Σελίδες

Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2018

THE UNION OF HEART AND NOUS Source: From the translated book “My Elder: Joseph the Hsrtc -_T and Cave-dweller, ” pp. 558-562, St. Anthony’s Greek Monastery, Florence, AZ.

One year before the repose of Elder Joseph, while I was saying the prayer in sync with my breathing during vigil, something amazing happened. A state of prayer came to me that I cannot find words to describe. Suddenly, my nous entered my heart, and my nous, my heart, and the prayer became one! I could not tell where I was. All I can say is that the prayer was being said within my heart, and I felt sublime sweetness and an indescribable bliss. I do not know how long this lasted. When I regained my senses, I felt an inexpressible tranquility and sweetness, and I had many tears.
Afterwards, I went to Geronda and said:
“Something has happened to me, Geronda.”
“What happened to you?”
“While I was praying, suddenly my nous became enclosed within my heart. I became unaware if there was anything else in the world.” And I described that state of grace to him. Then Geronda said to me:
“From this state of prayer, the nous will later ascend above. From this point on, the rapture of the nous begins. During and after this state, the nous leaves and goes to theoria. When I first experienced this state, I went and stayed in a cell so small that I could barely fit inside. It was so small that I nearly asphyxiated. I stayed in it for a year. Make sure that you hold on to what you felt and experienced; do not lose it!” Another time when I told Geronda what I was experienc¬ing, he ecstatically exclaimed:
“Oh, blessed obedience! Obedience—you are truly sovereign [among virtues]. My child, in order to taste these heavenly blessings, Gero-Arsenios and I shed much blood in ascesis. But you disciples, merely through diligent obedience, are enjoying the same grace we had. Hold on to obedience with all your soul; there is no path easier and higher than this."

Ἡ φανέρωση καί ἡ διανομή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, 1ο Μέρος, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, 'Αρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ φανέρωση καί ἡ διανομή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, 1ο Μέρος, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 23-06-2013 (Σύναξη στό ἀρχονταρίκι), http://hristospanagia3.blogspot.gr/, http://www.hristospanagia.gr/, Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/2017/12/youtube.html

Τό νόημα τῶν θλίψεων (Γέροντας Εὐστράτιος Γκολοβάνσκι)

Οι θλίψεις μοιάζουν με τα πικρά νερά που συνάντησε στη Μερρά ο εβραϊκός λαός, επιστρέφοντας στη γη της επαγγελίας (Εξ. 15:22-25). Και όπως τότε ο Μωυσής, με την πίστη του και με την προσευχή του, έκανε τα νερά της Μερράς γλυκά και πόσιμα, έτσι και τώρα ο αληθινός χριστιανός, με τη θερμή πίστη του και με την εγκάρδια προσευχή του, μπορεί να γλυκάνει τις καθημερινές του πίκρες, τις θλίψεις και τα βάσανα. Είναι, πραγματικά, οι θλίψεις πικρά φάρμακα, φάρμακα όμως που χορηγούνται από τον επουράνιο Γιατρό για τη θεραπεία της ψυχής. Μαλακώνουν τη σκληρή καρδιά, ταπεινώνουν το εγωιστικό φρόνημα, καταστέλλουν τα πάθη και οδηγούν στην αυτογνωσία, στη μετάνοια, στην προσευχή, στην ταπείνωση, στην υπομονή, στην ελπίδα, στην ευχαριστία.
Στο δρόμο μας για την ουράνια πατρίδα αναπόφευκτα θα συναντήσουμε τις θλίψεις. Ας συμφιλιωθούμε μαζί τους. Χωρίς σταυρό δεν ανέβηκε κανείς στον ουρανό. Όταν η κεφαλή τού σώματος της Εκκλησίας, ο Χριστός, φοράει στεφάνι από αγκάθια, πώς θέλουμε εμείς, τα πόδια, να βαδίζουμε σε δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα;
Τι να κάνουμε, όταν μας βρίσκει θλίψη;
Να μη θυμώνουμε, να μην αγανακτούμε, να μη βαρυγγωμούμε. Να θυμόμαστε ότι κάθε θλίψη είναι ένα πικρό αλλά ωφέλιμο φάρμακο της ψυχής, ένα φάρμακο που μας δίνει ο ουράνιος Γιατρός για τη θεραπεία και τη σωτηρία μας. Ας παραδίνουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας στα χέρια Του με εμπιστοσύνη, καρτερικότητα, ηρεμία, γενναιοψυχία και ευγνωμοσύνη, για να στεφανωθούμε και να δοξαστούμε όπως οι μάρτυρες.

Ὁ Ἅγιος Χρῆστος ὁ Κηπουρός, ὁ Νεομάρτυς

 Tμηθείς ο Xρήστος δι’ αγάπην Kυρίου,
Kηπουρός ώφθη της Eδέμ του χωρίου.

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού 

Οι Νεομάρτυρες αποτελούν την ξεχωριστή χορεία των αγίων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό και έδωσαν τη ζωή τους για την σώζουσα ορθόδοξη πίστη, κατά τη διάρκεια των μαύρων χρόνων της τουρκοκρατίας.
Ανάμεσά τους ο άγιος Νεομάρτυς Χρήστος ο Κηπουρός. Δυστυχώς δεν μας έχουν διασωθεί πολλά στοιχεία για τη ζωή του, ως τα σαράντα του χρόνια.
Γεννήθηκε περί το 1707 στη τη Βόρειο Ήπειρο, στα μέρη κοντά στον ποταμό Γενούσο και γι’ αυτό μας είναι γνωστός ως «Αρβανίτης».
Στα σαράντα του χρόνια αποφάσισε να μεταναστεύσει από τη φτωχή πατρίδα του, για την αναζήτηση καλλίτερης ζωής.
Προορισμός του η Κωνσταντινούπολη, η καρδιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου υπήρχαν προϋποθέσεις για να ζήσει ανετότερα.
Αποφάσισε να εργαστεί ως κηπουρός. Κάθε μέρα κατέβαινε στην αγορά και πωλούσε τα προϊόντα του. Κάποια μέρα του χειμώνα του 1748 πήγε να πουλήσει μήλα.
Προθυμοποιήθηκε κάποιος τούρκος μουσουλμάνος να τα αγοράσει, αλλά σε πολλή χαμηλή τιμή.
Όταν ο Χρήστος αρνήθηκε, εκείνος τον έβρισε και οι δύο άνδρες λογομάχησαν. 
Ο χριστιανός κηπουρός έφυγε, χωρίς να του τα πωλήσει. Ο μουσουλμάνος θεώρησε τη συμπεριφορά του «άπιστου» Χριστιανού προσβλητική.
Κυριευμένος από θυμό και υπερηφάνεια αποφάσισε να τον εκδικηθεί. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός πως οι τούρκοι μουσουλμάνοι κατακτητές δεν έβλεπαν τους κατακτημένους Χριστιανούς ως ισότιμους ανθρώπους, αλλά ως κατώτερους ανθρώπους.

Διδαχή τοῦ Γέροντος Βαρλαάμ στόν Ἰωάσαφ: Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.


Διδαχή του Γέροντος Βαρλαάμ στον Ιωάσαφ: σε κάποια πόλη οι πολίτες είχαν έθιμο να επιλέγουν για Βασιλιά τους έναν άγνωστο που δεν ήξερε τους Νόμους και τα έθιμά τους. Αφού τον έστεφαν Βασιλιά, τον έντυναν με πανέμορφα ρούχα, τον έτρεφαν αφειδώς και τον περιέβαλαν με κάθε πολυτέλεια! Ωστόσο μόλις περνούσε ένας χρόνος από τη στέψη του τον εκθρόνιζαν, του έπαιρναν πίσω τα ρούχα και όλες τις ανέσεις που του έδωσαν και τον οδηγούσαν τελείως γυμνό σε κάποιο απομακρυσμένο νησί, όπου μπορούσε να πεθάνει από τις κακουχίες και τη δυστυχία. Ύστερα, οι πολίτες αυτής της πόλεως διάλεγαν άλλον ξένο για Βασιλιά τους, μόνο για ένα χρόνο πάλι, κατόπιν διάλεγαν έναν τρίτο ξένο, ύστερα έναν τέταρτο, πέμπτο, έκτο κ.ο.κ.

Κάποτε συνέβη να επιλέξουν έναν πολύ σοφό και προσεκτικό άνθρωπο για Βασιλιά τους. Αυτός πληροφορήθηκε από τους υπηρέτες του το τι είχε συμβεί στους προηγούμενους Βασιλείς , μετά την ετήσια θητεία τους. Έτσι λοιπόν, στη διάρκεια της δικής του θητείας συγκέντρωνε επιμελώς προμήθειες τροφίμων και αγαθών και τα έστελνε καθημερινά σ’ εκείνο το νησί. Όταν συμπληρώθηκε ο χρόνος του και ήρθαν και του πήραν όλα όσα είχε, αγαθά και ρούχα, οδηγώντας ον ύστερα στο νησί της εξορίας, εκείνος βρέθηκε με τεράστια αποθέματα φαγητών, πολύτιμων λίθων, ασημιού και χρυσού, κι έτσι συνέχισε να ζει εκεί ακόμη καλύτερα απ’ ό,τι είχε ζήσει στην πόλη!

Ἀπό τό Συναξάρι – Ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ Ἀπόστολος τῆς Ἰαπωνίας

3 Φεβρουαρίου
Ο άγιος Νικόλαος ο Νέος, ο Απόστολος της Ιαπωνίας, γεννήθηκε το 1836 στο χωριό Μπεργιοζόφσκι (επαρχία Σμολένσκ). Ο πατέρας του, Ιωάννης Καζάτκιν που ήταν διάκονος, καθώς και η μητέρα του που είχε πεθάνει, όταν αυτός ήταν πέντε χρονών, ήσαν αμφότεροι άνθρωποι μεγάλης ευλάβειας. Ο νεαρός γιος τους προσέβλεπε στην στρατιωτική σταδιοδρομία, αλλά κατά τις γυμνασιακές σπουδές του προσανατολίσθηκε οριστικά προς τις μακρυνές ιεραποστολές που η Ρωσσική Εκκλησία αναλάμβανε την εποχή εκείνη. Σκέφτηκε κατ’ αρχήν την Κίνα, αλλά τελικά αποφάσισε να επιλέξει την Ιαπωνία, μετά την ανάγνωση ενός έργου για την κλειστή και μυστηριώδη εκείνη χώρα.
Στα 1860, ενώ φοιτούσε στο τέταρτο έτος της Θεολογικής Ακαδημίας τής Αγίας Πετρούπολης, μία εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου που καλούσε έναν εθελοντή για να αναλάβει εφημέριος στο ρωσσικό προξενείο στο Χακοντάτε, στάθηκε γι’ αυτόν το θεόσταλτο σημείο για την έναρξη της αποστολής του. Τελειώνοντας τις σπουδές του, εκάρη μοναχός παίρνοντας το όνομα Νικόλαος, χειροτονήθηκε διάκονος και εν συνεχεία πρεσβύτερος και αναχώρησε ευθύς για την Άπω Ανατολή. Μετά από ταξίδι δέκα μηνών διαμέσου της Σιβηρίας, έφθασε τελικά στο Χακοντάτε της Ιαπωνίας.
Στην χώρα αυτή με ήθη τόσο ξένα προς τον χριστιανισμό και όπου απαγορευόταν επισήμως το χριστιανικό κήρυγμα, οι συνθήκες για την συγκρότηση μιας ορθοδόξου ιεραποστολής ήσαν ελάχιστα ευνοϊκές.

Κυριακή τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ (Ἀπόκρεω)

Συναξάρι Τριωδίου

Μετά από τις δύο παραβολές, του Τελώνου και Φαρισαίου και του Ασώτου, οι θειότατοι Πατέρες όρισαν να μνημονεύουμε την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, μήπως τυχόν κανείς, ακούγοντας σ’ εκείνες τις παραβολές για τη φιλανθρωπία του Θεού, πέσει σε αμέλεια, λέγοντας ότι ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και όταν σταματήσω την αμαρτία, εύκολα θα τα κάνω όλα. Γι’ αυτό όρισαν εδώ αυτή τη φοβερή ημέρα, για να φοβίσουν τους αμελείς με τον θάνατο και με την προσδοκία των βασάνων και να τους επαναφέρουν στην αρετή, ώστε να μην προσβλέπουν μόνο στη φιλανθρωπία του Θεού και ξεθαρρεύουν, αλλά να σκέφτονται και ότι ο Θεός είναι δίκαιος κριτής και αποδίδει στον καθένα κατά τα έργα του.
Και για έναν ακόμη λόγο· επειδή προηγήθηκαν οι ψυχές, έπρεπε να έρθει και ο Κριτής. Και κατά κάποιο τρόπο η παρούσα εορτή τοποθετείται τώρα σαν το τέλος όλων, γιατί και αυτή θα είναι τελευταία απ’ όλα τα ανθρώπινα. Διότι πρέπει να σκεφτούμε ότι την ερχόμενη Κυριακή θα βάλουν την αρχή του κόσμου και την έξωση του Αδάμ από τον Παράδεισο, ενώ η σημερινή είναι το τέλος όλων των δικών μας ενεργειών και πράξεων και του κόσμου αυτού.
Έβαλαν δε τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου κατά την ημέρα της Απόκρεω, υποθέτω, για να καταστείλουν την τρυφή και την πολυφαγία με τον φόβο αυτής της εορτής και για να μας οδηγήσουν στη συμπόνια προς τους πλησίον μας.
Και για άλλο λόγο, επειδή για την απόλαυση (του καρπού) εξοριστήκαμε από την Εδέμ και βρεθήκαμε κάτω από καταδίκη και κατάρα, γι’ αυτό τοποθετήθηκε εδώ η παρούσα εορτή· και διότι πρόκειται κατά την ερχόμενη Κυριακή στο πρόσωπο του Αδάμ να διωχθούμε από την Εδέμ, ώσπου να έρθει ο Χριστός και μας επαναφέρει πάλι στον Παράδεισο.

Γιατί δέν μποροῦσε ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ νά ἐπικρατήσει στή γερουσία τῶν Ἑβραίων προεστώτων; Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς








Γιατί δεν μπορούσε ο λόγος του Χριστού να επικρατήσει στη γερουσία των Εβραίων προεστώτων; Διότι ήταν τόσο γεμάτοι με κακία, ώστε δεν υπήρχε τόπος μέσα τους για τον θείο σπόρο, για τη θεία επαγγελία. Οτιδήποτε φύτρωνε μέσα στις καρδιές τους ήταν ο σπόρος του σατανά, του αντίχριστου. Γι’ αυτό ζητούσαν να σκοτώσουν τον Χριστό. Μέσω του προφητάνακτος ψαλμωδού μιλάει ο Κύριος: Σχολάσατε και γνώτε ότι εγώ ειμί ο Θεός (Ψαλμ. 45:10). Είναι λοιπόν απαραίτητο να κενωθεί κανείς από οτιδήποτε αντιτίθεται στον Θεό, δηλαδή από καθετί εσωτερικό, το οποίο εμποδίζει το φως της γνώσεως του Θεού να κατοικήσει μέσα μας. 



Όταν ο άνθρωπος αδειάσει τον εαυτό του απ’ αυτό, τότε και μόνον τότε μπορεί να καταλάβει ότι ο Θεός είναι Θεός. Όσο η ψυχή του ανθρώπου είναι γεμάτη με σκέψεις χωρίς Θεό, συναισθήματα χωρίς Θεό και επιθυμίες χωρίς Θεό, ο άνθρωπος είναι εντελώς ανίκανος να ακούσει ἤ να δεχθεί τον λόγο του Θεού. Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν Θεό μέσα τους, ενεργούν υποκινούμενοι από μια κολασμένη παρόρμηση να ξεριζώσουν τον Θεό απ’ την ψυχή εκείνου πού Τον έχει. 



Άλλα ζητείτε με αποκτείναι. Γιατί;

Ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ εἶχε γράψει γιά τήν ἀπελπισία τά ἐξῆς: «Ὅπως ὁ Κύριος μεριμνᾶ γιά τή, σωτηρία ἔτσι καί ὁ διάβολος ὁ φονιάς τῶν ἀνθρώπων, προσπαθεῖ νά φέρνει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων σέ ἀπελπισία.



O άγιος Σεραφείμ του  Σάρωφ είχε γράψει για την απελπισία τα έξης: «Όπως ό Κύριος μέριμνα για τη, σωτηρία έτσι και ο διάβολος  ό φονιάς των ανθρώπων, προσπαθεί να φέρνει τις ψυχές των ανθρώπων σε απελπισία. Ό προδότης Ιούδας ήταν ολιγόψυχος και άπειρος στην πνευματική πάλη, γι’ αυτό και ό διάβολος, βλέποντάς τον σε κατάσταση απελπισίας, τον χτύπησε πείθοντάς τον να κρεμαστεί. Ό Πέτρος, ό εκλεκτός λίθος, έπεσε σε μεγάλη αμαρτία, άλλα ως έμπειρος στην πνευματική μάχη δεν απελπίστηκε και δεν έχασε την παρουσία του Πνεύματος. Αντίθετα, έχυσε δάκρυα πικρά, ολόθερμα μέσα από τη, ζέστη, καρδιά του ό διάβολος το είδε κι έγινε καπνός έφυγε απ’ αυτόν σαν  να κάηκε στη φωτιά.

Λέγουν οἱ πατέρες τό ἐξῆς πού μᾶς κάνει ἐντύπωση γιά τήν κόλαση



Λέγουν οἱ Πατέρες τὸ ἑξῆς ποὺ μᾶς κάνει ἐντύπωσιν:
Ὅταν θὰ εὑρεθοῦν οἱ κολασμένοι εἰς τὴν Κόλασιν (μὲ τὰ σώματά τους), θὰ προσπαθοῦν οἱ δαίμονες, διὰ νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὸ πῦρ τῆς Κολάσεως, νὰ εἰσέρχωνται εἰς τὰ σώματα τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων διὰ νὰ ἔχουν μίαν παρηγορίαν!
Ἀντιλαμβάνεσθε τί σημαίνει αὐτό;

π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος Ομιλία εις την Κυριακή της Απόκρεω

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/02/blog-post_97.html?m=1

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 12 Φεβρουαρίου


Ἀκοῦστε τό βίο τῶν Ἁγίων της Ὀρθοδοξίας πού ἑορτάζουν σήμερα 12 Φεβρουαρίου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

12 Φεβρουαρίου Συναξαριστής. Μελετίου Ἀρχιεπισκόπου, Μαρίας Ὁσίας, Εὐγενίου Ὁσίου, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Πρίμας, Ἀμπλία, Δατίβου, Πλωτίνου, Σατορνίνου, Φαβίου, Φήλικος καὶ τῶν σὺν αὐτῶ, Ἰουλιανοῦ καὶ Μοδεστοὺ Μαρτύρων, Σισινίου Ἐπισκόπου Θεοῦ, Ἀντωνίου Ἀρχιεπισκόπου, Ἐγκαίνια Ναοῦ Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς Πούσγην, Προχόρου Ὁσίου, Ἰωάννου Σιναΐτου, Ἀλεξίου Θαυματουργοῦ, Βασιανοῦ τοῦ Οὔγκλιχ, Χρήστου τοῦ Κηπουροῦ, Μελετίου Ἐπισκόπου, Ἀλεξίου Ἐπισκόπου, Μητροφάνους Ἱερομάρτυρος, Σύναξη Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ἰβηριτίσσης.

Ὁ Ἅγιος Μελέτιος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας τῆς Μεγάλης

Ὁ Ἅγιος Μελέτιος γεννήθηκε περὶ τὸ 310 μ.Χ. στὴ Μελιτηνὴ τῆς Μικρᾶς Ἀρμενίας. Ἡ μαρτυρία περὶ τῆς πρώτης ἐμφανίσεώς του στὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας, λίγο μετὰ τὸ ἔτος 357 μ.Χ., τὸν καταδεικνύει ὡς ἀντίπαλο τῶν αἱρετικῶν Ὁμοιουσιανῶν καὶ ὀπαδὸ τοῦ Ἐπισκόπου Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης Ἀκακίου, ὁ ὁποῖος διὰ Συνόδου, τὸ ἔτος 358 μ.Χ., ἐκλέγει τὸν Ἅγιο Μελέτιο ὡς Ἐπίσκοπο Σεβαστείας.
Λόγω ὅμως τῆς σφοδρῆς ἀντιδράσεως τῶν ὀπαδῶν τοῦ προηγούμενου Ἐπισκόπου Σεβαστείας Εὐσταθίου, παραιτεῖται καὶ μεταβαίνει στὴ Βέροια τῆς Συρίας. Τὸ ἔτος 360 μ.Χ. ἐκλέγεται Πατριάρχης Ἀντιοχείας, μετατεθέντος τοῦ Πατριάρχου Εὐδοξίου στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Ὅταν ὁ Ἅγιος ἔφθασε στὴν Ἀντιόχεια, ὅλοι οἱ πιστοὶ βγῆκαν στοὺς δρόμους, γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν καὶ νὰ λάβουν τὴν εὐλογία του. Στὴ νέα ὅμως ἕδρα ὁ Ἅγιος Μελέτιος παρέμεινε ἕνα μόνο μῆνα, ἀφοῦ οἱ αἱρετικοὶ Ἀρειανοὶ ἔπεισαν τὸν αὐτοκράτορα Κωνστάντιο (337-361 μ.Χ.) νὰ τὸν ἐξορίσει στὴν Ἀρμενία καὶ νὰ ἐκλέξει στὴν θέση του τὸν παλαιὸ συνεργάτη τοῦ Ἀρείου, Εὐζώιο. Τὰ ὀρθόδοξα φρονήματα τοῦ Ἁγίου, ὡς καὶ ἡ ἐξορία του καὶ ἡ ἀντικατάστασή του, συνετέλεσαν στὴ δημιουργία μεγάλης παρατάξεως ὀπαδῶν του, ποὺ ὀνομάσθηκαν «Μελετιανοί».

12 Φεβρουαρίου. Δευτέρα τῆς τυρινῆς. Μελετίου Ἀντιοχείας. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Δευτ. τῆς Τυροφάγου. (Γ΄ Ἰωάν. 1-15).
Γ Ιω. 1,1            Ὁ πρεσβύτερος Γαΐῳ τῷ ἀγαπητῷ, ὃν ἐγὼ ἀγαπῶ ἐν ἀληθείᾳ.
Γ Ιω. 1,1                     Εγώ, ο μεγαλύτερος κατά την ηλικίαν και κατά το αξίωμα, το οποίον μου έχει δώσει ο Θεός, προς τον αγαπητόν Γαϊον, τον οποίον εγώ αγαπώ με την αγνήν και άδολον αγάπην του Χριστού.