουμενιστές ομολογητές στην Ρουμανία,ο οποιος δίνει δεκάδες διαλέξεις σ’όλη τη χώρα και στο εξωτερικό)

Μόλις σιγουρευτηκε και αυτός το είπαν στον κόσμο.



Τα μικρά αυτά λειψανάκια προέρχονται από τη Μονή Πέτρου Βόντα όπου ηγούμενος είναι ο π.Ιουστίνος ΠίρβουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΏ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ..ΚΑΙ ΕΔΩΤα λειψανάκια αυτα έχουν βρεθεί στους ομαδικούς τάφους οπου οι κομμουνιστές έριχναν τα θύματά τους,τους κρατουμένους των τρομερών φυλακών του Αιουντ.Εκεί ο π.Ιουστίνος έχει φτιάξει προς τιμήν τους και ένα μνημειό .Τα λειψανάκια τα μοιράζει ως ευλογία σε ιερείς και όπου αυτός κρίνει ότι πρέπει.

Ας είναι οι άγιοι αυτοί μάρτυρες ένα παράδειγμα για εμάς τους χριστιανούς των έσχατων καιρών και ας προσευχόμαστε σ’αυτούς.

ΕΤΡΕΞΕ ΜΥΡΟ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ!

Η εικόνα του αγίου νεομάρτυρος Ευγενίου Ροντιόνωφ άρχισε να τρέχει μύρο στην εκκλησία του Αγίου Λουκά στην Penza.Ο Ρώσος στρατιώτης εκτελέστηκε στην Τσετσενία το 1996 επειδή δεν αρνήθηκε την ορθόδοξη πίστη του,αρνούμενος να βγάλει το σταυρό που φορούσε στο λαιμό του.




Το μύρο άρχισε να τρέχει σε δυό σημεία.Στην παλάμη και στο σημείο που φορούσε το σταυρό του,δήλωσε στους δημοσιογράφους ο π.Αλέξιος Μπούρτσεφ.



Σύμφωνα με τον ιερέα το γεγονός συνέβη την 15η Φεβρουαρίου το βράδυ,όταν οι παριστάμενοι άρχισαν να αισθάνονται μια εντονη μυρωδιά μύρου



Ο ιερέας επίσης ανέφερε ότι στις 15 Φεβρουαρίου- ο γεννημένος στην Penza Άγιος Ευγένιος Ροντιόνωφ –έιχε συλληφθει και είχε μείνει αιχμάλωτος για πολλούς μήνες μέχρι τη δολοφονία του

proskynitis.blogspot.com
πηγή-www.interfax-religion.ru
πηγή φώτο-www.rusderjavnaya.info

Γέρων Παΐσιος o Αγιορείτης, Αντίχριστος, Οικουμενισμός - Συγκρητισμός Σχέδια διαβόλων. ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ: ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΜΑΣΣΩΝΙΑ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Οικουμενισμός - Συγκρητισμός Σχέδια διαβόλων
Γέρων Παΐσιος o Αγιορείτης

 Οικουμενισμός, και κοινή αγορά, ένα κράτος μεγάλο, μια θρησκεία στα μέτρα τους. Αυτά είναι σχέδια διαβόλων. Οι Σιωνιστές ετοιμάζουν κάποιον για Μεσσία. Γι' αυτούς ο Μεσσίας είναι βασιλιάς, δηλαδή θα κυβερνήση εδώ στην γη. Οι Ιεχωβάδες και αυτοί αποβλέπουν σε έναν βασιλιά επίγειο. Θα παρουσιάσουν οι Σιωνιστές έναν, και οι Ιεχωβάδες θα τον δεχθούν. Θα πουν «αυτός είναι». Θα γίνη μεγάλη σύγχυση. Μέσα στην σύγχυση αυτή όλοι θα ζητούν έναν Μεσσία, για να τους σώση. Και τότε θα παρουσιάσουν κάποιον που θα πη: «Εγώ είμαι ο Ιμάμης, εγώ είμαι ο πέμπτος Βούδας, εγώ είμαι ο Χριστός που περιμένουν οι Χριστιανοί, εγώ είμαι αυτός που περιμένουν οι Ιεχωβάδες, εγώ είμαι ο Μεσσίας των Εβραίων». Πέντε «εγώ» θα έχη!... (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τ. Β'- Πνευματική αφύπνιση, Ι. Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θες/νίκης 1999,σ.176)  




Όλα από ‘κει ξεκινούν 

Μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε ένας επίσκοπος από το Πατριαρχείο. Του είχα πεί: « Μα τι κατάσταση είναι αυτή; Από την μια ο Οικουμενισμός, από την άλλη ο Σιωνισμός, ο σατανισμός!...Σε λίγο θα προσκυνούμε τον διάβολο με τα δυό κέρατα αντί για τον δικέφαλο αετό». «Σήμερα, μου λέει, δύσκολα βρίσκεις επισκόπους σαν τον επίσκοπο Καισαρείας Παΐσιο τον Β'». Ο Παΐσιος ο Β' τι έκανε; Πήγαινε στον Σουλτάνο για τα αιτήματά του με ένα σχοινί δεμένο στην μέση, αποφασισμένος δηλαδή
να τον κρεμάσουν οι Τούρκοι. Σαν να έλεγε στον Σουλτάνο: «Μην ψάχνης σχοινί και χασομεράς ˙ άμα θέλης να με κρεμάσης, έτοιμο το έχω το σχοινί»...Βλέπετε πως τους έφερνε σβούρα; Κι αυτό, γιατί είχε αποφασίσει τον θάνατο. Αν δεν αποφασίση κανείς τον θάνατο, τίποτε δεν γίνεται. Όλα από ‘κεί ξεκινούν. (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, έ.ά., σ.230-232) 


