Σελίδες

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Ὁ Ρουμάνος Γέροντας Φανούριος. Ὁ ἁπλός τῆς Καψάλας.

 
Η Καψάλα είναι μία περιοχή του Αγίου Όρους, ανάμεσα στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους Καρυές, στην Ι. Μονή Παντοκράτορος και Ι. Μονή Σταυρονικήτα. Έχει πολλές καλύβες-κελλιά αλλά τα περισσότερα τώρα είναι κατεστραμμένα και έρημα.
Το πιο γνωστό κελλί είναι το « Άξιον εστίν », όπου έγινε το θαύμα της παραδόσεως του ομωνύμου αρχαγγελικού ύμνου από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον μοναχό υποτακτικό του κελλιού τον 10ο αιώνα. Βόρεια από το « Αξιον εστίν » υπάρχει το κελλί του Μ. Βασιλείου. Σε αυτό το κελλί έζησε ο Άγιος Γεράσιμος ο Κεφαλληνίας, καθώς και ο Όσιος Θεόφιλος , όπου φυλάσσεται και το σεπτό του σκήνωμα . Εκεί επίσης έζησε ο πολυγραφότατος δάσκαλος του γένους και της εκκλησίας μας ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ο Καψαλιώτης.
Ο γράφων είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον Γέροντα Φανούριο, ο οποίος συνέχιζε την ασκητική παράδοση του κελλιού του Μ. Βασιλείου, αφού εκοιμήθη εν Κυρίω το 1986.
Όπως πληροφορήθηκα στο Άγιον Όρος έφτασε το 1913. Ξεκίνησε την μοναχική ζωή από την Ρουμανική Σκήτη του Προδρόμου. Έγινε μεγαλόσχημος το 1913. Ως μαθητής της Αθωνιάδος τον έβλεπα που περνούσε από τη Σχολή για να πάει στο κελλί του. Απλός, πράος, λιτοδίαιτος, άνθρωπος του Θεού.

Βιογραφικά στοιχεία καί μαρτύριο τοῦ Γέροντος Ἀρσενίου Παπατσιόκ



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ 
1. Σας παρακαλώ να μας ειπήτε κάτι από την ζωήν σας Γέροντα. Πού γεννηθήκατε, πού μεγαλώσατε; 
Γεννήθηκα στις 15 Αυγούστου του έτους 1914 στο χωριό Μισλεάνου της κοινότητος Περιέτσι, του νομού Ιαλομίτσα και ήμουν το έβδομο παιδί της οικογενείας μας. Στον μοναχισμό εισήλθα στις 13 Ιανουαρίου του 1947, στο Μοναστήρι Κόζια, του νομού Ρίμνικου. Εκάρην μοναχός στις 26 Σεπτεμβρίου στο Μοναστήρι του αγίου Ανθίμου του Βουκουρεστίου. Ο π. Πετρώνιος, ηγούμενος της Σκήτης του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στο Άγιον Όρος, ήτο, ανάδοχος της κούρας μου. Αυτός μου έδωσε το όνομα Αρσένιος. Κατόπιν εστάλην στο Μοναστήρι Συχαστρία με εντολή του πατριάρχου Ιουστινιανού. Με εξέλεξαν ηγούμενο της Μονής και Γέροντας-Πνευματικός μας ήτο ο π. Κλεόπας. Εκείνη την εποχή ήμασταν στη Συχαστρία περί τα 120 άτομα. 

Β΄ Στήν ἐξομολόγηση-Μέσα στό ἐξομολογητήριο


ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ

Β΄ Στήν ἐξομολόγηση
  1. Μέσα στό ἐξομολογητήριο
Μερικοί βασικοί κανόνες γιά μία σωστή ἐξομολόγηση:
1ον)Ὀφείλεις νά ὁμολογήσεις «ὅλες τίς ἁμαρτίες σου, ὅπως ἀκριβῶς ἔγιναν. Τίποτα δέν θά κρύψεις, τίποτα δέν θ’ ἀλλοιώσεις, σέ κανέναν ἄλλο δέν θά ρίξεις ὁποιεσδήποτε εὐθύνες γιά τίς δικές σου πτώσεις. Ἐπίσης, δέν θά ἀρκεσθεῖς σέ μία ξερή «καταλογογραφική» ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλά θά κάνεις καί μία γενική παρουσίαση τῆς ψυχικῆς σου καταστάσεως, τῶν παθῶν καί τῶν ροπῶν σου, τῶν ἐλαττωμάτων καί τῶν ἀδυναμιῶν σου, ἔτσι ὥστε ὁ πνευματικός, σάν γιατρός ψυχῶν, νά σχηματίσει σφαιρική εἰκόνα τῆς ἀσθένειάς σου καί νά σέ βοηθήσει ἀποτελεσματικά στή θεραπεία της»38. Ἄν κρύψεις σκόπιμα (ὄχι ἐπειδή ξέχασες) κάποιες ἤ ἔστω μία ἁμαρτία, ἐπειδή ντράπηκες, μένεις ἀσυγχώρητος καί γιά τίς ἄλλες πού εἶπες. Εἶναι γνωστή ἡ ἱστορία μέ τόν διακριτικό, ὁ ὁποῖος ἔβλεπε τά φίδια (δαίμονες-πάθη) νά βγαίνουν ἀπό τό στόμα ἐκείνου πού ἐξομολογεῖτο. Ὅταν ὅμως ὁ ἐξομολογούμενος ἔκρυψε μία ἁμαρτία ἐπειδή ντράπηκε, τό φίδι πού ἀντιστοιχοῦσε στήν ἀνεξομολόγητη ἁμαρτία, ὄχι μόνο δέν βγῆκε, ἀλλά καί ὅλα τά ὑπόλοιπα φίδια (δαίμονες-πάθη) πού εἶχαν βγεῖ ξαναμπῆκαν στόν ταλαίπωρο καί ἀτελῶς ἐξομολογηθέντα ἄνθρωπο.

Μητέρα πρόσεχε! (Κείμενο + Ὁμιλία mp3) 10ο Μέρος,«Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με»

Π. Σάββας 2009-07-08_(ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ)_ΑΦΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΡΧΕΣΘΑΙ ΠΡΟΣ ΜΕ

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 08-07-09 (Σύναξη Νέων Μητέρων).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία).

ΜΗΤΕΡΑ ΠΡΟΣΕΧΕ!

Ι!
ΑΦΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΡΧΕΣΘΑΙ ΠΡΟΣ ΜΕ»


Ἦταν κάποιο βράδυ, μετά ἀπό μιά κουραστική μέρα, πού ὁ Κύριος εἶχε περάσει κηρύσσοντας καί συζητώντας ἀδιάκοπα μέ τό λαό, τούς Φαρισαίους καί τούς μαθητές. Τότε μερικές μητέρες θέλησαν νά φέρουν κοντά Του τά παιδιά τους γιά νά τά εὐλογήσει. Οἱ μαθητές δέν ἤθελαν ὅμως νά ἐνοχλήσουν τόν Κύριο, καί γι' αὐτό δέν τίς ἄφηναν νά Τόν πλησιάσουν. Τότε ὁ Χριστός εἶπε τά στοργικά λόγια: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με» (Λουκ. 18:16). Αὐτό εἶναι ἀκριβῶς τό καθῆκον τῶν χριστιανῶν γονέων. Τό χρέος πατέρων καί μητέρων. Ἀλλά, θά πεῖτε, πῶς εἶναι δυνατό νά γίνει αὐτό, τώρα πού ὁ Σωτήρας δέν κηρύσσει πιά μέ ἀνθρώπινη μορφή πάνω στή γῆ;

Εἶπε ὁ πάπα Ἐφραίμ Κατουνακιώτης

 «Παιδί μου, ο καρπός της ησυχίας που επιδιώκεις είναι να επιδιώκεις να βλέπεις τους άλλους ως αγίους, ως αγγέλους. Όταν βλέπεις στους άλλους ελαττώματα και ιδίως στον Γέροντά σου, να ξέρεις ότι έπεσε η πνευματική σου ζωή, υποβιβάστηκε, και χρειάζεται πολλή μετάνοια και αυτομεμψία. Όταν βλέπω και κρίνω μέσα μου τους αδελφούς μου, να ξέρω ότι δεν πάω καλά. Πρέπει να πιστέψω καλά μέσα μου, ότι ο κάθε αδελφός είναι καλός και άγιος και μόνο εγώ είμαι ο πιο αχρείος. Σε κάθε παρεξήγηση να βάζω εγώ μετάνοια, είτε φταίω είτε όχι, για να είμαι πάντα ειρηνικός με τους άλλους και να είναι μαζί μου η Χάρις του Θεού. Ποτέ να μην κοινωνήσω τα θεία Μυστήρια αν έχω πικράνει κάποιον αδελφό και δεν έχω συνδιαλλαγεί μαζί του».

 http://agioritikesmnimes.blogspot.com/2012/02/828.html

Οἱ ὀρθόδοξοι « ἀντιδυτικοί» εἶναι εὐεργέται τῆς Εὐρώπης καί τοῦ «Χριστιανισμοῦ» της



Του Πρωτ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

ΟΙ ΕΝΤΕΤΑΓΜΕΝΟΙ στο στρατόπεδο του Οικουμενισμού και «οπαδοί» της Μεταπατερικής θεολογίας, για την προώθησή του, κάνουν συστηματικό λόγο για «δύο συμπτώματα, που αποτελούν μόνιμους πειρασμούς της νεώτερης ελληνικής ορθόδοξης θεολογίας, ακόμη και στις σοβαρότερες εκδοχές της:

α) την εξιδανίκευση και αγιοποίηση του παρελθόντος, την λατρεία του Έθνους και του λαού (π.Γ.Μ.: τρέμε Παπαδιαμάντη και Ντοστογιέφσκι) και

β) τον ελληνοκεντρισμό και τον ανέξοδο αντιδυτικισμό που στις ήμερες μας είναι σχεδόν συνώνυμος του αντιευρωπαϊσμού».


Διαβάζοντας τις γραμμές αυτές, αυτόματα έφερα στη μνήμη μου όλους τους (νεωτέρους ομολογητές και μάρτυρες στη σύγχρονη Ευρώπη, όπως ο όσιος Ιουστίνος (Πόποβιτς), που χαρακτηρίζει ως το «μεγαλύτερο επίτευγμα» της Ευρώπης τον «άνθρωπο ρομπότ», και ο άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς) το καλλίνικο θύμα του Ναζισμού -της συνέχειας, δηλαδή, της Ευρώπης του Παπισμού, της Ιεράς Εξετάσεως, του Καρλομάγνου, της Γαλλικής και Μποσελβιστικής Επαναστάσεως.
Παρακαλώ δε να μελετηθεί το βιβλίο: «ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ-ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» του αγίου Νικολάου, Επισκόπου Αχρίδος, πού φιλότιμα εξέδωσαν πρόσφατα οι Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ». Στην πατερική Ορθοδοξία αυτό που ενδιαφέρει ως «κανών βίου» είναι τα βιώματα των Αγίων μας και όχι οι πολιτικάντικοι ελιγμοί των όποιων καιροσκόπων, που ενεργούν με βάση και κριτήριο τα συμφέροντά τους, «ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» [δηλ. ...έχοντας εξωτερική μορφή ευσέβειας, αλλά θα έχουν αρνηθεί τη δύναμή της. (ἐρμηνεία από http://kainidiathiki.agiooros.org)] (Β' Τιμ. 3,5).

Ἀγάπη πρός τήν πατρίδα ΙΓ'

ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΙΓ’
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Καβαλάρης Άγιος στη γραμμή του μετώπου.
Από κάποια μονάδα είχε συλληφθεί κατά τον πόλεμο του ’40 Ιταλός αξιωματικός αιχμάλωτος. Οι φαντάροι, που τον συνέλαβαν, του αφαίρεσαν τον οπλισμό, τα κυάλια, και τα λοιπά, όπως προβλέπεται στην περίπτωση των αιχμαλώτων.
Όλα τα έδινε, χωρίς διαμαρτυρία. Και τις φωτογραφίες των παιδιών του και της γυναίκας του.
Μία μικρή όμως εικονίτσα του Αγίου Γεωργίου, δεν ήθελε να τη δώσει με κανένα τρόπο.
Τελικά του την πήρανε. Τότε ζήτησε να δει τον διοικητή. Μόλις τον συνάντησε, τον παρακάλεσε να του δώσουν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου πίσω.
Αυτή είναι δική μας, Ορθοδόξη, τι την θέλεις εσύ ο παπικός; του είπε ο διοικητής.
Εγώ, απαντά ο Ιταλός λοχαγός, οδηγούσα το λόχο μου. Στη μάχη όμως πάνω, δεν μπορούσα να σπάσω τις γραμμές των Ελλήνων, γιατί μπροστά τους και πάνω στον αέρα, έβλεπα να τρέχει σ’ όλη τη γραμμή του μετώπου ένας καβαλάρης μ’ άσπρο άλογο, που μας εμπόδιζε να προχωρήσουμε.

Σύλληψη καί μαρτύριο τοῦ Ἱερομάρτυρος Ἀνδρονίκου (1918)



ΑΘΕΪΣΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ (1918)
Στις 3 Ιουνίου του 1918 ο ιεράρχης πληροφορή¬θηκε τα σχέδια της συλλήψεώς του από έναν τυχαίο ακροατή τους. Αποφάσισε, ωστόσο, να μην εγκαταλείπει την επαρχία, αλλά να παραμείνει στη θέση του, ανάμεσα στο ποίμνιό του, και, αν ήταν θέλημα του Κυρίου, να μαρτυρήσει γι' Αυτόν.
Ενημέρωσε τους συνεργάτες του. Έστειλαν στο καμπαναριό του Καθεδρικού Ναού τον μοναχό Μιχαήλ με την εντολή να σημάνει συναγερμό με τις καμπάνες τη στιγμή της συλλήψεως.
Την ίδια νύχτα, μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα, όλο το τετράγωνο, στο οποίο βρισκόταν το επισκοπείο, κυκλώθηκε από στρατιώτες. Είχαν φέρει μιαν άμαξα με γρήγορα άλογα, με την οποία θα έβγαζαν τον αρχιεπίσκοπο από την πόλη το συντομότερο δυνατό και θα τον οδηγούσαν στη γειτονική πόλη Μοτοβίλιχα.
Μέσα στο σκοτάδι μερικές φιγούρες πλησίασαν την εξώπορτα της αρχιερατικής κατοικίας. Ήταν κλειδωμένη. Την ξήλωσαν και μπήκαν. Χτύπησαν την άλλη πόρτα. Άνοιξε ο θυρωρός.
-Πού είναι ο Ανδρόνικος;

Π. Ἰωάννης Ρωμανίδης: Περί τῆς πτώσεως τοῦ Ἀδάμ



Οι Πατέρες λένε ότι κατά την πτώσιν του ανθρώπου εσκοτίσθηκε ο νους του ανθρώπου. Εσκοτίσθη ο νους του Αδάμ. Δεν ασχολούνται οι Πατέρες με τον Αδάμ ως Αδάμ, άλλα με τον νουν του Αδάμ, ο οποίος Αδάμ αρρώστησε, επειδή εσκοτίσθηκε ο νους του. Οι Πατέρες μιλάνε για ασύνετον νουν. Παντού στην Πατερική γραμματεία το θέμα της πτώσεως είναι ο σκοτασμός του νοός του ανθρώπου.
Αλλά πώς εμείς ξέρομε ότι ο άνθρωπος έπεσε; Από την ιστορική περιγραφή της πτώσεως που αναφέρει η Αγία Γραφή; Και τι σημαίνει η πτώσις, τι σημαίνει Παράδεισος; Τι ήταν ο Παράδεισος; Υπάρχουν δύο Πατερικές παραδόσεις πάνω στο θέμα αυτό, τις οποίες συνοψίζει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο οποίος δίνει και τις δύο Πατερικές απόψεις, χωρίς ο ίδιος να λαμβάνη θέσιν πάνω στο θέμα αυτό.
Η μία παράδοσις λέγει ότι στον Παράδεισο ο νους του Αδάμ ήταν φωτισμένος και η άλλη παράδοσις λέγει ότι ήταν εν θεοπτίαις ο νους του Αδάμ μέσα στον Παράδεισο. Και ότι αυτό ήταν ο παράδεισός του, το να βλέπη δηλαδή την δόξα του Θεού. Η Αλεξανδρινή παράδοσις ως και η παράδοσις της Καππαδοκίας (Μέγας Βασίλειος) λένε ότι ο νους του Αδάμ πριν την πτώσιν ήταν εν θεοπτίαις. Η παράδοσις της Αντιοχείας (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) λέγει ότι ο νους ήταν απλώς φωτισμένος(1).

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Τὸ παλιατζίδικό μας.Γέρων Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

Κάποτε ὁ Γέροντας μοῦ εἶπε: “Πολλὲς ἀπὸ σᾶς τὶς γυναῖκες, ὅ,τι κατεστραμμένο καὶ ἄχρηστο ἔχετε, παλιὰ καὶ τρύπια κατσαρολικά, ἔπιπλα, παπούτσια καὶ ἄλλα φθαρμένα πράγματα, πᾶτε καὶ τὰ πετᾶτε σὲ κάποια ἀπόμερη ἀποθήκη σας, κλειδώνετε τὴν πόρτα καὶ ἡσυχάζετε. Δὲν ξέρετε ὅμως, ὅτι θὰ ἔρθει στιγμή, ποὺ αὐτὸ τὸ παλιατζίδικό σας θὰ τὸ βροῦν καὶ θὰ ἐκτεθεῖτε”.
Ἔμεινα ἔκπληκτη ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Γέροντα. Διάβαζα ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες, βιβλία ποιμαντικῆς ψυχολογίας, ποὺ μιλοῦσαν γιὰ τὴν ἀπώθηση τραυματικῶν βιωμάτων ἀπὸ τὸ συνειδητὸ στὸν ἀσυνείδητο χῶρο τῆς ψυχῆς καὶ γιὰ ἀνάδυσή του σὲ ἀπροσδόκητο χρόνο.

Μετάνοια, τό δεύτερο βάπτισμα


 
 Μετάνοια εἶναι μία διαδικασία, ἕνας τρόπος ζωῆς, μία συνεχής δηλαδή κατάσταση πού βιώνει ὁ χριστιανός καί εἶναι ἕνας τρόπος ἤ μᾶλλον, τρόπος τῆς θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἄνθρωπος θεραπεύεται στήν Ἐκκλησία μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα. Δυστυχῶς, ὅμως, τήν ψυχή μας πού καθαρίστηκε μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα τήν μολύνουμε καί πάλι. Ἡ αἰτία τοῦ μολυσμοῦ μας εἶναι οἱ διάφορες ἁμαρτίες πού κάνουμε, ἀπό τή στιγμή πού βγαίνουμε ἀπό τήν κολυμπήθρα καί μετά. Αὐτές οἱ ἁμαρτίες γίνονται πολλές φορές μέ τήν παρακίνηση τῶν «καλῶν μας γονέων»(καλλιέργεια ὑπερηφάνειας καί κενοδοξίας)καί τῶν οἰκείων μας. Στή συνέχεια κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι συνεχίζουμε νά καλλιεργοῦμε αὐτά πού διδαχθήκαμε. Ἔτσι κάνουμε τό λάθος τοῦ Ἀδάμ ὄχι μία ἀλλά πολλές φορές. Γι’ αὐτό τό λόγο, χρειάζεται ἕνα δεύτερο βάπτισμα, τό ὁποῖο ἀκριβῶς εἶναι αὐτή ἡ μετάνοια. Ἀσκώντας την ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ καί πάλι νά θεραπευτεῖ.
Ἡ μετάνοια εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν εἶναι κάτι, δηλαδή, πού τό κάνουμε μόνο ἐμεῖς -χρειάζεται νά συμβάλλουμε κι ἐμεῖς- ἀλλά χρειάζεται ἐπίσης ἡ ἐνίσχυση καί ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Β΄ Στήν ἐξομολόγηση-Τό ἀπόρρητο τῆς ἐξομολογήσεως γιά τόν Πνευματικό καί τόν ἐξομολογούμενο-Περιμένοντας ἔξω ἀπό τό ἐξομολογητήριο

 
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ

Β΄ Στήν ἐξομολόγηση.
 3. Τό ἀπόρρητο τῆς ἐξομολογήσεως γιά τόν Πνευματικό καί τόν ἐξομολογούμενο.

Κάποιοι δυσκολεύονται νά προσέλθουν στό πανίερο Μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως μέ τήν σκέψη ὅτι ὑπάρχει πιθανότητα ὁ Πνευματικός νά κοινοποιήσει τήν ἐξομολόγησή τους. Αὐτό βεβαίως εἶναι ἕνα ἀκόμη δαιμονικό τέχνασμα πού σκοπό ἔχει νά τούς κρατήσει μακρυά ἀπό τό Μυστήριο καί τή λύτρωση πού παρέχει. «Τό Μυστήριο εἶναι «ἀπόρρητο». Δέν ἔχει δικαίωμα οὔτε ὁ Πνευματικός νά ἀνακοινώσει τίποτε ἀπ’ ὅσα ἄκουσε στήν Ἐξομολόγηση, οὔτε ἄλλος κανείς νά ζητήσῃ ἤ ν’ ἀπαιτήσῃ πληροφορίες»33. Τό ἀπόρρητο τῆς Ἐξομολογήσεως, ἀναγνωρίζεται καί ἀπό τόν νόμο. «Σύμφωνα μέ τόν κώδικα τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου 983 παρ.1: «τό ἀπόρρητο τοῦ ἐξομολογητηρίου εἶναι ἀπαραβίαστο, ἑπομένως εἶναι ἀπόλυτα ἀπαγορευτικό γιά ἕναν Ἐξομολόγο νά παραδώσει μέ ὁποιονδήποτε τρόπο ἕνα μετανοήσαντα μέ λόγια ἤ ὁποιαδήποτε συμπεριφορά καί γιά κανένα λόγο». Οἱ ἱερεῖς ὀφείλουν νά μήν ἀποκαλύπτουν ὅ,τι ἔχουν μάθει κατά τή διάρκεια μίας Ἐξομολογήσεως σέ κανένα, ἀκόμα καί ἄν ἀπειλεῖται ἡ ἴδια τους ἡ ζωή ἤ ἡ ζωή ἄλλων (ἐδῶ ἔγκειται καί ἡ μοναδικότητα τοῦ ἀπορρήτου του Ἐξομολογητηρίου… Γιά ἕναν Πνευματικό, ἡ παραβίαση τοῦ ἀπορρήτου θά τόν ὁδηγοῦσε αὐτόματα σέ μοιραία καταδίκη καί ἀφορισμό, ἀποδοθέντα ἐκ τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς (κώδ. τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, 1388 παρ.1)»34.

Ἄραγε ἐμεῖς γιά ποιό πράγμα κομπάζουμε;



Ο Χριστός είναι το λαμπερό στολίδι της ιστορίας μας
Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος
Ο Χριστός είναι το λαμπερό στολίδι της ιστορίας μας και η μεγαλύτερη αξία της ζωής μας.
Υπάρχουν λοιπόν τρεις λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι και οι λαοί είναι συνήθως περήφανοι. Ο πρώτος είναι, όταν καυχιέται κανείς για τα υλικά αποκτήματα. Ο δεύτερος είναι, όταν κάποιος κομπάζει για ανθρώπους, και ο τρίτος είναι, όταν κάποιος καυχάται για το Θεό του, το Δημιουργό του.
Άραγε εμείς για ποιο πράγμα κομπάζουμε; Μήπως καυχιόμαστε για τον υλικό μας πολιτισμό;
Τι είναι υλικός πολιτισμός; Υλικός πολιτισμός είναι η χειροτεχνία, εκείνα τα έργα που οι άνθρωποι κατασκευάζουν με τα χέρια τους. Όλα όσα ο άνθρωπος φτιάχνει με τα χέρια του αποτελούν δείγματα του υλικού του πολιτισμού.

Τὰ εἴδη τῶν δαιμόνων καὶ τῶν παθῶν_3ο Μέρος_(mp3)

Π. Σάββας_2011-12-29_Τὰ εἴδη τῶν δαιμόνων καὶ τῶν παθῶν_3.(mp3)

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 29-12-11 (Συνάξεις φοιτητριῶν στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης). 

Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία

Μητέρα πρόσεχε!_9ο Μέρος (Κείμενο + Ὁμιλία mp3), Τό δηλητήριο τοῦ φθόνου

Π. Σάββας 2009-07-01_(ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ)_ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 01-07-09 (Σύναξη Νέων Μητέρων).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία).

ΜΗΤΕΡΑ ΠΡΟΣΕΧΕ!

Θ!
ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ


Ὁ φθόνος εἶναι τό τρίτο καί ἀρκετά συνηθισμένο στά παιδιά ἐλάττωμα, πού γιά τό ξερίζωμά του οἱ γονεῖς πρέπει νά δείξουν ἔγκαιρα μεγάλο ἐνδιαφέρον καί ζῆλο. Γιά τό φθονερό ἄνθρωπο εἶναι ἀνυπόφορη ἡ εὐτυχία τοῦ ἄλλου. Ξεσκίζεται ἡ καρδιά του ἀπό θλίψη, ὅταν ὁ συνάνθρωπός του εἶναι εὐτυχισμένος, ἐνῶ νιώθει χαρά καί ἱκανοποίηση ὅταν ἐκεῖνος δοκιμάζεται καί ὑποφέρει. Εὔχομαι, ἀγαπητοί, νά μή βρίσκεται ἀνάμεσά σας οὔτε ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος.
Ἐδῶ θ' ἀπαντήσουμε στό ἐρώτημα: Τί πρέπει νά κάνουν οἱ γονεῖς, γιά νά μήν ἀφήσουν ν' ἀναπτυχθεῖ στίς καρδιές τῶν παιδιῶν ἡ ζήλεια, ὁ φθόνος; Σημειῶστε τούς πέντε ἑπόμενους κανόνες:
Πρῶτος κανόνας: Νά καταστέλλετε ἔγκαιρα κάθε ἐμφάνιση ζήλειας στά παιδιά.

Ἐπιστολή ἀπό τήν φυλακή τοῦ δέσμιου Γέροντα Ἐφραίμ Βατοπεδινοῦ



 
Φυλακές Κορυδαλλού
Για τον Π. Νήφωνα 4.2.2012
Ι. Β. Μετόχι Αγ. Νικολάου
Αγαπητοί μου αδερφοί χαίρετε εν Κυρίω.
Απο τα δεσμά των φυλακών σας Ευλογώ και ταπεινά σας ευχαριστώ για τις προσευχές σας. Ευχαριστώ και δοξολογώ το Χριστό μας που επέτρεψε για τις πολλές μου αμαρτίες, να γευθώ έστω και στον άκρον της γλώσσης μου, λίγο απο το Σταυρό Του.
Να συνεχίσετε να προσεύχεσθε, ώστε να αντέξουμε εδώ στη φυλακή, που είναι δύσκολο για τον κάθε άνθρωπο πολλώ δε μάλλον για ένα μοναχό. Ο σταυρός όμως ελαφρύνεται, όταν κανείς σκεφθεί, ότι τις φυλακές τις εγκαινίασε με την παρουσία του, ο ίδιος ο Κύριός μας. Ενθυμούμαι τον αείμνηστον Παπά-Εφραίμ Κατουνακιώτη που τον συνάντησα τότε στα Κατουνάκια μόλις επέστρεψε απο τα Ιεροσόλυμα και μου είπε μετά δακρύον: "Μόλις με πήρανε στις φυλακές Του Κυρίου μας δεν άντεξα και τους είπα: βγάλτε με έξω, γιατί δεν αντέχω και θα λυποθημήσω".
Αντιθέτως εμείς είμεθα καλά και απολαμβάνουμε σεβασμό και από το προσωπικό και από τους κρατουμένους. Πίσω απο κάθε φυλακισμένο κρύβεται μία τραγωδία.

Ἡ ἐπιστολή τῆς ρωμηοσύνης

Κεί­με­νο – Εἰ­κό­νες
Ἰ­ω­άν­νης Α.  Σαρ­σά­κης
Στρατιωτικὸς
Ἐρευνώντας τὸν βίο καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ Ἁγίου Αὐτοκράτορα Ἰωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη, βρίσκουμε πολλὲς ἐνέργειές του οἱ ὁποῖες εἶναι ἄξιες ἀναφορᾶς  καὶ ἀ­πο­τε­λοῦν ἀ­ξι­ο­μνη­μό­νευ­τες ἱ­στο­ρι­κὲς πα­ρα­κα­τα­θῆ­κες. Συγ­κε­κρι­μέ­να θὰ ἤ­θε­λα νὰ στα­θῶ στὸν ξεκάθαρο χα­ρα­κτή­ρα καὶ τὴ Ρω­μαί­ϊκη λε­βεν­τιά του, τὰ ὁ­ποῖα ἐμ­φα­νῶς δι­α­κρί­νον­ται ἐ­ξε­τά­ζον­τας ὅ­λη τὴν ἱ­στο­ρι­κή του πο­ρεί­α ὡς Αὐ­το­κρά­το­ρα. Δι­ευ­κρι­νι­στι­κὰ θὰ πρέ­πει νὰ ἀ­να­φέ­ρω ὅ­τι ὁ Ἰ­ω­άν­νης Βα­τά­τζης, ὁ ὁ­ποῖ­ος κα­τά­γε­ται ἀ­πὸ τὸ Δι­δυ­μό­τει­χο, (1) ὑ­πῆρ­ξε Αὐ­το­κρά­το­ρας τῆς Ρω­μα­νί­ας (1222–1254) μὲ ἕ­δρα τὴ Νί­και­α τῆς Μι­κρᾶς Ἀ­σί­ας τὴν ἐ­πο­χὴ ὅ­που ἡ Βα­σι­λί­δα τῶν πό­λε­ων εἶ­χε πέ­σει στὰ χέ­ρια τῶν Φράγ­κων ἀ­πὸ τὸ 1204. Στὰ 32 χρό­νια ποὺ βα­σί­λευ­σε πο­λέ­μη­σε ἐ­ναν­τί­ον Φράγ­κων καὶ Βουλ­γά­ρων καὶ κα­τά­φε­ρε νὰ ὀρ­θώ­σει καὶ νὰ ἰ­σχυ­ρο­ποι­ή­σει τὸ κρά­τος τῶν Ρω­μαί­ων. Ἐ­πι­στέ­γα­σμα αὐ­τοῦ τοῦ ἀ­γῶνα ἦ­ταν, 7 χρό­νια με­τὰ τὸν θά­να­τό του ὁ στρα­τός τῆς  Νί­και­ας νὰ ἐ­λευ­θε­ρώ­σει τὴν Βα­σι­λεύ­ου­σα καὶ νὰ ξα­να­γί­νει ἡ Πό­λη τοῦ Με­γά­λου Κων­σταν­τί­νου πρω­τεύ­ου­σα τῆς Ρω­μα­νί­ας. Οἱ ἀ­ρε­τὲς πού προ­α­νέ­φε­ρα γί­νον­ται εὐ­κό­λως ἀν­τι­λη­πτὲς σὲ ὅ­ποι­ον με­λε­τή­σει τὴν ἐ­πι­στο­λὴ ἀ­πάν­τη­ση ποὺ ἔ­στει­λε πρὸς τὸν Πά­πα Γρη­γό­ριο τὸν Θ΄ (2), ἡ ὑ­πό­ψη ἐ­πι­στο­λὴ σα­φέ­στα­τα ἀ­πο­τε­λεῖ ἕ­να κεί­με­νο ἐ­θνι­κῆς ἀ­ξι­ο­πρέ­πειας.

Μεγάλη Τεσσαρακοστή.Ἅγιος Ἀνθιμος Χίου

μοναχή καλόγρια προσευχή μετάνοια
Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο της Αγίας Τεσσαρακοστής. Να αυξηθεί η προσευχή. Να αυξηθεί η ανάγνωση. Να αυξηθεί η Αρετή.
Κάθε βράδυ να αγρυπνείτε περισσότερο στην Προσευχή.
Να παύσουν τα λόγια. Να λείψουν οι κουβέντες, διότι με τη σιωπή θα κατορθώσετε το παν.
Η αγία Τεσσαρακοστή είναι περίοδος ασκήσεως της αρετής.
Η εποχή αυτή ανακαινίζει τη φύση. Βλέπουμε όλα τα δένδρα να ανανεώνονται. Βγάζουν νέα φύλλα και άνθη και ετοιμάζονται, για να καρποφορήσουν. Και έτσι να αναπληρώσουν τη ζημιά άλλων χρόνων.
Το ίδιο πρέπει να κάνει και ο άνθρωπος.

Ὁ Ὅσιος Τίτος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων καί ὁ ἀνελέητος Εὐάγριος

 
Ο Όσιος Τίτος γεννήθηκε στη Ρωσία και ασκήτευε στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου. Η ιερατική του βιοτή ήταν θεοφιλής και ισάγγελη, ενώ η αγάπη του προς όλους τους αδελφούς ανιδιοτελής και ανυπόκριτη.
 Τότε ζούσε στη Λαύρα και ένας διάκονος, που ονομαζόταν Ευάγριος. Ο μισόκαλος διάβολος, που πάντοτε σπείρει ζιζάνια, έσπειρε έχθρα ανάμεσα στον Όσιο Τίτο και το διάκονο Ευάγριο. Και ενώ πρώτα έτρεφαν ο ένας για τον άλλο βαθιά αμοιβαία αγάπη, έφθασαν τώρα να μην θέλουν ούτε να ιδωθούν. Τόσο πολύ μάλιστα τους σκότισε η οργή και η μνησικακία, ώστε, όταν θυμίαζε ο ένας στο ναό, ο άλλος έφευγε. Και αν δεν έφευγε, ο πρώτος τον προσπερνούσε χωρίς να τον θυμιάσει.
 Έχοντας βυθιστεί σε τέτοιο σκοτάδι εμπάθειας οι δύο αδελφοί, τολμούσαν να λειτουργούν και να προσφέρουν τα Τίμια Δώρα και να κοινωνούν, ξεχνώντας την εντολή του Κυρίου που λέγει:

Καθαρά Δευτέρα βράδυ

Περί μετανοίας


Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν ουκ εστί ποιών χρηστότητα, ουκ εστίν έως ενός» (Ψαλμ. 13,3-’Ρωμ. 3,12)

 

ΣΗΜΕΡΑ, αγαπητοί μου, είναι η αρχή της Μεγάλης Σαρακοστής. Εάν προσέξουμε τις ακολουθίες που τελούνται τώρα, θα δούμε ότι την περίοδο αυτή επαναλαμβάνονται συχνά δύο λέξεις• αμαρτία-μετάνοια. Η αμαρτία είναι η ασθένεια της ψυχής και η μετάνοια το φάρμακο. Ιατρός είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, Ιατρείο και νοσοκομείο είναι η Εκκλησία. Αυτή με λίγα λόγια είναι η ουσία της Μεγάλης Σαρακοστής. Επαναλαμβάνω• η αμαρτία είναι η ασθένεια, η μετάνοια το φάρμακο. Περί της μετανοίας λοιπόν θα είναι ο λόγος. Τι είναι η μετάνοια;


Η μετάνοια είναι σύνθεσης πολλών στοιχείων. Όπως το μύρο, με το οποίο μυρωνόμεθα μετά το Βάπτισμα (κατασκευάζεται στο Πατριαρχείο τη Μεγάλη Πέμπτη), δεν είναι μία ουσία, αλλά είναι μείγμα πολλών ευωδών ουσιών και αρωμάτων, έτσι και η μετάνοια είναι σύνθεσης πολλών θείων πραγμάτων.

28 Φεβρουαρίου Συναξαριστής. Βασιλείου Ὁμολογητοῦ,,Νέστορος Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων Ἕξι Μαρτύρων ἐξ Αἰγύπτου, Ἀβιρκίου Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Μακαρίου, Ρουφίνου, Ἰούστου καὶ Θεοφίλου, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Καιραλίου, Πουπουλίου, Γαΐου καὶ Σεραπίωνος, Προτερίου Ἱερομάρτυρος, Κύρας καὶ Μαράνας, Βάρσου Ὁσίου, Νυμφᾶ καὶ Εὐβούλου Ἀποστόλων, Μνήμη Μεγάλου Σεισμοῦ, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Χιλιάδων Μαρτύρων, Κυράννας Νεομάρτυρος, Νικολάου τοῦ Πσκὼφ.

Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ὁ Ὁμολογητὴς

Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ὁ Ὁμολογητὴς ἔζησε καὶ ἔδρασε ἐπὶ τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Λέοντος Γ’ τοῦ Ἰσαύρου (717-741 μ.Χ.). Ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ὁ Ὅσιος ἀφιερώθηκε στὸν ἀσκητικὸ βίο καὶ ἐκάρη μοναχός. Ἔγινε μαθητὴς καὶ ὑποτακτικὸς τοῦ Ὁσίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου (τιμᾶται 27 Φεβρουαρίου).
Ἀρχικὰ ζοῦσε σὲ κάποιο ἐρημητήριο καὶ ἀφοῦ προηγουμένως καλλιέργησε μὲ ἐπιμέλεια τὴν ἀσκητικὴ ζωή, ἀργότερα, ὅταν ἀνέκυψε ἡ αἵρεση κατὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἀντιστάθηκε μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία στοὺς εἰκονομάχους. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ συνελήφθη, τιμωρήθηκε καὶ ὑπέστη πολλὰ βασανιστήρια.
Ὅταν δέ, πέθανε ὁ αὐτοκράτορας, ἀπελευθερώθηκε καὶ ἀφοῦ βγῆκε ἀπὸ τὴ φυλακή, φρόντιζε γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ἀρχαίας ὑγείας τῆς εὐσέβειας, παρακινώντας πολλοὺς πρὸς τὴν ἀρετὴ καὶ ἐπαναφέροντάς τους πρὸς τὴν ὀρθόδοξη πίστη.
Ἔτσι ἀφοῦ ἀγωνίσθηκε ὁ Ὅσιος Βασίλειος, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Ἐλεημοσύνη καί ὑποκρισία

Κάποιος μοναχός από τη Θηβαϊδα είχε λάβει από το Θεό το χάρισμα της διακονίας, ώστε στον καθένα που ερχόταν του εξοικονομούσε ό,τι είχε ανάγκη.
Κάποτε λοιπόν που σε μια κωμόπολη έδινε ελεημοσύνες, τον πλησίασε ζητώντας ελεημοσύνη μια γυναίκα ντυμένη παλιόρουχα. Βλέποντας την εκείνος να φορά παλιά, έβαλε το χέρι του στο σακούλι να της δώσει πολλά, όμως το χέρι του μαζεύτηκε και έβγαλε λίγα.


Έπειτα ήρθε μια άλλη καλοντυμένη, και βλέποντας το ντύσιμό της έβαλε το χέρι να της δώσει λίγα, αλλά αυτό απλώθηκε και έβγαλε πολλά.
Ρώτησε τότε και για τις δύο, και έμαθε ότι η καλοντυμένη ήταν από πλούσια οικογένεια που φτώχυνε, και έβαλε τα ρούχα αυτά από υπόληψη, ενώ η άλλη έβαλε παλιά, για να πάρει.

Ευεργετινός, Τόμος Γ΄, σελ. 376


Γεροντικό


 http://paterikos.blogspot.com/2012/02/blog-post_1858.html

Ἀγάπη πρός τόν Κύριο



«ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ»
Ἀπό τό βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ»
Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος»! (Ἰω. 12, 13) κράζει, πληγωμένη ἀπό θεῖο πόθο καί θεία ἀγάπη, κάθε ψυχή πού ποθεῖ τήν ἕνωσή της μέ τόν Νυμφίο Χριστό. Καί Τόν καλεῖ ἀκατάπαυστα, στολίζοντας τή λαμπάδα της μέ τίς ἀρετές. Καμμιά προκοπή δέν θά κάνει ἡ ψυχή πού ἀγωνίζεται στό πνευματικό στάδιο, ἄν δέν φλέγεται ἀπό ἀγάπη στόν Κύριο Ἰησοῦ.
Γιά νά μπορεῖς νύχτα καί μέρα ν’ ἀκολουθεῖς μέ ζῆλο τά ἴχνη τοῦ Ἰησοῦ, γιά νά ἑνωθεῖς μυστικά μαζί Του, πρέπει καί ἡ δική σου καρδιά νά εἶναι πληγωμένη ἀπό τή θεία ἀγάπη. Προσκολλήσου στόν Κύριο μέ πάθος, γιά ν’ ἀπελευθερωθεῖς ἀπό τά πάθη, νά λυτρωθεῖς ἀπό τίς πτώσεις, νά βρεῖς ἔλεος γιά τίς ἁμαρτίες σου, ὅπως βρῆκε καί ἡ ἁμαρτωλή ἐκείνη γυναίκα τοῦ Εὐαγγελίου: «ὅτι ἠγάπησε πολύ» (Λουκ. 7, 47). Πρέπει ὅμως νά φλέγεσαι καί νά λιώνεις ἀπό θεῖο πόθο καί νά προσθέτεις κάθε μέρα ἀγάπη στήν ἀγάπη, ζῆλο στόν ζῆλο, φλόγα στή φλόγα.

Δέν ὑπάρχει ἀντίθεση μεταξύ τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης_mp3

Π. Σάββας 2012-02-23_ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 23-02-12 (Συνάξεις Κυκλαρχισσῶν στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία

Μητέρα πρόσεχε!_8ο Μέρος (Κείμενο + Ὁμιλία mp3), Ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν

Π. Σάββας 2009-06-17_(ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ)_Η ΡΙΖΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 17-06-09 (Σύναξη Νέων Μητέρων).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία).

ΜΗΤΕΡΑ ΠΡΟΣΕΧΕ!

Η!
Η ΡΙΖΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ

Ἡ πλεονεξία εἶναι τό δεύτερο σοβαρότερο ἁμάρτημα. Ὁ πλεονέκτης ἄνθρωπος ἀφοσιώνεται μ' ὅλη του τήν ψυχή καί τό νοῦ στό χρῆμα, στή συσσώρευση περιουσίας, μένοντας ἔτσι σκληρόκαρδος καί ἀσυγκίνητος στίς ἀνάγκες τῶν ἄλλων.
Ζήτημα εἶναι, ἄν ὑπάρχει ἄλλο τόσο συνηθισμένο ἐλάττωμα, πού ἡ σοβαρότητά του τόσο λίγο γίνεται ἀντιληπτή. Κι ὅμως! Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὀνομάζει τή φιλαργυρία «ρίζα πάντων τῶν κακῶν» (Α' Τιμ. 6:10). Γιά κείνους πού ἐπιζητοῦν τόν πλοῦτο, ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει, ὅτι «ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμόν καί παγίδα καί ἐπιθυμίας πολλάς ἀνόητους καί βλαβεράς, αἵτινες βυθίζουσι τούς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καί ἀπώλειαν» (Α' Τιμ. 6:9). Σέ ἄλλο σημεῖο πάλι ὁ Ἴδιος ἀπόστολος περιλαμβάνει τήν πλεονεξία ἀνάμεσα στ' ἁμαρτήματα πού ἀποκλείουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καί γράφει: «Τοῦτο γάρ ἐστε γινώσκοντες, ὅτι πᾶς πλεονέκτης, ὅς ἐστιν εἰδωλολάτρης, οὐκ ἔχει κληρονομίαν ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ» (Ἐφ. 5:5). Ἀλλά καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος ὀνομάζει τούς πλεονέκτες «κατάρας τέκνα» (Β' Πέτρ. 2:14).

Β΄ Στήν ἐξομολόγηση-Ἡ σχέση τοῦ Πνευματικοῦ τέκνου μέ τόν Πνευματικό του Πατέρα


ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ

Β΄ Στήν ἐξομολόγηση.


  1. Ἡ σχέση τοῦ Πνευματικοῦ τέκνου μέ τόν Πνευματικό του Πατέρα
Ἡ διάκριση τοῦ Πνευματικοῦ πρέπει νά εἶναι πολύ μεγάλη, ὥστε νά ὁδηγήσει στήν Πνευματική θεραπεία τό πνευματικό του παιδί. «Καλεῖται (ὁ πνευματικός)», γράφει ὁ π. Σωφρόνιος, «πρός ὑψίστην δημιουργίαν, εἰς ἀσύγκριτον τιμήν: νά δημιουργήσῃ θεούς διά τήν αἰωνιότητα ἐν τῷ Ἀκτίστῳ Φωτί»24. Αὐτή ἡ δημιουργία ἀπαιτεῖ βέβαια ὄχι μόνο τήν διάκριση τοῦ Πνευματικοῦ, ἀλλά καί τήν συνεργασία τοῦ μετανοοῦντος-ἐξομολογουμένου.
«Ἀφ’ οὗ μὲ τὴν βοήθειαν, καὶ χάριν τοῦ Θεοῦ καταξιωθῇς νὰ τὸν εὕρῃς (τόν Πνευματικό σου Πατέρα)», διδάσκει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, «τότε δεῖξε εἰς αὐτὸν περισσοτέραν τὴν ἐπιμέλειαν, μεγαλυτέραν τὴν προθυμίαν, πολλὴν τὴν ταπείνωσιν, πολλὴν τὴν εὐλάβειαν, ὑπερβολικὴν τὴν τιμήν, τὴν πίστιν καθαράν, καὶ ἀδίστακτον. Ἐπειδὴ διὰ τοὺς τέτοιους εἶπεν ὁ Σωτὴρ ἡμῶν καὶ Θεός. «Ὁ δεχόμενος ὑμᾶς, ἐμὲ δέχεται»… Συγκολλήσου μαζί του μὲ ἀγάπην, καὶ πίστιν, καὶ μὲ φόβον, καὶ πόθον, ὡσὰν νὰ ἤσουν μαζὶ μὲ αὐτὸν τὸν ἴδιον τόν Χριστόν, διὰ νὰ ἀξιωθῇς μὲ τὸ μέσον αὐτοῦ, νὰ ἑνωθῇς καὶ μὲ αὐτὸν τὸν Χριστόν, καὶ νὰ γένης συμμέτοχος, καὶ συγκληρονόμος τῆς αἰωνίου δόξης, καὶ βασιλείας Του».

Τό μεγαλύτερο ἁμάρτημα εἶναι νά προσεγγίζει κάποιος τόν Θεό χωρίς φόβο καί εὐλάβεια



Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

Το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι να προσεγγίζει κάποιος τον Θεό χωρίς φόβο και ευλάβεια, διότι το να ψάλλει στον Θεό μόνο με το στόμα είναι άχρηστο. Χρειάζεται λοιπόν το θείο φως για να γνωρίσει τον Θεό, διότι εάν δεν φωτιστεί ο νους από τον Θεό και στερεωθεί στην πίστη και γίνει ασάλευτος, μάταια πιστεύει αυτός που πιστεύει στον Χριστό. Τρία είναι αυτά στα οποία αμαρτάνει κάθε άνθρωπος.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από το να προσεγγίζει κάποιος τον Θεό χωρίς τον πρέποντα φόβο και σεβασμό κι ευλάβεια. Γιατί; Διότι απ’ τον Θεό προέρχεται και η συγχώρηση των αμαρτιών και η χορηγία των αγαθών. Αυτός που προσεύχεται ή ψάλλει επιπόλαια και όπως τύχει και καταφρονητικά σ’ εκείνον που είναι φοβερός ακόμη και στα Σεραφείμ, είναι φανερό ότι Τον αγνοεί. Γι’ αυτό κι ο Θεός αν και θέλει να τον ελεήσει, δεν μπορεί αλλά μάλλον οργίζεται. Είναι καλύτερα λοιπόν να μην ψάλλει κανείς καθόλου στον Θεό, παρά να ψάλλει μόνο με το στόμα· επειδή η ψυχή είναι που ψάλλει στον Θεό με το στόμα. Και αυτός που ψάλλει μόνο με το στόμα, μάλλον παροργίζει τον Θεό προς τον οποίο ψάλλει. Όπως ακριβώς ο νους βλέπει και ο νους ακούει, κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει και ο νους να ψάλλει διά του στόματος. Γιατί αυτός που δεν ψάλλει, στερείται από τη συγχώρηση και μένει χρεώστης, και κάποτε θα παρακαλέσει τον Αγαθό και για άφεση. Αυτός όμως που ψάλλει μόνο με το στόμα, παροργίζει αυτόν τον ίδιο τον χρεωλύτη Θεό στον οποίο ψάλλει, και επομένως από ποιόν θα ελεηθεί;

Βάϊα Γεωργαννάκη – Ἡ ἁπλή χωρική.




Η Βάϊα Γεωργαννάκη γεννήθηκε στο χωριό Ριζοβούνι της Λάκκας Σουλίου του νομού Πρεβέζης, το 1927. Ήταν δίδυμη με μία άλλη αδελφή της, η οποία όμως δεν έζησε.
Η μητέρα της Φωτεινή έφυγε και αυτή πολύ νωρίς για τους ουρανούς, πέφτοντας από μια ελιά όταν το βρέφος της ήταν σαράντα ημερών. Ο πατέρας της ξανανυμφεύθηκε και απέκτησε άλλα τρία παιδιά.
Η Βάγια σεβόταν πολύ την μητρυά της. Ως μεγαλύτερη που ήταν, φρόντιζε για όλα. Ήταν μικρομάννα και έτρεχε παντού στα γίδια, ξυπόλυτη επάνω στο βουνό, στα χωράφια να σκαλίση, στο δάσος να κόψη και να κουβαλήση ξύλα, κ.λπ. Ήταν πολύ γερό κορίτσι και τόσο φιλότιμη και εργατική, που έτρεχε σε όλες τις δουλειές πρώτη.
Παντρεύτηκε μικρή και το 1947 γεννήθηκε το πρώτο της παιδί. Συνολικά απέκτησε έξι παιδιά. Ήταν χαρούμενος άνθρωπος και ζωντανή γυναίκα, ώστε όλοι στο χωριό την θαύμαζαν.
Ένα από τα παιδιά της αρρώστησε βαρειά. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να του προσφέρουν καμμιά βοήθεια. Ως μάννα πονούσε πολύ για το παιδί της και ήταν έτοιμη και την ζωή της να θυσιάση. Έπαιρνε το παιδί στην πλάτη και ανέβαινε στα βουνά και πήγαινε ώρες ποδαρόδρομο σε Μοναστήρια και Εκκλησίες της περιοχής, για να το γιατρέψη.
Ζώντας έτσι καθημερινά μέσα σ’ αυτόν τον πόνο, βλέπει στον ύπνο της μια γυναίκα, η οποία της είπε: «Να πάρης το παιδί σου και καθαρά ρούχα και να έρθης στο σπίτι μου. Εκεί θα κατέβεις πολλά σκαλοπάτια στο αγίασμα, θα πλύνεις το παιδί, θα το αλλάξεις, θα πάρεις παπά να λειτουργήση και το παιδί θα γίνει καλά».

Τό Δικαστήριο ἀνάμεσα στόν Χριστό καί στήν Εὐρώπη...



ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ

Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη...

Στο δικαστήριο ανάμεσα στον Χριστό και την Ευρώπη πραγματικά έγινε το εξής:
Ο Χριστός λέει στην Ευρώπη πως αυτή βαπτίστηκε στο όνομά Του και πως πρέπει να μείνει πιστή σ' Αυτόν και στο δικό Του ευαγγέλιο.
Η κατηγορουμένη Ευρώπη απαντάει: «Όλες οι θρησκείες είναι ίσες -αυτό είπαν οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές- κανένας δεν πρέπει να πιέζεται να πιστεύει αυτό ή εκείνο». Η Ευρώπη ανέχεται όλες τις θρησκείες σαν λαϊκές δεισιδαιμονίες, λόγω των δικών της ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Όμως, η ίδια η Ευρώπη δεν έχει ούτε μία θρησκεία. Όταν η Ευρώπη θα καταφέρει να πετύχει τους πολιτικούς της στόχους, τότε γρήγορα θα κάνει μία εκκαθάριση όλων των λαϊκών δεισιδαιμονιών.
Σ’ αυτά τα λόγια ο Χριστός ρωτάει λυπημένος:

Ἡ ἀρετή τῆς νηστείας κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο.



Δεν είναι λίγες οι φορές που ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχει εκθειάσει την νηστεία και τους καρπούς της στους μελιρρύτους λόγους του. Η νηστεία, κατά τον Άγιο,«ταπεινώνει το σώμα καί χαλιναγωγεί τα σκιρτήματα της σαρκός, καθιστά την ψυχή πιο καθαρή, της δίνει φτερά, την ανεβάζει ψηλά καί την κάνει ανάλαφρη» (P.G.53,83).
Σε άλλο του λόγο πάλι λέγει: «Εάν η νηστεία ήταν αναγκαία στον παράδεισο, πολύ περισσότερο είναι αναγκαία έξω από αυτόν. Εάν το φάρμακο είναι χρή­σιμο πρίν από την πληγή, πολύ περισσότερο μετά από την πληγή. Εάν το όπλο μας ήταν χρήσιμο πριν ξεσηκωθούν σε πόλεμο οι επιθυμίες μας, πολύ περισ­σότερο είναι αναγκαία η βοήθεια της νηστείας μετά την τόσο μεγάλη μάχη των επιθυμιών, που προέρ­χονται από τους δαίμονες.

Εάν ο Αδάμ άκουγε την φωνή του Θεού περί του απαγορευμένου καρπού, δεν θα άκουγε την δεύτερη που έλεγε: "γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ". Επειδή όμως παρήκουσε σ' αυτήν, γι' αυτό επήλθε ο θάνατος, οι φροντίδες, οι πόνοι, οι λύπες και ζωή χειρότερη από κάθε θάνατο. Γι'αυτό αγκάνθια καί τρίβολοι, γι' αυτό πόνοι και ωδίνες καί βίος επίμοχθος. Είδες πώς ο Θεός αγανακτεί, όταν περιφρονείται η νηστεία; Μάθε καί πόσο χαίρεται, όταν αυτή τιμάται» (Ρ.G.49, 307-308).

Ὅποιος δέν συγχωρεῖ ἔχει ξεγράψει τόν ἐαυτό του ἀπό τήν αἰιώνια ζωή (Στάρετς Σαμψών)



- Ο μεθύστακας, ο πόρνος κι ο υπερήφανος, τόνιζε ο στάρετς Σαμψών,μπορεί να αξιωθούν του ελέους του Θεού.Μα όποιος δε συγχωρεί,δε ζητεί συγγνώμη,δε δι­καιολογεί και μάλιστα όσο πιο πολύ μπορεί συνειδητά και σκόπιμα, ...αυτός ο άνθρωπος έχει ξεγράψει τον εαυτό του από την αιώνια ζωή μια για πάντα.Γιατί δεν έχει κα­μιά σχέση με το Θεό.Και δεν πρόκειται να εισακουστεί.
http://proskynitis.blogspot.com/2012/02/blog-post_25.html

Περὶ νηστείας. Λόγος εʹ. - Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Σήμερον, ἀγαπητοὶ, τὸν ἰατρὸν προσκυνήσωμεν.
Ἰδοὺ γὰρ ἐφίσταται ἡ νηστεία,
ἡ ψυχῶν καὶ σωμάτων σωτηρίαν χαριζομένη,
ὡς ἀνάστασιν παρεχομένη παράδοξον,
ὡς πρὸς πνευματικοὺς ἡμᾶς ἀγῶνας ἔλαιον ἀλείφεσθαι.

Εὐχὴ καὶ νηστεία τὸ τῶν ἀγγέλων ἔργον,
νηστεία παραδείσου πύλη,
νηστεία ἁμαρτωλῶν καθάρσιον,
νηστεία παῤῥησία πρὸς Θεὸν,
νηστεία καθαρότης καρδίας,
νηστεία πάντων τῶν παρὰ Θεοῦ δεδομένων ἡμῖν ἀγαθῶν τὸ κεφάλαιον,
νηστεία ἁγιασμὸς ψυχῆς,
νηστεία ὑγεία σώματος,
νηστεία οἴκου ἀσφάλεια,
νέων παιδαγωγὸς,
νηπίων φύλαξ,
γερόντων σωφρονισμὸς,
γυναικῶν εὐκοσμία καὶ κατάστασις.

Ὁ Ὅσιος Ἔρασμος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων

Εικόνα 7 από 20
Ο Όσιος Έρασμος γεννήθηκε στη Ρωσία από πλούσιους και επιφανείς γονείς. Όταν, μια μέρα, κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, άκουσε τον διάκονο να προσεύχεται για εκείνους που αγαπούν την ευπρέπεια του οίκου του Κυρίου, διέθεσε ολόκληρη την περιουσία του για την ευπρέπιση του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου των Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου. Έπειτα έγινε και ο ίδιος μοναχός εκεί και άρχιζε να στολίζει τον εαυτό του με τις αρετές του Αγίου Πνεύματος.
Όμως ο διάβολος έστησε μια ολέθρια παγίδα στον Όσιο. Όταν πια όλα τα πλούτη του είχαν χρησιμοποιηθεί για την Εκκλησία της Παναγίας, ο μακάριος Έρασμος σκέφθηκε ότι μάταια τα ξόδεψε γι' αυτό τον σκοπό και ότι έπρεπε να τα μοιράσει στους πτωχούς. Ο Όσιος δεν κατάλαβε πως οι λογισμοί αυτοί ήταν πειρασμικοί. Έπεσε σε αθυμία και απόγνωση. Ούτε οι προσπάθειες του ηγουμένου, ούτε η συμπαράσταση και οι συμβουλές των αδελφών στάθηκαν ικανές να τον βοηθήσουν και να τον παρηγορήσουν. Άρχισε να ζει απρόσεκτα για μοναχό. Σπαταλούσε τον χρόνο του μοναχικού βίου του άσκοπα, χωρίς πνευματικό αγώνα, χωρίς προσευχή, χωρίς υπακοή, βυθισμένος στην ψυχόλεθρη ακηδία και την αμέλεια.

27 Φεβρουαρίου Συναξαριστής. Καθαρὰ Δευτέρα, Προκοπίου Δεκαπολίτου, Νησῖου Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀβουνδαντίου, Ἀλεξάνδρου, Ἀντιγόνου, Καλανοῦ, Ἰανουαρίου, Μακαρίου, Σεβηριανοῦ, Τιτιανοῦ, Φορτουνίωνος καὶ τῶν σὺν αὐτῶν, Γελασίου Μάρτυρος, Ἀσκληπιοῦ καὶ Ἰακώβου Ὁσίων, Θαλλελαίου Ὁσίου, Στεφάνου Ὁσίου, Τιμοθέου ἐν Καισαρείᾳ, Λεάνδρου Ἐπισκόπου, Τίτου Ὁσίου, Ἠλία Νεομάρτυρος, Φωτίου Ὁσίου, Ραφαὴλ Ἐπισκόπου

Ὁ Ὅσιος Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης ὁ Ὁμολογητὴς

Ὁ Ὅσιος Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (717-741 μ.Χ.) καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν πνευματικὴ γενναιότητά του ὡς ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἂν καὶ ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἀκολούθησε τὸ μοναχισμό, δὲν ἔμεινε στὴν ἀπομόνωση τοῦ κελιοῦ του, ἀλλὰ ἀγωνίσθηκε σθεναρὰ κατὰ τῶν εἰκονομάχων.
Γι’ αὐτὸ ὑπέστη πολλὰ βασανιστήρια, μαστιγώσεις, φυλακὲς καὶ ἐξορίες. Διακρίθηκε, ἐπίσης, στὸν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν.
Ὁ Ἅγιος Προκόπιος φαίνεται ὅτι λίγο μετὰ τὴν ἀποφυλάκισή του κοιμήθηκε, ἐνῷ κατ’ ἄλλους ὑπέμεινε μαρτυρικὸ θάνατο.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Φερωνύμως προκύπτων ἐν ἀσκήσει Προκόπιε, ἤρθης ἐκ δυνάμεως Πάτερ, πρὸς ἀθλήσεως ἔλλαμψιν Χρίστου γὰρ τὴν Εἰκόνα προσκυνῶν, Μαρτύρων ἀνεδείχθης κοινωνός, μεθ' ὧν πρέσβευε παμμάκαρ διαπαντός, ὑπὲρ τῶν ἐκβοώντων σοι, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνερνούντι διὰ σοῦ, πασιν ἰάματα.

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Τί εἶναι ὁ ἄθεος πολιτισμός;



Μόνον ένας είναι ο μοναδικός αληθινός Θεός

Τι είναι ο άθεος πολιτισμός; Είναι τα έργα του ανθρώπου, η ανθρώπινη περηφάνεια, η πολύχρωμη σκόνη την οποία οι άνθρωποι μαζεύουν και προσέχουν, αλλά ο αέρας του χρόνου την σκορπίζει σαν στάχτη.
Τι είναι ο πολιτισμός όταν συγκρίνεται με το Θεό; Καπνός και στάχτη, παιδικό παιχνίδι.
Τι είναι ο πολιτισμός σε σύγκριση με τον άνθρωπο; Μηδέν. Ο άνθρωπος είναι ζωντανό πλάσμα και έργο του Θεού, ενώ ο πολιτισμός είναι μηχανική δημιουργία, χωρίς ζωή, ανθρώπινο έργο. Ο Θεός με πάρα πολύ αυστηρό τρόπο τιμώρησε τους λαούς, οι οποίοι λάτρευαν τις δικές Του δημιουργίες: Τον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα ζώα, τα δέντρα, τις πέτρες. Πώς να μην τιμωρήσει εκείνους που λατρεύουν τα ανθρώπινα έργα, που είναι ασήμαντα σε σύγκριση με τα έργα του Θεού;

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης γιά τούς τοκίζοντες (ΔΝT, τά τράστ καί τούς τραπεζίτες)


«Ει μη πλήθος ην τοκιστών ουκ αν ην το πλήθος των πενοομένων. Λύσον σου την φατρίαν , και πάντες έξομεν την αυτάρκειαν».

« Δρεπάνι του τοκιστή είναι η δικαστική απαίτηση του χρέους, αλώνι το σπίτι του, όπου λιανίζει τις περιουσίες των αναγκεμένων ανθρώπων. Ολονών τ’ αγαθά τα βλέπει δικά του. Εύχεται στους ανθρώπους ανάγκες και συμφορές, για να τρέξουν υποχρεωτικά να δανειστούν απ΄αυτόν.


Μισεί τους αυτάρκεις και όσους δεν έχουν δανειστεί απ’ αυτόν τους θεωρεί εχθρούς του. Συχνάζει στα δικαστήρια για ν’ ανακαλύψει κάποιον που τον πιέζουν οι δανειστές και ακολουθεί τους φοροεισπράκτορες, όπως τα κοράκια τους στρατούς που διεξάγουν πόλεμο( για να τρώνε τους σκοτωμένους).

Τό τυπικό τοῦ Τελώνου!

Κάποτε πήγε ένας έπισκέπτης στον ηγούμενο Μωυσή στο μοναστήρι της Όπτινα,αλλά δεν τον βρήκε και ζήτησε τον αδελφό του,τον π. Αντώνιο.
—Πάτερ,τον ρώτησε,τι τυπικό κρατάτε;
-Εγνώρισα απάντησε εκείνος,πολλά τυπικά στη ζωή μου.Έζησα ως ερημίτης, έζησα ως κοινοβιάτης, έζη­σα στο μοναστήρι,έζησα στη σκήτη.Πέρασα από πολλών ειδών τυπικά Τώρα όμως προσπαθώ να κρατώ
μόνο το τυπικό του τελώνου.

Β΄ Στήν ἐξομολόγηση-Πῶς ἐπιλέγουμε τόν Πνευματικό μας Πατέρα

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ

Β΄ Στήν ἐξομολόγηση.

Ἀφοῦ ὁ πιστός προετοιμαστεῖ γιά τήν ἐξομολόγησή του μέ τόν τρόπο πού εἴπαμε, μερικές μέρες ἐνωρίτερα, καλό εἶναι νά ἀπομακρυνθεῖ καί ἀπό τίς πολλές συναναστροφές. Ἄς παραμένει μέ προσευχή καί ἐσωτερική καρδιακή κατάνυξη προσμένοντας τήν ἱερή ὥρα τῆς ὁμολογίας τῶν ἁμαρτιῶν του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἔχοντας ὡς μάρτυρα τῆς μετανοίας του τόν Πνευματικό του Πατέρα. «Ἡ ταπεινή ὁμολογία τῶν ἁμαρτιῶν μας εἶναι πολύ εὐάρεστη στόν Κύριο. Ἄν ὁ Ἀδάμ, μετά τήν παρακοή καί τήν πτώση του, παραδεχόταν μετανοημένος τό σφάλμα του, θά ἔβρισκε συγχώρηση ἀπό τόν Πανάγαθο Θεό. Ἀκόμα καί ὁ Κάιν, πού ἔκανε ἕναν τόσο ἀποτρόπαιο φόνο, μποροῦσε νά μετανοήσει καί νά συγχωρηθεῖ. Ἔτσι ἔκανε ὁ βασιλιάς Δαβίδ. Μολονότι ἔπεσε σέ δύο θανάσιμα ἁμαρτήματα, σέ φόνο καί μοιχεία, συγχωρήθηκε, ἐπειδή μετανόησε εἰλικρινά: «Ἐξομολογήθηκα τήν ἁμαρτία μου στόν Κύριο καί δέν συγκάλυψα τήν ἀνομία μου· εἶπα: “Θά ὁμολογήσω τήν ἀνομία μου στόν Κύριο, κατηγορώντας τόν ἑαυτό μου”‘ κι Ἐσύ ἀμέσως συγχώρησες τήν ἀσέβεια τῆς καρδίας μου». (Ψαλμ. 31:5)»13.
Ἕνα σπουδαῖο θέμα εἶναι ἡ εὕρεση τοῦ σωστοῦ Πνευματικοῦ Πατρός.
  1. Πῶς ἐπιλέγουμε τόν Πνευματικό μας Πατέρα.

«Ὅχι ἄνθρωπος ὡς πρός τό ὄνομα ἀλλά στό φρόνημα»



«ΟΧΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ»
Ἀπό τό βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ»
τοῦ παμμακαρίστου πυρσοῦ τῆς οἰκουμένης Ἁγίου ΙΩΑΝΝΟΥ τοῦ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,
τοῦ κήρυκος τῆς μετανοίας καί ἐλεημοσύνης


Ἔγινες πλούσιος σέ χρήματα;
Καί τί σχέση ἔχει αὐτό μέ τήν ψυχή;
Εἶσαι πλουσιότερος σέ χρήματα καί φτωχότερος στήν ψυχή· εἶσαι γεμάτος φύλλα, καί στερεῖσαι ἀπό καρπό. Πές μου, τί τό ὄφελος;
Πῆρες χρήματα, τά ὁποῖα πρόκειται νά ἐγκαταλείψεις ἐδῶ· ἀνέλαβες ἐξουσία ἀπό τήν ὁποία γεννιέται ἡ ἔχθρα. Ἔλα ἀπόλαυσε λόγια φιλοσόφων ξόδεψε τά ἁμαρτήματά σου, κατανάλωσε τά ἀνομήματά σου, καθάρισε τήν συνείδησή σου, κάνε τόν λογισμό σου νά ἀνυψωθεῖ· γίνε Ἄγγελος καί ἄνθρωπος. Ἐγκατάλειψε τήν φύση τῆς σάρκας καί πάρε τά ἐλαφριά φτερά τῆς ζωῆς, ἀπάλλαξε τόν ἑαυτό σου ἀπό τά ὁρατά καί κρέμασε τόν ἑαυτό σου στά ἀόρατα. Ἀνέβα στούς οὐρανούς, ψάλε μαζί μέ τούς Ἀγγέλους, στάσου δίπλα στό οὐράνιο βῆμα, τό ψηλό· ἐγκατέλειψε τόν καπνό καί τή σκιά καί τό χορτάρι καί τήν ἀράχνη· γιατί δέν γνωρίζω ποιό ὄνομα νά δώσω σέ αὐτά τά εὐτελῆ πράγματα.
Αὐτά τά λέγω καί δέν θά παύσω νά τά λέγω. Ἔλα καί γίνε ἄνθρωπος, γιά νά μή σέ ξεγελᾶ ἡ ὀνομασία τῆς φύσεως.
Ἄραγε καταλάβατε αὐτό πού σᾶς λέχθηκε;