Σελίδες

Κυριακή ΙΕ Λουκᾶ. Ὁμιλία ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου «Εἰς τὸν Ζακχαῖον τὸν τελώνην»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκ. 19,1-10]

Ομιλία αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου,

«Εἰς τὸν Ζακχαῖον τὸν τελώνην»

Όσοι ποθούν έντονα καθετί καλό, καθόλου δεν διαφέρουν από όσους αισθάνονται δίψα, αγαπητοί μου. Όσο πιο πολύ δεν βρίσκουν αυτό που η ψυχή τους επιζητεί, τόσο περισσότερο ανάβει η δίψα τους για αυτά που ποθούν· και τη νύχτα ονειρεύονται σαν διψασμένοι τις πηγές των όσων ποθούν να βρουν· και όταν ξημερώσει, περιερχόμενοι από τόπο σε τόπο, με αεικίνητα μάτια κοιτάζοντας ερευνητικά γύρω, αναζητούν αυτά που ποθεί η καρδιά τους· και είναι όπως ακριβώς οι οδοιπόροι που σε ώρα μεσημεριάτικου καύσωνα διασχίζουν την άνυδρη γη, πιεσμένοι από τη δίψα, και που εξετάζουν γύρω τους να βρουν πηγές να δροσιστούν και να ξεδιψάσουν και πολλές φορές θα τους δεις να ανεβαίνουν αυτοί ακόμη και βουνά, για να φτάσουν όπου υπάρχει κάποια πηγή· κι όταν από μακριά τη δουν, χαίρονται και σπεύδουν να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν την πορεία τους προς αυτήν· έπειτα φθάνουν στην πηγή και σβήνουν με το νερό τη δίψα τους· τέτοιοι είναι και οι άνθρωποι που είναι φίλοι του Χριστού. Την ημέρα αναζητούν τον ποθούμενό τους Χριστό με καλά έργα και τη νύχτα συνομιλούν μαζί Του με την προσευχή και όταν κοιμούνται βλέπουν στο όνειρό τους ότι περπατούν μαζί Του· όταν στα οράματά τους Τον δουν από μακριά, χαίρονται και αναγαλλιάζουν, όπως ακριβώς οι διψασμένοι, όταν βρουν τις πηγές που ποθούν· και πάλι όταν ξυπνήσουν, θέλουν να ξανακοιμηθούν, για να αντικρύσουν στον ύπνο τους την ίδια πάλι οπτασία.

Τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Ζακχαίος που διαβάσαμε πριν από λίγο στο Ευαγγέλιο. Δες τον, σε παρακαλώ, που και τρέχει και από τον πόθο φλέγεται τον θείο και επάνω στο δέντρο σκαρφαλώνει και τον Ιησού ψάχνει ολόγυρα, για να δει τη ζωοδότρια πηγή. Κι όταν ο Ζακχαίος αντίκρισε τον Κύριο, την όρασή του βέβαια την ανάπαυσε, την καρδιά του όμως περισσότερο εξήψε ο πόθος να μείνει για πάντα κοντά Του.

«Έπειτα από λίγο ο Ιησούς μπήκε στην Ιεριχώ », λέγει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «και περνούσε μέσα από την πόλη. Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Ζακχαίος. Αυτός ήταν αρχιτελώνης και πολύ πλούσιος. Και προσπαθούσε να δει τον Ιησού », επειδή επρόκειτο να περάσει από εκεί, «αλλά δεν μπορούσε».

Ὁ γόνος τοῦ Πεταλιδίου Βησσαρίων Κορκολιάκος, ὁ φιλάνθρωπος Γέροντας

Του Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου

Ο Ιερομόναχος Βησσαρίων Κορκολιάκος – κατά κόσμον Ανδρέας, γεννήθηκε στο Πεταλίδι Μεσσηνίας, το 1905 όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια.
Η κουρά του Ανδρέου Κορκολιάκου πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο 1929 στην Ιερά Μονή Δημιόβης Μεσσηνίας όπου και έλαβε το όνομα Βησσαρίων. Του ανατέθηκε το διακόνημα του μαγείρου, κατά τον κανονισμό της Μονής, ως και αυτό του τραπεζάρη.

Χειροτονείται Διάκονος κατά το έτος 1931 και Πρεσβύτερος στις 15 Σεπτεμβρίου 1933. Το 1936 έχει φύγει από την Μονή και ευρίσκεται στην περιοχή της Καρδίτσας και αργότερα της Λαμίας και εγκαταβιώνει στην Μονή Αγάθωνος από όπου υπηρετεί ως ιερεύς-εφημέριος σε αρκετά χωριά της περιοχής.
Εκοιμήθη στις 22 Ιανουαρίου 1991. Το σκήνωμα του με έντονα τα σημάδια της αφθαρσίας φυλάσσεται σήμερα στην Ιερά Μονή Αγάθωνος.

Ο βιος του υπήρξε θαυμαστός, πλήρης έργων αγάπης προς τον συνάνθρωπο και ένεκα τούτου η χάρις του Θεού τον αξίωσε και της αφθαρσίας.

Θεολογική, ὀντολογική, ἰατρική ,ἱστορική καί κοινωνιολογική θεώρηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 22α Ιανουαρίου 2024

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ, ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ, ΙΑΤΡΙΚΗ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

Τον τελευταίο καιρό η ελληνική κοινωνία συνταράσσεται, διχάζεται, προβληματίζεται και ανησυχεί με την εκπεφρασμένη απόφαση της κυβέρνησης να φέρει στο ελληνικό κοινοβούλιο σχέδιο νόμου, που προβλέπει την καθιέρωση «γάμου» των ομοφυλόφιλων «ζευγαριών» και την υιοθέτηση παιδιών από αυτά.

Αδυνατούμε να κατανοήσουμε την σπουδή της κυβέρνησης και την δήθεν «αναγκαιότητα» να φέρει έναν τέτοιο νόμο, τον αίσχιστο, (για κάποιους ειδήμονες), από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, κονιορτοποιώντας το οικογενειακό δίκαιο. Δεν είναι άνευ σημασίας και ο χρόνος, που το φέρνει η κυβέρνηση για ψήφιση, γνωρίζοντας ότι ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Να σημειώσουμε ακόμη, πως το εν λόγω νομοσχέδιο έχει διχάσει όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος και μάλιστα την κυβερνητική παράταξη, όπου σημαντικός αριθμός βουλευτών, ακόμη και υπουργών, έχουν δηλώσει ότι δεν θα το ψηφίσουν. Ενδεικτική εν προκειμένω η αρνητική θέση του Κ.Κ.Ε., που δήλωσε στη Βουλή διά του Γενικού Γραμματέως της ότι «η ρύθμιση προσβάλλει τις έννοιες της πατρότητος και της μητρότητος». Είναι δεδομένο ότι ασκούνται από κέντρα του εξωτερικού ισχυρές πιέσεις στον Πρωθυπουργό, να ψηφιστεί το συντομότερο δυνατό κατ’ απαίτηση του παγκόσμιου και πανίσχυρου πλέον «λόμπυ» των ΛΟΑΤΚΙ+. Ακόμη φημολογείται ότι ασκούν ασφυκτικές πιέσεις και οργανώσεις ομοφυλοφίλων του εσωτερικού και μάλιστα άμεσων συνεργατών του Πρωθυπουργού.

Τα επιχειρήματα που προβάλλει, τόσον ο Πρωθυπουργός, όσο και μέλη της Κυβέρνησης είναι η δήθεν «αναγκαιότητα της εφαρμογής ισότητας στο γάμο, ανεξάρτητα από το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό», και η «διασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδιών» των ομοφυλοφίλων «ζευγαριών». Ωστόσο πιστεύουμε ακράδαντα ότι αυτά είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις», διότι, όπως έχουν αποφανθεί διαπρεπείς νομικοί, «το ήδη υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο παρέχει επαρκή νομική κάλυψη, ισότιμη με εκείνη που παρέχει στους ετεροφυλόφιλους έγγαμους. Με το ν. 4356/2015 προβλέπεται το σύμφωνο συμβίωσης και μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, ενώ με το ν. 4358/2018 επιτράπηκε η αναδοχή τέκνων και για τους συμβιούντες με σύμφωνο συμβίωσης, ακόμη και του ίδιου φύλου».[1] Το μόνο που ενδεχομένως απομένει είναι μια απλή νομοθετική ρύθμιση για τα παιδιά, που βρίσκονται εγκλωβισμένα σ’ αυτές τις «οικογένειες».

Γύρω από το θέμα των ομοφυλοφιλικών σχέσεων ασχολήθηκε το Γραφείο μας και παλαιότερα με αρκετές ανακοινώσεις μας. Επειδή όμως με το επίμαχο νομοσχέδιο επιχειρείται, στο όνομα της ισότητας και της αποδοχής της διαφορετικότητας, η αποδόμηση της ευαγγελικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας, αλλά και αιώνιες αξίες, αρχές και Παραδόσεις του Ελληνικού Έθνους, θεωρήσαμε αναγκαίο να συντάξουμε την παρούσα σύντομη μελέτη μας. Σ’ αυτή θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το ανακύψαν σοβαρότατο θέμα από την θεολογική, οντολογική, ιατρική, κοινωνιολογική και ιστορική του πλευρά, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι δεν το εξαντλούμε, αλλ’ ότι απλώς το τοποθετούμε στις πραγματικές του διαστάσεις και όχι όπως θέλουν να το παρουσιάζουν οι υποστηρικτές της.

***

Θεολογική θεώρηση.

Κυριακή ΙΕ Λουκᾶ. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ[: Α’ Τιμ. 4,9-16]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος· εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν (: Το ότι οι αγώνες της ευσεβούς και αγίας ζωής μάς ωφελούν και στη ζωή αυτή και στη μελλοντική είναι λόγος αξιόπιστος και άξιος να τον αποδεχθεί κανείς με όλη του την καρδιά. Κι επειδή ο λόγος αυτός είναι αξιόπιστος, γι’ αυτό ακριβώς κι εμείς υπομένουμε κόπους και δεχόμαστε ονειδισμούς ότι είμαστε δήθεν ανόητοι, επειδή έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στον ζωντανό Θεό. Αυτός είναι ο σωτήρας όλων των ανθρώπων, τους οποίους συντηρεί με την πρόνοιά Του, προπαντός όμως των πιστών, τους οποίους σώζει από τον αιώνιο θάνατο)»[Α΄Τιμ. 4,9-10].

Ο Παύλος κακολογούνταν και εσύ στενοχωριέσαι; Ο Παύλος κοπίαζε και εσύ θέλεις να ζεις με απολαύσεις; Αλλά δεν θα μπορούσε εκείνος να επιτύχει τόσα αγαθά επιδιδόμενος στις απολαύσεις. Γιατί, αν τα κοσμικά πράγματα, που είναι πρόσκαιρα και φθαρτά, δεν αποκτούνται ποτέ από τους ανθρώπους χωρίς κόπους και ιδρώτες, πολύ περισσότερο τα πνευματικά. «Ναι», λέγει ίσως κάποιος, «αλλά πολλοί συχνά τα απέκτησαν από κληρονομιά». Αλλά κι αν αυτά αποκτούνται έτσι, η προσπάθεια να τα φυλάξεις και να τα διασώσεις δεν είναι χωρίς κόπους, αλλά πρέπει να κοπιάζεις και να ταλαιπωρείσαι όχι λιγότερο από εκείνους που τα απέκτησαν. Και δεν λέγω βέβαια ότι πολλοί αν και κοπίασαν πολύ και ταλαιπωρήθηκαν, διαψεύστηκαν οι ελπίδες τους στην είσοδο του λιμανιού, γιατί έπνευσε κάποιος άνεμος με ορμή, προξενώντας το ναυάγιο των καλών αυτών ελπίδων.

Σε μας όμως δεν συμβαίνει τίποτε παρόμοιο· γιατί ο Θεός είναι Εκείνος που μας έδωσε τις υποσχέσεις και «ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει(:η ελπίδα αυτή δεν ντροπιάζει και δεν διαψεύδει αυτόν που την έχει)» [Ρωμ.5,5]. Ή δεν γνωρίζετε και εσείς, ότι από εκείνους που καταγίνονται με τα βιοτικά πράγματα, πόσοι δεν απόλαυσαν τους καρπούς, αν και κατέβαλαν μύριους κόπους, ή επειδή πολλές φορές τους πήρε ο θάνατος πριν από την ώρα τους, ή επειδή συνέβη κάποια μεταβολή των πραγμάτων ή επειδή έπεσε αρρώστια ή επειδή τους επιτέθηκαν συκοφάντες, ή και κάποια άλλη αιτία(γιατί πολλά είναι τα ανθρώπινα), που τους οδήγησε εκεί με άδεια χέρια;

«Τι λοιπόν», θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος, «δεν βλέπεις εκείνους που πέτυχαν, εκείνους που απέκτησαν μεγάλα αγαθά με λίγους κόπους;». Ποια «αγαθά»; Χρήματα και σπίτια, και πλέθρα γης τόσα και τόσα, και κοπάδια από δούλους, και κιλά από χρυσό και άργυρο; Αυτά λες «αγαθά», και δεν σκεπάζεις το πρόσωπό σου, ούτε κρύβεσαι από ντροπή, που, ενώ είσαι άνθρωπος και έχεις λάβει εντολή να φιλοσοφείς για τον ουρανό, εσύ και χάσκεις προς τα γήινα πράγματα, και ονομάζεις αγαθά εκείνα που είναι εντελώς ανάξια λόγου; Αν είναι αυτά αγαθά, τότε πρέπει οπωσδήποτε να ονομάζουμε αγαθούς και εκείνους που τα απέκτησαν· γιατί πώς δεν είναι αγαθός εκείνος που κατέχει κάποιο αγαθό; Τι λοιπόν; Πες μου. Όταν αυτοί που τα απέκτησαν είναι πλεονέκτες και άρπαγες, θα τους ονομάσουμε «αγαθούς»; Γιατί, αν ο πλούτος είναι αγαθό, και μαζεύεται από πλεονεξία, όσο αυξάνεται τόσο περισσότερο «αγαθό» θεωρείται ότι θα κάνει αυτόν που τον έχει. Άρα λοιπόν είναι αγαθός ο πλεονέκτης; Αν όμως είναι αγαθός ο πλούτος και αυξάνεται από πλεονεξία, όσο πιο πλεονέκτης είσαι, τόσο πιο αγαθός θα είσαι…

Τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς κρύβουν χρυσάφι καθαρό μέσα τους


Ο π. Ευσέβιος Ματθόπουλος (1859-1929) συνήθιζε να πηγαίνει σε κάποιο καφενεδάκι κι εκεί μελετούσε ή μάλλον βυθιζόταν στην Καινή Διαθήκη, που κρατούσε πάντα μαζί του.
Κάποιος Μεσολογγίτης περνώντας τον ρώτησε.
– Τι διαβάζεις, π. Ευσέβιε;
– Το λόγο του Θεού, παιδί μου, το Ευαγγέλιο.
– Και τι λέει αυτού, που διαβάζεις;
– “Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστίν…”.
Μετά από ημέρες ξαναπέρασε ο Μεσολογγίτης και τον βρήκε πάλι να διαβάζει.
– Σήμερα τι διαβάζεις παππούλη, πού βρίσκεσαι;

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνείαν ποιούμεθα τῶν θαυμασίων τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ἐπικαλουμένης Παραμυθίας

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνείαν ποιούμεθα τῶν θαυμασίων τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ἐπικαλουμένης Παραμυθίας· ἐξαιρέτως δὲ τῆς θαυμαστῆς διασώσεως τῆς τοῦ Βατοπαιδίου μάνδρας, ἐκ τῆς τῶν πειρατῶν ἐφόδου, τῇ αὐτῆς φιλευσπλάγχνῳ προνοίᾳ.

Στίχοι
Χαρᾶς αἰτία, Παραμυθία, πέλεις,
Καὶ θλίψεων ἀλεξιτήριον κόσμου. Προνοίας σου νεύσει, Βατοπαίδιον πάλαι, ἐκ βλάβης ἐῤῥύσω, Παραμυθία.

Τρία τά τελούμενα ἐν ἀνθρώποις, τό κατά φύσιν, τό παρά φύσιν καί τό ὑπέρ φύσιν.


Τρία τα τελούμενα εν ανθρώποις.
Το κατά φύσιν, το παρά φύσιν και το υπέρ φύσιν.

Και κατά φύσιν μεν εστίν ο γάμος
Παρά φύσιν ο σοδομισμός
Και υπέρ φύσιν η παρθενία.

27 Ἰανουαρίου. † Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (ἀνακομιδὴ λειψάνου ἐν ἔτει 438). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦτἱεράρχου, 13 Νοεμβρίου (Ἑβρ. ζ΄ 26 - η΄ 2).

Εβρ. 7,26           Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος,

Εβρ. 7,26                  Διότι τέτοιος τέλειος και αιώνιος Αρχιερεύς μας εχρειάζετο, όσιος, χωρίς κανένα ίχνος κακίας και πονηρίας, αμόλυντος από κάθε σπίλον αμαρτίας, χωρισμένος και εντελώς διάφορος με την αγιότητά του από τους αμαρτωλούς και ο οποίος έχει ανυψωθή πάρα πάνω από τους ουρανούς, εις τα δεξιά του Πατρός και Θεού,

Εβρ. 7,27           ὃς οὐκ ἔχει καθ᾿ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας.

Εβρ. 7,27                  και δεν έχει ανάγκην, όπως οι Αρχιερείς του Νομου, να προσφέρη πρώτον θυσίας δια τας ιδικάς του αμαρτίας και έπειτα δια τας αμαρτίας του λαού. Αφ' ενός μεν διότι είναι απολύτως αναμάρτητος, αφ' ετέρου δε διότι προσέφερε μίαν φοράν υπέρ του λαού την υψίστην λυτρωτικήν θυσίαν, θυσιάσας τον εαυτόν του επάνω στον σταυρόν.