Σελίδες

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2019

Κατάκριση: Ἡ μεγάλη ἀδικία, Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 - «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε»
Η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία

Γέροντα, εύκολα κρίνω και κατακρίνω.

- Η κρίση που έχεις, είναι φυσικά, χάρισμα που σου έδωσε ο Θεός, αλλά την εκμεταλλεύεται το ταγκαλάκι και σε κάνει να κατακρίνεις και να αμαρτάνεις. Γι’ αυτό, μέχρι να εξαγνισθεί η κρίση σου και να έρθει ο θείος φωτισμός, να μη την εμπιστεύεσαι. Όταν κανείς ασχολείται με τους άλλους και τους κρίνη, ενώ ακόμα δεν έχει εξαγνισθή η κρίση του, πέφτει συνέχεια στην κατάκριση.

- Και πώς, Γέροντα, θα εξαγνισθεί η κρίση μου;

- Πρέπει να την λαμπικάρεις. Μπορεί να έχεις καλή διάθεση και μια δύναμη μέσα σου, αλλά πιστεύεις ότι κρίνεις πάντοτε σωστά. Η κρίση σου είναι όμως είναι ανθρώπινη, κοσμική. Προσπάθησε να απαλλαγείς από το ανθρώπινο στοιχείο, να αποκτήσεις ανιδιοτέλεια, για να έρθει ο θείος φωτισμός και να γίνει η κρίση σου πνευματική, θεϊκή. Τότε η κρίση σου θα είναι σύμφωνη με την δικαιοσύνη του Θεού και όχι με την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Με την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού και όχι με την λογική την ανθρώπινη.

Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε “κατ’ όψιν”, εξωτερικά, και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μία μεγάλη αδικία. Είδες τι είπε ο Χριστός: “Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε”.
Θέλει πολλή προσοχή. Ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Πριν από χρόνια σε ένα μοναστήρι στο Άγον Όρος ήταν ένας πολύ ευλαβής διάκος, Κάποτε όμως φόρεσε ρούχα κοσμικά και γύρισε στη πατρίδα του. Τότε πολλοί Πατέρες είπαν διάφορα εναντίον του. Αλλά τι είχε γίνει; Κάποιος του είχε γράψει ότι οι αδελφές του ήταν ακόμα ατακτοποίητες και, επειδή φοβήθηκε μήπως παραστρατήσουν, πήγε να τις βοηθήση. Έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο και ζούσε πιο καλογερικά από ό,τι προηγουμένως. Μόλις τακτοποίησε τις αδελφές του, άφησε τη δουλειά του και πήγε πάλι σε μοναστήρι, για να μείνει. Ο ηγούμενος, όταν είδε ότι τα ήξερε όλα, τυπικό, διακονήματα κ.λ.π., τον ρώτησε πού τα ήξερε και εκείνος άνοιξε τη καρδιά του και του τα είπε όλα. Τότε ο ηγούμενος ενημέρωσε τον επίσκοπο και εκείνος τον χειροτόνησε αμέσως ιερέα. Μετά πήγε σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι και εκεί ζούσε πολύ πνευματική ζωή, πολλή άσκηση. Έφθασε σε άγια κατάσταση και βοήθησε πνευματικά πολλούς ανθρώπους. Μερικοί που δεν ξέρουν τι απέγινε μπορεί ακόμη να τον κατακρίνουν.

Ἔπεσε ἀπό τήν κινούμενη ὑπερταχεία καί σώθηκε!

Η αχειροποίητος εικόνα της Παναγίας Εικοσιφοίνισσας.

Μια συντροφιά προσκυνητών μας αφηγήθηκε, το έτος, 1970, ένα μεγάλο θαύμα που έγινε στην Γερμανία, όπου εργάζονταν. Ταξίδευε με την υπερταχεία αμαξοστοιχία μια ελληνίδα μαζί με το άρρωστο παιδάκι της.
Επειδή το βρέφος ήταν ανήσυχο, η μητέρα του, κρατώντας το στην αγκαλιά της, του έκανε βόλτες μέσα στο τρένο. Σε μια στιγμή που βρισκόταν στο σημείο ανάμεσα σε δύο βαγόνια, ζαλίστηκε και έπεσε κάτω ενώ -δυστυχία της!- το μωρό γλίστρισε ανάμεσα από κάποιο μικρό κενό και βρέθηκε στις σιδηροτροχιές!
Έξαλλη η μητέρα και οι συνταξιδιώτες που βρίσκονταν κοντά της, τράβηξαν το σήμα κινδύνου, αλλ’ ώσπου να σταματήσει η υπερταχεία πέρασαν απ’ το σημείο που είχε πέσει το μωρό όλα τα βαγόνια (και δεν ήταν λίγα).
Με σφιγμένη καρδιά γύρισαν πίσω, όταν σταμάτησε η αμαξοστοιχία, μερικοί άνδρες για να μαζέψουν έστω ίχνη από το σωματάκι του μωρού, που το θεωρούσαν πολτοποιημένο.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ «Ἐκκλησία» τοῦ Παπισμοῦ (Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς)




ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 30η Σεπτεμβρίου 2019

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Τι είναι η Εκκλησία στο εσώτατο είναι της; Ποια είναι η ταυτότητά της και ποια τα όριά της; Ταυτίζονται τα χαρισματικά με τα κανονικά της όρια, ή όχι; Υπάρχουν στοιχεία ή (και) διαβαθμίσεις εκκλησιαστικότητος στις ετερόδοξες χριστιανικές ομολογίες; Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα του παραλληλισμού μεταξύ των σχέσεων ανδρός και γυναικός και Χριστού και Εκκλησίας στην προς Εφεσίους επιστολή του αποστόλου Παύλου;

Ιδού μερικά χαρακτηριστικά ερωτήματα, που προβληματίζουν και βασανίζουν πολλούς συγχρόνους θεολόγους, επηρεασμένους, και διαβρωμένους λιγότερο, ή περισσότερο, από τις σύγχρονες περί Εκκλησίας οικουμενιστικές θεωρίες, όπως η προτεσταντική θεωρία των κλάδων, η θεωρία της βαπτισματικής θεολογίας, η θεωρία της διευρυσμένης εκλησιολογίας, η θεωρία περί ορατής και αοράτου Εκκλησίας κ.α. Η εκκλησιολογική σύγχυση γύρω από τα παρά πάνω ερωτήματα αυξήθηκε ακόμη περισσότερο μετά την εκκλησιολογική αναθεώρηση της Β΄ Βατικανής Συνόδου, (1962-1965), στην οποία ως γνωστόν υιοθετήθηκαν και νομοθετήθηκαν διαβαθμίσεις εκκλησιαστικής πληρότητος στις εκτός του Παπισμού ετερόδοξες ομολογίες. Ωστόσο οι ιεροί και θεόπνευστοι συγγραφείς των βιβλικών κειμένων και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχουν δώσει αυθεντικές απαντήσεις σ’ όλα τα εν λόγω ερωτήματα, τις οποίες είτε αγνοούν, είτε θέλουν να αγνοούν πολλοί σύγχρονοι «Ορθόδοξοι» υψηλόβαθμοι κληρικοί και θεολόγοι, μέσα στο χώρο της Ορθοδοξίας. Διαθέτοντες πλούσιο τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος όχι μόνο εισεχώρησαν, (όσο είναι δυνατόν να εισχωρήσει κτιστός νους), στο μυστήριο της Εκκλησίας, αλλά και την οριοθέτησαν από τις ποικίλες πλάνες και αιρέσεις με την συγκρότηση Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων. 
Μέσα στα πλαίσια της παρούσης σύντομης ανακοινώσεώς μας θα προσπαθήσουμε, με την Χάρη του Θεού, να παραθέσουμε ελάχιστα μόνο στοιχεία περί Εκκλησίας, παίρνοντας αφορμή από πρόσφατο άρθρο, στην εφημερίδα της εν Ελλάδι παπικής θρησκευτικής κοινότητας «Καθολική» (31-8-2019), του παπικού «κληρικού» κ. Ι. Μαραγκού, με τίτλο: «Εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου».

