Ὁ μακαριστὸς Μητρ. Φλωρίνης Αὐγουστῖνος (Καντιώτης) μὲ τὸν γέροντά του Ὅσιον Φιλόθεον (Ζερβάκον) δὲν ἐφοβοῦντο οὔτε τοὺς Γερμανούς! Σήμερον;
Δεκτοὶ πάντες οἱ -ἐν μετανοίᾳ διάγοντες- ἁμαρτωλοὶ εἰς τοὺς ἱ. Ναούς, ὄχι ὅμως καὶ οἱ ἐμπαίζοντες τήν Πίστιν!
ΡΑΠΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΡΝΗΣΙΧΡΙΣΤΟΙ
Καταδικαστέα πᾶσα μορφὴ βίας, ἀλλ’ οὐχὶ ὁ νόμος – «χαστούκι» κατὰ τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ; Οἱ Ἀρχιερεῖς ὀλιγωροῦν νὰ συνεδριάσουν. «Βάζουν πλάτη» διὰ πολιτικοὺς φίλους.
Τὶ κολαφισμοὺς ἐπιφυλάσσει δι’ αὐτοὺς ὁ Κύριος;
Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Λαμπρόπουλος, θεολόγος
Τὰ «χαστούκια» εἰς τὸν πολιτικὸν ζυγὸν
Τὰς παρελθούσας ἡμέρας πολὺς λόγος ἔγινε περὶ τῶν ἀντιδράσεων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν κατὰ Βουλευτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐθεσμοθέτησαν γάμον δι’ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι αὐτοπροσδιορίζουν τόσον τὸ φῦλον τους ὅσον καὶ τὸν γενετήσιον προσανατολισμόν τους κατὰ τὰς ἀτομικὰς ἐπιθυμίας των, καὶ παρέδωσαν δι’ αὐτοῦ μικρὰ παιδιὰ εἰς τὴν κηδεμονίαν τους. Αἱ ἀντιδράσεις ἔφθασαν εἰς τὸ σημεῖον ὑποψηφία εὐρωβουλευτὴς τῆς «Νίκης» νὰ δώση «χαστούκι» εἰς Βουλευτὴν τῆς Νέας Δημοκρατίας. Σύσσωμος ὁ πολιτικὸς κόσμος, ἀλλὰ καὶ τὰ τηλεοπτικὰ μέσα κατεδίκασαν τὴν πρᾶξιν.
Δὲν συνέβαινε πάντοτε τὸ ἴδιον. Ἂν ἀνατρέξη κανεὶς εἰς τὴν μεταπολιτευτικὴν ἱστορίαν, θὰ ἐνθυμηθῆ τὸ «χαστούκι» τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ εἰς τὸν Θεόδωρον Ρουσόπουλον τὸ 1992, ὅπως καὶ ἐκεῖνο τῆς Ἀναστασίας Ἀθήνη-Τσούνη εἰς τὴν Δήμητραν Λιάνη-Παπανδρέου τὸ 1997. Δὲν ἠξιολογήθησαν ἐκεῖνα μὲ τὸν αὐτὸν τρόπον ὡς τὸ πρόσφατον, ὄχι μόνον διότι «ἄλλαξαν οἱ ἐποχές», ὡς συνηθίζουν πολὺ νὰ λέγουν, ἀλλὰ διότι καὶ τὸ πολιτικὸν σύστημα λαμβάνει πάντοτε ὑπόψιν τὰ κομματικὰ κριτήρια π.χ. ἡ πρόσφατος ἐντὸς Βουλῆς ἀνήκουστος λεκτικὴ ἐπίθεσις τοῦ Ὑπουργοῦ Ὑγείας κ. Ἄδωνι Γεωργιάδη κατὰ τῆς προέδρου τῆς «Πλεύσεως Ἐλευθερίας» κ. Ζωῆς Κωνσταντοπούλου δὲν ἐθεωρήθη οὔτε «σεξιστική», οὔτε ρατσιστική, οὔτε προτροπὴ εἰς βίαν, οὔτε στοχοποίησις παρὰ καὶ τὰς ηὐξημένας «γυναικοκτονίας» κ.λπ. Ἀπεναντίας φράσεις τοῦ προέδρου τῆς «Ἑλληνικῆς Λύσης» κ. Κυριάκου Βελοπούλου περὶ ἀποφυγῆς προσελεύσεως τῶν Βουλευτῶν τῆς Νέας Δημοκρατίας εἰς ἱ. ναοὺς ἢ τοῦ Βουλευτοῦ τῆς «Νίκης» κ. Νικολάου Παπαδοπούλου, ὅτι θὰ συμβοῦν καὶ χειρότερα εἰς τοὺς ἱ. ναοὺς κατὰ τῶν ὑπερψηφισάντων τὸ ἐπαίσχυντον νομοσχέδιον, ἀμέσως κατηγγέλθησαν ὡς παρότρυνσιν πιστῶν πρὸς ἄσκησιν βίας. Μετὰ τὸ 2012 καὶ τὸ «χαστούκι» τοῦ κ. Ἠλία Κασιδιάρη εἰς τὴν κ. Λιάνα Κανέλλη καθὼς καὶ τὸν πρόσφατον διαπληκτισμὸν τοῦ ἀνεξαρτήτου (προερχομένου ἀπὸ τοὺς «Σπαρτιᾶτες») Βουλευτοῦ κ. Κωνσταντίνου Φλώρου μὲ τὸν Βουλευτὴν τῆς «Ἑλληνικῆς Λύσης» κ. Βασίλειον Γραμμένον, εὐκόλως ἐτέθη μία γενικὴ κατηγοριοποίησις ὅτι «ἡ Ἄκρα Δεξιὰ εἶναι ἡ ὑπαίτια τῆς βίας».
Ἀντιλαμβάνεται, ἑπομένως, ὁ μέσος ἄνθρωπος ὅτι ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τὴν βίαν ἐξυφαίνεται καὶ μία πολιτικὴ στρατηγική, ἡ ὁποία ὑπηρετεῖ τὰ γνωστὰ κομματικὰ συμφέροντα.
Ἡ ἄλλη ὄψις τῆς βίας
Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀντιμετωπίζει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον τὴν βίαν, καθὼς δὲν τὴν ἐντοπίζει εἰς συλλογικότητας, ἀλλὰ εἰς ἄτομα. Αὐτὴ θὰ ἦτο μία ὀρθοτέρα ἐν γένει προσέγγισις, δηλ. ἀντὶ νὰ ρίψη κανεὶς τὸν λίθον τοῦ ἀναθέματος εἰς πολιτικὰς ἰδέας, νὰ ἐπιρρίψη τὴν εὔθυνην εἰς συγκεκριμένα πρόσωπα, ὡς ἐπιβάλλει ἡ πραγματικότης. Ὅμως, πῶς θὰ μειώσουν τὴν δύναμιν ἐνίων κομμάτων ἢ θὰ καρπωθοῦν τὸ μονοπώλιον τῶν προταγμάτων τῆς «Δεξιᾶς», ἐὰν δὲν ἐξοβελίσουν τοὺς πολιτικούς των ἀντιπάλους ἢ ἔστω δὲν ἐπιτύχουν τὴν ταύτισιν αὐτῶν μὲ τὸ «ἀπόλυτον κακόν»; Αὐταὶ ὅμως αἱ πρακτικαὶ ἀνήκουν εἰς τὸν ὁλοκληρωτισμόν, ὄχι εἰς τὴν Δημοκρατίαν.
