Γράφει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος στούς Θεσσαλονικεῖς (Β΄Θεσσ., 3.16): Αὐτὸς δὲ ὁ Θεός τῆς εἰρήνης δῴη ὑμῖν τὴν εἰρήνην διὰ παντὸς ἐν παντὶ τρόπῳ.
Πάντοτε ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, στίς ἅγιες ἐπιστολές του, μαζί μέ τίς νουθεσίες καί συμβουλές θέτει καί τίς εὐχές. Ὅπως συμβαίνει μέ τούς κλειστούς θησαυρούς καί τά ἄλλα πολύτιμα πράγματα στά ὁποῖα οἱ ἄνθρωποι βάζουν σφραγίδες καί σημάδια καί βοῦλες. Ἔτσι καί ὁ ἅγιος Παῦλος κατακλείοντας τά χρυσᾶ καί θεόπνευστα λόγια, τίς πολύτιμες συμβουλές καί διδασκαλίες του βάζει σάν σφραγίδα τῶν λεγομένων τίς πρός τόν Θεόν εὐχές. Ἐπειδή στήν Ἐκκλησία τῆς Θεσσαλονίκης ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός τά πράγματα προφανῶς ἐσκληρύνοντο καί οἱ μέν ἀργοί ἐπιμένοντας στήν ἀργία καί χωριζόμενοι ἀπό τήν συναναστροφή τῶν ἀδελφῶν τους χριστιανῶν ἀπεθρασύνοντο· ἀπό τήν ἄλλη δέ οἱ εὐπειθεῖς ἐργατικοί Χριστιανοί δέν ἔδιδαν στούς ἀργούς μέ προθυμία καί ὄρεξιν βλέποντάς τους νά μήν διορθώνονται· γιά ὅλα αὐτά ὁ ἅγιος Παῦλος εὔχεται στούς Θεσσαλονικεῖς νά ἔχουν μεταξύ τους τήν τόσο ἀναγκαία εἰρήνη πάντοτε.
Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό ζητούμενο γιά ὅλους ἐμᾶς τούς Χριστιανούς: Νά διασώζουμε πάντοτε μέσα μας, σέ κάθε περίσταση καί χρόνο τήν εἰρήνη μέ κάθε τρόπο.
Δέν πρέπει ποτέ νά σκανδαλιζόμαστε ἀλλά οὔτε καί νά σκανδαλίζουμε ἄλλους. Ποτέ καί μέ τίποτε· οὔτε μέ λόγο οὔτε μέ ἔργα. Ἀντίθετα νά ἔχουμε πάντοτε ἐσωτερική ἡσυχία, ἀταραξία καί εἰρήνη. Τότε καί ὁ Θεός Μας πού εἶναι Θεός εἰρήνης θά εἶναι μαζί μας.
Δέν πρέπει ποτέ νά σκανδαλιζόμαστε ἀλλά οὔτε καί νά σκανδαλίζουμε ἄλλους. Ποτέ καί μέ τίποτε· οὔτε μέ λόγο οὔτε μέ ἔργα. Ἀντίθετα νά ἔχουμε πάντοτε ἐσωτερική ἡσυχία, ἀταραξία καί εἰρήνη. Τότε καί ὁ Θεός Μας πού εἶναι Θεός εἰρήνης θά εἶναι μαζί μας.
Ὁ Θεός τῆς εἰρήνης
Γιατί ὁ Θεός Μας λέγεται Θεός εἰρήνης; Διότι Αὐτός ὄχι μόνον ἔχει κάθε εἰρήνη καί ἀταραξία στόν Ἑαυτό Του, ἀλλά διότι εἶναι ἡ Αὑτοειρήνη καί Πέλαγος ἄπειρο εἰρήνης, ἐφόσον δέν ὑπάρχει κανένα πάθος καί τίποτε ἀντίθετο τό ὁποῖον μπορεῖ νά Τόν ἐνοχλήσει ἐξωτερικά. Γιαυτό καί λέγεται Βασιλεύς τῆς Εἰρήνης καί «ἄρχων εἰρήνης»[1]. Ἐπίσης λέγεται Θεός εἰρήνης διότι Αὐτός εἶναι ὁ αἴτιος καί ὁ ἀρχηγός κάθε εἰρήνης σέ ὅλα τά κτίσματα, τόσο στά αἰσθητά ὅσο καί στά νοητά. Γιαυτό τόν λόγο εἶπε πάλι τό πετεινό τοῦ οὐρανοῦ ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης περί τῆς Θείας καί ἀρχισυναγώγου εἰρήνης:
«Ἔλα γιά νά δοξάσουμε τήν Θεία καί ἀρχισυνάγωγο εἰρήνη μέ εἰρηνικούς ὕμνους. Αὐτή ἑνώνει τά πάντα καί γεννᾶ καί ἀπεργάζεται τήν ὁμόνοια καί τήν συνύπαρξη τῶν πάντων. Γιαυτό καί ὅλοι τήν ἐπιθυμοῦν, ἀφοῦ τό κομματιασμένο πλῆθος τό ἐπιστρέφει στήν ἑνότητα καί τόν ἐμφύλιο πόλεμο ὅλων μέ ὅλους τόν μετατρέπει σέ ὁμοιόμορφη εἰρηνική συνοίκηση. Προχωρεῖ μέσα σέ ὅλα καί μεταδίδει τόν ἑαυτό της μέ οἰκειότητα σέ ὅλους καί ξεχειλίζει ἀπό περίσσεια ἱκανότητας νά γεννᾶ τήν εἰρήνη. Καί παρ’ ὅλα αὐτά μένει ὅλη ὁλόκληρη καί ἀκέραιη ἐξ αἰτίας τῆς τέλειας ἑνότητας ἑνωμένη μέ τόν ἑαυτό της»[2].
Αὐτὸς δὲ ὁ Θεός τῆς εἰρήνης δῴη ὑμῖν τὴν εἰρήνην διὰ παντὸς ἐν παντὶ τρόπῳ.
«Ἐάν ἔτσι εἰρηνεύετε πάντοτε», εἶναι σάν νά λέγει στούς καλούς Θεσσαλονικεῖς Χριστιανούς ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, «θά μπορέσετε μέ πολλή εὐκολία νά διορθώσετε τούς ἀργούς καί ταραχοποιούς καί ἀνερμάτιστους πού παρεκτρέπονται». Ἔτσι ἡ πλήρης εἰρήνη τῆς Ἐκκλησίας θά ἀποκατασταθεῖ καί ἡ δική σας προσωπική εἰρήνη θά αὐξηθεῖ. Εἴθε ὁ Θεός νά σᾶς τό δώσει...
Χωρίς εἰρήνη τίποτε καλό δέν μποροῦμε νά κατορθώσουμε. Μάλιστα ὅταν ἐπιχειροῦμεν τήν διόρθωση τῶν ἀδελφῶν μας, τίποτε δέν θά μᾶς βοηθήσει περισσότερο στό νά ἐπιτύχουμε, ὅσο τό νά εἴμαστε εἰρηνικοί καί πρᾶοι.
Δίδαγμα: Ἡ εἰρήνη εἶναι στοιχεῖο τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Χριστιανός τότε εἶναι ἀληθινός χριστιανός, ὑγιής πνευματικά, ὅταν ἔχει φανερό αὐτόν τόν καρπό. Δηλ. ὅταν ἔχει «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστη, πραότητα καί ἐγκράτεια»[3]. Ὅταν χάνεται κάποιο ἀπό τά στοιχεῖα τοῦ καρποῦ, σημαίνει ὅτι χάνεται τό Ἅγιο Πνεῦμα, δηλ. ὁ Θεός παύει νά ἐνεργεῖ μέσα μας. Τότε, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅ,τι κάνουμε, εἶναι λάθος, εἶναι ἁμαρτία: «Ὅταν δέν ἐνεργεῖ ὁ Θεός μέσα μας, τότε ὅ,τι κι ἄν κάνουμε εἶναι ἁμαρτία»[4].
Γιαυτό ὅταν κανείς εἶναι ταραγμένος δέν μπορεῖ νά διορθώσει κανέναν. Εἶναι ἐνεργούμενος ἀπό τό πονηρό πνεῦμα, τό ὁποῖο μισεῖ τήν διόρθωση καί τήν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν καί παρεκτρεπομένων. Ὅσο «λογικά» καί ὀρθά καί ἄν ὁμιλεῖ ἕνας ταραγμένος ἄνθρωπος, ποτέ δέν θά ἔχει καλό ἀποτέλεσμα.
Ὁ ἄλλος δέν ἀκούει τά λόγια μας, ἀλλά κυρίως αἰσθάνεται στήν καρδιά του τήν ὅλη παρουσία καί τό πνεῦμα πού ἀκτινοβολοῦμε. Ἄν αὐτό πού ἐκπέμπουμε εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐνέργειας τοῦ πονηροῦ πνεύματος, πού ἔχει κυριεύσει τήν καρδία μας, τότε ἐκεῖνος προδιατίθεται ἀρνητικά ἀπέναντί μας. Τό πονηρό πνεῦμα ἀπωθεῖ τούς πάντες καί προδιαθέτει ἄσχημα καί ἐχθρικά τόν κάθε ἀκροατή μας.
Ἐάν ἀντίθετα, ἔχουμε μέσα μας τήν βαθειά εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, τότε ἴσως δέν χρειάζεται νά ποῦμε τίποτε. Μόνη ἡ εἰρηνική παρουσία μας καί ἡ θερμή ἐσωτερική γεμάτη ἀγάπη καί πόνο προσευχή μας ἀλλάζει τόν ἁμαρτάνοντα.
Ἀλλά καί ὅταν ὁμιλοῦμε ἔχουμε πολύ καλό ἀποτέλεσμα.
Ὅταν ὁ ἔλεγχος γίνεται μέ πραότητα καί εἰρήνη τότε ὅλοι εὔκολα τόν ἀποδέχονται. Τότε δέν φαινόμαστε κἄν, ὅτι ἐπιτιμοῦμε καί διορθώνουμε. Ἀλλοίμονο ὅμως, ἐάν φανεῖ ἴχνος ταραχῆς, θυμοῦ, μνησικακίας, ἐμπάθειας καί ἔχθρας. Τότε καμμία ἐπιτίμιση καί κανένας ἔλεγχος, δέν φέρνει τό προσδοκώμενο ἀποτέλεσμα. Ἄς τό ἀκούσουν αὐτό ἰδιαίτερα οἱ γονεῖς πού θέλουν νά διορθώσουν τά παιδιά τους...
Ἄς μάθουμε μέ πραότητα νά διορθώνουμε τούς «ἀντιδιατιθεμένους». Γράφει ὁ ἅγιος Παῦλος στόν μαθητή του Ἐπίσκοπο ἅγιο Τιμόθεο: «Ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ δέν πρέπει νά μάχεται, νά λογομαχεῖ. Θά πρέπει νά εἶναι ἤπιος πρός ὅλους, διδακτικός, ἀνεξίκακος, μέ πραότητα νά διορθώνει τούς ἀντιπάλους, μήπως καί τούς δώσει κάποτε ὁ Θεός μετάνοια ὥστε νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια»[5].
Ὁ Χριστιανός πρέπει πάντοτε, «πάσῃ θυσίᾳ» νά κρατάει τήν εἰρήνη του σέ κάθε περίσταση. Ἀκόμη καί ἡ ἀποτυχία σέ κάποιο διακόνημα, σέ κάποια ἐργασία, εἶναι προτιμότερη προκειμένου νά διαφυλαχθεῖ ἡ εἰρήνη μεταξύ τῶν ἀδελφῶν. Σκοπός δέν εἶναι «νά γίνει ἡ δουλειά», νά «ἐπιτύχουμε τούς στόχους μας», ἀλλά νά διαφυλάξουμε ὅλοι μας τήν ἐσωτερική μας εἰρήνη, τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα μας.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!
π. Σάββας.
http://hristospanagia.blogspot.com/[1] Ἡσ. 9, 6.
[2] Ἁγ. Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου, Περί Θείων Ὀνομάτων, Κεφ. ια΄: «Ἄγε τήν Θείαν καί ἀρχισυνάγωγον εἰρήνην, ὕμνοις εἰρηναίοις ἀνευφημήσωμεν. Αὕτη ἐστίν ἡ πάντων ἑνωτική καί τῆς ἁπάντων ὁμονοίας τε καί συμφυΐας γεννητική καί ἀπεργαστική. Διό καί πάντα αὐτῆς ἐφίεται, τό μεριστόν αὐτῶν πλῆθος ἐπιστρεφούσης εἰς τήν ὅλην ἑνότητα, καί τόν ἐμφύλιον τοῦ παντός πόλεμον ἑνούσης εἰς ὁμοειδῆ συνοικίαν. Πρόεισι γάρ ἐπί πάντα καί μεταδίδωσι πᾶσιν οἰκείως αὐτοῖς ἑαυτῆς, καί ὑπερβλύζει περιουσία τῆς εἰρηνικῆς γονιμότητος. Καί μένει δι’ὑπεροχήν ἑνώσεως, ὅλη πρός ὅλην καί καθ’ ὅλην ἑαυτῇ ὑπερηνωμένη».
[3] Γαλ. 5, 22-23: «Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ πνεύματός ἐστιν ἀγάπη͵ χαρά͵ εἰρήνη͵ μακροθυμία͵ χρηστότης͵ ἀγαθωσύνη͵ πίστις͵ 5.23 πραότης͵ ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστιν νόμος».
[4] PG 151, 416D-417A: «Τοῦ Θεοῦ μή ἐνεργοῦντος ἐν ἡμῖν ἁμαρτία πᾶν τό παρ' ἡμῶν γινόμενον»
[5]Β΄Τιμοθ. 2, 24-25: «δοῦλον δὲ κυρίου οὐ δεῖ μάχεσθαι͵ ἀλλὰ ἤπιον εἶναι πρὸς πάντας͵ διδακτικόν͵ ἀνεξίκακον͵ 2.25 ἐν πραΰτητι παιδεύοντα τοὺς ἀντιδιατιθεμένους͵ μή ποτε δώῃ αὐτοῖς ὁ θεὸς μετάνοιαν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου