Σελίδες

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2020

3. Πρός τόν φίλον Γρηγόριον (Ἐπιστολή 2) , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου


3. Πρός τόν φίλον Γρηγόριον (Ἐπιστολή 2) , 12-3-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Ἡ ἀποταγή τοῦ κόσμου καί τοῦ φόβου-Ἁγ. Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, 13-3-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου


Ἡ ἀποταγή τοῦ κόσμου καί τοῦ φόβου-Ἁγ. Ἰωάννου τῆς Κλίμακος (Β΄ Χαιρετισμοί),
13-3-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Κυριακή Β Νηστειῶν. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο. Μέρος Δεύτερο


ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ [: Εβρ.1,10-2,4] 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

[Μέρος δεύτερο: υπομνηματισμός των χωρίων Εβρ.2,1-2,4]

Και αφού είπε για τον Υιό και τα σχετικά με την οικονομία του Θεού, τη δημιουργία και τη βασιλεία, και αφού έδειξε την ισοτιμία Του προς τον Πατέρα και ότι ως Κύριος εξουσιάζει όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τις ουράνιες δυνάμεις, στη συνέχεια ο Παύλος τους προτρέπει, μιλώντας έτσι, ώστε να προσέχουμε σε αυτά που ακούσαμε, και λέγει: «Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραῤῥυῶμεν(:ο Υιός λοιπόν είναι ασυγκρίτως ανώτερος από τους αγγέλους. Γι΄αυτό κι εμείς πρέπει να προσέχουμε πολύ περισσότερο σε εκείνα που ακούσαμε με το κήρυγμα, διότι όλα αυτά είναι λόγοι του Υιού και των Αποστόλων Του. Είναι επιτακτική ανάγκη να προσέχουμε, μήπως από απροσεξία μας συμβεί να παρασυρθούμε και πέσουμε έξω)»[Εβρ.2,1]. 

Εδώ ήθελε να πει ότι πρέπει να τα προσέχουμε περισσότερο από τον νόμο, αλλά το παρασιώπησε· το κάνει όμως φανερό με αυτό που λέγει, όχι με συμβουλή ούτε με προτροπή, γιατί έτσι ήταν καλύτερα. «Εἰ γὰρ ὁ δι᾿ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος(:και αλίμονό μας εάν πέσουμε έξω· διότι, εάν ο νόμος που ανήγγειλε ο Θεός στον Μωυσή διαμέσου αγγέλων)»,λέγει, «ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν (:αποδείχτηκε έγκυρος και ισχυρός, και κάθε παράβασή του και παρακοή τιμωρήθηκε δίκαια με την ανάλογη τιμωρία), πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη(: πώς εμείς θα ξεφύγουμε την τιμωρία, εάν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη και σπουδαία σωτηρία; Τη σωτηρία αυτή δεν μας τη γνωστοποίησαν κάποιοι άγγελοι, όπως έγινε στον νόμο, αλλά αφού άρχισε να την κηρύττει ο Ίδιος ο Κύριος, μας την παρέδωσαν ως αληθινή και αξιόπιστη οι άγιοι Απόστολοι που την άκουσαν κατευθείαν από το στόμα του Κυρίου)»[Εβρ.2,2-3].

«– Γέροντα, τὸ ἄκτιστο φῶς τὸ βλέπει κανεὶς μὲ τὰ αἰσθητὰ μάτια; »

– Γέροντα, τὸ ἄκτιστο φῶς τὸ βλέπει κανεὶς μὲ τὰ αἰσθητὰ μάτια; 
– Ἂν ἀφήσετε τὶς μικρότητες, θὰ σᾶς πῶ. 
– Γέροντα, μέχρι νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς μικρότητες, ἐσεῖς θὰ φύγετε... Κάντε το σὰν πνευματικὴ ἐλεημοσύνη! 
– Ὅταν ἤμουν στὰ Κατουνάκια, στὸ Κελλὶ τοῦ Ὑπατίου, ἕνα ἀπόγευμα, ἀφοῦ ἔκανα τὸν Ἑσπερινὸ μὲ κομποσχοίνι, ἤπια ἕνα τσάι καὶ συνέχισα.Ἔκανα τὸ Ἀπόδειπνο καὶ τοὺς Χαιρετισμοὺς μὲ κομποσχοίνι, καὶ ὕστερα ἔλεγα τὴν εὐχή.
Ὅσο τὴν ἔλεγα, τόσο ἔφευγε ἡ κούραση καὶ αἰσθανόμουν ξεκούραστος. 
Ἔνιωθα μέσα μου μιὰ χαρά, ποὺ δὲν μοῦ ἔκανε καρδιὰ νὰ κοιμηθῶ· ἔλεγα συνέχεια τὴν εὐχή. 
Γύρω στὶς ἕντεκα τὴν νύχτα γέμισε ξαφνικὰ τὸ κελλὶ μὲ ἕνα φῶς γλυκό, οὐράνιο. Ἦταν πολὺ δυνατό, ἀλλὰ δὲν σὲ θάμπωνε. 
Κατάλαβα ὅμως ὅτι καὶ τὰ μάτια μου «δυνάμωσαν», γιὰ νὰ μπορῶ νὰ ἀντέξω αὐτὴν τὴν λάμψη.
Ὅσο ἤμουν σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση, μέσα στὸ θεῖο ἐκεῖνο φῶς, ἤμουν σ’ ἕναν ἄλλον κόσμο, πνευματικό. Αἰσθανόμουν μιὰ ἀνέκφραστη ἀγαλλίαση, καὶ τὸ σῶμα μου ἀνάλαφρο· εἶχε χαθῆ τὸ βάρος τοῦ σώματος. 
Ἔνιωθα τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸν θεῖο φωτισμό. Θεῖα νοήματα περνοῦσαν γρήγορα ἀπὸ τὸν νοῦ μου σὰν ἐρωταποκρίσεις. Δὲν εἶχα προβλήματα, οὔτε θέματα νὰ ρωτήσω, ὅμως ρωτοῦσα καὶ εἶχα συγχρόνως καὶ τὴν ἀπάντηση. Ἦταν ἀνθρώπινα λόγια οἱ ἀπαντήσεις, εἶχαν ὅμως καὶ θεολογία, ἀφοῦ ἦταν θεῖες ἀπαντήσεις. 

«Εἶδε, παραδόξως, τό Γέροντα Πορφύριο νά κάθεται στό κρεβάτι, μίλησε μαζί του ...»

Όταν είχε κοιμηθεί ο Γέροντας Πορφύριος, ήλθε μια κοπέλα απ’ την Αυστραλία για να τον επισκεφτεί. Δεν ήξερε ότι είχε πεθάνει. Όταν ήλθε στο μοναστήρι, είδε ότι έξω δεν υπήρχε κόσμος, βρήκε την πόρτα ανοικτή και ανέβηκε τροχάδην επάνω στο κελλάκι του. Είδε, παραδόξως, το Γέροντα να κάθεται στο κρεβάτι, μίλησε μαζί του αρκετή ώρα, είπε ότι ήθελε να πη, πήρε τις απαντήσεις και, πολύ χαρούμενη, κατέβαινε τη σκάλα.
Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε μια αδελφή. Εν τω μεταξύ η πόρτα ήταν κλειστή. Της λέει:
- Εσύ πως βρέθηκες μέσα; Πως μπήκες;
Λέει:
- Να. Δεν είχε κόσμο έξω, βρήκα την πόρτα ανοιχτή και ανέβηκα επάνω και μίλησα του Γέροντα. Δεν είχε κανένα. Της λέει:

Μία ἀκόμη περίπτωση «Μυστηριακῆς διακοινωνίας», δυναμίτης στά θεμέλια τῆς ἐκκλησίας


Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς
Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Το Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας αποτελεί την πεμπτουσία και το κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής, διότι σε αυτό πραγματοποιείται και φανερώνεται η ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος. Δια του μυστηρίου αυτού, τα υλικά στοιχεία του άρτου και του οίνου, με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος, μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το οποίο μεταδίδεται στους πιστούς ως πνευματική και υπερφυής τροφή, «εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον». Ο Θεός Λόγος με την ενανθρώπησή Του δεν αρκέστηκε απλώς και μόνον στην πρόσληψη της ανθρώπινης φύσεως, αλλά προχώρησε ακόμη περισσότερο, στην οργανική δηλαδή κοινωνία και ένωσή Του με τον άνθρωπο. Μέσω του κορυφαίου αυτού μυστηρίου της Εκκλησίας μας, ενσωματώνει τον κάθε πιστό στο θεανθρώπινο Σώμα του και τον καθιστά μέλος του παναχράντου Σώματός του, μεταδίδοντας ταυτόχρονα σ’ αυτόν την ιδική του αληθινή και αιώνια ζωή, σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου: «καθάπερ γαρ το σώμα εν εστί και μέλη έχει πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, εν εστί σώμα, ούτω και ο Χριστός» (Α΄Κορ.12,12).
Ο μέγας σύγχρονος άγιος της Εκκλησίας μας Ιουστίνος ο Πόποβιτς, εμβαθύνοντας στις παρά πάνω αλήθειες του αποστόλου παρατηρεί: «Τα μέλη αυτά έχουν εν σώμα, μίαν ψυχήν, μιάν καρδίαν, μίαν συνείδησιν, μιάν αλήθειαν, μίαν δικαιοσύνην, μίαν αγάπην, μιάν ζωήν, ένα παράδεισον, μίαν αιωνιότητα…Κάθε μέλος αυτού ζή δι’ όλου του σώματος, αλλά και το όλον σώμα ζή δι’ έκαστον μέλος του. Όλοι ζουν εν εκάστω και δι’ έκάστου, αλλά και έκαστος ζή εν όλοις και δι’ όλων…Η ευαγγελική δραστηριότης εκάστου μέλους της Εκκλησίας, αν και είναι εντελώς ειδική και προσωπική, είναι πάντοτε και από πάσης απόψεως καθολική και γενική…Ακόμη και όταν φαίνεται να ενεργεί εν μέλος της Εκκλησίας μόνον διά τον εαυτόν του, (π.χ. η άσκησις ενός ερημίτου), ενεργεί εις την πραγματικότητα διά την ολότητα», (Από το βιβλίο του «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», σελ. 176-180). Η μετοχή μας στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας δεν αποτελεί απλά μια τυπική θρησκευτική πράξη, ένα λατρευτικό τυπικό, αλλά ύψιστη αναγκαιότητα για τον κάθε πιστό, σύμφωνα με τον λόγο Του: «αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ήμερα. Η γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ», (Ιωάν.6,53-56).
Ωστόσο η κοινή συμμετοχή στο Ποτήριο της Ζωής απαιτεί και προϋποθέτει ενότητα πίστεως. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να μετέχει σ’ αυτό κάποιος, ο οποίος έχει διαφορετική πίστη, ή βρίσκεται σε σχίσμα. Ο σχισματικός και ο αιρετικός καθίσταται «αφορισμένος», δηλαδή ξεχωρισμένος και αποκομμένος, από το εκκλησιαστικό σώμα και άρα δεν μπορεί να κοινωνήσει Σώμα και Αίμα Χριστού. Η Εκκλησία, καθ’ όλη την δισχιλιόχρονη ιστορική της πορεία ακολούθησε με ακρίβεια αυτή την θεμελιώδη πρακτική, την αποκοπή δηλαδή των αιρετικών από το εκκλησιαστικό σώμα και κατ’ επέκταση από την μετοχή τους στη Θεία Κοινωνία.

Κυριακή Β Νηστειῶν. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο. Μέρος Πρῶτο


ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ [: Εβρ.1,10-2,3] 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

[Μέρος πρώτο: υπομνηματισμός των χωρίων Εβρ.1,6-1,14]

«Ὃταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην, λέγει· καὶ προσκυνησάτωσαν αὐτῷ πάντες ἄγγελοι Θεοῦ. καὶ πρὸς μὲν τοὺς ἀγγέλους λέγει· ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα, καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα· πρὸς δὲ τὸν υἱόν· ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· ῥάβδος εὐθύτητος ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου (:και όταν θα εισαγάγει ο Πατήρ με δόξα και δύναμη τον Υιό που γεννήθηκε από Αυτόν πριν δημιουργηθεί όλη η κτίση, για να κρίνει την οικουμένη, λέει: “Να Τον προσκυνήσουν όλοι οι άγγελοι του Θεού”. Ο Υιός λοιπόν που έγινε άνθρωπος είναι Κύριος και των αγγέλων· και για τους αγγέλους λέει: “Ο Θεός κάνει τους αγγέλους Του ταχυκίνητους και αιθέριους σαν τους ανέμους, και τους λειτουργούς που Τον υπηρετούν λαμπρούς και δραστικούς σαν την πύρινη φλόγα”.Για τον Υιό όμως λέει: “Ο βασιλικός Σου θρόνος, Θεέ, μένει στερεός και ασάλευτος στους ατέλειωτους αιώνες. Η βασιλική Σου ράβδος είναι ράβδος και εξουσία ευθύτητας και δικαιοσύνης”)»[Eβρ.1,6-8].
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ονομάζει έξοδο την ένσαρκο έλευσή Του, όπως όταν λέγει «ἰδοὺ ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι(:(:Ιδού, βγήκε ο σπορέας έξω στο χωράφι για να σπείρει)»[Ματθ.13,4]· και πάλι: «ἐξῆλθον παρὰ τοῦ πατρὸς καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον (:ήμουν στους κόλπους του Πατρός μου ως γνήσιος Υιός Του και βγήκα από τον Πατέρα όταν έγινα άνθρωπος και ήλθα στον κόσμο)» [Ιω.16,28]· και σε πολλά σημεία μπορεί κανείς να το δει αυτό. Ο Παύλος όμως την ονομάζει είσοδο λέγοντας: «Ὃταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην (:και όταν πάλι εισαγάγει τον πρωτότοκο Υιό Του στην οικουμένη)», εννοώντας είσοδο την ανάληψη της σάρκας. 
Γιατί όμως μιλούν διαφορετικά για το ίδιο πράγμα και για ποια αιτία λέχτηκαν αυτά; Φαίνεται από την ίδια τη σημασία των λόγων. Ο Χριστός δηλαδή σωστά ονομάζει τον ερχομό Του έξοδο, επειδή ήμασταν έξω από τον Θεό. Και όπως στα βασιλικά ανάκτορα οι φυλακισμένοι και αντίπαλοι του βασιλιά στέκουν απέξω και εκείνος που θέλει να τους συμφιλιώσει δεν τους εισάγει μέσα, αλλά ο ίδιος βγαίνει έξω και μιλάει μαζί τους, ώσπου να τους κάνει άξιους να δουν τον βασιλιά, το ίδιο έκαμε και ο Χριστός. Πρώτα λοιπόν εξήλθε προς εμάς, δηλαδή έλαβε σάρκα, και αφού μας είπε τα σχετικά με τον βασιλιά, τότε μας εισήγαγε, αφού μας καθάρισε τα αμαρτήματα και μας συμφιλίωσε. Γι΄αυτό ονομάζει τη Σάρκωσή Του έξοδο.

Πῶς ἀντιμετωπίζουν οἱ χριστιανοὶ τὶς λοιμώδεις ἀσθένειες καὶ τὶς ἐπιδημίες;



Ποιμαντικὸς λόγος Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὴ διάκεια τῆς Ἀγρυπνίας πάντων τῶν ἐν μητροπόλει Μόρφου διαλάμψαντων ἁγίων, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Ὁσίων Βαρνάβα καὶ Ἱλαρίωνος στὸ χωριὸ Περιστερῶνα τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (28-29.2.2020).

Τελικά, ἡ Θεία Κοινωνία εὐθύνεται γιά ὅλα!


Τελικά, η Θεία Κοινωνία ευθύνεται για όλα!
Ελευθέριος Ανδρώνης

Μάθατε τα τελευταία νέα;
Εντοπίστηκε το επίκεντρο του προβλήματος, της μετάδοσης και εξάπλωσης του κορονοϊού στην Ελλάδα…
Διάσημοι ειδικοί μαϊντανολόγοι – μπαρουφολόγοι αποφάνθηκαν :

Για όλα φταίει το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας!
Όλα τα δεινά εκεί κρύβονται! Το κακό θα έρθει μέσα από τις εκκλησίες!
Άλλωστε όλες οι άλλες πηγές πιθανού κινδύνου μετάδοσης του ιού έχουν περιοριστεί και μας έμεινε να ασχοληθούμε μόνο με τη λαβίδα του ιερέα, έτσι δεν είναι;
Αυτό το τόσο ιερό (για μια τεράστια μερίδα ανθρώπων) μυστήριο, ταξίδεψε άθικτο και απαράλλακτο μέσα στην αδυσώπητη ροή δύο χιλιάδων χρόνων ιστορίας, επιβιώνοντας και χαρίζοντας ελπίδα, μέσα από πολέμους, κατοχές, επιδημίες και καταστροφές.
Μέσα σε είκοσι αιώνες, κάτω από τη βαρυσήμαντη «σκιά» του δισκοπότηρου βρέθηκαν να κοινωνούν με δέος: αυτοκράτορες, φιλόσοφοι, οπλαρχηγοί της επανάστασης, επιστήμονες παγκόσμιας εμβέλειας, πρωθυπουργοί, μεγάλοι λογοτέχνες και άνθρωποι του πνεύματος και ακόμα ένα αμέτρητο πλήθος σημαντικών και ακτινοβόλων προσωπικοτήτων.
Όμως η ιστορία μας επιφύλασσε κοσμογονικές εκπλήξεις. Δεν τα είχαμε δει ακόμα όλα. Έπρεπε να φτάσουμε αισίως έως το σωτήριον έτος 2020, για να εμφανιστεί μια κυρία Ακρίτα και να αναρωτηθεί ειρωνικά «αν έχει κοινωνήσει ο Πρωθυπουργός».
Έπρεπε να γράψει το χρονοκοντέρ: 20 αιώνες και 20 χρόνια, για να μιλήσει από τα έδρανα της Βουλής, ένας κύριος Πολάκης και να αποκαλέσει «χριστιανοταλιμπάν», αυτούς που πιστεύουν πως η Θεία Κοινωνία δεν μπορεί να γίνει φορέας ασθενειών.
Έπρεπε να παρουσιαστεί μία αφορμή όπως η απειλή εξάπλωσης του κορονοϊού, για να ξεράσουν από μέσα τους, τους τόνους χολής που είχαν φυλαγμένους, τα διάφορα ψευτοπροοδευτικά τρολς, σε τηλεόραση και social media.
Υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν ιστορία και μένουν σε αυτή και άνθρωποι τους οποίους η ιστορία τους «γράφει» στα παλιά της τα παπούτσια…
Ας ξεκινήσουμε από τα απολύτως βασικά.

Μά σάμπως προσεύχεται ἐκείνη;

Η μάνα έμαθε στο παιδί της πως να πιάνει το μαχαίρι και το πηρούνι, πως να καθαρίζει το φρούτο και πως το αβγό. Δεν το έμαθε όμως πως να προσεύχεται. Γιατί άραγε; Μα σάμπως προσεύχεται εκείνη; Δεν μπορεί να δώσει στο παιδί της, κάτι που η ίδια δεν έχει. 
Βέβαια δεν είναι κακό να μάθει η μάνα στο παιδί της πως να τρώει, είναι όμως κακό, να το μάθει να τρώει μόνο σαρκικώς και να μην τρώει πνευματικώς. Διότι έτσι αφήνει το παιδί της απροστάτευτο από τις παγίδες του σατανά, ο οποίος εύκολα θα το βάλει στο χέρι. Κάθε μάνα πρέπει να εξοπλίζει το παιδί της, με το να το μάθει να προσεύχεται.

Ἱερά Θαυματουργή Εἰκόνα Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ

Ἀρχιστράτηγε, πᾶσι, Χαλκιδικῆς πρόμαχε, Μανταμάδου φύλαξ, Εὐβοίας φερωνυμούσης σοι κώμης φρουρέ, Μιχαήλ, καὶ τοῦ Αἰγαίου πελάγους ἀντιλῆπτορ ἄγρυπνε, δεῖξον τὴν χάριν σου.

Ιερά Θαυματουργή Εικόνα Αρχαγγέλου Μιχαήλ, 
Ι. Ν. Αγίου Αρχαγγέλου, στον Ταξιάρχη Χαλκιδικής.


https://paraklisi.blogspot.com/2020/02/blog-post_9.html

13 Μαρτίου. Ἡ άνακομιδή τοῦ λειψάνου τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Νικηφόρου ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα Τριθέκτης. (Ἡσαΐου ζ΄ 1-14).
Ησ. 7,1              Καὶ ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Ἄχαζ τοῦ Ἰωάθαμ τοῦ υἱοῦ Ὀζίου βασιλέως Ἰούδα, ἀνέβη Ῥασεὶμ βασιλεὺς Ἀρὰμ καὶ Φακεὲ υἱὸς Ῥομελίου βασιλεὺς Ἰσραὴλ ἐπὶ Ἱερουσαλὴμ πολεμῆσαι αὐτὴν καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν πολιορκῆσαι αὐτήν.
Ησ. 7,1                       Κατά τας ημέρας του βασιλέως Αχαζ, υιού του Ιωάθαμ, όστις ήτο υός του Οζίου βασιλέως των Ιουδαίων, επήλθεν ο Ρασείμ, ο βασιλεύς του Αραμαϊκού κράτους, και ο Φακεέ, ο υιός του Ρομελίου, βασιλέως των Ισραηλιτών, εναντίον της Ιερουσαλήμ, δια να πολεμήσουν και την καταλάβουν αλλά δεν ημπόρεσαν να την κυριεύσουν.