Π.Βασίλειος Κοκολάκης : "Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΩΚΟΜΕΝΗ ΝΙΚΑ! "

"Οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς τούς Χριστιανούς, ὄχι μόνο δέν ξέρουμε τί σημαίνει Χριστιανός, ἀλλά οὔτε τό σταυρό μας κάνουμε, ὄχι ἐπειδή δέν ξέρουμε τόν τρόπο, ἀλλά ἐπειδή νομίζουμε πώς δέν ἔχει σημασία ἄν τόν κάνουμε ἤ ὄχι...."

Ὅταν βλασφημεῖται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ δέν ἀντιδροῦμε, μολονότι χρέος μας εἶναι ἀκόμα καί νά πεθάνουμε γι΄αὐτό ἄν χρειασθεῖ.

Βλασφημία, ἀσέβεια, ἐμπάθεια, ἐμπτυσμός καί σταύρωση  πρός τό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας, πρός τή  λατρεία μας, ἀλλά καί πρός τούς ἥρωες τοῦ ἀθάνατου ’21, συντελοῦνται ἰδιαιτέρως τόν τελευταῖο καιρό στήν πατρίδα μας. 

Προκλητικές θεατρικές παραστάσεις, κοσμικές συναυλίες μέσα σέ Ἱερούς Ναούς, ἀλλά καί ἐκπομπές ἀπό τά ΜΜΕ, λυσσωδῶς καί ἀναιτίως διαβάλλουν καί πυροβολοῦν συστηματικά Ἐκκλησία καί Ἱστορία, καταλήγοντας σέ ἄλλης μορφῆς ἀλώσεις

Ἐπιπλέον, ἡ ὅλο καί περισσότερο διαδιδομένη κουλτουριάρικη καί ψεύτικη στάση σεβασμοῦ ἔναντι τῆς ὅποιας διαφορετικότητας (ἐθνικῆς, θρησκευτικῆς, δογματικῆς, ἑτεροφιλίας-ὁμοφυλοφιλίας), ἀμβλύνει, ἰσοπεδώνει, ἀδρανοποιεῖ, ἀπονευρώνει ἤ καί συγχύζει τά κριτήρια διακρίσεως τοῦ κατ΄εἰκόνα Θεοῦ πλασμένου ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀπό τίς ἐπίκτητες ἰδιότητες ἤ ἐφάμαρτες ἐπιλογές του. 

Βέβαια, καί μόνο αὐτή ἡ συστηματική πολεμική μᾶς ὑποψιάζει. 

  Ἄν ὅμως τήν ἀξιοποιήσουμε κατάλληλα, μπορεῖ νά γίνει ἡ ἀφορμή νά  δυναμώσει, νά ἐνισχυθεῖ καί νά  αὐξηθεῖ   ἀκόμη περισσότερο ἡ βιωματικότερη καί πιό συνειδητή ἀγάπη τοῦ κάθε Χριστιανοῦ  πρός τήν Ἐκκλησία ἀλλά καί πρός τήν ἱστορία του. 

Κι’ αὐτό,  ἐπειδή δέν ἀντέχει ἄλλον ἐξευτελισμό. 

Ἔτσι ὁπλίζεται, μετέχοντας τακτικότερα στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας (ἐξομολόγηση καί Θεία Κοινωνία) καί νοηματοδοτεῖ τόν μέχρι τώρα τυπικό ἐκκλησιασμό του, πού περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, τόν θεωρεῖ ὑπαρξιακά ἀπαραίτητο καί ἀναγκαῖο. 

 Ἐπίσης, ἀναγκάζεται νά ἐρευνήσει καί νά μελετήσει σοβαρότερα, γνήσιες ἱστορικές πηγές γιά τό παρελθόν του. Ἔτσι μαθαίνει νά ξεγλιστρᾶ καί ἀπό τίς παγίδες τοῦ διαβόλου, ἀλλά καί ἀντικρούει ἐπιστημονικῶς καί νηφάλια τήν κάθε παράλογη καί ἀνιστόρητη πληροφορία, μέ τελικό σκοπό τή λύτρωση!

Ἀναρωτιέται κανείς: τί κακό τούς ἔκανε ὁ Χριστός; Τί κακό τούς ἔκαναν οἱ ἥρωες τοῦ ’21, στούς ὁποίους καί ὀφείλουν τήν ἐλευθερία τους καί τή ζωή τους ἀκόμα; Ἀντί εὐγνωμοσύνης, τούς κατασυκοφαντοῦν ἀνερυθρίαστα, πράγμα ἀπαράδεκτο, τή στιγμή πού οἱ συκοφαντούμενοι δέν εἶναι παρόντες  γιά νά ὑπερασπισθοῦν τούς ἑαυτούς τους καί νά τούς ἀπαντήσουν καταλλήλως. Αὐτό κι’ ἄν εἶναι ἄνανδρο, ἄτιμο καί ἄδικο! Γιατί άραγε δέν τολμοῦν νά ποῦν κάτι γιά τόν Μωάμεθ ἤ τούς Μουζαχεντίν;

Βέβαια στό κατάντημα αὐτό ὅλοι μας φταῖμε. Κατά τίς ἁμαρτίες μας καί ὁ ὄλεθρος!

Ἡ μεγάλη ἐκκλησιαστική προσωπικότητα, μοναχός Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος, πρό τῆς ἁλώσεως τῆς Κων/πόλεως τό 1453, μιλᾶ λές καί ἀναφέρεται στήν ἐποχή μας.      Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός τόν ἀποκαλεῖ ἀκριβή δογματιστή, στερρότατο στύλο τῆς Ἀληθείας καί λύχνο τῆς Ὀρθοδοξίας. Διδάσκει λοιπόν ὅτι:

          «Οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς τούς Χριστιανούς, ὄχι μόνο δέν ξέρουμε τί σημαίνει Χριστιανός, ἀλλά οὔτε τό σταυρό μας κάνουμε, ὄχι ἐπειδή δέν ξέρουμε τόν τρόπο, ἀλλά ἐπειδή νομίζουμε πώς δέν ἔχει σημασία ἄν τόν κάνουμε ἤ ὄχι.

Ὅταν βλασφημεῖται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ δέν ἀντιδροῦμε, μολονότι χρέος μας εἶναι ἀκόμα καί νά πεθάνουμε γι΄αὐτό ἄν χρειασθεῖ.

Καθημερινά ἐκτοξεύουμε μικρές ἤ μεγάλες κατάρες.

Ὁρκιζόμαστε ἄφοβα στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί καταπατοῦμε τόν ὅρκο μας καί  μάλιστα χωρίς νά ὑπάρχει ἀνάγκη.

Γογγύζουμε κατά τοῦ Θεοῦ, ἄλλοτε γιατί βρέχει, ἄλλοτε γιατί δέν βρέχει, ἄλλοτε ἐπειδή κάνει ζέστη, ἄλλοτε ἐπειδή κάνει κρύο, ἄλλοτε ἐπειδή σέ ἄλλους ἔχει δώσει πλούτη, ἐνῶ σέ ἄλλους ἐπιτρέπει φτώχεια.

Γινόμαστε ἔτσι αὐστηρότατοι κριτές τοῦ Θεοῦ, Τόν βλασφημοῦμε καί Τόν ἀρνούμαστε, χωρίς μάλιστα νά ἀντιδρᾶ καί κανείς ἀπό αὐτούς πού μᾶς ἀκοῦνε.

Οἱ χριστιανοί, παραδίδουν τά κορίτσια τους πού δέν ἔχουν φθάσει κἄν στήν ἐφηβεία, στήν παιδική διαφθορά καί ντύνουν τίς γυναῖκες τους μέ ἀνδρικά ροῦχα.

Τίς ἱερές γιορτές τους τίς γιορτάζουν μέ σατανικά τραγούδια, μέ ἄσεμνα γλέντια καί μεθύσια καί μέ ἄλλες αἰσχρές συνήθειες.

Φοροῦν φυλαχτά τοῦ Μαρτίου καί στεφάνια τοῦ Μαΐου, καί γιορτάζουν πηδώντας γύρω ἀπό φωτιές κάνοντας μαντεῖες...

Κάθε μέρα ὅλο καί περισσότερο συναναστρεφόμαστε καί ἀκολουθοῦμε μάγους, μάντεις καί ἀπατεῶνες. Γι΄αὐτό, ἀντί τῆς ἀγάπης μπῆκε ἀνάμεσά μας ὁ φθόνος· κάθε ἀδελφός τά βάζει μέ τόν ἀδελφό του, καί κάθε φίλος συμπεριφέρεται δόλια. Ἡ καλοσύνη ἀπομακρύνθηκε, ἡ συμπόνια ἐξαντλήθηκε, τό μῖσος ἔγινε ἀχαλίνωτο, ἡ θρασύτητα πλεόνασε.

Οἱ ἄρχοντές μας ἔγιναν ἄδικοι, οἱ ἐπιβλέποντες κλέφτες, οἱ δικαστές δωροδοκοῦνται, οἱ μεσολαβητές λένε ψέμματα, οἱ πολῖτες ἀλληλοαπατῶνται, οἱ χωρικοί ἔγιναν ἄμυαλοι καί ὅλοι μας διαφθαρήκαμε.

Τά νεαρά κορίτσια μᾶς εἶναι περισσότερο ἀδιάντροπα ἀπό τίς πόρνες, οἱ χῆρες, ἰδιαίτερα καί πιό ἐπιτηδευμένα περιποιημένες, οἱ παντρεμένες καταφρονοῦν τή συζυγική πίστη, οἱ νέοι ἀσωτεύουν καί οἱ ἡλικιωμένοι μεθοῦν.

Οἱ νομικοί ἐξευτέλισαν τό ἔργο τους, οἱ ἱερεῖς ξέχασαν τόν Θεό, οἱ μοναχοί ἐκκοσμικεύθηκαν, οἱ λαϊκοί ἀσεβοῦν· ἡ κοινωνία ἐμφανίζει ὄψη πόρνης, ἀναισθησία καί  τύφλωση, ὥστε νά μήν καταλαβαίνουμε ὅτι διαπράττουμε ὅλα τά κακά ἤ τουλάχιστον ὅτι πάσχουμε.

Ὅλες οἱ διδασκαλίες φαίνονται ἄσκοπες.

Οἱ συμβουλές, περιττά λόγια καί φλυαρίες, ἄκαιρα εἰπωμένες, χάριν φιλοδοξίας ἤ ἐπιδείξεως. Τιμοῦνται περισσότερο οἱ φαῦλοι καί οἱ ἀνήθικοι».

Παρομοίως καί ἐμεῖς σήμερα ἀπορρίπτουμε καί ξεπουλᾶμε ὅλα τά πνευματικά καί ὑλικά δῶρα πού μᾶς ἔχει χαρίσει ὁ Πανάγαθος Θεός.

Ὁ ἅγιος γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος παρατηρεῖ ὅτι σέ σχέση μέ τήν ἀθλιότατη καί ἀξιοθρήνητη κατάσταση πού βρισκόταν τό ἔθνος μας πρό τῆς ἁλώσεως, ὅπως τήν περιέγραψε ὁ Βρυέννιος καί ὅπως ἀκόμη παλιότερα περιέγραφε τήν κατάσταση στήν Ἱερουσαλήμ ὁ ἱστορικός Ἰουδαῖος Ἰώσηπος, σήμερα εἴμαστε ἀκόμα χειρότερα.

 Ἄν δέν μετανοήσουμε, ἄν τά παθήματα δέν μᾶς ἔγιναν μαθήματα, ἄν συνεχίσουμε νά παραβαίνουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τότε Ἐκεῖνος θά ἐπιτρέψει, καί πάλι πρός σωφρονισμό, τιμωρίες παιδαγωγικές· ὅπως παλαιότερα τόν κατακλυσμό ἐπί Νῶε, τό πῦρ ἐπί Σοδόμων καί Γομόρων, τήν παράδοση σέ ξένα ἔθνη, ὅπως μέ τούς Ἑβραίους, τήν αἰχμαλωσία καί τόν ἀφανισμό ὅπως μέ τή Βυζαντινή Αὐτοκρατορία. Ὁ ἅγιος Θεόγνωστος γράφει ὅτι δέν θά τιμωρηθοῦμε ἐπειδή ἁμαρτήσαμε, οὔτε θά κατακριθοῦμε, ἐπειδή ἡ φύση μας εἶναι τρεπτή· ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται ἄν ἁγιάζεται ἤ ἀμαυρώνεται. Ἀλλά θά κολασθοῦμε καί θά κατακριθοῦμε, γιατί ἐνῶ ἁμαρτήσαμε, δέν μετανοήσαμε, παρά τό ὅτι μᾶς δόθηκε καί χρόνος ἐπιστροφῆς.

Ἄς ὁμολογήσουμε ἑπομένως ὅλοι μας, ἰδιαιτέρως αὐτήν τήν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, τό «ἥμαρτον» καί «συγχώρησον», βάζοντας ὁ καθένας μας στή ζωή του περισσότερη νηστεία, ἀγρυπνία καί προσευχή, γιά νά μπορέσουμε νά ἑλκύσουμε πλούσιο τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, καί ἐν μέσῳ  παντοίων κρίσεων καί κινδύνων, νά νιώθουμε ἀσφαλεῖς μέσα στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ.

Καλή Τεσσαρακοστή!

Πρωτ. Βασίλειος Κοκολάκης

ἐφημέριος Ἱ. Ν.Ὑψώσεως Τιμίου Σταυροῦ Χολαργοῦ

Θεολόγος-Γλωσσολόγος, ἐκπαιδευτικός.

http://orthodox-watch.blogspot.com/

Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ Ἐμμαούς- Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ.