Ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τό κορύφωμα τῆς Ὀρθόδοξης Λατρείας.

Ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ  τήν κορυφαία πράξη τῆς Ὀρθόδοξης Λατρείας. Εἶναι πάρα πολύ δύσκολο νά δώσουμε ἕνα συγκεκριμένο ὁρισμό, γιά τή Θεία Λειτουργία καί τοῦτο διότι εἶναι «μυστήριον μέγα». Εἶναι ἡ προσφορά τῆς ἀναιμάκτου θυσίας τοῦ Κυρίου ἀπό ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ ἀνάμνηση τῆς Σταυρικῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ, πού δέν ἀναπαριστάνει ἁπλῶς τήν θυσία τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά κατά ἕνα τρόπο ὑπερφυσικό κάνει παρόντα ὅλα τά μεγάλα καί θαυμαστά γεγονότα, πού πραγματοποίησε ὁ Κύριος γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.

Κέντρο τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. «Τά Σά ἐκ τῶν Σῶν Σοί προσφέρομεν ...» Αὐτή εἶναι ἡ Εὐχαριστία τῆς Ἐκκλησίας ἄλλα καί ἡ δική μας προσωπική Εὐχαριστία στόν Θεό.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάσει στό σημεῖο νά ζεῖ ἔτσι, νά προσφέρει δηλαδή τά πάντα ὡς μία Εὐχαριστία στόν Θεό, τότε ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἔχει φθάσει στήν κατάσταση τοῦ τέλειου ἀνθρώπου, γιατί ἡ Εὐχαριστία εἶναι ἡ μόνη ὀρθή ἀνταπόκριση τοῦ ἄνθρωπου στίς μεγάλες δωρεές τοῦ Θεοῦ. Τέλειος ὅμως δέν εἶναι κανείς. Τέλειος σάν ἄνθρωπος ὑπῆρξε μόνον ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Γι’ αὐτό τόν λόγο Αὐτός εἶναι ἡ μόνη ἀληθινά εὐάρεστη καί θεάρεστη Εὐχαριστία πού μποροῦμε νά προσφέρουμε οἱ ἄνθρωποι στόν Θεό[1].

Ἡ συμμετοχή μας στη Θεία Λειτουργία  πρέπει νά εἶναι κοινωνία καρδιακή μέ τόν Θεό (μέθεξη) καί ὄχι λογική κατανόηση. Καί τοῦτο διότι ὁ Θεός δέν ἀνακαλύπτεται μέ τή λογική ἀλλά ἀποκαλύπτεται σέ κάθε ταπεινή καί καλοπροαίρετη ψυχή.

Γιά τό λόγο αὐτό ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία, ἔχει τή βάση της στήν νοερά προσευχή καί τήν ἄσκηση, πού ὁδηγοῦν στήν κάθαρση ἀπό τά πάθη καί στόν κατά Χάριν φωτισμό τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάσει στό Φωτισμό τότε, ἄν εἶναι θέλημα Θεοῦ, ὁ Θεός τόν ἀνεβάζει καί στήν ἀνώτερη βαθμίδα τελειώσεως, τήν Θεοπτία.

Ὁποιαδήποτε ἄλλη λογική προσέγγιση τοῦ Θεοῦ εἰναι καθαρά ἐπιφανειακή καί ὁδηγεῖ σέ ἕναν φιλοσοφικό χριστιανισμό, ὁ ὁποῖος στηριγμένος στόν ὀρθό λόγο καί τη νοησαρχία ἱκανοποιεῖ ἐν μέρει τήν ἀνθρώπινη περιέργεια, χωρίς νά δίνει οὐσιαστικές ἀπαντήσεις στά θεμελιώδη ὑπαρξιακά ἐρωτήματα τοῦ ἀνθρώπου. Διατυπώνει ἁπλῶς ἕνα φτηνό «καθωσπρεπισμό», παρουσιάζοντας κανόνες «καλῆς»  ἐξωτερικῆς συμπεριφορᾶς (ἠθικισμός, καθηκοντολογία). Δίνει δέ ψευτοαπαντήσεις σέ διάφορα θέματα καθημερινότητας οἱ ὁποῖες δέν μποροῦν νά γεμίσουν τό ὑπαρξιακό κενό τοῦ χωρίς βίωμα τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ ἀνθρώπου.

---

[1]     Βλέπε Schmemann ΑΙ., «Γιά νά ζήσῃ ὁ κόσμος» σελ. 58-59.