Γράφει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος στούς Θεσσαλονικεῖς σχετικά μέ τό πῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίζουν κάποιον πού ἁμαρτάνει φανερά μή θέλοντας νά ἐργασθεῖ: «Μὴ συναναμίγνυσθε αὐτῷ͵ ἵνα ἐντραπῇ»( Β΄Θεσσαλονικεῖς 3, 14), δηλ. «μήν συναναστρέφεσθε μαζί του γιά νά ἐντραπεῖ». Στούς Κορινθίους πάλι γράφει σχετικά: Α΄ Κορ. 5, 11:«νῦν δὲ ἔγραψα ὑμῖν μὴ συναναμίγνυσθαι ἐάν τις ἀδελφὸς ὀνομαζόμενος ᾖ πόρνος ἢ πλεονέκτης ἢ εἰδωλολάτρης ἢ λοίδορος ἢ μέθυσος ἢ ἅρπαξ͵ τῷ τοιούτῳ μηδὲ συνεσθίειν».
Δέν πρέπει νά συναναστρέφεται ὁ Χριστιανός μέ τούς φανερά ἁμαρτάνοντας. Ἀκόμη καί ἄν εἶναι πολύ δικοί του, ἤ «φίλοι του», ἤ συγγενεῖς του, θά πρέπει νά μήν ὑπακούει σ’ αὐτούς καί νά μήν τούς ἀκολουθεῖ στόν τρόπο, πού ζοῦν.
Ὁ ἄνθρωπος, πού θέλει νά μετανοήσει, πρέπει νά βρεῖ τό θάρρος νά παρακούσει καί νά χωριστεῖ (τοπικά ἤ τουλάχιστον τροπικά, δηλ. νά μήν κάνει τήν ἴδια ζωή) ἀπό αὐτούς, πού τόν παρακινοῦν νά κάνει παρακοή στόν Θεό. Αὐτοί τοῦ προβάλλουν σάν ἐπιχείρημα γιά τήν παρακοή στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ:
1)τήν συγγένειας ἤ τήν φιλία τους,
2)τήν οἰκογενειακή εἰρήνη («νά μήν χαλάσεις τήν οἰκογένεια σου» λένε συνήθως),
3)τήν τήρηση τῶν κοινωνικῶν ἤ οἰκογενειακῶν στερεοτύπων («ἀφοῦ ὅλος ὁ κόσμος ἔτσι κάνει», εἶναι τό σύνηθες ἐπιχείρημα) καί
Τήν δύναμη αὐτήν τοῦ νά παρακούσει σ’ αὐτούς, θά τήν βρεῖ ὁ μετανοών ἄνθρωπος ἐάν:
1ο) ἀποκτήσει τό «ἄμισον μίσος» ἐναντίον ὅλων αὐτῶν, πού προσπαθοῦν νά τόν τραβήξουν μακρυά ἀπό τήν Θεοσέβεια καί
2ο) ἀποκτήσει τόν Θεῖο Ἔρωτα καί τήν ἀληθινή ἀγάπη πρός τόν Θεό καί κατόπιν διά τοῦ Θεοῦ καί πρός τόν πλησίον.
Δίδαγμα 1ο: Συμπερασματικά, γιά νά μπορέσουμε νά ζήσουμε σάν γνήσιοι ἀκόλουθοι τοῦ Κυρίου καί ἀληθινοί ἀδελφοί Του θά πρέπει νά ἀπαντήσουμε στό ἐρώτημα:
-Τί μᾶς κάνει ἄξιους μαθητάς τοῦ Κυρίου; Καί ἡ ἀπάντηση εἶναι:
-α)Τό μίσος, δηλ. ἡ παρακοή πρός τούς «ἀφέλκοντας»(=ἀπομακρύνοντας ἀπό τόν Θεό) καί
β)ἡ ἀρετή τῆς θεοσέβειας, ἡ πρός τόν Θεόν ἀληθινή ἀγάπη.
Ἡ μή συμμόρφωση μέ τίς ἐντολές, ὁδηγίες, νόμους, αὐτῶν, πού μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Κύριο, εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά μπορέσουμε νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Ἀκόμη καί ἄν εἶναι πολύ δικοί μας, ἤ καί ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας, ἐφ’ ὅσον μᾶς προτρέπουν σέ παρακοή πρός τόν Κύριο θά πρέπει νά φύγουμε μακρυά τους (τοπικά ἤ τουλάχιστον τροπικά, δηλ. νά μήν ἀκολουθοῦμε τόν δικό τους τρόπο ζωῆς). Ἄμισον μίσος πρός τούς ἄλλους καί αὐτομίσος γιά τόν παλαιό ἄνθρωπο, πού ἔχουμε μέσα μας εἶναι ἀπαραίτητα γιά νά ὑπάρξουν οἱ ἀπελευθερωτικές καταστάσεις, πού θά μᾶς βοηθήσουν νά ἀπεμπλακοῦμε ἀπό τόν πονηρό, τόν κόσμο καί τόν παλαιό ἄνθρωπο, ὥστε νά γίνουμε γνήσιοι καί μόνιμοι μαθητές τοῦ Κυρίου.
Πρέπει νά ὑπάρχι ἀπόφαση ἀκόμη καί γιά θάνατο προκειμένου νά μήν χάσουμε τόν Κύριο.
Στό Ἅγιο Βάπτισμα συμφορτωθήκαμε τόν Σταυρό μας μαζί μέ τόν Χριστό μας. Συσταυρωθήκαμε, θανατωθήκαμε καί συνθαπτήκαμε μαζί Του, μέ σκοπό νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Σταυρός εἶναι ὁ θάνατος, ἡ αὐταπάρνηση (αὐτομίσος) καί ἡ ἀπάρνηση (μίσος) τῶν πάντων, προσώπων καί πραγμάτων γιά χάρη Του ὅ,τι κι ἄν αὐτό μᾶς κοστίσει· ἀκόμη κι ἄν κοστίσει τόν σωματικό μας θάνατο. Ἄλλωστε ἡ λέξη μίσος πού χρησιμοποιεῖ ὁ Κύριος σημαίνει χωρισμός, ἀπομάκρυνση. Πρέπει νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό ὅλους καί ὅλα, νά «πεθάνουμε» (νά «νεκρωθοῦμε») ὡς πρός ὅλους καί ὅλα, πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Κύριο.
Δίδαγμα 2ο :Ὁ χωρισμός ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὁ ἀφορισμός, δέν εἶναι τιμωρία ἀλλά παιδαγωγία. Σκοπόν ἔχει νά φέρει σέ συναίσθηση, ἐντροπή καί μετάνοια τόν ἀδελφό πού ἔσφαλε. Συνάμα νά προφυλάξει καί τούς ἄλλους ἀδελφούς ἀπό ἕνα κακό παράδειγμα. Ὁ ἀφορισμός, ἡ μή συναναστροφή καί φιλία μέ αὐτόν, πού παρεκτρέπεται καί μᾶς ρίχνει σέ πειρασμό, δέν εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης. Ἀντίθετα μάλιστα εἶναι ἀγάπη ἀνιδιοτελής καί ἀκενόδοξη τόσο πρός τόν ἁμαρτάνοντα ὅσο καί πρός τόν ἄνθρωπο ἤ τούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας πού σχετίζονται μαζί του καί μέχρι τώρα τόν συναναστρέφονταν.
Ὁ Κύριος ἄλλωστε μᾶς τό δίδαξε λέγοντας: «Ἐάν ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιός σέ σκανδαλίζει, ἀφαίρεσέ τον. Σέ συμφέρει νά χαθεῖ ἕνα ἀπό τά μέλη σου καί νά μήν ριχθεῖ ὅλο σου τό σῶμα στήν γέεννα. Ἐπίσης ἐάν τό δεξί σου χέρι σέ σκανδαλίζει, κόψε το καί πέταξέ το μακρυά σου. Σέ συμφέρει νά χαθεῖ ἕνα ἀπό τά μέλη σου καί νά μήν πάει ὅλον σου τό σῶμα στήν γέεννα»[1].
Ἄς δοῦμε τό γιατί εἶναι προτιμότερος ὁ ἀφορισμός, ἀπό τήν συνέχιση τῆς συναναστροφῆς, μ’ ἕνα πρόσωπο τό ὁποῖο φανερά μᾶς ρίχνει σέ πειρασμό ἐπιμένοντας στήν ἁμαρτία:
Α)Μή συναναστρεφόμενοι αὐτόν, πού μέχρι τώρα τόν εἴχαμε πλησίον μας, ὡς φίλο καί ἀγαπητό, τοῦ δίνουμε ἕνα σπουδαῖο ἔναυσμα-πρόκληση ὥστε νά προβληματιστεῖ γιά τίς πράξεις του καί νά σκεφθεῖ:
«Ὥστε, εἶναι τόσο κακό αὐτό πού κάνω, πού ἔχει σάν συνέπεια νά μέ χωρίσουν-ἐγκαταλείψουν οἱ καλλίτεροί μου φίλοι καί συγγενεῖς;». Ἐάν ἔχει καλή διάθεση θά διορθωθεῖ, θά μετανοήσει.
Ἐάν ὅμως παρ’ ὅλες τίς συστάσεις μας, συνεχίζει νά παρεκτρέπεται καί ταυτόχρονα ἐμεῖς, ἐπιμένουμε νά τόν κάνουμε παρέα σάν νά μήν συμβαίνει τότε, ὤ! τότε!... Καθόλου δέν τόν βοηθᾶμε νά διορθωθεῖ. Διότι σκέφτεται:
«Ἀφοῦ οἱ φίλοι μου, πού εἶναι καί ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, δέν μοῦ λένε τίποτε, ἤ μέ ἐπιπλήττουν πάρα πολύ ἐλαφρά, ἄρα καλά κάνω ὅ,τι κάνω ἤ ἐπιτέλους δέν κάνω καί κάτι φοβερό».
Μένει ἔτσι ἀδιόρθωτος καί φταίει (ἐκτός ἀπό τήν δική του ἀμέλεια καί ραθυμία) καί ἡ δική μας ἔλλειψη ἀληθινῆς ἀγάπης. Διότι ἀληθινή γνήσια, χριστιανική ἀγάπη δέν εἶναι τό νά μήν στενοχωρήσουμε τόν ἄλλο, ἀλλά τό νά τόν βοηθήσουμε νά εἶναι μέ τόν Θεό στήν αἰωνιότητα.
Β)Ἐπίσης ἕνας δεύτερος λόγος ἀποφυγῆς τῆς συναναστροφῆς μέ τόν φανερά ἁμαρτάνοντα, εἶναι ὅτι θά πρέπει νά προστατεύσουμε τόν ἑαυτό μας καί ὅλην τήν χριστιανική κοινότητα.
Ἡ ἁμαρτία εὔκολα μεταδίδεται. Ἐάν συναναστρέφεσαι μέ ἕναν κρυολογημένο πολύ πιό εὔκολα «κολλᾶς» καί σύ τόν ἰό του, παρά τόν θεραπεύεις. Δέν πρέπει νά ἔχουμε τήν ὑπερηφάνεια καί τήν αὐτοπεποίθηση, πού λέγει ὅτι «ἐγώ συναναστρέφομαι μέ ὅλους καί δέν ἐπηρρεάζομαι».
Οἱ ἅγιοι, ἄν καί ἦσαν σπουδαῖοι πνευματικοί ἀγωνιστές καί ἀπαθεῖς, ἐντούτοις δέν συναναστρέφονταν ἀνθρώπους (τό κατά δύναμιν), πού ἦταν ἐνδεχόμενο νά τούς σκανδαλίσουν. Ἀντίθετα ἔφευγαν στήν ἔρημο, μή ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό τους. Εἶχαν βαθειά ταπεινοφροσύνη γιαυτό καί δέν θεωροῦσαν τόν ἑαυτό τους ἀπαθῆ καί ἐνάρετο. Ἀντίθετα ἤξεραν ὅτι εἶναι εὐπρόσβλητοι ἀπό τό κακό καί ἱκανοί γιά κάθε ἁμαρτία, ἐάν φύγει ἀπό ἐπάνω τους ἡ σκέπη τῆς Θείας Χάριτος, πού δωρίζεται μόνο στούς ταπεινούς. Εἶχαν ἐπίγνωση τῆς μεγάλης τους ἀδυναμίας καί ὄχι αὐτοπεποίθηση.
Δίδαγμα: Ἡ αὐτοπεποίθηση ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν πτώση· κάνει τόν ἄνθρωπο «ἐπικατάρατο» καί ἀποστάτη τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ προφήτου Ἱερεμίου:
«Καταραμένος κάθε ἄνθρωπος, πού ἔχει τήν ἐλπίδα του σέ ἄνθρωπο καί στηρίξει τήν σάρκα τοῦ βραχίονος του καί ἀποστατήσει ἡ καρδιά του ἀπό τόν Κύριο»[2].
Αὐτό τό ρητό ἑρμηνεύοντας ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι: λέγοντας ὁ Προφήτης «γιά αὐτόν, πού ἔχει τήν ἐλπίδα αὐτοῦ πάνω σέ ἄνθρωπο», φανέρωσε (ἤθελε νά μᾶς διδάξει) ὁ προφήτης, τό νά μήν ἐλπίζουμε σέ ἄλλον. Ἐνῶ λέγοντας τό «νά στηρίζη τή σάρκα τοῦ βραχίονός του», ἐφανέρωσε τό νά μήν ἐλπίζουμε στόν ἑαυτό μας· καί τά δυό δέ αὐτά τά ὀνόμασε ἀποστασία ἀπό τόν Θεόν[3].
Ἡ ἐπιμονή μας νά συναναστρεφόμεθα ἀνθρώπους κοσμικούς πού ἁμαρτάνουν φανερά καί ἀδιάντροπα εἶναι δεῖγμα ὑπερηφάνειας, αὐτοπεποίθησης, ἀνθρωπαρέσκειας καί κενοδοξίας. Γινόμαστε ἔτσι καταραμένοι ἀπό τόν Θεό καί κινδυνεύουμε νά πᾶμε στήν αἰώνια κόλαση. Γιαυτό ὁ Κύριος εἶπε νά χωριζόμαστε ἀπό ὅλους αὐτούς ἀκόμη καί ἐάν εἶναι ἀγαπητοί καί «πολύτιμοι» σέ μᾶς ὅπως εἶναι τό μάτι μας ἤ τό χέρι μας. Μᾶς συμφέρει νά πᾶμε χωρίς αὐτούς (χωρίς μάτι καί χέρι) στόν Παράδεισο παρά μαζί μ’ αὐτούς στήν αἰώνια κόλαση. Ἡ χριστιανική ζωή ἀπαιτεῖ κάποιες ἀνθρώπινες θυσίες καί «ἀπώλειες» οἱ ὁποῖες ὅμως σώζουν τελικά τήν ψυχοσωματική μας ὑπόσταση στήν αἰωνιότητα.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!
[1]Ματθ. 5, 29-30:εἰ δὲ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει σε͵ ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν. 5.30 καὶ εἰ ἡ δεξιά σου χεὶρ σκανδαλίζει σε͵ ἔκκοψον αὐτὴν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου εἰς γέενναν ἀπέλθῃ.
[2] Ἱερ. 17, 5. :«Ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος͵ ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ΄ ἄνθρωπον καὶ στηρίσει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ ἐπ΄ αὐτόν͵ καὶ ἀπὸ Κυρίου ἀποστῇ ἡ καρδία αὐτοῦ·
[3] Μ. Βασιλείου: Ὅροι κατά πλάτος, μβ΄, Work #048 31.1025.38 to Work #048 31.1025.46«Ἐπικατάρατος ἄνθρωπος ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ΄ ἄνθρωπον͵ καὶ στηρίξει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ͵ καὶ ἀπὸ Κυρίου ἀποσταίη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ· τοῦ λόγου διὰ μὲν τοῦ͵ Ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ΄ ἄνθρωπον͵ τῷ ἑτέρῳ ἐπελπίζειν· διὰ δὲ τοῦ͵ Καὶ στηρίξει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ͵ τὸ ἐφ΄ ἑαυτῷ πεποιθέναι ἀπαγορεύοντος· ἑκάτερον δὲ αὐτῶν ἀποστασίαν ἀπὸ Κυρίου ὀνομάζοντος͵ καὶ τὸ τέλος ἀμφοτέρων ἐπάγοντος».
Πηγή εἰκόνας;http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:Fj2HAaA67BTcEM:http://www.pmeletios.com/images/ap_paylos.jpg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου