Σελίδες

Ἠλεκτρονικές Ταυτότητες. Ἡ είσοδος σέ ἕναν ἐφιαλτικό κόσμο

 

Ο Δημήτριος Χιωτακάκος, Δρ. Ηλεκτρονικής και Τηλεπικοινωνιών του Πανεπιστημίου Manchester, μιλάει στην Πεμπτουσία για τις ηλεκτρονικές ταυτότητες και για την είσοδο σε έναν εφιαλτικό κόσμο μέσα από τη χρήση τους.

Μνήμη τῆς ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τόν ἀποκεφαλισμό τοῦ Τιμίου Προδρόμου

 ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΤΟΜΗΣ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ[:Ματθ.14,1-12]


Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

«Ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ ἤκουσεν Ἡρῴδης ὁ τετράρχης τὴν ἀκοὴν Ἰησοῦ (:Εκείνον τον καιρό άκουσε ο Ηρώδης Αντίπας, ο τετράρχης της Γαλιλαίας και της Περαίας, τη φήμη του Ιησού)»[Ματθ.14,1]· διότι ο βασιλιάς Ηρώδης, ο πατέρας του, που είχε φονεύσει τα νήπια της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, είχε πεθάνει.

Ο ευαγγελιστής δεν σημειώνει απλώς και χωρίς αιτία τον καιρό, αλλά για να πληροφορηθείς την αλαζονεία και την αδιαφορία του τυράννου· διότι δεν πληροφορήθηκε από νωρίς τα σχετικά με Αυτόν, αλλά μετά από πολύ χρόνο. Τέτοιοι δηλαδή είναι αυτοί που κυβερνούν και περιβάλλονται από πολύ μεγάλη υλική δύναμη. Τα πληροφορούνται αυτά πολύ αργά, επειδή δεν ασχολούνται και πολύ με αυτά. Εσύ όμως, σε παρακαλώ, πρόσεξε πόσο σπουδαίο πράγμα είναι η αρετή· διότι μολονότι είχε πλέον πεθάνει ο ενάρετος Ιωάννης, τον φοβάται, και από τον φόβο φιλοσοφεί και για την ανάσταση· διότι λέγει ο ευαγγελιστής παρακάτω: «Καὶ εἶπε τοῖς παισὶν αὐτοῦ· οὗτός ἐστιν Ἰωάννης ὁ βαπτιστής· αὐτὸς ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, καὶ διὰ τοῦτο αἱ δυνάμεις ἐνεργοῦσιν ἐν αὐτῷ(:και είπε στους αυλικούς του: “Αυτός είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής˙ αυτός αναστήθηκε από τους νεκρούς με νέα αποστολή από τον Θεό. Και γι’ αυτό οι υπερφυσικές δυνάμεις ενεργούν μέσα απ’ αυτόν”)»[Ματθ.14,2].

Είδες την έκταση που έλαβε ο φόβος; Διότι ούτε και τότε τόλμησε να πει κάτι στον έξω κόσμο, αλλά και τότε το λέγει μόνο στους αυλικούς του. Και αυτή όμως η σκέψη του είναι στρατιωτική και παράλογη. Καθόσον και πολλοί άλλοι αναστήθηκαν από τους νεκρούς και κανείς δεν έκανε κανένα παρόμοιο θαυματουργικό σημείο. Εγώ νομίζω ότι τα λόγια αυτά περιέχουν και φιλοτιμία και φόβο· διότι παρόμοιο πράγμα παθαίνουν οι παράλογοι άνθρωποι, οι οποίοι δέχονται πολλές φορές μέσα τους αντίθετα πάθη.

Ο Λουκάς όμως λέγει ότι το πλήθος έλεγε για τον Ιησού: «Ἤκουσε δὲ Ἡρῴδης ὁ τετράρχης τὰ γινόμενα ὑπ᾿ αὐτοῦ πάντα, καὶ διηπόρει διὰ τὸ λέγεσθαι ὑπό τινων ὅτι Ἰωάννης ἐγήγερται ἐκ τῶν νεκρῶν, ὑπό τινων δὲ ὅτι Ἠλίας ἐφάνη, ἄλλων δὲ ὅτι προφήτης τις τῶν ἀρχαίων ἀνέστη(:Όταν άκουσε όμως ο τετράρχης Ηρώδης όλα τα θαυμαστά που γίνονταν από τον Ιησού, βρισκόταν σε μεγάλη απορία· διότι μερικοί έλεγαν ότι ο Ιωάννης αναστήθηκε απ’ τους νεκρούς και ότι αυτός έκανε τα θαύματα. Μερικοί άλλοι πάλι ταύτιζαν τον Ιησού με κάποιον απ’ τους άλλους προφήτες και έλεγαν ότι εμφανίστηκε πάλι ο Ηλίας, ο οποίος δεν είχε πεθάνει αλλά είχε αναληφθεί. Κι άλλοι πάλι έλεγαν ότι αναστήθηκε κάποιος από τους αρχαίους προφήτες)» [Λουκά 9,7-8].

Ἀποτομή τῆς Ἁγίας Κάρας τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο


ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ[:Πράξ.13,25-32]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ


[:Υπομνηματισμός των εδαφίων Πράξ.13,23-36]
[…]Έπειτα αναφέρει και τον Ιωάννη, που δίνει τη μαρτυρία και λέγει: «Τούτου ὁ Θεὸς ἀπὸ τοῦ σπέρματος κατ᾿ ἐπαγγελίαν ἤγαγε τῷ Ἰσραὴλ σωτηρίαν, προκηρύξαντος ᾿Ιωάννου πρὸ προσώπου τῆς εἰσόδου αὐτοῦ βάπτισμα μετανοίας παντὶ τῷ λαῷ ᾿Ισραήλ. ὡς δὲ ἐπλήρου ὁ ᾿Ιωάννης τὸν δρόμον, ἔλεγε· τίνα με ὑπονοεῖτε εἶναι; οὐκ εἰμὶ ἐγώ, ἀλλ᾿ ἰδοὺ ἔρχεται μετ᾿ ἐμὲ οὗ οὐκ εἰμὶ ἄξιος τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν λῦσαι(:Από τους απογόνους του Δαβίδ ο Θεός, σύμφωνα με την υπόσχεση που είχε δώσει στους Πατριάρχες και στον ίδιο τον Δαβίδ, απέστειλε και ανέδειξε στον Ισραήλ, σωτήρα τον Ιησού. Προηγουμένως όμως, πριν αρχίσει ο Ιησούς τη δημόσια δράση Του, ο Ιωάννης είχε κηρύξει βάπτισμα μετανοίας σε όλο τον λαό του Ισραήλ, για να τον προετοιμάσει να υποδεχθεί τον Σωτήρα που θα ερχόταν μετά από λίγο. Και όσο ο Ιωάννης εξακολουθούσε να κηρύττει για να ολοκληρώσει την αποστολή του, έλεγε: ‘’Ποιος νομίζετε ότι είμαι; Δεν είμαι εγώ αυτός που περιμένετε για Μεσσία˙ αλλά ιδού, ύστερα από μένα έρχεται κάποιος άλλος. Μπροστά Του εγώ δεν είμαι άξιος ούτε να λύσω ως ταπεινός Του υπηρέτης τα υποδήματα από τα παπούτσια Του’’)» [Πράξ.13,23-25]. Και ο Ιωάννης δίνει τη μαρτυρία αυτή όχι έτσι στην τύχη, αλλά αποκρούοντας τη δόξα από τον εαυτό του, αν και βέβαια όλοι απέδιδαν αυτήν σε αυτόν. Δεν είναι το ίδιο πράγμα το να αποκρούει κάποιος την τιμή όταν κανένας δεν του δίνει αυτήν και όταν πολλοί του την παρέχουν, και όχι απλώς αυτό αλλά και όταν τόσο σπουδαία είναι η αποστολή του. Ο δε Ιωάννης, λέγοντας «πρὸ προσώπου τῆς εἰσόδου αὐτοῦ» [Πράξ.13,24], ονομάζει είσοδο τη σάρκωση του Χριστού, την ένσαρκη φανέρωση Αυτού στον κόσμο.

Ἡ Πολιοῦχος τῆς Σκιάθου Παναγία Εἰκονίστρια καί ἡ θαυμαστή διάσωση τῆς Σκιάθου ἀπό τή θηριωδία τῶν Γερμανῶν στίς 23 Αὐγούστου τοῦ 1944.

(Ομιλία της 23ης Αυγούστου 2009, ημέρα μνήμης της διασώσεως της πόλεως της Σκιάθου από τη θηριωδία των Γερμανών).

‘’ Ἔδωκας πανάχραντε, τήν σήν εἰκόνα τοῖς δούλοις σου, ἀσφαλές περιτείχισμα. Ἀσπίδα καί θώρακα, καί ἄμαχον ρύστιν, καί φόβητρον μέγα τοῦ πολεμήτορος ἐχθροῦ, ὠρυομένου οἷαπερ λέοντος, ἠμᾶς καταπιεῖν δεινῶς ὥσπερ στρουθίον παιζόμενον…[1]’’

Με ύμνους σαν και αυτόν ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης διακήρυττε, 20 χρόνια πριν τα φοβερά γεγονότα του Αυγούστου του 1944, τη διαρκή παρουσία της χάριτος του Θεού και της σκέπης της Θεοτόκου στο μικρό νησί της Σκιάθου, το οποίο επέλεξε ως κατοικία της η Παναγία, όταν με θαυμαστό τρόπο βρέθηκε να λάμπει πλημμυρισμένο από θείο φώς, στα κλαδιά ενός πεύκου, το 1650, το θαυματουργό εικόνισμά της. Η πολιούχος του νησιού, η φρουρός, η σκέπη, το καταφύγιο, η παναγία της Σκιάθου, η Ιερά και θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Εικονιστρίας.

20 χρόνια πριν τον επερχόμενο όλεθρο, όταν ο διηγηματογράφος και ακαδημαϊκός Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ο μετέπειτα μοναχός Ανδρόνικος, συνέθεσε το 1924 την ακολουθία της Ευρέσεως της Ιεράς Εικόνος της Παναγίας της Εικονιστρίας, η οποία καθιερώθηκε να γιορτάζεται ως η δεύτερη μεγάλη εορτή της πολιούχου μας, αφιερωμένη στους ναυτικούς του παλιού καιρού που δεν μπορούσαν να παρευρίσκονται το χειμώνα, την ημέρα των Εισοδίων, στη μεγάλη πανήγυρη της Κυρίας Θεοτόκου.

Όμως η ώρα του πειρασμού δεν άργησε να έρθει. Η Ελλάδα από τον Οκτώβρη του 1940 βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την φιλόδοξη Ιταλία, η οποία λίγο πριν δεχτεί το ηχηρό ‘’όχι’’ από τον Μεταξά και τον Ελληνικό λαό, σε ένα παροξυσμό στρατιωτικής υπεροχής και προκλήσεων, τορπιλίζει το καταδρομικό πλοίο ‘’Έλλη’’, τη στιγμή που απέδιδε τιμές σε μια άλλη Παναγιά του Αιγαίου, την Παναγία της Τήνου, την ημέρα της Κοιμήσεώς της.

«Ἀρχιεπίσκοπε, Ἐπίσκοπε, ἀγαπᾷς με;»


«Ἀρχιεπίσκοπε, Ἐπίσκοπε, ἀγαπᾷς με;»

Πορφυρίτης

Ἕνα ἀπό τά σημεῖα τῶν καιρῶν εἶναι ἡ παχυλή σιωπή καί ἡ ἐπιβολή της μέ κάθε μέσο. Ὄχι βεβαίως ἐκείνη ἡ εὐλογημένη, ἡ ἁγία σιωπή πού εἶναι ἀπαραίτητη, ἀλλά ἡ δαιμονική, καί πολλάκις μετ’ ἀπειλῶν ἐπιβαλλόμενη. Φέρουμε στήν μνήμη μας, ἐκεῖνο τό «κλειστό τό στόμα», πού εἰπώθηκε ἀπό ἱερομόναχο σέ ὁμιλία του στό ἐξωτερικό[1], ὅταν ρωτήθηκε σχετικά μέ τόν Οἰκουμενισμό. Ἀκόμη καί τή σιωπή «διά τόν φόβον τοῦ ‘‘ἐξωδίκου’’», πού ἐπικρέμαται στάς κεφαλάς αὐτῶν πού θά τολμήσουν νά ἐλέγξουν κάποιον μητροπολίτη, μέ σκοπό τήν ἐξουθένωσή των! Φαίνεται ὅτι ἡ νέα τάξη θέλει στόμα μέ «φερμουάρ», μέ «φίμωτρο».

Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ ἀντιμετώπιση Ἐπισκόπου πρός τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος»: «‘‘Ἐπειδὴ ὅπως ὁμολογεῖτε, δυσκολεύεστε νὰ κατανοήσετε καὶ γι’ αὐτὸ παρεξηγεῖτε τὰ τῶν πράξεών μου στὰ πλαίσια τῆς ποιμαντικῆς μου εὐθύνης, πρὸς ἀποφυγὴ προστριβῶν στὸ μέλλον καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔχω τὴν πολυτέλεια τοῦ χρόνου, ὥστε νὰ τὸν κατασπαταλῶ σὲ ἀνούσια ἀλληλογραφία, δὲν ἐπιτρέπεται ἐφ’ ἑξῆς νὰ δημοσιεύσετε τὸ ὁ,τιδήποτε, καλὸ ἢ κακό, θετικὸ ἢ ἀποθετικό, ἐπαινετικὸ ἢ ἐπικριτικό, γιὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Λαρίσης καὶ Τυρνάβου καὶ τὸν Μητροπολίτη της.’’. Δημοσιεῦστε τὴν παροῦσα καὶ τίποτε ἄλλο. Μὴ μὲ ἀναγκάσετε νὰ σᾶς στενοχωρήσω παιδαγωγώντας σας δικανικῶς...»[2]!!! Γιατί θά ἤθελε κάποιος νά «φιμώσει» μιά ἔγκυρη ὀρθόδοξη ἀγωνιστική ἐφημερίδα μέ τεράστιο πνευματικό ἔργο; Σέ ποιόν δέν ἀρέσει ἡ καλοπροαίρετη καί ἐποικοδομητική κριτική; Εἶναι πάρεργο καί σπατάλη χρόνου ἡ ἐνασχόληση μέ τίς ἀγωνίες τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας;

Ἄλλος ἐπίσκοπος ἐπιβάλλει ἄλλου εἴδους «σιωπητήριο»[3], ἀπαγορεύοντας στούς ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεώς του νά κηρύττουν κατά τίς κυριακάτικες θεῖες Λειτουργίες. Ἐντέλλονται νά ἀναγιγνώσκουν μόνο τό δικό του κήρυγμα στό ἐκκλησίασμα, «αὐτούσιο, χωρίς ἀλλοιώσεις καί σχολιασμούς»!!! Τό ἱστολόγιο «Ἑξάψαλμος»[4] σχολιάζει σχετικά: «Ἡ Ἐκκλησία μας σφύζει ἀπό …δημοκρατικές διαδικασίες! Ὅταν λέμε δεσποτοκρατία τό ἐννοοῦμε! Χθεσινά ἄπειρα παπαδάκια ἐκλέγονται δεσποτᾶδες, πιάνουν τό μπαστούνι, φοροῦν καί τό… στέμμα, δηλαδή τήν Μίτρα καί θεωροῦν ὅτι εἶναι πραγματικοί πρίγκηπες καί μποροῦν νά κάνουν ὅ,τι θέλουν! Λές καί ἡ Ἐκκλησία χρωστᾶ σέ αὐτούς καί ὄχι αὐτοί πρός τήν Ἐκκλησία! Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι τσιφλίκι τους...»!!! Ἐξ ἄλλου καί ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ὁμιλῶντας «ὡς ἐξουσίαν ἔχων» στήν χειροτονία τοῦ μητροπολίτη Καστοριᾶς, ἔδωσε σαφῆ ὁδηγία πρός ὅλους τούς «ναυτιλλομένους» ἐπισκόπους. Ἡ σύνοψη τοῦ λόγου[5] του κατά τή δική μας ἀντίληψη, εἶναι: «σέ ἐπέλεξα δεσπότη, ἀλλά πρόσεξε: πειθαρχία καί ‘‘ὑπακοή’’ σέ ἐμένα, ἀλλιῶς...»!

Ἡ φυλακή τῆς ὁράσεως: Τί εἶναι ἡ ὅρασις καί οἱ ὁφθαλμοί; (Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης)

Για να προχωρήση ο λόγος με ειρμό και τάξι, ας σου υπενθυμίσω, αγαπητέ μου, τι είδους είναι και ποια τα ηδονικά αντικείμενα της κάθε αισθήσεως και πώς πρέπει να προφυλάσσης το νου σου απ’ αυτά. Και να, το πρώτο αισθητήριο, το οποίο συναντούμε, είναι εκείνο της οράσεως, της βασιλικώτερης από τις αισθήσεις, σύμφωνα με τους φυσικούς αυτής που εξαρτάται από το ψυχικό πνεύμα και που είναι συγγενής του νου, κατά τους θεολόγους [1]˙
της πιο γνωστικής από τις άλλες και γι’ αυτό της πιο έμπιστης κατά τους μεταφυσικούς αν βέβαια, σύμφωνα με την παροιμία˙ «Τα μάτια είναι πιο έμπιστα από τα αυτιά»˙ και˙ «Τα μάτια είναι τα δύο λυχνάρια του σώματος», σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου (Ματθ. 6,22). Ακόμα, τα μάτια είναι οι δύο φωστήρες του προσώπου, σύμφωνα με τους αστρονόμους οι δυο πρώτοι κλέφτες της αμαρτίας, σύμφωνα με τους ηθικούς φιλοσόφους, τα δυο πλοκάμια της ψυχής, όπως τα ονομάζει κάποιος σοφός, τα οποία απλώνοντάς τα σαν χταπόδι η ψυχή, συλλαμβάνει από μακρυά αυτά που της αρέσουν. Ή, για να μιλήσω σύμφωνα με τον μέγα Βασίλειο˙ τα μάτια είναι τα δύο ασώματα χέρια με τα οποία η ψυχή πιάνει τα αγαπητά ορατά και από μακρυά˙ και όσα από αυτά δεν μπορεί να τα πιάση με τα χέρια (όπως είναι μάλιστα τα ωραία μάτια), αυτά τα πιάνει πάλι με τα μάτια και τα απολαμβάνει. Γιατί και η όρασι, αφή είναι, πιο λεπτή βέβαια από την αφή των χεριών, παχύτερη όμως από την αφή της φαντασίας και του νου, όπως λέει πάλι ο Βασίλειος: «Με την αφή λοιπόν κάποιου και η όψι την ψυχή εξαπατά προς την ηδονή, με τις βολές των ματιών, σαν με κάποια ασώματα χέρια, αγγίζοντας και από μακρυά, όσα θέλει˙ και όσα με τα χέρια του σώματος δεν μπορεί να τα αγγίξη, αυτά με τις βολές των ματιών τα αγκαλιάζει με πάθος» (Λόγ. περί Παρθενίας). Γι’ αυτό και ο θεολόγος Γρηγόριος είπε: «Ψηλαφίζουν τα μάτια και αυτά που δεν μπορούν να ψηλαφισθούν».

Φιλαργυρία: Ρίζα πάντων τῶν κακῶν


Φιλαργυρία: Ρίζα πάντων τῶν κακῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ὅταν οἱ χριστιανοὶ δεχθοῦν ὅτι ἡ πλεονεξία εἶναι εἰδωλολατρία καὶ φοβερὴ ἀσθένεια, ποὺ ἐπηρεάζει καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή, παρὰ πολλὰ προβλήματα θὰ λυθοῦν στὴν προσωπική τους ζωή, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἐκκλησία γενικότερα. Πρέπει νὰ μελετήσουν τὸ θέμα καὶ νὰ κατανοήσουν ὅτι ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πλεονέκτης, γιατί «ἡ λατρεία τοῦ χρήματος ἀπορροφᾶ ὁλόκληρη τὴν καρδιά του καὶ δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα κληρονομιᾶς στὴ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ», ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Π.Ν. Τρεμπέλας τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅτι ὁ πλεονέκτης εἶναι εἰδωλολάτρης (Ἐφ. ε΄ 5).
Πολλοὶ περήφανοι καὶ ἀμαθεῖς κοσμικοὶ ἄνθρωποι θεωροῦν τὴν εὐσέβεια ὅτι εἶναι πορισμός, δηλαδὴ πηγὴ αἰσχρῆς ἐκμετάλλευσης καὶ ὑλικοῦ πλουτισμοῦ (Α΄ Τιμ. στ΄ 5), ἐνῷ ἡ εὐσέβεια εἶναι μεγάλη πηγὴ πνευματικοῦ πλουτισμοῦ, ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ὀλιγάρκεια, ἡ ὁποία καταπολεμεῖ τὴν πλεονεξία καὶ τὴν αἰσχροκέρδεια. Ὁ εὐσεβὴς ὅταν ἔχει τροφές, ἐνδύματα καὶ κατοικία, ἀρκεῖται σὲ αὐτὰ σκεπτόμενος πάντα τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου «ὅτι τίποτα δὲν φέραμε μαζί μας ὅταν ἤλθαμε στὸν κόσμο καὶ εἶναι φανερὸ πώς οὔτε μποροῦμε νὰ βγάλουμε τίποτα φεύγοντας» (Α΄ Τιμ. στ΄ 7). Εἶναι δὲ ἀποκαλυπτικὸς καὶ συνάμα φοβερὸς ὁ λόγος του καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ πλουτίσουν: «Ὅσοι θέλουν νὰ πλουτίσουν πέφτουν σὲ πειρασμό, σὲ παγίδα τοῦ διαβόλου καὶ σὲ πολλὲς ἐπιθυμίες ἀνόητες καὶ βλαβερές, ποὺ βυθίζουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν καταστροφὴ καὶ στὸ χαμό. Γιατί ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ἡ φιλαργυρία. Τὸ χρῆμα μερικοὶ τὸ ἐπιθύμησαν τόσο πολύ, ὥστε πλανήθηκαν καὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν πίστη καὶ πλήγωσαν τὸν ἑαυτό τους μὲ βάσανα πολλὰ» (Α΄ Τιμ. στ΄ 9-10).

Ἡ πλεονεξία εἶναι ἀσθένεια ποὺ δύσκολα θεραπεύεται. Χρειάζεται σταθερότητα στὴν καταπολέμησή της καὶ πάντα νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὸ καθῆκον τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον, δηλαδὴ τὴν ἐλεημοσύνη. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης τονίζει ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν φρόντισε πολὺ γιὰ τὴ θεραπεία τῆς ἀσθένειας αὐτῆς, «γι’ αὐτὸ καὶ πλεονάζει στὶς ἐκκλησίες καὶ κανένας δὲν ἐξετάζει προσεκτικὰ ὅσους ὁδηγοῦνται στὸν κλῆρο μήπως ἔχουν μολυνθεῖ μὲ τὸ εἶδος αὐτὸ τῆς εἰδωλολατρίας». Καὶ στὴν ἐποχὴ μας παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο τῆς πλεονεξίας στοὺς ναοὺς καὶ τοὺς κληρικούς.

Μπορεῖς νά μιλᾶς ὥραν ὁλόκληρη μέ κάποιον, μόλις τοῦ ἀναφέρεις γιά τόν Χριστό, γυρίζει τό κεφάλι του ἀπό τήν ἄλλη...

"Μπορείς να μιλάς ώραν ολόκληρη με κάποιον, μόλις του αναφέρεις για τον Χριστό, γυρίζει το κεφάλι του από την άλλη.
Πλήρης αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό. Όλα τα αγαπούμε,ένα δεν αγαπούμε.Τον Χριστό μας."
Νομίζουμε ότι θα μείνουμε στον κόσμο αιώνια και ξαφνικά ακούγεται η φωνή..

Ὅσιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ. Φωτογραφία τοῦ ἕτους 1918.

O κατά κόσμον Σεργκέϊ Σεμιόνοβιτς Σαχάρωφ και μετέπειτα Όσιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ. Φωτογραφία του έτους 1918.


https://proskynitis.blogspot.com/2023/08/1918.html

29 Αὐγούστου. † Μνήμη τῆς ἀποτομῆς τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου καὶ βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Θεοπίστης ὁσίας τῆς ἐξ Αἰγίνης. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ Προδρόμου, 29 Αὐγούστου (Πρξ. ιγ´ 25-32).

Πραξ. 13,25       ὡς δὲ ἐπλήρου ὁ Ἰωάννης τὸν δρόμον, ἔλεγε· τίνα με ὑπονοεῖτε εἶναι; οὐκ εἰμὶ ἐγώ, ἀλλ᾿ ἰδοὺ ἔρχεται μετ᾿ ἐμὲ οὗ οὐκ εἰμὶ ἄξιος τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν λῦσαι.

Πραξ. 13,25             Κατά τον καιρόν δε που ο Ιωάννης εξεπλήρωνε την αποστολήν του και ακολουθούσε τον δρόμον, που του είχεν ορίσει ο Θεός, έλεγε· Ποίον με νομίζετε ότι είμαι; Δεν είμαι εγώ ο Μεσσίας, αλλ' ιδού, ύστερα από εμέ έρχεται εκείνος, του οποίου εγώ δεν είμαι άξιος να λύσω το υπόδημα των ποδών.