Σελίδες

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΨΑΛΜΩΝ, 76 Ψαλμός, Εἰσαγωγή, στίχος 2, Φωνή μου πρός Κύριον ἐκέκραξα, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΨΑΛΜΩΝ, 76 Ψαλμός, Εἰσαγωγή, στίχος 2, Φωνή μου πρός Κύριον ἐκέκραξα, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 17-11-2017 (Κήρυγμα) Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://www.HristosPanagia.gr, http://hristospanagia3.blogspot.gr/,h..., Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σε mp3: http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Βενεδίκτου Ἱερομονάχου Ἁγιορείτου - ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥΣ

 ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

"... Ούτε ακάθαρτος καθρέπτης μπορεί να δεχθή τις αντανακλάσεις των εικόνων, ούτε ψοχή που είναι κατειλημμένη από τις βιοτικές φροντίδες και σκοτισμένη από τα πάθη τον σαρκικού φρονήματος, μπορεί να υποδεχθή τις έλλάμψεις του Άγιου Πνεύματος".
(Μ. Βασιλείου, επιστολή 210, Προς τους λογιωτάτους της Νεοκαισαρείας, ΕΠΕ 3,188)
Γενικά
Ό αιώνας μας θεωρείται ως αιώνας πού ή τεχνολογία έχει φθάσει σε πολύ μεγάλα ύψη. Παρόλα αυτά όμως ο άνθρωπος, ο εσωτερικός κυρίως άνθρωπος, δεν έχει ειρήνη. Κυριαρχείται από το άγχος. Ψάχνει για την ειρήνη και αυτά πού βρίσκει είναι υποκατάστατα της ειρήνης. 
Ή ψυχιατρική κατέχει την πρώτη θέση λόγω της ανασφάλειας πού αισθάνεται ο σύγχρονος άνθρωπος, ο άνθρωπος του άγχους και των νευρώσεων.
Αποτέλεσμα της ανασφάλειας αυτής είναι ή φιλαυτία και ο εγωκεντρισμός του ανθρώπου σε υπερβολικό βαθμό. Είναι πάθη τα όποια αποκόπτουν τον άνθρωπο από τον Θεό,
Στην σημερινή αυτή κατάσταση - αποτέλεσμα της μεγάλης προόδου της τεχνολογίας - ο λόγος των αγίων Πατέρων για τα πάθη και τη θεραπεία τους είναι ιδιαίτερα επίκαιρος.
Ή διδασκαλία των Πατέρων για τα πάθη και την θεραπεία τους, δεν είναι προϊόν επιστημονικής και ψυχολογικής γνώσεως. Είναι καρπός μιας βαθειάς πνευματικής εμπειρίας πού αποκτήθηκε υστέρα από σκληρούς αγώνες και δοκιμασίες πολλών ετών. Σημειώνει σχετικά ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος: "Αξιωθείς μεγάλων αντιλήψεων έκομισάμην έαυτώ πείραν εκ των μακρών χρόνων... Τούτων απάντων εν πείρα γέγονα".
Οι Πατέρες δεν γράφουν εγχειρίδιο ηθικής. Δείχνουν τον δρόμο και τον τρόπο για να οδηγηθεί ο άνθρωπος με την κάθαρση από τα πάθη, στην απάθεια και την θέωσι.
Ή αιχμαλωσία του συγχρόνου άνθρωπου στα αισθητά πράγματα και ή ύποδούλωσίς του στα πάθη κλείνουν τον δρόμο για την κοινωνία με τον Θεό.
Ό άνθρωπος, τονίζουν οι Πατέρες, πρέπει να προχώρηση στην κατά Θεόν ελευθερία. Αυτό γίνεται με την μεταστροφή των παθών σε αγαπητική διάθεση για τον Θεό, ώστε έτσι να μπόρεση να οικειοποιηθεί την σωτηρία και να οδηγηθεί στην θέωση.
 
Ορισμός και προέλευσης των παθών
 
Πάθος είναι ή επανάληψης και σταθεροποίησης μιας ηθικής ασθένειας, μιας αμαρτίας1 π.χ της πλεονεξίας, της μέθης, της ακολασίας.

Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ


ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ
Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

«ΖΗΤΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΝ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» 
 
Ὁ Θεὸς ἀγαπάει τὸ πλάσμα Του, τὴν εἰκόνα Του, καὶ τὸ φροντίζει γι᾿ αὐτὰ ποὺ τοῦ χρειάζονται. Μὰ καὶ ἂν ὁ Θεὸς δὲν δώση αὐτὰ τὰ ἐπίγεια, τὰ ὑλικὰ πράγματα, δὲν θὰ στενοχωρηθῆ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζῆ πνευματικά. Ἂν ζητᾶμε πρῶτα τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη μέριμνά μας, ὅλα τὰ ἄλλα θὰ μᾶς δοθοῦν. Θὰ ἀφήση ὁ Θεὸς τὸ πλάσμα Του; Τὸ μάννα ποὺ ἔρριχνε ὁ Θεὸς καθημερινὰ στοὺς Ἰσραηλίτες στὴν ἔρημο, ἂν τὸ κρατοῦσαν γιὰ τὴν ἄλλη μέρα, σάπιζε (1). Ἔτσι τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός, γιὰ νὰ ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὴν θεία πρόνοια.

Ἀκόμη τὸ «ζητεῖτε πρῶτον τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (2) δὲν τὸ ἔχουμε καταλάβει. Ἢ πιστεύουμε ἢ δὲν πιστεύουμε. Ὅταν πῆγα νὰ μείνω στὸ Σινᾶ, δὲν εἶχα τίποτε. Δὲν σκέφθηκα ὅμως καθόλου τί θὰ γίνω στὴν ἔρημο μέσα σὲ ἄγνωστους ἀνθρώπους, τί θὰ φάω, πῶς θὰ ζήσω. Τὸ ἀσκητήριο τῆς Ἁγίας Ἐπιστήμης, ὅπου θὰ ἔμενα, ἦταν χρόνια ἐγκαταλελειμμένο, ἀκατοίκητο. Ἐπειδὴ δὲν ἤθελα νὰ ἐπιβαρύνω τὸ μοναστήρι, δὲν ζήτησα τίποτε. Μοῦ ἔφεραν λίγο ψωμὶ ἀπὸ τὸ μοναστήρι καὶ τὸ γύρισα πίσω. Γιατί νὰ ἀνησυχήσω, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»; Τὸ νερὸ καὶ αὐτὸ ἦταν ἐλάχιστο. Οὔτε ἐργόχειρο ἤξερα, γιὰ νὰ πῆς πὼς θὰ δούλευα καὶ θὰ ἔβγαζα τὸ ψωμί μου. Τὸ μόνο ἐργαλεῖο ποὺ εἶχα ἦταν ἕνα ψαλίδι. Τὸ χώρισα στὰ δύο, τὸ ἀκόνισα σὲ μιὰ πέτρα, πῆρα καὶ ἕνα ξύλο καὶ ἄρχισα νὰ φτιάχνω ξυλόγλυπτα εἰκονάκια. Δούλευα καὶ ἔλεγα καὶ τὴν εὐχή. Γρήγορα ἐξασκήθηκα.Ἔφτιαχνα συνέχεια τὸ ἴδιο σχέδιο, καὶ τὴν δουλειὰ ποὺ θὰ ἔκανα σὲ πέντε μέρες, τὴν ἔκανα σὲ ἕντεκα ὧρες, καὶ ὄχι μόνο δὲν στερήθηκα, ἀλλὰ βοηθοῦσα καὶ τὰ Βεδουϊνάκια.

Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀθηναῖος: «Βουνό δέν εἶπα νά μετατοπισθής! Στάσου στόν τόπο σου!»

 Εννενήντα πέντε χρόνια δεν είδα άνθρωπο, μήτε αγρίμι, μήτε πουλί, μήτε ψωμί έφαγα, μήτε ντύθηκα με ρούχο. Τριάντα χρόνια έζησα με πολλή στενοχώρια, με πείνα και με δίψα και με παγίδες του διαβόλου. 

Έφαγα, τέκνον μου, χώμα από την πολλήν την πείνα, και από την πολλή την δίψα ήπια νερό της θάλασσας. Είκοσι χρόνια ήμουνα γυμνός, ως ο Αδάμ. Τα δαιμόνια με σέρνανε να με ρίξουνε στη θάλασσα και φωνάζανε: «Φεύγα από τον τόπο μας καλόγερε. 
Από την αρχή του κόσμου δεν ήρθε άνθρωπος σε τούτο το μέρος και συ πως αποκότησες και ήρθες;». Και εγώ καρτέρησα είκοσι χρόνια πεινασμένος και γυμνός. Και η ευσπλαχνία του Κυρίου έκανε κι αλλάξανε τα φυσικά του κορμιού και φυτρώσανε τρίχες σ’ όλο το κορμί μου. Κι’ ένας άγγελος μού έφερνε να φάγω, κι’ έβλεπα τους Αγγέλους να κατεβαίνουνε κοντά μου, και θωρούσα την Βασιλείαν των Ουρανών και τα Μοναστήρια, που κάθονται οι ψυχές των Αγίων.
 
Κι’ εκεί που μιλούσε ο Άγιος Μάρκος πέρασε η νύχτα και γλυκοχάραξε η μέρα. Κι ο Αββάς Σεραπίονας είδε τότε το κορμί τ’ Αγίου Μάρκου σκεπασμένο από τρίχες πυκνές, σα νάτανε θηρίο, και τον έπιασε φόβος και τρόμαξε, γιατί δεν είχε όψι ανθρώπινη, και δεν ξεχώριζε πως ήτανε άνθρωπος, πάρεξ μονάχα από την ομιλία που έβγαζε από το στόμα του. Κι’ ο Άγιος Μάρκος είπε:
 
«Μη φοβάσαι τέκνον μου από την όψι ετούτου του κορμιού, γιατί είναι πρόσκαιρο. Πλην πες μου, στέκεται ο κόσμος κι ανθίζει κατά την αρχαία συνήθεια;». Κι’ ο Αββάς Σεραπίονας τ’ αποκρίθηκε:

Οἱ ἐπιστήμονες κατέληξαν ὅτι οἱ διαφορὲς μεταξὺ τῶν φύλων ἔχουν βιολογικὴ προέλευση. Δηλαδὴ, προτοῦ γεννηθεῖ κανεὶς εἶναι ἢ ἀγόρι ἢ κορίτσι καὶ αὐτὸ δὲν ὑπόκειται σὲ ἀλλαγές.

 Ἀποκλειστικὴ μετάφραση Ρωμαίικο Ὁδοιπορικὸ


Τὰ ἀγόρια παίζουν μὲ φορτηγά, τὰ κορίτσια παίζουν μὲ κοῦκλες! 
 Ἡ ἐλεύθερη αὐτοδιαχειριζόμενη ἐπιλογὴ τοῦ παιδιοῦ γιὰ τὸ εἶδος τοῦ παιχνιδιοῦ του, ὑποδηλώνει τὴν ἔμφυτη ψυχολογία του.
 
Σύμφωνα μὲ μία νέα μελέτη, οἱ διαφορὲς μεταξὺ ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν εἶναι βιολογικὲς καὶ δὲν εἶναι ρευστές, ὅπως ὑποστηρίζει ἡ θεωρία τῶν διεμφυλικῶν. 

Ἔρευνες ποὺ ἀποκαλύφθηκαν στὸ Περιοδικὸ Infant and Child Development (Ἀνάπτυξη Βρεφῶν καὶ Παιδιῶν) κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ προτίμηση τοῦ φύλου στὰ παιδιὰ δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς ἀνατροφῆς τοὺς ὅσο εἶναι ἐνδογενὴς στὸ παιδί. Αὐτὰ τὰ εὐρήματα ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ 
τὴν ἐπικρατοῦσα θεωρία τῶν ποικιλοτρόπως σεξουαλικὰ προσανατολισμένων ὅτι τὸ φύλο εἶναι ἐξωτερικὰ κατευθυνόμενο καὶ ρευστό.

Ἔγιναν δεκαέξι μελέτες ἀποτελούμενες ἀπὸ 787 ἀγόρια καὶ 813 κορίτσια. Οἱ ἐρευνητὲς διαπίστωσαν ὅτι... σταθερὰ τὰ ἀγόρια ἔπαιζαν μὲ «ἀγορίστικα» παιχνίδια περισσότερο ἀπὸ τὰ κορίτσια καὶ τὰ κορίτσια ἔπαιζαν μὲ «κοριτσίστικα» παιχνίδια περισσότερο ἀπὸ ὅ, τι τὰ ἀγόρια.
Αὐτὸ τὸ εὔρημα δὲν θὰ ἐκπλήξει τοὺς περισσότερους γονεῖς, ἀλλὰ ἀναιρεῖ τὶς ἐπικρατοῦσες θεωρεῖες τῶν διεμφυλικῶν ποὺ λένε ὅτι ἡ διαφορὰ στὸ σεξουαλικὸ προσανατολισμὸ εἶναι ἁπλῶς ἕνα "κοινωνικὸ κατασκεύασμα".

Τό μακάριο κυνήγι τῆς Ἁγιότητας: Γέρων Ἐφραίμ Κατουνακιώτης

Μοναχός Αρσένιος Σκήτη Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους

Είναι αλήθεια, πως για να αποκτήσει ο άνθρωπος κάτι πολύ μεγάλο, πρέπει να το θέλει πάρα πολύ. Πρέπει να το θέλει «εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της διανοίας». Και ποιό άραγε είναι το πολύ μεγάλο για τον άνθρωπο; 
Αναμφιβόλως είναι η Αγιότητα. Πάρα πολλοί Χριστιανοί Ορθόδοξοι επιθυμήσανε την Αγιότητα και κυρίως οι μοναχοί. Άλλωστε, γι’ αυτό έγιναν μοναχοί, για να επιδιώξουν με περισσότερη δύναμη την απόκτηση της Αγιότητος. Όμως, επειδή όπως προείπαμε, για να αποκτηθεί η Αγιότητα χρειάζεται τεράστια θέληση, ώστε να την αγαπήσει ο αγωνιστής, δυστυχώς στάθηκε για πολλούς αγωνιστές δυσεύρετη και άγνωστη. Και συνέβη αυτό το ανεπιθύμητο γεγονός, επειδή η θέλησή τους δεν επικεντρώθηκε αποκλειστικά στο κυνήγι της Αγιότητος, αλλά διασκορπίστηκε δυστυχώς σε πολλά μάταια πράγματα, που ενδεχομένως να εμπόδιζαν αυτόν τον μακάριο στόχο.
 
Ο φτωχός εγώ, που ομολογώ πως βρίσκομαι σ’ αυτήν την ελεεινή κατάσταση, θα τολμήσω να ασχοληθώ με έναν μακαριστό ιερομόναχο, που κατάφερε κι έστρεψε όλη την θέληση της ψυχής και της καρδίας του, στο μακάριο κυνήγι της Αγιότητος. Και δεν είναι ο Θεός μας άδικος, να μην χάριζε την Αγιότητα στον λεγόμενο ιερομόναχο, αφού είδε πως δεν κράτησε καθόλου μερίδιο από την θέλησή του για χάρη του εαυτού του, αλλά την έκανε θυσία στον Άγιο Τριαδικό Θεό. Φυσικά, αυτός ο ιερομόναχος που κατάφερε αυτό το μεγαλειώδες ανδραγάθημα, είναι ο μακαριστός Άγιος Γέρων, παπά-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης.

«- Πάτερ, ὅταν ὁ Πνευματικός σοῦ λέει κάτι καί πρέπει νά κάνεις ὑπακοή καί ὁ σύζυγός σου λέει ἄλλα, τί γίνεται τότε;»

 π. Σάββας Αγιορείτης

Ἀπ. : Ἐκεῖ εἶναι ἀπαραίτητη ἡ βοήθεια τοῦ Πνευματικοῦ γιά νά ἔρθει ἰσορροπία, νά βρεῖς μιά ἄκρη. Ἐκεῖνο πού μπορεῖ νά κάνει κανείς, γενικά μιλώντας, εἶναι νά κερδίσεις τόν σύζυγο μέ ὅλα τά ἄλλα. 
Δηλαδή νά τοῦ δίνεις ὅλα αὐτά πού εἶναι νόμιμα καί τόν ἀναπαύουν, τό καλό φαγητό, τά ροῦχα του κλπ, νά τοῦ δείξεις τήν ἀγάπη σου πλήρως καί τελείως καί νά κάνεις πολύ ὑπομονή. 
 
Νά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Ἦταν μία γυναίκα, ἡ ὁποία εἶχε ἕναν σύζυγο πού δέν τῆς ἔδινε καθόλου χρήματα, τήν ἔβριζε, κάποτε τήν χτύπησε κιόλας, τῆς ἔσπασε καί τό χέρι. Αὐτή εἶχε τά παιδιά της, τά ὁποῖα περιποιόταν ἀγόγγυστα, κάλυπτε καί τόν σύζυγο στά παιδιά, εἶχε καί τήν πεθερά στό σπίτι καί ὅταν τῆς ἔσπασε τό χέρι, δέν εἶπε «μοῦ τό ἔσπασε ὁ γιός σου», ἀλλά κάπου σκόνταψα καί τό ἔσπασα. 
Πήγαιναν στήν Ἐκκλησία καί δέν εἶχε νά ρίξει στόν δίσκο καί ἐνῶ τήν πρόσβαλλε ἡ πεθερά της καί πάλι δέν ἔλεγε ὅτι δέν μοῦ δίνει λεφτά ὁ γιός σου, ἔλεγε «δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ Χριστός ἀπό τήν δική μου δραχμή». Τόν κάλυπτε δηλαδή κι ἄς τῆς ἔκανε ὅλα αὐτά. 

'..Οἱ Χριστιανοί, ὅπου πιστεύουν εἰς τόν Χριστόν, σημειώνουν τόν ἑαυτόν τους μέ τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ὄχι ἁπλῶς......

 ''..Οἱ Χριστιανοί, ὁποῦ πιστεύουν εἰς τόν Χριστόν, σημειώνουν τόν ἑαυτόν τους μέ τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ὀχι ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχε, καί μέ καταφρόνησιν, ἀλλά μέ κάθε προσοχήν, καί σύνεσιν, καί φόβον, καί τρόμον, καί μέ κάθε εὐλάβειαν. Ὅτι ὁ τύπος τοῦ Σταυροῦ φανερώνει τήν καταλλαγήν, καί φιλίαν ὁποῦ κάμνει κάθε ἄνθρωπος μέ τόν Θεόν.

Ἡ δουλειά μας εἶναι νά σπείρουμε, ἀλλά...

Ἡ δουλειά μας εἶναι νά σπείρουμε, ἀλλά ὁ Θεός θά δώσει, καί θά ὑπάρξουν καρποί κάποια μέρα."  Ὁ Μοναχός Μωΰσῆς τῆς Ὄπτινα

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/03/blog-post_528.html?m=1

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 14 Μαρτίου


Ἀκοῦστε τὸ βίο τῶν Ἁγίων της Ὀρθοδοξίας ποὺ ἑορτάζουν σήμερα 14 Μαρτίου


Γιὰ νὰ κατεβάσετε καὶ νὰ ἀποθηκεύσετε τὴν ὁμιλία σὲ mp3 πατῆστε  ΕΔΩ (δεξὶ κλὶκ ἀποθήκευση ὡς, ἢ ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς)

14 Μαρτίου Συναξαριστής. Βενεδίκτου Ὁσίου, Βασιλείου καὶ Εὐφρασίου Μαρτύρων, Φλωρεντίου Μάρτυρα, Εὐτυχίου καὶ τῶν σὺν αὐτῶ Μαρτύρων, Εὐσχήμονος Ὁμολογητοῦ, Ἀλεξάνδρου Μάρτυρος, Βονιφατίου Ἐπισκόπου, Πέτρου καὶ Ἀφροδισίου Μαρτύρων, Ροστισλάβου Πρίγκιπα, Θεογνώστου τοῦ Ἕλληνα, Ἰωάννου διὰ Χριστὸν Σαλοῦ, Ἀνδρέου Ὁσίου, Σύναξη Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Θεοδώρου

Ὁ Ὅσιος Βενέδικτος ὁ ἐκ Νουρσίας

Ὁ Ὅσιος Βενέδικτος γεννήθηκε τὸ ἔτος 480 μ.Χ. στὴν ἐπαρχία Νουρσίας τῆς Οὐμβρίας. Οἱ γονεῖς του τὸν ἔστειλαν νὰ σπουδάσει στὴ Ρώμη, ἀλλὰ ἡ χλιδὴ τῆς πρωτεύουσας εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ φουντώσει στὴν ψυχή του ἡ ἐπιθυμία τοῦ μοναχικοῦ βίου.
Ὅταν ἔχασε τοὺς γονεῖς του, ἡ τροφός του ἀνέλαβε τὴν κηδεμονία ἐκείνου καὶ τῆς ἀδελφῆς του Ἁγίας Σχολαστικῆς. Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἐγκατέλειψε τὴν οἰκογένειά του καὶ ἀφιερώθηκε στὸν Θεό.
Ἀρχικὰ ἀσκήτεψε στὸ Ἀφίλε, βορειοανατολικὰ τῆς Ρώμης καὶ κατόπιν σὲ δυσπρόσιτο σπήλαιο τοῦ Σουμπιάκο.
Ἐκεῖ ἔζησε τρία χρόνια αὐστηρῆς ἀσκήσεως καὶ μελέτης. Στὴν συνέχεια κλήθηκε ἡγούμενος τῆς γειτονικῆς μονῆς τοῦ Βικοβάρο, ἀλλὰ οἱ μοναχοὶ γρήγορα ἀντέδρασαν λόγω τῆς αὐστηρῆς ἀσκήσεως, στὴν ὁποία ὑπέβαλε αὐτοὺς ὁ νέος ἡγούμενος καὶ ζήτησαν νὰ τὸν δηλητηριάσουν.
Ὁ Ὅσιος, ἀφοῦ γλύτωσε μὲ θαυματουργικὸ τρόπο, ἐπέστρεψε στὸ ἐρημητήριό του στὸ Σουμπιάκο, ὅπου ἵδρυσε ἐπάνω στοὺς βράχους δώδεκα κοινόβια, τὸ καθένα μὲ δώδεκα μοναχούς, ἐκ τῶν ὁποίων προΐστατο ἕνας ὡς ἡγούμενος. Οἱ μαθητὲς γύρω του ἄρχισαν νὰ πληθαίνουν καὶ μεταξὺ αὐτῶν συγκαταλέγονταν καὶ νέοι εὐγενῶν οἰκογενειῶν.