Γίνεται ειρήνη με αμαρτωλό συνεταιρισμό; 

Τα βιβλία των Μακκαβαίων να τα διαβάσετε όλα. Είναι πολύ δυνατά. Τι διαταγή είχε δώσει ο Βασιλιάς! Να καταπατήσουν οι ελέφαντες τους Ισραηλίτες! Πήγαν οι άλλοι, ετοίμασαν την τελετή, πότισαν πεντακόσιους ελέφαντες με δυνατό κρασί και λιβανωτό, για να τους εξαγριώσουν, και περίμεναν τον Βασιλιά να παρουσιασθή, για να αρχίσουν την τελετή. Αλλά ο βασιλιάς είχε ξεχάσει την διαταγή που έδωσε. Πηγαίνει ο ελεφαντάρχης να ειδοποιήση τον βασιλιά, γιατί δεν είχε παρουσιασθή ακόμη. «Βασιλιά, του λέει, σε περιμένουμε. Όλα τα έχουμε έτοιμα ˙ τους ελέφαντες, τους Ιουδαίους, οι προσκαλεσμένοι περιμένουν». «Ποιος σας είπε να κάνετε τέτοιο πράγμα;», του λέει! Φωνές, απειλές... Και αυτό δεν έγινε μια φορά αλλά τρείς (*). Μικρό πράγμα ήταν να ξεχάση ο βασιλιάς την εντολή που είχε δώσει ο ίδιος; Και όχι μόνον αυτό αλλά τελικά άλλαξε όλη την στάση του προς τους Ιουδαίους. Όλη η βάση εκεί είναι: Να μετανοήση ο κόσμος. -Γέροντα οι σύλλογοι ειρήνης που ιδρύονται από διάφορα κράτη βοηθούν για την ειρήνη στον κόσμο; -Εξαρτάται. Είναι και μερικοί που ξεκινούν με καλή διάθεση. Αλλά, όταν μαζεύωνται τι μάγοι, τι πυρολάτρες, τι Προτεστάντες, ένα σωρό - άκρη δεν βρίσκεις -, για να φέρουν την ειρήνη στον κόσμο, πώς να βοηθήσουν; Ο Θεός να με συγχωρέση, αυτά είναι κουρελούδες του διαβόλου. Γίνεται ειρήνη με αμαρτωλό συνεταιρισμό; Πως μπορεί να έρθη η ειρήνη, όταν οι άνθρωποι δεν ἔχουν συμφιλιωθή με τον Θεό; Μόνον όταν συμφιλιωθή ο άνθρωπος με τον Θεό, έρχεται και η εσωτερική ειρήνη και η εξωτερική. Για να συμφιλιωθή όμως ο άνθρωπος με τον Θεό, πρέπει να έρθη σε συναίσθηση, να μετανοήση, να ζη σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, και τότε έρχεται η Χάρις και η ειρήνη του Θεού μέσα του, οπότε μπορεί να βοηθήση και για την ειρήνη γύρω του. (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, έ.ά.,   σ.   355-356)  


Διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου 

Ιδιαιτέρως σεβόταν τον Οικουμενικό θρόνο. Αναγνώριζε την πανορθόδοξη αποστολή του και κατανοούσε την δύσκολη θέση που βρίσκεται. Προσευχόταν πολύ και τον υπερασπίστηκε δημόσια σε πολλές περιπτώσεις.  Από το Στόμιο είδαμε τον Γέροντα σφοδρό πολέμιο των αιρέσεων. Στα θέματα της πίστεως ήταν ακριβής και ασυγκατάβατος.  Είχε μεγάλη ορθόδοξη ευαισθησία, γι' αυτό δεν δεχόταν συμπροσευχές και κοινωνία με πρόσωπα μη ορθόδοξα. Τόνιζε: «Για να συμπροσευχηθούμε με κάποιον, πρέπει να συμφωνούμε στην πίστη». Διέκοπτε τις σχέσεις του ή απέφευγε να δη κληρικούς που συμμετείχαν σε κοινές προσευχές με ετεροδόξους. Τα «μυστήρια» των ετεροδόξων δεν τα αναγνώριζε και συμβούλευε οι προσερχόμενοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, να κατηχούνται καλά πριν βαπτισθούν.  Καταπολέμησε τον οικουμενισμό και μιλούσε για το μεγαλείο και την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, την πληροφορία του αρυόμενος από την εν καρδία του θεία χάρι. Ο βίος του αποδείκνυε την υπεροχή της Ορθοδοξίας.  Για ένα διάστημα είχε διακόψει, μαζί με όλο σχεδόν το υπόλοιπο Άγιον Όρος, το μνημόσυνο του πατριάρχου Αθηναγόρα για τα επικίνδυνα ανοίγματά του προς τους Ρωμαιοκαθολικούς. Αλλά το έκανε με πόνο: «Κάνω προσευχή», είπε σε κάποιον, «για να κόβη ο Θεός μέρες από μένα και να τις δίνη στον πατριάρχη Αθηναγόρα, για να ολοκληρώση την μετάνοιά του».  Για τους Αντιχαλκηδονίους (μονοφυσίτες) είπε: «Αυτοί δεν λένε ότι δεν κατάλαβαν τους αγίους Πατέρες, αλλ' ότι οι άγιοι Πατέρες δεν τους κατάλαβαν. Δηλαδή σαν να έχουν αυτοί δίκαιο και τους παρεξηγήσανε».Χαρακτήρισε ως βλασφημία κατά των αγίων Πατέρων την προτεινόμενη κάθαρση των Λειτουργικών βιβλίων από τον χαρακτηρισμό του αιρετικού για τον Διόσκορο και Σεβήρο. Είπε: «Τόσοι άγιοι Πατέρες που είχαν θείο φωτισμό και ήταν σύγχρονοι δεν τους κατάλαβαν και τους παρεξήγησαν, και ερχόμαστε εμείς μετά από τόσους αιώνες να διορθώσουμε τους αγίους Πατέρες; Αλλά και το θαύμα της αγίας Ευφημίας δεν το υπολογίζουν; Και αυτή παρεξήγησε τον τόμο των αιρετικών;». Χωρίς να επιδιώκη να φαίνεται ομολογητής, με τον τρόπο του, αντιδρούσε, μιλούσε και έγραφε σε εκκλησιαστικά πρόσωπα. «Η Εκκλησία», έλεγε, «δεν είναι καράβι του κάθε επισκόπου να κάνει ότι θέλει». Οι αντιδράσεις του αυτές συνωδεύονταν από πολλή προσευχή και αγάπη για την Εκκλησία, αλλά και για τους παρεκτρεπομένους, και προϋπέθεταν απάθεια, διάκριση και άνωθεν φωτισμό. († Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Άγιον Όρος 2004, σ.690-691)  


Τα τρία πλοκάμια του διάβολου 

Ο διάβολος έχει τρία πλοκάμια. Για τους φτωχούς τον κουμμουνισμό, για τους πιστούς τον οικουμενισμό και για τους πλουσίους την μασσωνία.

 († Μακαρίου Ιερομονάχου, Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι σοφίας και χάριτος,   Άγιον Όρος, σελ. 73)
Εκ του περιοδικού "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ" Αριθ. Φύλ. 634 Νοέμβριος 2005
http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/o_26.html

impantokratoros.

27 Ιουνίου Συναξαριστής Σαμψών Οσίου, Ανθούσης Οσίας, Ανεκτού, Ιωάννας Μυροφόρου, Λουκά Ερημίτου,Θεραπών, Μακάριου, Μαρκίου & Μαρκίας, Πιερίου Ιερομ.,Ιωάννας Οσίας,Μνήμη διηγήσεως Συνεσίου, Ιακώβου Νεομάρτυρα, Σεραπίων Οσίου, Γρηγορίου,Αλεξάνδρου,Βλαδίμηρου & Πέτρου Αγίων,Κυρίων Β΄Αγίου.

Ὁ Ὅσιος Σαμψὼν ὁ Ξενοδόχος 

Ὁ Ὅσιος Σαμψὼν ἐγεννήθηκε στὴ Ρώμη, ἀπὸ εὔπορους καὶ εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ ἦταν συγγενὴς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ἐσπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία καὶ ἰατρική. Μεταχειρίσθηκε ὅμως τὴν ἰατρικὴ ὄχι σὰν ἐπικερδὲς ἐπάγγελμα, ἀλλὰ γιὰ εὐεργετικοὺς καὶ φιλανθρωπικοὺς σκοπούς. Ὁδηγὸς στὸ βίο του ἦταν ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ἡμῶν οἰκτίρμων ἐστί». Ἔτσι ὁ Ὅσιος Σαμψὼν ἦταν προστάτης ἰατρὸς τῶν φτωχῶν. Τὴν οἰκία του τὴν εἶχε μετατρέψει σὲ νοσοκομεῖο καὶ περιέθαλπε πάσχοντες ἀστέγους.
Ὅταν ἀπέθαναν οἱ γονεῖς του, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ὁ Σαμψὼν συνέχισε τὴν ζωή του στὴν Κωνσταντινούπολη προσευχόμενος στοὺς ναοὺς τῶν Ἁγίων Προφητῶν. Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μηνᾶς (536 – 552 μ.Χ.), βλέποντας τὸ ἔργο καὶ τὴν ἀρετὴ τοῦ Σαμψών, τὸν ἐχειροτόνησε ἱερέα.
Μὲ ὅση περιουσία τοῦ ἀπέμεινε, ὁ Ὅσιος ἔκτισε νοσοκομεῖο, ποὺ ἀναδείχθηκε σὲ φημισμένο φιλανθρωπικὸ ἵδρυμα. Ἡ φήμη του προσείλκυσε τὴν εὔνοια καὶ αὐτοῦ τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ (541 μ.Χ.), τὸν ὁποῖο ἐθεράπευσε ἀπὸ βαριὰ ἀσθένεια. Ὁ αὐτοκράτορας ἀπὸ εὐγνωμοσύνη ἀνακαίνισε τὸν ξενώνα, ποὺ εἶχε καταστραφεῖ ἀπὸ πυρκαγιὰ τὸ 532 μ.Χ., δίνοντάς του τὸ ὄνομα τοῦ ἰατροῦ ποὺ τὸν ἐθεράπευσε.
Ὁ ξενώνας τοῦ Ὁσίου Σαμψὼν κατεῖχε ξεχωριστὴ θέση ἀνάμεσα σὲ ὅλα τὰ νοσηλευτικὰ ἱδρύματα τῆς ἐποχῆς του. Εὑρισκόταν μεταξὺ τῶν ναῶν τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ τῆς Ἁγίας Εἰρήνης, σύγχρονοι δὲ μελετητὲς τὸν τοποθετοῦν στὰ βόρεια τῆς Ἁγίας Σοφίας. Τὸ Δεκέμβριο τοῦ 536 μ.Χ. καταστράφηκε πάλι ἀπὸ πυρκαγιὰ καὶ ξανακτίσθηκε. Ἡ «Σύνοψις τῶν Βασιλικῶν» στὸ τέλος τοῦ 9ου αἰῶνος μ.Χ. ὅριζε πὼς ὅλα τὰ προνόμια ποὺ εἶχαν δοθεῖ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας στὸν ξενώνα τοῦ ἀειμνήστου Σαμψὼν πρέπει νὰ διατηρηθοῦν. Ὁ Κωνσταντίνος ὁ Πορφυρογέννητος γράφει στὸ ἔργο του «Περὶ Βασιλείου Τάξεως», ὅτι ὁ διευθυντὴς τοῦ ξενῶνος τοῦ Σαμψὼν ἐκρατοῦσε στὴ λιτανεία τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων τὸ ἕκτο λάβαρο. Ὁ ξενώνας ἐλειτούργησε ἄριστα μέχρι τὸν 13ο αἰώνα καὶ αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸ κείμενο τοῦ Μανουὴλ Φιλῆ (1275 – 1345), ὁ ὁποῖος ἐξέφρασε τὴν εὐχὴ ὁ ἀνιψιὸς τοῦ Μιχαὴλ Η’ Παλαιολόγου νὰ γίνει δεύτερος Σαμψών.
Ὁ Ὅσιος Σαμψὼν ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, σὲ βαθὺ γήρας, στὸν ξενώνα του. Τὸ τίμιο λείψανό του ἐτοποθετήθηκε στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μωκίου.



Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁ φέρων τὴν μίμησιν, τῶν τοῦ Θεοῦ οἰκτιρμῶν, ἐνθέου χρηστότητος, ἀναβλυστάνεις κρουνούς, Σαμψὼν ἱερώτατε· σὺ γὰρ θεομιμήτῳ, ἐλλαμφθεὶς συμπαθείᾳ, ὤφθης τῶν τεθλιμμένων, καὶ πασχόντων ἀκέστωρ, παρέχων ἑνὶ ἑκάστῳ, ῥῶσιν καὶ ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως.
Ὡς ἰατρὸν πανάριστον, καὶ λειτουργὸν εὐπρόσδεκτον, οἱ τῇ σορῷ του τῇ θείᾳ προστρέχοντες, Σαμψὼν θεόφρον Ὅσιε, συνελθόντες σε ὕμνοις καὶ ψαλμοῖς ἀνυμνοῦμεν, Χριστὸν δοξάζοντες, τὸν τοιαύτην σοι χάριν, παρέχοντα τῶν ἰάσεων.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ἀσθενούντων ὁ ἰατρός· χαίροις θλιβομένων, ὁ θερμότατος ἀρωγός· χαίροις τῶν πενήτων, καὶ ξένων ἀντιλήπτωρ, Σαμψὼν Χριστοῦ θεράπον, ἀξιοθαύμαστε.

 

 Ἡ Ὁσία Ἰωάννα ἡ Μυροφόρος 

Ἡ Ὁσία Ἰωάννα ἡ Μυροφόρος ἦταν σύζυγος τοῦ Χουζᾶ, ἐπιτρόπου τοῦ Ἡρώδη, καὶ διακονοῦσε τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες Μυροφόρες γυναῖκες. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

 

 

 

 

Ὁ Ἅγιος Ἄνεκτος ὁ Μάρτυρας ἐν Καισαρείᾳ τῆς Παλαιστίνης 

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἄνεκτος, εὐσεβὴς καὶ ζηλωτὴς Χριστιανός, ποὺ μὲ τοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα του, ἀποτελοῦσε πολύτιμη δύναμη τῆς Ἐκκλησίας στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας, ἐμαρτύρησε ἐπὶ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Ὁ ἡγεμόνας τῆς πόλεως αὐτῆς, Οὐρβανός, ἀφοῦ συνέλαβε τὸν Ἄνεκτο καὶ δὲν μπόρεσε νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν πίστη του, κατέφυγε στὴν ὠμὴ καὶ θηριώδη βία τῶν βασανιστηρίων. Στὴν ἀρχὴ τὸν ἐράβδισαν καὶ ἔπειτα τοῦ ἔσχισαν τὰ πλευρὰ μὲ σιδερένια νύχια, ἐτρύπησαν τοὺς ἀστραγάλους του καὶ ἔκαψαν τὶς πληγές του μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Ὅταν οἱ δήμιοι εἶδαν ὅτι ἀκόμα ἀνέπνεε, τὸν ἀποκεφάλισαν, τὸ 298 μ.Χ. Ἔτσι ὁ Μάρτυς ἔλαβε τὸν ἀμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου καὶ εἰσῆλθε στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου του.

 

Οἱ Ἅγιοι Θεράπων, Μακάριος, Μάρκιος καὶ Μαρκία οἱ Μάρτυρες

Περὶ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Θεράποντος καὶ Μακαρίου δὲν ἔχουμε ἱκανὰ ἁγιολογικὰ στοιχεῖα καὶ ἡ μνήμη τους ἀποσιωπᾶται σὲ διάφορους Συναξαριστές. Ἡ Μάρτυς Μαρκία ἐμαρτύρησε διὰ ξίφους, ἐνῶ ὁ Μάρτυς Μάρκιος ὁδηγήθηκε στὸν ἄρχοντα τοῦ Ἰκονίου Περίνιο καὶ ἐπειδὴ ὁμολογοῦσε τὸν Χριστό, ἔγδαραν τὸ σῶμά του, τὸν ἔβαλαν ἐπάνω σὲ πυρακτωμένη σχάρα, ἔκοψαν τὴ γλώσσα του, καὶ στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισαν.

 

Ὁ Ἅγιος Πιέριος ὁ Ἱερομάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Πιέριος ἦταν πρεσβύτερος στὴν Ἀντιόχεια καὶ ἐτελειώθηκε διὰ πυρός.
Ὁρισμένοι Συναξαριστές, μαζὶ μὲ τὴ μνήμη τοῦ Ἱερομάρτυρος Πιερίου, ἀναφέρουν καὶ αὐτὴ τοῦ ἀδελφοῦ του Ἰσιδώρου.

 

Ὁ Ὅσιος Λουκᾶς ὁ Ἐρημίτης

Ὁ Ὅσιος Λουκᾶς, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

 Μνήμη διηγήσεως Συνεσίου

Ἡ διήγηση τοῦ Ἁγίου Συνεσίου, Ἐπισκόπου Κυρήνης, περὶ Εὐαγρίου φιλοσόφου, εὑρίσκεται στὸ Λειμωνάριο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.

 

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Νεομάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἰάκωβος ἐμαρτύρησε κατὰ τὸν 15ο ἢ 16ο αἰώνα μ.Χ.
Διαβάζουμε: «Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἰακώβου, ἐξ Ἐμέσης τῆς Συρίας καὶ ἐν Τριπόλει τοῦ Λιβάνου ἀθλήσαντος».

 

Ὁ Ὅσιος Σεραπίων ἐκ Ρωσίας

Ὁ Ὅσιος Σεραπίων τῆς λίμνης τοῦ Κόζε ἔζησε στὴ Ρωσία τὸν 16ο αἰώνα μ.Χ. Ἐβαπτίσθηκε στὴν οἰκία τοῦ βογιάρου Ζαχαρία Πλέσεεβ, στὴ Μόσχα, καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Σέργιος. Τὸ 1560 ἀποσύρθηκε στὴν περιοχὴ τῆς λίμνης Κόζε καὶ ἔζησε κοντὰ στὸν ἐρημίτη Νήφωνα ποὺ τὸν ἔκειρε μοναχὸ μὲ τὸ ὄνομα Σεραπίων. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς καὶ ἀνήγειρε μονὴ, τὸ 1611.

 

Οἱ Ἅγιοι Γρηγόριος, Ἀλέξανδρος, Βλαδίμηρος καὶ Πέτρος οἱ Ἱερομάρτυρες 

Οἱ Ἅγιοι Ἱερομάρτυρες ἄθλησαν στὴ Ρωσία. Οἱ Γρηγόριος, Ἀλέξανδρος καὶ Βλαδίμηρος τὸ 1918 καὶ ὁ Πέτρος τὸ 1939.

 

Ὁ Ἅγιος Κυρίων Β’ ὁ Ἱερομάρτυρας 

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Κυρίων Β’, κατὰ κόσμον Γεώργιος Σαντζαγκλισχβίλι, ἐγεννήθηκε τὸ 1855 στὸ χωριὸ Νικόζι τῆς περιοχῆς Γκόρι τῆς Γεωργίας ἀπὸ ἱερατικὴ οἰκογένεια. Μετὰ τὰ ἐγκύκλια γράμματα, καὶ ἀφοῦ ἀνατράφηκε μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου, παρακολούθησε μαθήματα στὴ Θεολογικὴ Ἀκαδημία τοῦ Κιέβου καὶ μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του διορίσθηκε ὡς βοηθὸς τοῦ κοσμήτορος τῆς Ἀκαδημίας τῆς Ὀδησσοῦ. Ἐκάρη μοναχός, τὸ 1886, καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Κυρίων. Ἀπὸ τότε ἀφιερώθηκε μὲ ἱερὸ ζῆλο στὴ συγγραφὴ καὶ τὴ μελέτη.                                                      Μὲ τόλμη ὁ Ἅγιος ἀγωνίσθηκε κατὰ τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν ποὺ λυμαίνονταν τοὺς ναοὺς τῆς Γεωργίας καὶ ἀγωνίσθηκε μὲ θάρρος γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν δημευμένων ἀπὸ τὸ κράτος ἐκκλησιῶν.
Τὸ 1901, ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας Γκόρι καὶ διακόνησε στὴ συνέχεια στὴ Χαρσώνα, τὸ Ὀρὲλ καὶ τὸ Σοχούμι. Τὸ Ρωσικὸ καθεστὼς ἔδωσε τὴν ἄδεια, μετὰ ἀπὸ συνεχεῖς διώξεις τοῦ Ἁγίου, νὰ ἀνυψωθεῖ σὲ Ἀρχιεπίσκοπο Πολὼτσκ καὶ Βιτέμπσκ, ἀλλὰ δὲν τοῦ ἐπέτρεπε νὰ ἐπιστρέψει στὴ Γεωργία. Αὐτὸ ἔγινε τὸ 1917 καὶ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ ἰδίου ἔτους ὁ Κυρίων ἐξελέγη Πατριάρχης τῆς Γεωργίας. Ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ ἀγωνίσθηκε σθεναρὰ γιὰ τὰ δίκαια τῆς Γεωργιανῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ αὐτοκέφαλό της, ἀλλὰ αὐτὸ ἐξόργισε πολλούς. Ἔτσι στὶς 27 Ἰουνίου 1918 ὁ Πατριάρχης Κυρίων εὑρέθηκε δολοφονημένος στὴν πατριαρχικὴ κατοικία στὴ μονὴ Μερτκόπι. Οἱ ἔρευνες ποὺ ἀκολούθησαν ἦσαν τυπικὲς καὶ ὁ δολοφόνος δὲν εὑρέθηκε ποτέ.

 Η Οσία Ανθούσα

Η Οσία Ανθούσα η Ομολογήτρια, έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου. Ανατράφηκε από τούς γονείς της, Στρατήγιο και Φεβρωνία, με ευσέβεια και πίστη προς τον Κύριο. Επέλεξε να μείνει άγαμη και να αφοσιωθεί στην Αληθινή πίστη του Χριστού. Ίδρυσε δύο μονές. Αυτή του Μαντινέου με ναό αφιερωμένο στην Αγία Άννα και αυτή των Αγίων Αποστόλων, η οποία λειτούργησε σαν γυναικεία Μονή. Στους διωγμούς πού έγιναν, στην αυτοκρατορία του Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου η Αγία Ανθούσα, ήταν μία από τούς πιο ένθερμους υποστηρικτές της Χριστιανικής πίστης. Λόγω των αγώνων της, συνελήφθηκε και βασανίστηκε. Ὅμως με την βοήθεια του Κυρίου προέβλεψε την σωτηρία της βασίλισσας, από μία σοβαρή ασθένεια, και το γεγονός ότι θα τεκνοποιούσε. Η θεόσταλτη αυτή πρόβλεψή της έκανε την βασίλισσα να σεβαστεί την Αγία και να συμμετέχει στους αγώνες της. Έτσι η Αγία Ανθούσα η ομολογήτρια, μπόρεσε να συνεχίσει αδιατάρακτη το έργο της μέχρι την τελευταία της πνοή. Απεβίωσε εν ειρήνη.
  Μέγας Συναξαριστής 
http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/27.html

Πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε το θάνατο και την μέλλουσα κρίση γιατί εκείνοι που δεν τα περιμένουν εύκολα κυριέυονται απο τα πάθη

Από το βίο του άγίου Αντώνιου

O ΑΓΙΟΣ Αντώνιος έλεγε στους μαθητές του: Για να μην πέφτουμε σε αμέλεια και αφήνουμε την άσκηση, καλό είναι να μελετάμε πάντα τον αποστολικό λόγο: «Καθ' ημέραν αποθνήσκω» (Α' Κορ. 15:31).
Γιατί αν έτσι ζούμε κι εμείς, με καθημερινή δηλαδή την αίσθηση τού θανάτου, δεν θ' αμαρτήσουμε.
Αυτό πού λέω, σημαίνει τούτο: Κάθε πρωί πού ξυπνάμε, (νά πιστεύουμε πώς δεν θα ζήσουμε μέχρι το βράδυ. Και όταν πέφτουμε για ύπνο,) να πιστεύουμε πώς δεν θα σηκωθούμε. Γιατί είναι άγνωστη, φυσικά, ή διάρκεια της ζωής μας και μετριέται καθημερινά από τη θεία πρόνοια.
Αν λοιπόν είμαστε έτσι τοποθετημένοι εσωτερικά, ούτε θ' αμαρτήσουμε ούτε καμιά κακή επιθυμία θα έχουμε ούτε θα οργιστούμε εναντίον κανενός ούτε θα μαζέψουμε θησαυρούς πάνω στη γη.
'Αλλά, περιμένοντας καθημερινά το θάνατο, θα γίνουμε φτωχοί, και σε όλους θα τα συγχωρούμε όλα. Μα ούτε και γυναίκα θα ποθήσουμε ούτε κάποιας άλλης αισχρής ηδονής την απόλαυση θα κυνηγήσουμε, αλλά, σαν φευγαλέα πού είναι, θα τη σιχαθούμε, ζώντας συνεχώς με την αγωνία (της φρικτής απολογίας μας) και έχοντας μπροστά στα μάτια μας την ήμέρα της κρίσεως τού Θεού και τουτο γιατί ο μεγάλος φόβος και ή ταλαιπωρία των βασάνων διαλύει τη γλυκύτητα της ηδονής και ανασταίνει την ψυχή όταν αρχίσει να πέφτει.

Από το βίο του άγίου 'Ιωάννου του Ελεήμονος

Ο μεγάλος 'Ιωάννης, ο πατριάρχης της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας, για να χαράξει βαθιά μέσα ατό νου του τη μνήμη του θανάτου και να την έχει πάντα ζωηρή μπροστά στα μάτια του, τι κάνει; Προστάζει πρώτα να του φτιάξουν τον τάφο του. να μην τον ολοκληρώσουν όμως, αλλά να τον αφήσουν μισοτελειωμένο. Κι έπειτα δίνει εντολή στους κατασκευαστές να έρχονται σε κάθε επίσημη γιορτή, και να του λένε δυνατά μπροστά σε όλους τούς πανηγυριστές:
- Δέσποτα, το μνήμα σου είναι ατέλειωτο μέχρι σήμερα. Δώσε μας την άδεια να το τελειώσουμε, γιατί είναι άγνωστο πότε θα σ' επισκεφθεί ο κλέφτης ο θάνατος.

'Από το Γεροντικό

Ένας γέροντας είπε: 'Όταν δουλεύω, κατεβάζω το αδράχτι και, πριν το ανεβάσω, φέρνω το θάνατο μπροστά στα μάτια μου. 'Ο ίδιος είπε:
Ό άνθρωπος , πού έχει κάθε ώρα το θάνατο μπροστά στα μάτια του, νικάει τη μικροψυχία.

Άλλος γέροντας είπε:
Σε κάθε έργο πού πρόκειται να κάνεις, λέγε πάντα: ""Αν μ' επισκεφθεί τώρα δα ο Θεός, τι γίνεται;". Και πρόσεξε τι θα σου αποκριθεί ο λογισμός. "Αν σε κατακρίνει, σταμάτησε αμέσως και ματαίωσε το έργο πού έπιασες. Καταπιάσου με άλλο, πού θα το τελειώσεις με σιγουριά. Γιατί ο πνευματικός εργάτης πρέπει να είναι κάθε ώρα έτοιμος να τραβήξει το δρόμο του (προς την αιωνιότητα). Είτε λοιπόν κάθεσαι στο εργόχειρο Είτε βαδίζεις στο δρόμο Είτε τρως, τούτο λέγε πάντα μέσα σου: Αν αυτή τη στιγμή με καλέσει ο Θεός, τι γίνεται;. Βλέπε ύστερα τι απάντηση σου δίνει ή συνείδησή σου Και κάνε χωρίς χρονοτριβή ό,τι σου λέει. Θέλοντας πάλι να μάθεις αν ελεήθηκες, ξαναρώτησε τη συνείδησή σου.
Και μη σταματήσεις να ρωτάς, ώσπου να πληροφορηθεί ή καρδιά σου Και να σου πει ή συνείδησή σου: "Πιστεύουμε ότι οπωσδήποτε ή ευσπλαχνία τού Θεού θα μας ελεήσει".
Πρόσεχε όμως, μήπως ή καρδιά σου λέει αυτό το λόγο με δισταγμό. Γιατί κι αν ακόμα έχει επιφυλακτικότητα ίσαμε μία τρίχα, το έλεος τού Θεού είναι μακριά από σένα.

Είπε ο αββάς Ευάγριος:

Νά θυμάσαι πάντα την αιώνια κρίση Και να μην ξεχνάς ότι θα πεθάνεις. Έτσι δεν θα υπάρξει ενοχή στην ψυχή σου.

Είπε ο αββάς Ηλίας:

Εγώ τρία πράγματα φοβάμαι πάντα: Όταν θα βγαίνει ή ψυχή μου από το σώμα όταν θα βρίσκομαι μπροστά στο Θεό. Και όταν θα βγει ή απόφαση εναντίον μου.

Του άγίου Εφραίμ

Αδελφέ, να περιμένεις κάθε μέρα το θάνατό σου Και να ετοιμάζεσαι κατάλληλα για την πορεία εκείνη. Γιατί το φοβερό πρόσταγμα θα έρθει όταν δεν θα το περιμένεις. Και αλίμονο σ' εκείνον πού θα βρεθεί ανέτοιμος.
Αν είσαι ακόμα νέος, ο εχθρός σου σπέρνει συχνά λογισμούς σαν κι αυτόν: "Νέος είσαι ακόμη. 'Απόλαυσε τις ηδονές σου, Και στα γεράματά σου μετανοείς. Πόσους τάχα δεν ξέρεις, πού και τις επίγειες ηδονές απόλαυσαν και τα ουράνια αγαθά κέρδισαν ύστερα με τη μετάνοια; Τι θέλεις και λιώνεις το σώμα σου από τόσο μικρή ηλικία, με κίνδυνο ν' αρρωστήσεις;
Εσύ όμως εναντιώσου στον εχθρό και πες του: "Διώκτη και εχθρέ της ψυχής μου! Πάψε να μου βάζεις λόγια! Γιατί, αν μ' αρπάξει ο θάνατος στα νιάτα μου και δεν προφτάσω να γεράσω, τι θ' απολογηθώ μπροστά στο βήμα του Χριστού; Νά, βλέπω πολλούς νεώτερους να πεθαίνουν και πολλούς ηλικιωμένους να ζουν πολλά χρόνια ακόμη." Άγνωστη είναι στους ανθρώπους ή ώρα του θανάτου τους. Αν λοιπόν με προλάβει ο θάνατος, μπορώ να πω τότε στον Κριτή ότι με πήρε νέο, και να μ' αφήσει για να μετανοήσω; Μήπως πάλι δεν βλέπω, πως δοξάζει ο Κύριος όσους Τον υπηρετούν από τα νιάτα ως τα γεράματά τους; Νά, στον προφήτη .Ιερεμία είπε: «' Εμνήσθην ελέους νεότητός σου και αγάπης τελειώσεώς σου του εξακολουθείν σε οπίσω άγίου 'Ισραήλ» (πρβλ. .Ιερ. 2:2). Αντίθετα, εκείνον πού συνεχώς, από τα νιάτα ως τα γεράματά του, ακολούθησε το λογισμό της πλάνης, πως τον αποδοκίμασε ο προφήτης, αν και νέος; «Πεπαλαιωμένε ήμερών κακών, νύν ηκασιν αί αμαρτίαις σου, ας εποίεις το πρότερον» (Δαν. Σωσ.: 52). Γι' αυτό και το Άγιο Πνεύμα μακαρίζει εκείνους πού σηκώνουν το ζυγό της αρετής από τη νεότητά τους (βλ. Θρ. .Ιερ. 3:27). Φύγε λοιπόν από κοντά μου, εργάτη της ανομίας και πονηρέ σύμβουλε. Ο Κύριος και Θεός μου να διαλύσει τις δολοπλοκίες σου Και να λυτρώσει κι εμένα από τις επιβουλές σου, με τη δύναμη και τη χάρη Του."
Πάντα λοιπόν, αγαπητέ, να έχεις στο νου σου την ήμέρα του τέλους σου. Όταν φτάσεις πια να πέσεις στην ψάθα σου ψυχομαχώντας - αλίμονο, τι φόβος και τρόμος ζώνει την ψυχή σου τότε, και μάλιστα αν έχει τη συνείδηση να την κατηγορεί!
Αν μεν έχει κάνει κάτι καλό σ' αυτή τη ζωή, αν δηλαδή βάσταξε θλίψεις και ατιμώσεις για χάρη του Κυρίου και έκανε όσα είναι ευάρεστα σ' Εκείνον, τότε με πολλή χαρά οδηγείται από τούς άγίους αγγέλους στους ουρανούς. Γιατί όπως ο εργάτης πού κοπιάζει στη δουλειά ολόκληρη την ήμέρα, μ' απαντοχή περιμένει τη δωδέκατη ώρα, για να πάρει το μεροκάματό του και να ξεκουραστεί μετά το μόχθο, έτσι ακριβώς και οι ψυχές των δικαίων περιμένουν εκείνη την ήμέρα.

Οι ψυχές όμως των αμαρτωλών είναι γεμάτες από φόβο και τρόμο μεγάλο την ώρα εκείνη. Γιατί όπως ο κατάδικος, πού πιάστηκε από τούς φύλακες και οδηγείται στο δικαστήριο, καρδιοχτυπάει και τρέμει ολόκληρος στη σκέψη των βασανιστηρίων πού τον περιμένουν, έτσι ακριβώς και οι ψυχές των άδικων ανθρώπων συνταράζονται τότε, καθώς βλέπουν πια καθαρά το ατέλειωτο μαρτύριο της αιώνιας φωτιάς και τις άλλες τιμωρίες, τις παντοτινές και ατερμάτιστες. Κι αν ο αμαρτωλός πει τότε σ' έκείνους πού τον σέρνουν, "Αφήστε με για λίγο να μετανοήσω", όχι μόνο δεν θα τον ακούσει κανείς, αλλά θα του πούνε κιόλας: "Τότε πού είχες καιρό, δεν μετανοούσες. Και τώρα βεβαιώνεις πώς θα μετανοήσεις; Όταν το στάδιο ήταν ανοιχτό για όλους, δεν αγωνίστηκες. Και θέλεις ν' αγωνιστείς τώρα, πού κλείστηκαν όλες οι πύλες και πέρασε ο καιρός του αγώνα; Δεν άκουσες τι είπε ο Κύριος; «Γρηγορείτε, ότι ουκ οιδατε την ήμέραν ουδέ την ωραν...» (Ματθ. 25:13)".
Γνωρίζοντας από τώρα, αγαπητέ, αυτά και τα παρόμοια, ν' αγωνίζεσαι όσο έχεις ακόμα καιρό. Και να διατηρείς άσβεστη πάντα τη λαμπάδα της ψυχής σου με την καλλιέργεια των αρετών. 'Έτσι, όταν έρθει ο Νυμφίος, θα βρεθείς έτοιμος και θα μπεις μαζί Του στον νυφικό θάλαμο, όπως και οι άλλες παρθένες ψυχές, πού έζησαν σύμφωνα με το θέλημά Του (πρβλ. Ματθ. 25:1-13).

του άββα Ησαΐα

Τρία πράγματα αποκτά με δυσκολία ο άνθρωπος - Και είναι αυτά πού συντηρούν όλες τις αρετές: το πένθος, τα δάκρυα για τις αμαρτίες του και ή θύμηση του θανάτου του. Γιατί όποιος καθημερινά συλλογίζεται το θάνατο και λέει στον εαυτό του, "Μόνο τη σημερινή μέρα έχω να ζήσω σ' αυτόν Τον κόσμο", αυτός ποτέ δεν θ' αμαρτήσει ενώπιον του Θεού. "Οποίος, αντίθετα, ελπίζει πώς θα ζήσει πολλά χρόνια, αυτός θα πέσει σε πολλές αμαρτίες.
 Ο Θεός φροντίζει να διατηρεί καθαρό από την αμαρτία το δρόμο της ζωής εκείνου, πού ετοιμάζεται να δώσει λόγο για όλες του τις πράξεις στο Θεό. 'Εκείνος όμως πού αδιαφορεί λέγοντας, "'Έχω καιρό ως τότε", βρίσκεται δίπλα στους δαίμονες.
Κάθε μέρα, πριν πιάσεις δουλειά, να θυμάσαι πού βρίσκεσαι και πού πρόκειται να πας όταν χωριστείς από το σώμα. Και μην παραμελήσεις ούτε μία μέρα την ψυχή σου. Να παρακολουθείς προσεκτικά Τον εαυτό σου, ώστε πάντα να θυμάται, πάντα να έχει μπροστά στα μάτια του το θάνατο Και τα αιώνια κολαστήρια Και όσους βασανίζονται και υποφέρουν εκεί. Και να θεωρείς τον εαυτό σου σαν έναν από εκείνους μάλλον παρά από τούς ζωντανούς.

Αλίμονο μας! 'Ενώ πρόκειται να φύγουμε από τη γη, όπου προσωρινά κατοικούμε, καταπιανόμαστε με πολύχρονες φροντίδες για γήινα Και φθαρτά πράγματα. Και στον καιρό της αναπόφευκτης αναχωρήσεως μας από δω, δεν είμαστε ικανοί να κρατήσουμε τίποτα δικό μας.
Αλίμονο μας! Για κάθε πράξη της επίγειας ζωής, για κάθε αργό λόγο, για κάθε πονηρό και ακάθαρτο λογισμό, για κάθε αναθύμηση της ψυχής θα λογοδοτήσουμε στον φοβερό Δικαστή.
Ωστόσο, λες και είμαστε ανεύθυνοι, μίαν ολόκληρη ζωή αδιαφορούμε για τις ψυχές μας.
Γι' αυτό μας περιμένει εκεί ή άσβεστη φωτιά της γέεννας και το μακρινό σκοτάδι και το ακοίμητο σκουλήκι και ο θρήνος και το τρίξιμο των δοντιών και το αιώνιο ντρόπιασμα μπροστά Σε όλα τα ουράνια και επίγεια δημιουργήματα(Ματθ. 5:22. 8:12. Μαρκ. 9:43-48. Β' Θεσ. 1:8-10).

'Αλίμονό μας! τα κεντρίσματα και τα δαγκώματα των ψύλλων και των κοριών και των Ψειρών και των μυγών και των κουνουπιών και των μελισσών δεν τα υποφέρουμε. Δεν φροντίζουμε όμως - ούτε και θέλουμε! - να ξεφύγουμε από τον νοητό δράκοντα, πού καθημερινά μας δαγκώνει και μας ρουφάει και μας καταπληγώνει από παντού με τα φαρμακερά κεντριά του θανάτου. Πώς λοιπόν θα μπορέσουμε να υποφέρουμε τις φοβερές και αιώνιες τιμωρίες;
  http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/blog-post_26.html
http://www.pigizois.net/I.M.paraklytoy/evergetinos/g_thanatos.htm