Σελίδες

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Breve interpretación del Libro del Apocalipsis del Evangelista Juan el Teólogo

Breve interpretación del Libro del Apocalipsis del Evangelista Juan el Teólogo.
Por el Yérontas Athanasio Mitilineos
Junto con Santo Dios Trinitario
Apocálipsis quiere decir revelación, donde no se utiliza el logos humano para encontrar la verdad, sino el Logos divino, es decir, es el mismo Dios quien me apocalipta, revela en mi corazón o nus la verdad.
Introducción
Hermanos míos, con mucho respeto, temor y oración uno debe abordar el logos de Dios, la Santa Escritura y especialmente el Libro más profético del Apocalipsis.
La dificultad que proviene para hacer un resumen en dos homilías es evidente. Pero, implorando la ayuda del Santo Dios Triádico, intentaremos con toda nuestra fuerza a ofrecer algo para la edificación de la Iglesia de Cristo, la Ortodoxa. Antes de avanzar, desearía avisarles que sólo se utilizará una interpretación subjetiva de lo que está presentado y descrito en la enseñanza de nuestra Iglesia Ortodoxa. Se debe recalcar aún que el laós-pueblo de Dios debe estar estudiando este libro, según el mandamiento de Cristo: “Escribe en un libro lo que ves, y envíalo a las siete Iglesias que están en Asia… y no selles los logos de la profecía de este libro, porque el tiempo está cerca” (Apo 1,11 y 22,10)
Dentro de este Libro el creyente estará intentando a “enterarse de los tiempos y a esperar al sin tiempo e invisible y por nosotros visible”, según san Ignacio (Carta III a Policarpos).
La tentación de que cada lector defina él los tiempos de los desenlaces de las profecías descritas, se limita por la condición que pone san Irineo sobre lo fundamental de la interpretación: “Lo más seguro y menos peligroso es que uno espere el desenlace de la profecía, en vez de meditar filosofando y hacer de adivino o mago” (Contra herejías V 30,2).

Ποιά ἡ ὠφέλεια ἀπό τήν ἐγκράτεια καί ποιά ἡ βλάβη ἀπό τήν καλοπέραση. Μικρός Εὐεργετινός. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορειτης


ΠΟΙΑ Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΒΛΑΒΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ.ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ.ΟΜΙΛΙΑ Π.ΣΑΒΒΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΣΤΙΣ 31/01/2009.

Ἐξομολογηση... στίς εἰκόνες.

Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐξομολόγηση σέ ἱερέα-Πνευματικό;
 Πολλοί λένε «ἐγώ τά λέω στήν προσευχή μου, στίς εἰκόνες...».
Εἶναι σωστό;
 Ὁ Θεός, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶπε νά ἐνεργοῦμε κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, ἀλλά ἔδωσε ἐξουσία στούς Ἀποστόλους Του καί στούς διαδόχους τους, τούς Ἀρχιερεῖς καί τούς Ἱερεῖς-Πνευματικούς, νά συγχωροῦν τίς ἁμαρτίες τῶν μετανοούντων, καί, φυσικά, δέν ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στίς εἰκόνες.
Μετά τήν Ἀνάσταση φύσησε ὁ Κύριος στό πρόσωπο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, δίνοντάς τους τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί εἶπε: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον. Ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται»[1] (δηλ. σὲ ὅποιους συγχωρήσετε τὶς ἁμαρτίες, τοὺς συγχωροῦνται αὐτὲς καὶ ἀπὸ τὸν Θεό· σὲ ὅποιους τὶς κρατεῖτε ἀσυγχώρητες, θὰ μείνουν γιὰ πάντα κρατημένες).

Κάποιες προϋποθέσεις τῆς θεαρέστου προσευχῆς-Ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡ προσευχή, γιά νά εἶναι θεάρεστη, ἐκτός τοῦ ὅτι πρέπει νά εἶναι τελωνική καί νά μήν ἔχωμε ἐχθρότητες πρός τούς ἄλλους, πρέπει νά συνοδεύεται καί πό κρυφές λεημοσύνες, πως κανε Κορνήλιος.
Κύριος ρέσκεται νά βλέπη τόν κρυφό πνευματικό μας γνα. Πρέπει νά λεομε χωρίς νά κάνωμε διαφήμισι, δθεν γιά νά φεληθον ο λλοι. Κύριος ταν βλέπη τόν κρυφό μας γνα καί τίς λεημοσύνες μας, ταν κρίνη, θά τό ποδώση ες τό φανερόν, άν ατό εναι παραίτητο καί χρήσιμο γιά ἐμᾶς.
Γενικώτερα, φείλομε νά χωμε καρδίαν λεήμονα πού νά καίγεται πό γάπη γιά λην τήν κτίσι.
Μαζί μέ τήν προσευχή πρέπει νά ὑπάρχη καί ταπείνωσις το σώματος μέ ποικίλη σκησι.
προσευχή πρέπει νά προβάλλη κυρίως πνευματικά ατήματα. Ἄν ἔχωμε σωστή πνευματική τοποθέτησι, θά ἔχωμε λιγώτερη γωνία γιά τά καθημερινά μας, πιό εὔκολα θά πετυχαίνωμε σ᾽ αὐτά καί θά μεγιστοποιήσωμε τήν πνευματική μας πρόοδο.

Ἕναν ἄνθρωπο πού δέν κάνει λεπτή ἐργασία στόν ἑαυτό του, ὁ σατανᾶς τόν πολεμάει;



 
-Ο σατανάς δεν πάει σε έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά πάει σε έναν αγωνιστή, για να τον πειράξει και να τον αχρηστέψει. Δεν χάνει τον καιρό του να κάνει λεπτή εργασία σε κάποιον που δεν έχει κάνει λεπτή εργασία. Στέλνει σ' αυτόν που ράβει με σακοράφα, διάβολο με σακοράφα. Σ' αυτόν που κάνει λεπτό εργόχειρο, στέλνει διάβολο που κάνει λεπτό εργόχειρο. Σ' αυτόν που κάνει πολύ ψιλό κέντημα, στέλνει διάβολο για πολύ ψιλή εργασία. Σ' αυτούς που κάνουν χονδρή δουλειά στον εαυτό τους, στέλνει χονδρό διάβολο.
Στους αρχάριους στέλνει αρχάριο διάβολο. Οι άνθρωποι που έχουν λεπτή ψυχή, πολύ φιλότιμο και είναι ευαίσθητοι, χρειάζεται να προσέξουν, γιατί βάζει και ο διάβολος την ουρά του και τους κάνει πιο ευαίσθητους, και μπορεί να φθάσουν στην μελαγχολία ή ακόμη-Θεός φυλάξοι- και στην αυτοκτονία. Ο διάβολος, ενώ εμάς τους ανθρώπους μας βάζει να πηγαίνουμε κόντρα στον πλησίον μας και να μαλώνουμε, ο ίδιος ποτέ δεν πάει κόντρα.

Μεγάλο θαῦμα τοῦ Ταξιάρχη σέ ἀνάπηρη ἑτοιμοθάνατη γυναίκα

f7f9b0feecf9d1cf918c7a6514d0117c_M

Ήτανε μία Κυριακή του Ιουλίου. Το παλλεσβιακό προσκύνημα των Παμμεγίστων Ταξιαρχών δεχόταν από πολύ πρωί τους προσκυνητές του.
Μία λαοθάλασσα τα προαύλια του. Από τους αριθμούς των αυτοκινήτων διαπίστωνες ότι οι περισσότεροι προσκυνητές ήταν από άλλα διαμερίσματα της χώρας μας.
Η Κυριακάτικη λειτουργία προχωρούσε . Οι καλλίφωνοι ιεροψάλτες του Προσκυνήματος με τις μελώδικες τους ψαλμωδίες, ξεκούραζαν την άκρη του εκκλησιάσματος και το ενίσχυαν στην πνευματική του ανάταση. Ήταν όλοι συνεπαρμένοι από τη θεία λειτουργία και ο καθένας ξεχωριστά, αφοσιωμένος στις ενδόμυχες προσευχές του.
Ξαφνικά, μία γυναίκα προσπαθούσε με κόπο να παραμερίσει τον κόσμο και να φτάσει μπροστά στην θαυματουργό εικόνα του Αρχαγγέλου, κρατώντας στην αγκαλιά της ένα αρνί. Όταν έφτασε μπροστά στην εικόνα αναλύθηκε σε δάκρυα.
– “…Ταξιάρχη μου! Σωτήρα μου! Επιτέλους με αξίωσες να έρθω να σε προσκυνήσω και να σε ευχαριστήσω, χωρίς βοήθεια, μόνη μου!!…”
Σε λίγο στα σκαλιά του γραφείου, διαστακτική φάνηκε η γυναίκα…..

Οὔτε ἀποσχιστικές ἐνέργειες, οὔτε οἰκουμενιστικές ἐκτροπές.


ΟΥΤΕ ΑΠΟΣΧΙΣΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΤΡΟΠΕΣ.
 
(Οι δύο ακρότητες που σαφώς παρεκκλίνουν από το Ορθόδοξο Εκκλησιολογικό ήθος)
 
Του Β. Χαραλάμπους,  θεολόγου
 
   Σε κείμενο του π. Ιωάννη Χρυσαυγή, στο Amen.gr, που τιτλοφορείται ‘’Η Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας το 2016’’, μεταξύ άλλων αναφέρονται τα εξής :  «Μια ενιαία και κατηγορηματική απάντηση στα εξτρεμιστικά στοιχεία και παρατάξεις – μερικές φορές από κύκλους που επηρεάζονται από ακραίους αντιδραστικούς μοναχούς…».
   Η υποδεικνυόμενη αυστηρότητα μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους, όταν η αναφορά γίνεται σε όλους τους εκτραπέντες, τόσο των αποσχιστικών ενεργειών, όσο και των  απαράδεκτων οικουμενιστικών ατοπημάτων.
   Όντως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα εκκλησιολογικής στρέβλωσης, για όσους προβαίνουν σε αποσχιστικές ενέργειες, αλλά εξίσου σοβαρό εκκλησιολογικό πρόβλημα έχουν και όσοι τους Ιερούς Κανόνες παραβιάζουν, με τα οικουμενιστικά ατοπήματά των. 
   Όσοι εισηγούνται αυστηρότητα, για εκείνους που με αδόκιμο ζήλο προβαίνουν σε αποσχιστικές ενέργειες, δεν πρέπει να είναι επιεικείς με την μία των αιτιών που τους οδήγησαν στην πράξη τους αυτή.  Συνήθως εθελούσια αγνοούν, την αιτία των οικουμενιστικών και άλλων ατοπημάτων, κάποιων Ιεραρχών μας.  Τα οικουμενιστικά ατοπήματα κάποιων Ιεραρχών μας, συνηγορούν με τον τρόπο τους στον αδόκιμο ζήλο αυτών των Χριστιανών, που προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες.

Ὅσοι συνηθίσαμε νά λέμε ψέματα, δέν σεβόμαστε οὔτε τόν ἑαυτό μας οὔτε τούς ἄλλους

«Εἰσί δέ τρεῖς διαφοραί ψεύδους· ἔστιν ὁ ψευδόμενος κατά διάνοιαν καί ἔστιν ὁ ἐν λόγῳ ψευδόμενος καί ἔστιν ὁ εἰς αὐτόν τόν βίον αὐτοῦ ψευδόμενος» (ἀββᾶ Δωροθέου, Περί Ψεύδους, ΕΠΕ «Φιλοκαλία», τ. 12).
Ὑπάρχουν τρεῖς γενικοί τρόποι γιά νά λέμε ψέματα καί νά εἴμαστε ψευδόμενοι, γράφει ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος.
α. Ὁ πρῶτος τρόπος εἶναι νά ψεύδεται κάποιος κατά διάνοια. Χαρακτηριστικό αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ἡ ὑπόνοια καί ἡ καχυποψία. Αὐτός πού ἔχει καχυποψίες, ἐάν δεῖ
κάποιον νά ὁμιλεῖ μέ ἕναν ἄλλο, ὑποπτεύεται πώς μιλοῦν γι' αὐτόν. Ἐάν διακόψουν τήν ὁμιλία, ὑποψιάζεται πώς διέκοψαν γι' αὐτόν. Ἡ καχυποψία, πού εἶναι μία μορφή ψεύδους, τόν κάνει νά μή λέγει τίποτε τό ἀληθινό, ἀλλά νά κατασκευάζει ὅλο ὑποθέσεις. Τά ἀποτελέσματα τῆς περιπτώσεως αὐτῆς εἶναι περιέργειες, κρυφακούσματα, καταλαλιές, κατακρίσεις καί μαλώματα.

Ποιά ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸν ὅρκο στὰ δικαστήρια;

Γέροντος Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου

Ἡ Ἐκκλησία ἀνέχεται, κατ’ ἄκραν οἰκονομίαν, τὸν ὅρκο στὰ δικαστήρια. Ἀλλ' ἐλπίζω ὅτι δὲν εἶναι μακριὰ ἡ ἡμερα ποὺ ὁ ὅρκος θὰ καταργηθῆ, καὶ θὰ μπορῆ καθένας νὰ διαβεβαιώνη ἁπλῶς στὸν λόγο του, στὴν συνείδησί του. Πιστεύω ὅτὶ κι ἀπ' τὰ δικαστήρια θὰ φύγη ὁ ὅρκος. Ὡρίμασε πλέον ἡ ἰδέα. Ὁ λόγος μας νὰ εἶναι τὸ Ναί-Ναὶ καὶ τὸ Οὔ-Οὔ.
Γιατὶ ἔχει δικαίωμα ὁ ἄθεος νὰ μὴν ὁρκίζεται καὶ τὸ δικαστήριο δέχεται τὴν διαβεβαίωσι: «ἐπὶ τῷ λόγῳ μου», καὶ δὲν μπορεῖ νὰ πῆ τὸ ἴδιο ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός; Ἔχουν γίνει πολλὲς προσπάθειες ἀπὸ θεολόγους, νομικοὺς καὶ ἄλλους ἐπιστήμονες προκειμένου νὰ καταργηθῆ ὁ ὅρκος.
Ὅ ὅρκος δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μιὰ ἀδικία εἰς βάρος τῶν Χριστιανῶν. Διότι, ἐνῷ ὁ Χριστιανὸς τρέμει τὴν ὥρα ποὺ ὁρκίζεται καὶ προσπαθεῖ νὰ μὴ τοῦ ξεφύγη οὔτε ἡ παραμικρὴ λεπτομέρεια ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, ὁ ἄλλος πηγαίνει, «παλαμίζει» τὸ Εὐαγγέλιο καὶ λέγει ὅσα ψέματα τοῦ ἔλθουν.

Ὁ χριστιανός εἶναι ὁ μοναδικός πραγματικός νικητής στόν κόσμο

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Ο κόσμος ως σκλάβος της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου, ως «κράτος διαβόλου», ως «κράτος θανάτου» (Εβρ. Β΄, 14), είναι κάτι αντίθεο, κάτι που διαρκώς πολεμά τον Θεό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η συμμαχία της αμαρτίας με το θάνατο και το διάβολο είναι φοβερή δύναμη, πιο δυνατή από κάθε τι ανθρώπινο, πιο δυνατή από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, και απ’ όλους τους ανθρώπους συνολικά.
Στο δικό μας ανθρώπινο κόσμο μόνο ο Θεάνθρωπος Χριστός φάνηκε πιο δυνατός απ’ αυτήν την τριπλή συμμαχία, επειδή μόνον Εκείνος κατέστρεψε «το κράτος του θανάτου», εξόντωσε τον διάβολο, εκμηδένισε την αμαρτία.
Τούτη την παν-νικηφόρα θεανθρώπινη δύναμη χορηγεί Αυτός στον καθένα που Τον πιστεύει ως Θεό και Κύριο, ώστε να νικά «το κράτος του θανάτου», της αμαρτίας και του διαβόλου, δηλαδή τον κόσμο.

Ὅσιος Παΐσιος: Τό πρῶτο παιδί τῆς ταπεινώσεως εἶναι ἡ ἁπλότητα

«Το πρώτο παιδί της ταπεινώσεως είναι η απλότητα. Και όταν υπάρχη στον άνθρωπο απλότητα, υπάρχει και αγάπη, θυσία, καλοσύνη, φιλότιμο, ευλάβεια.

16 Μαρτίου Συναξαριστής. Σαβίνου τοῦ ἐν Αἰγύπτῳ, Πάπα Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων δέκα Μαρτύρων, Ἰουλιανοῦ Μάρτυρος, Ρωμανοῦ Ἱερομάρτυρος, Ἀλεξάνδρου Ἱερομάρτυρος, Ἐβεντίου καὶ Θεοδούλου Ἱερομαρτύρων, Ἀνίνου τοῦ Θαυματουργοῦ, Ἰωάννου Ὁσίου, Χριστοδούλου Ὁσίου, Ἀντωνίου ἐκ Γεωργίας, Ποιμένος Ὁσίου.

Ὁ Ἅγιος Σαβίνος ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Σαβίνος ἢ Σαβινιανὸς γεννήθηκε στὴν Ἐρμούπολη τῆς Αἰγύπτου ἀπὸ εὔπορους καὶ εὐγενεῖς γονεῖς. Διακρίθηκε γιὰ τὸν ἱερό του ζῆλο καὶ τὴν εὐσέβειά του.
Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανὸς (284-305 μ.Χ.) διέταξε διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ὁ ἔπαρχος Ἀρειανὸς ἀναζήτησε τὸν Ἅγιο μὲ σκοπὸ νὰ τὸν συλλάβει, διότι κήρυττε μὲ παρρησία τὸν Χριστό.
Ὅμως οἱ Χριστιανοὶ τῆς περιοχῆς, οἱ ὁποῖοι τὸν θεωροῦσαν στήριγμα καὶ παραμυθία τους, τὸν ἔπεισαν νὰ προφυλάξει τὴν ζωή του πρὸς ὄφελος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος, μαζὶ μὲ ἄλλους εὐσεβεῖς Χριστιανούς, ἔφυγε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ κρύφτηκε σὲ κάποιο οἴκημα μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐρμούπολη.
Κάποια μέρα προσῆλθε στὸν Ἅγιο ἕνας πτωχός, ὁ ὁποῖος τὸν πλησίασε καὶ τοῦ ζήτησε τροφή. Ὁ Ἅγιος τὸν ἐλέησε. Ἐκεῖνος, ὅμως, ὡς ἄλλος Ἰούδας, εἶπε στοὺς εἰδωλολάτρες: «Τί μοῦ δίδετε; Καὶ ἐγὼ θὰ ὑποδείξω σὲ ἐσᾶς τὸν Σαβίνο, ποὺ ζητᾶτε».
Καὶ αὐτοὶ ἔδωσαν σὲ αὐτὸν δυὸ νομίσματα. Καὶ ἀφοῦ τὸν ἀκολούθησαν ἔφθασαν στὸ οἴκημα, συνέλαβαν τὸν Σαβίνο, τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἄρχοντα Ἀρειανό, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὁ Ἅγιος ὁμολόγησε τὸν Χριστό. Τότε τὸν κρέμασαν ἐπὶ ξύλου, τοῦ ἔξυσαν τὶς σάρκες καί, τέλος, τὸν ἔριξαν στὸν ποταμὸ Νεῖλο, ὅπου βρῆκε μαρτυρικὸ θάνατο, τὸ ἔτος 287 μ.Χ.