Σελίδες

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018

Τί παθαίνουν ὅσοι δέν τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ 1.Ἁγίου Νικοδήμου, Χρηστοήθεια.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Τί παθαίνουν ὅσοι δέν τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ 1.Ἁγίου Νικοδήμου, Χρηστοήθεια.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 10-2-2013 (Σύναξη Κυριακῆς) http://HristosPanagia3.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube: http://hristospanagia3.blogspot.gr/2017/12/youtube.html

Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου: «Προσευχή καί ἄσκηση, χωρίς μετάνοια, εἶναι καταστροφικές»

 
 Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀναστασίου, Προη­γου­μέ­νου Ἱ.Μ. Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου

Καλή, εὐλογημένη καί χαριτωμένη χρονιά!
Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ περάσαμε τήν ἁγία καί εὐλογημένη περίοδο τοῦ Δωδεκαημέρου, τήν τόσο πλούσια πνευματικά καί γεμάτη ἀπό τίς οὐράνιες δωρεές τοῦ νεοτεχθέντος Χριστοῦ καί Σωτήρα μας. 
Εἰσήλθαμε σέ μία νέα χρονιά, σέ ἕνα νέο σταθμό τῆς ζωῆς μας καί τῆς πνευματικῆς μας πορείας. Τέτοιοι σταθμοί θά πρέπει νά γίνονται ἀφορμή ἀνατροφοδοσίας, ἀναζωπυρώσεως τοῦ πνευματικοῦ μας ζήλου καί ἐνισχύσεως τῶν πνευματικῶν μας στόχων, τοῦ ἀγώνα μας γιά τήν σωτηρία καί τῆς πορείας μας γιά τήν κληρονομία τῆς Οὐράνιας Βασιλείας.
 
Ἐπιλέξαμε νά ἀναφερθοῦμε ἀπόψε στήν σπουδαιότητα καί τήν ἀναγκαιότητα τῆς μετανοίας, καθώς θεωροῦμε πώς κάποιες ἀπό τίς πτυχές τοῦ συγκεκριμένου θέματος ἀφοροῦν περισσότερο τούς πιστούς ἀνθρώπους, αὐτούς πού βρίσκονται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.
Μετάνοια εἶναι ἡ ἐπιστροφή τοῦ νοός μας ἀπό τήν ἀπιστία, ἀπό τήν ἀποστασία καί ἀπό τήν αἰχμαλωσία μας στήν ἁμαρτία, στήν εἰς Χριστόν πίστη καί στήν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐπιταγῶν. Εἶναι ἡ εἰλικρινής ἔνδακρυς, διηνεκής καρδιακή συντριβή γιά τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ἡ γονυπετής καθ’ ἡμέραν ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους.
Ἀφορμή γιά τό ἀποψινό μας θέμα πήραμε ἀπό ἕναν πνευματικό λόγο ἑνός ἐκλεκτοῦ καί σεβαστοῦ μας φίλου καί βιωματικοῦ Πανεπιστημιακοῦ ὀρθοδόξου θεολόγου, πού σέ μία πνευματική μας συζήτηση, μᾶς εἶπε συγκεκριμένα: «ἡ προσευχή χωρίς μετάνοια εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἄκαρπη καί ἀτελέσφορη, ἀλλά εἶναι καί καταστροφική»!
Πρόκειται πραγματικά γιά βαρύ λόγο, καθώς εὔλογα θά ἀναρωτηθεῖ κανείς: πῶς εἶναι δυνατόν νά εἶναι ποτέ ἡ προσευχή καταστροφική; Καί ὅμως μπορεῖ νά εἶναι. Εἶναι καταστροφική ἡ προσευχή ὅταν εἶναι φαρισαϊκή καί ὄχι τελωνική· γιατί τήν φαρισαϊκή προσευχή τήν ἔχει ἀπορρίψει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας, δεχόμενος καί εἰσακούοντας μόνον τήν τελωνική προσευχή.
Πότε εἶναι, λοπόν, φαρισαϊκή ἡ προσευχή μας; Ὅταν δέν ὑπάρχει ἀναγνώριση καί ἀποδοχή τῶν σφαλμάτων μας καί τῶν ἁμαρτιῶν μας· ὅταν δέν ὑπάρχει μεταβολή τοῦ λανθασμένου καί ἐκκοσμικευμένου τρόπου ζωῆς μας, τοῦ ἐμπαθοῦς λογισμοῦ μας· ὅταν δέν ὑπάρχει μεταβολή τῆς νοσηρῆς καί ἐγωκεντρικῆς νοοτροπίας μας· ὅταν δέν ὑπάρχει, δηλαδή, ἔμπρακτη, ἔμπονη, εἰλικρινής καί διαρκής μετάνοια, τότε εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ προσευχή μας εἶναι φαρισαϊκή.
Τό ἴδιο καταστροφική πνευματικά, ὅπως καί ἡ προσευχή, εἶναι καί ἡ ἄσκησή μας καί ἡ ἐν γένει πνευματική μας ζωή καί ἡ συμμετοχή μας στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅταν εἶναι φαρισαϊκή, ὅταν δηλαδή δέν συνοδεύεται καί δέν διαποτίζεται ἀπό τήν μετάνοια, ἀλλά καλλιεργεῖται αὐτονομημένη, ἀποκομμένη, δηλαδή, ἀπό τήν χάρη, τήν εὐλογία καί τήν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ καί στηριγμένη στίς δικές μας ἀτομικές δυνάμεις καί ἱκανότητες.

Ὁ ἄνθρωπος συχνά κανονίζει χωρίς τόν Θεό


 
Κάποιος εἶχε κάνει μιὰ μονάδα ἰχθυοτροφείου καὶ ὅλη μέρα ἔλεγε «δόξα σοι ὁ Θεός», γιατὶ ἔβλεπε συνέχεια τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Μοῦ ἔλεγε ὅτι τὸ ψαράκι, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ γονιμοποιηθῆ καὶ εἶναι μικρὸ σὰν τὸ κεφαλάκι τῆς καρφίτσας, ἔχει καὶ ἕνα σακκουλάκι μὲ ὑγρό, γιὰ νὰ τρέφεται, μέχρι νὰ μεγαλώση καὶ νὰ μπορῆ νὰ πιάνη κανέναν μικροοργανισμὸ ἀπὸ τὸ νερό. Τοῦ ἔχει δηλαδὴ καὶ τὴν «κομπάνια» (1) του ὁ Θεός! Καὶ ἂν γι' αὐτὰ προνοῆ ὁ Θεός, πόσο μᾶλλον γιὰ τὸν ἄνθρωπο! Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος συχνὰ κανονίζει καὶ ἀποφασίζει γιὰ ὅλα χωρὶς τὸν Θεό. «Θὰ κάνω, λέει, δύο παιδιά». Τὸν Θεὸ δὲν Τὸν βάζει στὸν λογαριασμό. Γι᾿ αὐτὸ καὶ γίνονται τόσα ἀτυχήματα καὶ σκοτώνονται τόσα παιδιά. Ἔχουν οἱ περισσότεροι δυὸ παιδιά, τὸ ἕνα χτυπάει μὲ τὸ αὐτοκίνητο, τὸ ἄλλο ἀρρωσταίνει καὶ πεθαίνει, καὶ δὲν ἔχουν μετὰ κανένα παιδί.
 Ὅταν οἱ γονεῖς, οἱ συνδημιουργοὶ τοῦ Θεοῦ, δυσκολεύωνται, μετὰ ἀπὸ τὶς προσπάθειες ποὺ κάνουν νὰ οἰκονομήσουν τὰ παιδιά τους, πρέπει ταπεινὰ νὰ ζητήσουν καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Μεγάλου Δημιουργοῦ ἁπλώνοντας τὰ χέρια τους πρὸς τὰ πάνω. Τότε χαίρεται καὶ ὁ Θεὸς ποὺ βοηθάει, χαίρεται καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ βοηθιέται. Τὸ διάστημα ποὺ ἤμουν στὴν Μονὴ Στομίου, γνώρισα ἕναν πολύτεκνο οἰκογενειάρχη ποὺ ἦταν ἀγροφύλακας σὲ ἕνα χωριὸ τῆς Ἠπείρου, ἀπόσταση τεσσερισήμισι ὧρες μὲ τὰ πόδια ἀπὸ τὴν Κόνιτσα, ὅπου ἔμενε ἡ οἰκογένειά του. Εἶχε ἐννέα παιδιά. Ἐπειδὴ ὁ δρόμος γιὰ τὸ χωριὸ περνοῦσε ἔξω ἀπὸ τὸ μοναστήρι, ὁ ἀγροφύλακας αὐτὸς ἐρχόταν, καὶ ὅταν πήγαινε στὴν ὑπηρεσία του, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐπέστρεφε.

Τό Μέγα Θαῦμα μέ τό κομμένο χέρι τοῦ Ὁσίου Ἰωάννη τοῦ Δαμασκηνοῦ κατά τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας!

  Ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἔζησε στὰ χρόνια της βασιλείας Λέοντος Γ´ τοῦ Ἰσαύρου (717-741), καθὼς καὶ τοῦ διαδόχου του Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύμου.

Πατρίδα του ἦταν ἡ Δαμασκὸς τῆς Συρίας, ἕδρα τότε τοῦ ἀραβικοῦ χαλιφάτου. Οἱ γονεῖς του, ἐπιφανεῖς Ἑλληνοσύριοι, συγκαταλέγονταν στοὺς ἐλάχιστους χριστιανοὺς τῆς πόλεως. Ὁ πατέρας του Σέργιος ἦτανὑπουργὸς στὴν κυβέρνηση τοῦ χαλίφη, ὑπεύθυνος γιὰ τὶς ὑποθέσεις τῶν χριστιανῶν. Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ὁ ὅσιος ἀκολούθησε τὶς ἐγκύκλιες σπουδὲς κοντὰ στὸν σοφὸ δάσκαλο Κοσμᾶ, αἰχμάλωτο ἕλληνα μοναχὸ ἀπὸ τὴν Ἰταλία. Μὲ τὴν ὀξύνοια καὶ ἐπιμέλειά του ἀπέκτησε σύντομα ἄρτια παιδεία, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὰ συγγράμματά του.
 
Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα του, μπαίνει κι αὐτὸς στὴν ὑπηρεσία τοῦ χαλιφάτου σὰν πρωτοσύμβουλος. Μὲ τὴν κήρυξη τῆς εἰκονομαχίας ἀπὸ τὸν Λέοντα Ἴσαυρο ὁ Ἰωάννης ἀποδύεται μὲ τὴν πέννα του στὸν ἀγώνα ὑπὲρ τῶν Ἱερῶν εἰκόνων. Μὲ τὴ «μαχαίρα τοῦ Πνεύματος» στηλιτεύει τὸ δόγμα τοῦ Λέοντος. Τεκμηριώνει τὶς θέσεις του μὲ θεολογικὲς ἀποδείξεις, Ἱστορικὰ στοιχεῖα καὶ ἁγιολογικὰ παραδείγματα, καὶ ἀποκαλεῖ τοὺς εἰκονομάχους αἱρετικοὺς καὶ ἀντίθεους.
 
Ὁ Λέων θέλησε νὰ τὸν ἐκδικηθεῖ. Πλαστογραφεῖ λοιπὸν μία ἐπιστολὴ τοῦ Ἰωάννη καὶ τὴ στέλνει στὸν χαλίφη τῆς Δαμασκοῦ. Μ᾿ αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ ζητοῦσε τάχα ὁ ὅσιος ἀπὸ τὸν βασιλιὰ νὰ τὸν γλιτώσει ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ χαλίφη.
 
Ὁ ἄρχοντας ὀργισμένος καλεῖ τὸν Ἰωάννη καί, χωρὶς νὰ τοῦ ἐπιτρέψει ν᾿ ἀπολογηθεῖ, διατάζει νὰ τοῦ κόψουν τὸ δεξὶ χέρι. Σὲ λίγο τὸ ἱερὸ ἐκεῖνο χέρι ποὺ στηλίτευε τοὺς εἰκονομάχους κόπηκε, καὶ βαμμένο στὸ αἷμα τοῦ κρεμάστηκε στὴν ἀγορὰ σὲ δημόσια θέα.
 
Τὸ βράδυ ὁ ὅσιος στέλνει μεσίτες καὶ ζητᾶ τὸ χέρι του νὰ τὸ ἐνταφιάσει. Μόλις τὸ φέρνουν, τὸ παίρνει καὶ κατευθύνεται στὸ ἐκκλησάκι ποὺ εἶχε στὸ σπίτι του. Πλησιάζει στὴν εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πέφτει μὲ τὸ πρόσωπο καταγῆς, τοποθετεῖ τὸ κομμένο χέρι στὴ θέση του καὶ παρακαλεῖ καὶ θρηνεῖ καὶ στενάζει:

Ναυπάκτου Ἱερόθεος: Ἀναχωρητές καί κόσμος

Ἀναχωρητές καί κόσμος

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου
Συνέντευξη πού δόθηκε στήν Raluca Tanaseanu καί δημοσιεύθηκε στά ρουμανικά σέ βιβλίο γιά τόν Ρουμάνο Ἀναχωρητή Πρόκλο 
  1. Ἐρώτηση:Σεβασμιώτατε, ἔχετε φροντίσει ἤδη ἀπό τά νεανικά Σας χρόνια νά γνωρίζετε ἀναχωρητές, νά πάρετε ἀπό αὐτούς ἐποικοδομητικό λόγο. Τί σᾶς προσέλκυσε στήν ζωή τῶν ἀναχωρητῶν;

Ἀπάντηση: Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν φρόντισα ἐγώ, ἀλλά φρόντισε ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Κατ’ ἀρχάς, γεννήθηκα μέσα σέ μιά οἰκογένεια πού οἱ γονεῖς μας ζοῦσαν ἀσκητικά. Ὁ πατέρας μου ἤθελε νά γίνη μοναχός στό Ἅγιον Ὄρος, ἀλλά ἀπό ὑπακοή στόν πνευματικό του νυμφεύθηκε μιά εὐλαβέσταστη γυναίκα, τήν μητέρα μου. Ἔτσι, εἶχε σέ ὅλη τήν ζωή του τόν πόθο τοῦ μοναχοῦ καί διάβαζε ἀσκητικά βιβλία. Μεγάλωσα κι ἐγώ διαβάζοντας τήν Κλίμακα τοῦ Ἰωάννου, πού εἶχε ὁ πατέρας μου.

Ἔπειτα, ἀπό μικρός γνώρισα μερικούς κοσμοκαλόγηρους, πού ἀγαποῦσαν πολύ τόν Χριστό μέ ἔργα καί πράξεις. Ἰδιαίτερα ἕναν φίλο τοῦ πατέρα μου, πού ἦταν ἀφιερωμένος στόν Θεό καί ζοῦσε ὡς μοναχός, ἄν καί λαϊκός, εἶχε ξυλουργεῖο καί ὅσα εἰσέπραττε τά ἔδινε ἐλεημοσύνη καί ὁ ἴδιος ζοῦσε μέ προσευχή.
Ἀργότερα, ὡς φοιτητής ἐπισκεπτόμουν τό Ἅγιον Ὄρος, καί μάλιστα τούς ἐρημίτες καί τούς ἀναχωρητές. Μέ προσήλκυσε ἡ τέλεια προσφορά στόν Θεό. Πολύ μέ συγκινεῖ αὐτή ἡ ὁλοκληρωτική ἀφιέρωση στόν Θεό. Ἔβλεπα σέ σκίτσα καί φωτογραφίες ἐρημίτες μοναχούς καί αἰσθανόμουν βαθύτατη συγκίνηση. Ἔβλεπα στήν ζωή τους τόν Ἀδάμ πρό τῆς πτώσεως, τούς Προφῆτες, ὅπως τόν Προφήτη Ἠλία καί τήν ζωή τῶν δικαίων στόν Παράδεισο.
Οἱ ἐρημίτες-ἀναχωρητές αἰσθάνθηκαν σέ ἕναν μικρό ἤ μεγάλο βαθμό τήν ματαιότητα τῶν προσκαίρων, τήν ὡραιότητα τῶν ἄνω καί αἰωνίων, τήν ἔμπνευσή τους, καί κυρίως τήν αἴσθηση ὅτι δέν πρέπει «νά παίζουμε μέ τήν αἰωνιότητα». Τούς ἥλκυε ἡ «μέλλουσα πόλις» καί ὄχι «ἡ μένουσα πόλις» (Ἑβρ. ιγ΄, 14).
Αὐτό μέ ἐντυπωσίαζε πολύ.
  1. Ἐρώτηση:Ἔχετε ἐπισκεφθῆ πολλούς Γέροντες. Ποιό ἦταν τό ὄφελος πού ἀποκομίζατε ἀπό τήν συνάντηση μαζί τους;

Ἡ μεγαλύτερη ἀμάθεια εἶναι νά μή γνωρίζουμε τόν Θεό (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)


 


Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΜΑΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ (ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ)

Αμάθεια, θλίψη, στεναχώρια, αυτά είναι σαν τριπλό μαστίγιο πάνω από το κεφάλι του καθενός που ξεχνάει και αρνιέται το Θεό και δημιουργό Του.
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος συγκεντρώνει ασήμαντες γνώσεις, τόσο λιγότερο αισθάνεται πως ξέρει. Και όσο περισσότερο μαζεύει πλούτη, τόσο πιο φτωχός αισθάνεται. Όσο περισσότερο ο τέτοιου είδους άνθρωπος κυνηγά την τύχη, τόσο πιο βαθιά βυθίζεται στο σκοτάδι της απελπισίας.
Γνωρίζετε ποια είναι η μεγαλύτερη αμάθεια; Αμαθείς είναι οι άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν τον Θεό και τη δύναμή Του.

Είπε ο Κύριος στους Σαδδουκαίους: «Πλανάσθε επειδή δεν γνωρίζετε ούτε την Αγία Γραφή, ούτε τη δύναμη του Θεού!» (Ματθ. 22:29). Οι Σαδδουκαίοι ήταν άνθρωποι που γνώριζαν τα πάντα, αλλά δεν πίστευαν στον Θεό και στην ανάσταση του Κυρίου. Γνώριζαν τα πάντα, εκτός από τον Θεό και τη δύναμή Του.
Η γνώση του Θεού είναι σαν το αλάτι που αλατίζει κάθε φαγητό και του δίνει γεύση.
Σαδδουκαίοι στα χρόνια μας είναι οι Ευρωπαίοι, οι βαπτισμένοι στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού! Οι Ευρωπαίοι, επειδή αρνήθηκαν τη βάπτισή τους και ντράπηκαν για το Χριστό, κατέχουν γνώσεις που είναι κατώτερες και από τις γνώσεις των απλών χωρικών. Μάταια περηφανεύτηκαν για τις γνώσεις τους και μάταια τις θεώρησαν σαν μέτρο της αξίας του ανθρώπου.
«Αλλά ό,τι είναι υψηλό στους ανθρώπους, είναι ένα τίποτε μπροστά στο Θεό» (Λουκ. 16:15).
Το δεύτερο κακό που στα χρόνια μας πιέζει τους ανθρώπους είναι οι στεναχώριες.

"Τί θά πεῖ «ντρέπομαι νά πῶ τήν ἁμαρτία;». Αὐτή ἡ ντροπή, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, εἶναι τοῦ διαβόλου"

 π. Σάββας Αγιορείτης

Θά σᾶς πῶ ἕνα περιστατικό γιατί τά περιστατικά μένουν. Τό ἄκουσα καί ἐγώ ἀπό ἕναν ἀγαπητό φίλο ἱερομόναχο, ὁ ὁποῖος τό ἔζησε ὁ ἴδιος, ὁπότε εἶναι ἐγγυημένο καί πραγματικό καί εἶναι τῆς ἐποχῆς μας. 
Εἶχε πάει σέ ἕνα νοσοκομεῖο καί ἐκεῖ συνάντησε ἕναν φίλο του ἱερέα πολύ λυπημένο. 
Τοῦ λέει: 
– Πάτερ τί συμβαίνει; 
– Νά, λέει, ἔχω ἐδῶ τόν νεωκόρο πού εἶχα στήν ἐκκλησία μου πάρα πολλά χρόνια, πνευματικό μου παιδί, ὁ ὁποῖος εἶναι στά τελευταῖα του -αὐτό δέν εἶναι λυπηρό, εἶναι ἀναμενόμενο, ὅλοι θά ἔρθουμε κάποια στιγμή σ’ αὐτή τήν κατάσταση- καί τό λυπηρό εἶναι ὅτι σ’ αὐτή τήν τελική φάση τῆς ζωῆς του βλέπει δαίμονες. 
Ὅταν κανείς φτάνει στό τέλος τῆς ζωῆς του, ἐπειδή πέφτει τό καταπέτασμα, θά λέγαμε, βλέπει τόν πνευματικό κόσμο καί βλέπει, ἀνάλογα μέ τήν ζωή πού ἔχει κάνει, εἴτε τούς ἀγγέλους πού ἔρχονται νά παραλάβουν τήν ψυχή του, εἴτε τούς δαίμονες. Τό ὅτι λοιπόν ἔβλεπε τούς δαίμονες δέν ἦταν καθόλου καλό πράγμα. 
Πῆγαν μαζί νά τόν δοῦνε καί τοῦ λένε: 
– Τί βλέπεις; 
– Νά, λέει, βλέπω δίπλα μου κάποιους μαύρους ἄγριους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά μέ ἁρπάξουν καί μέ περιγελοῦν κιόλας, γιατί βλέπουν κάτι κολλημένο στήν πλάτη μου, ἕνα χαρτί, τό ὁποῖο διαβάζουν καί γελᾶνε. 
Εἶναι, λέει, καί οἱ ἄγγελοι ἀλλά δέν τολμοῦν νά μποῦν μέσα στό δωμάτιο καί στέκονται στήν πόρτα πολύ στενοχωρημένοι. 
Τότε φώτισε ὁ Θεός τόν ἱερέα καί λέει:

π. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος (1901-1966) - «Ἡ δράση καί ἡ βράση»

 Συζήτηση με κάποιο Θεολόγο: 

—Ο χριστιανός, πάτερ Ιωήλ, πρέπει να είναι άνθρωπος δράσεως. Ο Μοναχικός Βίος όμως είναι απραξία. 
— Ωχ, καημένε! Δεν αφήνεις τη δράση και τη βράση και να κοιτάξεις λίγο το δικό σου καταρτισμό;

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 15 Μαρτίου


Ἀκοῦστε τὸ βίο τῶν Ἁγίων της Ὀρθοδοξίας ποὺ ἑορτάζουν σήμερα 15 Μαρτίου


Γιὰ νὰ κατεβάσετε καὶ νὰ ἀποθηκεύσετε τὴν ὁμιλία σὲ mp3 πατῆστε  ΕΔΩ (δεξὶ κλὶκ ἀποθήκευση ὡς, ἢ ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς)

15 Μαρτίου Συναξαριστής. Ἀγαπίου καὶ τῶν σὺν αὐτῶ Μαρτύρων, Ἀριστοβούλου Ἀποστόλου, Νικάνδρου Μάρτυρος, Μανουὴλ Νεομάρτυρος, Παρθενίου Ἱερομάρτυρος, Ἀνάμνηση σωτηρίας τῆς νήσου Λευκάδος. Ὁ Ἅγιος Ἀγάπιος καὶ οἱ σὺν αὐτῶ Μάρτυρες Ἀλέξανδρος, Ἀλέξανδρος (ἕτερος), Διονύσιος, Διονύσιος (ἕτερος), Πλησίον, Ρωμύλου ὑποδιακόνου καὶ Τιμολάου

Ὁ Ἅγιος Ἀγάπιος ὁ Μάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ μαρτυρήσαντες

Ὁ Ἅγιος Ἀγάπιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Γάζα τῆς Φοινίκης, οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδροι ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, οἱ Ἅγιοι Διονύσιοι ἀπὸ τὴν Τρίπολη τῆς Φοινίκης, ὁ Ἅγιος Πλησίον ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ὁ Ἅγιος Ρωμύλος ἀπὸ τὴ Διόσπολη καὶ ὁ Ἅγιος Τιμόλαος ἀπὸ τὸν Πόντο.
Αὐτοί, ἐνῷ ὑπῆρχε διωγμός, ἀπὸ πόθο γιὰ τὸν Χριστό, ἀφοῦ ἔδεσαν τὰ χέρια τους, ἀπὸ μόνοι τους προσῆλθαν στὸν ἡγεμόνα τῆς πόλεως τῶν Καισαρέων ποὺ τότε βασάνιζε τοὺς Χριστιανούς. Καὶ ἀφοῦ στάθηκαν ἐνώπιόν του, ὁμολόγησαν τοὺς ἑαυτοὺς τους Χριστιανούς. Ὁ ἡγεμόνας τοὺς παρακάλεσε καὶ τοὺς ἀπείλησε πολλὲς φορές, γιὰ νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα, ὑποσχόμενος ὅτι θὰ δώσει δῶρα καὶ ἀξιώματα σὲ αὐτούς, ἂν ὑπακούσουν ἢ θὰ τοὺς τιμωρήσει ἂν δὲν ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν μπόρεσε νὰ τοὺς πείσει νὰ ἔλθουν πρὸς τὸ θέλημά του καὶ νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πατρῴα εὐσέβεια, τοὺς βασάνισε σκληρὰ καὶ τοὺς ἀποκεφάλισε.
Ἔτσι παρέδωσαν τὶς Ἅγιες ψυχές τους στὸν Κύριο, στὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης μεταξὺ τῶν ἐτῶν 284-305 μ.Χ.