Ἡ Ὀρθοδοξία μας
π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος
Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας
Κεφ.6ον Ἡ ἀνόρθωση
Τό ἄν ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δυνατή ἤ ὄχι, ἐξαρτᾶται ἀπό τή ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπό τό ζήτημα δηλαδή, ἄν στό πρόσωπο τοῦ Ἰησου Χριστοῦ συντελέσθηκε πραγματική κοινωνία ἀνάμεσα στό Θεό καί στόν ἄνθρωπο κατά τρόπο ἀσύγχυτο καί ἀδιαίρετο.
Ἄν τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὄντως θεανδρικό ἡ σωτηρία εἶναι πραγματικότητα.
Ἄν ὁ Χριστός δέν εἶναι θεάνθρωπος, τότε ἡ ζωή μας δέν ἔχει κανένα νόημα.
Ἡ ἁγία Γραφή μᾶς πληροφορεῖ πώς στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἐκπληρώνονται οἱ ὑποσχέσεις (Γέν. ιβ΄ 7)· εἶναι ὁ «ἔσχατος Ἀδάμ» (Α΄Κορ. ιε΄ 45), ὁ γενάρχης τοῦ νέου Ἰσραήλ (Ρωμ. θ΄ 6-8. Γαλ. γ΄ 16. Πραξ. γ΄ 25), ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου (Λουκ. β΄11).
«Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐπλάσθη ἀπό τήν γῆν, γήϊνος ὁ δεύτερος ἄνθρωπος, δηλαδή ὁ Κύριος, εἶναι ἀπό τόν οὐρανόν. Ὅπως εἶναι ὁ γήϊνος ἄνθρωπος, τέτοιοι εἶναι καί οἱ γήϊνοι· καί ὅπως εἶναι ὁ ἐπουράνιος, τέτοιοι εἶναι καί οἱ ἐπουράνιοι· καί ὅπως ἐφορέσαμε τήν εἰκόνα τοῦ γήϊνου, θά φορέσουμε καί τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου. Σᾶς λέγω τοῦτο ἀδελφοί, ὅτι σάρκα καί αἷμα δέν μποροῦν νά κληρονομήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἡ φθορά κληρονομεῖ τήν ἀφθαρσία» (Α΄ Κορ. ιε΄ 47-50).
Ἄν ὁ Χριστός ἦταν ἁπλός ἄνθρωπος, γήϊνος, «σάρκα καί αἷμα», τότε ὅλα εἶναι βυθισμένα στή φθορά καί στό θάνατο· μόνο ἄν πράγματι ἦταν «ἑπουράνιος», μπορεῖ νά μᾶς χαρίσει τήν ἀφθαρσία. Ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα καταδικάστηκε στό θάνατο ἐξ αἰτίας «τοῦ ἁμαρτήματος τοῦ ἑνός»· ὅμως ἡ χάρις καί ἡ δωρεά πού ἦλθε μέσῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν περισσότερο ἀπό ἀρκετή γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου (Ρωμ. ε΄ 15. Πρβλ. Ἰω. γ΄ 6. Α΄ Ἰω. α΄ 2-3, Ἐφέσ. β΄ 14-18).
Ὅπως μέσῳ τοῦ πρώτου Ἀδάμ κυριάρχησε στόν κόσμο ὁ θάνατος, ἔτσι καί μέσῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά «ζωοποιηθεῖ»· «ἡ ἀρχή εἶναι ὁ Χριστός· ἔπειτα, κατά τήν παρουσία του, ὅσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ». (Α΄ Κορ. ιε΄ 22-23).
Μ’ αὐτή τήν ἔννοια ὀνομάζεται «πρωτότοκος μεταξύ πολλών ἀδελφῶν»: «πρώτη ἀπό τίς ἄλλες ἐσώθη καί ἀπελευθερώθη ἡ σάρκα Ἐκείνου, ἐπειδή ἦταν σῶμα αὐτοῦ τοῦ Λόγου καί ἔτσι πλέον ἐμεῖς, μέ τό νά εἴμαστε σύσσωμοι, σωζόμαστε ὅπως καί ἐκεῖνο τό σῶμα» (Μ. Ἀθαν., Πρβλ. Ψαλμ. κα΄ 23 Ρωμ. η΄29. Κολ. α΄ 18. Ἑβρ. α΄ 6, β 11-12. Ἀποκ. α΄ 5).
Ὀνομάσθηκε ἀκόμη «πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολ. α΄15) «διά τήν φιλανθρωπία τοῦ Πατρός», ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο ἐδημιούργησε τά πάντα διά τοῦ Λόγου Του, ἀλλά καί ἐπειδή θά ὁδηγήσει καί ὁλόκληρη τήν κτίση στήν ἐλευθερία ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς, στήν ἔνδοξο ἐλευθερία τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. η΄ 19-21).
Πράγματι ἡ ἁγία Γραφή μᾶς μεταδίδει τό ἄγγελμα τῆς ἐλπίδας καί τῆς χαρᾶς: «Καί αὐτός εἶναι κεφαλή τοῦ σώματος δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ ἀρχή, ὁ πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, διά νά γίνει αὐτός πρῶτος εἰς ὅλα. Διότι σ’ αὐτόν εὐαρεστήθηκε νά κατοικήσει ὅλο τό πλήρωμα (τοῦ Θεοῦ) καί δι’ αὐτοῦ νά συμφιλιώσει (ἀποκαταλλάξαι) μέ τόν ἑαυτό του τά πάντα, τόσο τά ἐπίγεια ὅσο τά ἐπουράνια, ἀφοῦ ἔφερε τήν εἰρήνη μέ τό αἷμα τοῦ Σταυροῦ Του» (Κολ. α΄ 18-20).
«Καί σεῖς κάποτε εἶσθε ἀποξενωμένοι καί ἐχθρικῆς διαθέσεως καί τά ἔργα σας ἦσαν πονηρά, ἀλλά τώρα μέ τό σάρκινο σῶμα Του σᾶς συνεφιλίωσε διά τοῦ θανάτου Του, διά νά σᾶς παρουσιάσει ἐνώπιόν Του ἁγίους, χωρίς καμμία κηλίδα καί κατηγορία. Ἀρκεῖ νά ἐξακολουθήσετε νά μένετε στήν πίστη θεμελιωμένοι καί σταθεροί» (Κολ. α΄21-23. Πρβλ. Ἐφεσ. β΄13-22).
Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐβεβαίωσε πώς εἶναι «ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» καί πώς δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος πού ὁδηγεῖ στόν Πατέρα, παρά Αὐτός μόνο (Ἰω. ιδ΄ 6. Πρβλ. α΄ 4, 14. Παροιμ. η΄ 35)· «Ἐγώ εἶμαι ἡ ἀνάσταση καί ἡ ζωή. Ὅποιος πιστεύει σ’ ἐμέ, δέν θά πεθάνει θά ζήσει καί ὅποιος ζεῖ καί πιστεύει σ’ ἐμέ, δέν θά πεθάνει ποτέ» (Ἰω. ια΄ 25-26. Πρβλ. Ρωμ. η΄11).
Οἱ ἀπόστολοι ἦσαν βέβαιοι γι’ αὐτό πού ἐκήρυτταν τό εἶχαν οἱ ἴδιοι «ψηλαφήσει» καί τό κήρυγμά τους ἀναφερόταν στό «Λόγο τῆς ζωῆς»: «ἡ ζωή ἐφανερώθηκε καί ἔχομε δεῖ καί μαρτυροῦμε καί σᾶς ἀναγγέλουμε τή ζωή τή αἰώνιο, ἡ ὁποία ἦτο μέ τόν Πατέρα καί φανερώθηκε σέ μᾶς» (Α΄ Ἰω. α΄ 1-2).
Ἡ σωτηρία λοιπόν γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι δυνατή, γιατί ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε σάρκα καί εἴδαμε τή δόξα Του, «δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀλήθειας» καί ἔτσι, Αὐτός πού κανένας ἄνθρωπος δέν εἶδε ποτέ, μᾶς φενερώθηκε στό πρόσωπο τοῦ σαρκωθέντος Λόγου (Ἰω. α΄ 14, 18).
β) Εἶναι δυνατή ἡ σωτηρία; (σελ.138-140)
Ἄν τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὄντως θεανδρικό ἡ σωτηρία εἶναι πραγματικότητα.
Ἄν ὁ Χριστός δέν εἶναι θεάνθρωπος, τότε ἡ ζωή μας δέν ἔχει κανένα νόημα.
Ἡ ἁγία Γραφή μᾶς πληροφορεῖ πώς στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἐκπληρώνονται οἱ ὑποσχέσεις (Γέν. ιβ΄ 7)· εἶναι ὁ «ἔσχατος Ἀδάμ» (Α΄Κορ. ιε΄ 45), ὁ γενάρχης τοῦ νέου Ἰσραήλ (Ρωμ. θ΄ 6-8. Γαλ. γ΄ 16. Πραξ. γ΄ 25), ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου (Λουκ. β΄11).
«Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐπλάσθη ἀπό τήν γῆν, γήϊνος ὁ δεύτερος ἄνθρωπος, δηλαδή ὁ Κύριος, εἶναι ἀπό τόν οὐρανόν. Ὅπως εἶναι ὁ γήϊνος ἄνθρωπος, τέτοιοι εἶναι καί οἱ γήϊνοι· καί ὅπως εἶναι ὁ ἐπουράνιος, τέτοιοι εἶναι καί οἱ ἐπουράνιοι· καί ὅπως ἐφορέσαμε τήν εἰκόνα τοῦ γήϊνου, θά φορέσουμε καί τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου. Σᾶς λέγω τοῦτο ἀδελφοί, ὅτι σάρκα καί αἷμα δέν μποροῦν νά κληρονομήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἡ φθορά κληρονομεῖ τήν ἀφθαρσία» (Α΄ Κορ. ιε΄ 47-50).
Ἄν ὁ Χριστός ἦταν ἁπλός ἄνθρωπος, γήϊνος, «σάρκα καί αἷμα», τότε ὅλα εἶναι βυθισμένα στή φθορά καί στό θάνατο· μόνο ἄν πράγματι ἦταν «ἑπουράνιος», μπορεῖ νά μᾶς χαρίσει τήν ἀφθαρσία. Ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα καταδικάστηκε στό θάνατο ἐξ αἰτίας «τοῦ ἁμαρτήματος τοῦ ἑνός»· ὅμως ἡ χάρις καί ἡ δωρεά πού ἦλθε μέσῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν περισσότερο ἀπό ἀρκετή γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου (Ρωμ. ε΄ 15. Πρβλ. Ἰω. γ΄ 6. Α΄ Ἰω. α΄ 2-3, Ἐφέσ. β΄ 14-18).
Ὅπως μέσῳ τοῦ πρώτου Ἀδάμ κυριάρχησε στόν κόσμο ὁ θάνατος, ἔτσι καί μέσῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά «ζωοποιηθεῖ»· «ἡ ἀρχή εἶναι ὁ Χριστός· ἔπειτα, κατά τήν παρουσία του, ὅσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ». (Α΄ Κορ. ιε΄ 22-23).
Μ’ αὐτή τήν ἔννοια ὀνομάζεται «πρωτότοκος μεταξύ πολλών ἀδελφῶν»: «πρώτη ἀπό τίς ἄλλες ἐσώθη καί ἀπελευθερώθη ἡ σάρκα Ἐκείνου, ἐπειδή ἦταν σῶμα αὐτοῦ τοῦ Λόγου καί ἔτσι πλέον ἐμεῖς, μέ τό νά εἴμαστε σύσσωμοι, σωζόμαστε ὅπως καί ἐκεῖνο τό σῶμα» (Μ. Ἀθαν., Πρβλ. Ψαλμ. κα΄ 23 Ρωμ. η΄29. Κολ. α΄ 18. Ἑβρ. α΄ 6, β 11-12. Ἀποκ. α΄ 5).
