Ἀπὸ τὸν Μικρὸ Εὐργετινό
Τοῦ ἁγίου Μαξίμου:
Ἐκεῖνος ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὶς ἀμαρτίες τῶν ἄλλων ἢ καὶ ἀπὸ ὑπόνοιες (μόνο) κατακρίνει τὸν ἀδελφό του, ἀκόμα δὲν ἔκανε ἀρχὴ στὴν μετάνοια οὔτε ἐξετάζει νὰ βρεῖ τὶς δικές του ἁμαρτίες, ποὺ εἶναι πράγματι ποιὸ βαριὲς κι ἀπὸ τ’ ἀσήκωτο μολύβι. Οὔτε κατάλαβε ἀκόμα ἀπὸ ποιὰν αἰτία ὁι ἄνθρωπος γίνεται ἀναίσθητος, «ἀγαπᾷ ματαιότητα καὶ ζητεῖ ψεῦδος»(πρβλ.Ψαλμ.4:3). Γι’ αὐτό, σὰν ἄνθρωπος χωρὶς μυαλὸ ποὺ βαδίζει στὸ σκοτάδι, παραβλέπει τὶς ἁμαρτίες του καὶ ἀφήνει τὴν φαντασία του ν’ ἀσχολεῖται μὲ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, εἴτε αὐτὲς εἶναι πραγματικὲς εἴτε ὑποθετικές, ἀπὸ ὑπόνοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου