Σελίδες

Κυριακή 14 Αυγούστου 2022

Περί πειρασμῶν (2ο μέρος)-Θ' Ματθαίου, Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 ΚΗΡΥΓΜΑ_Περί πειρασμών (2ο μέρος)-Θ' Ματθαίου, Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, 14-8-2022, Αρχιμ. Σάββα Αγιορειτου

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου:«Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μέσα ἀπό τόν 44ο ψαλμό».Π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος


Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 44ο ΨΑΛΜΟ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 13-8-1988]

(Α32)

Η εορτή μνήμης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αγαπητοί μου, μας δίδει την αφορμή να δούμε εγκατάσπαρτη μέσα στην Αγία Γραφή την παναγία μορφή της και το ουρανόμηκες μεγαλείο της.

Ο 44ος Ψαλμός θα λέγαμε ότι είναι το θαυμάσιο εκείνο ποίημα, που αναφέρεται στον Μεσσία και την Κυρία Θεοτόκο. Στο πρώτο ήμισυ του ποιήματος εξυμνείται ο Υιός του Θεού, με όλα τα θεανθρώπινα γνωρίσματά Του και στο δεύτερο ήμισυ του ίδιου ποιήματος εξυμνείται η Εκκλησία, που η επιτομή της Εκκλησίας είναι η Παναγία Θεοτόκος. Με όλα εκείνα τα θαυμάσια γνωρίσματά της, σαν άμεσος κτίσις του Θεού.

Ο Ψαλμός ο 44ος έχει ως εξής- θα σας διαβάσω μόνο το κείμενο: «Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν, λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ, ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου. ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου· διὰ τοῦτο εὐλόγησέ σε ὁ Θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα. περίζωσαι τὴν ῥομφαίαν σου ἐπὶ τὸν μηρόν σου, δυνατέ, τῇ ὡραιότητί σου καὶ τῷ κάλλει σου καὶ ἔντεινον καὶ κατευοδοῦ καὶ βασίλευε ἕνεκεν ἀληθείας καὶ πρᾳότητος καὶ δικαιοσύνης, καὶ ὁδηγήσει σε θαυμαστῶς ἡ δεξιά σου. τὰ βέλη σου ἠκονημένα, δυνατέ -λαοὶ ὑποκάτω σου πεσοῦνται- ἐν καρδίᾳ τῶν ἐχθρῶν τοῦ βασιλέως. ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, ῥάβδος εὐθύτητος ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου. ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεὸς ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου. σμύρνα καὶ στακτὴ καὶ κασσία ἀπὸ τῶν ἱματίων σου, ἀπὸ βάρεων ἐλεφαντίνων, ἐξ ὧν εὔφρανάν σε.

θυγατέρας βασιλέων ἐν τῇ τιμῇ σου· παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου·καὶ ἐπιθυμήσει ὁ βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου, ὅτι αὐτός ἐστι Κύριός σου, καὶ προσκυνήσεις αὐτῷ. καὶ θυγάτηρ Τύρου ἐν δώροις· τὸ πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ. πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως ἔσωθεν, ἐν κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. ἀπενεχθήσονται τῷ βασιλεῖ παρθένοι ὀπίσω αὐτῆς, αἱ πλησίον αὐτῆς ἀπενεχθήσονταί σοι· ἀπενεχθήσονται ἐν εὐφροσύνῃ καὶ ἀγαλλιάσει, ἀχθήσονται εἰς ναὸν βασιλέως. ἀντὶ τῶν πατέρων σου ἐγενήθησαν υἱοί σου· καταστήσεις αὐτοὺς ἄρχοντας ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν. μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ· διὰ τοῦτο λαοὶ ἐξομολογήσονταί σοι εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος».

Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο


Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ[:Φιλιπ.2,5-11]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ' ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ. διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός(:Εφόσον δηλαδή είστε μαθητές και δούλοι του Ιησού Χριστού, πρέπει να μιμηθείτε την ταπείνωση και την αυταπάρνησή Του. Ας υπάρχει λοιπόν μέσα σας αυτό το φρόνημα της ταπεινώσεως και αυταπαρνήσεως που είχε κι ο Ιησούς Χριστός. Ο Ιησούς Χριστός δηλαδή, αν και είχε την ίδια ουσία και φύση με τον Θεό Πατέρα και ως απαράλλακτη και ζωντανή εικόνα του Θεού είχε τη μορφή και τη φύση του Θεού, δεν θεώρησε την ισότητά Του με τον Θεό Πατέρα αποτέλεσμα αρπαγής· διότι εάν ήταν αποτέλεσμα αρπαγής, δεν θα τολμούσε να το αποθέσει, από φόβο μήπως το χάσει. Αλλά κένωσε τον εαυτό Του, συγκαλύπτοντας και κρύβοντας για κάποιο διάστημα τη δόξα και το μεγαλείο της θεότητός Του. Πήρε μορφή δούλου και έγινε όμοιος με τους ανθρώπους. Και ενώ παρουσιάστηκε με την εξωτερική όψη του ανθρώπου, δεν ήταν μόνον άνθρωπος, όπως φαινόταν, αλλά ήταν συγχρόνως και Θεός. Και ταπείνωσε τον εαυτό Του δείχνοντας τέλεια υπακοή μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού, που είναι ο πλέον οδυνηρός και ατιμωτικός θάνατος. Για την ταπείνωση λοιπόν και την υπακοή Του αυτή ο Θεός Τον υπερύψωσε και ως άνθρωπο και Του χάρισε όνομα, το όνομα Κύριος Ιησούς Χριστός, που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα. Τον υπερύψωσε, ώστε στο όνομα του Ιησού να γονατίσουν ταπεινά και να Τον προσκυνήσουν λατρευτικά και οι άγγελοι στον ουρανό και οι άνθρωποι στη γη και οι ψυχές των νεκρών στα καταχθόνια˙ αλλά κι αυτά τα δαιμονικά όντα που είναι στα καταχθόνια με τρόμο να υποκλιθούν μπροστά στο μεγαλείο Του. Και έτσι κάθε γλώσσα να ομολογήσει φανερά, δυνατά και ξεκάθαρα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος. Και με την ομολογία αυτή και την αναγνώριση του Ιησού Χριστού ως Κυρίου θα δοξάζεται ο Θεός Πατήρ)»[Φιλιπ. 2,5-11].

Ἀσκητές μέσα στόν κόσμο Γ’: Σοφία Παναγιωτίδου


(Ὁ βίος της γράφτηκε ἀπό τήν ἐγγονή της Σοφία).

Γεννήθηκε τό 1912 στήν Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου. Καταγόταν ἀπό εὔπορη οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς της, Ἰωάννης Κυριλλίδης καί Ἀθηνᾶ, ἄν καί κατά κόσμον πλούσιοι καί εὐγενεῖς, εἶχαν τό σπιτικό τους πάντα ἀνοιχτό γιά κάθε ἀνάγκη πρός τόν πλησίον τους. Ἡ μητέρα της Ἀθηνᾶ, εἶχε τελειώσει τό Γαλλικό Κολλέγιο. Ὡς μαία βοήθησε ἑκατοντάδες γυναῖκες πάνω στήν γέννα. Ὁ πατέρας της ἦταν κάτοχος πολλῶν στρεμμάτων γῆς, μέ μεγάλη περουσία. Παρά τήν εὐγενική τους καταγωγή καί τήν οἰκονομική τους εὐμάρεια, παρέμειναν ἁπλοί, γεμᾶτοι ψυχικά χαρίσματα, ἀλληλοβοήθειας καί συμπόνοιας. Ἀπό τά ἑπτά παιδιά, πού ἀπέκτησαν, τά τέσσερα ἐπέστρεψαν στήν Ἑλλάδα μέ τόν ξερριζωμό. Τρία κορίτσια· ἡ Σοφία, ἡ Μαρία, ἡ Παρθένα καί ὁ Γεώργιος. Ἡ Σοφία ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀπό τίς ἀδελφές της καί μικρότερη ἀπό τόν Γιώργιο.
Ὅταν ἡ Σοφία ἦταν στόν Πόντο μικρή, ἡλικίας 6-7 ἐτῶν, συνέβη ἕνα θαῦμα. Μία Τουρκάλα πιστή γυναῖκα, ζητᾶ ἀπ’ τήν μικρή Σοφία νά τῆς φέρη χῶμα ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Προφήτη Ἠλία. Αὐτή ἐπειδή ἦταν μικρούλα, ξέχασε. Ἡ Τουρκάλα τήν ρωτᾶ: «Σοφία, ἔφερες τό χῶμα πού σοῦ ζήτησα, παιδί μου;». Ἡ γυναῖκα αὐτή ἦταν τυφλή καί πίστευε πώς, ἄν ἔβαζε στά μάτια της ἀπ’ τό ἁγιασμένο τοῦτο χῶμα, θά μποροῦσε νά ξαναδῆ! Ἡ Σοφία γιά νά μήν τήν στενοχωρήση, παίρνει ἀπ’ τό κατώφλι τῆς Τουρκάλας χῶμα καί τῆς τό δίνει, καί ὤ! τοῦ θαύματος!!! Ἡ Τουρκάλα ξαναβρῆκε τό φῶς της.

Τό 1924 ἡ 12χρονη Σοφία φτάνει στήν Ἑλλάδα μέ τήν οἰκογένειά της, μετά ἀπό φοβερές συνθῆκες καί ταλαιπωρία. Ἐγκαταστάθηκε στό χωριό Μαυροχώρι τοῦ Νομοῦ Καστοριᾶς. Οἱ συνθῆκες πολύ δύσκολες καί ἐπίπονες γιά ὅλους τούς πρόσφυγες τοῦ Πόντου. Παντρεύτηκε, ὅταν ἐνηλικιώθηκε τόν Ἠρακλή Παναγιωτίδη. Ἕνα πάμφτωχο, ὀρφανό, ὄμορφο παλληκάρι, τό μικρότερο ἀπό τά δέκα ἀδέλφια του, ὁ ὁποῖος ἦρθε κι αὐτός πρόσφυγας ἀπό τήν Σένε, ἕνα ὀρεινό χωριό στήν Ἐπαρχία τοῦ Νομοῦ Σεβάστειας τοῦ Πόντου. Ἀπέκτησαν τρία ἀγόρια, τόν Γεώργιο (1943), τόν Ἰωάννη (1945) καί τόν Διονύσιο (1947). Ὁ γυιός της Ἰωάννης Παναγιωτίδης ἔλεγε ὅτι, ὅταν ἦταν παιδί, «κάθε βράδυ τόν ἔβαζε νά τούς διαβάζη χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς».

ΓΕΡΌΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ.Δίνει παιδί μου πόνο ὁ Θεός γιά τρεῖς λόγους:

Δίνει παιδί μου πόνο ο θεός για τρεις λόγους:

1) Για να κάνει το καλό άριστο.Το αμπέλι όταν κλαδεύεται, πονεί και δακρύζει στο σημείο που το κουτσουρίζουν.Στάζει νερό από το μέρος που το πληγώσανε.Ύστερα μεγαλώνει,μεγαλώνει , γίνεται ένα καμάρι και γεμίζει σταφύλια! Το ίδιο κι εμείς.Μασε κλαδεύει ο θεός.Αποβάλλομε με τον πόνο τις κακές συνήθειες,αλλάζομε ψυχικά, μεγαλώνουμε πνευματικά και γεμίζουμε με ωραίους καρπούς.
2) Δίνει πόνο ακόμη ο θεός όταν θέλει να απαλλάξει μια ψυχή από μικρά πράγματα και να την τελειώσει ( τελειοποιήσει).Όταν εξομολογούμαστε γιατρεύονται οι πληγές μας.Μένουν όμως κάποια μικρά που δεν τα σπουδαιολογήσαμε.Έρχεται ένας δυνατός πόνος και ολοκληρώνει το έργο...
3) Ένας πόνος γιατρεύει μεγάλες αμαρτίες.Όπως τη σκουριά την γεννά το σίδερο και μετά η σκουριά τρώει το σίδερο.Όπως το σαράκι το γεννά το ξύλο και ύστερα τρώει ο σκούληκας το ξύλο.Έτσι και οι οδύνες... έρχονται από ηδονές και μετά οι οδύνες σβήνουν τις ηδονές... Αρκεί να υπάρχει πίστη, μετάνοια, υπομονή...Τώρα έχουμε ηδονές χειρότερες από την εποχή του Νώε και από την εποχή του Δικαίου Λωτ στα Σόδομα και στα Γόμμορα...

Κυριακή Θ Ματθαίου:«Ἓκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ».π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Α΄Κορ.3,9-17]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«Ἓκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 1-8-1999]

[Β403]

Ο Παύλος, αγαπητοί μου, παρομοιάζει τους πιστούς της Εκκλησίας της Κορίνθου με δύο εικόνες. Τους αποκαλεί -η πρώτη εικόνα- «Θεοῦ γεώργιον». Δηλαδή Θεού χωράφι. Και ακόμη: «Θεοῦ οἰκοδομή». Γεωργοί, λοιπόν, και οικοδόμοι είναι οι εργάτες του Ευαγγελίου, όπως εν προκειμένω ο Παύλος και ο Απολλώς. Αυτοί επιμελούνται τον αγρόν του Θεού ή την οικοδομήν του Θεού. Αυτοί κτίζουν δηλαδή την πνευματική ζωή των πιστών. Στην συνέχεια, και ο κάθε πιστός φροντίζει τον αγρό της ψυχής του και τον καλλιεργεί· αλλά και ακόμη φροντίζει να οικοδομεί την πνευματική του ύπαρξη.

Πριν, όμως, προχωρήσουμε, παρατηρούμε ότι ο Παύλος στην εικόνα της οικοδομής καθορίζει το θεμέλιον της οικοδομής. Αυτό, όπως θα δούμε λίγο πιο κάτω, είναι θεμελιώδους σημασίας. Γράφει ο Παύλος στην αποστολική περικοπή που ακούσαμε σήμερα: «Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα». «Έβαλα», λέγει, «θεμέλιον». Αλλά το θεμέλιον είναι δεδομένο. Δεν το φτιάχνει ο Παύλος το θεμέλιον αυτό. Απλώς το παίρνει και το τοποθετεί. Δηλαδή; Τι σημαίνει αυτό; Λέγει εδώ: «Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός». «Κανείς άλλος δεν μπορεί να θέσει θεμέλιον παρά από Εκείνον τον οποίον ήδη έχει τεθεί. Κι αυτός ο θεμέλιος είναι ο Ιησούς Χριστός».

Έτσι μπορεί να τεθεί, θα λέγαμε, οιοσδήποτε θεμέλιος, την ύπαρξη του κάθε ανθρώπου; Διότι όταν λέγει «κανείς άλλος θεμέλιος δεν μπορεί να τεθεί» γεννάται το ερώτημα, είναι δυνατόν να τεθεί οιοσδήποτε άλλος θεμέλιος; Και ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι θεμέλιοι; Ασφαλώς ναι, αγαπητοί μου. Υπάρχουν πάρα πολλοί θεμέλιοι λίθοι της οικοδομής του κάθε ανθρώπου. Τα θεμέλια κάθε ανθρώπου τίθενται κατά την αγωγή του. Μέσα στο σπίτι, στο σχολειό και στην κοινωνία ή την εποχή που ζει. Έτσι παίρνει το θεμέλιο της υπάρξεώς του. Δημιουργείται, λοιπόν, κτίζεται, ο κάθε άνθρωπος σύμφωνα με την εποχή του, σας είπα, την αγωγή του, σας είπα κ.λπ. Έτσι έχομε τον ιδεαλιστήν άνθρωπον, έχομε τον υλιστήν άνθρωπον, εκείνος ο οποίος οικοδομείται με υλιστικές αντιλήψεις ή ο άλλος που οικοδομείται με ιδεαλιστικές αντιλήψεις . Ακόμα είναι ο οικονομικός άνθρωπος. Κάθε εποχή διαμορφώνει τον άνθρωπον. Είναι ο τεχνικός άνθρωπος, ή ο τεχνολογικός, αν το θέλετε, είναι ο επιστημονικός άνθρωπος, είναι ακόμη ο ανθρωπιστής, είναι ο ιππότης, σε παλιότερες εποχές. Βλέπετε ότι εδώ έχομε σε κάθε εποχή ένα ιδεώδες αγωγής. Και σύμφωνα με αυτό το ιδεώδες της αγωγής, δημιουργείται ο κάθε άνθρωπος.

Ἐγκώμιον εἰς τήν πάνσεπτον Κοίμηση τῆς Θεομήτορος, Α΄ (Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός)


1. «Μ’ εγκώμια μνημονεύουμε τους δίκαιους», λέγει ο σοφώτατος Σολομώντας. «Ο θάνατος των αγίων Του είναι αξετίμητος για το Θεό», προείπε ο θεοπάτορας Δαβίδ. Αν λοιπόν όλους τους δίκαιους τους μνημονεύουμε εγκωμιαστικά, ποιος δε θα προσφέρη τον έπαινό του στη βρυσομάννα της δικαιοσύνης και της οσιότητας το θησαυρό, όχι για να δοξάση, μα για να δοξαστή ο ίδιος με δόξα αιώνια; Δεν έχει ανάγκη από τη δική μας δόξα η σκηνή της δόξας του Θεού, η πόλη του Θεού, μια και γι’ Αυτήν ειπώθηκαν λόγια δοξασμένα, καθώς της λέγει ο εξαίσιος Δαβίδ: «Δεδοξασμένα ἐλαλήθη περὶ σοῦ, ἡ πόλις τοῦ Θεοῦ». Αλήθεια, ποια τάχα μπορούμε να νομίσουμε για πόλη του αόρατου και άπειρου Θεού, που όλα τα χωράει στην παλάμη Του, παρά μόνο Εκείνη, που με αληθινά υπερφυσικό και υπερούσιο τρόπο εχώρεσε απερίγραπτα τον υπερούσιο Λόγο του Θεού και Θεό; Γι’ Αυτήν ο ίδιος ο Κύριος με τα χείλη του προφήτη έχει λαλήσει λόγια όλο δόξα, γιατί τί ενδοξότερο υπάρχει από την αποδοχή της αρχαίας αληθινής Θεϊκής Βουλής;


2. Αληθινά, δεν υπάρχει γλώσσα ανθρώπου, μήτε υπερκόσμιος αγγελικός νους, που να μπορή επάξια να υμνήση Εκείνη, με την οποία μας δόθηκε η δυνατότητα να θεωρούμε καθαρά «τὴ δόξα τοῦ Κυρίου». Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα βουβαθούμε τάχα, αφού δε μπορούμε επάξια να την υμνήσουμε, ζαρώνοντας από φόβο; Καθόλου. Να περάση πάλι το πόδι μας το κατώφλι, που λένε, ν’ αγνοήσουμε τ’ ανθρώπινά μας όρια και ν’ αγγίξουμε τραχιά τ’ αννέγγιχτα, λυμένοι από το χαλινάρι του φόβου; Ποτέ. Ενώνοντας όμως τον πόθο με το φόβο και πλέκοντας κι από τα δυο ένα διπλό στεφάνι με ιερή ευλάβεια, τρεμάμενο χέρι και ψυχή όλο πόθο, ας προσφέρουμε μ’ ευγνωμοσύνη στη Μητέρα του Βασιλιά, Αυτήν που ευεργέτησε όλη την πλάση, το φτωχικό μα πρώτο απ’ όλα δώρο του νου μας – της το χρωστάμε. Ιστοράνε δά πως κάποιοι ξωμάχοι, καθώς οργώνανε με τα καματερά τους, είδανε να διαβαίνη ένας βασιλιάς, λαμπρός μέσα στη βασιλική του πορφύρα, στραφτοκοπώντας από τη φεγγοβολή του διαδήματος και μ’ αμέτρητους σωματοφύλακες γύρω του.

Ἡ κύρια (καί πιό ἀποτελεσματική) πράξη ἀντίστασης…


Ἡ κύρια (καί πιό ἀποτελεσματική) πράξη ἀντίστασης…

Νεκτάριος Δαπέργολας

«Λέγω δὲ ὑμῖν· πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ· ὁ δὲ ἀρνησάμενός με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνηθήσεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ…Ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγὰς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας, μὴ μεριμνᾶτε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε· τὸ γὰρ ῞Αγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν» (Κατά Λουκάν ιβ΄ 8-12).


Καθώς προχωροῦμε πρός τόν Δεκαπενταύγουστο καί ταυτόχρονα συνεχίζει πάντοτε νά μαίνεται γύρῳ μας ὁ πόλεμος ἀπό ὁρατούς καί (κυρίως) ἀοράτους ἐχθρούς, ἄς θυμόμαστε ὅτι, πέραν τῆς μετάνοιας καί τοῦ προσωπικοῦ μας πνευματικοῦ ἀγῶνα, αὐτή εἶναι ἡ κύρια πράξη ἀντίστασης καί συνάμα τό βασικό μας χρέος μέσα στόν δαιμονικό ζόφο πού μᾶς κυκλώνει ἀσφυκτικά: το νά ὁμολογοῦμε Χριστό. Καί ὁμολογῶντας Τον, νά λέμε βεβαίως καί γιά ὅλα τά θέματα τήν ἀλήθεια (πραγματικά μαζί πᾶνε αὐτά - γιατί Ἐκεῖνος εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἄρα δικές Του εἶναι καί ὅλες οἱ ἐπιμέρους ἀλήθειες).

Καί ἐπίσης νά μή φοβόμαστε τίς διώξεις, οὔτε νά διστάζουμε σκεπτόμενοι τί θά ποῦμε, προκειμένου νά ὑπερασπιστοῦμε τήν πίστη μας.

14 Αὐγούστου. † ΚΥΡΙΑΚΗ Θ ́ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Προεόρτια τῆς κοιμήσεως τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, Μιχαΐου τοῦ προφήτου (η ́ π.Χ. αἰ.). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Κυρ. θ΄ ἐπιστ. (Α΄ Κορ. γ΄ 9-17).

Α Κορ. 3,9          Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε.

Α Κορ. 3,9                Ο Απολλώς, λοιπόν, και εγώ είμεθα μεταξύ μας ένα, συνεργάται του Θεού δια την ιδικήν σας σωτηρίαν. Σεις δε είσθε αγρός και ιδιοκτησία του Θεού, που καλιεργείται από αυτόν τον ίδιον. Είσθε οικοδόμημα του Θεού, που εις την πραγματικότητα κτίζεται από τον ίδιον τον Θεόν με όργανά του ημάς.

Ἡ ἀποστολική περικοπή τῆς Κυριακῆς Θ Ματθαίου. Παναγιώτης Τρεμπέλας


Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Α’ προς Κορινθίους, κεφάλαιο Γ΄, εδάφια 9-17

9 Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε. 10 Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ· 11 θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός. 12 Εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, 13 ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. 14 Εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· 15 εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός. 16 Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; 17 Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς.

Ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παν. Τρεμπέλα

9 Είμαστε και οι δύο ένα [:δηλαδή και ο Παύλος και ο Απολλώς], διότι και εκείνοι που φυτεύουν και εκείνοι που ποτίζουν, είμαστε συνεργάτες του Θεού στο έργο Του που αποβλέπει στην σωτηρία σας. Είστε αγρός που ανήκει στον Θεό και καλλιεργείται από Αυτόν. Είστε οικοδομή του Θεού που κτίζεται από Αυτόν με όργανα Του και χτίστες Του εμάς.

Νά πᾶμε στίς λειτουργίες πρίν τήν καμπάνα, γιά νά μᾶς βρεῖ ἡ καμπάνα στόν ναό. Γιατί ;


Να πάμε στις λειτουργίες πριν την καμπάνα, για να μας βρει η καμπάνα στον ναό. Γιατί ? Γιατί εκείνη τη στιγμή μπαίνει στο ναό η Μητέρα του Θεού... ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΤΉΣ ΟΠΤΙΝΑ.


https://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/08/blog-post_214.html