Ὀνομάσθηκε ἀκόμη «πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολ. α΄15) «διά τήν φιλανθρωπία τοῦ Πατρός», ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο ἐδημιούργησε τά πάντα διά τοῦ Λόγου Του, ἀλλά καί ἐπειδή θά ὁδηγήσει καί ὁλόκληρη τήν κτίση στήν ἐλευθερία ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς, στήν ἔνδοξο ἐλευθερία τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. η΄ 19-21).
Πράγματι ἡ ἁγία Γραφή μᾶς μεταδίδει τό ἄγγελμα τῆς ἐλπίδας καί τῆς χαρᾶς: «Καί αὐτός εἶναι κεφαλή τοῦ σώματος δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ ἀρχή, ὁ πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, διά νά γίνει αὐτός πρῶτος εἰς ὅλα. Διότι σ’ αὐτόν εὐαρεστήθηκε νά κατοικήσει ὅλο τό πλήρωμα (τοῦ Θεοῦ) καί δι’ αὐτοῦ νά συμφιλιώσει (ἀποκαταλλάξαι) μέ τόν ἑαυτό του τά πάντα, τόσο τά ἐπίγεια ὅσο τά ἐπουράνια, ἀφοῦ ἔφερε τήν εἰρήνη μέ τό αἷμα τοῦ Σταυροῦ Του» (Κολ. α΄ 18-20).
«Καί σεῖς κάποτε εἶσθε ἀποξενωμένοι καί ἐχθρικῆς διαθέσεως καί τά ἔργα σας ἦσαν πονηρά, ἀλλά τώρα μέ τό σάρκινο σῶμα Του σᾶς συνεφιλίωσε διά τοῦ θανάτου Του, διά νά σᾶς παρουσιάσει ἐνώπιόν Του ἁγίους, χωρίς καμμία κηλίδα καί κατηγορία. Ἀρκεῖ νά ἐξακολουθήσετε νά μένετε στήν πίστη θεμελιωμένοι καί σταθεροί» (Κολ. α΄21-23. Πρβλ. Ἐφεσ. β΄13-22).
Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐβεβαίωσε πώς εἶναι «ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» καί πώς δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος πού ὁδηγεῖ στόν Πατέρα, παρά Αὐτός μόνο (Ἰω. ιδ΄ 6. Πρβλ. α΄ 4, 14. Παροιμ. η΄ 35)· «Ἐγώ εἶμαι ἡ ἀνάσταση καί ἡ ζωή. Ὅποιος πιστεύει σ’ ἐμέ, δέν θά πεθάνει θά ζήσει καί ὅποιος ζεῖ καί πιστεύει σ’ ἐμέ, δέν θά πεθάνει ποτέ» (Ἰω. ια΄ 25-26. Πρβλ. Ρωμ. η΄11).
Οἱ ἀπόστολοι ἦσαν βέβαιοι γι’ αὐτό πού ἐκήρυτταν τό εἶχαν οἱ ἴδιοι «ψηλαφήσει» καί τό κήρυγμά τους ἀναφερόταν στό «Λόγο τῆς ζωῆς»: «ἡ ζωή ἐφανερώθηκε καί ἔχομε δεῖ καί μαρτυροῦμε καί σᾶς ἀναγγέλουμε τή ζωή τή αἰώνιο, ἡ ὁποία ἦτο μέ τόν Πατέρα καί φανερώθηκε σέ μᾶς» (Α΄ Ἰω. α΄ 1-2).
Ἡ σωτηρία λοιπόν γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι δυνατή, γιατί ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε σάρκα καί εἴδαμε τή δόξα Του, «δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀλήθειας» καί ἔτσι, Αὐτός πού κανένας ἄνθρωπος δέν εἶδε ποτέ, μᾶς φενερώθηκε στό πρόσωπο τοῦ σαρκωθέντος Λόγου (Ἰω. α΄ 14, 18).
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
Ἔτος 1994
σελίδες 138-140
Ἔτος 1994
σελίδες 138-140
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου