Ἡ μοναχική ζωή εἶναι ἡ ζωή τῶν Ἀποστόλων καί τῶν πρώτων Χριστιανῶν

Ο ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ

ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Ἡ μοναχική ζωή κατ' ἀρχάς ὀνομαζόταν «ἀποστολική ζωή»· τοῦτο διότι αὐτή δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἡ ἐφαρμογή -κατά τόν τελειότερο βαθμό- τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, πού μᾶς κήρυξε ὁ Κύριος καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι.

Ὁ Κύριος μᾶς παρέδωσε μία κοινή διδασκαλία γιά ὅλους μοναχούς, ἀγάμους καί ἐγγάμους. Ἄλλωστε, ὅταν μᾶς ἐκήρυττε, δέν ὑπῆρχε διαμορφωμένη ἡ τάξη τῶν μοναχῶν. Ὅ,τι εἶπε ὁ Κύριος, σέ ὅλους μας τό εἶπε. Ὅ,τι ἔκανε, γιά ὅλους μας τό ἔκανε· γιά νά μᾶς δώσει τό σωστό πρότυπο ζωῆς καί τόν τρόπο τῆς σωτηρίας. Δηλαδή, μᾶς ἀποκάλυψε τόν τρόπο νά πραγματώσουμε τόν προορισμό μας: νά ἐπιτύχουμε (μέ τήν βοήθεια τοῦ «κατ' εἰκόνα» καί τήν Θεία Χάρη) τό «καθ' ὁμοίωσιν».

Ὁ Κύριος ἐνήστευε (σαράντα ἡμέρες δέν ἔφαγε τίποτε), ἀγρυπνοῦσε («διανυκτέρευε στήν προσευχή κατά μόνας), προσευχόταν ἀδιάλειπτα, κακοπαθοῦσε, δέν εἶχε σπίτι, δέν εἶχε περιουσία, δέν εἶχε χρήματα. Ὅλα αὐτά τά ζοῦν οἱ σημερινοί ἀληθινοί μοναχοί.

Τί εἶναι ἕνας ὀρθόδοξος μοναχός

Κάθε ὀρθόδοξος μοναχός πού ζεῖ σωστά εἶναι ἀπόστολος Χριστοῦ, εἶναι μάρτυς, εἶναι προφήτης.

Ὁ μοναχός εἶναι Ἀπόστολος, διότι εὐαγγελίζεται τήν Σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἐπίσης, εἶναι προφήτης, διότι φανερώνει, δείχνει τόν Χριστό. Εἶναι καί μάρτυρας, διότι κάνει ὑπακοή, ἡ ὁποία λογίζεται ὡς ἀναίμακτο μαρτύριο.

Ἡ μοναχική ζωή εἶναι προφητική, ἀποστολική καί μαρτυρική. Ὁ μοναχός ἀρχίζει μέ τήν βαθιά μετάνοια, μέ τό κατά Θεόν πένθος· αὐτά ἑλκύουν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Στόν Μοναχό πού μετανοεῖ ἀληθινά ἔρχεται ἡ Θεία Χάρις καί πραγματοποιεῖ τήν κάθαρση τῆς καρδίας του. Ὁ ὑποψήφιος μοναχός ἀντιστοιχεῖ στόν κατηχούμενο τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Κατά τήν διάρκειά της δοκιμασίας ὁ δόκιμος μοναχός περνᾶ μέσα ἀπό τήν μετάνοια καί τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς. Βιώνει τήν πρώτη ἀγάπη, γιά τήν ὁποία κάνει λόγο ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψη. Ὅταν ὁλοκληρώνεται ἡ μετάνοια, γίνεται ἡ μοναχική κουρά, πού λέγεται δεύτερο Βάπτισμα.

Η μοναχική κουρά λέγεται καί μυστήριο, διότι ὁ μοναχός βιώνει τήν φωτιστική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Άλλωστε, τό δεύτερο Βάπτισμα, κατά τόν Ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, εἶναι τό Βάπτισμα τοῦ Πνεύματος, ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ, ἡ ἀπόκτηση τῆς νοερᾶς προσευχῆς.

Τό «καί τῶν ἁμαρτιῶν σου καθαίρει καί υἱός φωτός γίνει», πού λέγεται κατά τήν μοναχική κουρά, δείχνει ὅτι ὁ μοναχός πρό τῆς κουρᾶς ζεῖ τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς καί μέ τήν κουρά ἀποκτᾶ τόν φωτισμό τοῦ νοῦ.

Στόν Μοναχισμό ἔχουμε ἀναβίωση τῆς ἀποστολικῆς ζωῆς καί τῆς πολιτείας τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ὅπως περιγράφεται στίς ἐπιστολές καί στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων»[1].

Ἀπαιτοῦνται λιγότερα ἀπό τούς λαϊκούς σέ σχέση μέ τούς μοναχούς;

Αὐτά πού ἀποτελοῦν τόν μοναχικό τρόπο ζωῆς μᾶς τά δίδαξαν μέ τήν ζωή τους οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι τά παρέλαβαν ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο. Οἱ πρῶτοι χριστιανοί ζοῦσαν ἐπίσης ἀκολουθώντας τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, δηλ. ζοῦσαν ὅπως οἱ μοναχοί. Ὅταν ἀργότερα εἰσῆλθε ἡ ὀλέθρια ἀντίληψη, ἀπό τήν ὁποία, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, προῆλθαν ὅλα τά κακά, τότε διαμορφώθηκε ἡ ἰδιαίτερη τάξη τῶν μοναχῶν· αὐτοί δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἡ τάξη τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν, τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ.

-Ποία εἶναι ἡ ἀντίληψη πού γέννησε ὅλα τά κακά στήν Ἐκκλησία;-

-Εἶναι ἡ ἰδέα ὅτι αὐτοί πού ζοῦν στόν κόσμο μποροῦν νά διάγουν «χαλαρά» καί νά μήν τηροῦν ἀκριβῶς τό εὐαγγέλιο· ἀντίθετα, ἀπό τούς μοναχούς καί μόνο ἀπ' αὐτούς ἀπαιτεῖται ἡ πλήρης τήρησή Του.

Αὐτό ὅμως εἶναι μία μεγάλη αὐταπάτη γι' αυτούς πού τό πιστεύουν. Λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Αὐταπατᾶσαι καί σφάλλεις πάρα πολύ, ἄν νομίζεις ὅτι ἄλλα ἀπαιτοῦνται ἀπό τόν κοσμικό καί ἄλλα ἀπό τόν μοναχό. Διότι πρέπει τό ἴδιο νά ἀνεβοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι· καί ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἀνέτρεψε ὅλην τήν οἰκουμένη εἶναι αὐτή ἡ ἀντίληψη· νομίζουμε ὅτι μόνο ἀπό τό μοναχό ἀπαιτεῖται μεγαλύτερη ἀκρίβεια (στή ζωή του), στούς δέ ὑπολοίπους ἐπιτρέπεται νά ζοῦν μέ ραθυμία» (ἁγ. Ἰω. Χρυσόστομος).

Ὁ Κύριος εἶπε σαφῶς ὅτι ἀπαιτεῖται ἀπό ὅλους πού θέλουν νά σωθοῦν ἡ τήρηση ΟΛΩΝ τῶν ἐντολῶν: «Ὅποιος τηρήσει ὅλες τίς ἐντολές καί μόνο μία δέν τηρήσει ἀκριβῶς, εἶναι παραβάτης ὅλων», δηλ. εἶναι σάν νά μήν τήρησε καμμία: « Ὅστις γὰρ ὅλον τὸν νόμον τηρήσῃ͵ πταίσῃ δὲ ἐν ἑνί͵ γέγονεν πάντων ἔνοχος»[1].

Οἱ προϋποθέσεις τῆς Σωτηρίας εἶναι οἱ ἴδιες γιά μοναχούς καί μή μοναχούς.

Ὅταν ἀπέστελλε ὁ Κύριος τούς Ἁγίους Ἀποστόλους γιά νά σώσουν τούς ἀνθρώπους, τούς ἔδωσε δύο ἐντολές:

α) νά βαπτίζουν τούς ἀνθρώπους καί

β) νά τούς διδάσκουν νά τῆροῦν ΟΛΕΣ τίς ἐντολές.

Μόνο ἔτσι μποροῦν νά σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι:

«Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη͵ βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος͵ διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»[2].

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http:Hristospanagia3.blogspot.com

Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ.

---

[1] Ἰακ. 2, 10.

[2] Ματθ. 28, 19-20.