Σελίδες

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2022

Τά ἀγαθά τῆς γῆς καί τοῦ οὐρανοῦ (ε' μέρος), Α΄ Κυριακή Λουκᾶ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 ΚΗΡΥΓΜΑ_Τά ἀγαθά τῆς γῆς καί τοῦ οὐρανοῦ (ε' μέρος)-Γιατί κάποιοι καλοί ευτυχουν και κάποιοι κακοί δυστυχούν, Ἐπισκ. Σταυρουπόλεως Νικηφόρου Θεοτόκη, (Α΄ Κυριακή Λουκᾶ), 26-9-2022, , Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

Τά ἀγαθά τῆς γῆς καί τοῦ οὐρανοῦ (δ' μέρος), Α΄ Κυριακή Λουκᾶ,Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 ΚΗΡΥΓΜΑ_Τά ἀγαθά τῆς γῆς καί τοῦ οὐρανοῦ (δ' μέρος)-Ὅποιος δεν φεύγει μακρυά ἀπό τήν ἁμαρτία δεν ἀπολαμβάνει καί τά ἐπίγεια ἀγαθά, Ἐπισκ. Σταυρουπόλεως Νικηφόρου Θεοτόκη, (Α΄ Κυριακή Λουκᾶ), 26-9-2022, , Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

Πατήρ Δαμασκηνός

Ο πατήρ Δαμασκηνός, κατά κόσμον Δημήτριος Βαλασκατζής, γεννήθηκε στην Σάμο το 1911, μετά δε τον στρατό φλογιζόμενος από τον πόθο του μοναχικού βίου εμόνασε εις την Ι.Μ. Αγίας Τριάδος Σάμου.

Αργότερα, λαβών πρόσκληση μετέβη εις Ιεροσόλυμα, όπου υπηρέτησε ως διάκονος και εν συνεχεία ως ιερομόναχος εις τον Ναόν της Αναστάσεως, ενώ διετέλεσε ηγούμενος εις την Ι.Μ. Αγίου Χαραλάμπους.

Το 1961 κοινοβίασε εις την Ιεράν Λαύραν του Αγίου Σάββα, όπου είχε το διακόνημα του εκκλησιαστικού επί 30νταετίαν, σιωπηλός, ακτήμων, εγκρατής με τελείαν ξενιτείαν, παράδειγμα διά τους νεωτέρους.

Μεταχειριζόταν την κατά Χριστόν μωρία διά να καλύψει τις αρετές του, ποτέ δεν εζήτησε κάτι διά τον εαυτόν του, αν και ασθενής και σε προχωρημένη ηλικία, ζούσε δε στην αφάνεια παραμένων άγνωστος.

Επί πολλά έτη έπασχε από κήλη και τα εντόσθιά του είχαν κατεβεί στο έσχατο μέρος της κοιλίας του που ομοίαζε με πεπόνι, ενώ αρνούνταν και ανέβαλλε πάντοτε την εγχείρηση που χρειαζόταν να γίνει.

Υπεραγαπούσε την μοναστική ησυχία και δεν έβγαινε από το μοναστήρι, ενώ όταν κάποιος ετοιμαζόταν να πάει στα Ιεροσόλυμα είτε για τη Βηθλεέμ, του έλεγε το αποφθεγματικόν «το έξω είναι φρικτόν»!

Μια φορά που κάποιος μοναχός του είπε: «π. Δαμασκηνέ μίλησέ μας για την προσευχή», αμέσως, κοιτώντας τον αυστηρά, του είπε «Εμένα άλλη φορά να μην μου ξαναμιλήσεις έτσι!!»

Κάποτε ένας νέος μοναχός πήγε στο κελί του για να του κάνει τσάι και καθήμενος τον ερώτησε «Πες μου π. Δαμασκηνέ πώς πρέπει να κάνουμε κομποσχοίνι στα κελιά μας;».

Περιμένοντας δε την απάντηση του πατρός Δαμασκηνού τον άκουσε να παραμιλά και να λέει μιλώντας στον εαυτό του: «π. Δαμασκηνέ, ο ηγούμενος είσαι εσύ ή ο Ιπποκράτης;».

Ενώ κάποια άλλη μέρα, ένας μοναχός πριν μπει στο κελί του τον άκουσε να λέει μονολογώντας στον εαυτό του: «Δαμασκηνέ, τι είναι εδώ; ξενοδοχείο; γηροκομείο είναι εδώ;»

Ὁ Ἅγιος στάρετς Ἰλαρίωνας τῆς Ὄπτινα


Ο Άγιος στάρετς Ιλαρίωνας της Όπτινα
18 Σεπτεμβρίου

Ο στάρετς Ίλαρίων, προϊστάμενος της σκήτης, ήρθε στην Οπτινα σε ηλικία τριάντα τεσσάρων ετών, όταν ήταν ήδη ώριμος άντρας. Ήταν μαθητής του στάρετς Μακαρίου. Στα προηγούμενα χρό­νια του είχε εμπνευστεί, επηρεαστεί και καθοδη­γηθεί από ένα λαϊκό γέροντα, το Συμεών Κλίμιχ (15 Απριλίου 1837), πού φημιζόταν ως άγιος άνθρωπος.
Ο Ίλαρίων γεννήθηκε στίς 8 Απριλίου 1805, ανήμερα του Πάσχα, στο Κλούτς. Οι γονείς του ήταν πολύ ευσεβείς άνθρωποι. Ο πατέρας του ήταν ράφτης και συχνά ταξίδευε σε άλλες πόλεις, έτσι την ανατροφή του την ανέλαβε η μητέ­ρα του. Ο Ροδίων, όπως ήταν το βαφτιστικό του όνομα, ήταν ένα ήρεμο παιδί, πράο και ταπεινό. Από τότε πού ήταν επτά ετών η μητέρα του του είχε πει πώς ο προορισμός του ήταν να πάει σε μοναστήρι, κάτι πού ο μικρός Ροδίων φαίνε­ται πώς είχε αποδεχτεί και του άρεσε πολύ.
Η δουλειά του πατέρα του τους ανάγκασε πολλές φορές να μετακομίσουν σε διάφορες πόλεις. Έτσι έμεινε κατά και­ρούς στο Βορονέζ, στη Μόσχα, στο Σαράτωφ κλπ. Έτσι στον Ροδίωνα δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτεί όλα σχεδόν τα μοναστήρια των περιοχών αυτών και να έρθει σε άμεση επαφή με το μοναχισμό.
Μετά από ένα διάστημα ιεραποστολικής δράσης στον κόσμο, ο Ροδίων αποφάσισε ν’ ασπαστεί το μοναχικό βίο, όπως είχε προβλέψει από τότε πού ήταν παιδί ή μητέρα του. Στην αρχή, κατά τα έτη 1837 και 1838, έκανε διάφορα προσκυνηματικά ταξίδια. Επισκέφτηκε όλα σχεδόν τα μεγάλα μοναστήρια της εποχής και κατέληξε στο μοναστήρι του Σάρωφ. Εκεί γνωρίστηκε με το γέροντα Ιλαρίωνα, πρώην μαθητή του αββά Ναζαρίου του Βαλαάμ. Εκείνος διέγνω­σε αμέσως το ζήλο καί τον πνευματικό προσανατολισμό του και τον κατεύθυνε στην Οπτινα.
Μόλις ο Ίλαρίων έφτασε στην Όπτινα ο στάρετς Μακά­ριος τον πρόσεξε αμέσως. Τον τοποθέτησε σ’ ένα κελλί δίπλα σ’ έναν άλλο Βαλααμίτη μοναχό, τον π. Βαρλαάμ. Ο π. Βαρλαάμ έγινε ό πρώτος καθοδηγητής του Ίλαρίωνα στην Οπτινα κι αργότερα ο πρώτος πού τον δίδαξε τη νοερά προ­σευχή. Ο ίδιος ο π. Βαρλαάμ ήταν μεγάλος εργάτης της προσευχής του Ίησού. Ελεγε αργότερα γι’ αυτόν ό π. Ίλα­ρίων πώς ήταν πολύ νηπτικός. Μια φορά τον επισκέφτηκε κάποιος κι άρχισε να του λέει:

- Μπάτιουσκα, άκουσα κάτι, είδα αυτό κι αυτό…

- Είναι κάτι ωφέλιμο άπ’ ολ’ αυτά; τον διέκοψε ό γέρο­ντας. Θα ‘ταν καλύτερα να μη βλέπεις καί να μην ακούς τίποτα. Προσπάθησε να εξετάζεις καί να καθαρίζεις τους λογισμούς σου καί την καρδιά σου συχνότερα.
Ό στάρετς Μακάριος έκανε τον Ίλαρίωνα συγκελλιώτη και γραμματέα του, τον επιφόρτισε με το καθήκον της πνευ­ματικής καθοδήγησης σε πολλά γυναικεία μοναστήρια καί τελικά τον προώθησε να γίνει προϊστάμενος της σκήτης

«Ὀρθόδοξοι» λυκοποιμένες σέ βέβηλα διαβολοπανήγυρα


«Ὀρθόδοξοι» λυκοποιμένες σέ βέβηλα διαβολοπανήγυρα

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Πολλά γράφτηκαν (καί δικαίως) γιά τήν προδοσία τῆς πίστης μας πού συντελέστηκε πρό ἡμερῶν στή Θάσο καί για τόν μολυσμό πού προκάλεσαν τά μιαρά συλλείτουργα μέ τόν ἀχειροτόνητο κλόουν του Κιέβου. Δυστυχῶς ὅμως δέν ἦταν μόνο αὐτό. Γιατί τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐποχή, ὑπῆρξε καί ἄλλο μέρος ὅπου εἶδαν τά δύσμοιρα μάτια μας ἀφόρητα πράγματα καί ἄκουσαν τά ταλαίπωρα αὐτιά μας τρομερές βλασφημίες. Ὁ λόγος γιά τό νέο δαιμονικό πανηγύρι πού στήθηκε ἐπί γερμανικοῦ ἐδάφους, στό πλαίσιο τοῦ λεγόμενου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν». Τό ὁποῖο μπορεῖ κάποιοι νά τό ὀνόμασαν κάποτε ἐπισήμως ἔτσι, ἀλλά στήν πραγματικότητα βεβαίως δέν εἶναι παρά μία φρικώδης παγκόσμια κουρελοῦ αἱρέσεων καί μάλιστα ξετσίπωτα ὁλοφάνερη πλέον.

Ἡ μπόχα τοῦ ἐν λόγῳ ψευτοσυμβουλίου ἦταν φυσικά ἀφόρητη ἐξαρχῆς, ἀκόμη δηλαδή καί ὅταν παρίστανε ἐδῶ καί 70 χρόνια, τόν χῶρο γνωριμίας καί συζήτησης μέ δῆθεν στόχο τή χριστιανική ἑνότητα. Καί μόνο ὁ τίτλος ἄλλωστε (πού περιλάμβανε τόν ὅρο «Ἐκκλησίες») ἦταν προκλητικά προβοκατόρικος, καθώς ἡ Ἐκκλησία εἶναι βεβαίως μόνο μία, ἐνῶ ὅλα τά ἄλλα εἶναι ἁπλῶς ζοφερές πλάνες καί δαιμονικά παραμάγαζα, ἦταν συνεπῶς ἀκόμη καί ἐκ τοῦ τίτλου ἀπαράδεκτο τό ὅτι συμμετείχαμε καί ἐμεῖς ὡς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἤδη ἀπό τότε σέ ὅλο αὐτό. Πλέον ὅμως ἔχει καί ἐκεῖ καταπέσει κάθε φύλλο συκής καί κάθε ἴχνος σοβαροφάνειας καί ζοῦμε ἕνα ἀδιανόητο παρδαλοπολύχρωμο τσίρκο πού ἀπεικονίζει ἀπροκάλυπτα τήν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων, ἀλλά καί θυμίζει ἔντονα καί τά οὐράνια τόξα τῶν ΛΟΑΤΚΙ (ἄλλωστε ὅλα αὐτά στήν ἴδια ἀκριβῶς νεοεποχίτικη ἀτζέντα ἐντάσσονται καί τήν ἔλευση τῆς ἴδιας θρησκείας - τῆς παγκόσμιας Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου - προωθοῦν).

Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (1): Μήν κατακρίνεις (Ἀββᾶς Δωρόθεος Γάζης)

 

Λόγος τοῦ ἀββᾶ Δωροθέου «Περὶ τοῦ μὴ κρίνειν τὸν πλησίον».

Ὁ γλαφυρός καί ἐπιβλητικός συγγραφέας ἔζησε τόν 6ο αἰώνα στήν Παλαιστίνη. Ἀπό μικρός ἀφοσιώθηκε μέ ἐξαιρετικό ζῆλο στή μόρφωση. Ἀργότερα ἔγινε μοναχός στή μονή τοῦ Σερίδου. Ἐκεῖ ἵδρυσε μέ χρήματα τοῦ ἀδελφοῦ του νοσοκομεῖο γιά μοναχούς καί γι᾽ ἄλλους φτωχούς ἀρρώστους.

Τελικά συγκρότησε μοναστήρι στή Γάζα. Οἱ διδασκαλίες του διακρίνονται γιά τήν ἁπλότητα, τή χάρη, τή ζωντάνια καί τήν πειστικότητα. Ὁ λόγος του γιά τήν κατάκριση, πού ἀκολουθεῖ, ἔχει ὡς θεμέλιό του τό σεβασμό στήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα,, θέμα πού τόσο ἀπασχολεῖ τή σύγχρονη ἐπιστήμη καί διανόηση.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Μήν κατακρίνεις

Ἄν εἴχαμε στό νοῦ μας͵ ἀδελφοί, τά λόγια τῶν ἁγίων πατέρων ἄν τά μελετούσαμε παντοτινά, δύσκολα θ’ ἁμαρτάναμε, δύσκολα θά παραμελούσαμε τούς ἑαυτούς μας. Ἂν π.χ. ὅπως εἶπαν ἐκεῖνοι, δέν καταφρονούσαμε ὅσα μᾶς φαίνονται μικρά καί τιποτένια, δέν θά πέφταμε στά μεγάλα καί βαριά.

Ὅλοι ξέρετε πόσο μεγάλο ἁμάρτημα εἶναι νά κρίνουμε τόν πλησίον. Τί βαρύτερο ὑπάρχει ἀπ᾽ αὐτό; Τί ἄλλο μισεῖ καί ἀποστρέφεται τόσο ὁ Θεός; Ὅπως εἶπαν καί οἱ πατέρες, δέν ὑπάρχει χειρότερο πρᾶγμα ἀπό τήν κατάκριση. Καί ὅμως, σ᾽ ἕνα τέτοιο μεγάλο κακό φτάνει κανείς ἀπό μερικές ἀσήμαντες ἀπροσεξίες.

Ἂν δεχθεῖς μιά μικρή ὑποψία γιά τόν πλησίον ἄν πεῖς͵ “Τί εἶναι ν’ ἀκούσω τί λέει αὐτός ὁ ἀδελφός; Τί εἶναι νά πῶ κι ἐγώ ἕνα λόγο; Τί εἶναι ἂν δῶ τί πάει νά κάνει αὐτός ὁ ἀδελφός ἤ ἐκεῖνος ὁ ξένος;», τότε ὁ νοῦς ἀρχίζει ν’ ἀφήνει τίς δικές του ἁμαρτίες καί ν’ ἀσχολεῖται συνεχῶς μέ τούς ἄλλους.

᾿Από κεῖ φτάνει κανείς στήν κατάκριση, στήν καταλαλιά καί στήν ἐξουδένωση. Κι ἔπειτα πέφτει σ’ ἐκεῖνα πού κατακρίνει. Τίποτα δέν ἀπογυμνώνει τόσο τόν ἄνθρωπο καί δέν τόν φέρνει σέ ἐγκατάλειψη Θεοῦ, ὅσο ἡ καταλαλιά, ἡ κατάκριση καί ἡ ἐξουδένωση τοῦ πλησίον. Γιατί ἄλλο εἶναι καταλαλιά, ἄλλο κατάκριοη καί ἄλλο ἐξουδένωση.

Ὁ Σταυρός: Ἀπό σύμβολο μαρτυρίου – ἔνδοξο σημεῖο νίκης, Ἀνάστασης καί θαυμάτων


Ο Σταυρός: Από σύμβολο μαρτυρίου – ένδοξο σημείο νίκης, Ανάστασης και θαυμάτων

Ελευθέριος Ανδρώνης

Τον βλέπουμε παντού γύρω μας, τον φοράμε, τον ομολογούμε, τον «κουβαλάμε» στη ζωή μας - Ο ζωοποιός Σταυρός είναι ο πιο πολύτιμος σύντροφος της ζωής μας.

Ο Σταυρός. Φύλακας της οικουμένης και σύντροφος μονάκριβος στη ζωή μας. Σταυρός στη θλίψη και στη χαρά, στη δοξολογία και την δοκιμασία.

Στην ευλογία του ιερέα, στο σταύρωμα της μάνας, στο κρεβάτι του πόνου, στην αγωνία κάθε νέου εγχειρήματος, στο καλωσόρισμα και τον αποχαιρετισμό μιας ζωής, στον θαυμασμό της κτίσης, στην προστασία σώματος και ψυχής, στην προσκύνηση των ιερών, στην ομολογία πίστης, στον συμβολισμό τη νίκης ενάντια στο κράτος του Άδη, σε κάθε θαύμα που ανατρέπει τους φυσικούς νόμους, στην ανηφορική πορεία της βιοτής μας, παντού πρωταγωνιστής ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός, το τρόπαιο της μεγάλης νίκης του Χριστού.

Στη Θεία Λειτουργία, στα εικονίσματα, στα σπίτια, στα ξωκλήσια, στα σχολεία και τα νοσοκομεία, στις χαρές της ζωής και τις λύπες του θανάτου, στις ερημιές της γης άλλα και στις πολύβουες πόλεις, παντού στολίδι του κόσμου ο φωτοδότης Σταυρός.

Η μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, είναι μια ημέρα – σταθμός για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι πιστοί καλούνται να αποδώσουν τιμή και να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό ώστε να λάβουν δύναμη, ευλογία και χάρη από αυτόν. Κανένα άλλο σύμβολο δεν δοξάστηκε τόσο πολύ στους αιώνες, και πόσο μάλλον είναι παράδοξο αυτό, αφού πρόκειται για ένα αποτρόπαιο σύμβολο μαρτυρίου, που μέσω της θυσίας του Θεανθρώπου, έγινε ένα αγαπημένο σύμβολο ζωής, νίκης, ελπίδας και ανάστασης.

Ένα μέσο βασανισμού και θανάτου που ήταν συνυφασμένο με τον απόλυτο πόνο, έγινε σημείο ανάπαυσης και καταφύγιο ελπίδας. Τόσο παράδοξο κι όμως ολότελα αληθινό!

Οι υπέροχοι χαιρετισμοί του Σταυρού, πολύ σοφά τον αποκαλούν «θύρα των μυστηρίων». Ο ασπασμός της θεολογίας του Σταυρού είναι η πόρτα, η είσοδος μέσα από την οποία διαβαίνει ο χριστιανός, για να οδηγηθεί στα θεοσύστατα και σωτηριώδη μυστήρια της Εκκλησίας. Ο Σταυρός είναι η πύλη προς την σωτηρία και το κλειδί που άνοιξε την Βασιλεία των Ουρανών.

Ὁ Ἐπίσκοπος, ὡς διάδοχος καὶ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ ζῆ ὡς μάρτυς καὶ ὁμολογητής !

Ἱερομονάχου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Ὁ Ἐπίσκοπος, ὡς διάδοχος καὶ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ ζῆ ὡς μάρτυς καὶ ὁμολογητής, καὶ νὰ εἶναι γιὰ τοὺς πιστοὺς κανὼν πίστεως, δηλαδὴ ἂφ' ἑνὸς νὰ γνωρίζη καὶ νὰ ἀποδέχεται τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἂφ' ἑτέρου νὰ τὴν ὁμολογὴ καὶ νὰ τὴν διδάσκη μὲ ἔργο καὶ λόγο στὸ ποίμνιό του. Αὐτὴ τὴν πίστη ἀναλαμβάνει νὰ διαφυλάξη ὁ χειροτονούμενος ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, καὶ... αὐτὸ ὁμολογεῖ ἐνώπιόν της εὐχαριστιακῆς συνάξεως.
Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ πρῶτος Μάρτυς καὶ Ὁμολογητής, ὁ μαρτυρήσας ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου τὴν καλὴν ὁμολογίαν. Μὲ τὸν λόγο αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος φέρει στὸν μαθητὴ τοῦ Τιμόθεο ὡς παράδειγμα τὸν Χριστό, καὶ τὸν παρακινεῖ σὲ ἀγῶνες: « Μαρτύρησε ὁ Χριστὸς καὶ ἔγινε πρωτομάρτυς. Χρωστοῦμε λοιπὸν κι ἐμεῖς, οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ Ἀπόστολοι, νὰ Τὸν μιμούμαστε καὶ νὰ μαρτυροῦμε τὴν θεότητά Του». Ἡ ὁμολογία ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ μένη ὁ Θέος στὴν καρδιὰ τοῦ ὁμολογοῦντος, καὶ ἀντιστρόφως νὰ μένη αὐτὸς στὸν Θεό, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: Ὃς ἂν ὁμολογήση ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῶ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῶ. « Συμπεραίνεται λοιπὸν ὅτι τὸ νὰ ὁμολογῆ κάποιος μὲ τὸ στόμα γιὰ νὰ πιστεύη μὲ τὴν καρδιὰ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἀληθινὰ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἡ πίστη καὶ ἡ ὁμολογία αὐτὴ τοῦ προξενεῖ ὁπωσδήποτε ἕνα πολὺ μεγάλο στεφάνι καὶ ἕναν ὑπερφυσικὸ μισθό: τὴν ἐνοίκηση, δηλαδή, καὶ διαμονὴ τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιὰ τοῦ πιστεύοντος καὶ ὁμολογοῦντος,... καὶ ἀντιστρόφως τὸ νὰ μένη αὐτὸς στὸν Θεό».

Μοναχός Θηκαρᾶς. Προσευχές τοῦ 14ου αἰῶνα τοῦ 14ου αἰῶνα. Ἐνάτη ὥρα.


Ανοιξον μου τό νοερο στόμα τῆς καρδίας καὶ τὰ ἔνυλα μου χείλη προς αινεσιν σου Κύριε
Φωτισόν μου τὸν νοῦν καὶ ἴθυνον τὰ κινήματα τῆς διανοίας μου πρὸς τὸ θεῖον σου βούλημα,
Ἐπὶ πλεῖον πλῶνον με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με, ὅτι μέγα καὶ ἄπειρον τὸ πελαγος τῆς εὐσπλαγχνίας σου.
Ἁγίασόν με τῷ παναγίῳ καὶ ἁγιαστικῷ σου Πνεύματο ἵνα κἀγὼ ναὸς ἁγιάσματος τῇ δωρεῷ τῆς χάριτός σου γε
νόμενος, ἐπαξίως ἀναμέλπω καὶ δοξάζω τὴν ἀκατάληπτον
διανοίαις καὶ ἄφατον παντελῶς ἀνθρωπίνῃ φωνῇ δύναμιν τῆς βασιλείας σου.
Καὶ γενέσθω Κύριε ἡ παροῦσα μου θυσία εὐπρόσδεκτος
ἐνώπιόν σου·

27 Σεπτεμβρίου. Καλλιστράτου μάρτυρος (†304)· Ἀριστάρχου ἀποστόλου, Ἀκυλίνης νεομάρτυρος (†1764). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τρ. ις΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Γαλ. ε΄ 11-21).

Γαλ. 5,11           ἐγὼ δέ, ἀδελφοί, εἰ περιτομὴν ἔτι κηρύσσω, τί ἔτι διώκομαι; ἄρα κατήργηται τὸ σκάνδαλον τοῦ σταυροῦ.

Γαλ. 5,11                    Μη ακούετε δε τους ψευδαδέλφους, οι οποίοι έφθασαν μέχρι του σημείου να διαδίδουν, ότι εγώ διδάσκω την τήρησιν της περιτομής. Αδελφοί, εάν εγώ κηρύττω τώρα και συνιστώ την περιτομήν, διατί να καταδιώκωμαι ακόμη από τους Εβραίους; Διότι εν τοιαύτη περιπτώσει έχει εξαλειφθή πλέον το σκάνδαλον, που δημιουργείται μεταξύ των Εβραίων από το κήρυγμά μου περί του λυτρωτικού σταυρικού θανάτου.