Μέσα στην εκκλησία…
Του Μητροπολίτη Λεμεσού, Αθανάσιου..
“Μέσα στην εκκλησία αναπτύσσεται μία σχέση. Προσωπική σχέση του ανθρώπου με τον Χριστόν, όχι με την διδασκαλία του Χριστού, έτσι, όχι με τον Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο είναι κάτι που μας βοηθά να φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού. Όταν φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού δεν χρειάζεται το Ευαγγέλιο. Δεν χρειάζονται, τίποτα δεν χρειάζονται. Αυτά σταματούν όλα. Μένει μόνο η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά της εκκλησίας από την θρησκεία.
Η αγάπη του Θεού υπερβαίνει την λογική των ανθρώπων. Για αυτό το λόγο δεν μπορούμε να κρίνουμε με λογικά κριτήρια τους ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό. Για αυτό το λόγο οι άγιοι κινούνταν με μια δική τους λογική. Είχαν μιαν άλλη λογική όχι την λογική των ανθρώπων. Γιατί η λογική η δική τους ήταν η λογική της αγάπης.
…οι θρήσκοι άνθρωποι είναι το πιο επικίνδυνο είδος μέσα στην εκκλησία. Αυτοί οι θρήσκοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Ο Θεός να μας φυλάει απ’αυτούς. Έλεγε ένας αγιορείτης όταν έκαμνα μια φορά λειτουργία και λέγαμε «Κύριε σώσον τους ευσεβείς» λέει αστειευόμενος «Κύριε σωσον ημάς από τους ευσεβείς» δηλαδή ο Θεός να σε φυλάει από τους θρήσκους ανθρώπους, διότι θρήσκος άνθρωπος σημαίνει μια προσωπικότης διεστραμμένη η οποία ουδέποτε είχε προσωπική σχέση με τον Θεό. Απλώς μόνον κάμνει τα καθήκοντα της απέναντί Του, αλλά καμιά σοβαρή σχέση δεν είχε για αυτό και ο Θεός δεν λέει αυτόν τον άνθρωπο τίποτε. Και σας ομολογώ και εγώ από την πείρα μου ότι δεν είδα χειρότερους εχθρούς της εκκλησίας από τους θρήσκους ανθρώπους”.
Πηγή: http://ahdoni.blogspot.com/2011/01/blog-post_6371.html
15 Ιανουαρίου, 2011 — VatopaidiFriend
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ «ΘΡΗΣΚΟΙ»;
Εἶναι αὐτοί πού ἔχουν μία χρησιμοθηρική σχέση μέ τό Θεό. Βλέπουν τήν Ἐκκλησία καί τόν Θεό σάν ἕνα μέσο γιά νά περάσουν καλά σ' αὐτή τή ζωή χωρίς προβλήματα. Κάνουν τάματα, παρακαλᾶνε τό Θεό, τούς Ἁγίους (ἀκόμη καί μαγικά μέσα χρησιμοποιοῦν κι...ὅ,τι πιάσει) γιά νά τούς πᾶνε καλά τά πράγματα. Δηλ. γιά νά παντρέψουν τά παιδιά τους μέ καλούς γαμπρούς καί καλές νύφες, γιά νά μήν ἀρρωστήσουν ἤ γιά νά πετύχουν στίς ἐξετάσεις κ.λ.π. Μετά ἀφοῦ πάρουν αὐτό πού θέλουν ξεχνοῦν τόν Θεό. Ἄν δέν τό πάρουν τά βάζουν μαζί Του καί γογγύζουν.
Διαβᾶστε ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἀπομαγνητοφωνημένη μας ὁμιλία Ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας:
Ἔχει καταντήσει γιὰ ὁρισμένους νὰ εἶναι καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἕνα ἐργαλεῖο «χρησιμοποίησης» τοῦ Θεοῦ, γιά νά «περνᾶμε ἐμεῖς καλά», μιὰ θρησκεία, ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες, κατά τήν ὁποία ὁ Θεὸς ἀλλάζει διαθέσεις. Καὶ πρέπει, λοιπόν, νὰ πᾶμε στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ «κατευνάσουμε» τὸν Θεό, νὰ Τὸν «μαλακώσουμε», ὥστε νὰ πάψει ἡ ὀργὴ Του!!!
Δυστυχῶς πολλές φορές θεωροῦμε τὸν παππὰ (συγγνώμη ποὺ θὰ τὸ πῶ ἔτσι), σὰν τὸν μάγο τῆς φυλῆς, ὅπου θὰ πᾶμε καὶ θὰ τοῦ ποῦμε: «Ξέρεις, κάνε μου αὐτὸ τὸ πρᾶγμα (εὐχή, Ἁγιασμό, Εὐχέλαιο, ἄκόμη καὶ ἑφτά Εὐχέλαια!, διάβασέ μου τήν φανουρόπιττα κ.λπ.), γιὰ νὰ τὰ βρῶ μὲ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ἀποκαταστήσω τὴν σχέση μου μαζί Του, γιατί ὁ Θεὸς ἔχει θυμώσει μαζί μου». Ἔτσι νομίζουνε. Αὐτὰ εἶναι, βέβαια, τελείως εἰδωλολατρικὰ καὶ παγανιστικά, σκέτη δεισιδαιμονία. Ἔχουμε ἀλλοιώσει φοβερὰ τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ «Ποιὸς εἶναι ὁ Θεός», ἔχουμε ψεύτικη ἀντίληψη γι’ Αὐτὸν καὶ, κατὰ συνέπεια, δὲν ζοῦμε σωστὰ, δὲν θεραπευόμαστε.
Η ΧΡΗΣΙΜΟΘΗΡΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ
Ἡ σχέση μας, ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων, μέ τόν Θεό συχνά, δέν εἶναι ἀγαπητική, ἀλλά ἐμπορική, χρησιμοθηρική· εἶναι μιὰ σχέση στὴν ὁποία χρησιμοποιοῦμε τὸν Θεό, γιά νά περνᾶμε καλά ἐμεῖς. Ἔχει γίνει ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ παρόμοια μὲ τὴν σχέση πού ἔχουν οἱ πιστοί ἄλλων θρησκειῶν μὲ τοὺς δῆθεν θεούς τους (δηλ. τούς δαίμονες). Ἐκεῖνοι λένε: «θὰ πάω στὸν μάγο, θὰ πάω στὸν ἱερέα, τὸν ἰνδουιστή, γιόγκι κ.λπ....θὰ τοῦ δώσω καὶ χρήματα, φροῦτα κλπ....θὰ κάνω τὴν θυσία μου, καὶ ἐκεῖνος θὰ διαβάσει μία εἰδικὴ προσευχή, γιὰ νὰ μοῦ πᾶνε καλὰ τὰ πράγματα, γιὰ νὰ μὴν ἔχω ἀρρώστιες, νὰ πάει καλὰ ἡ σοδειά μου, νὰ πάει καλὰ τὸ αὐτοκίνητό μου, τὸ χρηματιστήριο, νὰ βρῶ ἕνα καλὸ παιδὶ νὰ παντρέψω τὴν κόρη μου κ.λπ.»...
Δυστυχῶς ἔτσι συμπεριφερόμαστε πολλὲς φορὲς κι ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι. Ἕνα παράδειγμα πού δείχνει τόν βαθμό τῆς ἄγνοιας καί ἀλλοτρίωσής μας εἶναι τὸ ἐξῆς: Πᾶμε καὶ λέμε: «Παππᾶ νὰ ’ρθεῖς, νὰ μοῦ κάνεις Εὐχέλαιο», ἔτσι..., ἢ «νὰ μοῦ κάνεις Ἁγιασμό». «Γιατί νὰ σοῦ κάμω Ἁγιασμὸ καὶ Εὐχέλαιο;» ρωτάει ὁ παππάς. «Ε..νά, γιὰ τὸ καλό», ἀπαντάμε ἐμεῖς. Ποιὸ «καλό»; Δὲν ξέρουμε, τί θὰ πεῖ καλό.
-Γιατί, ὅμως, κάνουμε Εὐχέλαιο;
-Τὸ Εὐχέλαιο εἶναι εἰδικὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας ποὺ γίνεται ὅταν κὰποιος εἶναι ἄρρωστος· συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν Ἐξομολόγηση, μὲ τὴν μετάνοια. Πῶς θὰ ‘ρθεῖ ὁ Θεὸς νὰ σὲ κάνει καλά, ὅταν ἐσὺ δὲν θέλεις νὰ ἔχεις σχέση οὐσιστική μαζί Του, δὲν Τὸν ἀγαπᾶς, δὲν μετανοεῖς, δὲν ἀλλάζεις ζωή; Τί τὸ θὲς τὸ Εὐχέλαιο; «Ἔτσι, ἁπλῶς γιά τό καλό, γιά εὐλογία...γιὰ νὰ “τὰ φτιάξω” μὲ τὸν Θεὸ», λένε κάποιοι, ὑποβιβάζοντας καί μετατρέποντας τὸ Εὐχέλαιο σέ μαγικὴ πράξη!
Πῶς θὰ τὰ φτιάξεις; Ἂν δὲν μετανοήσεις, ἄν δὲν ζητήσεις συγγνώμη γι’ αὐτὰ πού ἔχεις κάνει, πῶς θὰ ἀποκαταστήσεις τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό; Μὴπως σκέφτεσαι πῶς θὰ «ἐξευμενίσεις» ἕναν ὀργισμένο καί ἐκδικητικό «Θεό-ἀστυνομικό»; Αὐτή εἶναι μιὰ τελείως λανθασμένη ἀντίληψη. Διότι, προσέξτε, ὁ Θεὸς δέν ἔχει ἀνάγκη ἐξευμενισμοῦ...Ὁ Θεός πάντα μᾶς ἀγαπάει. Κι ὅταν εἴμαστε ἁμαρτωλοί μᾶς ἀγαπάει, κι ὅταν εἴμαστε δίκαιοι, κι ὅταν εἴμαστε στὴν κόλαση...ἀκόμα καί ἐκεῖ, μᾶς ἀγαπάει. Ἀκόμη καί ὅταν, ἐξ αἰτίας τῶν βαριῶν μας ἁμαρτιῶν, γίνουμε δαιμονισμένοι, ἀκόμη καί τότε, μᾶς ἀγαπάει. Μάλιστα ἀγαπάει ὄχι μόνον ἐμᾶς ἀλλά καὶ τοὺς δαίμονες...Ὅλους τους ἀγαπάει.
Ὁ Θεός, βέβαια, ποτέ δέν ἀλλάζει. Ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ πρέπει νά ἀλλάξουμε, νά μετανοήσουμε καί νά ἐπιτρέψουμε στόν Θεό, ὥστε νά ἔλθει νά ἐργασθεῖ μέσα μας...
Μὲ τίς ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε, χτίζουμε τείχη γύρω μας καὶ δὲν μπορεῖ νὰ περάσει ἡ ἀγάπη, ἡ Ἐνέργεια, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή μας καὶ νὰ μᾶς κάνει καλά, νὰ μᾶς θεραπεύσει. Τότε γινόμαστε δυστυχισμένοι. Ἂν δὲν γκρεμίσεις αὐτὸ τὸ τεῖχος μὲ τὴν μετάνοια, ὅσα «μαγικὰ» καὶ νὰ κάνεις, δὲν μπορεῖς νὰ κοινωνήσεις μὲ τὸν Θεό. Δὲν γίνεται τίποτα.
Ἔτσι, λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴν θεολογία τῆς Δύσης, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ μὲ τὴν διεστραμμένη δική μας, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλός, τότε ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπάει!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου