Σελίδες

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Ένας πονεμένος άνθρωπος, μα ένας επίγειος άγγελος…

Δήμητρα Κόντου: Το ευώδες άνθος της υπομονής


Έχουν περάσει ήδη 11 ολόκληρα χρόνια από την στιγμή που μια αγνή ψυχή, ένας άγγελος της γης, άφησε τον μάταιο κόσμο αυτό και πορεύθηκε την ωραιότερη πορεία, το δρόμο της αιωνιότητας, ποθώντας να συναντήσει Αυτόν που τόσο αγάπησε και πόθησε.
Μια ολόκληρη πορεία ζωής σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι, περνώντας τις περισσότερες ώρες στο κρεβάτι του πόνου, που τόσο αγάπησε, ζώντας στην Αγκαλιά του Ασύλου Ανιάτου Πατρών, που το δέχτηκε ως σπίτι της και το στήριξε ως δεύτερη οικογένειά της.
Η Δήμητρα Κόντου υπήρξε μια   εικόνα ενός πραγματικού πνευματικού ανθρώπου που ήξερε να δέχεται το θέλημα του Θεού στην ζωή του, όσο «σκληρό» και αν είναι αυτό καμμιά φορά, ένα αληθινό πρότυπο υπομονής και καρτερίας στις δοκιμασίες, μια περίπτωση εφάμιλη με εκείνη των αγίων…
"Η Κυρά του Ασύλου"
Γεννήθηκε το 1952 στο χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων και ήταν το δεύτερο παιδί από τα δέκα της οικογενείας… Το 1965 ασθένησε από «μυασθένεια». Από το έτος αυτό άρχισε η μαρτυρική πορεία της…. Το 1971 στο Νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού των Αθηνών εξομολογήθη. «Έπεσαν τα πρώτα λέπια της αμαρτίας από τα μάτια μου κάτω από το επιτραχήλι του σεβαστού γέροντος π. Ελπιδίου, πνευματικού του Νοσοκομείου… Διάλεξε (ο Κύριος) για τόπο της συναντήσεώς μας το Νο σοκομείο!», σημειώνει η ίδια.
Το 1975 και για 5 χρόνια ήταν τρόφιμος του ασύλου ανιάτων Πατρών….
«Το 1980 άνοιξε, ομολογεί η ίδια, τους κρουνούς του ελέους Του και της ευσπλαχνίας Του (ο Θεός) και με βύθισε μέσα Του… Βρέθηκα σε καταιγισμό αγά­πης! Μου δόθηκε ολόκληρος. Πώς; Θαύμασε Πατρική αγάπη. Από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μου ήμουν ακίνητη. Ήταν τόση η μυϊκή ατονία, που τίποτε δεν μπορούσε να κινηθή και να λειτουργήση επάνω μου. Έδινα την εικόνα ενός φυτού! Τα μάτια δεν άνοιγαν για να δουν, αλλά και όταν άνοιγαν τα έβλεπα ή θαμπά ή διπλά. Δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου, ούτε να καταπιώ το σίελό μου, τα πνευμόνια δεν λειτουργούσαν από μόνα τους. Είχα πάντα οξυγόνο, μερικές φορές και αναπνευστήρα. Η καρδιά δύο φορές σταμάτησε με ανακοπή. Το γαστρεντερικό σύ στημα δεν λειτουργούσε, τα 3/4 του στομάχου είχαν νεκρωθεί. Τα νεφρά με κολικούς, αιμορραγίες κ.τ.λ. Στο ουροποιητικό πρόβλημα 12 χρόνια υπήρχε καθετήρας. Το κυκλοφορικό με πολλά προβλήματα και θρομβώσεις, η αρτηριακή πίεση με πολλές διακυμάνσεις. Το φλεβικό σύστημα κατατρυπημένο, όλα τα σημεία του σώματος ανοιγμένα από αποκαλύψεις, φλεβοκεντήσεις, βιοψίες κ.τ.λ. Στη μύτη για 6 χρόνια α πό τον οισοφάγο ένα σωληνάκι, που έφθανε μέχρι το στομάχι για να μπορώ να παίρνω τα φάρμακά μου, αφού δεν μπορούσα από το στόμα, ουρολοιμώξεις συ νεχόμενες για 12 χρόνια με βαρειές αντιβιώσεις, αναιμία κτλ., πονοκέφαλοι, που δεν αντιμετωπίζοντο με τίποτα. Έπαιρνα την ημέρα 8 ενέσεις ενδοφλεβίως ναρκωτικές. Είχα για 3 συνεχή χρόνια ορό χωρίς να παίρνω από το στόμα ούτε μια κουταλιά γάλα. Έτσι εδοκίμασα στο τέλειο βαθμό της τη πείνα και τη δίψα. Στερήθηκα τον ύπνο αυτά τα 3 χρόνια, που είχα τους ορούς γιατί έπρεπε να τους παρακολουθώ, η δε δόση των καθημερινών μου φαρμάκων έφθανε τα 60-70 χάπια με άδειο τελείως στομάχι. πολλάκις πλησίασα τη γεύση θανάτου…
Βέβαια όλα αυτά εφαίνοντο σαν ταλαιπωρίες, όμως η πραγματικότητα ήταν άλλη. Ποτέ δεν θα μπορέσω να περιγράψω τη γλυκύτητα και την εσωτερική α­νάπαυση και χαρά. Αυτό μόνο θα πω: νοερά αγκάλιαζα και καταφιλούσα ορούς οξυγόνο, πληγές…».
(Τα ανωτέρω είναι από το βιβλίο Δήμητρα Κόντου, εκδόσεως ΤΑΩΣ, Πάτραι 2001).
Ουράνιες εμπειρικές αλήθειες βγαλμένες μέσα από το δεδοκιμασμένο καμίνι 30 ετών ασθενειών, πόνων και ευεργετικών δοκιμασιών της ηρωικής και μαρτυρικής ψυχής Δήμητρας Κόντου από την Πάτρα, κοιμηθείσης το 1995.
Ο επικήδειος που συνέταξε η ίδια λίγο πρίν κοιμηθεί.
Η μάννα γή ,δίνει τον φιλοξενούμενόν της στην αγκαλιά του ουρανου.
Σήμερα ευγνωμόνως χαιρετώ την ξενοδόχο γή μου ,που τόσα χρόνια στοργικά κρατούσε στους κόλπους της το ξενιτεμένο παιδί του Πατέρα.Ω τρανή μου στιγμή και ημέρα!που νοσταλγικά τόσα χρόνια σε καρτερούσα !Ηλθες!
Σήμερα ‘εαρ μυρίζει.Ήλθε η αιώνια παντοτεινή μου Άνοιξη.Διαλύθηκαν τα μαύρα σύννεφα της βαρυχειμωνιάς ,σταμάτησαν οι παγωνιές και τ΄αγριοκαίρια.
Ανέτειλεν ο Ήλιος της Δικαιοσύνης.Σήμερα το σκότος έγινε φώς.Η σιωπή μου σάλπιγγα δοξολογίας,η ανημπόρια μου δύναμη.”Χαράς τα πάντα πεπλήρωται!Έφθασα στο σπίτι μου.
