Σελίδες

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Αγία Ευφημία

Βίος και πολιτεία της Αγίας και Μεγαλομάρτυρος  Ευφημίας

 Η  Αγία Ευφημία έζησε κατά τούς χρόνους του Διοκλητιανού καί ήθλησε τό έτος 303. Κατήγετο από την Χαλκηδόνα. Ήτο θυγάτηρ του περιφανούς και πλουσίου Συγκλητικού Φιλόφρονος και της ευσεβούς και φιλοπτώχου Θεοδοσιανής. Η  Αγία επαιδαγωγήθη «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου»  διό ηγάπησε τόν Χριστό , την παρθενίαν και την μετά ζήλου ομολο­γίαν του Χριστού.

O ανθύπατος της  Ανατολής Πρίσκος εχων συγ­κάθεδρον τον φιλόσοφον και ιερέα του Άρεως  Απελ­ιανόν, εκήρυξε,  κατά την απόφασιν και εντολήν του Διοκλητιανού, διωγμόν κατά των Χριστιανών εις την Ανατολήν. Κατά την εορτήν του ψευδωνύμου Θεού Άρεως εζήτησε άπαντες οι κάτοικοι να  προσέλθουν εις την εορτήν. Όσoι δεν θα προσήρχοντο θα ετιμωρούντο με φοβερά κολαστήρια. Οι χριστιανοί καθ' ομά­δας εκρύπτοντο άλλοι εις οικίας και άλλοι εις ερημι­κάς περιοχάς. Ή Αγία  Ευφημία  ηγείτο μιας τοιαύτης ομάδος στηρίζουσα τούς πιστούς διά του φλογερού λόγου της.Συνελήφθη η Αγία μετά των τεσσαράκοντα εννέα μελών της ομάδος της. Εις την πρόσκλησιν του Πρί­σκου νά θυσιάσουν εις τό είδωλον του Άρεως η Αγία και η  ομάδα της ηρνήθησαν με τόλμην και παρρη­σίαν, από την απάντησίν των εθυμώθη ο Πρίσκος και έδωκεν εντολήν να  δέρουν επί είκοσι ημέρας τους Αγίους και να τους φυλακίσουν. Μετά τας είκοσι ημέρας εδοκίμασε και πάλιν να πείσει τούς μάρτυρας να θυσιάσουν. Μετά την αρνησίν των, τους έδειραν τόσον, ώστε κατεπονήθησαν οι δέροντες στρατιώται. Τότε τούς λοιπούς μάρτυρας ο Πρίσκος έκλεισεν εις την φυλακήν, την δε Αγίαν προσεπάθησε να την πεί­σει να θυσιάσει. Μετά την άρνησίν της και την ομολο­γίαν της πίστεώς της εις τον Χριστόν την έβαλον εις τον τροχόν και έτσι κατεκόπτετο όλον το σώμα της Αγίας. Κατά το μαρτύριόν της η Αγία προσηύχετο διαρκώς. Μετά το πέρας της προσευχής της θαυμα­τουργικώς ελύθη από τον τροχόν και αποκατεστάθη τέλειον και υγιές το σώμα της. Εν συνεχεία  ερρίφθη η Αγία εις πυρακτωμένην κάμινον. Οι προεστώτες των υπηρετών Σωσθένης και Βίκτωρ ηρνήθησαν να ρίψουν την Αγίαν εις την κάμινον, διότι έβλεπον να ίνστανται παρά το πλευρόν της Αγίας δύο φοβεροί άν­δρες, οι οποίοι απειλούσαν ότι  θα διασκορπίσουν το πυρ. Ο Σωσθένης και ο Βίκτωρ ομολόγησαν τον Χρι­στόν και εμαρτύρησαν.  Προσευχηθείσα  η  Αγία ερρί­φθη εις την κάμινον. Η φλόξ δεν ήγγισε την Αγίαν, αλλά διεσκορπίσθη έξω της καμίνου και έκαυσε πολλούς.
Ο Πρίσκος υπέβαλε την  Αγίαν εις νέον μαρτύ­ριον. Εκτύπωv την Μάρτυρα με οξείς λίθους και σί­δηρα αιχμηρά και έτσι κατεκόπη και κατεξεσχίσθη το σωμά της. Και πάλιv θαυματουργικώς αποκατεστά­θη υγιής. Ακολούθως ερρίφθη η Αγία εις  μεγάλην δε­ξαμενήv, όπου ύπηρχον σαρκοβόρα θηρία της θαλάσ­σης. Τα θηρία όχι μόνον δεv έβλαψαv την Αγίαν, αλ­λά και τηv εβάσταζοv επάνω των. Έπειτα έβαλοv την Μάρτυρα εις λάκκον με σουβλιά. Και εκείθεν εξήλ­θεν αβλαβής.  Επεχείρησεv ο Πρίσκος να πριονίσει και να καύσει την Αγίαν. Οι οδόντες εστράβωσαν και το πυρ εσβέσθη και ουδέν αύτη έπαθεν. Τέλος ερρί­φθη η Μάρτυς εις θηρία, τα οποία ήλθον πλησίον της προσκυvούντα αυτήv. Επειδή η Αγία προ του μαρτυ­ρίου αυτού ικέτευσε τον Χριστόν vα την αναπαύση πλησίον Του, μία άρκτος τηv εδάγκωσε και ούτω πα­ρέδωκε την αγίαv της ψυχήv εις χείρας του Νυμφίου της.
Χαίροvτες οι γονείς της έθαψαv μετά πάσης τιμής το πάνσεπτόν της λείψανον εις την Χαλκηδόνα και εδόξαζαν τοv Κύριον, διότι ηξιώθησαν της τιμής να έ­χουν τηv θυγατέρα των Μεγαλομάρτυρα της Εκκλη­σίας και πρέσβειράν των πλησίον Του.
O Κύριος ετίμησε την καλλίνικον παρθένον  και μάρτυρα Ευφημίαν με την δωρεάν της αφθαρσίας του πολυάθλου και παρθενικού  της σώματος. Εις την Χαλκηδόνα συνήλθαν οι 630 θεοφόροι Πατέρες το έ­τος 451 συγκροτήσαντες την Αγίαν Τετάρτην Οικου­μενικήν Σύνοδον, επί των ευσεβεστάτων Βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας. Ή Σύνοδος αυτή κατεδί­κασε τον αιρετικόν Ευτυχή, όστις εκήρυττε την πλά­νην, ότι ο Χριστός έχει μόνον μίαν φύσιν και μίαν ε­νέργειαν, αυτήv της Θεότητος. Οι Άγιοι Πατέρες εδογμάτισαν την πίστιv της Εκκλησίας, ότι ο Χριστός έχει δύο τελείας φύσεις, θελήσεις και ενεργείας, την θείαν και την ανθρωπίνην, εις μίαν  Yπόστασιν. Είναι δε ηνωμέναι αι δύο φύσεις ατρέπτως, ασυγχύτως,. αναλλοιώτως και αδιαιρέτως. Κατά την ανωτέρω Σύνο­δον οι  Όρθόδοξοι Πατέρες συνέταξαν Τόμον, ο  ο­ποίος περιείχε την πίστιν την αληθή, την οποίαν πά­ντοτε επίστευε και εκήρυττεν η Έκκλησία τσυ Χρι­στού. Επίσης οι αιρετικοί  Μονοφυσίται συνέταξαν ίδιον τόμον, που  περιείχε τας πλάνας των. Τότε ομο­φώνως ορθόδοξοι και αιρετικοί απεφάσισαν να τε­θούν και τα δύο κείμενα επί του στήθους της Αγίας Ευφημίας και ανοίξαντες την λειψανοθήκην έπραξαν ούτως και εσφράγισαν πάλιν ταύτην. Ότε δε ήνοιξαν την θήκην, εύρον τον Τόμον των Ορθοδόξωv εις τας χείρας αυτής και των αιρετικών Μονοφυσιτών το κεί­μενον εις τους πόδας αυτής. Έτσι η Μεγαλομάρτυς Ευφημία με το έξαίσιον αυτό θαύμα επεκύρωσε και υπέγραψε τον ορθόδοξον Τόμον και διεσάλπισε το Χριστολογικόν δόγμα περί των δύο φύσεων του Χρι­στού μας εις τα πέρατα της οικουμένης και απέδειξε την διδασκαλίαν του Ευτυχούς και των οπαδών του Μονοφυσιτών ως σατανικήν πλάνην.     
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη θεσσαλονίκη"
Αρχιμ. Νικοδήμου Γ.Αεράκη Ιεροκήρυκος    

http://www.impantokratoros.gr/Agia-Eyfimia.el.aspx

Το λογότυπο (σήμα) του CERN



Ανάλυση του λογότυπου του CERN

Το λογότυπο (σήμα) του CERN


Στα λογότυπα βάζουμε πάντα κάτι που μας εκφράζει. Στο λογότυπο του CERN δεν μπορεί λοιπόν να υπάρχει κάτι που δεν τον εκφράζει. Εκείνο που θα παρατηρήσει κάποιος αν το εξετάσει λίγο προσεκτικά είναι τα πολλά εξάρια!
Αποτελείται από δύο σχήματα, το ένα που είναι πιο σύνθετο, είναι πάνω από το άλλο
που είναι απλούστερο. Το επάνω σχήμα περιέχει τρία εξάρια. Αυτό το καταλαβαίνετε εύκολα αν χρωματίσετε το καθένα διαφορετικά. (Αυτό το κάναμε στην πιο κάτω εικόνα εμείς).                                    
                                                                                                                                                               

Ενώ το απλό σχήμα κάτω από το σύνθετο, (που φαίνεται ότι είναι από κάτω, διότι οι γραμμές του επικαλύπτονται από τις γραμμές του επάνω σχήματος), είναι επίσης ένα ξεκάθαρο εξάρι! Είναι ξεκομμένο όμως από τα άλλα. Οπότε το ερώτημα είναι γιατί να είναι έτσι σχεδιασμένο,
και γιατί να περισσεύει μια γραμμούλα αριστερά στο σχήμα που είναι επάνω του με τα τρία ενωμένα εξάρια;


Πριν δώσουμε την ερμηνεία μας, ας αναλογισθούμε ότι είναι πρώτη φορά ίσως που βλέπουμε μια υπέρβαση έστω και σημειολογικά μόνο του 666, δηλαδή το… 666.6!!
Προχωράμε στην ερμηνεία του συμβολισμού του λογοτύπου του CERN. Αυτή δεν μπορεί να είναι άσχετη από την επιστημονική προσπάθεια που γίνεται εκεί.
Θα γνωρίζετε ίσως, ότι οι δυνάμεις, κατά τις σημερινές αντιλήψεις, στη Φυσική είναι 4 ειδών, όπως στην φωτογραφία αριστερά: Οι δυνάμεις στο άτομο που είναι 2 ειδών, οι ισχυρές στον πυρήνα και οι ασθενείς στην περιφέρεια. Επίσης υπάρχουν οι ηλεκτρο- μαγνητικές δυνάμεις, και οι δυνάμεις από τη βαρύτητα. Από αυτές τις 4 δυνάμεις οι τρεις (εκτός τις βαρυτικές) έχουν συνδυασθεί σε ένα φυσικό – μαθηματικό μοντέλο. Υπολείπονται να ενωθούν σ’ αυτό οι βαρυτικές δυνάμεις. Να λοιπόν τι απεικονίζεται στο σχήμα:
Τα τρία 6άρια ενωμένα είναι οι 3 δυνάμεις στο ενιαίο μαθηματικό μοντέλο. Λείπει η 4η δύναμη, η βαρύτητα. Αυτή είναι το μοναχικό εξάρι, διότι δεν βρέθηκε ακόμη τρόπος να συνδεθεί με τις υπόλοιπες. Γι’ αυτό φαίνεται… παραπεταμένη. Όλες οι δυνάμεις συμβολίζονται με 6άρια για να μοιάζουν σχηματικά με τους επιταχυντές στους οποίους διερευνώνται πειραματικά.

Μάλιστα οι επιστήμονες στο CERN ευελπιστούν να συνδέσουν και την βαρύτητα στο ενιαίο μοντέλο όλων των φυσικών νόμων, και θεωρούν ότι έγινε αρκετή ήδη πρόοδος. Έτσι άφησαν την θέση της τετάρτης δύναμης, της βαρύτητας, να υποδεικνύεται με τη γραμμούλα που περισσεύει στο σχήμα των τριών εξαριών! Δηλαδή έχει κρατημένη θέση!
Δεν ξέρουμε αν υπάρχει και αποκρυφιστική διασύνδεση στην επιλογή των 6αριών του
σήματος του CERN. Όμως ασχέτως αν έγινε συνειδητά ή όχι η επιλογή των εξαριών, από πνευματική άποψη εξετάζοντάς το, εμείς οπωσδήποτε βλέπουμε ένα ακόμη εσχατολογικό μήνυμα.
Το ότι περιέχονται τα τρία εξάρια ενωμένα σε ένα σχήμα (666), είναι ένα ακόμη
προειδοποιητικό μήνυμα ότι βρισκόμαστε σε σημαδιακή εποχή, στην εποχή του «666»
που θα τελειώσει ο κόσμος, με τον καταστροφικό ερχομό του τελικού Αντιχρίστου. Και αυτό το μήνυμα μας στέλνεται από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη το Θεολόγο στην Αποκάλυψη. Διότι εκεί ο Ευαγγελιστής μας προειδοποιεί ότι το σήμα του (τελικού) Αντιχρίστου θα είναι το 666, (μαζί με το αντίστοιχο χάραγμα, και το όνομά του που επίσης θα δίνει σαν άθροισμα ψηφίων το 666.
Αποκ. 13, 17-18). Και όπως πριν τον Χριστό προηγείται ο Τίμιος σταυρός του, (το παρατηρούμε στις εκκλησιαστικές τελετές στο ναό, τις λιτανείες κλπ, και αυτό θα γίνει και κατά τη 2α Παρουσία), έτσι πριν τον Αντίχριστο εμφανίζεται το σήμα του, το 666.
Το CERN είδαμε ότι πρωτοανέπτυξε το World Wide Web το 1989 που μετά έγινε
internet. Και τα αρχικά www αντιστοιχούν στο 666 (όπως γράψαμε σε άλλη ιστοσελίδα). Το barcode, στο γνωστό πρότυπο EAN13, έχει επίσης 3 οδηγούς – ράβδους ασφαλείας που είναι εξάρια, δηλ. και εκεί εικονίζεται το 666. Τα συγκροτήματα της σύγχρονης μουσικής ροκ χρησιμοποιούν το 666 κατά κόρον, και το συνδέουν συνειδητά και ανοιχτά πλέον με τον σατανά.
Και το ίδιο το λογότυπο του CERN ήρθε να προστεθεί σ’ όλα τα άλλα 666άρια. Επί πλέον ζούμε στην εποχή της Νέας Τάξης που ξεκίνησε επίσημα το 1990, από τότε δηλ. που ο Άγιος Καλλίνικος από τη Ρουμανία, μας φανέρωσε ότι αρχίζουν τα γεγονότα της συντελείας.
Ένα χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι η πνευματική άγνοια. Νομίζουν οι περισσότεροι ότιη θρησκεία είναι ένα εργαλείο του κόσμου αυτού, ενώ βέβαια ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Θρησκεία χωρίς υπέρβαση των ορίων αυτού του, οσονδήποτε μεγάλου, φυσικού κόσμου δεν νοείται. Διότι ο κόσμος αυτός φθείρεται, σύμφωνα και με τους αρχαίους φιλοσόφους, άρα και οι θεότητές του σαν φθαρτές είναι ανυπόστατες.
Από τις θεότητες της Ανατολής στο CERN έφτασε η Shiva ('ὑπάρχει ἄγαλμά της ἔξω ἀπό τό κτίριο τοῦ CERN), που βέβαια δεν μεταφέρει σε μας υπερβατικά μηνύματα αλλά παγανιστική ιδεολογία. Δεν μας εξυψώνει στην έννοια του Δημιουργού του Σύμπαντος, αλλά μας καθηλώνει στο επίπεδο της κοσμικής διεργασίας. Αυτό είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα έλλειψης πνευματικής διάκρισης στην εποχή μας. Το άλλο είναι ότι όλοι …βιάζονται, ακόμα και αν τρέχουν στην καταστροφή τους… Και σ’ αυτό το θέμα, το CERN διεκδικεί μια υψηλή θέση όπως είδαμε ήδη σε άλλη σελίδα, κάνοντας επικίνδυνα πειράματα.
Δείτε σχετικό video πάνω στο θέμα (αγγλικά). Στην αρχή γράφονται (μεταφρασμένα) τα εξής:
3 Αυγούστου 2008.
Ο Δρ. Walter L. Wagner στο αμερικάνικο πρόγραμμα «από ακτή σε ακτή» του ραδιοφώνου στα μεσαία (AM), με οικοδεσπότη τον George Noory συζητά την πιθανή καταστροφή του πλανήτη μας Γη από την δημιουργία μικροσκοπικών μαύρων οπών και παραδοξονίων (strangelets) στον επιταχυντή LHC του CERN.
Υποδεικνύει ότι οι τρέχουσες εκθέσεις για την ασφάλεια από το CERN έχουν σοβαρά
ελαττώματα και περιέχουν απαράδεκτους κινδύνους.
Παραδείγματος χάριν:
εάν δημιουργηθούν μαύρες τρύπες, που το CERN υπολογίζει περίπου 1 μαύρη τρύπα κάθε δευτερόλεπτο, οι υπολογισμοί του Δρ Rossler's εκτιμούν ότι χρειάζονται 50 μήνες ως 50 έτη για να γίνουν αρκετά μεγάλες ώστε να καταστρέψουν τη Γη!
Τα αποτελέσματα δηλ. αυτού του πειράματος μπορούν να φανερωθούν σε μήνες ή χρόνια μετά από τις πρώτες συγκρούσεις στον επιταχυντή LHC.
Του Dr. Rossler's το website είναι lhcfacts.org
Του Dr. Wagner's το website είναι lhcdefense.org
ta-simeia-twn-kairwn.blogspot.com
πηγή: www.imdleo.gr (Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης)5-11-(23-10)-2008, Αγίου Ιακώβου Αδελφοθέου
- Το 666 στο λογότυπο (σήμα) του CERN (pdf)
video (wmv, 1MB)  ή από το youtube
- To CERN και η καταστροφή της Γης σε 50 μήνες... + 666 σήμα (pdf)
video (wmv, 9MB)   ή από το youtube
     www.imdleo.gr                     περιεχόμενα 
[2009]

Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης
http://www.imdleo.gr/diaf/2008/15_CERN_logo.pdf

Θαυμαστή εμφάνιση της Παναγίας στο Πόρτο Λάγος τον Αύγουστο 2005

ΠΗΓΗ.Εφημερίδα Χρόνος της Ξάνθης
undefined


Αφήγηση π. Νήφωνος, Ι. Μ. Βατοπεδίου Αγίου Όρους

Είμαστε συγκλονισμένοι γιατί αυτές τις ημέρες ψάλλαμε παρακλήσεις στην
Παναγία μας, για την εορτή της Κοιμήσεώς της, ειδικά όμως για ένα εννιάχρονο
κοριτσάκι από την Κύπρο, την μικρή Αναστασία, που έπασχε από καρκίνο του
πνεύμονα.
Την Κυριακή η μικρή Αναστασία κοιμήθηκε εν Κυρίω, και την Δευτέρα
έγινε η κηδεία της στην Κύπρο. Το απόγευμα στις 4 και μισή ένας προσκυνητής
από την Καβάλα, άγνωστος σε εμάς και χωρίς να γνωρίζει τίποτε για το
κοριτσάκι πήγε να προσκυνήσει την Παναγία στην εκκλησία μας. Βγαίνοντας από τον Ναό συναντήθηκε στην γέφυρα της εκκλησίας με μια μοναχή η οποία κρατούσε στο χέρι της ένα κοριτσάκι.
Η μοναχή του είπε ότι το κοριτσάκι δεν ήταν δικό της αλλά το παίρνει μαζί της και προχώρησε στην εκκλησία…

Ο νεαρός παραξενεύτηκε και νόμισε ότι η μοναχή θα πάρει το μικρό παιδί στην μονή για να μονάσει.Την ακολούθησε για να την ρωτήσει από ποιο μοναστήρι είναι.
Περίμενε ένα τέταρτο να βγει και όταν έβλεπε ότι αργούσε μπήκε στην εκκλησία αλλά μοναχή και κοριτσάκι είχαν εξαφανιστεί. Έψαξε παντού ακόμη και στο ιερό και πάλι μάταια, κανείς δεν υπήρχε.
Τότε έτρεξε σε μένα, μου διηγήθηκε το γεγονός και μου ζήτησε να ψάξουμε ακόμη
και σε κρυφές γωνιές του ιερού. Του ζήτησα να μου πει πως ήταν το κοριτσάκι και τι
φορούσε. Του έδειξα φωτογραφίες που έχουμε εδώ από άλλες παρακλήσεις και
μόλις έφτασε στην μικρή Αναστασία με βεβαιότητα μου είπε: αυτό είναι το κοριτσάκι.
Τον ρωτάω: -είσαι σίγουρος;- – ΝΑΙ- μου λέει μονολεκτικά. Του εξήγησα ότι το
κοριτσάκι αυτό σήμερα το πρωί το έθαψαν στην Κύπρο και του είπα όλη την ιστορία.
Μετά συγκλονισμένος έβαλα τα κλάματα, το ίδιο και ο νεαρός και με ρώτησε -και ποια ήταν η μοναχή;
- Μάλλον η Παναγία του είπα και τότε ήταν που ο νεαρός συγκλονισμένος άρχισε να κλαίει γοερά και συνέχεια.
Ξέραμε ότι η Παναγία είναι πάντα παρούσα στο μέρος αυτό και είναι μοναδική παρηγοριά που έρχεται κοντά μας.

(Από το Βιβλίο-Η ΠΑΝΤΩΝ ΑΝΑΣΣΑ-Φανερώσεις και θαύματα της Θεοτόκου-Εκδόσεις Σταμούλη)
http://dosambr.wordpress.com/2010/07/01/%CE%B8%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%8C/

Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΜΑΡΤΥΡΙΟ


Στην Κατερίνα μας -Επικήδειος λόγος στην εξόδιο ακολουθία της Κατερίνας Χατζή

(Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος)
(απομαγνητοφωνημένος).

Εισαγωγικά.
Η Κατερίνα Χατζή γεννήθηκε την 27η Ιουλίου του 1955, ημέρα της εορτής του αγίου Παντελεήμονος. Γεννήθηκε πρόωρα 7 μηνών με φυσιολογικό τοκετό, αλλά σε 3-4 ημέρες έπαθε πυρηνικό ίκτερο και στην συνέχεια σπαστική τετραπληγία. Από τότε παρέμεινε σωματικά τελείως ανάπηρη και για 53 χρόνια ήταν κολλημένη στο καροτσάκι και πάντα τα χέρια και τα πόδια της ήταν δεμένα λόγω των σπασμών. Οι γονείς της την πήγαν σε όλους τους γιατρούς της εποχής εκείνης, ακόμη και εκτός Ελλάδος, αλλά η θεραπεία ήταν αδύνατη με τα μέσα της εποχής.
Η Κατερίνα κοιμήθηκε στις 12-6-2008
———————————————————-
—-
«Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως»
Όσοι εκ των κληρικών συμμετέχουν στις κηδείες, ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι είναι δύσκολο να ομιλήση κανείς κατά την διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να απευθύνη μερικά λόγια και για τον κεκοιμημένο νεκρό η νεκρά, τους συγγενείς και για τους παρισταμένους ανθρώπους που έρχονται να συλλυπηθούν τους πονεμένους συγγενείς.
Είναι πολύ δύσκολο γιατί μερικές φορές δεν μπορεί κανείς να επαινέση, παρά μόνο να αναφέρη λόγια παρηγορητικά. Άλλες φορές είναι πάρα πολύ δύσκολο να ομιλήση, γιατί έχει πάρα πολλά να πη για τον κεκοιμημένο και δεν μπορεί να τα εκφράση, είτε διότι υπάρχει ο περιορισμός του χρόνου, είτε ακόμη διότι υπάρχει συναισθηματική φόρτιση, ιδιαιτέρως όταν ο Κληρικός, ο Επίσκοπος και ο Πρεσβύτερος συνδέεται με τον κεκοιμημένο νεκρό. Είναι πάρα πολύ δύσκολο τότε να μιλήση. Αν και ξέρη όλα τα εσωτερικά προτερήματα, όλες τις καλές διαθέσεις του εσωτερικού κόσμου του κεκοιμημένου, όμως ταυτόχρονα έχει και ένα σύνδεσμο μαζί του και δεν μπορεί εύκολα να εκφρασθή.
Αυτό το τελευταίο συμβαίνει με την προκειμένη νεκρά, την αγαπητή μας Κατερίνα, της οποίας πρώτη φορά άπλωσε το σώμα, και αυτό έγινε στο φέρετρο, επειδή ήταν πάντα σχεδόν «κουλουριασμένη» και επομένως θα λέγαμε ισχύει κατά πάντα αυτό που λέμε: «Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως». Αναπαύεται σήμερα από τόσους πόνους.
Είναι δύσκολο εγώ τουλάχιστον αυτή την ώρα να ομιλήσω για την Κατερίνα. Και κάνω μια προσπάθεια γι’ αυτό, γιατί μπροστά μου έχω έναν άγγελο. Κάναμε μια εξόδιο ακολουθία ενός αγγέλου. Περίεργο πράγμα! Κάνει κανείς εξόδιο ακολουθία για έναν άγγελο; Έναν άγγελο σε σώμα, και μάλιστα σε ένα σώμα συντετριμμένο και τεταπεινωμένο, σ’ ένα σώμα πονεμένο. Αλλά, όμως ως άγγελος ήταν η αδελφή μας Κατερίνα. Είχε πολύ μεγάλη καλωσύνη, ευγένεια, αγάπη. Είχε πάρα πολλά προτερήματα. Αγαπούσε τους πάντας και τα πάντα. Και είχε βέβαια κι ένα τρόπο να εκφράζη αυτήν την αγάπη. Καταλάβαινε τα πάντα. Ήταν από εκείνους που τακτικά ερχόταν στις ομιλίες μου και άκουγε τις ομιλίες και από ο,τι πληροφορούμαι και από τη μητέρα της όλη τη νύχτα μιλούσε και συνέχιζε την ομιλία κι έλεγε: «Εκείνο μας είπε ο Δεσπότης, το άλλο μας είπε ο Δεσπότης». Κι έπαιρνε κουράγιο και παρηγοριά και ταυτόχρονα χαιρόταν αυτόν τον λόγο και τον διέδιδε στους άλλους.


                                  
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια μεγάλη δυσκολία, την οποία αισθάνθηκα στη ζωή μου από την Κατερίνα. Όταν ερχόταν μεγάλες μέρες -Χριστούγεννα, Πάσχα- με το καροτσάκι της στην Μητρόπολη να μου δώση ένα υψηλό χρηματικό ποσό, για να το προσφέρω στους φτωχούς, σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη. –«Μα δεν μπορώ να τα πάρω», της έλεγα. –«Θα τα πάρετε», απαντούσε. «Θα τα δώσετε. Ξέρετε εσείς που. Θα τα δώσετε σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη». –«Μα δεν γίνεται. Δε γίνεται αυτό, να πάρω από σένα χρήματα». –«Μα έχω. Θέλω να τα δώσετε να χαρούν μερικοί άνθρωποι, μερικά παιδιά που έχουν πρόβλημα, που έχουν ανάγκη». Ήταν μια δυσκολία που την αισθανόμουν πάρα πολύ, όταν το έκανε αυτό η αγαπητή μας Κατερίνα.
Ήταν ένας άγγελος, αλλά και ένας κοινωνικοποιημένος άνθρωπος. Αγαπούσε τους πάντας και τα πάντα, όπως είπα, και ενδιαφερόταν με μια πολύ μεγάλη πηγαία αγάπη και καλωσύνη για όλους. Ιδιαιτέρως αγαπούσε εμένα, ως πατέρα της.
Σκεπτόμενος ακόμη την Κατερίνα λέγω ότι μέσα στην Εκκλησία μας έχουμε μια κατηγορία αγίων που λέγονται μάρτυρες, οι οποίοι αξιώθηκαν να μαρτυρήσουν για την αγάπη του Χριστού. Δηλαδή, υπέστησαν φοβερά μαρτύρια. Τους έβαζαν μέσα σε καζάνια, τους πριόνιζαν, τους ταλαιπωρούσαν, τους έκτιζαν ζωντανούς κλπ. Αλλά σκέπτομαι ότι και η Κατερίνα ήταν μάρτυς ενώπιον του Θεού. Και μάλιστα θα έλεγα μία μάρτυς σε όλη την ζωή της. Το μαρτύριο των μαρτύρων διαρκούσε, μάλλον συνέβαινε μέσα σε μερικές ώρες, σε μερικές μέρες. Δηλαδή κανείς το υπέφερε, το υπέμενε. Ε, πόσο θα ήταν, μια μέρα, δυό μέρες, τρεις μέρες, τέσσερεις μέρες, ένα μήνα; Κάποτε θα τελείωνε. Η Κατερίνα ήταν μία μάρτυς, η οποία σ’ όλη της την ζωή μαρτύρησε πάνω στο καροτσάκι, σχεδόν μετά την γέννησή της, μέχρι αυτά τα 53 χρόνια. Δεν ήταν απλώς μια μέρα, δυό μέρες, τρεις μέρες. Και θυμάμαι αυτό που λέει ο Ιώβ, όταν ήταν μέσα στην μεγάλη την αρρώστια της λέπρας κι έλεγε: «Πότε θα γίνη νύχτα;». Και όταν ερχόταν η νύχτα για να ξεκουραστή έλεγε: «Πότε θα ξημερώση;». Αυτό ακριβώς συνέβαινε και με την Κατερίνα. Για φαντασθήτε, για πόσα χρόνια υπέμεινε καρτερικά. Μάρτυς Ιησού Χριστού.
Έλεγε ο αείμνηστος, ο π. Παΐσιος, ότι εάν ενός Χριστιανού του έβγαζαν το μάτι του, και βεβαίως τον θεωρούν μάρτυρα της Εκκλησίας, όταν κανείς έχη μια αρρώστια, μια ασθένεια και γι’ αυτήν ευγνωμονεί και δοξάζει τον Θεό, ως μάρτυς θα υπολογισθή και θα κριθή και έτσι θα γίνη δεκτός από τον Θεό.
Ακόμη έχουμε μια άλλη κατηγορία αγίων μέσα στην Εκκλησία μας, που είναι οι ασκητές, οι οποίοι πηγαίνουν σε σπήλαια, σε βράχους για να ασκηθούν στον καλόν αγώνα της πίστεως, στερούνται των πάντων και ασκούνται, μέσα σε ένα δωμάτιο κλεισμένοι. Είναι οι λεγόμενοι «έγκλειστοι».
Μα η Κατερίνα ασκήτρια ήταν κι αυτή. Στην κατηγορία των ασκητών συγκαταλέγεται. Ήταν «έγκλειστη» επάνω σ’ ένα καροτσάκι, μέσα στο σπίτι διαρκώς προσευχόταν, έκανε το κομποσχοίνι της, έλεγε την ευχή, έκανε τις προσευχές, ο,τι μπορούσε να κάνη και όλη την νύχτα που ήταν άγρυπνη προσευχόταν. Με την προσευχή και την αγάπη περνούσε τις δύσκολες αυτές και τραγικές ώρες. Και επομένως νομίζω ήταν μια γυναίκα με υπομονή πολλή και καρτερία μεγάλη. Μόνο κάποια φορά στο τέλος μου είπε: «Κουράστηκα, Σεβασμιώτατε, τόσα χρόνια». Λέω: «Κάνε υπομονή, Κατερίνα». Αλλά πάλι δεν βαρυγγομούσε, δεν στρεφόταν εναντίον του Θεού. Με υπομονή τα δεχόταν αυτά. Γι’ αυτό και λέγω ότι ο Θεός θα την δεχθή, είμαι βέβαιος, και πολλοί από μας που την γνωρίζαμε, πιστεύουμε ότι θα την δεχθή ως μάρτυρα και ως ασκήτρια. Δεν έχει σημασία που δε φόρεσε το ράσο. Το ράσο πολλοί το φορούν, αλλά δεν το εκτιμούν και δεν το τιμούν. Εκείνη ήταν πραγματικά ασκήτρια στην καρδιά, στην διάθεση, ησκείτο τον καλόν αγώνα της πίστεως.
Και θέλω απ’ αυτή την θέση να επαινέσω και να συγχαρώ την ηρωΐδα μάνα της, την κ. Διονυσία, η οποία στάθηκε τόσο πολύ κοντά της. Κάθε μέρα την εξυπηρετούσε και κάθε βράδυ κοιμόταν αγκαλιά μαζί της, λόγω της σπαστικότητάς της. Και ο Θεός επέτρεψε να φύγη πρώτη η Κατερίνα. Υπάρχουν δύο πόνοι. Ο πόνος του παιδιού που είναι ανάπηρο και θα στερηθή την μάνα και υπάρχει ο πόνος της μάνας που θα στερηθή το παιδί της που αγαπούσε. Νομίζω ότι ο μεγαλύτερος πόνος θα ήταν ο πόνος της Κατερίνας, αν θα ζούσε μετά την μητέρα της. Όχι ότι δεν θα είχε ανθρώπους να την βοηθήσουν. Όλοι θα την βοηθούσαμε, αλλά δεν θα μπορούσε να βρη ποτέ την συμπαράσταση της μάνας της. Και έτσι είπα και χθες στην αγαπητή μας Διονυσία. «Εσένα τώρα σου έλαχε ο κλήρος να σηκώσης λίγο τον πόνο που θα αισθανόταν η Κατερίνα, εάν έφευγες εσύ πριν απ’ αυτήν». Αυτό είναι μια παρηγοριά στον μεγάλο πόνο. Να συγχαρώ, λοιπόν, την ηρωΐδα μάνα της.
Να συγχαρώ τον αδελφό της τον Λεωνίδα, ο οποίος έδειχνε πολύ μεγάλη αγάπη κι εκείνη τον αγαπούσε πάρα πολύ. Και ακόμη να συγχαρώ και μια ομάδα ανθρώπων, που είχαν διαρκώς την Κατερίνα στο κέντρο της ζωής τους. Πόσες φορές δεν ήρθαν και μου έλεγαν: «Σεβασμιώτατε, αρρώστησε η Κατερίνα», και το έλεγαν σαν να ήταν το παιδί τους. Και είχαν πολύ μεγάλη αγάπη. Και νομίζω δεν το έκαναν, διότι το αισθάνθηκαν ως καθήκον, αλλά τους είλκυε η αγάπη που έπαιρναν από την Κατερίνα, και η καλωσύνη που εκείνη τους έδειχνε.
Και τώρα πέντε λεπτά πριν έρθω εδώ στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, έλαβα με φαξ γράμμα από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ισπανίας και Πορτογαλίας, κ. Πολύκαρπο, Ναυπάκτιο την καταγωγή, που γράφει πολύ ωραία λόγια και ευχές και για την Κατερίνα και για την μητέρα της και για τον αδελφό της, και βεβαίως θα το παραδώσουμε στην κ. Διονυσία, για να το έχη αυτό εις ανάμνησιν μιας αγάπης ενός ανθρώπου, ο οποίος γνώριζε την Κατερίνα και λέει μάλιστα κάτι, που όλοι το πιστεύουμε ότι δεν θα την βλέπουμε πια με το καροτσάκι να κυκλοφορή μέσα στη Ναύπακτο. Κι εγώ τουλάχιστον δηλώνω ότι δεν θα την βλέπω να κάθεται μπροστά στις ομιλίες και να λέη στο τέλος: «Σεβασμιώτατε, πολύ ωραία τα είπατε». Δεν θα την βλέπω εδώ στην άκρη του Ιερού Ναού να κάθεται κατά την διάρκεια των ακολουθιών και να με κοιτάη στα μάτια και να ζητάη την ευχή και την ευλογία.
Αγαπητή μας Κατερίνα,
Έζησες ως μάρτυς και ως ασκήτρια και νομίζω έτσι θα γίνης αποδεκτή από τον Θεό. Πέρασες πολλές δύσκολες στιγμές στην ζωή σου καθηλωμένη στο καροτσάκι σου σαν σε σταυρό. Και πέθανες ήρεμα και ειρηνικά, χωρίς να καταλάβη τίποτε η μάνα σου, που ήταν κοντά σου, χωρίς να πης κάτι. Έφυγες σαν πουλάκι. Και τώρα όμως η ψυχή σου απηλλαγμένη από το άκαμπτο σώμα πετάει. Και πρώτα πετούσε από αγάπη, αλλά τώρα πολύ πετάει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, χωρίς την δυσκολία του σώματος, και ως άγγελος στον ουρανό δοξάζεις τον άγιο Τριαδικό Θεό. Αλλά σε μας θ’ αφήσης μια καλή ανάμνηση. Θα σε θυμόμαστε με πολύ μεγάλη αγάπη και θα μας λείψης πολύ.
Και νομίζω ότι τώρα η ψυχή σου πετάει πάρα πολύ, με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, απηλλάγη από το σώμα, αλλά στην Δευτέρα Παρουσία θα αναστηθή και αυτό το σώμα που έχεις. Δεν θα είναι ανάπηρο, που δεν θα μπορή να κινηθή. Και μου έλεγες: «Σεβασμιώτατε, δε θέλω τίποτα, ο Θεός να κάνη το θαύμα Του να σηκώνω λίγο το χεράκι μου για να μπορώ να ξύνω λίγο το πρόσωπό μου, όταν έχω μια μικρή φαγούρα». Τώρα πια, αγαπητή μας Κατερίνα, στην Δευτέρα Παρουσία το σώμα σου θα είναι απηλλαγμένο από την φθορά και όχι μόνο θα είναι πνευματικό σώμα, αλλά και θα λάμπη από την Χάρη του Θεού. Δεν θα έχης ανάγκη ούτε την βοήθεια των άλλων, ούτε το καροτσάκι, ούτε τους γιατρούς, ούτε την φυσιοθεραπεία, ούτε τα φάρμακα. Οπότε ισχύει αυτό που είπαμε προηγουμένως «Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως». Αναπαύεσαι και ξεκουράζεσαι από τις τόσες ταλαιπωρίες που πέρασες στην ζωή σου.
Μου είπε χθες κάποιος στο τηλέφωνο, όταν έμαθε για την κοίμηση της αδελφής μας Κατερίνας: «Σεβασμιώτατε, θα σας λείψη πολύ. Θα χάσετε μια μαθήτριά σας, αλλ’ όμως είναι βέβαιο, επειδή σας αγαπούσε πάρα πολύ, θα έχετε μια πρέσβυ στον ουρανό και θα προσεύχεται για σας. Τώρα πια επειδή ξέρει τα προβλήματά σας –και σας συμπαραστεκόταν με τον τρόπο της– εκείνη θα προσεύχεται για σας».
Εγώ δεν μπορώ να ευχηθώ να αναπαύση ο Θεός την ψυχή της, γιατί είναι ήδη αναπαυμένη, αλλά εύχομαι να προσεύχεται για μας, εύχομαι ο Θεός να δώση κουράγιο στη μητέρα της, στον αδελφό της και σε όλους εμάς που την αγαπούσαμε με όλη μας την καρδιά, γιατί ήταν άξια της αγάπης μας.
«Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστη αδελφή ημών», αγαπητή μας και αγαπημένη μας Κατερίνα.–
(Πηγή: “Εκκλησιαστική Παρέμβαση” Ιούνιος 2008)
 http://dosambr.wordpress.com/page/3/
Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς.

Οι Άγιοι Σάββας και Θεοδόσιος κατά του Μονοφυσιτισμού

undefined
Οι Άγιοι Σάββας και Θεοδόσιος επικεφαλής όλων
των Ιεροσολυμιτών μοναχών και του λαού αναθεματίζουν τον Σεβήρο.
Με καλεί όμως ο καιρός να αναφέρω τα ιδιαίτερα κατορθώματα και τους αγώνες του θείου πρεσβύτου καθώς και τους γενικούς αγώνες του, που έκανε για την προάσπισι της πίστεως και της ορθοδοξίας μαζί με τους άλλους αγίους πατέρες της ερήμου.
Οι πατριάρχαι Φλαβιανός και Ηλίας πήγαν, καθώς αναφέρθηκε πιο πάνω, στη σύνοδο της Σιδόνος, που συναθροίσθηκε κατά της ορθής πίστεως. Με γράμματα κολακευτικά και ανάλογα προς τις δυσκολίες των καιρών, που έστειλαν στον Αυτοκράτορα, κατώρθωσαν να διαλύσουν την σύνοδο εκείνη. Όσοι ήσαν με τον Σωτήριχο και τον Φιλόξενο γύρισαν στους θρόνους τους γεμάτοι αγανάκτησι για τον Φλαβιανό και τον Ηλία. Γι’ αυτό και εκίνησαν σε οργή εναντίον των δύο πατριαρχών τον Βασιλιά, που απατήθηκε από την προσποίησι και την πανουργία τους. Και αφού έλαβαν την εξουσία που ήθελαν και αρκετό χρυσάφι, εμοίρασαν στο λαό της Αντιοχείας και αφού με ποικίλους τρόπους κατέθλιψαν τον Φλαβιανό και τον επίεσαν, τον εξανάγκασαν να αναθεματίση τη Σύνοδο της Χαλκηδόνος. Τελικά τον έδιωξαν από την επισκοπή του και τον καταδίκασαν σε εξορία. Τούτο όταν πληροφορήθηκε ο Βασιλιάς, εγέμισε χαρά και ανέβασε στον πατριαρχικό θρόνο Αντιοχείας τον έξαρχο των Ακεφάλων Σεβήρο.
Ο Σεβήρος, αφού άρπαξε έτσι την πατριαρχία, πολλά κακά προξένησε σ’ όσους δεν τον ανεγνώριζαν και δεν ενώνονταν μαζί του. Στον αρχιεπίσκοπο Ηλία έστειλε συνοδικό γράμμα, με τα φρονήματά του και σαν Αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας. Ο Ηλίας δεν τα δέχθηκε, γι’ αυτό και προκάλεσε την οργή του Βασιλιά. Και πάλι ο Σεβήρος έστειλε τα ίδια γράμματα στα Ιεροσόλυμα τον μήνα Μάιο της έκτης Ινδικτιώνας με μερικούς κληρικούς και με δύναμι βασιλική.
Όταν πληροφορήθηκε αυτό ο άγιος πατέρας μας Σάββας, ανέβηκε στην αγία πόλι μαζί με άλλους ηγουμένους της ερήμου. Έδιωξαν από την αγία πόλι εκείνους που ήλθαν με τα συνοδικά γράμματα του Σεβήρου, και αφού εμάζεψαν το πλήθος των μοναχών απ’ όλα τα μέρη μπροστά στον άγιο τόπο Γολγοθά εφώναζαν και έλεγαν: Ανάθεμα στο Σεβήρο και σ’ όσους επικοινωνούν μαζί του! Παρόντες, που άκουγαν αυτά, ήσαν οι διοικητές και οι άρχοντες και οι στρατιώτες, που είχε στείλει ο Βασιλιάς.
Τα παραπάνω τα έκαναν όσοι ήσαν με τον άγιο Σάββα, γιατί ο Σεβήρος, κυριαρχημένος από φοβερή αλαζονεία και στηριζόμενος στη βασιλική εξουσία, αναθεμάτισε με μύρια αναθέματα τη Σύνοδο της Χαλκηδόνος και προσπαθούσε να στερεώση την αίρεσι του Ευτυ­χή, που εκήρυττε ότι η φύσι του Κυρίου Ιησού Χριστού, του υιού του Θεού, μετά την σάρκωσι και γέννησί του από την αγία Παρθένο, ήταν μία και φθαρτή. Και επειδή ήταν φίλος των ταραχών, πολλές καινοτομίες επέφερε καταστρεπτικές για τα δόγματα και τους θεσμούς της Εκκλησίας. Αποδεχόταν τη δεύτερη και ληστρική Σύνοδο της Εφέσου σαν όμοια με εκείνη που πρώτη φορά συναθροίσθηκε στην πόλι αυτή1 και  διακήρυττε ότι ο Διόσκουρος και ο άγιος Κύριλλος, ο μεγάλος και θεόφρων Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, ήσαν ίσοι και κοινοί διδάσκαλοι της Εκκλησίας, ενώ ο Διόσκουρος είχε δεχθή σαν ομόφρονά του του τον αιρεσιάρχη Ευτυχή και είχε καθαιρέσει και σκοτώσει τον ορθοδοξότατο πατριάρχη της Βασιλεύουσας Φλαβιανό.
Έτσι προχωρώντας όλο και περισσότερο στην ασέβεια ο Σεβήρος ακόνισε την γλώσσα του σε βλασφημία κατά του Θεού, και εχώριζε την μία και αδιαίρετη τριαδική θεότητα. Γιατί λέγοντας και βεβαιώνοντας ότι η υπόστασι είναι φύσι και η φύσι υπόστασι και μη γνωρίζοντας καμμιά διαφορά σ’ αυτά τα ονόματα, τόλμησε να λέγη ότι η μία και ομοούσιος και προσκυνητή Τριάδα, είναι Τριάδα φύσεων και υποστάσεων και θεοτήτων, δηλαδή ότι είναι τρεις Θεοί.
Αυτόν τον ψυχοφθόρο και επικίνδυνο Σεβήρο, ανάγκαζε ο Βασιλιάς τον πατριάρχη Ηλία να τον δεχθή ομόφρονα και συλλειτουργό. Και επειδή ο Ηλίας δεν ήθελε καθόλου να κάνη αυτό, ο Βασιλιάς άναψε περισσότερο από θυμό και έστειλε στα Ιεροσόλυμα κάποιον Όλυμπο, καταγόμενο από την Καισαρεία και που ήταν διοικητής της Παλαιστίνης. Του έδωσε να έχη μαζί του και την επιστολή που είχε γράψει ο Ηλίας από την Σιδόνα στον Βασιλιά, και με την οποία, για να διαλύση τη σύνοδο εκείνη, είχε οικονομικά2 αναφέρει ότι δεν συμφωνεί με τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας, να διώξη με κάθε τρόπο τον Ηλία από την Αρχιεπισκοπή.
Ο Όλυμπος έφθασε με μεγάλη βασιλική στρατιωτική δύναμι και αφού εχρησιμοποίησε πολλούς τρόπους και τεχνάσματα και παρουσίασε και την παραπάνω επιστολή, έδιωξε τον Ηλία από την Αρχιεπισκοπή και τον περιόρισε στον Αϊλά. Στο θρόνο των Ιεροσολύμων ανέβασε τον Ιωάννη, τον γυιο του Μαρκιανού, που συγκατατέθηκε να δεχθή επικοινωνία με τον Σεβήρο και να αναθεματίση τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας. Τούτο έγινε την πρώτη Σεπτεμβρίου, στην αρχή της δεκάτης Ινδικτιώνας.
Όταν ο αγιασμένος Σάββας και οι άλλοι πατέρες της ερήμου έμαθαν αυτά, συνάχθηκαν  και διαμαρτυρήθηκαν στον Ιωάννη να μη δε­χθή σε επικοινωνία τον Σεβήρο, αλλά να προκινδυνεύσει και να αγωνισθή υπέρ της Συνόδου της Χαλκηδόνας και ότι στον αγώνα αυτόν θα είναι όλοι σύμμαχοί του. Έτσι ο Ιωάννης όσα υποσχέθηκε στον δούκα Όλυμπο ότι θα τηρήση, τα παρέβη, εμπιστευόμενος περισσότερο τους πατέρες.
Ο Βασιλιάς Αναστάσιος, όταν έμαθε ότι ο Ιωάννης παρέβη τις συμφωνίες, εξεμάνει και αφού έδιωξε τον Όλυμπο, έστειλε τον νέο διοικητή του δουκάτου της Παλαιστίνης, τον Αναστάσιο τον γυιο του Παμφίλου, να πιέση και να πείση τον Ιωάννη να δεχθή σε επικοινωνία εκκλησιαστική τον Σεβήρο και να ανα­θεματίση τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας. Εάν δεν πεισθή, τότε να τον διώξη από τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο.
Όταν έφθασε στα Ιεροσόλυμα ο Αναστάσιος, πήγε αιφνιδιαστικά και συνέλαβε και έκλεισε στη φυλακή τον Αρχιεπίσκοπο. Όλοι οι κάτοικοι της αγίας πόλεως χάρηκαν γι’ αυτό, γιατί είχε γίνει προδότης και είχε επιβουλευθή τον Αρχιεπίσκοπο Ηλία. Κάποιος ονομαζόμενος Ζαχαρίας, άρχοντας της πόλεως Καισαρείας, έφυγε κρυφά από τη φρουρά και πήγε νύκτα στον Ιωάννη και τον συμβούλεψε και του είπε. Εάν θέλης να πράξης σωστά και να μη στερηθής και την επισκοπή σου, πρόσεξε να μη σε πείση κανείς και δεχθής σε επικοινωνία τον Σεβήρο, αλλά να φανής ότι συμφωνείς με τον δούκα και να του πης ότι εδώ τώρα θα κάνης αυτά που σου προτείνει και δεν θα αλλάξης γνώμη, αλλά για να μη λέη ο κόσμος ότι τα πράττω αυτά από ανάγκη και βία, θα φύγω από εδώ και μετά δυο ημέρες που θα είναι Κυριακή, θα πράξω πρόθυμα όσα με διατάξης. Αφού ο δούκας πίστεψε στα λόγια αυτά, τον αποκατέστησε στον θρόνο του τον επισκοπικό.
Ο Αρχιεπίσκοπος όταν απολύθηκε, κάλεσε τη νύκτα όλο το σύστημα των μοναχών στην αγία πόλι. Ήλθαν από παντού. Μερικοί που εμέτρησαν το πλήθος, ανάγγειλαν στον Πατριάρχη ότι ήσαν περίπου δέκα χιλιάδες μοναχοί. Επειδή καμμιά άλλη εκκλησία δεν χωρούσε όλο αυτό το πλήθος, φάνηκε καλό να συναχθούν όλοι στον ναό του αγίου Στεφάνου, που μπορούσε να χωρέση όλο αυτό το πλήθος. Συγχρόνως ήθελαν να συναντήσουν και τον Υπάτιο, τον ανεψιό του Βασιλιά, που μόλις είχε απολυθή από την αιχμαλωσία του Βιταλιανού και είχε έλθει στα Ιεροσόλυμα για να εκπληρώση κάποιο του τάξιμο. Συναθροίσθηκαν όλοι οι μοναχοί και οι πολίτες στον σεβάσμιο ναό που είπαμε, και ήλθε και ο Αναστάσιος ο δούκας και ο Ζαχαρίας ο άρχοντας. Μαζί με το πλήθος βρισκόταν και ο Υπάτιος στο σεβάσμιο ναό του αγίου Στεφάνου. Ανέβηκε ο Πατριάρχης στον άμβωνα έχοντας μαζί του τον Θεοδόσιο και τον Σάββα, τους κορυφαίους και αρχηγούς όλων των μοναχών. Όλος ο λαός εφώναζε επί πολλές ώρες και έλεγε: Αναθεμάτισε τους αιρετικούς και βεβαίωσέ μας για τη Σύνοδο επικυρώνοντας τις αποφάσεις της. Χωρίς κανένα δισταγμό και καμμιά αναβολή και με κοινή συμφωνία και οι τρεις αναθεμάτισαν τον Νεστόριο και τον Ευτυχή, τον Σεβήρο και τον Σωτήριχο επίσκοπο Καισαρείας και Καππαδοκίας και όλους εκείνους που δεν δέχονταν τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας. Αφού διακήρυξαν αυτά και οι τρεις και κατέβηκαν από τον άμβωνα, γύρισε ο αββάς Θεοδόσιος κι εφώναξε στο λαό και είπε: Όποιος δεν δέχεται τις τέσσερις Συνόδους όπως τα τέσσερα Ευαγγέλια, να είναι αναθεματισμένος.
Έτσι έγιναν αυτά. Τότε ο δούκας φοβήθηκε το πλήθος κι έφυγε στην Καισάρεια. Ο Υπάτιος έπεισε τους πατέρες και τους βεβαίωσε με όρκους ότι ήλθε εδώ χωρίς να δεχθή σε κοινωνία τον Σεβήρο, αλλά έσπευσε να αξιωθή της δικής τους κοινωνίας. Προσέφερε δε στο ναό της Αναστάσεως εκατό λίτρες χρυσάφι. Επίσης έδωκε και στον Γολγοθά και στον τίμιο Σταυρό. Στους αββάδες Θεοδόσιο και Σάββα έδωσε άλλες εκατό λίτρες χρυσού, για να το μοιράσουν στους μοναχούς που ζούσαν ασκητικά στη χώρα.
Ο Βασιλιάς Αναστάσιος έμαθε τα όσα συνέβησαν στα Ιεροσόλυμα. Γι’ αυτό ετοιμαζόταν να έλθη με στρατιωτική δύναμι και να εξορίση τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη και τους πατέρες μας Σάββα και Θεοδόσιο, που ανέβηκαν μαζί του στον άμβωνα.
Μόλις αυτό έγινε γνωστό στα Ιεροσόλυμα, οι αρχηγοί των μοναχών και αγωνισταί της ευσεβείας και της ορθοδοξίας πρόμαχοι και στρατηγοί Θεοδόσιος και Σάββας, συνάθροισαν όλο το πλήθος των μοναχών της ερήμου. Κι όλοι ήταν μιας γνώμης. Να γράψουν στον βασιλιά επιστολή διαμαρτυρίας που ονομά­σθηκε δέησι. Στην επιστολή αυτή έγραφαν τα εξής:
«Στον θεοφιλέστατο και εκ Θεού ευσεβέστατο Βασιλέα, τον φιλόχριστο αύγουστο και αυτοκράτορα Φλάβιο Αναστάσιο, δέησι και ικεσία των αρχιμανδριτών Θεοδοσίου και Σάββα κι όλων των ηγουμένων κι όλων των μοναχών, που κατοικούν στην αγία πόλι του Θεού και την έρημο που είναι γύρω από αυτή και τον Ιορδάνη. Ο παμβασιλεύς των απάντων Θεός και δεσπότης Ιησούς Χριστός, ο μονογενής υιός του Θεού, εμπιστεύθηκε τα σκήπτρα της βασιλείας πάντων μετά από τον εαυτόν του στην δύναμι και την εξουσία της θεοφιλίας σου, για να χαρίζη το μεγάλο αγαθό της ειρήνης, με τη δική σου ευσέβεια, σ’ όλες γενικά τις αγιώτατες εκκλησίες του, ιδιαίτερα επιθυμώντας να υπάρχη και να διασφαλίζεται το δώρο αυτό στη μητέρα των εκκλησιών την Σιών, στην οποία φανερώθηκε και συντελέσθηκε το της ευσεβείας μυστήριο για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Γιατί από αυτή άρχισε και διαδόθηκε στα πέρατα της γης με το θείο και ευαγγελικό κήρυγμα, το φως που ανέτειλε σ’ αυτήν.
Την αληθινή και αφαντασίαστη πίστι και ομολογία αυτού του τιμιωτάτου και υπερφυσικού μυστηρίου του Χριστού, που αποκαλύφθηκε άνωθεν, την παραλάβαμε από την αρχή διά των αγίων και μακαριστών Αποστόλων και με τη δύναμι του τιμίου και νικοποιού Σταυρού και της Αγίας Αναστάσεως και τη χάρι που αναβλύζει από όλους τους αγίους και προσκυνητούς τόπους, την διαφυλάξαμε χωρίς κανένα τραύμα, άτρωτη και απαραχάρακτη εν Χριστώ όλοι όσοι αξιωθήκαμε να κατοικούμε σ’ αυτή την αγία γη. Και με τη χάρι του Θεού θα την διαφυλάξωμε και στο μέλλον, χωρίς να μας τρομάζη τίποτε απ’ όσα οι εχθροί της πίστεως μηχανεύονται. Ακολουθούμε πιστά τις αποστολικές παραινέσεις που μας λέγουν να μη περιφερώμαστε σε κάθε άνεμο της διδασκαλίας, που προέρχεται από τη δολιότητα των ανθρώπων και τις πανουργίες εκείνων, που με τα ψυχοφθόρα και απατηλά σοφίσματά τους εξαπατούν τους ακάκους και απλοϊκούς και με τις κακοδοξίες τους συνταράσσουν και νοθεύουν το καθαρό και άδολο νάμα της πίστεως.
Μέσα σ’ αυτή την αγία και αμώμητη πίστι, με τη χάρι του Θεού, γεννήθηκε και η δική σου φιλόχριστη βασιλεία και τράφηκε και αυξήθηκε, από του Θεού τη δύναμι, και όλη σχεδόν η υφήλιος την δέχθηκε, καθώς πιστεύομε. Γι’ αυτό απορούμε πώς συνέβη, ώστε στους καιρούς της θεοφιλούς βασιλείας σου, να ξεχυθή τόσο μεγάλη ταραχή και τόσο μεγάλος κλονισμός στην αγία του Θεού πόλι Ιερουσαλήμ και να επεκταθή σε τέτοιο βαθμό, ώστε η μητέρα όλων των εκκλησιών η Σιών και ο ναός της αγίας του Θεού και Σωτήρος μας Αναστάσεως, που είναι το καταφύγιο και ο τόπος όπου βρίσκουν προστασία οι αδικούμενοι όλου του κόσμου και ζητούν σωτηρία, να καταντήση δημόσια αγορά και τόπος ακάθαρτος. Και ο επίσκοπός της (Ηλίας), που είναι εις τύπον και τόπον Χριστού, μαζί με τους λειτουργούς του αγίου Θυσιαστηρίου και όσους έλαβαν το μοναχικό σχήμα για να είναι μάρτυρες της αγγελικής ζωής στα μάτια των εθνικών και των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών, που ξεπήγασε από αυτή την αγία Σιών και την προσκυ­νητή Ανάστασι, διώχνονται βίαια κι οδηγούνται σε βέβηλους κι ακαθάρτους τόπους συρόμενοι ανάμεσα στους δρόμους της πόλεως και αναγκάζονται να κάνουν και μερικές υποχωρήσεις στην πίστι.
Από αυτά όλα κι εκείνοι που έρχονται εδώ για να εκπληρώσουν κάποιο τους τάμα και να προσευχηθούν και να οικοδομηθούν πνευματικά, γυρίζουν στις πατρίδες τους πολύ σκανδαλισμένοι.
Ίσως ισχυρισθή κανείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε βάρος της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ για να διαφυλαχθή ακέραιη και ακριβής η πίστι. Τίθεται όμως το ερώτημα. Η Ιερουσαλήμ είναι το μάτι και το φως όλης της οικουμένης, που από αυτή δέχθηκε τον ευαγγελικό λόγο, σύμφωνα με το προφητικό εκείνο χωρίο που λέει ότι εκ Σιών εξελεύσεται νόμος και λόγος Κυρίου εξ Ιερουσαλήμ3. Οι κάτοικοί της ψηλαφούν την αλήθεια με τα ίδια τους τα χέρια, μπορεί να πη κανείς, βλέποντας συνεχώς τους αγίους και σεβάσμιους τόπους, όπου πραγματοποιήθηκε το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του μεγάλου Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Πώς, λοιπόν, μετά από πεντακόσια και περισσότερα χρόνια από τότε που φανερώθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, θα μάθουμε την πίστι από άλλους εμείς οι Ιεροσολυμίτες;
Γι’ αυτό πρέπει να μάθης και να γνωρίσης πολύ καλά, ότι η διόρθωσι δήθεν που επιχειρείται τώρα στην πίστι του Χριστού, που μας παραδόθηκε ανόθευτη, δεν είναι του αληθινού Χριστού αλλά του αντιχρίστου, που προσπαθεί να διαταράξη την ένωσι και την ειρήνη των εκκλησιών του Θεού και να γεμίση τα πάντα με ταραχή και ακαταστασία.
Όλων αυτών των κακών αρχηγός και πρώτος εργάτης, από την αρχή μέχρι τώρα, είναι ο Ακέφαλος και Αποσχίτης Σεβήρος, που για καταστροφή της δικής του ψυχής και της κοινής πολιτείας των Χριστιανών, έγινε Αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας, κατά παραχώρησι Θεού και για τις δικές μας αμαρτίες. Αυτός αναθεμάτισε τους αγίους μας πατέρες, που μας παρέδωκαν την αποστολική πίστι, που καθο­ρίσθηκε δογματικά από τους πατέρες της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, που συγκεντρώθηκαν στη Νίκαια και με κάθε τρόπο την κατοχύρωσαν και με αυτή την πίστι φωτίζουν τους πάντες.
Την αναγνώρισι αυτού του Ακεφάλου και την εκκλησιαστική κοινωνία εμείς την αποφεύγουμε και την αρνούμαστε εξ ολοκλήρου. Παρακαλούμε και τη δική σου ευσέβεια να ελεήσης και λυπηθής την μητέρα όλων των εκκλησιών, τη Σιών, που υπερασπίζεται το αγαπημένο από το Θεό κράτος σου. Να την λυπηθής, γιατί με τόσο ταπεινωτικά μέσα εξευτελίζεται και πολιορκείται και να δώσης εντολή να εμποδισθή η φοβερή δοκιμασία που την απειλεί και που σαν βαρύτατος κι άγριος χειμώνας έρχεται εναντίον της.
Γνώριζε ακόμη, Βασιλιά, ότι εμείς όταν έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ ζωής και θανάτου, για τα θέματα της πίστεως, μας είναι προτιμότερος ο θάνατος. Με κανένα τρόπο δεν δεχόμαστε να γίνουμε συμμέτοχοι ή να έχουμε επικοινωνία με τους εχθρούς της Εκκλησίας του Θεού και των ματαίων και καταραμένων δοξασιών τους. Γιατί, με τη χάρι και τη βοήθεια του Θεού, κατέχουμε την αποστολική πίστι και σ’ αυτή μένουμε σταθεροί και εδραιωμένοι, και καυχώμαστε με την ελπίδα μας όλη στο Θεό ότι θα βρεθούμε και μέσα στη δόξα του. Όλοι μας, όσοι κατοικούμε στην άγια τούτη γη, έχουμε ένα φρόνημα και μία πίστι. Τις άγιες τέσσερις οικουμενικές Συνόδους, που είναι ίσες στον αριθμό με τα τέσσερα Ευαγγέλια και γι’ αυτό έχουν ξέχωρα τιμηθή με την ίδια δόξα, μ’ ένα πνεύμα κι’ ένα φρόνημα, γεμάτοι χαρά τις δεχθήκαμε. Γιατί αυτές συγκροτήθηκαν με θεία έμπνευσι, σε διαφορετικούς καιρούς, για να αντιμετωπι­σθούν οι διάφορες πλάνες των αιρέσεων, που διαιρούν και κατακομματιάζουν την ενότητα της εκκλησίας. Οι διαφορές που έχουν μεταξύ τους οι Σύνοδοι είναι μόνο στις λέξεις κι όχι στη δύναμι και στην αλήθεια, που είναι μία, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα άγια τέσσερα Ευαγγέλια.
Ψηλότερα απ’ όλες, που λάμπει με ιδιαίτερο φως, βρίσκεται η πρώτη, των τριακοσίων δέκα οκτώ αγίων πατέρων, που έγινε στη Νίκαια εναντίον του άθεου Αρείου. Ακολουθούν έπειτα οι άλλες τρεις Σύνοδοι. Των εκατόν πενήντα πατέρων που συγκροτήθηκε κατά του Πνευματομάχου Μακεδονίου. Μετά η Σύνοδος της Εφέσου  κατά του επάρατου και ανθρωπολάτρη Νεστορίου. Στην ίδια γραμμή ακολουθεί και η τετάρτη, που συγκροτήθηκε στη Χαλκηδόνα, για να επιβεβαιώση και κατοχυρώση τον ξεχωρισμό από την Εκκλησίαν και την καταδίκη του δυσσεβή Νεστορίου και να διώξη από τους κόλπους της και αναθεματίση τον ασεβή Ευτυχή.
Την μία και αποστολική αυτή πίστι που μας παραδόθηκε με τις τέσσερες αυτές οικουμενικές Συνόδους, δεχθήκαμε και μείς που κατοικούμε στην άγια αυτή γη, καθώς αναφέραμε και πιο πάνω. Σ’ αυτή την πίστι είμαστε στηριγμένοι για πάντα. Και μ’ αυτούς που δεν πιστεύουν όπως εμείς και δεν πειθαρχούν στις αποφάσεις των Συνόδων αυτών, τίποτε δεν μπορεί να μας ενώση, έστω κι αν πρόκειται να συναντήσουμε μύριους θανάτους.
Για να πληροφορηθή καλλίτερα η δική σου εξουσία, στα πάρα πάνω προσθέτουμε τα εξής: Εμείς αναθεματίζουμε μαζί με κάθε αίρε­σι, που χωρίζει από τον Χριστό το Θεό μας, τον Νεστόριο και καθένα που έχει τα ίδια μ’ εκείνον φρονήματα. Αυτοί πιστεύουν ότι ο ένας Κύριός μας Ιησούς Χριστός ο μονογενής υιός του Θεού, που σταυρώθηκε για μας, δεν είναι ένα, αλλά δύο πρόσωπα εξωτερικά ενωμένα και μιλάνε για δύο υιούς, ή χωρίζουν σε δύο διαφορετικά και εξωτερικά μέρη τις δύο φύσεις, που, καθώς εμείς πιστεύουμε, είναι ενωμένες με θεία ένωσι, που είναι αδύνατον να την εννοήσουμε, ασύγχυτα και αδιαίρετα. Αναθεματίζουμε ακόμα και κάθε άλλον που έχει τέτοιες ή όμοιες ιδέες, που φανερώνουν σύγχυσι του μυαλού τους.
Μαζί με τον Νεστόριο αναθεματίζουμε και τον Ευτυχή, που κηρύσσει ότι η ενανθρώπησι του Χριστού έγινε κατά φαντασίαν ή ότι εξετράπη η μία φύσι προς την άλλη της θεότητος και της ανθρωπότητος και επομένως υπάρχει μία φύσι, στο ένα και μοναδικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού του αληθινού Θεού, που οι δύο αυτές φύσεις ενώθηκαν καθ’ υπόστασιν4 αδιαίρετα και ασύγχυτα. Αυτή τη θεία ένωσι την ασύγχυτη και αδιαίρετη, ο Ευτυχής την αναθεμάτισε και την αρνήθηκε εντελώς. Μαζί μ’ αυτόν έχει κατά τον ίδιο τρόπο αναθεματισθή και ο Νεστόριος από τους αγίους Πατέρες, που αναφέραμε πιο πάνω.
Αυτή την έγγραφη πληροφορία και διαμαρτυρία ας την δεχθή με ευμένεια η γαληνότητά σου από την ταπεινότητα όλων μας. Και ας δι­ατάξη να σταματήσουν τα κακά που κάθε μέρα επιχειρούνται και οι συνεχείς ακαταστασίες που προξενούνται στην αγία πόλι του Θεού και στον οσιώτατο αρχιεπίσκοπό μας Ιωάννη από τους εχθρούς της αληθείας, εν ονόματι δήθεν της δικής σου ευσέβειας. Ας πεισθή δε η δική σου εξουσία και μεγαλειότητα, ενώπιον του Θεού και των αγίων αγγέλων το διακηρύσσουμε, ότι κατ’ ουδένα τρόπο ή λόγο θα δεχθούμε ένωσι με τους Αποσχίστες, που αναφέραμε πρωτίτερα, χωρίς νόμιμη και κανονική κρίσι, ούτε θα συγκατατεθούμε σε οποιαδήποτε καινοτομία, που θα επιχειρηθή να εισαχθή στην πίστι, ούτε πρόκειται να δε­χθούμε οποιοδήποτε πρόσωπο από τους Ακέφαλους, σ’ οποιοδήποτε καιρό και δια της βίας θα χειροτονηθή Αρχιεπίσκοπος.
Αν κάτι τέτοιο συμβή για τις αμαρτίες μας, πληροφορούμε την ευσέβειά σου ενώπιον της αγίας και ομοουσίου Τριάδος, ότι τα αίματα όλων μας θα χυθούν και οι άγιοι τόποι θα παραδοθούν στη φωτιά προτού συμβή κάτι τέτοιο στην αγία τούτη πόλι του Θεού. Γιατί ποιο είναι το όφελος να έχουν την ψιλή ονομασία «άγιοι τόποι», ενώ με τέτοιον τρόπο εξουσιάζονται και ατιμάζονται; Η ειρήνη όμως του Θεού, που υπερέχει πάντα νου, θα φρου­ρήση την αγία του Εκκλησία και θα σταματήση τα σκάνδαλα που έρχονται κατ’ επάνω της, με τη βοήθεια της δικής σου εξουσίας, για τη δόξα τη δική του και για καύχησι της θεοφιλούς βασιλείας σου».
Την ίδια διαμαρτυρία την έστειλαν οι πατέρες μας και στον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη, που διαδέχθηκε τον Τιμόθεο που εν τω μεταξύ είχε πεθάνει.
Αυτή τη διαμαρτυρία την έλαβε ο βασιλιάς Αναστάσιος. Επειδή όμως είχε πολλές ενοχλήσεις από τα βαρβαρικά στίφη του Βιταλια­νού, σκέφθηκε και αποφάσισε, για να ησυχάσουν τα πράγματα, να μη διώξη από τον θρόνο των Ιεροσολύμων τον Ιωάννη5.
  1. Η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος του 431 μ.Χ.
  2. Για λόγους πρακτικούς και για να αποφύγη μεγαλύτερα δεινά χρησιμοποίησε αυτή τη φράσι, κατά οικονομία.
  3. Ησ. β’ 3
  4. Δύο φύσεις ενωμένες στο ένα πρόσωπο, την υπόστασι
  5. Κυρίλλου Σκυθοπολίτου, Βίος του οσίου Σάββα..., ένθ. αν., σ. 122-140
ΠΗΓΗ: “ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ”
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ – ΤΕΥΧΗ 12-13


Στα Κατουνάκια με τον Γέροντα Εφραίμ


του κ. Νικολάου Βοϊνέσκου, φιλολόγου
Το μεσημέρι της 2ας Αυγούστου 1979 ο πατέρας μου κι εγώ ανεβαίναμε με τη βοήθεια του Χριστού και της Παναγίας το στενό και ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους. Η ανάβασις ήταν κοπιαστική και σε κάποια σημεία επικίνδυνη. Η καρδιά χτυπούσε δυνατά και γρήγορα και ο ιδρώτας έτρεχε άφθονος, διότι ο καυτερός ήλιος μας χτυπούσε ανελέητα στην πλάτη. Όμως η ελπίδα ότι θα συναντούσαμε τον φημισμένο γέροντα Εφραίμ έδινε κουράγιο στην καρδιά και φτερά στα πόδια.
Μετά μιάμιση ώρα φτάσαμε έξω από την καλύβη του γέροντος Εφραίμ. Πήραμε πολλές φορές βαθειές ανακουφιστικές ανάσες και δοξάσαμε το Χριστό και την Παναγία που μας αξίωσαν να ανεβούμε εκεί πάνω. Πρώτος μας συνάντησε ένας δόκιμος αδελφός, ο οποίος αφού μας χαιρέτησε μας είπε ότι ο γέροντας δεν δέχεται επισκέπτες. Δεν απογοητευτήκαμε, μόνο παρακαλέσαμε τον αδελφό να πη στο γέροντα ότι θέλαμε να τον δούμε. Ο αδελφός μας οδήγησε στην καλύβη και μας είπε να περιμένουμε, διότι ο γέροντάς του έκανε τον εσπερινό με κομποσκοίνι.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και ο γέροντας Εφραίμ παρουσιάστηκε. Ήλθε κοντά μας και κάθισε μαζί μας πολλή ώρα συζητώντας διάφορα πνευματικά θέματα.
Η ψυχή μας ευφραινόταν από τα σοφά του λόγια και γέμισε χαρά, όταν μας είπε ότι θα μας κρατούσε να φάμε μαζί, να κοιμηθούμε στην καλύβη του, να λειτουργηθούμε την επόμενη μέρα και με την ευχή του να πάμε στην σκήτη της Αγίας Άννης για να προσκυνήσουμε το ευωδιάζον ποδάρι της μητέρας της Παναγίας μας.
Πολλά από όσα μας είπε ο μακαριστός γέροντας Εφραίμ θα αναφέρω ευθύς αμέσως στην αγάπη σας προς δόξαν Θεού.
Όταν μας είδε κουρασμένους και ιδρωμένους μας είπε, ότι το προσκύνημα που γίνεται με κόπο έχει μεγαλύτερη αξία από ένα άνετο προσκύνημα.
Είπε στον πατέρα ότι δεν ξέρουμε για ποιο λόγο επιτρέπει ο Θεός την αρρώστια και ανέφερε το περιστατικό του εκ γενετής τυφλού που όχι από αμαρτίες, αλλά για να δοξασθεί ο Θεός ήταν τυφλός. Τόνισε ότι είναι ανεξιχνίαστοι αι βουλαί του Θεού.
Δεν πρέπει να δίνουμε υποσχέσεις στο Θεό διότι μπορεί να μην μπορέσουμε να τις εκπληρώσουμε. Ηταν μία μάνα, είπε, που της αρρώστησε ένα κορίτσι και προσηύχετο στην Παναγία να το κάνη καλά και να γίνη μοναχή. Όταν όμως η Παναγία έκανε το θαύμα η μάνα κράτησε το κορίτσι στο σπίτι διότι το χρειαζόταν. Μετ’ ολίγον αρρώστησε πάλι το κορίτσι και παρά τις προσευχές της μάνας του, έζησε άρρωστο την υπόλοιπη ζωή του.
Μας διηγήθηκε δύο θαύματα. Προ πέντε ετών πήγε στη Μονή Κουτλουμουσίου ένας τυφλός και όταν προσκύνησε την κάρα της αγίας Παρασκευής, αυτή ευωδίασε και ο τυφλός αμέσως είδε και κρέμασε τα γυαλιά του εκεί.
Το δεύτερο θαύμα έγινε στη σκήτη της Αγίας Άννης. Πήγε εκεί ο διοικητής του Αγίου Όρους που ήταν άθεος και δεν πίστευε ότι ευωδιάζει το ποδάρι της Αγίας Άννης. Όταν όμως προσκύνησε, το ποδάρι ευωδίασε πράγμα που ομολόγησε ο διοικητής. Ο π. Εφραίμ παρατήρησε ότι τα λείψανα άλλοτε ευωδιάζουν και άλλοτε όχι, ανάλογα με την κρίσι του Θεού και την ευλάβεια του προσκυνητού.
Δεν πρέπει να λέμε πάρε Θεέ μου την αρρώστια από τον δείνα και δος μου τη εμένα, διότι έτσι αποδεικνυόμεθα σοφότεροι του Θεού.
Ήταν μια μοναχή άρρωστη και γι αυτό δεν μπορούσε να πηγαίνη στις ακολουθίες. Παρακαλούσε το Θεό να την κάνη καλά και μια μέρα βίασε τον εαυτό της και σηκώθηκε να πάη στο ναό. Έπεσε όμως στο δρόμο και έσπασε το πόδι της. Μετ’ ολίγον της παρουσιάστηκε ο Χριστός και της είπε: «Βλέπεις τι δίνει ο Χριστός σε αυτούς που τον αγαπούν;» εκείνη απάντησε: «γι’ αυτό και λίγοι Τον αγαπούν».
Οταν προσευχώμεθα πρέπει να λέμε, εάν θέλεις Θεέ μου να γίνω καλά δόξα στο ονομά Σου, εάν δεν θέλεις νάναι ευλογημένο.
Χαρακτήρισε τον αγιο Νεκτάριο ως φοβερό Άγιο.
Χαρακτήρισε την ευχή ως παντοδύναμι προσευχή και ως βασίλισσα των προσευχών. Στην ευχή υπάρχει ικεσία, ευχαριστία, δοξολογία, παράκλησις, μετάνοια.
Κάνοντας επιφωνήματα είπε ότι με το πρώτο «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» ο διάβολος αρχίζει να βράζη, με το δεύτερο αρχίζει να σκάη και με το τρίτο φεύγει μακριά.
Του ζήτησα να μου πη κάτι για τη μητέρα και την αδελφή μου και εκείνος είπε να τους πω τα εξής: «Θές να νιώσης ανείπωτη χαρά που να κλαις και να λες σ΄ ευχαριστώ, Θεέ μου, που με παρέβλεψες και δεν μου έδωσες ανάλογα με τις αμαρτίες μου αλλά μου δίνεις τόση χαρά; Θες να δης το Χριστό και την Παναγία; Θες να δης τον παράδεισο από τούτο τον κόσμο; Λέγε την ευχή και θάρθη μια μέρα που μόνο την ευχή θα λες».
Όταν του είπα ότι νοιώθω κάποιο φόβο στα μοναστήρια το βράδυ που πάω να κοιμηθώ, μου εξήγησε ότι αυτός ο φόβος είναι των αρχαρίων και ότι πολλές φορές ο διάβολος πιάνει το χέρι των μοναχών και δεν μπορούν να κάνουν κομποσκοίνι και το σταυρό τους. Όμως, συνέχισε, λέγε την ευχή και μη φοβάσαι. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα σαν πουλάκι και σε άλλα τρία μοναστήρια που πήγαμε τις επόμενες ημέρες, κοιμήθηκα χωρίς κανένα φόβο.
Τον ρώτησα πώς γίνονται οι ακολουθίες με το κομποσκοίνι και μου απάντησε ότι όση ώρα διαρκεί η ακολουθία τόση ώρα λέει την ευχή. Είναι π.χ. ο εσπερινός 1 ώρα, 1 ώρα αυτός κάνει κομποσκοίνι. Μυστήρια όμως και θεία λειτουργία δεν γίνονται με το κομποσκοίνι.
Όταν τον επήνεσε ο πατέρας είπε: «δεν έχει σημασία τι λες εσύ για μένα αλλά τι λέει ο Θεός».
Μας είπε ότι όταν είπε στον πατέρα του ότι θα πήγαινε να μονάση εκείνος του είπε να έχη την κατάρα των 318 πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Αυτός απήντησε, αμήν και έφυγε. Μετά από πολλά χρόνια έγιναν μοναχοί η μητέρα του αλλά και ο πατέρας του στα Κατουνάκια με το όνομα Ιώβ.
Ρώτησε αν έγινε ανακομιδή του π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Όταν του είπαμε όχι απόρησε, γιατί δεν έγινε ανακομιδή.
Όταν τον ρώτησα αν κάναμε καλά που αγριέψαμε και διώξαμε τους μάρτυρες του ιεχωβά και τα παιδιά του Θεού μου είπε, αμ τι θα τους αφήνατε στο σπίτι σας; Τόνισε δε να περιφρονούμε τους μάρτυρες του ιεχωβά.
Κάποιος που είχε αρραβωνιαστεί, επειδή νόμιζε ότι του είχαν κάνει μάγια, πήγαινε στα μέντιουμ. Γι’ αυτό, ενώ πέρασαν 10 χρόνια, δεν παντρεύτηκε ακόμη. Μάγια σε ανθρώπους που εξομολογούνται και κοινωνούν δεν πιάνουν. Σ’ αυτά τα μυστήρια είναι ανάγκη να συμμετέχουμε συχνά, κατέληξε.
Όταν κάποιος δεν μας φέρεται καλά δεν πρέπει να τον συζητούμε με άλλους, αλλά να λέμε τα παραπονά μας στον ίδιο.
Ο Χριστός δεν μακάρισε τους πλουσίους αλλά είπε: «Μακάριοι οι πτωχοί, μακάριοι οι πενθούντες, μακάριοι οι πεινώντες, μακάριοι οι δεδιωγμένοι».
Ο γέροντάς του κάποτε δεν μπορούσε να φάη και του είπαν ότι εάν σε μια μέρα δεν συνήρχετο να τον ετοίμαζε γιατί θα πέθαινε. Τότε πήγε στην Παναγία και έκανε προσευχή και έλαβε πληροφορία ότι δεν θα πεθάνη. Πράγματι από τότε πήρε προς το καλύτερο και έζησε 20 χρόνια.
Αξέχαστη θα μου μείνει η θεία λειτουργία που παρακολουθήσαμε στο εκκλησάκι της καλύβης. Ο γέροντας Εφραίμ λειτούργησε πολύ κατανυκτικά και οι μοναχοί έψαλλαν απλά και σύντομα.
Όταν τρώγαμε το πρωϊνό, μας είπε ότι η αιτία της Μικρασιατικής καταστροφής ήταν ο γάμος του βασιλέως Κωνσταντίνου με τη Ρουμάνα και του αδελφού αυτής με την αδελφή του Κωνσταντίνου (4ος βαθμός συγγενείας).
Τούτο στήριξε αγιογραφικώς με το εξής περιστατικό. Κάποτε ο Δαυϊδ είπε να μετρήσουν το λαό του. Ο υπήκοός του του είπε, μήπως βασιλιά κάνουμε αμαρτία; Εκείνος είπε όχι και ζήτησε να μετρηθή ο λαός. Όταν έγινε αυτό ο προφήτης Γαδ πήγε στο Δαυϊδ και του είπε, βασιλιά τι αμαρτία είναι αυτό που έκανες; Ώστε στηρίζεσαι στο πλήθος του λαού σου και όχι στο Θεό; Διάλεξε να γίνη ένα από τα τρία: ή να γίνη λιμός τρία χρόνια ή να σε καταδιώκουν οι εχθροί σου τρεις μήνες ή να πέση θανατικό τρεις μέρες. Ο Δαυϊδ διάλεξε το τρίτο και σε τρεις μέρες πέθαναν 70.000 άνδρες. Τότε ο Δαυϊδ είπε: «Αχ Θεέ μου, οι δικές μου αμαρτίες να ταλαιπωρούν το λαό!». Το γιατί οι αμαρτίες των αρχόντων ταλαιπωρούν το λαό, ο Θεός γνωρίζει.
Ο π. Εφραίμ μας είπε για έναν υπάλληλο ότι τον πίεζαν οι μασόνοι προϊστάμενοι και υφιστάμενοι του να γίνει μασόνος. Επειδή όμως αρνιόταν, τον παρηγκώνιζαν. Τότε έγραψε στον π. Εφραίμ ότι γνώριζε απόρρητα του προϊσταμένου του. Αυτός είπε, όχι οδόντα αντί οδόντος και να μη φανερώση τα απόρρητα. Μετ’ ολίγον οι μασόνοι έπεφταν στα πόδια του και τον παρακαλούσαν να μη φανερώση τα απόρρητά των.
Δοξασμένος να είναι ο Άγιος Τριαδικός Θεός και η Παναγία μας που μας έκαναν τη χάρι να συναντήσουμε τον μακαριστό γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη. Είθε ο Θεός να αναπαύη κοντά του την αγία ψυχή του και με τις ευχές του να χαρίζη μετάνοια και πνευματική προκοπή σε όλους μας.
http://dosambr.wordpress.com/2010/07/08

Αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου: ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

undefined       Έφθασε στ' αυτιά μου ότι, καθώς φαίνεται, θεωρείτε τα κηρύγματά μου πολύ αυστηρά και πιστεύετε ότι σήμερα κανένας δεν θα έπρεπε να σκέπτεται έτσι, κανένας δεν θα έπρεπε να ζη έτσι και επομένως κανένας δεν θα έπρεπε να διδάσκη έτσι. Οι καιροί έχουν αλλάξει!
       Πόσο χάρηκα που το άκουσα. Αυτό σημαίνει ότι ακούτε προσεκτικά ό,τι λέγω, και όχι μόνο ακούτε, αλλά και είστε διατεθειμένοι να το τηρήσετε. Τι περισσότερο θα μπορούσαμε να επιθυμήσουμε εμείς που κηρύττουμε όπως διαταχθήκαμε και όσα διαταχθήκαμε;
       Ανεξάρτητα από όλα αυτά, με κανένα τρόπο δεν μπορώ να συμφωνήσω με την γνώμη σας και το θεωρώ καθήκον μου να την σχολιάσω και να την διορθώσω. Διότι - μολονότι ίσως είναι παρά την θέλησι και την πεποίθησί σας - προέρχεται από αμαρτωλή πηγή, σαν να μπορούσε ο Χριστιανισμός να μεταβάλλη τα δόγματά του, τους κανόνες του, τις αγιαστικές του τελετουργίες, για να ανταποκριθή στο πνεύμα κάθε εποχής και προσαρμοσμένος στα μεταβλητά γούστα των υιών του αιώνος τούτου, να μπορούσε να προσθέση η να αφαιρέση κάτι.        Κι' όμως δεν είναι έτσι. Ο Χριστιανισμός πρέπει να παραμένη αιώνια αμετάβλητος, χωρίς καθόλου να εξαρτάται η να κατευθύνεται από το πνεύμα της εκάστοτε εποχής. Αντίθετα ο ίδιος ο Χριστιανισμός είναι διωρισμένος να κυβερνά και να διοική τα πνεύμα του αιώνος για καθένα που
υπακούει στις νουθεσίες του. Για να σας πείσω στο εν λόγω ζήτημα, θα σας αναφέρω μερικές σκέψεις για να τις μελετήσετε.
       Κάποιοι είπαν πως η διδασκαλία μου είναι αυστηρή. Κατ' αρχήν η διδασκαλία μου δεν είναι δική μου, ούτε θα έπρεπε να είναι. Από αυτή την ιερή θέσι κανείς δεν πρέπει ούτε μπορεί να κηρύττη δικιά του διδασκαλία. Αν λοιπόν εγώ η κάποιος άλλος τολμήσει ποτέ να το κάνη, μπορείτε να μας βγάλετε εκτός Εκκλησίας.
       Εμείς κηρύττουμε την διδασκαλία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, των αγίων Αποστόλων του και της Αγίας Εκκλησίας που κατευθύνεται από το άγιο Πνεύμα. Συνάμα φροντίζουμε με κάθε δυνατό τρόπο να διατηρήσουμε την διδασκαλία αυτή ακεραία κα απαραβίαστη στον νου και στην καρδιά σας. Παρουσιάζουμε κάθε σκέψι και χρησιμοποιούμε κάθε λέξι με πολλή προσοχή, για να μη σκιάσουμε με κανένα τρόπο αυτή την λαμπρή και θεία διδασκαλία. Κανείς δεν μπορεί να πράξη διαφορετικά.
       Ένας τέτοιος νόμος που καθορίζει το κήρυγμα του καθενός στην Εκκλησία να είναι θεόπεμπτο, καθιερώθηκε από την δημιουργία του κόσμου κι' έτσι πρέπει να παραμείνη ισχύον ως το τέλος του κόσμου. Ο Προφήτης Μωυσής μετά την παράδοσι των εντολών του ίδιου του Θεού στον Ισραηλιτικό λαό, κατέληξε στα εξής: «Ου προσθήσετε προς το ρήμα ο εγώ εντέλλομαι υμίν, και ουκ αφελείτε απ' αυτού, φυλάσσεσθε τας εντολάς Κυρίου του Θεού ημών, όσα εγώ εντέλλομαι υμίν σήμερον» (Δευτ. 4,2).
       Αυτός ο νόμος της σταθερότητος είναι τόσο αμετάβλητος, ώστε ο ίδιος ο Κύριος και Σωτήρας μας, όταν δίδασκε το λαό στο όρος είπε: «Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον η τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι. Αμήν γαρ λέγω υμίν, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν η μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου, έως αν πάντα γένηται» (Ματθ. 5,17 - 18).
       Έπειτα έδωσε το ίδιο κύρος στην δική του διδασκαλία, πριν ερμηνεύση τις εντολές στο πνεύμα του ευαγγελίου, με το να προσθέση: «Ος αν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5,19).
       Αυτό σημαίνει πως καθένας που ερμηνεύει λανθασμένα τις εντολές του Θεού και μειώνει το κύρος τους, θα είναι απόκληρος στην μέλλουσα ζωή. Έτσι είπε στην αρχή του κηρύγματός του. Το ίδιο διαβεβαίωσε και στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον θεατή των αρρήτων αποκαλύψεων, στον οποίο περιέγραψε την τελική κρίσι του κόσμου και της Εκκλησίας, αναφέροντας στην Αποκάλυψη: «Μαρτυρώ εγώ παντί τω ακούοντι τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου. Εάν τις επιθή επί ταύτα, επιθήσει ο Θεός επ' αυτόν τας πληγάς τας γεγραμμένας εν τω βιβλίω τούτω, και εάν τις αφέλη από των λόγων του βιβλίου της προφητείας ταύτης, αφελεί ο Θεός το μέρος αυτού από του ξύλου της ζωής και εκ της πόλεως της αγίας, των γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω» (Αποκ. 22, 18 - 19).
       Για όλο το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από την πρώτη παρουσία του στον κόσμο μέχρι την δευτέρα του παρουσία, ο Χριστός έδωσε στους αγίους Αποστόλους και στους διαδόχους τους τον παρακάτω νόμο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη...διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. 28, 19).
       Τούτο σημαίνει να διδάσκετε όχι ό,τι κάποιος άλλος θα ήταν δυνατόν να σκεφθή, αλλά ό,τι εγώ παρήγγειλα, και τούτο μέχρι το τέλος του κόσμου. Και συμπληρώνει: «Και ιδού εγώ μεθ' υμών ειμί πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν» (Ματθ. 28, 20).
       Οι Απόστολοι έλαβαν αυτόν τον νόμο και θυσίασαν την ζωή τους για να τον τηρήσουν. Και σε αυτούς που ήθελαν να τους υποχρεώσουν να μη κηρύττουν όσα κηρύττουν επ' απειλή τιμωρίας και θανάτου, τους απαντούσαν: «Ει δίκαιόν εστιν ενώπιον του Θεού υμών ακούειν μάλλον η του Θεού, κρίνατε. Ου δυνάμεθα γαρ ημείς α είδομεν και ηκούσαμεν μη λαλείν» (Πραξ. 4, 19 - 20).
       Ο σαφής αυτός νόμος παραδόθηκε από τους Αποστόλους στους διαδόχους τους, έγινε αποδεκτός από τους δευτέρους και έχει ισχύ διαχρονική στην Εκκλησία του Θεού. Εξ αιτίας του νόμου τούτου η Εκκλησία είναι ο στύλος και η βάσις της αληθείας. Βλέπετε λοιπόν τι απαραβίαστη σταθερότητα έχει; Μετά από αυτό, ποιος θα είναι τόσο θρασύς να αγγίξη πεισματικά η να κουνήση οτιδήποτε στο χριστιανικό δόγμα και νόμο;
       Ακολούθως ακούστε τι αναφέρεται στον Προφήτη Ιεζεκιήλ που επί επτά ημέρες βρισκόταν σε έκστασι προσευχής και μετά από επτά ημέρες άκουσε το λόγο του Κυρίου: «Υιέ ανθρώπου, σκοπόν δέδωκά σε τω οίκω Ισραήλ, και ακούση εκ στόματός μου λόγον» (Ιεζ. 3,17), και διακήρυξε στο λαό. Να ο νόμος για σένα! Αν δης έναν άνομο που διαπράττει ανομία και δεν του πης: άφησε την ανομία σου και άλλαξε δρόμο, «ο άνομος εκείνος εν τη αδικία αυτού αποθανείται, και το αίμα αυτού εκ της χειρός σου εκζητήσω» (Ιεζ. 3,18).Αντιθέτως, αν διακηρύξης στον άνομο ότι θα πρέπει να ξεφύγη από την άνομη οδό του και αυτός δεν ξεφύγη, τότε εκείνος ο άνομος θα πεθάνη στην ανομία του, ενώ εσύ θα σώσης την ψυχή σου. Παρόμοια αν δης ένα δίκαιο που αρχίζει να κλονίζεται στην αρετή του και δεν τον στηρίξης και δεν φροντίσης να τον φέρης στον ίσιο δρόμο με τα λόγια σου, τότε εκείνος ο δίκαιος επειδή αμάρτησε, θα πεθάνη στις αμαρτίες του, αλλά την ψυχή του θα ζητήσω από τα χέρια σου που δεν τον στήριξες. Αν όμως προειδοποιήσης τον δίκαιο ότι δεν πρέπει να αμαρτάνη και αυτός παύση να αμαρτάνη, τότε ο δίκαιος θα ζήση κι' εσύ θα σώσης την ψυχή σου (Βλ. Ιεζ. 3, 19 - 21)>
       Τι αυστηρός νόμος! Κι' όμως ακούγεται στις συνειδήσεις όλων των ποιμένων κατά την εκλογή και χειροτονία τους, όταν ένας βαρύς ζυγός τίθεται πάνω τους, η διαποίμανσις του ποιμνίου του Χριστού που Εκείνος τους το εμπιστεύθηκε, μικρό η μεγάλο. όχι μόνο να το διαποιμάνουν, αλλά και να το διατηρήσουν. Πως θα μπορούσε κανείς να είναι τόσο θρασύς, που να διαστρέψη τα πάντα στο νόμο του Χριστού, όταν αυτό συνεπάγεται καταστροφή και στους δύο, ποιμένες και ποίμνιο;
       Αν η σωστική δύναμις της διδασκαλίας εξαρτιόταν από την γνώμη μας πάνω σ' αυτήν και την συναίνεσί μας σ' αυτήν, τότε θα είχε νόημα το να συλλάβη κάποιος άνθρωπος στο νου του να ανοικοδομήση τον Χριστιανισμό σύμφωνα με τις ανθρώπινες αδυναμίες η τις αξιώσεις της εποχής και να τον προσαρμόση κατά τους πόθους της αμαρτωλής του καρδιάς. Μα η σωστική δύναμις του χριστιανικού νόμου δεν εξαρτάται καθόλου από μας, αλλά από το θέλημα του Θεού, από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Θεός καθιέρωσε επακριβώς την ακριβή οδό της σωτηρίας. Έξω από αυτήν δεν υπάρχει άλλη οδός, ούτε θα μπορούσε να υπάρξη. Συνεπώς καθένας που διδάσκει με οποιονδήποτε διαφορετικό τρόπο, σημαίνει πως παρεκκλίνει από την αληθινή οδό και καταστρέφει τον εαυτό του και σας. Τι λογική υπάρχει σ' αυτό;
       Προσέξατε πόσο αυστηρή κρίσις ελέχθη, όταν κάτι παρόμοιο συνέβη στο έθνος του Ισραήλ κατά τα δύσκολα χρόνια της αιχμαλωσίας του. Μερικοί Προφήτες από οίκτο για τους βασανισμένους και τους αρρώστους μιλούσαν στο λαό όχι όπως ο Κύριος παρήγγειλε, αλλά όπως η καρδιά τους τους υπαγόρευε. Γι' αυτούς ο Κύριος έδωσε τις εξή διαταγές στον Ιεζεκιήλ: «Και συ, υιέ ανθρώπου, στήριξον το πρόσωπόν σου επί τας θυγατέρας του λαού σου τας προφητευούσας από καρδίας αυτών και προφήτευσον επ' αυτάς και ερείς, τάδε λέγει Κύριος, ουαί ταις συρραπτούσαις προκεφάλαια υπό πάντα αγκώνα χειρός και ποιούσαις επιβόλαια επί πάσαν κεφαλήν πάσης ηλικίας του διαστρέφειν ψυχάς» (Ιεζ. 13. 17 - 18).
       Τούτο σημαίνει: Αλλοίμονο σε κείνους που διατάζουν κάθε είδος ιδιαιτέρας μεταχειρήσεως και προτείνουν τέτοια μαλθακή αγωγή , ώστε κανείς να μην αισθάνεται την παραμικρή δυσαρέσκεια, ούτε από τους επάνω ούτε από τους κάτω, αδιαφορώντας εάν τούτο είναι για την σωτηρία η την καταστροφή, ευάρεστο η αποκρουστικό στο Θεό. Αλλοίμονο σ' αυτούς, διότι «τάδε λέγει Κύριος...τα προσκεφάλαια υμών και επιβόλαια»,δηλαδή την μελιστάλακτη και παρήγορη διδασκαλία σας, «εφ α υμείς εκεί συστρέφετε ψυχάς», θα διαρρήξω από τα χέρια σας, θα ελευθερώσω τις διεστραμμένες ψυχές από αυτή την διδασκαλία σας και θα σας εξολοθρεύσω, διαφθορείς (Βλ. Ιεζ. 13, 20 - 21).
       Αυτό είναι το όφελος της ιδιαιτέρας μεταχειρίσεως και της επιεικείας, το είδος που θέλετε να ακούτε από τους ιεροκήρυκες! Όταν βάλετε όλα τούτα βαθειά στην καρδιά σας, δεν είναι σωστό να θέλετε να κάνουμε οποιεσδήποτε παραχωρήσεις στο χριστιανικό δόγμα, έχοντας την λανθασμένη επιθυμία να σας ευχαριστήσουμε. Αντίθετα μάλιστα οφείλετε να απαιτήτε επίμονα να παραμένουμε στο δόγμα, όσο το δυνατόν αυστηρά και ακλόνητα.
       Έχετε ακούσει ποτέ για τα συγχωροχάρτια του Πάπα της Ρώμης; Να τι είναι αυτά: Ιδιαίτερη μεταχείρισις και επιείκεια, τα οποία δίνει αψηφώντας το νόμο του Χριστού. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Από αυτά όλη η Δύσις είναι διεφθαρμένη στην πίστι και στον τρόπο ζωής, και τώρα χάνεται στην απιστία και στον αχαλίνωτο βίο με τα συγχωροχάρτια της.
       Ο Πάπας άλλαξε πολλά δόγματα, χάλασε όλα τα Μυστήρια, ακύρωσε τους κανόνες που αφορούσαν την ρύθμισι της Εκκλησίας και την διόρθωσι των ηθών. Όλα πλέον άρχισαν να πηγαίνουν αντίθετα στο θέλημα του Κυρίου, και έγιναν χειρότερα και πιο χειρότερα.
       Κατόπιν εμφανίστηκε ο Λούθηρος, ένας έξυπνος άνθρωπος αλλά ισχυρογνώμων. Αυτός λοιπόν είπε: «Ο Πάπας άλλαξε τα πάντα όπως ήθελε, γιατί να μην κάνω κι' εγώ το ίδιο;» Άρχισε λοιπόν να τροποποιή και να ξανατροποποιή τα πάντα με τον τρόπο του, και ίδρυσε κατ' αυτόν τον τρόπο την νέα λουθηρανική πίστι, η οποία ελάχιστα μοιάζει με όσα ο Κύριος παρήγγειλε και οι άγιοι Απόστολοι μας παρέδωσαν.
       Μετά το Λούθηρο παρουσιάστηκαν φιλόσοφοι. Κι' αυτοί με την σειρά τους είπαν: «Ο Λούθηρος καθιέρωσε για τον εαυτό του μια νέα πίστι, δήθεν βασισμένη στο Ευαγγέλιο, στην πραγματικότητα όμως στηριγμένη στο δικό του τρόπο σκέψεως. Γιατί λοιπόν κι' εμείς να μη συνθέσουμε δόγματα βασισμένα μόνο στο δικό μας τρόπο σκέψεως, αγνοώντας τελείως το Ευαγγέλιο;» Άρχισαν κι' αυτοί πλέον να σκέπτωνται ορθολογιστικά, και να εικάζουν περί του Θεού, περί του κόσμου, περί του ανθρώπου, καθένας με τον τρόπο του, και ανακάτεψαν τόσα πολλά δόγματα, ώστε μόνο να τα απαριθμήση κανείς, ζαλίζεται ο νους του.
       Τώρα οι δυτικοί έχουν τις εξής αντιλήψεις: Πίστευε ό,τι νομίζεις καλύτερο ζήσε όπως σου αρέσει, ικανοποίησε ο,τιδήποτε θέλγει την ψυχή σου. Ως εκ τούτου δεν αναγνωρίζουν κανένα νόμο η περιορισμό και δεν υποτάσσονται στον Λόγο του Θεού. Η οδός τους είναι ευρεία, όλα τα εμπόδια εκτοπίστηκα. Μα η ευρεία οδός οδηγεί στην απώλεια, καθώς λέγει ο Κύριος. Εκεί ωδήγησε η χαλαρότης στην διδασκαλία!
       Λύτρωσέ μας, Κύριε, από αυτήν την ευρεία οδό! Προτιμότερο όμως να αγαπήσουμε κάθε στενοχωρία που ο Κύριος διώρισε για την σωτηρία μας. Άς αγαπήσουμε τα χριστιανικά δόγματα και ας βιάσουμε το νου μας με αυτά, επιβάλλοντάς του να μη σκέπτεται διαφορετικά. Ας αγαπήσουμε τα χριστιανικά ήθη και ας βιάσουμε την θέλησί μας σ΄αυτά, υποχρεώνοντάς την να σηκώνη τον ελαφρό ζυγό του Κυρίου ταπεινά και υπομονετικά. Ας αγαπήσουμε όλες τις χριστιανικές τελετουργίες και ακολουθίες που μας νουθετούν, μας διορθώνουν, μας αγιάζουν. Ας βιάσουμε την καρδιά μας μ' αυτές, προωθώντας την να μεταφέρη τις προτιμήσεις της από τα γήινα και τα φθαρτά στα ουράνια και άφθαρτα.
       Ας περιορίσουμε το εαυτό μας σαν να μπαίναμε σε κλουβί. Η μάλλον ας σύρουμε τον εαυτό μας, σαν να περνούσαμε μέσα από μια στενή διάβασι. Ας είναι αυτή στενή, για να μη μπορή να περεκκλίνη κανείς ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Αναμφίβολα όμως θα λάβουμε δι' αυτής της στενής οδού ως αντάλλαγμα την βασιλεία των ουρανών. Διότι αυτή η βασιλεία, καθώς γνωρίζετε, είναι η βασιλεία του Κυρίου. Ο Κύριος καθώρισε αυτή την στενή οδό και μας είπε: Πηγαίνετε ακριβώς από αυτή την οδό και θα επιτύχετε την βασιλεία των ουρανών."
       Θα μπορούσε πλέον κανείς να αμφιβάλλη για το αν ο οδοιπόρος φθάση στο σκοπό του; Και τι μυαλό θα είχε καθένας που αρχίζει να επιθυμεί κάθε είδος ακυρώσεως εντολών, όταν με αυτόν τον τρόπο θα έχανε αμέσως το δρόμο του και θα χανόταν;
       Αφού εννοήσατε πλήρως αυτή την επιβεβαίωσι, μη στενοχωρήσθε αν κάτι στην διδασκαλία μας φαίνεται αυστηρό. Το μόνο που να επιζητήτε είναι το να βεβαιωθήτε αν είναι του Κυρίου. Κι εφ' όσον βεβαιωθήκατε πως είναι του Κυρίου, δεχθήτε την ολόψυχα, οσοδήποτε αυστηρή η εξαναγκαστική μπορεί να είναι. Κι όχι μόνο μην επιθυμήτε ιδιαίτερη μεταχείρισι και επιείκεια στο δόγμα και στο ήθος, αλλά φεύγετε από αυτά, σαν να φεύγατε το πυρ της γεένης. Από αυτό δεν μπορούν να ξεφύγουν όσοι επινοούν τέτοια πράγματα και με αυτά παρασύρουν τους ψυχικώς αδυνάτους να τους ακολουθήσουν. Αμήν.

29 Δεκεμβρίου 1863
Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν

Πηγή:Περιοδικόν "Ο Όσιος Γρηγόριος έτους 1995 αριθμός 20impantokratoros.gr
http://anavaseis.blogspot.com/2010/07/blog-post_864.html#more 

Πνευματική πρόοδος υπάρχει όπου υπάρχει πολλή ταπείνωση (Γέροντας Παΐσιος).

-         Γέροντα, πώς ένας άνθρωπος αλλάζει σε έναν μήνα, και άλλος αγωνίζεται χρόνια και προκοπή δεν κάνει;
-         Εσείς τι λέτε; Πώς γίνεται αυτό;
-         Γέροντα, μου λέει ο λογισμός πως, αν ο άνθρωπος ταπεινωθή και ζητήση το έλεος του Θεού, τον βοηθάει ο Θεός και προοδεύει.
Αυτό είναι. Ταπείνωση χρειάζεται. Πνευματική πρόοδος υπάρχει όπου υπάρχει πολλή  ταπείνωση.
Όσοι βρήκαν τον δρόμο της ταπεινοφροσύνης ,προχωρούν στην πνευματική ζωή σύντομα, σταθερά και χωρίς κόπο. Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει την ταπείνωση, αυτήν την μεγάλη δύναμη! Όλη η πρόοδος εκεί βρίσκεται. Όσο κανείς ταπεινώνεται , τόσο χαριτώνεται από τον Θεό και τόσο πιο πολύ προοδεύει. Πόση δύναμη έχει η ταπείνωση, και όμως δεν την αξιοποιούν οι άνθρωποι!
-         Γέροντα, μια ταπεινή ψυχή έχει πιο εύκολο πνευματικό αγώνα;
Και βέβαια, γιατί ο ταπεινός με λίγο σπρώξιμο τρέχει πιο πολύ. Πάρε μια μπίλια∙ καν’ την έτσι, κυλάει∙ καν’ την αλλιώς, πάλι κυλάει, γιατί δεν έχει εξογκώματα, για να σκαλώνη.
-         Γέροντα, υπάρχει περίπτωση προσπαθώντας κανείς σαν καλλιεργήση την ταπείνωση να ταπεινώνη συνέχεια τον εαυτό του και τελικά να πέση στην απόγνωση;
-         Όχι, γιατί η πραγματική ταπείνωση φέρνει ελπίδα, όχι απελπισία. Απελπισία φέρνει ο εγωισμός , γιατί ο εγωιστής στηρίζεται στον εαυτό του, ενώ ο ταπεινός ελπίζει στο έλεος του Θεού. Μέσα από την συντριβή της ταπεινώσεως σιγά-σιγά αναπτύσσεται ο πνευματικός άνθρωπος. Όλη η ζωή του ανθρώπου μετά είναι ένας μεγάλος και φιλότιμος αγώνας, αλλά πάντα προχωρεί με μεγάλη ελπίδα στον Θεό, απογοητευμένος από τον
εαυτό του με την καλή έννοια, απογοητευμένος δηλαδή από το εγώ του.
-         Γέροντα, την ελπίδα στο έλεος του Θεού την νιώθει και ένας άνθρωπος που δεν έχει καλή πνευματική κατάσταση;
-         Και πού ξέρει κανείς αν έχει καλή πνευματική κατάσταση; Ο άνθρωπος ένα μόνον μπορεί να ξέρη: ότι δεν έχει καλή πνευματική κατάσταση. Ακόμα και να έχη , δεν την βλέπει, επειδή και τότε μόνον την αμαρτωλότητά του βλέπει. Γιατί όποιος αγωνίζεται για την πρόοδο την πνευματική, ποτέ δεν βλέπει την πρόοδό του∙ μόνον τις πτώσεις του βλέπει.

Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

http://anavaseis.blogspot.com/2010/07/blog-post_09.html