Είναι σωστά αυτά που έκανε ο γέροντας Εφραίμ και το Βατοπαίδι; (Μνήμη του Αγίου Ιγνατίου του Βαθέος Ρύακος – 27 Σεπτεμβρίου)

Το αντίγραφο της σημαίας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου με τα μυστηριώδη ιερογλυφικά στην Μονή Βατοπαιδίου.

VatopaidiFriend: Η ιστορία του αγίου Ιγνατίου, που γιορτάζει σήμερα, όπως οι ιστορίες όλων των αγίων που ήταν κτίτορες ή ηγούμενοι μεγάλων κοινοβίων (π.χ. η αγία Φιλοθέη η Αθηναία, ο άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, ο άγιος Διονύσιος ο Μικροαθωνίτης, ο άγιος Ιωσήφ του Βολοκολάμσκ, ο άγιος Γελάσιος, ο άγιος Χριστόδουλος ο εν Πάτμω και πολλοί άλλοι φωτισμένοι και θαυματουργοί ασκητές) είναι μια κατηγορηματική απάντηση στο εύλογο ερώτημα αν το Βατοπαίδι και ο γέροντας Εφραίμ έχει ανταποκριθεί σωστά στα καθήκοντά του ή όχι.

Το σημαντικότερο, ίσως, στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι η Μονή Βατοπαιδίου, χωρίς τις – πολυθρήνητες, για τους κακούς - ανταλλαγές που παραλίγο να αποκαθιστούσαν την κατακερματισμένη περιουσία της, δεν θα μπορούσε να βάλει μπρος στον ποθούμενο βαθμό, μαζί με άλλες ιερές μονές και κληρικούς, την φιλανθρωπική “αυτοκρατορία” της Ορθοδοξίας μας (μεταξύ άλλων με προηγμένα κέντρα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά, αποκατάστασης αναπήρων, γηροκομεία, βυζαντινές πόλεις, πανεπιστήμια, και σιτισμό των πεινασμένων σε ευρεία κλίμακα – όπως ακριβώς έκανε κάποτε στην Αίγυπτο ένας άλλος Ιωσήφ, που μάλιστα και αυτός είχε πολύ όμοια ιστορία με τον Γέροντα Ιωσήφ, π.χ. το πώς έγινε αντικείμενο φθόνου από τους συμπατριώτες του, το πώς συκοφαντήθηκε από μια ακόλαστη που προσπάθησε ανεπιτυχώς να τον ρίξει στην αμαρτία, το πώς είχε το χάρισμα της προφητείας κ.ά.), που οραματιζόταν και οραματίζεται ακόμη. Αυτά μπορεί εύκολα να τα διαπιστώσει κανείς αν ρίξει μια ματιά στην ιστορία της μονής, την φωτεινή παρουσία και την τεράστια προσφορά της στο γένος, σε πάμπολλα επίπεδα, κατά τους περασμένους αιώνες. Επίσης ας λάβουμε υπόψη τις προφητείες οσίων γεροντάδων ότι τα μοναστήρια είναι που θα στηρίξουν τον κόσμο και υλικώς στις δύσκολες μέρες που έρχονται, σε συνδυασμό με την φτωχική καθημερινότητα του γέροντα Εφραίμ και των βατοπαιδινών μοναχών, με την σωρεία των προσωπικών στερήσεων, την εξαντλητική άσκηση και την κοπιαστική και αναπόδραστη ρουτίνα. Είναι φανερό ότι τίποτα από την περιουσία  και τις οικονομικές δραστηριότητες της μονής δεν είναι για την “πάρτη” των βατοπαιδινών.
Με λίγα λόγια, ο γέροντας Εφραίμ δεν κάνει κάτι διαφορετικό παρά να ακολουθεί ένα παράδειγμα που μας άφησαν πολλοί χαρισματικοί όσιοι κοινοβιάρχες και να παλεύει για το ξαναζωντάνεμα της καταπληκτικής παράδοσης της μονής που απαιτήθηκε από αυτόν η προκοπή της. Η Μονή Βατοπαιδίου δεν ανήκει σε κανέναν ηγούμενο ή επίτροπο ή άλλο μοναχό, ούτε νομικά (de iure), ούτε πρακτικά (de facto)· αυτοί είναι απλώς οι εργάτες της, οι ασκητικοί δούλοι της, όπως είναι υποχρεωμένοι. Ανήκει στην Παναγία και, έπειτα, στην Ελλάδα και σε όλους εμάς, ανεξαρτήτως καταγωγής και εθνικότητας.
Καταγόμενος από την Καππαδοκία, ο όσιος Ιγνάτιος ήκμασε επί Νικηφόρου Φωκά (963-969) και Ιωάννου Τσιμισκή (969-976) . Οι ευσεβείς γονείς του επιθυμούσαν να τον αφιερώσουν στον Θεό από νηπιακή ηλικία, σαν νέο Σαμουήλ. Γι’ αυτό τον εμπιστεύθηκαν στον θείο του Βασίλειο (βλ. 1 Ιουλ.), ιδρυτή και πρώτον ηγούμενο της μονής του Σωτήρος Χριστού του Βαθέος Ρύακος. Κοντά του ο άγιος μυήθηκε στην μοναχική πολιτεία και στους ασκητικούς αγώνες. Αργότερα χάρις στις αρετές του χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και, μετά την κοίμηση του τρίτου ηγουμένου Λουκά του Λυκάονος (βλ. 7 Σεπτ.), εξελέγη ηγούμενος της αδελφότητος.
Με την χάρι του Αγίου Πνεύματος διοίκησε την αδελφότητα με σύνεσι και ενέπνεε τον ζήλο στους δοκίμους, συντελώντας έτσι στην αύξησι των μοναχών. Εργάσθηκε επίσης για τον ευτρεπισμό της μονής· έκτισε καινούργιους ναούς,  βελτίωσε τα έσοδά της και την επλούτισε με ιερά κειμήλια. Απερχόμενος κάποτε στην Κωνσταντινούπολη για υποθέσεις της μονής, αρρώστησε από δυσεντερία και πήρε εσπευσμένα τον δρόμο της επιστροφής. Καθ’ οδόν όμως εξεδήμησε προς Κύριον.
Μετά από ένα χρόνο οι μαθηταί του θέλησαν να ανακομίσουν το λείψανό του από τον τόπο της προσωρινής ταφής. Όταν άνοιξαν την θήκη, βρήκαν το τίμιο λείψανο σώο και ακέραιο, «πολλήν ευωδίαν πνέον». Με πολλές τιμές το μετεκόμισαν στο μοναστήρι και το κατέθεσαν στον νάρθηκα του καθολικού.
Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος πρώτος – Σεπτέμβριος, σ. 307-308)
VatopaidiFriend