* Έχω μέσα μου το φρόνημα και την πληροφορία ότι τα 30 χρόνια της ασθενείας μου έτσι τα βάδισα.
* Θεός μου και σταυρός μου το ίδιο. Το ένα γλυκύ τερο του άλλου. Και για αυτό ποτέ δε ζήτησα να μου το πάρη.
* Δεν δοκίμασα τη γεύση της πικρίας του πόνου.
* Δεν με προβλημάτισε και δεν μου δημιούργησε στενοχώρια και ποτέ δεν αισθάνθηκα άρρωστη μόνο.
* Δεν έσυρα το βήμα απλώς υπομονετικά, τούτο καθόλου δεν μου άρεσε. Την ήθελα χαρούμενη και έτσι και την βάδισα την πορεία μου. Ένα γλέντι, ένα πανη­γύρι, ένα χαρούμενο τρέξιμο μέσα στην ακινησία μου.
* Δεν ένιωσα ποτέ τον Θεό μακρυά μου. Μου ήταν ο γλυκύτατός μου και ο δικός μου Πατέρας! Ποτέ μόνη μου δεν περπάτησα την πονεμένη και τραχεία πορεία μου… Πάντα στην αγκαλιά Του, στα γόνατά Του, στις χούφτες Του τις Πατρικές! Έτσι ένιωθα.
* Ποτέ δεν είδα το γιατρό, το Νοσοκομείο με εχθρικό μάτι. Ποτέ δεν αντιστάθηκα σε ότι μου ζητήθηκε να κάνω από φάρμακα και εξετάσεις, έστω και αν αυτό στοίχιζε.
* Μετά γλυκύτητος και ηδονής αγκάλιασα και καταφίλησα τα οδυνηρά μου μηχανήματα που εν πολλοίς και πολλάκις η ιατρική χρησιμοποίησε επάνω μου.
* Ποτέ δεν βαρέθηκα το κρεββάτι μου. Μου γλύκαινε όλο μου το είναι. Με σεβασμό, δέος και ευγνωμο σύνη το αγκάλιασα και το καταφίλησα.
* Σαν μια ιερή διακονία ανέλαβα να φέρω εις πέρας την ασθένειά μου. Ήμουν ο ασθενής και ο διακονών αυτή! Πάντα μέσα μου ο παύλειος λόγος. «την διακονίαν σου πληροφόρησον».
* Την κράτησα σαν κόσμημα πολύτιμο σφιχτά στα δυο μου χέρια. Με πότισε μεθυστικό κρασί, με γέμισε χαρά, ευτυχία, ηδονή, καύχημα. Μου έγινε πηγή ευ­γνωμοσύνης, ευχαριστίας, δοξολογίας… Με έκανε νοσταλγό και κράχτη της αιωνιότητος!
* Η ως τώρα πορεία μου στη γη έχει έντονο το αί σθημα του εξορίστου, του διαβάτη, της ξενητειάς. Πόδια στη γη, αλλά μάτια, καρδιά, νους τραβηγμένα ψηλά… Με έλυωσε το αγνάντεμα. Σαν το απογεγαλακτισμένο πρόβατο κάρφωσα τα μάτια στη γλυκειά Πατρίδα….
* Ποτέ δεν αισθάνθηκα την ημέρα μου να μου είναι βαρετή και ατέλειωτη. Όλα γύρω γιορτινά, όλα αναστάσιμα, όλα καινούργια. Όλα μιλούν, όλα γελούν, όλα πανηγυρίζουν. Τίποτα το ίδιο, τίποτα το παλαιό, το κουραστικό, το στατικό. Ορίζοντας ανοιχτός, ουρανός και γη συμπλέκονται.
* Η άπειρη αγάπη Του με φύλαξε από επιθυμίες. Δεν έβαλα μέσα στην ψυχή μου καμιά επιθυμία της γης. Με ελέησε και με ευσπλαχνίσθη. Μονάχα οπίσω Του εκολλήθη η ψυχή μου. Με όλους τους τρόπους έδειξε την αγάπη Του επάνω μου. Ναι, πέρα για πέρα ταιριάζει να το πω. «Επλεόνασας επ’ εμέ την μεγαλωσύνην Σου».
* Τίποτα δεν έκανα στη ζωή μου για να αρέσει στο Θεό, και Αυτός με χόρτασε με όλη Του την αγάπη και τις ευλογίες και τα αγαθά Του!
* Τίποτα δεν είχα να σου δώσω στην ζωή μου και δεν του έδωσα. ένα μόνο είχα και αυτό ολόκαρδα του το έδωσα. Το χαρούμενο Ναι μου!
* Χόρτασε το πετσί μου πόνο και πολλές φορές έκλαψα και σε αθυμία έπεσα, αλλά απηλλαγμένα της πικρίας…, στο βάθος στάλαζαν γλυκασμοί….
* Το σώμα μου δεν το αγάπησα και ούτε του χαρστηκα εν ονόματι της ανημπορίας του. Του έδωσα τόσο όσο του έπρεπε για να συντηρηθή. Το διακόνησα με σεβασμό σαν άρρωστο, και αυτό που είχε ανάγκη του το έδωσα. Τα στερήθηκα όλα, ακόμα και τα απαραίτητα. Αλλοιώτικη πορεία από τούτη δεν γνώρισα. Γύρισα από ασθενοφόρο σε ασθενοφόρο, και από Νοσοκομείο σε νοσοκομείο, από κρεβάτι σε κρεβάτι και από χέρια σε χέρια…. Ποτέ δεν εκπληρώθηκε το θέλημά μου. Το θέλω μου την κάθε στιγμή μου το τεμάχιζε η μυασθένεια. Είμαι διαπαντός κάτω από τη δική της την εξουσία. Σαν ένα καθεστώς τυραννικό επάνω μου, μου στέρησε και την παραμικρή ανάπαυση….
Όμως σε τίποτα δεν με δυσκόλεψε να τρέξω. Όλη μου την ζωή την ένιωσα ένα τρέξιμο. Πόσο μου αρέσει να τρέχω!!
* Δεν θέλησα να περιορισθώ μονάχα μέσα στην ανημπόρια μου και αυτή να είμαι μόνο. θέλω και κάτι ακόμα και κάτι πιο πάνω από αυτή.
* Μια πορεία 30 χρόνων σαν νάναι 30 μονάχα λεπτών έτσι αισθάνομαι. Πορεία μεστή χαρμοσύνης και γλυκασμών. Ευλογητός, ευλογητός ο Θεός για τούτη την ευτυχία…
* Αυτή η κλητή και αγία ημέρα του 1965 εορτή εορτών, και πανήγυρις πανηγύρεων….
Χαρήτε αδέλφια την τρανή γιορτή!Ανάσταση είναι και η ψυχή δεν νιώθει τώρα μοναχή,καθώς εχτές προχθές και πρώτα….
Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται.Χαρήτε αδέλφια και ελάτε μαζί τη δόξα να γευθούμε,μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα θα ξεκουρασθούμε!
Δόξα Σοι Κύριε, δόξα σοι. Προσκυνώ την αγαθότητά Σου την ανεκδιήγητον. Υμνώ την αγαθότητά Σου την ανεξιχνίαστον. Ευχαριστώ και δοξολογώ το αμέτρητόν Σου έλεος ότι μυρίων κολάσεων και τιμωριών ούσα άξια ελεείς και ευεργετείς με.
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/28 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΜΑΡΤΥΡΙΟ

Ο ΚΑΡΔΙΑΚΟΣ ΠΟΝΟΣ ΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ(MP3)


Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 27-06-10.
Πηγή εἰκόνας:Ἱ. Ἡσ. «Ανάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς», Ἅγ. Βασίλειος-Λαγκαδᾶ.

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΟΣΧΑΣ


Ο Άγιος Φίλιππος, Μητροπολίτης Μόσχας, κατά κόσμο Θεόδωρος, καταγόταν από τη ευγενή οικογένεια των Kolichevi,και κατέιχε εξέχουσα θέση στη Δούμα Boyar στο δικαστήριο των ηγεμόνων της Μόσχας. Γεννήθηκε το έτος 1507. Ο πατέρας του, Stephen Ivanovich, "ήταν ένας άνθρωπος φωτισμένος και γεμάτος με στρατιωτικό πνεύμα," και έτοιμασε προσεκτικά τον γιο του για να λάβει θέση σε κάποια κυβερνητική υπηρεσία. Η ευσεβής μητέρα του Βαρβάρα, η οποία εκοιμήθη ως μοναχή με το όνομα Βαρσανουφία, εμφυτεύσε στην ψυχή του γιου της, μια ειλικρινής πίστη και βαθιά ευσέβεια.Ο νεαρος Θεόδωρος Kolichev εφαρμόζε με επιμέλεια την Αγία Γραφή και τις γραφές των Αγίων Πατέρων. Ο Μεγάλος Πρίγκηπας της Μόσχας Βασίλειος ο ΙΙΙ, ο πατέρας του Ιβάν το Τρομερόυ,τον προώθησε στο δικαστήριο αλλά τον νεαρό Θεόδωρο , δεν τον προσέλκυε αυτή η προοπτική. Έχοντας επίγνωση της ματαιοδοξίας και των αμαρτίων του,ο Θεόδωρος ελκύονταν από την ανάγνωση βιβλίων και από τις επισκεψεις στις εκκλησίες. Η ζωή στη Μόσχα απωθούσε τον νέαρο ασκητή.
Την Κυριακή, 5 Ιουνίου 1537, κατά τη Θεία Λειτουργία, ο Θεόδωρος αισθάνθηκε στην ψυχή του έντονα τα λόγια του Σωτήρα: "Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να υπηρετήσει δύο κυρίους" (Mατθ..6: 24), τα οποία καθορίσαν τελικα τη ζωή του. Διακαώς προσεύχεται στους θαυματουργούς αγίους της Μόσχας και χωρίς να χαιρετήσει τους συγγενείς του, έφυγε κρυφά από τη Μόσχα και για λίγο καιρό κρύφτηκε, μακριά από τον κόσμο, στο χωριό Khizna, κοντά στην Λίμνη Onega, κερδίζοντας τα προς το ζειν ως βοσκός. Μετά έφυγε για το φημισμένο μοναστήρι Solovki στη Λευκή Θάλασσα. Εκεί μετά από ενάμιση χρόνο δοκιμών, ο ηγούμενος Αλέξιος του έκανε τη μοναχική κουρά, δίνοντάς του το όνομα Φίλιππος και έκανε υπακοή στον Γέροντα Jonah Shamina, έναν συνομιλητή του Αγίου Αλεξάνδρου του Svir (30 Αύγουστου) Υπό την καθοδήγηση των έμπειρων γερόντων ο Φιλίππος συνδυασε την αδιάλειπτη προσευχή με την εργασία με ένα βαρύ σφυρί. Το 1546 στο Νόβγκοροντ ,ο αρχιεπίσκοπος Θεοδόσιος έκανε τον Φίλιππο ηγούμενο της μονής Solovki. Το μοναστήρι γνώρισε πνευματική αναγέννηση. . Ο Άγιος Φίλιππος έχτισε δύο ναούς: μια εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το έτος 1557 και μία εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Ο ηγούμενος εργάστηκε και ο ίδιος ως απλός εργάτης, βοηθώντας τους να βελτιώσουν τα τείχη της εκκλησίας της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Η. πνευματική ζωή σε αυτά τα χρόνια άνθισε στο μοναστήρι αγωνίζόμενος με τους εν Χριστώ αδέλφούς του και υποτακτικούς του –Αγίους Ιωάννη και Λογγίνο της Γιαρένγκα(3 Ιουλίου)και Βασσιανό και Ιωνά του Πέρτομινσκ(12 Ιουλίου) Ο Αγ. Φίλιππος συχνά αποσύρονταν σε ένα ερημικό σημείο στην άγρια φύση για προσευχή, σε ένα μέρος που έμεινε γνωστό αργότερα ως την έρημο Philippov. Αλλά ο Κύριος προετοίμαζε τον άγιο για κάτι άλλο. Στη Μόσχα,ο τσάρος Ιβάν ο Τρομερός θυμήθηκε τον ερημίτη του Solovki τον οποίο γνώριζε από την παιδική του ηλικία. Ο Τσάρος ελπίζει να βρει στον Αγίο Φίλιππο έναν πνευματικός σύμβουλο, Η επιλογή του Αγίου Φιλίππου ως αρχιποιμένα της Ρωσικής Εκκλησίας του φαινόταν ως η καλύτερη δυνατή. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο άγιος αρνήθηκε να αναλάβει το μεγάλο αυτό βάρος . Δεν είχε νόημα καμία πνευματική συγγένεια με τον Ιβάν. Προσπάθησε να πάρει τον Τσάρο για την κατάργηση της Oprichniki [μυστική αστυνομία].ο Ιβάν ο Τρομερός επιχείρησε να υποστηρίξει την πολιτική αναγκαιότητα της. Τέλος, ο φόβερος Τσάρος και το ιερό Μητροπολιτικό Συμβουλιο ήρθαν σε συμφωνία: ο Φιλίππος να μην παρεμβαίνει στις υποθέσεις της Oprichniki και τη λειτουργία της κυβέρνησης.. Στις 25 Ιουλίου, 1566 έγινε η ενθρόνιση του ιεράρχη στη Μόσχα. Ο Ιβαν ο Τρομερός ήθελε την Oprichnina σαν μια μορφή μοναστικής αδελφότητας, και να υπηρετούν τον Θεό με όπλα και στρατιωτικά έργα. Οι Oprichniki έπρεπε να ντύνονται με μοναχικά ένδυμα και να παρακολουθουν τις μακριες και κουραστικες ακολουθίες στην εκκλησία, που διαρκούσαν από τις 4 εως στης 10 η ώρα το πρωί. " Ο Αγίου Φιλίππος, θεώρησε ότι είναι αδύνατο να αναμείγνύετε το γήινο με το ουράνιο και ο Σταυρός να εξυπηρετεί το ξίφος. Ο Άγιος Φίλιππος είδε πόσο αμετανόητοι ήταν και τη κακία και τον φθόνο που κρυβονταν κάτω από τις μαύρες κεφαλές των Oprichniki. Υπήρχαν δολοφόνοι μεταξύ τους και αιματοχυσίες , Ο Ιβάν ο Τρομερός ήθελε να’’ λεύκανει’’ την μαύρη αδελφότητα του, ενώπιον του Θεού. Ο Αγ.Φίλιππος αποφάσισε να εναντιωθεί στον Ιβάν εξαιτίας και ένός νέου κύματος εκτελέσεων κατά τα έτη 1567-1568. Η οριστική ρήξη επήλθε την άνοιξη του 1568., όταν ο Τσάρος με τους Oprichniki του εισήλθαν στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως με μοναχικά ένδυματα, όπως ήταν τα έθιμά τους και ο Άγιος Φίλιππος αρνήθηκε να ευλογήσει τον τσάρο και άρχισε να καταγγελει ανοιχτά τις άνομες πράξεις που διαπράτταν οι Oprichniki. Ο Τσάρος άρχισε να δείχνει όλο και μεγαλύτερη σκληρότητα σε όσους ήταν αντίθετοι.Οι εκτελέσεις ακολούθούσαν η μία μετά την άλλη. Η τύχη του Ομολογητή Αγίου Φιλίππου ήταν σφραγισμένη. Αλλά ο Ιβάν ήθελε να κρατήσει τα προσχήματα. Συστάθηκε ένα μητροπολιτικό δικαστήριο για να αποδώσει διάφορες κατηγορίες στο Μητροπολιτη Φιλίππο. Θα κατηγορηθεί ακόμη και για μαγεία με πρωτοστάτη των ηγούμενο του Solovki και μερικούς καλόγερους. Ακόμη, μετά από την ποινή φυλάκισης που του είχε επιβληθεί υποχρέωσαν τον Αγίο Φιλίππο να λειτουργήσει στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως. Αυτό έγινε στις 8 Νοεμβρίου 1568. Κατά τη διάρκεια της Θ.Λειτουργείας μπήκαν μέσα στο ναό οι Oprichniki(μυστική αστυνομία).Τον ξέντυσαν από τα άμφια και τον έντυσαν με κουρέλια, τον έσυραν έξω από την εκκλησία και τον οδήγησαν μακριά, στο μοναστήρι των Θεοφανείων. Τον φυλάκισαν στο κελάρι του μοναστηριού . Τοποθέτησαν τα πόδια του και στα χέρια του αλυσίδες καιι μια βαριά αλυσίδα γύρω από το λαιμό του και τον άφησαν νηστικό.Έβαλαν δίπλα του και μια νηστική αρκούδα.Μετά από λίγες μέρες τον βρήκαν προσευχόμενο ενώ η αρκούδα καθόνταν δίπλα του ήσυχη.Αντι ο τσάρος να μαλακώσει, θύμωσε πιο πολύ και διεταξε να σκοτώσουν όλους τους συγγενείς του,το γένος Κολάτσεφ μεταξύ των οποίων και το αγαπημένο του ανηψάκι,του οποίου το κομμένο κεφάλι έφεραν στον Άγιο Φίλιππο. Τέλος, τον οδήγησαν μακριά στο μοναστήρι Τβερ Otroch Στις 23 Δεκέμβριου 1569, ο άγιος θανατώθηκε από τον Maliuta Skuratov τον πιο τρομερό από τους φρουρούς του τσάρου.Το 1591 όταν τσάρος ήταν ο Θεώδωρος Ιβάνοβιτς τα λείψανα του μεταφέρθηκαν στο Solovki.Τα μηναία του 1636 γράφουν για το πόσο πολύ τιμώνταν ο Άγιος.
Το 1646 ο τσάρος Αλεξέι Μιχαήλοβιτς απόφάσισε τη μεταφορά του αφθάρτου λειψάνου στον καθεδρικό ναο της κοιμήσεως στη Μόσχα όπου με απόφασή του έβαλαν στο χέρι του Άγίου ένα γράμμα με το οποίο ζητούσαν να συγχωρήσει τον Ιβάν για όσα του έκανε.Αρχικά, η μνήμη του Αγίου Φιλίππου εορτάστηκε από τη Ρωσική Εκκλησία στις 23 Δεκεμβρίου Το 1660 η γιορτή μεταφέρθηκε στις 9 Ιανουαρίου,ενώ η ανακομιδή του λειψάνου στη Μόσχα εορτάζεται στις 31 Ιουλίου
http://proskynitis.blogspot.com/2010/01/tsar.html
πηγη www.ocafs.oca.org

ΑΓΙΑ ΙΟΥΛΙΑΝΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΕΒΟ-Η αγία με τα 13 παιδια και προστάτιδα της οικογένειας στη Ρωσία


Στις μέρες του Ιβαν του τρομερου(1553-1584),ζουσε σρην τσαρική αυλή ένας ευλαβης και εύσπλαγχνος άνθρωπος,ο Ιουστίνος Νεντιούρεβ,που είχε παντρευτεί τη Στεφανίδα από την πόλη ΜούρομΑυτοί απέκτησαν πολλά παιδιά,μεταξύ των οποίων και την μακάρια Ιουλιανή.Όταν ήταν έξι χρονών η μητέρα της πέθανε και την μεγάλωσε η γιαγιά της εν νουθεσιά Κυρίου.Όταν η Ιουλιανή ήταν δώδεκα χρονών πέθανε η γιαγιά της και το μεγάλωμά της το ανέλαβε η θεία της Ναταλία Αράποβα η οποία είχε οχτώ θυγατέρες και έναν γιό.Η Ιουλιανή ήταν υπάκουη στους θείους και τα ξαδέλφια της ,ήταν πολύ ταπεινή και αγαπούσε τη σιωπή.Νήστευε και προσευχόνταν και παρότι οι συγγενείς της την πίεζαν κάποιες φορές να φάει εκείνη δεν υποχωρούσε.Στα δεκαέξι της, την πάντρεψαν μ΄έναν ευγενή τον Γκεόρκι Οσόργκιν και μαζί απέκτησαν δεκατρία παιδιά,δέκα αγόρια και τρία κορίτσια.Απ’αυτά επέζησαν έξι αγόρια και ένα κορίτσι,επειδή η Αγία έζησε σε μία έποχη που χαρακτηρίστηκε από τη μεγάλη πείνα.Μετά το γάμο της σκλύρηνε την άσκήση της και έτρωγε ελάχιστα μόνο το μεσημέρι.Εκανε πολλές ελεημοσύνες και βοηθούσε τους φτωχούς,τους ζητιάνους,τις χήρες και τις οικογένειες που είχαν ανάγκη.Είχε όμως και δοκιμασίες.Έναν γιό της τον σκότωσε ένας από τους υπηρέτες ενώ ένας άλλος σκοτώθηκε σε μια μάχη.Ο άνδρας της ,της έδιωξε κάποιες σκέψεις που είχε για να πάει στο μοναστήρι.Τότε αυτή άρχισε να ασκητεύει με μεγαλύτερη ένταση και ο βίος της ήταν ένα παράδειγμα για το πώς μπορείς να ζείς στην καθημερινή ζωή τον αυθεντικό χριστιανισμό.Προσευχόνταν πολύ τη νύχτα,την Παρασκευή δεν έτρωγε τίποτα,τη Δευτέρα και την Τετάρτη έτρωγε αλάδωτο και κάθε Σαββατοκύριακο τάιζε τους φτωχούς.Μετά το θάνατο του συζύγου της,άρχισε να κοιμάται πάνω σε μία σόμπα,χωρίς σκεπάσματα, ενώ τοποθετούσε μυτερά ξύλα προς το σώμα της και σιδερένια κλειδιά προς τα πλευρά της,για να σκληραγωγεί το σώμα της.
Συμμετείχε στις ακολουθίες της εκκλησίας και στη Θεία Λειτουργία αλλά πιο πολύ ασκήτευε σπίτι..Μία επέμβαση της Παναγιας την έκανε να συμμετεχει καθημερινά σ΄’ολες τις ακολουθίες της εκκλησίας: Μία μέρα ο ιερέας που λειτουργούσε στην εκκλησία,άκουσε από την εικόνα της Παναγίας μια φωνή που τον ρωτούσε που είναι η Ιουλιανή.Εκείνος πήγε και τη βρήκε και της το είπε και από τότε συμμετειχε ανελλιπώς στις ακολουθίες..
Υπέμεινε την πείνα δυο χρόνια δοξάζοντας το Θεό.Οι επιδρομές,οι επιδημίες,οι συμμορίτες,δεν την πτόησαν και έμεινε σταθερή στην πίστη της.
Εκοιμήθη στις 2 Ιανουαρίου του 1604.Μετα την κοίμησή της εμφανίστηκε σε μια υπηρέτρια και ζήτησε να τη μετακινήσουν στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου,στο χωριό Λαζάρεβο.
Όταν πέθανε ο γιός της Γεώργιος,και έσκαψαν τον λάκκο,βρέθηκαν τα λείψανα της άφθαρτα να ευωδιάζουν μύρο
Το 2004 καθιερώθηκε στη Ρωσία η 21η Αυγούστου ως ‘’Εθνική Ημέρα ελέους’’και είναι αφιερωμένη στην Αγία Ιουλιανή.

Επίσης θεωρείται στη Ρωσία προστάτιδα της οικογένειας.

Σήμερα τα λείψανα της βρίσκονται στην πόλη Μούρομ.

Πηγη- http://www.stjuliana.com/ η ιστοσελίδα του ναού που βρίσκεται στη Σάντα-Φε του Νέου Μεξικού-Η.Π.Α όπου βρισκεται ένα μικρό μέρος των λειψάνου της αγίας.Εκεί το μετέφερε ένας απογονος της αγίας μετά το 1917. 
 http://proskynitis.blogspot.com/2010/01/13.html

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις. Μέρος Ζ΄

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις  
Μέρος Ζ΄
Ὁμιλίες μέ τον  ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη
(Κυριακή τοῦ τυφλοῦ)
απομαγνητοφωνημένη ομιλία που θα ακούσετε εδώ 

δίως στήν ἐποχή μας ξέρετε, ἔχουμε συγκλονιστικές  φανερώσεις τῆς  Χάρης τοῦ Θεοῦ.  Ξέρω δύο περιστατικά.  Τό ἕνα εἶχε γίνει σέ ἀγόρι καί τό ἄλλο σέ κορίτσι. 

 Ἑλληνόπουλα, νέα παιδιά, ἔφηβοι δεκαεννιά-εἰκοσι χρονῶν· τά  ὁποῖα ἀντιστάθηκαν στήν σαρκική ἁμαρτία. Δέχθηκαν μία πολύ ἰσχυρή πρόκλη­ση ἀπό τό ἀντίθετο φύλο νά ἁμαρτήσουν σαρκικά καί ἀντιστά­θη­καν.  Σύγχρονα περιστατικά. Τούς ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός,  μέ μόνο πού κράτησαν αὐτή τήν στάση,  τήν   ἀντίσταση  γιά χάρη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι πολύ μεγάλη τιμή, τό νά δεῖς τόν Χριστό ὀφθαλμοφανῶς, ὄχι στόν ὕπνο σου. Μέ αὐτό τό θαῦμα ἔδειξε ὁ Χριστός Μας πόσο ἐκτιμᾶ αὐτήν τήν ἀντίσταση καί τήν ἐνισχύει καί τήν ἐπιβραβεύει.  Ἄν αὐτά τά παιδιά, τά σύγχρονα παιδιά τῆς ἐποχῆς μας ἔμειναν ἁγνά, τότε ὅλα τά παιδιά, ὅλοι μποροῦμε νά τό καταφέρουμε μέ τήν Θεία Χάρη.
 Δέν εἶναι καθόλου λίγες οἱ φορές πού βρισκόμαστε μπροστά σέ ναυάγια νέων ἀνθρώπων ἐξ αἰ­τίας
αὐτῶν τῶν σχέσεων.
Πολλοί δέν ἔχουν ἐξ ἀρχῆς σκοπό τήν σαρκική ἁμαρτία. Ὅμως τελικά ἐνδίδουν στίς πιέσεις τοῦ ἑτέρου συντρόφου ἤ τό ἐπιδιώκουν καί οἱ ἴδιοι μέ τήν ἐλπίδα ὅτι οἱ προγαμιαῖες σεξουαλικές σχέσεις θά διευκολύνουν τήν διαδικασία πρός τόν γάμο.  Ἄλλη ἀπάτη αὐτό.  Ἀφοῦ δέν τά  βρίσκουμε, νά κάνουμε μιά σαρκική σχέση μήπως καί βρεθοῦμε πιό κοντά. Καί ἀντί νά βρεθεῖς πιό κοντά βρίσκεσαι
ἀκό­μα πιό μακριά.

-Γιατί;

-Διότι ἀκριβῶς ἡ σαρκική σχέση ἔξω ἀπό τόν γάμο, χωρίς τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μία ἐγωιστική πράξη, πού ὁδηγεῖ σέ μία ἐγωιστική σχέση.

-Γιατί εἶναι ἐγωιστική;

-Διότι στοχεύει σέ σένα, στό  ἄτομό σου.  Στήν ἡδονή, τοῦ νά γευτεῖς ἐσύ, «χρησιμοποιώντας» τόν ἄλλον, τόν ὁποῖον τόν βλέπεις πλέον σάν ἕνα ἐργα­λεῖο ἡδονῆς.  Τόν χρησιμοποιεῖς γιά νά προσπορίσεις ἡδονή γιά τό ἄτομό σου καί ἐκεῖνος βέβαια χρησιμοποιεῖ ἐσένα.  Αὐτό φυσικά δέν εἶναι ἀγάπη.  Γιά αὐτό καί ὄχι μόνο δέν προάγεται ἡ σχέση, ἀλλά καταβαραθρώνεται.  Ἐπίσης εὐτελίζεται  καί ἡ θεόσδοτη λειτουργία αὐτή, ἡ σεξουαλική, πού δίνει τήν δυνατότητα στόν ἄνθρωπο νά γίνεται συνδημιουργός μέ τόν Θεό. Τόσο μᾶς τιμᾶ ὁ Θεός ὥστε  μᾶς καθιστᾶ συνεργάτες Του κι ἐμεῖς φερόμενοι τόσο ἐγωιστικά καί διεστραμμένα καταπατοῦμε ἀναιδῶς τίς ἐντολές Του χάριν εὐτελοῦς ἡδονῆς.

Ἔλεγε λέει πολύ ὄμορφα ὁ Γέρων Παΐσιος: δίνουν οἱ γονείς τό σῶμα καί ὁ Θεός τήν ψυχή.  Δημιουργεῖται ἔτσι ἕνας καινούργιος ἄν­θρωπος. Ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεως ἐμψυχώνεται ὁ ἄνθρωπος.
Καί μοῦ κάνει ἐντύπωση πού οἱ ἄνθρωποι σήμερα πεισματικά τό ἀρνοῦνται αὐτό. Τώρα, πρόσφατα, πού κάηκαν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι στήν Τράπεζα, μέ τά ἐπεισόδια, σχεδόν κανείς δέν εἶπε ὅτι ἦταν τέσσερις   ἄνθρωποι. Ἐλάχιστοι τό εἶπαν.  Ὅλοι μιλάγανε γιά τρεῖς ἀνθρώπους. Εἶναι αἶσχος αὐτό.  Αἶσχος γιά ὅλους αὐτούς τούς ἐπίσημους, πού ἴσως τό παίζουν καί ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας.  Δέν ἦταν τρεῖς, ἀφοῦ ἡ μία γυναῖκα ἦταν ἔγγυος· τέσσερις ἦταν.  Καί αὐτό τό μωράκι ἦταν  ἴσως τό πιό ἀθῶο ἀπό ὅλους,  πού πῆγε στόν παράδεισο ἔτσι ἀγγελάκι. Ἀλλά μέσα στήν γενικότερη ἀπαξίωση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καί αὐτό: ἡ ἀπαξίωση τῆς ἐνδομήτριας ζωῆς, τοῦ ἀγέννητου ἀνθρώπου, τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης πού εἶναι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ φτιαγμένη ἀπό τήν στιγμή τῆς σύλληψης.

Μέ τίς προγαμιαῖες καί γενικά τίς ἐλεύθερες σχέσεις ἀπομυθοποιεῖται καί εὐτελίζεται  πολύ γρήγορα ὁλό­κλη­ρη ἡ ἐρωτική λειτουργία.  Γίνεται σάν ἕνα τίποτα στήν συνείδηση καί τοῦ ἑνός καί τοῦ ἄλλου ἐρωτικοῦ συντρόφου, μέ ἀποτέλεσμα δίχως ἄλλο, τήν σταδιακή ψυχρότητα. Καί τελικά τόν θάνατο τῆς προγαμιαίας χωρίς εὐλογία ἐρωτικῆς ὁμιλίας(σχέσης).  Τελικά τό βαριοῦνται καί αὐτό , τό πετᾶνε καί  χωρίζουνε.
Ποτέ, μά ποτέ δέν συναντήσαμε νέους δυστυχισμένους, οἱ ὁποῖοι σεβάστηκαν καί τήρησαν προγαμιαῖα τίς ἐντολές τοῦ Χρι­στοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Προσωπικά μπορῶ νά τό ἐπιβεβαιώσω αὐτό.  Ἔρχονται μεγάλοι ἄνθρωποι καί μοῦ λένε: « Πάτερ ἐγώ παντρεύτηκα μικρός, δεκαεφτά χρονῶν- δεκαοχτῶ.  Καί ἔχουμε μία ἀγάπη ἀπό τότε, καθόλου δέν ἔχουμε χωρίσει, τίποτε κανένα πρόβλημα».

Εἶναι πολύ σοφό αὐτό πού λέει ὁ λαός νά παντρευτεῖς μικρός ἤ νά καλογερέψεις μικρός.  Γιατί καί ἡ καλογερική εἶναι δύσκολη.  Ἄν πᾶς μεγάλος εἶναι δυσκολότερο νά κόψεις τό θέλημά σου, νά κάνεις ὑπακοή.  Τό ἴδιο καί στόν γάμο· γιατί καί στόν γάμο καλεῖσαι νά κάνεις ὑπακοή.

Ὅσο πιό μεγάλη ἡλικία ἔχουνε οἱ σύζυγοι, τόσο πιό δύσκολο εἶναι νά ταπεινωθεῖ ὁ ἕνας στόν ἄλλον καί νά κάνουν ὑπακοή, ὅπως ἀπαιτεῖ τό μυστήριο τοῦ Γάμου. Ἔχουν πλέον κατασταλαγμένες τίς ἀπόψεις τους, ἔχουν τήν προσωπικότητά τους, ἔχουν τά  θελήματά τους ὁ καθένας καί ἐκεῖ εἶναι τό δύσκολο: Πῶς θά ἐπιτευχθεῖ νά ἔχεις τό ἴδιο θέλημα μέ τόν ἄλλον.

Γιά νά πετύχει ὁ γάμος δέν ἀπαιτεῖται νά γίνεις ἁπλῶς μία σάρκα μέ τόν ἄλλον.  Αὐτό εἶναι πολύ εὔκολο.  Καί στά ζῶα γίνεται· εἶναι  τό μόνο εὔ­κολο. Ἐπιτυχία ἐπίσης δέν εἶναι νά γίνεις μιά ψυχή μέ τόν ἄλλο: Τό νά ταιριάξεις συναισθηματικά, σάν χαρακτῆρες, νά τά βροῦμε. Γίνεται κι αὐτό κάπως πιό δύσκολα ἀπό τό πρῶτο (μία σάρκα), ἀλλά γίνεται.  Ἐκεῖνο πού δέν γίνεται, παρά σπάνια καί τότε εἶναι ἐπιτυχημένος ὁ γάμος εἶναι  τό νά γίνεις ἕνα πνεῦμα, ἕνα θέλημα μέ τόν ἄλλον, νά ἔχεις τό ἴδιο θέλημα.  Ὅ,τι θέλει ὁ ἕνας, νά τό θέλει καί ἡ ἄλλη καί τό ἀντίστροφο.  Αὐτό ὅμως δέν μπορεῖ νά γίνει ποτέ ἔξω ἀπό τόν Χριστό.  Διότι ἄν εἶναι ἔξω ἀπό τόν Χριστό οἱ σύζυγοι, ὁ καθένας ἔχει τό δικό του θέλημα.  Ὅταν εἶσαι μέσα στόν Χριστό καί τό ἕτερον ἥμισυ ἐπίσης,  τότε ἔχουνε καί οἱ δυό τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἄρα ἔχουνε τό ἴδιο θέλημα.  Τότε εἶναι παράδεισος. Τότε εἶναι πρόγευση τοῦ παραδείσου ἡ οἰκογένεια. Εἶναι κάτι πολύ εὐλογημένο.

Καί ἐπειδή βλέπω ὅτι σχεδόν ὁλοκληρώθηκε ἡ ὥρα δέν θέλω νά πῶ περισσότερα.  Νομίζω τά  βασικά, πού ἤθελα νά σᾶς πῶ, σᾶς τά εἶπα.  Ἄν θέλετε νά συζητήσουμε πάνω σ’ αὐτά,  πολύ εὐχαρί­στως νά πεῖτε ὅ,τι ἔχετε.

Πάντως θέλω νά σᾶς πῶ ἀπ’ τήν καρδιά μου, ὅτι σκόπιμα σᾶς μίλησα γιαυτό τό θέμα καί ὅτι πολύ πονάω.  Συνέχεια βλέπω τά  ἴδια καί τά  ἴδια πράγματα στούς νέους ἀνθρώπους. Ἀπό τήν μιά τήν περιφρόνηση στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τήν ἄλλη τά ὀδυνηρά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς περιφρόνησης.  Τήν καταστροφή, τήν κατάθλιψη, τήν καταρράκωση, τήν ἀχρήστευση τῶν ἀνθρώπων. Δυστυχῶς τήν βλέπω πολύ συχνά καί ὅλο καί νά αὐξάνεται τήν κατάθλιψη στούς νέους ἀνθρώπους.  Συνεχῶς βλέπω νέους ἀνθρώπους πού μοῦ λένε παίρνω ψυχοφάρμακα.  Καί θά τά  παίρνουμε μερικοί γιά ὅλη τους τήν ζωή.  Ἐν πολλοῖς ἐξ  αἰτίας αὐτῶν τῶν ἐλεύθερων σχέσεων.

 Καί λές:
Γιατί δέν βάζουμε μυαλό; Ἐνῶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς τά  ἔχουνε πεῖ ἐδῶ καί χίλια ἐξακόσια χρόνια,  ὁ Ἅγιος ὁ Χρυσόστομος γιά παράδειγμα.  Καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί ὁ Χριστός μας πρό πάντων.

Σοῦ λέει: «Ἄν δεῖς πονηρά,  ἤδη κάνεις μοιχεία στήν καρδιά σου».  Καί ἐμεῖς λέμε τώρα: «Εἶναι ἁμαρτία; ἤ μήπως δέν εἶναι ἁμαρτία ἀφοῦ «ἀγαπιόμαστε»;...Νά τό συζητήσουμε...

-Τί νά συζητήσεις; Ἀφοῦ εἶναι ξεκάθαρα τά  πράγματα.

-Μά, λέει, ὁ τάδε Δεσπότης εἶπε ὅτι δέν εἶναι ἁμαρτία.

-Ἔ! Ἀκόμη καί ὁ Πατριάρχης νά τό πεῖ, εἶναι λάθος. Τό θέμα εἶναι τί λέει ἡ Ἐκκλησία. Τί λέει διαχρονικά ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας.

Λοιπόν δέν ξέρω ἄν ὑπάρχει κάτι, κάποιο ἐρώτημα;
συνεχίζεται ......
 Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα
http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/blog-post_4812.html

Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου Λόγοι Α΄ Μέρος Δ΄ Κεφάλαιο 1ο. Η Παιδεία. «Τα προβλήματα της παιδείας»

Λόγοι Α΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 
Μέρος 4ο. Κεφάλαιο 1ο.  Η παιδεία
«Τα προβλήματα της παιδείας»
- Γέροντα, συχνά λέτε ότι πάνε τα πάντα να διαλύσουν. Εννοείτε και την παιδεία;

- Ναι, δεν βλέπετε τι γίνεται; Σχολεία είναι αυτά; Γλώσσα είναι αυτή που διδάσκουν σήμερα στα παιδιά; Ποια είναι η ιστορία μας; Αλλά και στην Θεολογία τι γίνεται; Έχει ένας άθεος πτυχίο της Θεολογίας και τον αφήνουν να διδάσκη θρησκευτικά. Δεν εξετάζουν όμως· θρησκευτικά διδάσκει ή αθεΐα; «Δεν μπορούμε, λένε, να τον βγάλουμε». Αν ένας φιλόλογος πάη να διδάξη μαθηματικά, θα τον αφήσουν;
Άλλος είναι θεολόγος και δεν αφήνει τους ανθρώπους να κοινωνούν, για να μην κολλήσουν έιτζ!  Είναι από αυτούς που τους έστειλε στην Θεολογική Σχολή το κομπιούτερ! Αυτή δεν είναι η γνώση του Θεού. Παλιά λέγανε: «Έμαθε τα ιερά γράμματα το παιδί», γιατί ήταν ιερά τα γράμματα. Βλέπεις καθηγητή Θεολογίας να μην πιστεύη, να βρίζη μπροστά στους φοιτητές τους Προφήτες και να μην τον βγάζουν. Μα τι θέλεις, καλέ μου άνθρωπε, στην Θεολογική Σχολή; Εσύ, τι θεολόγους θα βγάλης;
Πόσο έχουν επιδράσει οι Προτεστάντες, οι Καθολικοί!  Το άθεο πνεύμα πόσο μπήκε στον Καθολικισμό!  Οι Καθολικοί πάνε σιγά-σιγά να κουτσουρέψουν τους Αγίους. «Η Αγία Αικατερίνη, λένε, δεν ήταν μεγάλη Αγία· ένας μικρός βασιλίσκος ήταν ο πατέρας της. Ο Άγιος Νικόλαος ήταν μικρός Άγιος. Ο Άγιος Γεώργιος μύθος. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ δεν υπήρχε· ήταν μια παρουσία του Θεού. Το ίδιο και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ». Μετά θα πουν: «Ο Χριστός δεν είναι Θεός· ήταν μόνον
ένας δάσκαλος μεγάλος». Μετά θα προχωρήσουν και άλλο: «Ο Θεός είναι μια δύναμη». Και μετά θα πουν: «Ο Θεός είναι η φύση»! ενώ υπάρχουν γεγονότα χειροπιαστά, Προφήτες, προφητείες, τόσο ζωντανά θαύματα, φθάνουν και μερικοί δικοί μας στο σημείο να πιστεύουν τέτοιες χαζομάρες.
Ήρθε και σ΄ εμένα κάποιος να πάρη ευλογία, για να πάη στην Ιταλία να σπουδάση Λειτουργική και να κάνη διατριβή. «Είσαι στα καλά σου; του είπα. Θέλεις να πας στους Ιησουΐτες να κάνης την διατριβή σου και ήρθες να σου δώσω και ευλογία; Αυτοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται!  Εκεί διδάσκουν Ουνίτες, Ιησουΐτες, δεν ξέρω τι!»
Θέλει προσοχή από όλες τις απόψεις. Γιατί έτσι κάνουν· πάνε, σπουδάζουν στην Αγγλία, Γαλλία κ.λπ., πιάνουν τα ευρωπαϊκά μικρόβια και κάνουν μετά διατριβή. Μελετούν λ.χ. τους Έλληνες Πατέρες σε μετάφραση που έκαναν οι ξένοι στην γλώσσα τους. Εκείνοι, είτε επειδή από πονηριά, πρόσθεσαν και τα δικά τους τα λανθασμένα. Οι δικοί μας πάλι, οι Ορθόδοξοι, που μάθανε τις ξένες γλώσσες, παίρνουν από ΄κει τα ξένα μικρόβια και τα μεταφέρουν εδώ και μετά τα διδάσκουν κιόλας. Φυσικά, όταν προσέξη κανείς, εύκολα ξεχωρίζει τον χρυσό από το κεχριμπάρι.

- Γέροντα, μερικά παιδιά που είναι κοντά στην Εκκλησία, όταν βγουν για σπουδές στο εξωτερικό, επειδή δεν περνάνε εδώ στο Πανεπιστήμιο, χάνουν την πίστη τους και παραστρατούν.

- Θα πω σε κανέναν από αυτούς που γνωρίζω, να κάνουν ακόμα κανα-δυό Πανεπιστήμια εδώ στην Ελλάδα, για να μην βγαίνουν τα παιδιά έξω. Να σπουδάζουν εδώ, γιατί και τα παιδιά χάνονται και οι γονείς ξοδεύονται και τόσο συνάλλαγμα βγαίνει έξω.
Πάντα λέω στα παιδιά που πάνε έξω για σπουδές: «Να πάτε, αφού το θέλετε, αλλά να προσέξετε να μη χάσετε την πίστη σας· να πάρετε μόνον τις γνώσεις τους. Και προπαντός μην ξεχάσετε να γυρίσετε πίσω στην Πατρίδα. Η Ελλάδα σας περιμένει. Έχετε χρέος να την βοηθήσετε. Να είστε κοντά στους Έλληνες, για να μην αναγκάζωνται οι καημένοι να τρέχουν στο εξωτερικό, για να βρουν έναν γιατρό ή έναν ειδικό για μια επιστήμη. Πολύ να προσέξετε να μην ψυχραθή η καρδιά σας. Οι Ευρωπαίοι είναι ψυχροί. Η Αμερική πάλι είναι μόνο για να πλουτίζη κανείς υλικά και να χρεωκοπή πνευματικά».

- Και οι απεργίες, Γέροντα, τι κακό κάνουν! Ολόκληρο μήνα χωρίς μάθημα τα παιδιά, να γυρίζουν στους δρόμους!

- Εγώ λέω στους δασκάλους ποτέ να μην κάνουν απεργία, εκτός αν πάνε να καταργήσουν λ.χ. τα θρησκευτικά, την προσευχή ή να κατεβάσουν τον σταυρό από την σημαία κ.λπ. Τότε πρέπει να διαμαρτυρηθούν. Αλλιώς τι φταίνε τα παιδιά να χάνουν μαθήματα;

- Δηλαδή, Γέροντα, έτσι που έχει διαμορφωθή η παιδεία θα κάνη πολύ κακό.

- Τώρα θα σακατευτούν πολλά παιδιά, αλλά και ο Καλός Θεός θα κρίνη ανάλογα. Θα εξετάση σε τι κατάσταση θα ήταν, αν δεν τα επηρέαζαν και δεν τους έκαναν κακό. Όμως και εμείς χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή για τα καημένα τα παιδιά, ώστε να επέμβη ο Θεός να τα βοηθήση και να μη σακατευτούν, αλλά να είναι υγιέστατα πνευματικά και να αποκτήσουν αρετές.
συνεχίζεται ...

Επόμενο : Μέρος Δ΄ Κεφάλαιο 1ο.  Η Εκκλησία στην εποχή μας.  Η παιδεία.  «Η θεωρία της εξελίξεως»
http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/1_27.html


Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΤΗΣ ΤΣΕΧΙΑΣ ΓΚΟΡΑΖΝΤ

Το πραγματικό του όνομα ήταν Matej(Matthias) Pavlik και γεννήθηκε στις 26 Μάιου στην Hruba-Vrbka-Mopabia(τότε επαρχία της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας). Μεγάλωσε σε καθολικό περιβάλλον, αποφοίτησε την καθολική Θεολογική σχολή του Όλομουτς και έγινε Ιερέας. Όμως από τα φοιτητικά του χρόνια είχε ενδιαφερθεί ιδιαιτέρα για τους Αγ. Κύριλλο και Μεθόδιο, οι οποίοι εκχριστιάνισαν τους Μοραβούς, και μετά το πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όταν ιδρύθηκε η Τσεχοσλοβακία
έγινε ορθόδοξος και χειροτονήθηκε επίσκοπος Μοράβιας και Σιλετζίας από τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία στις 24 Σεπτεμβρίου 1921, στον Καθεδρικό Ναό του ¨Αρχαγγέλου Μιχαήλ¨ στο Βελιγράδι. Έλαβε το όνομα Γκόραζντ εις ανάμνηση του πρώτου επισκόπου Μοράβιας και διαδόχου του Αγ. Μεθοδίου(885). Ίδρυσε πολλές ενορίες και έχτισε 2 παρεκκλήσια και 11 εκκλησίες στη Βοημία όπου η ορθοδοξία ήταν λιγότερο γνωστή. Δηλαδή ξαναΐδρυσε την ορθόδοξη Εκκλησία της Τσεχίας και της Σλοβακίας όπου είχε ιδρύσει ο Άγιος Μεθόδιος 11 αιώνες πριν.
Μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας από τους Ναζί το 1938 η έδρα της επισκοπής μεταφέρθηκε στο Βερολίνο. Στις 27 Μάιου 1942, ο SS –Obergruppen Fuhrer Reinhard Heydrich, ο θεωρούμενος διάδοχος του Χίτλερ, ο επονομαζόμενος ¨ δήμιος της Πράγας¨ δολοφονήθηκε στο αυτοκίνητό του από δύο Τσέχους , τον Karla Kubis και τον Joseph Gabaeik, σε μία στροφή της οδού Karla Boromejkeho της Πράγας κοντά στον ορθόδοξο Καθεδρικό Νεό ¨ Αγ. Κυρίλλου και Μεθοδίου¨ στην κρύπτη της οποίας κρύφτηκαν.
Τα αντίποινα των Γερμανών ήταν σκληρά. Την ίδια ημέρα εκτέλεσαν στο Βερολίνο 152 εβραίους προσφέροντας υψηλή αμοιβή σ’ όποιον βοηθούσε να βρεθούν οι δολοφόνοι. Στις 18 Ιουνίου οι δύο αντιστασιακοί ήρωες συνελήφθησαν ύστερα από προδοσία. Ο επίσκοπος Γκόραζντ κατάλαβε τι θ’ ακολουθήσει για την Ορθόδοξη Εκκλησία, γι’ αυτό παίρνει απάνω του την ευθύνη για την κάλυψη των δύο αντιστασιακών, απευθύνοντας μια επιστολή στις ναζιστικές αρχές και παραδιδόμενες στην Πράγα στις 27 Ιουνίου 1942. Εκτελέστηκε στις 4 Σεπτεμβρίου μαζί με τον Ιερέα του Καθεδρικού Ναού. Ωστόσο η θυσία του δε μπόρεσε ν’ αποτρέψει την εκτέλεση άλλων 256 ιερέων και το κλείσιμο όλων των ορθόδοξων ναών ή την εξαφάνιση από προσώπου γης του χωριού Lidice όπου είχε κάποιες σχέσεις με τους Gabeik και Kubis.
Στις 4 Μάιου 1961 η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο Νεομάρτυρα, ενώ στις 24 Αυγούστου 1987 ανακηρύχτηκε Άγιος στον Καθεδρικό Ναό ¨ Άγιος Γκοραζντ¨ του ¨Ολομουτς της γενέτειράς του Μοραβίας. Η μνήμη του τιμάται από τη Σερβική και Τσεχική ορθόδοξη Εκκλησία στις 4 Σεπτεμβρίου.

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΩΜΑΣΤΕ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ (ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ) (MP3)


Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στό ἀρχονταρίκι τοῦ Ἱ. Ἡσ. «Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς» στίς 27-06-10.

Στον Αδελφό που δοκιμάζεται απο πειρασμό Αββά Δωρόθεου

Ἀββᾶ Δωροθέου

Ἐπιστολές
ΣΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΠΟΥ ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΕΙΡΑΣΜΟ

Ἐπιστολή Η´

— Πρῶτα-πρῶτα, παιδί μου, δέν γνωρίζουμε τόν τρόπο πού οἰκονομεῖ ὁ Θεός τή ζωή μας καί ὀφείλουμε νά Τοῦ παραδίνουμε τόν ἑαυτό μας νά τόν κυβερνήσει —πράγμα πού ὀφείλουμε ἀκριβῶς νά κάνουμε καί σ᾽ αὐτήν τήν περίσταση. Γιατί θά δυσκολευτεῖς, ἄν θελήσεις νά κρίνεις μέ ἀνθρώπινα κριτήρια ὅσα σοῦ συμβαίνουν ἀντί ν᾽ ἀφήσεις στό Θεό κάθε μέριμνά σου. Πρέπει λοιπόν, ὅταν σέ περικυκλώνουν θλιβεροί καί πιεστικοί λογισμοί, νά κραυγάζεις στό Θεό: «Κύριε, οἰκονόμησε αὐτήν τήν ὑπόθεση, ὅπως Σύ θέλεις καί ὅπως γνωρίζεις»(1). Γιατί πολλά θέματα τά τακτοποιεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ διαφορετικά ἀπ᾽ ὅ,τι νομίζουμε ἤ ἐλπίζουμε. Καί οἱ ἐλπίδες πού τρέφαμε γιά μερικά πράγματα, ἀπό τήν πείρα ἀποδείχτηκαν λαθεμένες. Μέ λίγα λόγια, πρέπει νά δείχνεις μακροθυμία τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καί νά προσεύχεσαι καί νά μήν προσπαθεῖς ἤ νά νομίζεις ὅτι μέ ἀνθρώπίνους λογισμούς, ὅπως εἶπα, θά ξεπεράσεις λογισμούς δαιμονικούς. Ὁ ἀββάς Ποιμένας ἐπειδή τά γνώριζε αὐτά, ἔλεγε ὅτι ἡ ἐντολή «νά μή μεριμνήσεις γιά τήν αὐριανή ἡμέρα»(2) (Ματθ. 6, 34) ἀπευθυνόταν σ᾽ ὅσους βρίσκονται σέ πειρασμό. Ἄν λοιπόν, παιδί μου, πιστεύεις ὅτι αὐτά εἶναι ἀληθινά, ἐγκατάλειψε κάθε δικό σου λογισμό —καί ἄν ἀκόμα εἶναι συνετός— καί κράτησε τήν ἐλπίδα σου στό Θεό. Σ᾽ Αὐτόν πού δίνει περισσότερα ἀπό ὅσα Τοῦ ζητᾶμε ἤ μποροῦμε νά φανταστοῦμε (Ἐφ. 3, 20). Θά μποροῦσα νά σοῦ ἀπαντήσω σ᾽ ὅλα ὅσα εἶπες, ἀλλά δέν θέλω νά ἔλθω σέ ἀντίθεση οὔτε μέ σένα οὔτε μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μου. Τό μόνο πού λέω εἶναι νά στερεωθεῖς στήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στήν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ. Γιατί αὐτή ἡ ὁδός εἶναι ἡ πιό ἀσφαλής καί ἡ πιό ἀμέριμνη. Ὁ Θεός μαζί σου.

Ἐπιστολή Θ´
ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ

— Νά θυμᾶσαι, παιδί μου, Αὐτόν πού εἶπε ὅτι «διά μέσου πολλῶν θλίψεων θά μποῦμε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Πραξ. 14, 22), χωρίς νά καθορίζει τό εἶδος τῶν θλίψεων, ἀλλά εἶπε ἀόριστα: «διά μέσου πολλῶν θλίψεων». Καί ἔτσι, ἄν ἔχεις ἁμαρτίες, νά ὑπομένεις ὅ,τι σοῦ συμβαίνει μέ εὐχαριστιακή διάθεση καί ἐπίγνωση, σάν νά ἦταν κάτι πολύ εὐχάριστο. Ἄν ὅμως δέν ἔχεις ἁμαρτίες, νά ὑπομένεις τόν πειρασμό σάν κάτι πού σέ καθαρίζει ἀπό τά πάθη ἤ σοῦ γίνεται ἀφορμή
νά κερδίσεις τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὁ φιλάνθρωπος καί φιλόψυχος Θεός, πού ἐπιτίμησε τόν ἄνεμο καί τή φουρτουνιασμένη θάλασσα καί τή γαλήνεψε, νά ἐπιτιμήσει καί τόν πειρασμό σου, παιδί μου, καί νά σοῦ δώσει εὐρύτητα πνεύματος γιά νά γνωρίσεις τίς κακουργίες τοῦ ἐχθροῦ. Ἀμήν.


Ἐπιστολή Ι´
ΣΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΣΕ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ
ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΛΛΕΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ

— Σέ παρακαλῶ, παιδί μου, νά ὑπομένεις καί νά εὐχαριστεῖς γιά τίς συμφορές πού σοῦ συμβαίνουν ἐξαιτίας τῆς ἀρρώστιας, σύμφωνα μ᾽ ἐκεῖνον πού λέει: «Ὅλα ὅσα σοῦ συμβαίνουν νά τά δέχεσαι σάν καλά», γιά νά ἐκπληρωθεῖ σέ σένα, παιδί μου, ὁ σκοπός τῆς Θείας Προνοίας σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πάρε λοιπόν κουράγιο καί δυνάμωσε, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν «οἰκονομία» Του γιά σένα. Ὁ Θεός μαζί σου.

Ἐπιστολή ΙΑ´
ΣΕ ΑΔΕΛΦΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΠΕΙΡΑΣΜΟ

— Ὁ Χριστός ἄς σοῦ χαρίσει τήν εἰρήνη Του, ἀδελφέ μου. Προσπάθησε νά πείσεις τό λογισμό σου, ὅτι ὁπωσδήποτε ἐσύ ἔδωσες ἀφορμή στόν πειρασμό, ἔστω καί ἄν πρός τό παρόν δέν μπορεῖς νά βρεῖς γιά ποιά αἰτία σοῦ συνέβη. Κατηγόρησε τόν ἑαυτόν σου, ὑπόμεινε καί προσευχήσου. Καί ἔχω ἐμπιστοσύνη στήν εὐσπλαχνία τοῦ ἀγαθοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ὅτι θά διώξει τόν πειρασμό. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶπε: «Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, πού ξεπερνάει κάθε ἀνθρώπινο νοῦ, θά φρουρήσει τήν καρδιά σας» (Φιλ. 4, 7).



 Ἐπιστολή ΙΒ'
ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ

— Μή σοῦ φαίνεται παράξενο, παιδί μου, ἐφόσον βρίσκεσαι στήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στό Θεό, ἄν πολλές φορές πέφτεις πάνω σέ ἀγκάθια καί σβώλους καί ἄλλοτε σέ ὁμαλό ἔδαφος. Γιατί ὅσοι ἀγωνίζονται, ἄλλοτε πέφτουν ἄλλοτε νικοῦν. Ὁ Μέγας Ἰώβ εἶπε: «Τί ἄλλο εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου πάνω στή γῆ, παρά μιά συνεχής δοκιμασία»; (Ἰώβ 7, 1). Καί κάποιος ἄλλος ἅγιος εἶπε: «Ἄνθρωπος πού δέν γεύτηκε πειρασμό δέν μπορεῖ νά εἶναι βέβαιος γιά τίς ἀρετές του» (Σοφ. Σειρ. 34, 10: Ἰακώβ. 1, 12). Γιατί καθώς ἀσκούμαστε στήν πίστη πειραζόμαστε, γιά νά δοκιμαστοῦμε καί νά μάθουμε νά πολεμᾶμε. Ὁ Κύριος εἶπε: «Πρέπει νά περάσετε μέσα ἀπό πολλές θλίψεις γιά νά μπεῖτε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Πραξ. 14, 22),. Ἄς εἶναι λοιπόν βοηθός σας σέ ὅ,τι συναντᾶτε, ἡ ἐλπίδα τοῦ καλοῦ τέλους. Καί ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος, θέλοντας νά μᾶς προετοιμάσει γιά ν᾽ ἀποκτήσουμε ὑπομονή λέει: «Εἶναι ἀξιόπιστος ὁ Θεός πού σᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι δέν θά σᾶς ἀφήσει νά πειραστεῖτε περισσότερο ἀπ᾽ ὅσο μπορεῖτε, ἀλλά μαζί μέ τόν πειρασμό θά φέρει καί τό ξεπέρασμά του, ὥστε νά μπορεῖτε νά τόν σηκώσετε» (Α´ Κορ. 10, 13). Καί ὁ Κύριός μας, ἡ πραγματική Ἀλήθεια πού λέει: «Σ᾽ αὐτόν τόν κόσμο θά δοκιμάσετε θλίψεις, ἀλλά ἔχετε θάρρος, ἐγώ νίκησα τόν κόσμο» (Ἰωάν. 16, 23), ἄς εἶναι ἡ παρηγοριά σου. Αὐτά νά μελετᾶς, αὐτά νά τηρεῖς. Νά ζεῖς μέ τή μνήμη τοῦ Κυρίου, καί ἡ ἀγαθότητά Του, θά σέ βοηθάει σέ ὅλα, παιδί μου, γιατί εἶναι ἐλεήμονας καί γνωρίζει τήν ἀδυναμία μας. Αὐτός θά ἐπιτιμήσει τά κύματα καί θά ξαναφέρει γαλήνη στήν ψυχή σου μέ τίς εὐχές τῶν Ἁγίων Του.

Ἐπιστολή ΙΓ´
ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ

— Ὅπως ἀκριβῶς οἱ σκιές ἀκολουθοῦν τά σώματα, ἔτσι καί οἱ πειρασμοί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ὅπως λέει ὁ Μέγας Ἀντώνιος(3), ὅποιος δέν γεύτηκε πειρασμούς δέν θά μπεῖ στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μήν ἀπορήσεις λοιπόν, παιδί μου, ἄν συναντήσεις θλίψεις καί πειρασμούς, ἐνῶ ζητᾶς συμβουλές γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς σου. Ἀλλά νά ὑπομένεις ἀτάραχα καί νά προσεύχεσαι, εὐχαριστώντας τό Θεό, πού ἀξιώνεσαι νά πειραστεῖς, γιά χάρη τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, γιά νά γυμναστεῖ καί νά δοκιμαστεῖ ἡ ψυχή σου. Ὁ ἀγαθός Θεός νά σοῦ χαρίσει πνευματική ἀγρύπνια καί ὑπομονή στόν καιρό τοῦ πειρασμοῦ.

Ἐπιστολή ΙΔ´
ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ

— Πολύ καλά ἐννόησε ὁ Ἀββάς Ποιμένας ὅτι ἡ ἐντολή νά μή μεριμνήσει κανείς γιά τήν ἑπόμενη ἡμέρα, ἔχει δοθεῖ σέ ἄνθρωπο πού βρισκόταν σέ πειρασμό. Καί τό «ἄφησε στό Θεό τή μέριμνα γιά σένα» (Ψαλ. 54, 23) στό ἴδιο ἀποτέλεσμα ὁδηγεῖ. Ἀπομακρύνσου λοιπόν, παιδί μου, ἀπό τούς ἀνθρώπινους λογισμούς καί κράτησε τήν ἐλπίδα σου στό Θεό, πού κάνει πολύ περισσότερα ἀπ᾽ ὅσα νομίζουμε. Καί ἡ ἐλπίδα στό Θεό θά σέ ἀναπαύσει. Ὁ Κύριος νά σέ βοηθήσει, παιδί μου, μέ τήν εὐχή τῶν ἁγίων. Πρέπει λοιπόν ν᾽ ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τέτοιου εἴδους λογισμούς, γιατί δέν εἴμαστε βέβαιοι, ἄν αὔριο ζοῦμε.

Ἐπιστολή ΙΕ´
ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ

— Εἴμαστε δημιουργήματα τοῦ ἀγαθοῦ καί φιλάνθρωπου Θεοῦ πού εἶπε: «Ζῶ ἐγώ, λέει Κύριος, καί δέν ἐπιθυμῶ τό θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλά θέλω νά μετανοήσει καί νά ζήσει» (Ἐξ. 33, 11). Καί πάλι: «Δέν ἦρθα νά καλέσω σέ μετάνοια τούς δικαίους, ἀλλά τούς ἁμαρτωλούς» (Ματθ. 9, 13). Ἄν λοιπόν εἶναι ἔτσι, καί ἔτσι πιστεύουμε, ἄς ἀφήσουμε στόν Κύριο κάθε μέριμνα, γιά μᾶς καί τή ζωή μας, καί Αὐτός θά μᾶς διαθρέψει (Ψαλ. 54, 23), δηλαδή θά μᾶς σώσει. Γιατί Αὐτός ἐνδιαφέρεται γιά μᾶς. Αὐτός νά παρηγορήσει καί τήν καρδιά σου, παιδί μου, μέ τίς εὐχές τῶν ἁγίων.
 
Ἐπιστολή ΙΣΤ´
ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΔΕΛΦΟ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΣΘΕΝΕΣΤΕΡΟ,
ΠΟΥ ΤΟΝ ΒΑΣΑΝΙΖΑΝ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ,
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥΣΑΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ.

— Στό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀδελφέ μου, δέν ἔχουμε κανένα δικαίωμα πάνω στόν ἀδελφό μας. Γιατί τό κακό πού ἔγινε πρέπει νά τό ξεπεράσουμε καί νά τό καταπιοῦμε μέ ἀγάπη. Κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ στόν πλησίον: «Γιατί δέν μέ ἀγαπᾶς;» Ἀλλά αὐτός μέ πράξεις ἀγάπης ἑλκύει τόν πλησίον καί τόν προκαλεῖ νά τόν ἀγαπήσει. Σχετικά δέ μέ τίς σωματικές καί ὑλικές ἀνάγκες, ἄν κάποιος εἶναι ἄξιος ν᾽ ἀναπαυτεῖ, ἀκόμα καί σέ καρδιά Σαρακηνῶν δίνει πληροφορία ὁ Θεός νά τόν ἐλεήσουν ἀνάλογα μέ τίς ἀνάγκες του. Ἄν ὅμως δέν εἶναι ἄξιος ἤ δέν εἶναι γιά τό συμφέρον τῆς ψυχῆς του νά παρηγορηθεῖ στόν καιρό τῆς δοκιμασίας του, τότε καί ἄν ἀκόμα δημιουργήσει καινούριο οὐρανό καί καινούρια γῆ, δέν θά βρεῖ ἀνάπαυση(4). Πάνω σ᾽ αὐτό πού λές, ὅτι δηλαδή δίνεις βάρος στούς ἀδελφούς, εἶναι σάν νά ὁμολογεῖς τό δικαίωμά σου. Γιατί κανένας δέν μπορεῖ νά πεῖ ὅτι βαραίνει τόν πλησίον του, πού θέλει νά σωθεῖ, ὅταν τοῦ δίνει τήν εὐκαιρία νά ἐκτελέσει τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος μισεῖ ὅσους τόν προσβάλλουν, μισεῖ τήν πραότητα. Ὅποιος ἀποφεύγει αὐτούς πού τόν στενοχωροῦν, ἀποφεύγει τήν ἀνάπαυσή του «ἐν Χριστῷ». Ὁ φιλάνθρωπος Θεός νά μᾶς σκεπάσει μέ τή Χάρη Του, παιδί μου, μέ τίς εὐχές τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

Σημειώσεις:
1. «Ἠρώτησάν τινες τόν Ἀββᾶν Μακάριον, λέγοντες· Πῶς ὀφείλομεν προσεύχεσθαι; Λέγει αὐτοῖς ὁ γέρων· Οὐκ ἔστι χρεία βατολογεῖν, ἀλλ᾽ ἐκτείνειν τάς χεῖρας, καί λέγειν· Κύριε, ὡς θέλεις καί ὡς οἶδας, ἐλέησον. Ἐάν δέ ἐπίκειται πόλεμος· Κύριε, βοήθει· Καί Αὐτός οἶδε τά συμφέροντα, καί ποιεῖ μεθ᾽ ἡμῶν ἔλεος».

(Ἀβ. Μακ. P.G. 65, 2696).

2. «Ἠρωτήθη ὁ Ἀββᾶς Ποιμήν, ὅτι εἰς τίνα ἔρχεται ὁ λόγος ὁ γεγραμένος, ὅτι ′Μή φροντίσητε περί τῆς αὔριον′. Λέγει αὐτῷ ὁ γέρων: Πρός ἄνθρωπον ὄντα ἐν πειρασμῷ καί ὀλιγωροῦντα ἐρρήθη, ἵνα μή φροντίσῃ λέγων: Πόσον χρόνον ἔχω ἐν τῷ πειρασμῷ τούτω; ἀλλά μᾶλλον λογίσηται, λέγων καθ᾽ ἑκάστην τό σήμερον».

(Ἀβ. Ποιμ. P.G. 65, 353Ψ).

3. «Οὐδείς ἀπείραστος δυνήσεται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ἔπαρον γάρ, φησί, τούς πειρασμούς, καί οὐδείς ὁ σωζόμενος».

(Ἀβ. Ἀντ. P.G. 65, 77A)

4. Ἀβ. Ποιμ. P.G. 65, 333.

Ἀπό τό βιβλίο «Ἀββᾶ Δωροθέου Ἔργα Ἀσκητικά.»
Ἐκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ».
Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου,
Καρέας, 2000

http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/blog-post_7718.html
imkby.gr