Σελίδες

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

THE GREAT MIRACLE OF THE PANAGHIA OF SAYDNAYA



The following incredible story you are about to read, dear reader, is a true and undisputed event that constitutes a great blessing from our Panaghia (the All-Holy Virgin Mary). Before we begin, we should perhaps point out that the miracles that we, like many other Orthodox Christians, have lived in our own lives can fill a thick tome, and if we also include the personal stories of our neighbours alone, we reach the size of two large books. However, the Orthodox do not need miracles but place them inside their heart to help them in their struggle, because the faith is pre-determined by the Chief Cornerstone and not by miracles. Thus we base miracles upon the faith and not the other way around. Thus, if the reader disbelieves, we do not aim here to try to convince them, for the Truth of Christ shines through Orthodoxy without a single event.
Nevertheless, as we have said in the past, many official miracles in Orthodox countries like Greece, for example, are usually not disputed even by atheists! For instance, the Holy Myrrh-Gusher Saint and protector of Thessalonica, Demetrius, oozes miraculously myrrh all the time. This has been certified even by scientists as a true miracle. Not even atheists dare deny this, for they are all welcome to go to Thessalonica to the temple of the Saint and see for themselves and try as hard as they like to find if there is a trick! The number of continuous miracles, constant impossibilities either of myrrh-gushing or of nature (e.g. in the village of Vasta in Peloponnese) are so numerous that one really needs to be blind to continue being an atheist (at least in Greece).
Christ our GodAnd millions of these events, dear reader, most of which you will never hear of because they do not always become known everywhere, and sometimes they are personal events (for example, we know of three great miracles that have happened to three Orthodox members of our Announcement List in the past few years!) are blessings from Christ Who acts in His Church, that is also particularly blessed in this way to be able to produce miracles catholically whereas no other Christian confession can. With the exception of special events in the lives of individual people, who still call upon His name and Christ helps them, the "churches" have no grace in their totality. If the Papics or Protestants try to bring the Holy Light in Jerusalem during one Pascha, they will not be able to. The Papics in fact tried in the past and failed; as did the Monophysites, of course, who, despite the constant signs from God against their heresy since the Synod at Chalcedon, insist on their heresy due to unrepentance and are now in "discussion" with some pseudo-Ecumenists, who are of course oblivious to all but their rationalism.

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Θαυμαστό γεγονός.


 Από τη χορεία των ρώσων αγίων, ξεχωριστή αγάπη στην Παναγία έτρεφε ό όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ. 'Αλλά καί ή Μητέρα του Θεού τον περιέβαλλε με ιδιαίτερη εύνοια, όπως αποδεικνύουν οί πολλές της εμφανίσεις σ' αυτόν.
Το ακόλουθο όραμα του οσίου είναι το πιο εντυπωσιακό. Το διηγείται ή μοναχή του Ντιβέγιεβο Εύπραξία, γιατί αξιώθηκε κι αυτή να το απολαύσει μαζί με τον άγιο:
«Νωρίς το πρωί της 25ης Μαρτίου 1831 ακούστηκε μια δυνατή βοή καί ακολούθησε ένας αρμονικός ύμνος. Ή πόρτα του δωματίου άνοιξε μόνη της κι απλώθηκε παντού φως κι εύωδία. Ό στάρετς Σεραφείμ ήταν γονατιστός με τα χέρια υψωμένα. Εγώ έτρεμα.
Ξαφνικά σηκώνεται καί μου λέει:
- Μη φοβάσαι, παιδί μου. Να, ή Δέσποινα μας, ή Ύπεραγία Θεοτόκος έρχεται κοντά μας!
Πράγματι, μπροστά πήγαιναν δύο άγγελοι κρατώντας ανθισμένα κλαδιά. Ακολουθούσαν ό Τίμιος Πρόδρομος καί ό Θεολόγος άγιος Ιωάννης, ενώ πίσω τους έκανε την εμφάνιση της ή Παναγία με δώδεκα   παρθενομάρτυρες.

Βίος του Οσίου πατρός ημών Σεραφείμ του Σαρώφ

Ἐκ τῆς Ἐκδόσεως «Παρακλητικὸς Κανὼν εἰς τὸν Ὅσιον Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ», ὑπὸ τοῦ Ἱερομονάχου Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου, Ὑμνογράφου Μ.Χ.Ε.



Ὁ ὅσιος Σεραφείμ, τὸ ὁλοφώτεινο ἀστέρι τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας, ἔζησε, ἔδρασε καὶ ἔλαμψε στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰῶνα (1759-1833).
Γεννήθηκε στὶς 19 Ἰουλίου τοῦ 1759 στὴν πόλη Κοὺρκ καὶ παρέμεινε ἐκεῖ μέχρι τὰ δεκαεννέα του χρόνια. Στὴν ἡλικία αὐτὴ πῆρε τὴ γενναία ἀπόφαση ν᾿ ἀφοσιωθεῖ ὁλόψυχα στὸ Θεό· κι Ἐκεῖνος ὁδήγησε τὰ βήματά του στὸ μοναστήρι τοῦ Σάρωφ.
Ἐνῷ ἦταν ἀκόμη δόκιμος, ἀρρώστησε βαριὰ ἀπὸ ὑδρωπικία. Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια ἀσθενείας, θεραπεύθηκε θαυματουργικὰ μὲ ἐπίσκεψη τῆς Θεοτόκου.
Στὴ μοναχική του κουρὰ (1786) ὀνομάστηκε Σεραφείμ -προηγουμένως εἶχε τὸ ὄνομα Πρόχορος. Τὸ ἴδιο ἔτος χειροτονήθηκε διάκονος καὶ μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια, σὲ ἡλικία 34 ἐτῶν, ἱερεύς. Ὅταν λειτουργοῦσε, πετοῦσε στὰ οὐράνια, καὶ πολλὲς φορὲς ἀξιωνόταν νὰ βλέπει θαυμαστὰ ὁράματα καὶ ν᾿ ἀκούει ἀγγελικὲς μελῳδίες.
Διψώντας νὰ πλησιάσει περισσότερο τὸ Θεό, Τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν ἀξιώσει ν᾿ ἀποσυρθεῖ σὲ κάποια ἐρημικὴ περιοχή. Ἕνα χρόνο μετὰ τὴ χειροτονία του σὲ ἱερέα, ἔλαβε ἄδεια ἀπὸ τὴ μονὴ ν᾿ ἀφοσιωθεῖ στὴ μελέτη, στὴ σιωπή, στὴν ἄσκηση, στὴν ἔντονη προσευχή. Γιὰ δεκαέξι χρόνια, βαθιὰ μέσα στὸ δάσος, ἀγωνιζόταν ν᾿ ἀνεβαίνει, μέρα μὲ τὴ μέρα, τὴν κλίμακα ποὺ ὁδηγεῖ στὸν οὐρανό. Τότε ἔκανε καὶ τὴ γνωστὴ ἄσκηση, τὶς «χίλιες νύχτες προσευχῆς»: Πάνω σὲ μιὰ μεγάλη πέτρα, ξαγρύπνησε προσευχόμενος ἐπὶ χίλιες νύχτες.

Ἡ σωτηρία τῶν ἄλλων εἶναι ἡ σωτηρία μας (Ἡ θεραπευτική τοῦ Γέροντος Πορφυρίου).

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο: «Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς κατά τόν Γέροντα Πορφύριο»(Σάββα ἱερομονάχου) πού μόλις κυκλοφόρησε σέ 2η ἔκδοση πλήρως ἀναθεωρημένη καί συμπληρωμένη.

Ἡ σωτηρία τῶν ἄλλων εἶναι ἡ σωτηρία μας
Εἶναι λάθος, δίδασκε ὁ π. Πορφύριος, νά προσευχόμαστε γιά τόν ἑαυτό μας. Πρέπει νά προσευχόμαστε γιά τούς ἄλλους, γιά νά σωθοῦν οἱ ἄλλοι. Ἐμεῖς πρέπει νά γινόμαστε συνεχῶς «ἕνα» μέ τούς ἄλλους, ὁπότε ὅταν σώζονται οἱ ἄλλοι, σωζόμαστε καί ἐμεῖς.
Ὁ ἀληθινός χριστιανός μεριμνᾶ ἀγαπητικά γιά τήν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Προσλαμβάνοντας συγκαταβατικά, κατά μίμηση τοῦ Χριστοῦ, τούς πάντες καί τά πάντα -ἐκτός ἁμαρτίας- γίνεται «τοῖς πᾶσι τά πάντα».
Ὁ μοναχός, πού ἐγκαταλείπει τά ἐγκόσμια, δέν πρέπει, νά τό κάνει ξεχωρίζοντας τόν ἑαυτό του ἀπό τούς ἄλλους. Ἀντίθετα πρέπει νά φεύγει ἀπό τό πολυθόρυβο πέλαγος τοῦ κόσμου, γιά τόν ἑξῆς λόγο: γιά νά μπορεῖ πλέον, ἀπερίσπαστα, στήν ἡσυχία, νά εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Θεό καί μέ ὅλους, διά τῆς συνεχοῦς προσευχῆς.
Φεύγει ἀπό ἀγάπη γιά τόν κόσμο, ὥστε νά μπορεῖ νά εὔχεται συνεχῶς, ὥστε, εἰ δυνατόν, νά μήν χαθεῖ κανείς. Βγαίνει ἔξω ἀπό τήν μικρή του οἰκογένεια, γιά νά ἐνταχθεῖ στή μεγάλη οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀγκαλιάζει ὅλους, ὄχι μόνο τή μικρή μας οἰκογένεια. Τό θέλημά Του εἶναι νά ἐνεργεῖ κατά ὅμοιο τρόπο καί ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὥστε νά γίνουμε ὅλοι μία μεγάλη οἰκουμενική, παγκόσμια οἰκογένεια.
Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας δίδασκε ὁ π. Πορφύριος:  Νά μᾶς κάνει ὅλους τούς ἀνθρώπους «ἕνα», κατά μίμησιν τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Γέρων Παΐσιος: Οἱ βλάσφημοι λογισμοί καί ἀπό ποῦ προέρχονται.

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Γ΄ Κεφάλαιο 2ον. 1)«Ποιοί λογισμοί είναι βλάσφημοι » 2)«Από που προέρχονται οί βλάσφημοι λογισμοί»

Λόγοι Γ΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 
Ο πόλεμος των λογισμών
Οι βλάσφημοι λογισμοί

«Ποιοί λογισμοί είναι βλάσφημοι »

- Γέροντα, δεν έχω καταλάβει πότε ένας λογισμός είναι βλάσφημος.
- Όταν μας έρχωνται στον νου άσχημες εικόνες για τον Χριστό, για την Παναγία, γιά τους Αγίους ή γιά κάτι θείο και ιερό, ή ακόμη γιά τον πνευματικό μας Πατέρα κ.λπ., αυτά είναι βλάσφημοι λογισμοί. Αυτούς τους λογισμούς δεν πρέπει νά τους λέη κιόλας κανείς.
- Ούτε στον πνευματικό;
- Στον πνευματικό αν πούμε: «μου περνούν βλάσφημοι λογισμοί γιά τόν Χριστό ή γιά το Άγιο Πνεύμα ή γιά την Παναγία ή γιά τους Αγίους ή γιά σένα τόν πνευματικό μου», αυτό αρκεί.
Αυτές οι βλασφημίες και οί αμαρτίες είναι όλες τού διαβόλου· δέν είναι δικές μας. Γι' αυτό δεν χρειάζεται νά στενοχωριωμαστε και γιά τις αμαρτίες τού διαβόλου.
Όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, ένα διάστημα μου έφερνε ό διάβολος, ακόμη και μέσα στην εκκλησία, βλάσφημους λογισμούς και στενοχωριόμουν πολύ. Ό,τι άκουγα νά λένε οί άλλοι, όταν ήμουν στρατιώτης, βρισιές κ.λπ., τά έφερνε ό διάβολος στον νού μου γιά τους Άγιους.

Τά ἔργα τῆς πίστεως καί ἡ σωτηρία μας (mp3)

Π. Σάββας 2010-12-17_ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ


Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 17-12-10 (Σύναξη Νέων).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία).
Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ.

Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας (2-1-11)

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».
Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2011.
Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.


Εὐχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.
 ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΜΕΓΕΝΘΥΝΕΤΕ ΓΙΑ  ΑΝΑΓΝΩΣΗ.

2 Ιανουαρίου Συναξαριστής. Σιλβέστρου Ρώμης, Βασιλείου ἐξ Ἀγκύρας, Θεοδότης, Θεαγένους Ἱερομάρτυρα, Σεργίου, Θεοπίστου, Ἰσιδώρου Ἱερομάρτυρα, Θεοπέμπτου, Μάρκου Κωφοῦ, Σειριόλου Δικαίου, Κοσμᾶ Πατριάρχου, Σειριόλου τοῦ Δικαίου, Σιλβέστρου Ὁσίου, Ἰουλιανῆς Δικαίας, Γεωργίου Νεομάρτυρα, Σεραφεὶμ Σάρωφ.

Ὁ Ἅγιος Σιλβέστρος, Πάπας Ρώμης

Ὁ Ἅγιος Σιλβέστρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρώμη. Ἐπειδὴ μὲ τὸν πνευματικό του ἀγῶνα ἔφθασε στὸ ἄκρο τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς εὐσέβειας, χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος τῆς Πρεσβυτέρας (Παλαιᾶς) Ρώμης, ὕστερα ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Ἐπισκόπου Μιλτιάδη, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε στὶς 11 Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 314 μ.Χ.
Ἐποίμανε ἀξίως τὸ ποίμνιό του καὶ μὲ τὴν ἁγιότητά του ἐλάμπρυνε τὸν ἀποστολικὸ θρόνο του καὶ ἔκανε πολλὰ θαύματα. Ἐπιδόθηκε μὲ περισσὴ φροντίδα στὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο καὶ ἀγωνίσθηκε νὰ μεταμορφώσει κατὰ Χριστὸν τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τοῦ λαοῦ τῆς Ρώμης.
Κατὰ τὴν παράδοση ὁ Ἅγιος ἐχειραγώγησε πρὸς τὴν χριστιανικὴ πίστη τὸν αὐτοκράτορα Μέγα Κωνσταντῖνο καὶ μὲ τὸ θεῖο Βάπτισμα τοῦ καθάρισε τὰ πάθη, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Μὲ τὴ συμβουλὴ τοῦ Ἁγίου Σιλβέστρου, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀνήγειρε ἑπτὰ ναούς, γιὰ νὰ ἑορτάζονται οἱ ἑορτὲς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Ἀπέδειξε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ τὸ ἔργο του εἶχαν προκηρυχθεῖ ἀπὸ τὸ Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ἔλαβε μέρος στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Πολέμησε δὲ ἰδιαίτερα τοὺς αἱρετικοὺς Δονατιστὲς καὶ ἐμεγάλυνε τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν διδασκαλία τῶν θείων δογμάτων.
Ὁ Ἅγιος Σιλβέστρος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ βαθὺ γῆρας στὶς 31 Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 335 μ.Χ.