Σελίδες

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Λόγος στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου




ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ
ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου


«... Πατέρα μου, αμάρτησα... Πάρε με ως ένα
δούλον σου...! Εγώ, τέκνον, τί είχα να κάμω
σ’ αυτά τα συγκλονιστικά λόγια; Ημπορούσα
να μη ελεήσω τον δικόν μου υιόν, που επέστρεψε;...».

 Ο Κύριος Ιησούς

Παρ’ ότι εκκλησιαστικώς-λατρευτικώς η Παραβολή του Ασώτου πέρασε, όμως ως περιεχόμενο και διδαχή η Παραβολή αυτή, όχι μόνο είναι πάντοτε επίκαιρη, αλλά είναι αναπόσπαστη από την προσωπικήν εμπειρία των αμαρτωλών και αγίων. Γι’αυτό και χάριν των εν Χριστώ αδελφών μετέφρασα την ερμηνείαν της από τον χρυσούν Άγιον, τον Χρυσόστομον.
Ως γνωστόν Παραβολή είναι μία πλασματική ιστορία χάριν διδαχής. Και προκειμένου περί της Παραβολής του Ασώτου, έχει λεχθεί, ότι ήταν αρκετή αυτή, για να θεωρηθή ως Θεός αυτός που την έπλασε. Πράγματι, στην Παρα­βολήν, ως κεντρική ιδέα, αποκαλύπτεται η άπειρη αγάπη και ευσπλαγχνία του Θεού στα πλάσματά Του. Και για να καταφανεί η σε απίστευτον βαθμόν αγάπη του Θεού-Πατρός, πλάθει και τον πρεσβύτερον υιόν, που εκπροσωπεί τον μέσον τύπον του δικαίου, εκφραζομένου με την λογικήν, με το μέτρον και το δίκαιον. Δύναται δε να υποστηρι­χθεί, ότι και καλός χριστιανός δεν ήτο, αφού δεν εσκέπτετο το «ουδέν δύνασθε ποιείν άνευ εμού» και το Αποστολικόν: «Τί έχεις ω άνθρωπε, ο ουκ έλαβες; Και ει έλαβες, τί καυχάσαι ως μην λαβών;».
Με άλλα λόγια, εάν ο χριστιανός δεν υπερβεί την λογικήν του, το μέτρον και το δίκαιόν του, δεν μπορεί να λογίζεται ως χριστιανός. Κύριος ο Θεός να μας σκεπάζει από την απάνθρωπη και αφιλάδελφη συμπεριφορά του πρεσβύτερου υιού, φρονούντος ότι ήταν δίκαιος, ενώ ήταν δούλος της εγωπαθείας του και κατεβασανίζετο από τον φθόνον έναντι του ελεηθέντος αδελφού του:
Θεόκλητος Μοναχός
Διονυσιάτης



«Πάντοτε μεν, αδελφοί, οφείλουμε να διακηρύττουμε τη φιλανθρωπία του Θεού (δι’ αυτής, λοιπόν, ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν) μάλιστα σ’ αυτόν τον καιρόν των Νηστειών οφείλουμε να κάμνομεν, χάριν της κοινής ωφελείας....

Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Κυριακής 12-02-12

Η καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».
Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ’ αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2012.
Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί για να  μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε.

Απόστολος: Προς Κορινθίους Α΄ κεφ. στ΄ 12 - 20

στ΄ 12 - 20



Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν Κεφ. ΙΕ΄ 11 - 32

ΙΕ΄ 11 - 32

Εὐχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Αν η εικόνα του Αγιογραφικού Αναγνώσματος δεν είναι ευκρινής, παρακαλούμε πατήστε κλικ στο http://hristospanagia1.wordpress.com/

Ὀνομασία 60 διακονημάτων


Έχει  καλλιεργηθεί από ορισμένους η άποψη ότι οι Ορθόδοξοι μοναχοί, αντίθετα προς εκείνους της δυτικής Εκκλησίας που αναπτύσσουν κοινωνικό έργο, ακολουθώντας τον δρόμο του αναχωρητισμού δεν προσφέρουν τίποτε στο κοινωνικό σύνολο κλπ. Την ανυπόστατη αυτή άποψη διαψεύδει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο η μακρόχρονη προσφορά του Αγίου Όρους στα Γράμματα, την Τέχνη, ακόμη και σε πλείστους άλλους τομείς. Ο επισκέπτης ενός αθωνικού μοναστηριού, αλλά και μιας σκήτης, διαπιστώνει αμέσως ότι εκτός από τα λατρευτικά και άλλα πνευματικά τους καθήκοντα οι μοναχοί μέσα στο κοινόβιο έχουν συγκεκριμένο διακόνημα, με το οποίο συμβάλλουν στη λειτουργία του, και ως σκητιώτες ή κελλιώτες έχουν κάποιο εργόχειρο, από το οποίο αποζούν. Μεγάλο μέρος των λειτουργικών αναγκών μιας μονής καλύπτεται από τα διακονήματα των μοναχών της. Ο χρόνος που αναπαύονται είναι συνήθως ελάχιστος κι όταν έχουν λίγη ελεύθερη ώρα κι αυτή την αξιοποιούν δημιουργικά με κάποια άλλη ενασχόληση. Λ.χ. κάποιος αγιογραφεί όχι για να διαθέσει τις εικόνες του, αλλά για προσωπική ευχαρίστης, άλλος συγγράφει κλπ.
Υπάρχουν μοναχοί που επιφορτίζονται με περισσότερα από ένα διακονήματα. Ορισμένες ασχολίες δεν είναι δυνατόν να γίνουν από ένα άτομο και σ' αυτές συμμετέχουν οι περισσότεροι μοναχοί του κοινοβίου.
Παγκοινιά
Πρόκειται για τη λεγόμενη «παγκοινιά» (την ακούμε κι ως «παγκενιά» κλπ). Π.χ. στον τρύγο, τις ελιές, τα φουντούκια κλπ.   

Ακολουθεί η καταγραφή 60 διακονημάτων, που αναλαμβάνουν στα κοινόβια οι διάφοροι μοναχοί.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Νεομάρτυρας ἐκ Σερβίας


Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε στὴν πόλη Κράτοβα τῆς Σερβίας ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, τὸν Δημήτριο καὶ τὴ Σάρρα. Ἀπὸ πολὺ μικρὴ ἡλικία ἐπιδόθηκε στὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου καὶ ἀργότερα ἔμαθε τὴν τέχνη τοῦ χρυσοχόου. Ἔχασε τὸν πατέρα του σὲ νεαρὴ ἡλικία καὶ φοβούμενος μήπως, λόγω τῆς ὡραιότητάς του, ἀπαχθεῖ στὴν αὐλὴ τοῦ σουλτάνου Βαγιατζῆ Β’ (1481 – 1512 μ.Χ.), ᾖλθε στὴν Βουλγαρία καὶ παρέμεινε στὴ Σόφια πλησίον ἑνὸς ἱερέα ποὺ ὀνομαζόταν Πέτρος. Ὁ ἱερέας ἐκεῖνος τοῦ παρέσχε κάθε μέσο γιὰ νὰ διδαχθεῖ τὰ ἱερὰ γράμματα. Καὶ ἔτσι ὁ Ἅγιος ζοῦσε βίο θεοφιλὴ καὶ ἀσκητικό.
Οἱ Τοῦρκοι προσπάθησαν νὰ τὸν ἐξισλαμίσουν καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ μεταχειρίστηκαν ἕναν ἔμπειρο μουσουλμάνο διδάσκαλο, ὁ ὁποῖος σὰν ἀφορμὴ γιὰ νὰ πλησιάσει τὸν Γεώργιο προσκόμισε σὲ αὐτὸν χρυσὸ γιὰ κατασκευὴ κοσμήματος. Κατὰ τὶς ἐπαφὲς μαζί του ὁ Γεώργιος ἀπέδειξε ὅτι ἡ μόνη ἀληθινὴ πίστη εἶναι ἡ Χριστιανικὴ καὶ ἤλεγξε ὡς ψευδῆ τὴν μουσουλμανικὴ θρησκεία.

 Ἅγιος Βλάσιος ὁ θαυματουργός ἱεράρχης τῆς Σεβάστειας, τοῦ Ἀριστείδη Γ. Θεοδωροπούλου



Άγιος Βλάσιος
Ο θαυματουργός ιεράρχης της Σεβάστειας
του Αριστείδη Γ. Θεοδωροπούλου
Εκπαιδευτικού

Μέσα στη μακρόχρονη πορεία της ενδόξου εκκλησιαστικής ιστορίας της αγιοτόκου και μαρτυρικής Μικράς Ασίας έλαμψαν από τους πρώτους κιόλας χριστιανικούς αιώνες φωταυγείς αστέρες, που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την αγάπη του Ιησού Χριστού και κοσμούν το πνευματικό στερέωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ανάμεσα στις αγωνιστικές μορφές της ευλογημένης και μαρτυρικής μικρασιατικής γης, που έλαβαν τον αμάραντο φωτοστέφανο του μαρτυρίου από τον ίδιο τον αγωνοθέτη Κύριο, είναι και ο τιμώμενος στις 11 Φεβρουαρίου Άγιος ένδοξος ιερομάρτυς Βλάσιος Αρχιεπίσκοπος Σεβαστείας ο θαυματουργός.

Τὰ φάρμακα, ὁ Χριστός, οἱ γιατροί, ἡ ἁμαρτία. Γέρων Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

Τὰ φάρμακα δὲν τὰ ἀπέρριπτε, ἀλλὰ καὶ δὲν ἀπέδιδε σ’ αὐτὰ ἀπόλυτη ἀξία ὡς πρὸς τὸν θεραπευτικό τους ρόλο. Μὲ ρώτησε μιὰ μέρα:
- Τί εἶναι φάρμακο;
- Χημικὸ παρασκεύασμα, ποὺ τὸ παίρνουμε, γιὰ νὰ θεραπευθοῦμε ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες.
- Πές μου, τί σημαίνει φάρμακο; Δὲν σοῦ λέει τίποτε ἡ ἴδια ἡ λέξη;
Βρέθηκα σὲ ἀμηχανία καὶ σιωποῦσα, κοιτάζοντάς τον. Καὶ ὁ Γέροντας συνέχισε:
- Φάρμακο, μωρέ, σημαίνει φαρμάκι. Μὴ νομίζεις ὅτι τὰ φάρμακα κάνουν μόνο καλὸ στὸν ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Κάνουν καὶ κακό. Γιατί παίρνουμε τὰ φάρμακα; Ἐπειδὴ ἀρρωσταίνουμε. Καὶ γιατί ἀρρωσταίνουμε; Ἐπειδὴ στενοχωριόμαστε. Καὶ γιατί στενοχωριόμαστε;

Ἐμφάνιση τοῦ ἁγίου Βλασίου στόν Ἅγιο πατήρ Παίσιο τόν ἅγιορείτη.



 
Ο Αρχιμανδρίτης π. Αυγουστίνος Κατσαμπίρης είχε επανειλημμένως παρακαλέσει τον Γέροντα να προσευχηθεί για να του εμφανιστεί ο νεοφανής άγιος Βλάσιος ο εκ Σκλαβαίνων. Επιθυμούσε να γνωρίσει τα χαρακτηριστικά του για να τον αγιογραφήσουν .


Ήταν η 21η Ιανουαρίου 1980, Κυριακή του Ασώτου, προς Δευτέρα. Ο Γέροντας ενώ προσευχόταν το βράδυ στο Κελλί του με το κομποσχοίνι, βλέπει να παρουσιάζεται μπροστά του μέσα σε φως ένας Άγιος άγνωστος που φορούσε μανδύα καλογερικό (ηγουμένου).

''...δυσκολεύτηκε περισσότερο ἀπό τόν κοσμικό θόρυβο παρά ἀπό τούς πόνους τῆς ἀρρώστιας''



Ο παπα-Σάββας

Ένας από τους πιο αγαπημένους φίλους του παπα-Τύχωνα ήταν και ο ευλαβέστατος παπα-Σάββας, ο οποίος είχε την αδιάλειπτη προσευχή και είχε φθάσει μάλιστα σε μεγάλη πνευματική κατάσταση. Ο παπα-Σάββας είχε έρθει από δέκα τεσσάρων χρονών , μικρό παιδί, αφήνοντας τους γονείς του και την πατρίδα του, την Φιλιππιάδα, και κλείστηκε στο Περιβόλι της Παναγίας, όχι για να παίξει, αλλά για να παλέψει. Και πραγματικά, αγωνίσθηκε παλληκαρίσια, έγινε αθλητής του Χριστού και στεφανώθηκε.



Αιτία της φυγής του από τον κόσμο, όπως μου έλεγε, ήταν ο βίος του Αγίου Ιωάννη του Καλυβίτη, ο οποίος του άναψε στην καρδιά του την γλυκιά φλόγα της αγάπης του Χριστού, και έτσι ήρθε στο Άγιον Όρος, στην Ι. Μονή Εσφιγμένου.

Κυριακή τοῦ Ἀσώτου (Ἁγ.Ἰωάννης Χρυσόστομος)



Απόσπασμα από την Α' Ομιλία - Περί μετανοίας

Ήταν δυό αδέλφια, τα οποία, αφού μοιράστηκαν αναμεταξύ τους την πατρική περιουσία, ο ένας έμεινε στο σπίτι, ενώ ο άλλος έφυγε σε μακρινή χώρα. Εκεί, αφού κατέφαγε όλα όσα του δόθηκαν, δυστύχησε και υπέφερε, μη υπομένοντας την ντροπή από την φτώχεια. (Λουκά 15: 11 κ.ε.) Αυτήν την παραβολή θέλησα να σας την πω, για να μάθετε ότι υπάρχει άφεση αμαρτημάτων και μετά το Βάπτισμα, εάν είμαστε προσεκτικοί. Και το λέγω αυτό όχι για να σας κάνω αδιάφορους, αλλά για να σας απομακρύνω από την απόγνωση. Γιατί η απόγνωση μας προξενεί χειρότερα κακά και από τη ραθυμία.

Αυτός λοιπόν ο υιός αποτελεί την εικόνα εκείνων που αμάρτησαν μετά το Βάπτισμα. Και ότι φανερώνει εκείνους που αμάρτησαν μετά το Βάπτισμα, αποδεικνύεται από το ότι ονομάζεται υιός. Γιατί κανένας δεν μπορεί να ονομασθεί υιός χωρίς το Βάπτισμα. Επίσης, διέμενε στην πατρική οικία και μοιράστηκε όλα τα πατρικά αγαθά, ενώ πριν από το Βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να λάβει την πατρική περιουσία ούτε να δεχθεί κληρονομία. Ώστε μ' όλα αυτά μας υπαινίσσεται το σύνολο των πιστών.

Ὁ λόγος ὁ καλός


Ὁ λόγος ὁ καλός κάνει τόν κακό καλό, ἔλεγε ὁ Ὅσιος Μακάριος, ἐνῶ ὁ κακός ὁ λόγος καί τόν καλόν ἐρεθίζει. Κάποτε ὁ ὑποτακτικός τοῦ Ὁσίου, συνήντησε
στό δρόμο του ἕνα εἰδωλολάτρη ἱερέα πού περπατοῦσε βιαστικά.
- Αἴ σατανά, ποῦ τρέχεις; τοῦ φώναξε ἀπερίσκεπτα. Ἐκεῖνος τότε θύμωσε καί ἔσπασε τό ραβδί του στίς πλάτες τοῦ καλογέρου, ὥσπου τόν ἄφηκε μισοπεθαμένο. Σέ λίγο φάνηκε καί ὁ Ὅσιος στό δρόμο. Βλέποντας τόν εἰδωλολάτρη νά τρέχη γιά νά κρυφτῆ, τοῦ φώναξε μέ καλοσύνη.
- Ὁ Θεός νά σέ εὐλογῆ, προκομμένε ἄνθρωπε. Ἐκεῖνος (ὁ εἰδωλολάτρης) στάθηκε σαστισμένος καί τόν ρώτησε:
- Τί καλό εἶδες σέ μένα, Ἀββᾶ, καί μοῦ μιλᾶς ἔτσι;
- Σέ βλέπω πού τρέχεις, τοῦ εἶπε ὁ Ὅσιος. Λυπᾶμαι μόνο πού δέν ἔχεις καταλάβει, ὅτι μάταια κοπιάζεις.

Ποιός θά σωθεῖ!

 
Επισκέφτηκαν κάποτε τον αββά Παμβώ δύο αδελφοί.
Ο ένας τον ρώτησε: "Αββά, εγώ νηστεύω τρώγοντας κάθε δύο μέρες δύο μικρά ψωμιά. Άραγε θα σωθώ ή βρίσκομαι σε πλάνη;"

Ο άλλος είπε: "Αββά, εγώ με το εργόχειρο μου βγάζω δύο κεράτια[1] την ημέρα. Κρατώ λίγα νουμία[1] για την τροφή μου και τα υπόλοιπα τα δίνω ελεημοσύνη. Άραγε θα σωθώ ή βρίσκομαι σε πλάνη;"


Ο γέροντας δεν τους αποκρίθηκε, αν και τον παρακαλούσαν πολύ.


Μετά από τέσσερις μέρες αποφάσισαν να φύγουν, οι κληρικοί[2] όμως τους ενθάρρυναν λέγοντας: "Μη στενοχωρηθείτε, αδελφοί, ο Θεός θα σας ανταμείψει. Γιατί τέτοια συνήθεια έχει ο γέροντας. Δεν βιάζεται να μιλήσει, αν δεν τον φωτίσει ο Θεός".

11 Φεβρουαρίου Συναξαριστής. Βλασίου Ἱερομάρτυρος, τῶν Ἁγίων δυὸ παίδων καὶ τῶν ἑπτὰ γυναικῶν, εὕρεση λειψάνων Ἁγίου Ζαχαρίου, Θεοδώρας Βασιλίσσης, Βλασίου ἐξ Ἀκαρνανίας, Γαβριὴλ Βασιλέως, Δημητρίου Ὁσίου, Γεωργίου Νεομάρτυρος, Κασσιανοῦ Ὁσίου.


Ὁ Ἅγιος Βλάσιος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας

Ὁ Ἅγιος Βλάσιος ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Λικινίου (308-323 μ.Χ.). Σπούδασε ἰατρική, ἀλλὰ προσέφερε χωρὶς χρήματα τὶς ὑπηρεσίες του, ὡς φιλανθρωπία, στοὺς πάσχοντες καὶ ἀσθενεῖς. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἰατρικὴ βοήθεια χορηγοῦσε δωρεὰν στοὺς ἀσθενεῖς τὰ φάρμακα καὶ τοὺς ἔδινε τὰ ἔξοδα τῆς νοσηλείας τους.
Ἡ φιλανθρωπική του δραστηριότητα καλλιεργεῖτο στὴν ψυχή του ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ Ἐκκλησία τὸν δέχθηκε στὶς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου καὶ τὸν ἐξέλεξε Ἐπίσκοπο Σεβαστείας.
Ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Λικινίου, ὁ ἔπαρχος Ἀγρικόλας τὸν συνέβαλε καὶ τὸν ὑπέβαλε σὲ φρικτὰ βασανιστήρια. Οἱ στρατιῶτες, ἀφοῦ τὸν μαστίγωσαν ἀνηλεῶς μὲ ραβδιά, τὸν κρέμασαν ἀπὸ ξύλο καὶ στὴν συνέχεια τὸν ὁδήγησαν δεμένο στὴν φυλακή. Ἔπειτα τὸν ἔριξαν στὸν βυθὸ μιᾶς λίμνης. Ὅμως ὁ Ἅγιος, μὲ τὴ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, διασώθηκε. Ἐξοργισθέντες τότε οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως τὸν ἀποκεφάλισαν. Ἔτσι, ὁ Ἱερομάρτυς Βλάσιος ἔλαβε ἀπὸ τὸν Κύριο τῆς δόξας τὸ στέφανο τοῦ μαρτυρίου.