Ἀπελπισία

Απελπισία! Φρικτό άκουσμα, πλήρες καταστροφής και παντός είδους κακών! Ποιός μπορεί να αριθμήσει όλα τα δεινά που την ακολουθούν; Ποιός μπορεί να εικονίσει τον χαρακτήρα της; Είναι μαύρη σαν κόρη του Άδη και αποτρόπαιη σαν ερινύα. Πατέρας της είναι ο Τάρταρος.
Ανέβηκε από τις σπηλιές του Άδη πάνω στη γη, για να βυθίσει τον κόσμο στον ζοφερό Τάρταρο. Γεννήθηκε για να καταστρέψει την ύπαρξη των ανθρώπων και να τους εξαφανίσει και από προσώπου γης.
Όπου αντηχήσει τ’ όνομά της, εκεί η φθορά και η καταστροφή εγκαθιδρύουν το κράτος τους. Η ερήμωση και ο αφανισμός ακολουθούν στα ίχνη της. Δαίμονας εκδικητικός διευθύνει την πορεία της και φρίκη συνοδεύει την εμφάνισή της.
Απελπισία! Το όνομά σου εκφράζει άρνηση των πάντων, άρνηση της ελπίδας, άρνηση του ουρανού, άρνηση του Δημιουργού του κόσμου. Η δε άρνησή σου εκφράζει την ασέβειά σου προς τον Θεό.
Αρνείσαι την πρόνοια και την παντοδυναμία Του και αθετείς την ύπαρξη του Σωτήρα Χριστού, του λυτρωτή αυτών που κινδυνεύουν. Όπου εισέλθεις, διώχνεις απ’ εκεί την ελπίδα, πάνω στην οποία θεμελιώθηκε ο κόσμος.
Το έργο σου είναι η καταστροφή, η δε αποστολή σου ο αφανισμός. Εσύ αποκαρδιώνεις και τον φύσει θαρραλέο και εκφοβίζεις τον φύσει γενναίο.
Τον ανδρείο φανερώνεις ως δειλό, τον τολμηρό καθιστάς άτολμο, αποθαρρύνεις τους θαρραλέους αγωνιστές και καταβάλλεις τους γενναίους μαχητές που αγωνίζονται υπέρ της ελευθερίας της πατρίδας συνθλίβεις αυτούς που αγωνίζονται, που αθλούνται υπέρ της αρετής και της αλήθειας αυτούς που μοχθούν για το δίκαιο, το καλό, το αγαθό και την πρόοδο της επιστήμης, τους κάνεις δραπέτες και ριψάσπιδες και τους παραδίδεις όλους αιχμάλωτους στους εχθρούς.
Βγήκες μέσα από τον Τάρταρο, διότι φθόνησες την ευτυχία και τη μακαριότητα του ανθρώπου και έβαλες στόχο τη γη για να ανακόψεις την πορεία του προς την πρόοδο. Να τον κάνεις να οπισθοδρομήσει ενώ τρέχει στο στάδιο του αγώνα του να ανακόψεις την εργασία του υπέρ ευδαιμονίας και της τελειότητας.

«Ἤ σώζεσαι ἤ χάνεσαι. Διάλεξε ἀμέσως, γιατί δέν ἔχεις καιρό»


Ἱερομόναχος Εὐσέβιος

«Ἡ εἲσοδος τοῦ Θεοῦ στήν ἀνθρώπινη καρδιά γίνεται μέ δύο τρόπους. Ἢ μ’ ἓνα ἀπ’ εὐθείας φωτισμό, εἰρηνικά. Ἢ μέ τή συνοδεία γεγονότων συγκλονιστικῶν, πού εἶναι ἓνα σκληρό μάθημα θεογνωσίας.
Μέ τόν δεύτερο τρόπο, ὂχι σπάνιο, κατακτῶνται οἱ πολλοί. Εἶναι, τότε, ὂχι ἁπλῆ εἲσοδος, ἀλλά μοιάζει μᾶλλον μέ ἐπιδρομή φοβερή.
Ἡ οἰκονομία τῶν γύρω μας γεγονότων προκαλεῖ στήν ψυχή μιά βίαιη ἀνάνηψη. Πρίν ἀπό τήν καταιγίδα, ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι θολή. Μετά λάμπει ὁλόφρεσκη.
Συνήθως οἱ ἂνθρωποι πού πῆραν αὐτό τό σφοδρό μάθημα θεογνωσίας, βλέπουν καθαρώτερα τίς ὑπερφυσικές ἀλήθειες στήν κατόπιν ζωή τους. Γίνονται δυνατοί ἀγωνιστές στόν στίβο τῶν ἀρετῶν.

Πεδίο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα γιά κάθε ἄνθρωπο εἶναι πρωτίστως ἡ καρδιά του.


Πεδίο του πνευματικού αγώνα για κάθε άνθρωπο είναι πρωτίστως η καρδιά του. Και όποιος αγαπά να εισέρχεται στην καρδιά του, καταλαβαίνει τα λόγια του προφήτη Δαβίδ: "προσελεύσεται άνθρωπος, και καρδία βαθεία ".
Η γνήσια εν Χριστώ ζωή, κυλά εκεί, στην βαθεία καρδία, κρυμμένη όχι μόνο από τα ξένα βλέμματα, αλλά στην πληρότητα της και από τον ίδιο τον άνθρωπο. Όποιος εισήλθε σε αυτόν τον μυστικό νυμφώνα, αυτός δοκίμασε αναμφίβολα ανείπωτη έκπληξη μπροστά στο μυστήριο της υπάρξεως.

Ὅταν διαβάζεις ἤ ἀκούς τήν Ἁγία Γραφή, νά ἀφήνεις στήν ἄκρη κάθε δική σου γνώμη καί ἄποψη...

 


Πιό εύκολα θα μπορέσει ο άνθρωπος να αδειάσει όλη την θάλασσα σε ένα μικρό κύπελλο, παρά να φθάσει και να εξιχνιάσει όλη την Σοφία του Θεού. 
Γι' αυτό λοιπόν, όταν διαβάζεις ή ακούς την Αγία Γραφή, να αφήνεις στην άκρη κάθε δική σου γνώμη και άποψη και να υπακούεις στον Λόγο και στο Θέλημα Εκείνου που σου μιλάει μέσω της Αγίας Γραφής.

7 Όκτωβρίου. Σεργίου καί Βάκχου μαγαλομαρτύρων. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Ἡμέρας. Δευτ. ιζ´ ἑβδ. ἐπιστ. (Ἐφεσ. α´ 22 - β´ 3).
Εφ. 1,22            καὶ πάντα ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ, καὶ αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ,
Εφ. 1,22                    Και υπέταξε τα πάντα κάτω από τα πόδια του. Τον ένδοξον δε αυτόν Κυριον μας τον κατέστησε καφαλήν εις την Εκκλησίαν, παρά-πάνω από όλα. 
Εφ. 1,23            ἥτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου.
Εφ. 1,23                    Αυτή δε η Εκκλησία είναι το σώμα του, το συμπλήρωμα του Χριστού, ως ανθρώπου και ως κεφαλής της Εκκλησίας· του Χριστού, ο οποίος ως άπειρος Θεός γεμίζει τα πάντα με την πανάγαθον παρουσίαν του και χορηγεί τα πάντα εις όλα τα δημιουργήματά του. 
Εφ. 2,1              Καὶ ὑμᾶς ὄντας νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι καὶ ταῖς ἁμαρτίαις,
Εφ. 2,1                      Και σας επίσης εκάλεσεν εις σωτηρίαν, ενώ είσθε νεκροί πνευματικώς ένεκα των παραπτωμάτων και των αμαρτιών σας. 
Εφ. 2,2              ἐν αἷς ποτε περιεπατήσατε κατὰ τὸν αἰῶνα τοῦ κόσμου τούτου, κατὰ τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας· 
Εφ. 2,2                      Εις αυτάς τας αμαρτίας είχατε και σεις άλλοτε περιπατήσει, σύμφωνα με την διεφθαρμένην κοσμικήν ζωήν της εποχής αυτής, σύμφωνα με το θέλημα του άρχοντος που κυριαρχεί επί του αέρος, δηλαδή του πονηρού πνεύματος, που ενεργεί τώρα στους υιούς της ανυπακοής και της αποστασίας. 
Εφ. 2,3              ἐν οἷς καὶ ἡμεῖς πάντες ἀνεστράφημέν ποτε ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῆς σαρκὸς ἡμῶν, ποιοῦντες τὰ θελήματα τῆς σαρκὸς καὶ τῶν διανοιῶν, καὶ ἦμεν τέκνα φύσει ὀργῆς, ὡς καὶ οἱ λοιποί· 
Εφ. 2,3                      Εν μέσω δε αυτών και όλοι ημείς οι Ιουδαίοι είχαμεν κάποτε αναστραφή και ζήσει σύμφωνα με τας επιθυμίας της σαρκός ημών, επράττομεν τα θελήματα του σαρκικού ανθρώπου και των σκοτισμένων από τα πάθη διανοιών μας και ήμεθα τότε εκ φύσεως τέκνα της οργής, όπως και οι άλλοι λαοί (ένεκα της αμαρτίας, την οποίαν εκ γενετής εφέραμεν και εις την οποίαν κατά το διάστημα της ζωής μας είχομεν υποδουλωθή). 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Ἡμέρας. Δευτ. δ΄ ἑβδ. Λουκᾶ. (Λκ. ζ´ 36 - 50).
Λουκ. 7,36         Ἠρώτα δέ τις αὐτὸν τῶν Φαρισαίων ἵνα φάγῃ μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ εἰσελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Φαρισαίου ἀνεκλίθη.
Λουκ. 7,36                Τον παρακαλούσε δε κάποιος από τους Φαρισαίους να φάγη μαζή του. Και αφού εισήλθεν στο σπίτι του Φαρισαίου, εξηπλώθη, κατά συνήθειαν που επικρατούσε τότε, πλησίον της τραπέζης του φαγητού. 
Λουκ. 7,37         καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἐν τῇ πόλει ἥτις ἦν ἁμαρτωλός, καὶ ἐπιγνοῦσα ὅτι ἀνάκειται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, κομίσασα ἀλάβαστρον μύρου 
Λουκ. 7,37                Και ιδού μία γυναίκα της πόλεως αυτής, η οποία ήτο αμαρτωλή, όταν επληροφορήθη ότι ο Ιησούς τρώγει εις την οικίαν του Φαρισαίου, έφερε ένα αλαβάστρινον δοχείον γεμάτο μύρον. 
Λουκ. 7,38         καὶ στᾶσα ὀπίσω παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ κλαίουσα, ἤρξατο βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ τοῖς δάκρυσι καὶ ταῖς θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμασσε, καὶ κατεφίλει τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἤλειφε τῷ μύρῳ. 
Λουκ. 7,38                Και αφού εστάθη πίσω, πλησίον στους πόδας του Ιησού, ανελύθη εις δάκρυα και ήρχισεν να βρέχη τους πόδας του με τα δάκρυά της, και να τους σπογγίζη με τας τρίχας της κεφαλής της. Συγρόνως δε εφιλούσε συνεχώς με βαθείαν ευλάβειαν τους πόδας του και τους ήλειφε με μύρον. 
Λουκ. 7,39         ἰδὼν δὲ ὁ Φαρισαῖος ὁ καλέσας αὐτὸν εἶπεν ἐν ἑαυτῷ λέγων· οὗτος εἰ ἦν προφήτης, ἐγίνωσκεν ἂν τίς καὶ ποταπὴ ἡ γυνὴ ἥτις ἅπτεται αὐτοῦ, ὅτι ἁμαρτωλός ἐστι. 
Λουκ. 7,39                Οταν δε ο Φαρισαίος, που τον είχε καλέσει στο γεύμα, είδε το γεγονός αυτό, είπε μέσα του· Εάν αυτός ήτο προφήτης, θα εγνώριζε ποίας διαγωγής είναι η γυναίκα αυτή που τον εγγίζει, θα εγνώριζε δηλαδή ότι είναι αμαρτωλή. 
Λουκ. 7,40         καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτόν· Σίμων, ἔχω σοί τι εἰπεῖν, ὁ δέ φησι· διδάσκαλε, εἰπέ. 
Λουκ. 7,40                Και ο Ιησούς απαντών στους διαλογισμούς αυτούς του Σιμωνος είπε· “Σιμων, έχω κάτι να σου πω”. Εκείνος δε είπε· “διδάσκαλε, λέγε”. 
Λουκ. 7,41         δύο χρεωφειλέται ἦσαν δανειστῇ τινι. ὁ εἷς ὤφειλε δηνάρια πεντακόσια, ὁ δὲ ἕτερος πεντήκοντα. 
Λουκ. 7,41                 “Ησαν δύο χρεωφειλέται προς κάποιον δανειστήν. Ο ένας του εχρεωστούσε πεντακόσια δηνάρια ο δε άλλος πενήντα. 
Λουκ. 7,42         μὴ ἐχόντων δὲ αὐτῶν ἀποδοῦναι, ἀμφοτέροις ἐχαρίσατο· τίς οὖν αὐτῶν, εἰπέ, πλεῖον αὐτὸν ἀγαπήσει;
Λουκ. 7,42                Επειδή δε δεν είχαν αυτοί να εξοφλήσουν το χρέος των, ο δανειστής το εχάρισε και στους δύο. Πες μου. ποιός από τους δύο θα τον αγαπήση περισσότερον;” 
Λουκ. 7,43         ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Σίμων εἶπεν· ὑπολαμβάνω ὅτι ᾧ τὸ πλεῖον ἐχαρίσατο. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· ὀρθῶς ἔκρινας. 
Λουκ. 7,43                Απεκρίθη δε ο Σιμων και είπε· νομίζω, ότι εκείνος στον οποίον εχάρισε το μεγαλύτερον χρέος”. Ο δε Ιησούς του είπε· “ορθή είναι η κρίσις σου”. 
Λουκ. 7,44         καὶ στραφεὶς πρὸς τὴν γυναῖκα τῷ Σίμωνι ἔφη· βλέπεις ταύτην τὴν γυναῖκα; εἰσῆλθόν σου εἰς τὴν οἰκίαν, ὕδωρ ἐπὶ τοὺς πόδας μου οὐκ ἔδωκας· αὕτη δὲ τοῖς δάκρυσιν ἔβρεξέ μου τοὺς πόδας καὶ ταῖς θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμαξε. 
Λουκ. 7,44                Και αφού εγύρισε προς την γυναίκα, είπε στον Σιμωνα· “βλέπεις αυτήν την γυναίκα; Ηλθα στο σπίτι σου και δεν μου έδωσες νερό να δια το πλύσιμο των ποδιών μου. Αυτή όμως έβρεξε τα πόδια μου με τα δάκρυα της και τα εσπόγγισε με τας τρίχας της κεφαλής της. 
Λουκ. 7,45         φίλημά μοι οὐκ ἔδωκας· αὕτη δὲ ἀφ᾿ ἧς εἰσῆλθεν οὐ διέλιπε καταφιλοῦσά μου τοὺς πόδας. 
Λουκ. 7,45                Συ δεν μου έδωσες φίλημα, όπως συνηθίζουν δια τον κάθε φιλοξενούμενον· αυτή δε από την ώραν που εμπήκε στο σπίτι, δεν έπαυσε με πολλήν ευλάβειαν να καταφιλή τους πόδας μου. 
Λουκ. 7,46         ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου οὐκ ἤλειψας· αὕτη δὲ μύρῳ ἤλειψέ μου τοὺς πόδας. 
Λουκ. 7,46                Συ δεν μου άλειψες την κεφαλήν ούτε με απλό λάδι. Αυτή δε μου άλειψε τους πόδας με πανάκριβο μύρον. 
Λουκ. 7,47         οὗ χάριν λέγω σοι, ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολύ· ᾧ δὲ ὀλίγον ἀφίεται, ὀλίγον ἀγαπᾷ.
Λουκ. 7,47                Ενεκα δε τούτου ακριβώς σου λέγω ότι είναι συγχωρημέναι αι πολλαί αυτής αμαρτίαι, διότι ηγάπησε πολύ εμέ τον Λυτρωτήν, και επόθησε βαθύτατα την λύτρωσίν της. Εκείνος δε που νομίζει ότι ολίγον χρέος έχει απέναντι του Θεού, ολίγον αγαπά”. 
Λουκ. 7,48         εἶπε δὲ αὐτῇ· ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι. 
Λουκ. 7,48                Είπε δε προς αυτήν ο Ιησούς· “είναι συγχωρημέναι αι αμαρτίαι σου” 
Λουκ. 7,49         καὶ ἤρξαντο οἱ συνανακείμενοι λέγειν ἐν ἑαυτοῖς· τίς οὗτός ἐστιν ὃς καὶ ἁμαρτίας ἀφίησιν; 
Λουκ. 7,49                Και αυτοί, που παρεκάθηντο μαζή του στο τραπέζι ήρχισαν να σκέπτωνται και να λέγουν από μέσα των· “ποιός είναι αυτός, ο οποίος και αμαρτίας ακόμη συγχωρεί;” 
Λουκ. 7,50         εἶπε δὲ πρὸς τὴν γυναῖκα· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.
Λουκ. 7,50                Είπε δε προς την γυναίκα ο Ιησούς· “η πίστις σου σε έχει σώσει· πήγαινε με ειρηνική και καθαράν την καρδίαν σου στον δρόμον της ειρήνης”. 

http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/KD/03.%20Louk.htm