Σελίδες

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

Τό κοσμικό φρόνημα-Τί εἶναι καί πῶς θά τό νικήσουμε, Α΄ Ἰωάννου, Κεφ. 2, στ. 15-16, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης


Τό κοσμικό φρόνημα-Τί εἶναι καί πῶς θά τό νικήσουμε, Α΄ Ἰωάννου, Κεφ. 2, στ. 15-16, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 21-8-2017 (Σύναξη)
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
http://www.HristosPanagia.gr

«Ἡ καθολικότητα τῆς Φιλοκαλίας - Ἡ πράξη καί ἡ θεωρία», Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης





Σήμερα, συνεχίζοντας τήν εἰσαγωγή σ’ αὐτό τό κορυφαῖο πνευματικό ἔργο τῆς Φιλοκαλίας, θά ποῦμε γιά τήν καθολικότητα τῆς Φιλοκαλίας. Θά ἐξηγήσουμε τί σημαίνει καθολικότητα. Ἡ λέξη καθολικότητα πηγάζει ἀπό τό «καθ' ὅλου», πού σημαίνει τό ὅλον, τό κατά καί ὅλον. Ὅταν λέμε στήν πίστη μας «Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», σημαίνει ὅτι ἡ πίστη μας στήν Ἐκκλησία ἀναφέρεται στό θεανθρώπινο αὐτό σῶμα πού λέγεται Ἐκκλησία, τό ὁποῖο ἔχει τήν καθ' ὅλου ἀλήθεια, τήν σύνολη ἀλήθεια, τήν μόνη ἀλήθεια ἀλλά καί τό πλήρωμα τῆς ἀλήθειας, τήν ὅλη ἀλήθεια. Δέν ὑπάρχουν δηλαδή ἄλλες ἀλήθειες πού, ὅπως λένε κάποιοι, δέν ὑπάρχουν στήν ὀρθοδοξία, στόν χριστιανισμό καί θά τίς βροῦμε λ.χ. στίς ἀνατολικές θρησκεῖες. Ἤ ὅπως λένε οἱ οἰκουμενιστές, ὅτι πρέπει νά πάρουμε ἀπό ὅλους γιά νά ἐμπλουτιστοῦμε. Αὐτό δέν εἶναι σωστό. Ἡ ὅλη ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός, ὁ ὅλος Χριστός, ὑπάρχει μέσα στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὁπότε καί ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι καθολική, ἔχει τό πλήρωμα, τό σύνολο τῆς ἀλήθειας. Αὐτή εἶναι ἡ ἔννοια τῆς καθολικότητας.
Βεβαίως μιά ἄλλη ἔννοια εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὡς προορισμό νά ζυμώσει καί νά ἁπλωθεῖ καί νά κυριαρχήσει σ’ ὅλο τόν κόσμο, σ’ ὅλη τήν οἰκουμένη. Καί μ’ αὐτή τήν ἔννοια εἶναι καθολική.
- Γιατί, ὅμως, ὑπάρχει καθολικότητα καί στή Φιλοκαλία;
Ὄντως ὑπάρχει. Δηλαδή, ἡ Φιλοκαλία εἶναι ἕνα βιβλίο, τό ὁποῖο ἔχει μέσα τήν ἀλήθεια. Ἔχει τήν ἀλήθεια γιά τήν πίστη, τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως καί τήν ἀλήθεια γιά τήν ζωή. Εἶναι ἕνα βιβλίο δηλαδή πού, ἄν τό ἀκολουθήσουμε, τό μελετήσουμε καί τό ἐφαρμόσουμε, μᾶς ὁδηγεῖ στήν πληρότητα τῆς πίστεως καί στήν πληρότητα τῆς ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης καί οἱ δεσμοί του μέ τήν Κέρκυρα

 Του Κωνσταντίνου Θύμη -Θεολόγου-Ιστορικού

Στις 12 Ιουλίου του 1994 έφυγε από την παρούσα ζωή μια μεγάλη πνευματική προσωπικότητα του 20ού αι., ο Γέρων και νυν Άγιος της Εκκλησίας μας Παΐσιος ο Αγιορείτης.
 Ο π. Παΐσιος, όπως τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι, υπήρξε μία αγιοπνευματική προσωπικότητα που πρόσφερε αφειδώλευτα τη χάρη που είχε από τον Θεό σε δεκάδες τόπους και χιλιάδες ανθρώπους. Στις 13 Ιανουαρίου 2015 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, λαμβάνοντας υπόψη την αναγνώριση και τις μαρτυρίες των ανθρώπων της Εκκλησίας, ομόφωνα συναρίθμησε στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας τον Μοναχό Παΐσιο τον Αγιορείτη. Η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Ιουλίου.

Αξίζει, πιστεύουμε, ως ελάχιστη τιμή ενόψει της μνήμης του, στο παρόν άρθρο να αναφερθούν και να αναδειχθούν τρεις ιδιαίτεροι δεσμοί που είχε με τον τόπο μας.

 Α΄) Στις 16 Οκτωβρίου 1924 φθάνει στο νησί μας ακόμη ένα κύμα προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Αυτή τη φορά ήταν από τα Φάρασα της Καππαδοκίας. Στην Κέρκυρα τους εγκατέστησαν προσωρινά στο Παλαιό Φρούριο. Μεταξύ αυτών η οικογένεια του Προδρόμου και της Ευλογίας Εζνεπίδη μαζί με τα παιδιά της. Τελευταίο παιδί τους, περίπου τεσσάρων μηνών, ήταν ο μικρός Αρσένιος, ο μετέπειτα π. Παΐσιος.

17 Ἰουλίου 1958. Ἕνα μεγάλο θαῦμα τῆς Ἁγίας Μαρίνας. Μᾶς τό ἀναφέρει ὁ μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος

Όταν ό κ. Παναγόπουλος έπρόκειτο νά βγάλει τό φυλλάδιο Αγία Μαρίνα, μελέτησε τόν βίο της Αγίας. Έκ τής μελέτης αυτής, του ήρθαν λογισμοί ότι ή άγια Μαρίνα δέν ήτο 15 ετών, όπως γράφουν τά συναξάρια, αλλά μάλλον θα πρεπε νά ήταν. Σκέφτηκε όμως καλύτερα ήταν νά παρακάμψη αυτόν τόν σκόπελο, δηλαδή νά γράψη τμηματικώς τόν βίο, χωρίς ν’ άναφέρη ήλικία. Ενώ λοιπόν έπί ένα μήνα έσκέπτετο τό περί του πρακτέου, συνέβη τό εξής: Τήν εποχή εκείνη ό Παναγόπουλος εργαζόταν ως ταμίας στό ιπποδρόμιο. Κάθε Σάββατο πού πληρωνόταν, έρχονταν κάτι φτωχές γυναικούλες καί τούς έβαζε χρήματα μέσα σέ φάκελλο καί τούς τά έδινε. Μία άπό τις γυναίκες αυτές, όνόματι Δέσποινα ήμέρα μεσημέρι, ενώ έπλενε τά ρούχα της στό φτωχικό της, στό πλυσταριό, βλέπει νά έρχεται ένα κοριτσάκι μέ μπλέ ποδιά καί κοτσίδες καί νά τής λέγη:

«Καλή ήμέρα κυρία Δέσποινα, τί κάνεις;».
«Νά παιδί μου, παιδεύομαι εδώ μέ τό πλύσιμο.
Αλλά ποιανού παιδί είσαι εσύ; Δέν σέ γνωρίζω».
«Πώς, μέ γνωρίζεις», άπαντά ή μικρή «καί έρχεσαι τακτικά εις τό σπίτι μου, πού είναι έδώ κοντά».
 «Μά, παιδί μου, πρώτη φορά είναι πού σε βλέπω».
«Πώς, μέ ξέρεις, εγώ είμαι ή Μαρίνα. Μή φοβάσαι, ό Θεός θά σέ βοηθήση καί είμαι 15 ετών».
Μόλις είπε αυτό ή μικρή έξηφανίσθη. Όταν πήγε τό Σάββατο νά πάρη τά χρήματα από τόν Παναγόπουλο, τοϋ λέγει: «Κυρ-Δημητρό μου συνέβη αύτό καί αύτό», καί τού διηγήθη τι τής συνέβη. Τότε ό Παναγόπουλος τής είπε:

Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος: Ἡ Ὄγδοη Η' Οἰκουμενική Σύνοδος



Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος
Κυριακή 20 Αὐγούστου
Ἡ Ὄγδοη (Η') Οἰκουμενική Σύνοδος

Ὁ 8ος αἰώνας μ.Χ., ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἦταν ἕνας δύσκολος αἰώνας ἀπό πλευρᾶς τῆς Πολιτείας καί τῆς Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἑνός μέν γιατί ἀρχίζει νά ἀποχωρίζεται τό δυτικό τμῆμα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τό ἀνατολικό τμῆμα της, ἀφ’ ἑτέρου δέ γιατί φαίνεται καθαρά ἡ ἀλλοίωση τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ.

Αὐτό φάνηκε στήν Ὄγδοη (Η) Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία συνῆλθε τό 879-880 μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη ἐπί τοῦ Αὐτοκράτορος Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος. Πρόεδρος τῆς Συνόδου ἦταν ὁ Μέγας Φώτιος καί ἦταν παρόντες καί οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ ὀρθοδόξου Πάπα τῆς Ρώμης Ἰωάννη τοῦ Η΄(ὀγδόου).

Ἡ Σύνοδος αὐτή εἶναι πολύ σημαντική, εἶναι ἡ τελευταία Σύνοδος μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί Ὀρθοδόξου Δυτικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή μεταξύ Νέας Ρώμης καί Παλαιᾶς Ρώμης, γιατί μετά διαδοχικά ἀπομακρύνθηκαν οἱ δυτικοί Χριστιανοί ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἁγίου Νεκταρίου Διδαχές μέρος δ΄ «Πειρασμοί»


Οἱ πειρασμοί παραχωροῦνται γιά νά φανερωθοῦν τά κρυμμένα πάθη, νά καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νά θεραπευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καί αὐτοί δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους.
Γι᾿ αὐτό ἄφησε μέ ἐμπιστοσύνη τόν ἑαυτό σου στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ζήτησε τή βοήθειά Του, ὥστε νά σέ δυναμώσει στόν ἀγώνα σου. Ἡ ἐλπίδα στό Θεό δέν ὁδηγεῖ ποτέ στήν ἀπελπισία. Οἱ πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ὁ Θεός ξέρει τήν ἀντοχή τοῦ καθενός μας καί παραχωρεῖ τούς πειρασμούς κατά τό μέτρο τῶν δυνάμεών μας. Νά φροντίζουμε ὅμως κι ἐμεῖς νά εἴμαστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί, γιά νά μή βάλουμε μόνοι μας τόν ἑαυτό μας σέ πειρασμό.
Ἐμπιστευθεῖτε στό Θεό τόν Ἀγαθό, τόν Ἰσχυρό, τόν Ζῶντα, καί Αὐτός θά σᾶς ὁδηγήσει στήν ἀνάπαυση. Μετά τίς δοκιμασίες ἀκολουθεῖ ἡ πνευματική χαρά. Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ ὅσους ὑπομένουν τίς δοκιμασίες καί τίς θλίψεις γιά τή δική Του ἀγάπη. Μή λιποψυχεῖτε λοιπόν καί μή δειλιάζετε.

Στοχαζόμενος συχνά γιά πολλά παρόμοια γεγονότα στή ζωή τῶν ἀνθρώπων, κατέληξα στό συμπέρασμα ὅτι ὅλοι μας.....

Στοχαζόμενος συχνά για πολλά παρόμοια γεγονότα στη ζωή των ανθρώπων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλοι μας οφείλουμε να συλλογιζόμαστε ότι το πρόσωπο εκείνο που συναντούμε πέρασε προηγουμένως από δοκιμασίες, καλές ή κακές, αλλά πάντως όχι όμοιες με τις δικές μας.

Βιαστεῖτε παιδάκια μου....

 http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/07/blog-post_818.html