Ο λαϊκός αχθοφόρος που ανέστησε νεκρό (ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ-ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ)

Του γέροντα Παϊσίου (Απόσπασμα από το βιβλίο: “Ο πατήρ Παϊσιος μου είπε”, του Αθ. Ρακοβαλή, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σελ. 166-168)
Καμιά, φορά, βουτηγμένοι σε (αυτό που νομίζουμε πως είναι) «βαθιές θεολογικές αντιλήψεις», νομίζουμε πως κάνουμε κάτι σπουδαίο και σημαντικό. Έχοντας όμως χάσει την απλότητα, ουσιαστικά χάνουμε και την Αγιότητα. Χάνουμε την επαφή με τον Ιησού Χριστό. Αρκεί πολλές φορές, η Αγιότητα ενός ανθρώπου «της διπλανής πόρτας» για να μας υπενθυμίσει να είμαστε απλοί και ταπεινοί, όπως ο απλός αχθοφόρος της ιστορίας, που μα διηγείται ο Γέροντας Παϊσιος.
…Είχα γνωρίσει κάποτε έναν άνθρωπο πολύ καλό και ευαίσθητο. Αφού να φανταστείς ούτε στο μοναστήρι δεν ερχόταν να φιλοξενηθεί για να μη δώσει βάρος στους μοναχούς… Ήμουν τότε αρχοντάρης στη σκήτη των Ιβήρων, βγαίνω μία στιγμή στο μπαλκόνι το μεσημέρι, βλέπω κάποιον κάτω να ξαπλώνει πάνω στις πέτρες… Βρε, λέω, τι κάνει αυτός εκεί; ανησύχησα Πήγα και τον βρήκα.
— Τι κάνεις εδώ ευλογημένε; Γιατί δεν έρχεσαι στο μοναστήρι να φιλοξενηθείς;
— Όχι, όχι, καλά είμαι εδώ, μη στεναχωριέσαι. Τον βίαζα να έρθει και αυτός δεν ήθελε. Μου λέει «Όλη νύχτα οι πατέρες κάνουν αγρυπνία… κουράζονται, νηστεύουν… πάνε να ξεκουραστούν λιγάκι το μεσημέρι, να πάω εγώ να τους ανησυχήσω; Δεν πάει!»

Είδες καλούς λογισμούς που έκανε; αυτό δείχνει ψυχική και πνευματική υγεία… ενώ άλλοι έρχονται με απαίτηση να τους υπηρετήσεις και μετά όλο κακούς, λογισμούς κάνουν… να σε κατηγορήσουν κιόλας. Τέλος πάντων. Τελικά τον έπεισα, τον πήρα στο μοναστήρι, γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι.
Άκου να δεις τι έκανε αυτός ό άνθρωπος. Αυτός από μικρός έμεινε ορφανός, δε γνώρισε γονείς, μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο. Όταν μεγάλωσε, δούλευε αχθοφόρος στο λιμάνι, στη Θεσσαλονίκη.
Παντρεύτηκε και χάρηκε πολύ. Γιατί βρήκε την οικογένεια που του έλειπε. Τα πεθερικά του τα είχε σαν τους γονείς του. Πιασαν ένα σπίτι κοντά στα πεθερικά και τα αγαπούσε πολύ. Αφού να φανταστείς, όταν σχολούσε από τη δουλειά, πρώτα πήγαινε από τα πεθερικά του, να τα χαιρετήσει, να δει αν χρειάζονται τίποτα, και μετά πήγαινε σπίτι να δει τη γυναίκα του.
Ήταν και πολύ ευλαβής. Έλεγε και την ευχή. «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με». Κουβαλούσε και προσευχόταν.
Τον στεναχωρούσε το θέμα ότι τα πεθερικά του δεν πίστευαν. Ο πεθερός του μάλιστα βλασφημούσε και αυτό τον πίκραινε πολύ… Παρακαλούσε λοιπόν τον Θεό να μην τους πάρει απ’ αυτή τη ζωή πριν μετανοήσουν… Με παρακάλεσε και μένα να κάνω προσευχή γι’ αυτό το θέμα.
Μία φορά λοιπόν αρρώστησε ο πεθερός του και τον πήγαν στο νοσοκομείο: Στο ΑΧΕΠΑ. Ήταν μέρες εκεί. Μία μέρα λοιπόν μετά τη δουλειά πήγε στο νοσοκομείο κατευθείαν, χωρίς να περάσει από το σπίτι. Ψάχνει για τον πεθερό του, δεν τον βρίσκει στο δωμάτιο… Ψάχνει ρωτάει… «Ποιος, αυτός; πέθανε,… τον έχουν κάτω στα ψυγεία, εκεί πού φυλάν τους νεκρούς» του λένε.
Του ήρθε σαν να τον χτύπησε κεραυνός. «Γιατί, Θεέ μου, τον πήρες αφού δεν ήταν έτοιμος; αφού δεν πρόλαβε να μετανοήσει; γιατί, Θεέ μου;».
Άρχισε να προσεύχεται με πόνο, βαθειά. «Τι είναι για το Θεό να τον φέρει πίσω; Τίποτα» σκέφτηκε και άρχισε να παρακαλεί τον Θεό.
Κατεβαίνει κάτω, ψάχνει το νεκροτομείο, τον βρίσκει παγωμένο, νεκρό. Τον πιάνει από το χέρι. «Έλα, πάμε, του λέει, πάμε σπίτι». Ζωντάνεψε ό νεκρός, σηκώθηκε και τον ακολούθησε.
— Αλήθεια, γέροντα, έγινε αυτό; τον ρώτησα εμβρόντητος.
— Αλήθεια, βρε, αλήθεια.
— Και ζει αυτός ο άνθρωπος ακόμα;
— Όχι, έχει πεθάνει τώρα… έζησε μερικά χρόνια ακόμα, μετανόησε, καλοσύνεψε… έγινε αρνάκι, και τον πήρε ο Χριστός στον Παράδεισο…
Ήμουν κατάπληκτος.
— Γίνονται στις μέρες μας τέτοια πράγματα;… ρώτησα με θαυμασμό.
— Είδες… και ήταν λαϊκός. Είχε όμως πολύ απλότητα!!! και βαθειά πίστη. Δε λέει ό Χριστός, «ο πιστεύων εις εμέ α εγώ ποιώ και μείζονα τούτων ποιήσει»; Γιατί να μας φαίνεται παράξενο; Ο Χριστός δεν ανέστησε νεκρούς; Το Λάζαρο, το γιο της χήρας, την κόρη τού Ιαείρου! Οι Απόστολοι δεν ανάσταιναν νεκρούς;… Στους βίους των Αγίων δε διαβάζουμε τόσα και τόσα;
Γιατί μας φαίνεται παράξενο;
http://dosambr.wordpress.com/2010/06/06

Γιατί πρέπει νὰ προφυλάσσουμε τὴν καρδία_Νοερὰ Προσευχή_Ἁγίου Νικόδημου Ἁγιορείτου_Συμβουλευτικὸ Ἐγχειρίδιο_mp3

Π. Σάββας 2009-02-13_Γιατί πρέπει νὰ προφυλάσσουμε τὴν καρδία_Νοερὰ Προσευχή_Ἁγίου Νικόδημου Ἁγιορείτου, Συμβουλευτικὸ Ἐγχειρίδιο_mp3

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 13-02-2009 (Συνάξεις Γυναικῶν στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία)

“Συμβουλές για έναν πετυχημένο γάμο”(Αγ.Γρηγορίου Θεολόγου)

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έστειλε σε μια πνευματική του θυγατέρα, (την Ολυμπιάδα), την κατωτέρω επιστολή σα «δώρο» για τον γάμο της, που μόλις τέλεσε.
Η κατωτέρω επιστολή έχει βάθος Θεολογίας και ψυχολογίας. Και πάνω απ’ όλα δίνει στη σύζυγο πολύτιμες συμβουλές για έναν πετυχημένο γάμο. Γράφει (Μετάφραση υπό κ. Αθηνάς Α. Καραμπέτσου, φιλολόγου, βλ. “Ορθόδοξος Τύπος”, φ. 31.3.2000, σελ. 3):
«Κόρη μου, στους γάμους σου εγώ ο πνευματικός σου πατέρας, ο Γρηγόριος, σου κάνω δώρο τούτο το ποίημα. Και είναι ό,τι καλλίτερο η συμβουλή του πατέρα.
Άκου λοιπόν Ολυμπιάδα μου:
1. Ξέρω ότι θέλεις να είσαι πραγματική χριστιανή. Και μια πραγματική χριστιανή πρέπει όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται. Γι αυτό, σε παρακαλώ, να προσέξεις την εξωτερική σου εμφάνιση. Να είσαι απλή. Το χρυσάφι, δεμένο σε πολύτιμες πέτρες, δεν στολίζει γυναίκες σαν και σένα. Πολύ περισσότερο το βάψιμο. Δεν ταιριάζει στο πρόσωπό σου, την εικόνα του Θεού, να την παραποιής και να την αλλάζεις, μόνο και μόνο για να αρέσεις. Ξέρε το ότι αυτό είναι φιλαρέσκεια και να μένεις απλή στην εμφάνιση. Τα βαρύτιμα και πολυτελή φορέματα, ας τα φορούν εκείνες, που δεν επιθυμούν ανώτερη ζωή, που δεν ξέρουν τι θα πει πνευματική ακτινοβολία. Εσύ, όμως έβαλες μεγάλους και υψηλούς στόχους στη ζωή σου. Κι αυτοί οι στόχοι σου ζητούν όλη τη φροντίδα κι όλη την προσοχή. (…)

2. Με το γάμο, η στοργή και η αγάπη σου να είναι φλογερή και αμείωτη για κείνον, που σου δώσε ο Θεός. Για κείνον, πού ‘γινε το μάτι της ζωής σου και σου ευφραίνει την καρδιά. Κι αν κατάλαβες πως ο άνδρας σου σε αγαπάει περισσότερο απ’ όσο τον αγαπάς εσύ, μη κυττάξης να του πάρεις τον αέρα, κράτα πάντα τη θέση που σου ορίζει το Ευαγγέλιο.
3. Εσύ να ξέρεις ότι είσαι γυναίκα, έχεις μεγάλο προορισμό, αλλά διαφορετικό από τον άνδρα, που πρέπει να είναι η κεφαλή. Άσε την ανόητη ισότητα των δύο φύλων και προσπάθησε να καταλάβης τα καθήκοντα του γάμου. Στην εφαρμογή τους θα δεις πόση αντοχή χρειάζεται για ν’ ανταποκριθείς, όπως πρέπει, σ’ αυτά τα καθήκοντα, αλλά και πόση δύναμη κρύβεται στο ασθενές φύλο.
4. Θα ξερής, πόσο εύκολα θυμώνουν οι άνδρες. Είναι ασυγκράτητοι και μοιάζουν με λιοντάρια. Σ’ αυτό το σημείο η γυναίκα πρέπει να είναι δυνατότερη και ανώτερη. Πρέπει να παίζη το ρόλο του θηριοδαμαστή. Τι κάνει ο θηριοδαμαστής όταν βρυχάται το θηρίο; Γίνεται περισσότερο ήρεμος και με την καλωσύνη καταπραΰνει την οργή. Του μιλάει γλυκά και μαλακά, το χαϊδεύει, το περιποιείται και πάλι το χαϊδεύει κι έτσι το καταπραΰνει (…)
5. Ποτέ μη κατηγορήσης και αποπάρης τον άνδρα σου για κάτι που έκανε στραβό. Ούτε πάλι για την αδράνειά του, έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που ήθελες εσύ. Γιατί ο διάβολος είναι αυτός, που μπαίνει εμπόδιο στην ομοψυχία των συζύγων (…)
6. Να έχετε κοινά τα πάντα και τις χαρές και τις λύπες. Γιατί ο γάμος όλα σας τα έκανε κοινά. Κοινές και οι φροντίδες, γιατί έτσι το σπίτι θα στεριώση. Να συμβάλλης εκφράζοντας τη γνώμη σου, ο άνδρας όμως ας αποφασίζη.
7. Όταν τον βλέπης λυπημένο, συμμερίσου τη λύπη του εκείνη την ώρα. Γιατί είναι μεγάλη ανακούφιση στη λύπη, η λύπη των φίλων. Όμως αμέσως να ξαστεριάζη η όψη σου και νά σαι ήρεμη χωρίς αγωνία. Η γυναίκα είναι το ακύμαντο λιμάνι για το θαλασσοδαρμένο σύζυγο.
8. Να ξέρης ότι η παρουσία σου στο σπίτι σου είναι αναντικατάστατη, γι’ αυτό πρέπει να το αγαπήσης μ’ όλες τις φροντίδες του νοικοκυριού. Να το βλέπης σαν βασίλειό σου,’και να μη συχνοβγαίνης από το κατώφλι σου. Άφησε τις έξω δουλειές για τον άνδρα.
9. Πρόσεχε τις συναναστροφές σου. Πρόσεξε τις συγκεντρώσεις, που πηγαίνεις. Μη πας σε άπρεπες συγκεντρώσεις, γιατί είναι μεγάλος κίνδυνος για την αγνότητά σου. Αυτές οι συναναστροφές αφαιρούν την ντροπή κι απ΄ τις ντροπαλές, σμίγουν μάτια με μάτια, κι όταν φύγη η ντροπή γεννιούνται όλα τα χειρότερα κακά («αιδώς οιχομένη, πάντων γενέτειρα κακίστων»). Τις σοβαρές όμως συγκεντρώσεις με συνετούς φίλους να τις επιζητής, για να εντυπώνεται στο νου σου ένας καλός λόγος, ή κάποιο ελάττωμα να κόψης ή να καλλιεργήσης τους δεσμούς σου με εκλεκτές ψυχές.
Μη εμφανίζεσαι ανεξέλεγκτα σε οποιονδήποτε, αλλά στους σώφρονες συγγενείς σου, στους ιερείς και σε σοβαρούς νεώτερους ή ηλικιωμένους.
Μη συναναστρέφεσαι φαντασμένες γυναίκες, που έχουν στο νου τους στο έξω, για επίδειξη. Ούτε ακόμα άνδρες ευσεβείς, που ο σύζυγός σου δεν θέλει στο σπίτι, αν και συ τόσο πολύ τους εκτιμάς. Υπάρχει για σένα πιο ακριβό πράγμα από τον καλό σου σύζυγο, που τόσο αγαπάς;
10. Επαινώ τις γυναίκες, που δεν τις ξέρουν οι πολλοί άνδρες. Μη τρέχης σε τραπέζια κοσμικά και ας είναι για γάμο ή για γενέθλια. Εκεί ανάβουν άνομοι πόθοι, με τους χορούς, τους πήδους και τα γέλια, την ψεύτικη ευχαρίστηση, που παραπλανεύουν ακόμη και τους αγνούς και σώφρονες. Και η αγνότητα είναι τόσο λεπτό πράγμα! Σαν το κερί στις ακτίνες του ήλιου! Απόφευγε ακόμα και στο σπίτι σου τα κοσμικά τραπέζια. Αν μπορούσαμε να περιορίσουμε τις ορέξεις της κοιλιάς, θα κυριαρχούσαμε στα πάθη μας.
11. Κράτα την μορφή σου γαλήνια και μη την αλλοιώνης ούτε με μορφασμούς, όταν είσαι θυμωμένη. Στολίδια τ’ αυτιά νάχουν όχι μαργαριτάρια, αλλά ν΄ ακούν καλά λόγια και να βάζουν για τα άσχημα λουκέτο στο νου. Έτσι, είτε κλειστά είναι, είτε ανοιχτά, η ακοή θα μένη αγνή.
12. Όσο για τα μάτια, είναι κείνα, που δείχνουν όλο το εσωτερικό της ψυχής. Ας σταλάζη αγνό κοκκίνισμα η παρθενική ντροπή κάτω από τα βλέφαρά σου και ας προκαλή τη σεμνότητα και την αγνή ντροπή σε όσους σε βλέπουν και σ’ αυτόν ακόμα το σύζυγό σου. Είναι πολλές φορές προτιμότερο, για πολλά πράγματα, να κρατάς κλειστά τα μάτια, χαμηλώνοντας το βλέμμα.
13. Και τώρα στη γλώσσα. Θάχης πάντα εχθρό τον άνδρα σου, αν έχης γλώσσα αχαλίνωτη, έστω κι αν έχης χίλια άλλα χαρίσματα. Γλώσσα ανόητη βάζει, πολλές φορές, σε κίνδυνο και τους αθώους. Προτίμα κι όταν ακόμα έχης δίκιο, τη σιωπή. Είναι προτιμότερη για να μη ριχοκινδυνεύσης να πης ένα άτοπο λόγο. Κι αν έχης την επιθυμία να λες πολλά, το καλλίτερο είναι να σωπαίνης.
Πρόσεχε ακόμα και το βάδισμά σου. Μετράει στη σωφροσύνη.
14. Και τούτο πρόσεξε και άκουσε: Μην έχης αδάμαστη σαρκική ορμή. Πείσε και τον άνδρα σου να σέβεται τις ιερές ημέρες. Γιατί οι νόμοι του Θεού είναι ανώτεροι από την εικόνα του Θεού. (…)
15. Αν από μένα τον γέροντα πήρες κάποιο λόγο πνευματικό, σου συνιστώ να τον φυλάξης στα βάθη της ψυχής σου. Έτσι με ότι πήρες από αυτά που άκουσες και με την ηθική σου ανωτερότητα, θα θεραπεύσης τον εξαίρετο σύζυγό σου και περίφημο πολιτικό άνδρα από την υπερηφάνεια.
16. Αυτό τώρα το παρόν δώρο, κειμήλιο σου προσφέρω. Αν θέλης πάλι να σου ευχηθώ και το καλλίτερο, σου εύχομαι να γίνης αμπέλι πολύκαρπο, με τέκνα τέκνων, για να δοξάζεται από περισσότερους ο Θεός, για τον οποίον γεννιόμαστε και προς τον Οποίον πρέπει απ’ αυτή τη ζωή να οδεύουμε».
http://dosambr.wordpress.com/2010/06/06/

Ο γλάρος στο σπίτι

http://vatopaidi.wordpress.com/2010/07/15/

«ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ» ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (Ι.Μ. ΚΩΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ, ΒΙΓΛΑ, Ι.Μ. Μ. ΛΑΥΡΑΣ) 1915-2004 (Ιβ΄ ΜΕΡΟΣ-τελευταῖο) μέ φωτογραφίες.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ – ΑΡΧΗ ΤΗΣ «ΑΒΡΑΔΥΑΣΤΗΣ ΜΕΡΑΣ» ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

(Εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ἀθωνίτου,ἱδρυτοῦ τῆς Ἱ. Μ. Μ. Λαύρας) 

Οἱ τελευταῖες του ἡμέρες «Βάζει  μετάνοια» σέ ὅλους καί ἐξομολογεῖται.

Τ

ό τελευταῖο διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, τόν εἶχαν μεταφέρει δύο-τρία κελλιά, πιό δίπλα ἀπό τό νοσοκομεῖο. Ὁ διακονητής κοιμόταν κάπου ἀνάμεσα.

Λίγες ἡμέρες πρίν τήν «ἔξοδό» του ἐκάλεσε ὅλους τούς πατέρες ἀπό τό Μοναστήρι, καθώς καί τούς παλιούς συμμοναστές του ἀπό τήν Βίγλα. Ἐνώπιον τοῦ Ἡγουμένου π. Προδρόμου «ἔβαλε μετάνοια», ζήτησε συγγνώμη ἀπό ὅλους καί τοῦ διαβάστηκε συγχωρητική εὐχή.

ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΟΨΗ ΤΗΣ Μ. ΛΑΥΡΑΣ (http://1.1.1.1/bmi/mw2.google.com/mw-panoramio/photos/medium/28282016.jpg) 

 

Εἰρηνική κοίμηση

Λ

ίγο πρίν τήν κοίμησή του ἔπαθε κάτι σάν ἐγκεφαλικό καί δέν ἐπικοινωνοῦσε μέ τό περιβάλλον, γιά δύο ἡμέρες. Τά μάτια του ἦταν ἀνοικτά ἀλλά ἀκίνητα. Ὁ γιατρός, πού ἦλθε καί τόν ἐξέτασε, δέν εἶχε τίποτε νά τοῦ κάνει. Ἦταν ὁ Γέροντας μόνο φλέβες καί κόκκαλα. Ὡστόσο τοῦ ἔκανε μία ἔνεση.

Μετά τίς δύο ἡμέρες πάλι συνῆλθε.Τήν τελευταία νύχτα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ἔμεινε ὡς συνήθως μόνος ἀφοῦ, τόν περιποιήθηκε τό βράδυ ὁ διακονητής του. Εἶχε κοινωνήσει τό προηγούμενο Σάββατο. Τό πρωί ὅταν ξαναπῆγε ὁ διακονητής, ὅπως ἦταν ἡ τάξη, τόν βρῆκε νά ἔχει κοιμηθεῖ «ἐν εἰρήνῃ» τόν αἰώνιο ὕπνο καί μάλιστα ἐκτός τῆς κλίνης του. Ἦταν μία ἑβδομάδα μετά ἀπό τήν ἀλληλοσυγχώρηση μέ τούς Πατέρες... 

Ἔφυγε ἀναπαυμένος, φορτωμένος μέ πλῆθος ἀσκητικῶν κόπων καί συγχωρημένος ἀπό ὅλους.

Μετέβη ἀπ’ αὐτήν τήν πρόσκαιρη, πολύκλαυστη ζωή, στήν «ἀβράδυαστη μέρα» τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πού τόσο ἀγάπησε καί γιά τήν Ὁποία τόσο μόχθησε, στίς ἡμέρες τῆς ἐπίγειας ζωῆς του.

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΞΩ(http://1.1.1.1/bmi/mw2.google.com/mw-panoramio/photos/medium/2387572.jpg 

Ἡ νίκη κατά τῶν παθῶν

Ὁ

 Γερο-Εὐθύμιος ἦταν ἕνας ἀληθινά ἐλεύθερος ἄνθρωπος. Ἐλεύθερος ἀπό τά κτήματα, τά χρήματα, τά «βρώματα»[1], τήν φιλαυτία, τήν καλοπέραση, τήν ὑπερηφάνεια, τήν ραθυμία, τήν λήθη, τήν ἄγνοια, τήν φιλαργυρία, τήν φιλοδοξία, τήν ἀνθρωπαρέσκεια.

Ὁ Γέροντας εἶχε δώσει τό κύριο βάρος στήν ἡσυχία, στήν μόνωση, στήν σιωπή καί στήν περιεκτική ἐγκράτεια (ἐγκράτεια ὄχι μόνο ἀπό τίς πολλές καί ἡδονικές τροφές ἀλλά καί ἀπό τίς μετακινήσεις, τά λόγια, τούς λογισμούς, τίς φαντασίες).

Τό κλειδί τῆς ἐπιτυχίας στήν πνευματική ζωή εἶναι ἡ ἐσωτερική ζωή καί ἐργασία, πού κάνει ὁ χριστιανός μέσα στά βάθη τῆς καρδίας του.

Ὁ Κύριος μᾶς τό τόνισε: «Καθάρισε τό ἐσωτερικό τοῦ ποτηρίου καί τότε καί τό ἐξωτερικό θά εἶναι καθαρό»[2].

Ὁ Γέροντας ἀγωνιζόταν νά ἐφαρμόσει τό ὑπέροχο ἐκεῖνο ρητό τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου: «Ὅλην σου τήν προσπάθεια κατεύθυνέ την ἔτσι, ὥστε ἡ ἐσωτερική σου ἐργασία νά εἶναι κατά Θεόν, καί ἔτσι θά νικήσεις καί τά ἐξωτερικά πάθη»[3].

Ἡ μέ πολλή προσοχή καί βία ἐσωτερική ζωή, συνεργαζομένη μέ τήν Θεία Χάρη, ἔφερε τήν ποθητή κάθαρση ἀπό τά πάθη, τά ἐξωτερικά καί τά ἐσωτερικά.

Ὑπόταξε ὁ Γέροντας τούς τρεῖς κορυφαίους γίγαντες τῶν παθῶν:

α)  τήν ραθυμία (σωματική καί πνευματική τεμπελιά),

β)   τήν λήθη (λησμοσύνη τοῦ Θείου ὀνόματος, λησμοσύνη τῆς ἀδιάλειπτης ἐπίκλησης «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με») καί

γ)   τήν ἄγνοια (ἀγνωσία τῆς κατά Χριστόν ζωῆς καί τελειώσεως).

Τά κατάφερε μέ:

α)  τήν «ἀνένδοτο», ἀνυποχώρητη νηστεία πού ἔκανε,

β)   τήν ἀδιάλειπτη - ἀέναη προσευχή ἡ ὁποία συνοδευόταν μέ καρδιακά πενθικά δάκρυα καί

γ)   τήν δαψιλῆ, σέ βάθος πνευματική μελέτη τῶν συγγραμμάτων τῶν Ἁγίων Πατέρων ( Κλίμακας, Εὐεργετινοῦ καί Φιλοκαλίας).

Νίκησε τήν μητέρα τῶν παθῶν πού εἶναι ἡ φιλαυτία καί τά τρία ἀπαιχθῆ τέκνα της:

 α)  τήν φιληδονία,

 β)  τήν φιλοδοξία καί

 γ) τήν φιλαργυρία.

Ἀπό αὐτά σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρας, στή συνέχεια γεννιοῦνται ὅλα τά ὑπόλοιπα πάθη. Ἄν κανείς νικήσει αὐτά ἔχει νικήσει καί ὅσα γεννιοῦνται ἀπό αὐτά, δηλ. ὅλα τά πάθη.

Ὁ Γέροντας:

α)Νίκησε τήν φιληδονία:

·         μέ τόν πολύ σωματικό κόπο-πόνο,

·         μέ τήν ἄκρα «περιεκτική»[4] ἐγκράτεια, ἰδιαίτερα δέ μέ τήν νηστεία-ἀσιτία καθώς καί μέ τήν ἀγρυπνία του, πού ἐπίσης ἦταν ἐξαντλητική.

β)Νίκησε τήν φιλαργυρία μέ:

·         τήν ἄκρα ἀκτημοσύνη καί

·         τήν ἀγάπη στήν εὐτέλεια. Τά ἐλάχιστα προσωπικά του εἴδη ἦταν εὐτελῆ.

Ἐφάρμοζε τό τοῦ Γεροντικοῦ: «Ὁφείλει ὁ Μοναχός νά ἔχει τόσο εὐτελῆ πράγματα ὥστε καί ἄν ἀκόμη τά ἀφήσει στό δρόμο γιά ἡμέρες, νά μήν τά παίρνει κανείς».

γ) Νίκησε τήν φιλοδοξία:

·         μέ τό «ἀπρόϊτον» (δέν ἔβγαινε συχνά ἀπό τό κελλί του γιά νά ἐπισκεφθεῖ ἄλλα μοναστήρια ἤ τόν «κόσμο»). Ὅταν ἔμπαινε στό κελλί του, δύσκολα τόν ξαναέβλεπες. καί

·         μέ τίς διά Χριστόν τρέλες του, οἱ ὁποῖες ἔκαναν τούς ἀνθρώπους νά τόν ἀποφεύγουν.

Ἀπολάμβανε ἔτσι ἡσυχία, ἀμεριμνία καί ζοῦσε ὡς ἄγνωστος στούς πολλούς, ἀκόμη καί στούς Ἁγιορεῖτες.

ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ (http://1.1.1.2/bmi/mw2.google.com/mw-panoramio/photos/medium/4150945.jpg) 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 Ὁ Γέροντας Εὐθύμιος ἦταν ἕνας ἀπό τούς τελευταίους μεγάλους ἀσκητές τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

 Ἦταν ἴσως ἀπό τούς μεγαλύτερους νηστευτές τοῦ Ἁγίου Ὄρους πού πέρασαν.

Ἡ ἀγωνιστικότητά του εἶναι πρότυπο γιά ἐμᾶς τούς ράθυμους.

Ἡ σταθερότητά του παράδειγμα γιά ἐμᾶς τούς ἀσταθεῖς.

Ἡ πτωχεία καί ἡ ἀκτημοσύνη του μᾶς δείχνει τόν ἀληθινό μοναχικό δρόμο.

Ἡ ξενιτεία καί ἡ ἀπροσπάθεια του στούς συγγενεῖς, μᾶς παρακινεῖ στήν ὁλοκληρωτική ἀποξένωση ἀπό τόν κόσμο καί τήν ἀπάρνηση τῆς φιλοσυγγένειας.

Ἡ πίστη του καί οἱ κατά Θεόν ἐμπειρίες του, τονώνουν τή δική μας χλιαρή καί ἀναιμική πίστη, πού μᾶλλον μέ ἀπιστία μοιάζει.

Ἡ ἐνεργητικότης, ἡ ζωντάνια, ἡ εὐαγγελική βία καί ἡ πολύ δυνατή προαίρεσή του γιά τόν Θεό, μᾶς ξεσηκώνουν σέ μία πλήρη ἀφιέρωση καί ἕνα ὁλοκληρωτικό δόσιμο στόν Κύριο.

Ἡ ἀγαπῶσα καρδία του, τό ἐνδιαφέρον του γιά τούς ἄλλους καί οἱ θερμές προσευχές του μᾶς δείχνουν τήν ἀληθινή κοινωνικότητα.

Ἡ ἐγκράτειά του εἶναι πρότυπο γιά τήν δική μας ἀκρατή ζωή.

Εἴθε νά ἔχουμε τήν εὐχή του. Εἴθε νά παρακαλεῖ γιά ὅλους τούς μοναχούς ἀλλά καί γιά ὅλα τά μέλη τῆς ἐπί γῆς καί ἐν πορείᾳ εὑρισκομένης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Εἴθε ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι μέ τίς εὐχές τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τίς εὐχές ὅλων τῶν Ἁγίων και τοῦ μακαριστοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ Γέροντος Εὐθυμίου νά ἀξιωθοῦμε τῆς σωτηρίας· νά μᾶς δοθεῖ «μετάνοια ὁλόκληρη» καί  νά ζήσουμε μαζί του στήν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ Μας!

 Ἀμήν!

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

http://vatopaidi.files.wordpress.com/2009/02/agion_oros_panagia.jpg?w=162&h=300

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

    TLG, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη.

–   Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, «Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ», Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, Β΄ ἔκδοση, Λεβαδειά 2007.

–   Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστής τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, Τόμος Γ΄, Συναξάρι τῆς 8^ης Μαΐου, Ἐκδόσεις δόμος, 2005.

–   Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, « Κλῖμαξ».

–    Ἐπισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου, Πόθος καί χάρις στόν Ἄθωνα, Ἅγιον Ὄρος 2000.

–    Ἐπισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου, Πρόσωπα καί δρώμενα στόν Ἄθωνα, Ἅγιον Ὄρος 2001.

–   Ἀποφθέγματα, Ἀββᾶ Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου.

–   Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Α΄ Ἑκατοντάς περί Ἀγάπης.

–    Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, «Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ», Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, Β΄ ἔκδοση, Λεβαδειά 2007.

–   Ἀβ. Σιλουανοῦ  P.G. 65.

–    Ε΄ Τόμος τῆς Φιλοκαλίας, ἔκδοση Παπαδημητρίου, Ἀθήνα 1976.

---

[1] Φαγητά

[2] Πρβλ.Ματθ. 23, 26: «Φαρισαῖε τυφλέ͵ καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου͵ ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτοῦ καθαρόν».

[3] Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστής τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, Τόμος Γ΄, Συναξάρι τῆς 8^ης Μαΐου, Ἐκδόσεις δόμος, 2005.

[4] Περιεκτική ἐγκράτεια σημαίνει ἐγκράτεια ἀπό ὅλα τά γήϊνα καί ἐν πολλοῖς περιττά: τροφές, σωματική ἀνάπαυση, ὕπνος, συνομιλίες, συναναστροφές, κινήσεις, σκέψεις, φαντασίες, ἐρεθισμούς τῶν αἰσθήσεων.

-«...»

 

Ἱερά Μονή Μεγίστης Λαύρας(http://1.1.1.2/bmi/1.bp.blogspot.com/_wiblVZJi5KI/SxEBv0gSS3I/AAAAAAAAAc4/jWLJoVJryw8/s320/agio_81.jpg)
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο: Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου: Ἕνας ἀπό τούς τελευταίους.

Μιά φοβερή εμπειρία…πήγα στην Κόλαση και την είδα !

Γέροντας Αμβρόσιος της Μονής Δαδίου
Κάποτε πού ήταν στην Αιδηψό καί έκανε μπάνια, ξυπνούσε άπό τίς 3 τά χαράματα καί προσευχόταν. Ενα πρωί διηγήθηκε ότι τήν προηγούμενη βραδιά τόνεπισκέφθηκαν γνωστοί κεκοιμημενοι, οί όποιοι τού έδωσαν τά ονόματα τους, γιά νά προσευχηθεί.
Ενας άπό αυτούς κάθισε δίπλα του στό κρεβάτι καί ήταν τόσο παγωμένος, πού μετά έκανε 5 ώρες νά συνέλθει άπό τό ψύχος.
” Ήταν, λές καί τόν είχαν βάλει στην κατάψυξη…”
Άπό τότε έλεγε ότι θά προσευχηθεί στον Θεό, γιά νά του δείξει πώς ζουν οί δίκαιοι καί πώς ζουν οί άνθρωποι οί οποίοι πάνε στην Κόλαση, δηλαδή εκείνοιπού σώζονται καί εκείνοι πού βρίσκονται μακριά άπό τή Χάρη του Θεού.

Έπειτα άπό ένα χρόνο δυνατής προσευχής, ό Θεός του έδωσε αυτή τή δυνατότητα. Σε μία άπό τις συναντήσεις μέ πνευματικά του παιδιά στή Μονή Δαδίου(27.7.2002), ρώτησε μετά τή θεία Λειτουργία του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος αν γνωρίζουν τί είναι Κόλαση. Κάποιος τού απάντησε:
-Γέροντα, γνωρίζουμε ότι ή Κόλαση, όπως διηγείται τό Ευαγγέλιο, είναι ό χώρος όπου πηγαίνουν οί άνθρωποι πού δέν αγάπησαν τόν Θεό καί δέν τήρησαντις εντολές Του. Καί έχουμε αυτή τήν πληροφορία επίσης άπό τους Πατέρες.
-Ναί, άλλα αυτά είναι θεωρητικά, απάντησε. Έγώ θά σας πώ τήν εμπειρία πού είχα, όταν πρίν άπό λίγο καιρό μέ οδήγησε ό Άγγελος μου στις πύλες τηςΚολάσεως καί είδα έκεί τούς κολασμένους πώς ζουν. Καί εις άπόδειξιν αύτού, σας δείχνω τό σημάδι στό χέρι μου. Αυτό τό σημάδι τό έπαθα, όταν βρέθηκαστίς πύλες της κολάσεως.
Σάν νά έφυγε ή φωτιά άπό τόν πύρινο ποταμό καί μου δημιούργησε ένα μικρό έγκαυμα, γιά νά καταλάβω ότι αυτό τό οποίο μού συμβαίνει δέν είναι ψέματα, ούτε όραμα, ούτε ψευδαίσθηση, άλλα μιά πραγματικότητα, τήν οποία μέ βοήθησε ό Άγιος Άγγελος μου νά τή δεχτώ, νά τήν κατανοήσω καλύτερα, νά τήνπιστέψω περισσότερο, καί νά σας τή διηγηθώ…
Καί τους αφηγήθηκε πώς είδε τους ανθρώπους πού βρίσκονται στην Κόλαση, νά κολυμπούν μέσα σ’ έναν πύρινο ποταμό, ενώ τό σημάδι πού απέκτησε, σάνμιά ουλή, ήταν λίγο πιό πάνω άπό τόν καρπό του.
Στή συζήτηση επάνω, είπε καί τά έξης:
- Ό κάθε άνθρωπος άπό εσάς έχει έναν Άγγελο πού τόν συνοδεύει. Αλλά προσέξτε, παιδιά, Άγγελο έχουν μόνο οί βαπτισμένοι. Οί άβάπτιστοι δέν έχουνΆγγελο φύλακα.
Τόν φύλακα Άγγελο τόν παίρνουμε τή μέρα της βαπτίσεώς μας. Άν προσευχηθείς σ’ αυτόν, θά σου φανερωθεί. Αλλά έχεις καί δαίμονες δίπλα σου, νά τόξέρεις.
http://dosambr.wordpress.com/2010/07/14/

Γιατί δέν πρέπει νά συναναστρεφόμεθα ὅσους μᾶς σκανδαλίζουν (=μᾶς ρίχνουν σέ πειρασμό γιά νά ἁμαρτήσουμε).

Γράφει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος στούς Θεσσαλονικεῖς σχετικά μέ τό πῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίζουν κάποιον πού ἁμαρτάνει φανερά μή θέλοντας νά ἐργασθεῖ: «Μὴ συναναμίγνυσθε αὐτῷ͵ ἵνα ἐντραπῇ»( Β΄Θεσσαλονικεῖς 3, 14), δηλ.  «μήν συναναστρέφεσθε μαζί του γιά νά ἐντραπεῖ». Στούς Κορινθίους πάλι γράφει σχετικά:  Α΄ Κορ. 5, 11:«νῦν δὲ ἔγραψα ὑμῖν μὴ συναναμίγνυσθαι ἐάν τις ἀδελφὸς ὀνομαζόμενος ᾖ πόρνος ἢ πλεονέκτης ἢ εἰδωλολάτρης ἢ λοίδορος ἢ μέθυσος ἢ ἅρπαξ͵ τῷ τοιούτῳ μηδὲ συνεσθίειν».

Δέν πρέπει νά συναναστρέφεται ὁ Χριστιανός μέ τούς φανερά ἁμαρτάνοντας. Ἀκόμη καί ἄν εἶναι πολύ δικοί του, ἤ «φίλοι του», ἤ συγγενεῖς του, θά πρέπει νά μήν ὑπακούει σ’ αὐτούς καί νά μήν τούς ἀκολουθεῖ στόν τρόπο, πού ζοῦν.

Ὁ ἄνθρωπος, πού θέλει νά μετανοήσει, πρέπει νά βρεῖ τό θάρρος νά παρακούσει καί νά χωριστεῖ (τοπικά ἤ τουλάχιστον τροπικά, δηλ. νά μήν κάνει τήν ἴδια ζωή) ἀπό αὐτούς, πού τόν παρακινοῦν νά κάνει παρακοή στόν Θεό. Αὐτοί τοῦ προβάλλουν σάν ἐπιχείρημα γιά τήν παρακοή στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ:

 1)τήν συγγένειας ἤ τήν φιλία τους,

2)τήν οἰκογενειακή εἰρήνη («νά μήν χαλάσεις τήν οἰκογένεια σου» λένε συνήθως),

3)τήν τήρηση τῶν κοινωνικῶν ἤ οἰκογενειακῶν στερεοτύπων («ἀφοῦ ὅλος ὁ κόσμος ἔτσι κάνει», εἶναι τό σύνηθες ἐπιχείρημα) καί

4)τίς εὐρέως ἀποδεκτές κοσμικές συνήθειες.

Τήν δύναμη αὐτήν τοῦ νά παρακούσει σ’ αὐτούς, θά τήν βρεῖ ὁ μετανοών ἄνθρωπος ἐάν:

 1^ο) ἀποκτήσει τό «ἄμισον μίσος» ἐναντίον ὅλων αὐτῶν, πού προσπαθοῦν νά τόν τραβήξουν μακρυά ἀπό τήν Θεοσέβεια καί

 2^ο) ἀποκτήσει τόν Θεῖο Ἔρωτα καί τήν ἀληθινή ἀγάπη πρός τόν Θεό καί κατόπιν διά τοῦ Θεοῦ καί πρός τόν πλησίον.

Δίδαγμα 1^ο: Συμπερασματικά, γιά νά μπορέσουμε νά ζήσουμε σάν γνήσιοι ἀκόλουθοι τοῦ Κυρίου καί ἀληθινοί ἀδελφοί Του θά πρέπει νά ἀπαντήσουμε στό ἐρώτημα:

 -Τί μᾶς κάνει ἄξιους μαθητάς τοῦ Κυρίου; Καί ἡ ἀπάντηση εἶναι:

-α)Τό μίσος, δηλ. ἡ παρακοή πρός τούς «ἀφέλκοντας»(=ἀπομακρύνοντας ἀπό τόν Θεό) καί

β)ἡ ἀρετή τῆς θεοσέβειας, ἡ πρός τόν Θεόν ἀληθινή ἀγάπη.

Ἡ  μή συμμόρφωση μέ τίς ἐντολές, ὁδηγίες, νόμους, αὐτῶν, πού μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Κύριο, εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά μπορέσουμε νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Ἀκόμη καί ἄν εἶναι πολύ δικοί μας, ἤ καί ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας, ἐφ’ ὅσον μᾶς προτρέπουν σέ παρακοή πρός τόν Κύριο θά πρέπει νά φύγουμε μακρυά τους (τοπικά ἤ τουλάχιστον τροπικά, δηλ. νά μήν ἀκολουθοῦμε τόν δικό τους τρόπο ζωῆς). Ἄμισον μίσος πρός τούς ἄλλους καί αὐτομίσος γιά τόν παλαιό ἄνθρωπο, πού ἔχουμε μέσα μας εἶναι ἀπαραίτητα γιά νά ὑπάρξουν οἱ ἀπελευθερωτικές καταστάσεις, πού θά μᾶς βοηθήσουν νά ἀπεμπλακοῦμε ἀπό τόν πονηρό, τόν κόσμο καί τόν παλαιό ἄνθρωπο, ὥστε νά γίνουμε γνήσιοι καί μόνιμοι μαθητές τοῦ Κυρίου.

Πρέπει νά ὑπάρχι ἀπόφαση ἀκόμη καί γιά θάνατο προκειμένου νά μήν χάσουμε τόν Κύριο.

Στό Ἅγιο Βάπτισμα συμφορτωθήκαμε τόν Σταυρό μας μαζί μέ τόν Χριστό μας. Συσταυρωθήκαμε, θανατωθήκαμε καί συνθαπτήκαμε μαζί Του, μέ σκοπό νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Σταυρός εἶναι ὁ θάνατος, ἡ αὐταπάρνηση (αὐτομίσος) καί ἡ ἀπάρνηση (μίσος) τῶν πάντων, προσώπων καί πραγμάτων γιά χάρη Του ὅ,τι κι ἄν αὐτό μᾶς κοστίσει· ἀκόμη κι ἄν κοστίσει τόν σωματικό μας θάνατο. Ἄλλωστε ἡ λέξη μίσος πού χρησιμοποιεῖ ὁ Κύριος σημαίνει χωρισμός, ἀπομάκρυνση. Πρέπει νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό ὅλους καί ὅλα, νά «πεθάνουμε»  (νά «νεκρωθοῦμε») ὡς πρός ὅλους καί ὅλα, πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Κύριο.

Δίδαγμα 2^ο :Ὁ χωρισμός ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὁ ἀφορισμός, δέν εἶναι τιμωρία ἀλλά παιδαγωγία. Σκοπόν ἔχει νά φέρει σέ συναίσθηση, ἐντροπή καί μετάνοια τόν ἀδελφό πού ἔσφαλε. Συνάμα νά προφυλάξει καί τούς ἄλλους ἀδελφούς ἀπό ἕνα κακό παράδειγμα. Ὁ ἀφορισμός, ἡ μή συναναστροφή καί φιλία μέ αὐτόν, πού παρεκτρέπεται καί μᾶς ρίχνει σέ πειρασμό, δέν εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης. Ἀντίθετα μάλιστα εἶναι ἀγάπη ἀνιδιοτελής καί ἀκενόδοξη τόσο πρός τόν ἁμαρτάνοντα ὅσο καί πρός τόν ἄνθρωπο ἤ τούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας πού σχετίζονται μαζί του καί μέχρι τώρα τόν συναναστρέφονταν.

 Ὁ Κύριος ἄλλωστε μᾶς τό δίδαξε λέγοντας: «Ἐάν ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιός σέ σκανδαλίζει, ἀφαίρεσέ τον. Σέ συμφέρει νά χαθεῖ ἕνα ἀπό τά μέλη σου καί νά μήν ριχθεῖ ὅλο σου τό σῶμα στήν γέεννα. Ἐπίσης ἐάν τό δεξί σου χέρι σέ σκανδαλίζει, κόψε το καί πέταξέ το μακρυά σου. Σέ συμφέρει νά χαθεῖ ἕνα ἀπό τά μέλη σου καί νά μήν πάει ὅλον σου τό σῶμα στήν γέεννα»[1].

Ἄς δοῦμε τό γιατί εἶναι προτιμότερος ὁ ἀφορισμός, ἀπό τήν συνέχιση τῆς συναναστροφῆς, μ’ ἕνα πρόσωπο τό ὁποῖο φανερά μᾶς ρίχνει σέ πειρασμό ἐπιμένοντας στήν ἁμαρτία:

Α)Μή συναναστρεφόμενοι αὐτόν, πού μέχρι τώρα τόν εἴχαμε πλησίον μας, ὡς φίλο καί ἀγαπητό, τοῦ δίνουμε ἕνα σπουδαῖο ἔναυσμα-πρόκληση ὥστε νά προβληματιστεῖ γιά τίς πράξεις του καί νά σκεφθεῖ:

«Ὥστε, εἶναι τόσο κακό αὐτό πού κάνω, πού ἔχει σάν συνέπεια νά μέ χωρίσουν-ἐγκαταλείψουν οἱ καλλίτεροί μου φίλοι καί συγγενεῖς;». Ἐάν ἔχει καλή διάθεση θά διορθωθεῖ, θά μετανοήσει.

Ἐάν ὅμως παρ’ ὅλες τίς συστάσεις μας, συνεχίζει νά παρεκτρέπεται καί ταυτόχρονα ἐμεῖς, ἐπιμένουμε νά τόν κάνουμε παρέα σάν νά μήν συμβαίνει τότε, ὤ! τότε!... Καθόλου δέν τόν βοηθᾶμε νά διορθωθεῖ. Διότι σκέφτεται:

«Ἀφοῦ οἱ φίλοι μου, πού εἶναι καί ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, δέν μοῦ λένε τίποτε, ἤ μέ ἐπιπλήττουν πάρα πολύ ἐλαφρά, ἄρα καλά κάνω ὅ,τι κάνω ἤ ἐπιτέλους δέν κάνω καί κάτι φοβερό».

 Μένει ἔτσι ἀδιόρθωτος καί φταίει (ἐκτός ἀπό τήν δική του ἀμέλεια καί ραθυμία) καί ἡ δική μας ἔλλειψη ἀληθινῆς ἀγάπης. Διότι ἀληθινή γνήσια, χριστιανική ἀγάπη δέν εἶναι τό νά μήν στενοχωρήσουμε τόν ἄλλο, ἀλλά τό νά τόν βοηθήσουμε νά εἶναι μέ τόν Θεό στήν αἰωνιότητα.

Β)Ἐπίσης ἕνας δεύτερος λόγος ἀποφυγῆς τῆς συναναστροφῆς μέ τόν φανερά ἁμαρτάνοντα, εἶναι ὅτι θά πρέπει νά προστατεύσουμε τόν ἑαυτό μας καί ὅλην τήν χριστιανική κοινότητα.

 Ἡ ἁμαρτία εὔκολα μεταδίδεται. Ἐάν συναναστρέφεσαι μέ ἕναν κρυολογημένο πολύ πιό εὔκολα «κολλᾶς» καί σύ τόν ἰό του, παρά τόν θεραπεύεις. Δέν πρέπει νά ἔχουμε τήν ὑπερηφάνεια καί τήν αὐτοπεποίθηση, πού λέγει ὅτι «ἐγώ συναναστρέφομαι μέ ὅλους καί δέν ἐπηρρεάζομαι».

 Οἱ ἅγιοι, ἄν καί ἦσαν σπουδαῖοι πνευματικοί ἀγωνιστές καί ἀπαθεῖς, ἐντούτοις δέν συναναστρέφονταν ἀνθρώπους (τό κατά δύναμιν), πού ἦταν ἐνδεχόμενο νά τούς σκανδαλίσουν. Ἀντίθετα ἔφευγαν στήν ἔρημο, μή ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό τους. Εἶχαν βαθειά ταπεινοφροσύνη γιαυτό καί δέν θεωροῦσαν τόν ἑαυτό τους ἀπαθῆ καί ἐνάρετο. Ἀντίθετα ἤξεραν ὅτι εἶναι εὐπρόσβλητοι ἀπό τό κακό καί ἱκανοί γιά κάθε ἁμαρτία, ἐάν φύγει ἀπό ἐπάνω τους ἡ σκέπη τῆς Θείας Χάριτος, πού δωρίζεται μόνο στούς ταπεινούς. Εἶχαν ἐπίγνωση τῆς μεγάλης τους ἀδυναμίας καί ὄχι αὐτοπεποίθηση.

Δίδαγμα: Ἡ αὐτοπεποίθηση ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν πτώση· κάνει τόν ἄνθρωπο «ἐπικατάρατο» καί ἀποστάτη τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ προφήτου Ἱερεμίου:

«Καταραμένος κάθε ἄνθρωπος, πού ἔχει τήν ἐλπίδα του σέ ἄνθρωπο καί στηρίξει τήν σάρκα τοῦ βραχίονος του  καί ἀποστατήσει ἡ καρδιά του ἀπό τόν Κύριο»[2].

Αὐτό τό ρητό ἑρμηνεύοντας ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι: λέγοντας ὁ Προφήτης «γιά αὐτόν, πού ἔχει τήν ἐλπίδα αὐτοῦ πάνω σέ ἄνθρωπο», φανέρωσε    (ἤθελε νά μᾶς διδάξει) ὁ προφήτης, τό νά μήν ἐλπίζουμε σέ ἄλλον. Ἐνῶ λέγοντας τό «νά στηρίζη τή σάρκα τοῦ βραχίονός του», ἐφανέρωσε τό νά μήν ἐλπίζουμε στόν ἑαυτό μας· καί τά δυό δέ αὐτά τά ὀνόμασε ἀποστασία ἀπό τόν Θεόν[3].  

    Ἡ ἐπιμονή μας νά συναναστρεφόμεθα ἀνθρώπους κοσμικούς πού ἁμαρτάνουν φανερά καί ἀδιάντροπα εἶναι δεῖγμα ὑπερηφάνειας, αὐτοπεποίθησης, ἀνθρωπαρέσκειας καί κενοδοξίας. Γινόμαστε ἔτσι καταραμένοι ἀπό τόν Θεό καί κινδυνεύουμε νά πᾶμε στήν αἰώνια κόλαση. Γιαυτό ὁ Κύριος εἶπε νά χωριζόμαστε ἀπό ὅλους αὐτούς ἀκόμη καί ἐάν εἶναι ἀγαπητοί καί «πολύτιμοι» σέ μᾶς ὅπως εἶναι τό μάτι μας ἤ τό χέρι μας. Μᾶς συμφέρει νά πᾶμε χωρίς αὐτούς (χωρίς μάτι καί χέρι) στόν Παράδεισο παρά μαζί μ’ αὐτούς στήν αἰώνια κόλαση. Ἡ χριστιανική ζωή ἀπαιτεῖ κάποιες ἀνθρώπινες θυσίες καί «ἀπώλειες» οἱ ὁποῖες ὅμως σώζουν τελικά τήν ψυχοσωματική μας ὑπόσταση στήν αἰωνιότητα.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

---

[1]Ματθ. 5, 29-30:εἰ δὲ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει σε͵ ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν. 5.30 καὶ εἰ ἡ δεξιά σου χεὶρ σκανδαλίζει σε͵ ἔκκοψον αὐτὴν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου εἰς γέενναν ἀπέλθῃ.                                                   

[2] Ἱερ. 17, 5. :«Ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος͵ ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ΄ ἄνθρωπον καὶ στηρίσει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ ἐπ΄ αὐτόν͵ καὶ ἀπὸ Κυρίου ἀποστῇ ἡ καρδία αὐτοῦ·

[3] Μ. Βασιλείου: Ὅροι κατά πλάτος, μβ΄, Work #048 31.1025.38  to Work #048 31.1025.46«Ἐπικατάρατος ἄνθρωπος ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ΄ ἄνθρωπον͵ καὶ στηρίξει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ͵ καὶ ἀπὸ Κυρίου ἀποσταίη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ· τοῦ λόγου διὰ μὲν τοῦ͵ Ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ΄ ἄνθρωπον͵ τῷ ἑτέρῳ ἐπελπίζειν· διὰ δὲ τοῦ͵ Καὶ στηρίξει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ͵ τὸ ἐφ΄ ἑαυτῷ πεποιθέναι ἀπαγορεύοντος· ἑκάτερον δὲ αὐτῶν ἀποστασίαν ἀπὸ Κυρίου ὀνομάζοντος͵ καὶ τὸ τέλος ἀμφοτέρων ἐπάγοντος».

Πηγή εἰκόνας;http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:Fj2HAaA67BTcEM:http://www.pmeletios.com/images/ap_paylos.jpg