Σελίδες

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2019

Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, 23-9-2012, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, Νικηφόρου Θεοτόκη, 23-9-2012, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

«Λάμψον ὁ τοῦ Κυρίου Σταυρός, τάς φεγγοβόλους ἀστραπάς σου τῆς χάριτος»



Ιερομόναχος Αντίπας Αγιορείτης

«Σταυρέ Χριστού, το των Χριστιανών πολυθρύλητον καύχημα· Σταυρέ Χριστού, το των Αποστόλων περιούσιον κήρυγμα· Σταυρέ Χριστού, το των μαρτύρων βασιλείαν διάδημα· Σταυρέ Χριστού, το των προφητών υπέρτιμον εγκαλλώπισμα· Σταυρέ Χριστού, το των περάτων παμφαέστατον αγλάισμα»
(Εγκώμιον εις τον Τίμιον Σταυρόν)

Δανείστηκα αυτά τα θεία λόγια αγαπητοί αδελφοί, που είναι λόγια ενός μεγάλου πατρός ης Εκκλησίας μας, του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη, ως πρόλογο στα φτωχά λόγια που θ’ ακολουθήσουν, γιατί αληθινά δένεται η γλώσσα κάθε αδόκιμου ομιλητή, όπως είμαι εγώ, μπροστά στο μυστήριο και το μεγαλείο του Τίμιου και Ζωοποιού Σταυρού.
Δένεται, γιατί δεν γνωρίζει πως ν’ αρχίσει, τι να πρωτοπεί και πως να ερμηνεύσει αυτό το μυστήριο, για το οποίο μόνο «τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου και τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου», «των Αγίων Πατέρων» δηλαδή ο χορός, μπόρεσε να μιλήσει θεολογικώτατα και να εξυμνήσει, όπως έπρεπε.
Άλλωστε για τα μεγάλα, τα θαυμαστά και άγια της Ορθοδόξου Πίστεώς μας μόνο αυτοί που κατάφεραν, με τη βοήθεια και τη δύναμη του Σταυρού, ν’ απαλλαγούν από τον παλαιό άνθρωπο και να φθάσουν σε μέτρα αγιότητος μπόρεσαν να μιλήσουν και να ωφελήσουν. Γι’ αυτό ίσως προτιμότερη ήτο για μας η σιωπή.
Όμως ο πόθος και η λαχτάρα για την οικοδομή και τον καταρτισμό όλων εσάς, που πρόθυμα αφήσατε τις βιοτικές μέριμνες και ήλθατε εδώ, στον πάνσεπτο αυτό ναό, για να λατρεύσετε τον ζώντα Θεό «μετά αιδούς και ευλαβείας» (Εβραίους ιβ΄ 28), έφεραν και εμένα από το περιβόλι της Παναγίας (το Άγιο Όρος), για να σας πω, όχι λόγια δικά μου – ήδη ομολόγησα την αδυναμία μου -, αλλά για να σας περιγράψω την ομορφιά ενός πνευματικού κήπου, ενός θείου λειμώνος, που είναι τα απαράμιλλα κείμενα καθώς και τα υμνολογήματα αυτών των θείων Πατέρων τα σχετικά με τον πάνσεπτο Σταυρό.
Είναι γνωστό σε όλους πως των «Αγίων σπάνιων τα μύρια συστήματα» με πρώτη τη Θεοτόκο πίστευαν ακράδαντα πως «η θύρα του Παραδείσου», ο «των πιστών στηριγμός, το της Εκκλησίας περιτείχισμα», είναι το «αήττητον τρόπαιον», ο Πανάγιος Σταυρός του Κυρίου, «δι’ ού εξηφάνισται η αρά και κατήργηται και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις και υψώθημεν, από γης προς ουράνια».

Ἐπιθυμοῦσε σέ ὅλη του τή ζωή νά πεθάνει τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Σταυροῦ (Νεόφυτος μοναχός Λαυριώτης)


Νεόφυτος μοναχός Λαυριώτης (1908 - 1983)

Γεννήθηκε στη Ζάτουνα Αρκαδίας το 1908. Προσήλθε στο Άγιον Όρος το 1936 κι εκάρη μοναχός στη Μεγίστη Λαύρα το 1938. Έζησε στο σπήλαιο του οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου, στα Κατουνάκια, στη σκήτη της Αγίας Άννης, στην Καψάλα. Πάντοτε ακτήμων, παντού εγκρατής σε όλα και αυστηρός νηστευτής, μονοχίτων και ανυ­πόδητος.
Ένα διάστημα διετέλεσε θυρωρός κι επιμελητής της Αθωνιάδος Σχολής. Ο σχολάρχης της Χρυσόστομος Λαυριώτης λέγει ότι προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στους σπουδαστές με τις πατρικές νουθεσίες του και κυρίως το καλογερικό του παράδειγμα. Υπόμενε πάντοτε ατάραχα δοκιμασίες κι ενοχλήσεις διάφορες. Τον μικρό μισθό του την ίδια μέρα που τον λάβαινε, τον μοίραζε ελεημοσύνες στους φτωχούς.
Το Κελλί του στα Κατουνάκια μισογκρεμισμένο και απλησίαστο. Κοινωνούσε πάντα με κατάνυξη.Πριν τη θεία Κοινωνία από ταπείνωση φιλούσε και τα χέρια των δοκίμων.
Γνώρισε πολλούς ασκητές, οι οποίοι απόφευγαν τις πολλές συζητή­σεις και τις συχνές συναναστροφές. Ακόμη και τις πολλές πνευματικές κουβέντες απόκοπταν. Μισούσαν θανάσιμα την αργολογία. Η σιωπή, η ησυχία, η μνήμη του θανάτου ήταν οι κρυφές αγάπες τους. Είχε την καλή συνήθεια να επισκέπτεται με ζήλο απομονωμένους ασθενείς Γέ­ροντες και να τους συνδράμει κατάλληλα μ’ ένα χέρι βοήθειας, λίγο φαγητό, ένα λόγο παραμυθίας. Αρκετοί ξεψύχησαν στην αγκαλιά του. Έκανε και γηροκόμος στη Μεγίστη Λαύρα.
Άρρωστος τώρα ο ίδιος επί τριετία στην αγαπημένη του Λαύρα από ημιπληγία, προσπαθούσε να γίνεται όσο μπορούσε πιο λίγο κουραστι­κός στους διακονητές. Με το βλέμμα του στραμμένο στην εικόνα της Παναγίας προσευχόταν με δάκρυα.

ΠΙΛΑΤΕΣ: Ἡ Γιόγκα τῆς Δύσης


Ελένης Ανδρουλάκη

Πηγή: περιοδ. «ΔΙΑΛΟΓΟΣ», τ. 49

1. Τι είναι η μέθοδος Πιλάτες

2. Η ιστορία και οι στόχοι του Πιλάτες

3. Το ανατολικό φιλοσοφικο-θρησκευτικό υπόβαθρο

4. Κριτική θεώρηση

5. Συνοψίζοντας

1. Τι είναι η μέθοδος Πιλάτες

Ψάχνετε για «έναν ήπιο, μοντέρνο τρόπο σωματικής άσκησης»; Για «μια εναλλακτική γυμναστική χωρίς κόπωση, ιδρώτα και τραυματισμούς»; Αναζητάτε μια «γυμναστική αντιστρές που θα εκπαιδεύσει το σώμα και το νου σας, που θα σας απαλλάξει από τους πόνους και θα σας οδηγήσει σε σωματική και πνευματική ευεξία»; «Δοκιμάστε το Πιλάτες και δεν θα το μετανιώσετε». Με αυτές και άλλες παρόμοιες παραινέσεις προσελκύονται οι υποψήφιοι πελάτες-μαθητές στα κέντρα γιόγκα, στα στούντιο εναλλακτικής άσκησης και στα γυμναστήρια που «προσφέρουν» διάφορες μορφές «ενεργειακής γυμναστικής» όπως η γιόγκα, το τάι τσι, το Gyrotonic και το Πιλάτες.
Το Πιλάτες, που έχει χαρακτηρισθεί και ως «η δίδυμη μέθοδος της γιόγκα», αυτοπροσδιορίζεται ως μια «κινησιολογική προσέγγιση ενεργειακής εκγύμνασης μέσω χαλάρωσης».[1] Είναι μια πρακτική η οποία συνδυάζει «βασικές αρχές της γιόγκα και άλλων παραδοσιακών μεθόδων άσκησης που προέρχονται από τις ανατολικές φιλοσοφίες με τη δυναμική μεταγενέστερων δυτικών μεθόδων».[2]

https://youtu.be/pTEzFADogYk

Πειραιῶς Σεραφεὶμ: Οἱ ἀποκαταστάσεις τῶν καθηρημένων, ἀναθεματισμένων καί ἀχειροτονήτων σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας εἶναι ἄκυρες καί συνεπῶς ἡ Αὐτοκεφαλία σέ ἀνύπαρκτον Ἐκκλησία ἀπαρτιζομένη ἀπό Κανονικούς παραβάτες, ἀποβαίνει ἄκυρος

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 12ῃ Σεπτεμβρίου 2019 

Τό Οὐκρανικό ζήτημα. Ἡ ἀληθής Κανονική θεώρησις. Ἡ Διαπίστωσις. Ἡ Λύσις. 

Παρακολουθῶ καί διαβάζω μετά πολλῆς συνοχῆς ἄρθρα καί τοποθετήσεις Σεβασμιωτάτων Ἁγίων Ἀρχιερέων, Ἐλλογιμωτάτων καί Ἐντιμολογιωτάτων Καθηγητῶν καί Νομικῶν παραστατῶν, δημοσιολογούντων καί ἐνδιαφερομένων διά τό ἰδιαιτέρως πολύπλοκο καί ἐξόχως σοβαρό ζήτημα πού ἔχει ἀνακύψει μέ τήν χορήγησι Αὐτοκεφαλίας στήν Οὐκρανία ὑπό τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. 
Τό πρόσφατον ἀνακοινωθέν τῆς ἀπελθούσης Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 162ας Συνοδικῆς περιόδου, διά τοῦ ὁποίου ἐγνωστοποιήθησαν οἱ θετικές εἰσηγήσεις γιά τό ζήτημα, τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν Ζητημάτων καί Διορθοδόξων καί Διαχριστιανικῶν Σχέσεων ὑποχρεώνουν στήν κατάθεση κάποιων ταπεινῶν σκέψεων, πού θεωρῶ ὅτι «διαλανθάνουν» τῆς προσοχῆς ἐπαϊόντων καί μή.
1. Ἕνα μεῖζον πνευματικό θέμα πού διαχρονικά καθορίζει τά πρόσωπα καί τά πράγματα καί τήν ὁριοθέτηση τῶν ἀξιῶν τοῦ βίου εἶναι ἡ ἀδυναμία κατανοήσεως τῆς ἐννοίας καί τῆς πραγματικότητος τῆς αἰωνιότητος, ἡ ὁποία ταυτίζεται μέ τήν ἀΐδιον ζωήν τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὑπέρκειται χρόνων καί καιρῶν. Ὡς ἐνδοκοσμικά μεταπτωτικά ὄντα ἀδυνατοῦμε χωρίς κάθαρσι καί φωτισμό νά ἐννοήσωμε τό μέγεθος καί τήν ἀλήθεια τῆς αἰωνιότητος, διά τήν ὁποίαν καί ἔχομεν πλασθῆ διότι ἡ ψυχή μας εἶναι κτιστή μέν, ἀλλά ὡς πνοή Θεοῦ ἀθάνατος (Γεν. 2,7). 
Ἡ κατανόησις τῆς αἰωνιότητος ὡς τοῦ φυσικοῦ χώρου καί χρόνου τῆς ὁλοκληρώσεως τοῦ ἀνθρώπου, ὡς μεγαλειωδῶς διακελεύει ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος, «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. 13,14) ὁριοθετεῖ τίς ἀξίες τοῦ ἀνθρωπίνου βίου καί καταδεικνύει τήν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» (Μρκ. 8,36).

Μέ Ποιόν γίνεται ἡ ἀναμέτρηση;

Άλλος είπε το να θεωρείς τον εαυτό σου πιο τελευταίο και πιο αμαρτωλό από τους άλλους. Αυτή είναι γνωστή φράση, αλλά πώς γίνεται; 
Για σταθείτε! Άλλο να το λες και να λες: «εγώ είμαι πολύ αμαρτωλός» -είναι πάρα πολύ εύκολο- κι άλλο να το ζεις, όχι να το αισθάνεσαι, το αισθάνομαι είναι μια κατάσταση ψυχολογική. Εδώ οι Πατέρες λένε να το ζεις, «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ ὁ Χριστὸς», προσέξτε άλλο το αισθάνομαι, γιατί το αισθάνομαι είναι μια φράση: το φαντάζομαι, το φτιάχνω κι επάνω μου, πάω να απωθήσω τα υπόλοιπα· ενώ η θεραπευτική είναι να το ζεις. 
Μα πώς θα γίνει αυτό το πράγμα; Να θεωρείς τον εαυτό σου πιο αμαρτωλό. Όχι σε σχέση μόνο με αυτούς που έχεις μπροστά σου, σίγουρα κι οι άλλοι αμαρτωλοί είναι, ποιος μετράει την αμαρτία; Σε σχέση με το αναμάρτητο του Θεού, προσέξτε, γιατί «τῷ Θεῷ» αμαρτάνουμε, αυτό είναι το κλειδί αυτής της ισορροπίας των Πατέρων, ότι είσαι πιο αμαρτωλός από τους άλλους, ποιο είναι το μέτρο; Το μέτρο είναι ο Θεός. Εφόσον λοιπόν αμαρτάνουμε, λίγο ή πολύ, θα πω, κοίταξε αυτό το πράγμα εγώ το έκανα μία φορά, ο άλλος το έκανε δέκα φορές, αυτό είναι μαθηματικό μέγεθος, αλλά ενώπιον του Θεού και το μία και το μισό και το ένα δευτερόλεπτο…., για ένα δευτερόλεπτο κάμφθηκε ο Μωυσής και με το πρώτο κτύπημα της πέτρας δεν βγήκε το νερό, για ένα δευτερόλεπτο. 

Ρώτησαν τί εἶναι ἡ ταπείνωση ;


Ρώτησαν τον αββά Ησαΐα τι είναι ταπείνωση, κι εκείνος είπε:

-Ταπείνωση είναι να θεωρούμε τον εαυτό μας πιο αμαρτωλό απ΄ όλους τους ανθρώπους και να εξουθενώνουμε τον εαυτό μας ότι τίποτε καλό δεν κάναμε ενώπιον του Θεού.
Και η εργασία της ταπείνωσης είναι η εξής: Να σιωπούμε, να μη ψηφίζουμε τον εαυτό μας σε καμιά περίπτωση, να μην είμαστε φιλόνικοι, να είμαστε έτοιμοι για υποταγή, με το βλέμμα χαμηλωμένο, τον θάνατο να έχουμε πρό οφθαλμών, να μην χρησιμοποιούμε το ψέμα και τον αργό λόγο.

Ἡ Παναγία ἡ Χρυσολεόντισσα,ἦταν ἡ ἀγαπημένη Παναγιά τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου



Η Παναγία η Χρυσολεόντισσα,ήταν η αγαπημένη Παναγιά και του Αγίου Νεκταρίου, που έγινε η αιτία το μοναστήρι της να επιλέξει ο Άγιος το νησί της Αίγινας για να ιδρύσει το μοναστήρι του εκεί. Πολύ συχνά την επισκεπτόταν και έμενε στο μοναστήρι προσευχόμενος στην εικόνα της , ώρες ατελείωτες.

Ὑπάρχει ἕνας τέτοιος πνευματικός νόμος...


Ὑπάρχει ἕνας τέτοιος πνευματικός νόμος: ὁ Θεός βοηθᾶ ἐκείνους πού βοηθοῦν τούς ἄλλους. 
Ο Αρχιμανδρίτης Κιρίλ (Παβλόφ)


https://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/09/blog-post_88.html





24 Σεπτεμβρίου. Θέκλης μεγαλομάρτυρος. Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Μεγαλομάρτυρος. λγ´ Κυρ. ἐπιστ. (Β´ Τιμ. γ´ 10 - 15).
Β Τιμ. 3,10         Σὺ δὲ παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, 
Β Τιμ. 3,10                Συ όμως έχεις παρακολουθήσει την διδασκαλίαν, την συμπεριφοράν και αναστροφήν μου, τας αγνάς μου διαθέσεις, την φωτισμένην και ζωντανήν πίστιν μου, την μακροθυμίαν μου, την αγάπην και την υπομονήν μου.