Κύριε, εὐλόγησον τὴν βρῶσιν καὶ τὴν πόσιν τῶν δούλων Σου (Γ´ Μέρος)

Ἀπὸ τὸν Μικρὸ Εὐργετινό (ἀπὸ τὸ Γεροντικό):

Ἕνας ἀπὸ τοὺς πατέρες διηγήθηκε ὅτι κάποιος μεγάλος καὶ διορατικὸς γέροντας κάθησε μιὰ φορὰ νὰ φάει μαζὶ μὲ ἀρκετοὺς ἀδελφούς. Καὶ, καθὼς ἔτρωγαν, τοὺς παρατηροοῦσε ὁ γέροντας μὲ τὰ πνευματικά του μάτια καὶ ἔβλεπε ἄλλους νὰ τρῶνε μέλι, ἄλλους ψωμὶ καὶ ἄλλους ἀκαθαρσίες. Ἀποροῦσε γι’ αὐτὸ καὶ παρακαλοῦσε τὸν Θεό: «Κύριε, ἐξήγησέ μου τὸ μυστήριο τοῦτο. Πῶς, ἐνῶ πάνω στὸ τραπέζι βρίσκονται γιὰ ὅλους τὰ ἴδια φαγητά, τὴν στιγμὴ ποὺ τὰ τρῶνε φαίνονται τόσο διαφορετικά;». Ἄκουσε τότε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ νὰ τοῦ λέει: «Αὑτοὶ ποὺ (φαίνονται ὅτι) τρῶνε μέλι, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κάθονται στὸ τραπέζι μὲ φόβο Θεοῦ καὶ πνευματικὴ χαρά, ποὺ προσεύχονται ἀδιάλειπτα καὶ ποὺ ἡ προσευχή τους σὰν θυμίαμα ἀνεβαίνει στὸν Θεό. Αὐτοὶ ποὺ (φαίνονται ὅτι) τρῶνε ψωμί, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ εὐχαριστοῦν τὸν Θεὸ γιὰ τὴν βρώση ὅσων Ἐκεῖνος τοὺς δώρισε. Αὐτοί, τέλος, ποὺ (φαίνονται ὅτι) τρῶνε ἀκαθαρσίες, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ γκρινιάζουν καὶ λένε: “Αὐτὸ εἶναι καλό”, “Αὐτὸ εἶναι μπαγιάτικο”».

Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ συλλογιζόμαστε μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀλλ’ ἀπεναντίας νὰ δοξολογοῦμε καὶ νὰ ὑμνοῦμε τὸν Θεό, ἐκπληρώνοντας τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου: «Εἴτε ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε» (Α´ Κορ.10:31).