Σελίδες

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2023

Οἱ τιμωρίες πού δόθηκαν στόν Κύριο Ἰησοῦ γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου- Πνευματικά γυμνάσματα, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 ΚΗΡΥΓΜΑ_Οι τιμωρίες που δόθηκαν στον Κύριο Ιησού για  τις δικές μας αμαρτίες, Αγ. Νικοδήμου Αγιορειτου- Πνευματικά γυμνασματα, μελέτη 5η, Γ' μέρος, 3-2-2023, Αρχιμ. Σάββα Αγιορειτου

Ἡ ἱστορία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Τόπων, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Ἡ ἱστορία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Τόπων, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 25-1-2023

Περί τοῦ Ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Παγκάλλου, τῆς Σαμάρειας/Συχέμ/Βαιθήλ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Περί του Αγ. Ιωσήφ του Παγκαλλου, της Σαμάρειας/Συχέμ/Βαιθήλ, Αρχιμ. Σάββα Αγιορειτου, 25-1-2023

Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου καί ἡ τιμωρία τῆς ἁμαρτίας-Οἰ τιμωρίες πού δόθηκαν στόν Ἀδάμ καί οἱ δικές μας ἀμαρτίες, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου- Πνευματικά γυμνάσματα, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

ΚΗΡΥΓΜΑ_Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου καί ἡ τιμωρία τῆς ἁμαρτίας-Οἰ τιμωρίες πού δόθηκαν στόν Ἀδάμ καί οἱ δικές μας ἀμαρτίες, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου- Πνευματικά γυμνάσματα, μελέτη 5η, Β2' μέρος, 2-2-2023, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ τιμωρία τῆς ἁμαρτίας-Οἱ τιμωρίες πού δόθηκαν γιά τήν ἁμαρτία στόν Ἀδάμ, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου- Πνευματικά γυμνασμάτα.Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 ΚΗΡΥΓΜΑ_Ἡ τιμωρία τῆς ἁμαρτίας-Οἱ τιμωρίες πού δόθηκαν γιά τήν ἁμαρτία στόν Ἀδάμ, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου- Πνευματικά γυμνασμάτα, μελέτη 5η, Β' μέρος, 1-2-2023, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἅγος Ἰσαάκ ὁ Σύρος



ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ

28 Ιανουαρίου

Η ΠΑΡΑΚΛΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΔΩ


ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ
ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ - ΕΔΩ


Ο αββάς Ισαάκ, ο πρίγκιπας των ερημιτών και μέγας διδάσκαλος της μυστικής ζωής, γεννήθηκε κατά το πρώτο ήμισυ του 7ου αιώνα, στον Μπέιτ Κατραγιέ, στην περιοχή του Κατάρ, στην νότια άκρη του Περσικού Κόλπου. Νέος ακόμη εισήλθε μαζί με τον αδελφό του στην Λαύρα του Αγίου Ματθαίου και, αφού προόδευσε αρκούντως στην οδό των αρετών, στην υπακοή και στην γνώση των Αγίων Γραφών, αποσύρθηκε στην ησυχία. Απαλλαγμένος από κάθε δεσμό με τον κόσμο, καθάρισε τον νου του με νηστεία, αγρυπνίες, αδιάλειπτα δάκρυα και προσευχή. Ο αδελφός του όμως εξελέγη ηγούμενος της Λαύρας και δεν έπαυε να τον πιέζει να επιστρέψει στην Λαύρα για την πνευματική ωφέλεια των αδελφών.
Η φήμη του αγίου αναχωρητή έφθασε ως την Νινευί και οι πιστοί αυτής της ονομαστής πόλης κατόρθωσαν να πείσουν τον καθολικό (αρχιεπίσκοπο) Γιβαρτζή να τον χειροτονήσει επίσκοπο (περί το 648). Ο Ισαάκ υπάκουσε στο θέλημα του Θεού και άρχισε να καθοδηγεί με πολλή σοφία το πνευματικό του ποίμνιο. Δεν είχαν όμως περάσει ούτε πέντε μήνες, όταν δύο πιστοί που τον είχαν παρακαλέσει να λύσει τη διαφορά τους σχετικά με την εξόφληση ενός δανείου, απέρριψαν τις συμβουλές του και του είπαν: «Άσε για την ώρα στην άκρη τις διδαχές του Ευαγγελίου!». Αυτό ήταν αρκετό για να αποφασίσει ο άνθρωπος του Θεού να επιστρέψει πίσω στην έρημο, λέγοντας: «Εάν το Ευαγγέλιο δεν μπορεί να είναι εδώ παρόν, τι ήλθα να κάνω;». Παραιτήθηκε των καθηκόντων του και αποσύρθηκε στο όρος Ματούτ, στην περιοχή του Μπέιτ Χουζάγιε (σημ. Κουρδιστάν), όπου εγκαταβίωναν πολλοί ασκητές και κατόπιν εγκαταστάθηκε στην Μονή Αββά Σαμπούρ, στο όρος Τσουχτάρ (βόρειο Κουρδιστάν).
Μελετούσε την Αγία Γραφή με τόσο ζήλο και έχυνε τόσα δάκρυα που έχασε το φως του. Αποξενωμένος από τον κόσμο, δεν έτρωγε παρά τρεις άρτους την εβδομάδα με μερικά λαχανικά, χωρίς ποτέ ν’ αγγίζει μαγειρεμένο φαγητό και η καρδία του φλεγόταν από αγάπη για όλους τους αδελφούς του, κάνοντας να αναβλύζουν σαν ζωογόνα νάματα ουράνιες διδαχές, τις οποίες κατέγραφαν οι μαθητές του.

Ἡ χρυσή στολή τοῦ ἁγίου Μαρκιανοῦ

Η χρυσή στολή του αγίου Μαρκιανού

Κατά την τέλεση των εγκαινίων του ναού της αγίας μάρτυρος Αναστασίας, τον οποίο έκτισε από τα θεμέλια ο μέγας Μαρκιανός, και ενώ είχαν προσέλθει, όπως ήταν φυσικό, και οι βασιλείς και ο πατριάρχης και όλη η πόλη, κάποιος φτωχός πλησίασε τον άγιο και, με το βλέμμα στραμμένο στο δεξί του χέρι, του ζήτησε κάτι, για να ανακουφίσει την πείνα του.
Ο άγιος έτυχε τότε να μην έχει τίποτε επάνω του, μέσα όμως στην ψυχή του είχε πράγματι πολλή καλοσύνη και φιλανθρωπία. Απομακρύνθηκε λοιπόν από όλους και αναζήτησε κάποιο μέρος όσο γινόταν πιο αθέατο. Συνέβαινε επίσης να μη φορά τίποτε άλλο, εκτός από έναν χιτώνα, καθώς σε όλη του τη ζωή συνήθιζε να μη φορά δεύτερο ρούχο. Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση ο άγιος θα μπορούσε εύκολα να δικαιολογηθεί και να απορρίψει την ικεσία του φτωχού, αφού για το ότι δεν έχει τίποτε επάνω του είχε μάρτυρα τον Θεό που βλέπει τα πάντα. Εκείνος όμως, σαν να φοβόταν ότι θα λυπούσε τον Θεό αν δεν έδινε κάτι, έβγαλε αυτό το μοναδικό ρούχο που φορούσε και το έδωσε πρόθυμα στον φτωχό. Έμεινε λοιπόν μόνο με την ιερατική στολή· και το φελόνι, το οποίο κάλυπτε το σώμα του, το τραβούσε από όλες τις πλευρές, προσπαθώντας όσο μπορούσε να διαφύγει την προσοχή.
Όταν βρέθηκε μέσα στο ιερό και ο πρώτος των ιερέων του έδωσε εντολή να τελέσει αυτός τη θεία μυσταγωγία, ο άγιος συνέχισε να μαζεύει το φελόνι του, όπως είπαμε, προσπαθώντας να κρύψει το γεγονός. Οι άλλοι όμως ιερείς, και μαζί με αυτούς και ο πατριάρχης, τον κοίταξαν και είδαν κάποιο θαυμαστό θέαμα, πρωτοφανές και ανείπωτο, που μόνο όποιοι το είδαν θα το πίστευαν: ο άγιος φορούσε από μέσα μια στολή βασιλική, ολοκέντητη με λαμπερό χρυσάφι, η οποία φαινόταν πιο πολύ όταν σήκωνε τα χέρια και μετέδιδε τη θεία κοινωνία σε όσους προσέρχονταν.

Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί τό “Σχίσμα” τῶν Ἰωαννιτῶν


Πρωτοπρεσβύτερος π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

Πάτρα 27 . 1 . 2023

Ο ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ καὶ τὸ “ΣΧΙΣΜΑ” τῶν ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ [1]

Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θεμελιώνει τὴν ἐκκλησιολογὶα του, δηλαδὴ τὴν περὶ τῆς Ἐκκλησίας διδασκαλία του, στὸν Ἀπ. Παῦλο, ὁ ὁποῖος προσδιορίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς «τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ» ποὺ ἔχει μοναδικὴ Κεφαλὴ της τὸν ἴδιο τὸν Χριστό.

Ἡ εἰκόνα αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας ὡς τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ τονίζει δύο ἀπὸ τὶς θεμελιώδεις ἰδιότητές της, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀδιάρρηκτα συνδεδεμένες ὡς «ἡ ἐν ἀληθείᾳ ἑνότητα». Ὁτιδήποτε καὶ ὁποιοσδήποτε ἀμφισβητεῖ ἢ προσβάλλει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα καὶ τὴν ἀλήθεια ποὺ αὐτὴ ἐκφράζει δὲν μπορεῖ νὰ παραμένει μέλος τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ, ἐκβάλλεται ἀπὸ τὸ Σῶμα.

Ἔτσι κατανοοῦμε τὴν ἔνταση μὲ τὴν ὁποία ὁ Ἰω. Χρυσόστομος, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ Πατέρες μέσα στοὺς αἰῶνες, εἶναι κατηγορηματικὰ ἀντίθετοι καὶ ἀναφέρονται μὲ τὰ σκληρότερα λόγια γιὰ τὴν αἵρεση καὶ τὸ σχίσμα.

Ἡ μὲν αἵρεση ἀλλοιώνει καὶ τελικὰ καταστρέφει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀλήθεια, ἐνῶ τὸ σχίσμα προσβάλλει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα. Ἀμφότερες βέβαια οἱ καταστάσεις ὁδηγοῦν τοὺς ἐμπνευστὲς καὶ τοὺς ὀπαδοὺς τους ἐκτὸς Ἐκκλησίας, στὴν ἀπώλεια. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ φράση τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου «τοῦ εἰς αἵρεσιν ἐμπεσεῖν τὸ τὴν Ἐκκλησίαν σχίσαι οὐκ ἔλαττον ἐστὶ κακὸν»[2], ποὺ ὑποδηλώνει ὅτι ἡ προσβολή τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σοβαρότατο ἐκκλησιαστικὸ ἔγκλημα. Μάλιστα, γιὰ νὰ τονίσει τήν σοβαρότητα τοῦ σχίσματος φτάνει στὸ σημεῖο νὰ πεῖ ὅτι «οὐδὲν οὕτω παροξύνει τὸν Θεόν, ὡς τὸ Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι… οὐδὲ μαρτυρίου αἷμα ταύτην, ἒφησε, δύνασθαι τήν ἁμαρτίαν ἐξαλείφειν»[3] . oὒτε τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου δὲν ἐξαλείφει τήν ἁμαρτία τοῦ σχίσματος!


Α. Ἡ παρά τήν Δρῦ σύνοδος, ἡ ἐξορία καὶ ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τοῦ Χρυσοστόμου.

Ὁ Ἰ. Χρυσόστομος ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως τὸ 398 μ.Χ. ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἀρκαδίου καί τῆς συζύγου του Εὐδοξίας. Χαρακτῆρας εὐθὺς καὶ συνεπής στὴ χριστιανικὴ ζωή, αὐστηρός στὸν ἑαυτό του, ἐραστής τῆς ἁγιότητας, ἀνυπέρβλητος κήρυκας τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, ἀσυμβίβαστος ὑπέρμαχος των ἀδυνάτων, «ἀπέναντι στοὺς ἰσχυρούς τῆς ἐποχῆς του ἔπαιξε τὸ ρόλο ἑνὸς Νάθαν μπροστά στὸν Δαυίδ, ἑνὸς Ἠλία μπρὸς στὴν Ἰεζάβελ, ἑνὸς Ἠσαΐα ἀπέναντι στοὺς ἱερεῖς τοῦ Βάαλ»[4]. Το κήρυγμά του στὸ Ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας συνήγειρε τὸν ἁπλὸ λαὸ ποὺ ἐκδήλωνε μὲ ἐνθουσιώδη χειροκροτήματα καὶ μὲ ἐκδηλώσεις μεγάλης ἀγάπης τήν χαρὰ καί τήν εὐγνωμοσύνη του στὸν καλό του Ποιμένα.

Σέ ποιόν ἀποκαλύπτονται τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ; Βίος καί Λόγοι Ἁγίου Πορφυρίου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης



«Ἐγώ ἀναστήσω αὐτό ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ»[1]. Ὁ Κύριος εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς, ἡ πηγή τῶν θείων χαρισμάτων. Εἶναι ἡ αὐτοζωή καί ἡ ἀνάστασις πάντων τῶν κεκοιμημένων. Ὁ Κύριος δίνει τά χαρίσματά Του εἰς τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία καί τά μοιράζει εἰς τόν κάθε ἕνα ἀπό τούς πιστούς Του μαθητάς, ἀπό τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, κατά ἀναλογίαν, κατά τήν δύναμη πού ἔχει ὁ καθένας καί κατά τήν ἀναλογίαν τῆς πνευματικῆς του προκοπῆς. «Παντί δέ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολύ ζητηθήσεται παρ' αὐτοῦ καί ᾧ παρέθεντο πολύ, περισσότερον αἰτήσουσιν αὐτόν»[2], καί σέ αὐτούς πού δόθηκε πολύ, πολλά χαρίσματα, πολύ καί θά ζητηθεῖ ἀπό αὐτόν. Καί σέ ὅποιον παρέθεντο πολύ, περισσότερο καλά ἔργα θά τοῦ ζητηθοῦν, παρά ὅσα ἀπό ἐκείνους πού ἔλαβαν λιγότερα καί μικρότερα χαρίσματα.

«Τί δέ ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες; εἰ δέ καί ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών;»[3], λέγει πάλι ὁ Ἀπόστολος. Ποιό χάρισμα ἔχεις πού δέν τό ἔλαβες ἀπό τόν Θεό; Ἄν ὅλα ὅσα ἔχεις, τά ἔλαβες ἀπό τόν Θεό, τί καυχᾶσαι σάν νά μήν ἔλαβες τίποτε; «Ἑκάστῳ δίδοται ἡ φανέρωσις τοῦ Πνεύματος πρός τό συμφέρον»[4], λέγει πάλι στήν πρός Κορινθίους Α' ἐπιστολή του ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος. Στόν καθένα δίνεται τό χάρισμα μέ τό ὁποῖο φανερώνεται ἡ ἐνέργεια καί ἡ δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά τό πνευματικό συμφέρον καί τήν ἐξυπηρέτηση τῶν πιστῶν. «Ἕκαστος καθώς ἔλαβε χάρισμα, εἰς ἑαυτούς αὐτό διακονοῦντες ὡς καλοί οἰκονόμοι ποικίλης χάριτος Θεοῦ»[5]. Ὁ καθένας σας σύμφωνα μέ τό χάρισμα πού πῆρε, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἄς διακονεῖ, ἄς τό χρησιμοποιεῖ γιά νά ὑπηρετεῖ τούς ἄλλους καί νά εἶναι ὡς καλός διαχειριστής τῶν ποικίλων δωρεῶν τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ.

«Ἀμεταμέλητα τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, καί ἡ κλῆσις τοῦ Θεοῦ»[6]. Ὁ Θεός, ὅταν δίνει τά χαρίσματά Του, ὡς ἀλάθητος καί πάνσοφος πού εἶναι, δέν κάνει λάθος∙ κι εἶναι γι' αὐτό τά χαρίσματά Του ἀμετάκλητα καί ἀμετακίνητα. «Ἐνι δέ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατά τό μετρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ»[7]. Στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς δόθηκε ἡ Χάρις, τά χαρίσματα καί οἱ δωρεές σύμφωνα μέ τό μέτρο μέ τό ὁποῖο δικαίως καί σοφῶς μοιράζει ὁ Κύριος τίς δωρεές Του. Ἄς μήν ὑπάρχουν λοιπόν ζηλοφθονίες μεταξύ σας, διότι τά χαρίσματα εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ἐξυπηρέτηση ὅλων. «Πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων»[8], λέει καί ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος. Κάθε δῶρο τέλειο κατεβαίνει ἐκ τῶν ἄνω, ἀπό τόν οὐρανό, ἀπό τόν Πανάγαθο Θεό, πού εἶναι ὁ Δημιουργός καί Πατέρας ὅλων τῶν πνευματικῶν καί ὑλικῶν φώτων.

Ὁ πραγματικά σοφός ἄνθρωπος (Ἄγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)


Σοφία εἶναι τὸ νὰ ζεῖ κανεὶς μὲ εὐαγγελικὴ «εὐ­ταξία», μὲ εὐαγγελικὴ «ἀκρίβεια».

Ἀφροσύνη πάλι εἶναι, τὸ νὰ ζεῖ κάποιος διασκεδάζοντας ἀτάκτως, ἀνα­λώνοντας τὴν ψυχή του σὲ ἁμαρτίες καὶ πάθη. Σοφὸς ἐκεῖνος, ποὺ χτίζει τὸ οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς του στὴν τήρηση τῶν ἱερῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἄφρων εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ πράττει τὸ ἀντίθετο. Γιατί ὅλα ὅσα οἰκοδομοῦνται ἐπάνω στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀντέχουν σὲ ὅλες τὶς καταιγίδες καὶ φουρτοῦνες καὶ στὰ δεινὰ τῶν πειρασμῶν, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου.

Ὅτι πάλι οἰκοδομεῖται δίχως Χριστὸ καὶ ἐρήμην τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐνάντια στὸν Χριστό, εὔκολα καταρρέει καὶ συντρίβεται, μόλις φανοῦν οἱ φουρτοῦνες τῶν πειρασμῶν, τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν παθῶν, μὰ κυρίως ὅταν φανοῦν ὁ ἄνεμος τοῦ θανάτου καὶ τοῦ δαιμονισμοῦ.

Γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανούς, τοὺς φωτισμένους καὶ διαφωτισμένους ἐν Χριστῷ, τὰ πάντα σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο ἔχουν νόημα καὶ ἀξία, ἐφόσον ἀποτελοῦν μέ­σον καὶ ὁδὸ πρὸς τὴν αἰωνιότητα. Ἐπειδὴ ἐμεῖς βλέ­πουμε ἐκεῖνο ποὺ δὲν φαίνεται καὶ ἀτενίζουμε τὸ ἀό­ρατο.

Ρυθμίζουμε ὅλη μας τὴν ζωὴ μέσα στὸν χρόνο μὲ βάση ἐκεῖνο ποὺ εἶναι αἰώνιο, τὸ ἀνθρώπινο μὲ βά­ση τὸ Θεανθρώπινο. Ὅσο ὑπάρχει κάτι τὸ αἰώνιο μέ­σα στὰ ὅρια τοῦ χρονικοῦ, συντηρούμαστε μὲ αὐτό. Ὅταν ὅμως αὐτὸ ἐκλείπει, τὸ ἀναζητοῦμε πέρα ἀπὸ τὸν χρόνο, στὸ Βασίλειο τοῦ ἀτελεύτητου καὶ ἀορά­του. Ἀτενίζουμε τὰ πάντα ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς αἰωνιότητας, δηλ. ὑπὸ τὸ πρίσμα τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ Ἐκεί­νος εἶναι ὁ αἰώνιος Θεὸς καὶ Κύριος.

Γιατί ψάλλουμε τό «Κύριε ἐλέησον» 12 καί 40 φορές;

Στις ακολουθίες της Εκκλησίας απαγγέλλεται η σύντομη προσευχή «Κύριε ελέησον» άλλοτε δώδεκα (ιβ΄) και άλλοτε σαράντα φορές (μ΄).
Πρόκειται για μια σύντομη προσευχή με βαθύτατο συμβολισμό. Όπως τονίζει ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, εκφωνείται το «Κύριε ελέησον» δώδεκα φορές «διά το δωδεκάωρον της ημέρας και το δωδεκάωρον της νύκτας, εις αγιασμόν ημών και κάθαρσιν».

Όσον αφορά τις σαράντα φορές του «Κύριε ελέησον», ο όσιος πατήρ, θα σημειώσει: «Το Κύριε ελέησον», τεσσαράκοντα εις αγισμόν του καιρού παντός της ζωής ημών.
Των γαρ τριακοσίων εξήκοντα πέντε ημερών αποδεκάτωσις, ως φασί τινές, αι τεσσαράκοντα, εν αίς η μεγάλη νηστεία, και εν εκάστω καιρώ προσευχής, το Κύριε ελέησον τεσσαράκοντα εις εξάλειψιν των εν πάση ημέρα και ώρα αμυθήτων ημών αμαρτιών».

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΧΟΥ)

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΧΟΥ)
https://www.youtube.com/live/TJVlULwAdO0?feature=share 

“Ἕνας κοινώνησε...”


Όταν μια ομάδα προσκυνητών επισκέφτηκε κάποτε την Ιερά Μονή Αγάθωνος, ένας μοναχός πλησίασε τον σύγχρονο Άγιο γέροντα Βησσαρίωνα, που ήταν κατάκοιτος και του λέει:
“Γέροντα, τι χαρά έχουμε σήμερα!

3 Φεβρουαρίου. Συμεὼν τοῦ θεοδόχου καὶ Ἄννης τῆς προφήτιδος. Ἰωάννου, Νικολάου καὶ Σταματίου τῶν ἐκ Σπετσῶν νεομαρτύρων (†1822). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Παρ. λγ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Πέτρ. α΄ 1-10).

Β Πε. 1,1           Συμεὼν Πέτρος, δοῦλος καὶ ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῖς ἰσότιμον ἡμῖν λαχοῦσι πίστιν ἐν δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ·

Β Πε. 1,1                    Ο Σιμων Πετρος, δούλος και απόστολος Ιησού Χριστού προς εκείνους, στους οποίους εδόθη δωρεάν, σαν δια λάχνού, η ιδία κατά την αξίαν και την τιμήν πίστις, που εδόθη και εις ημάς, ένεκα της αμερολήπτου δικαιοσύνης του Ιησού Χριστού, του Θεού μας και Σωτήρος.