Ἡ θεωρία τῆς Θείας Οἰκονομίας στή Θεία Λειτουργία μᾶς ἁγιάζει.

ΣΧΕΤΙΚΉ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΑ: Ἡ θεωρία τῆς Θείας Οἰκονομίας στή Θεία Λειτουργία (mp3+κείμενο).

Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΜΑΣ, ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

      Ὁ σκοπός  ὅλων ὅσων διαδραματίζονται στή Θεία Λειτουργία εἶναι νά βάλουν μπροστά στά μάτια μας, καί στά μάτια τῆς ψυχῆς μας τή θεωρία[1] τῆς Θείας Οἰκονομίας· δηλ. νά μᾶς ὁδηγήσουν στό νά ἐμβαθύνουμε πνευματικά καί νά ζήσουμε ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ Χριστός Μας γιά τή σωτηρία μας. Μ’αὐτήν τήν θεωρία ἁγιάζονται οἱ ψυχές μας καί προετοιμάζονται γιά νά δεχθοῦν τήν Θεία Κοινωνία.

  Ὅλα ὅσα μᾶς προσφέρονται ἀπό τόν Φιλανθρωπότατο Κύριο κατά τήν Θεία Λειτουργία μᾶς δίδονται διότι :

·         Δέν εἶναι ἀρκετό νά γνωρίζουμε μόνο κάποια γενικά γιά τήν Πίστη μας

·       Δέν εἶναι ἀρκετό τό ὅτι μάθαμε τά περί Χριστοῦ καί κατέχουμε αὐτή τή γνώση

·     Δέν εἶναι ἀρκετό νά θυμόμαστε-προσευχόμαστε στόν Κύριο μία ἤ δύο ἤ τρεῖς φορές τήν ἡμέρα.

·  Δέν εἶναι ἀρκετό νά ἐκκλησιαζόμαστε κάποιες φορές ἐκπληρώνοντας μία ἁπλῆ τυπική ὑποχρέωση

·      Οὔτε εἶναι ἀρκετό  νά παραμένουμε ἁπλοί θεατές τῶν ἱερῶν δρώμενων τῆς Θείας Οἰκονομίας, πού μυστικά καί μυστηριακά τελοῦνται κάθε φορά μέσα στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας

·    Οὔτε ἀκόμη εἶναι ἀρκετό νά συγκινούμαστε συναισθηματικά ἀπο τή ζωή καί τή θυσία τοῦ Χριστοῦ Μας, χωρίς οὐσιαστική ἀλλαγή καί μετάνοια στή προσωπική μας ζωή.

Καλούμαστε ὅλοι οἱ πιστοί, οἱ βαπτισμένοι στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί ἄρα χριστιανοί, νά μήν μένουμε στήν ἁπλῆ θέα τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ  καί ὅλων τῶν τελουμένων κατά τή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας. Θά πρέπει μεταβαίνοντας στό πνευματικό τους νόημα, νά ζοῦμε τά συγκλονιστικά καί ἀνθρωποσωτήρια γεγονότα: Τό ὅτι ὁ Θεός ταπεινώνεται γιά τή Σωτηρία μας καί παίρνει σῶμα, τό ὅτι ὁ «πανταχοῦ Παρών» περιορίζεται,  ὁ Ἄχρονος  ἐντάσσεται μέσα στά στενά ὅρια τοῦ χρόνου,  ὁ Εὐλογημένος  ὀνειδίζεται,  ὁ Ἀπαθής παθαίνει, Αὐτός πού ἀγαπᾶ ἄπειρα καί εἶναι ἡ Αὐτοαγάπη  μισεῖται,  ὀ Ἀθάνατος θανατώνεται.

Ὅταν ὅλα αὐτά τά γεγονότα- Ζωήρρυτα Πάθη τοῦ Χριστοῦ Μας, τά ζήσουμε, τότε δημιουργοῦνται καί αὐξάνουν στίς  ψυχές μας τά ἄλλα πάθη, τά ὀνομαζόμενα μακάρια:  ἡ εὐλάβεια, ἡ πίστη καί ἡ θερμή ἀγάπη πρός τόν Χριστό Μας πού ὡς τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, ὡς Νέος Ἀδάμ ἦλθε γιά νά μᾶς ξαναπροσφέρει ὡς δυνατότητα τόν χαμένο προορισμό μας, πού εἶναι ἡ κατά χάριν ἕνωσή μας μέ τόν Δημιουργό.

Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἑπομένως ὁ κορμός τοῦ δένδρου τῆς Ζωῆς πού τρέφει με τούς χυμούς του τό κάθε του κλαδί, τήν κάθε ψυχή. Νά γιατί εἶναι τόσο σημαντική ἡ συμμετοχή μας στή Θεία Λειτουργία, ὁ συνεχής Ἐκκλησιασμός μας τουλάχιστον τίς Κυριακές, τίς μεγάλες ἑορτές καί τά Σάββατα.

Αὐτή μας ἡ συμμετοχή στή Θεία Λειτουργία δέν πρέπει νά εἶναι ξύλινη, χωρίς ἐσωτερικό συγκλονισμό· οὔτε περιορισμένη στά στενά πλαίσια ἑνός γλυκανάλατου συναισθηματισμοῦ. Θά πρέπει νά ἀποτελεῖ κάθε φορά τό ἔναυσμα γιά τήν κατάθεση ΟΛΟΥ τοῦ ἑαυτοῦ μας, ΟΛΗΣ τῆς ζωῆς μας καί τῶν πάντων στόν Χριστό ἄνευ ὅρων.

Ὁ Χριστός εἶναι Αὐτός, ὁ Ὁποῖος ἔκανε ὑπακοή στόν Πατέρα Του μέχρι θανάτου (θανάτου δέ σταυροῦ). Χριστιανός εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος, μιμούμενος τό πρωτότυπό του, τόν νέο Ἀδάμ τόν Χριστό, ἀρνεῖται τόν ἑαυτό του καί ὑποτάσσεται μέ τήν θέλησή του στό θέλημα τοῦ Κυρίου Του. Τότε καί μόνον τότε μπορεῖ ἐπάξια νά ἀποκαλεῖ  τόν Χριστό Κύριο του.

Τότε εἶναι Χριστιανός ἀληθινός ὁ κάθε πιστός ὅταν λέει: «Χριστέ μου ἐγώ πλέον δέν ζῶ γιά τόν ἑαυτό μου, οὔτε ἀποφασίζω ἐγώ γιά τόν ἑαυτό μου, ἀλλά Ἐσύ γιά μένα καί γιά ὅλους μας». Τότε συμφωνεῖ καί μέ τόν Ἀπόστολο πού μᾶς διακηρύσσει: «οὐκ ἐστε ἑαυτῶν»= δέν εἶστε πλέον του ἑαυτοῦ σας, δέν ἀνήκετε στόν ἑαυτό σας (ἀλλά στόν Χριστό). Σᾶς ἔχει ἐξαγοράσει μέ τό Τίμιο αἷμα Του.

Γιά νά κάνουμε τήν ψυχή μας πραγματικά κατάλληλη ὥστε νά ὑποδεχθεῖ τόν Νυμφίο της  πρέπει νά ἐξορίσουμε κάθε ἄλλο λογισμό ἀπό τήν καρδία μας. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ τό νά προσηλώσουμε τόν ὀφθαλμό τῆς ψυχῆς μας, πού εἶναι ὁ νοῦς στόν Χριστό καί στά ὅσα ἔχει κάνει ὁ Χριστός γιά τή σωτηρία μας. Αὐτόν καί αὐτά μόνον νά θεωροῦμε,  ὥστε νά ἀνάβει μέσα μας ἡ ἀγάπη, ἡ διάθεση, ὁ πόθος καί  ἡ λαχτάρα νά ἑνωθοῦμε μαζί Του. Ἄν ὁ νοῦς μας εἶναι στά βιωτικά,  ἄν εἶναι σέ πράγματα ὄχι τοῦ Θεοῦ, τότε ἀκόμη καί ἄν κοινωνήσουμε, δέν ἁγιαζόμαστε ἀφοῦ ἔχουμε κλείσει τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας, ὁπότε ὁ Χριστός δέν μπορεῖ νά εἰσέλθει ἐντός μας.

 Ὁ Χριστός Μας ποτέ δέν παραβιάζει κλειστές πόρτες. Περιμένει  ἐμεῖς νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Τοῦ ἀνοίγουμε δέ ἀκριβῶς μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, μέ τήν ἀδιάλειπτη προσήλωση (πρός+ἧλος=κάρφωμα) τοῦ νοῦ μας σ’ Αὐτόν.

Ὅταν συμβεῖ αὐτό τότε ἁγιαζόμαστε...Τότε μέ ἀσφάλεια καί οἰκειότητα μποροῦμε νά πλησιάσουμε τή φωτιά τῶν Θείων Μυστηρίων καί νά κοινωνήσουμε. Τότε μέ τήν Θεία Κοινωνία προσθέτουμε νέο ἁγιασμό πάνω στόν ἤδη ὑπάρχοντα (πού κατορθώσαμε Θεία Χάριτι μέ τήν θεωρία τῆς Θείας Οἰκονομίας μέσα στή ὅλη Θεία Λειτουργία). Πορευόμαστε ἔτσι ἀπό «δόξης εἰς δόξαν», μεταβαίνοντας «ἐκ δυνάμεως εἰς δύναμιν», δοξάζοντες καί αἰνοῦντες τόν Δωρεοδότη καί Φιλανθρωπότατο Τριαδικό Θεό.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://Hristospanagia3.blogspot.com

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ

ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

ΕΤΟΣ 2010-2011

Βιβλίο πρός μελέτην: ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ,

Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα, PG 150, 368-492.

ΙΕ΄ ΣΥΝΑΞΗ (περίληψη)

---

[1] Πατερικός ὅρος πού χρησιμοποιεῖται συχνά ἀπό τόν Καβάσιλα καί σημαίνει τό νά μήν μένει κανείς στήν ἁπλῆ θέα τῶν τελουμένων, ἀλλά νά μεταβαίνει στό πνευματικό τους νόημα ἐμβαθύνοντας σ’ αὐτά βιωματικά μέ τή νοερά μελέτη.

Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ.