Ἡ φιλονικία μεταξύ τῶν συζύγων

Ὁ ἐγωισμός καί τό ἴδιον θέλημα αἰτία φιλονικίας

«Ὁ συνήθης λόγος διαπληκτισμοῦ καί φιλονικίας (μεταξύ τῶν συζύγων)», παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «εἶναι ὁ ἐγωισμός καί τό ἴδιον θέλημα». Πόσο σοφά εἶναι αὐτά πού λέει ὁ Ἅγιος! ...

Ὁ ἐγωισμός καί τό ἴδιο θέλημα... Ὁ μεγάλος ἐχθρός τῆς σωτηρίας μας. «Τό θέλημα», εἶπαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, «εἶναι τό χάλκινο τεῖχος πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό». Ὁ ἐγωισμός, ἀπό τόν ὁποῖο ἐκτρέφεται τό ἴδιο θέλημα, εἶναι, σύμφωνα μέ τόν Γέροντα Παΐσιο, «τό ἀναρχικό παιδί τῆς ὑπερηφάνειας». Ἡ ὑπερηφάνεια, ὁ ἐγωισμός καί τό ἴδιον θέλημα εἶναι αὐτά πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί μᾶς ἀπομακρύνουν τόν ἕνα ἀπό τόν ἄλλο, σπέρνοντας τήν ταραχή, τήν ἀντιπάθεια, τή ζήλεια, τό φθόνο, τήν ἔχθρα.

Ὅταν ὁ ἕνας ἀπό τούς συζύγους κρατάει τό θέλημά του πεισματικά, «στήνει» τό θέλημά του καί θέλει νά τό ἐπιβάλλει στόν ἄλλο, οὐσιαστικά διασπᾶ τό σῶμα τῆς οἰκογένειας, κάνει μία διχοτομική-αὐτοκαταστροφική-διαλυτική ἐνέργεια. Σκοτώνει τήν εἰρήνη καί εἰσάγει ἀφορμές πολέμου, ταραχῶν καί διαπληκτισμῶν. Τότε, τό σπίτι γίνεται «κόλαση» καί τά μέλη πού συναποτελοῦν τήν οἰκογένεια κυριεύονται ἀπό τό πονηρό πνεῦμα καί «κολάζονται». Ὅταν φεύγει ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη, ἀντεισέρχεται ἡ ταραχή καί τό μῖσος, μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Μεταφραστής. Ὅπου παύει τό φῶς γίνεται σκοτάδι.

Ὅλοι ξέρουμε πόσο εὔκολο εἶναι νά συμβεῖ αὐτό μέσα στήν οἰκογένεια. Ὅταν ὁ καθένας ἐμμένει στό θέλημά του, τότε συμβαίνει αὐτός ὁ διαπληκτισμός, αὐτός ὁ «τσακωμός», ὅπως τόν λέμε.

Γι’ αὐτό ἐκεῖ, ὅπου δέν ὑπάρχει τό «ἴδιον θέλημα», ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ταπείνωση καί ὄχι ἐγωισμός, ἐπικρατεῖ ὁμόνοια καί εἰρήνη.

Ἡ οἰκογένεια μοιάζει πάρα πολύ μέ ἕνα μικρό μοναστηράκι.

Ὅπως στό μοναστῆρι τό πρῶτο πού ζητιέται ἀπό τόν ἐντασσόμενο σ’ αὐτό εἶναι ἡ ὑπακοή -δηλαδή τό νά μήν ἔχει κανείς δικό του θέλημα-, τό ἴδιο ζητιέται καί ἀπό τά μέλη τῆς χριστιανικῆς οἰκογένειας: Θά πρέπει νά μάθει ὁ ἄντρας νά μήν ἔχει δικό του θέλημα καί ἡ γυναῖκα ἐπίσης, νά μήν ἔχει δικό της θέλημα. Αὐτό μετά θά πρέπει νά τό διδάξουν καί στά παιδιά τους. Θά πρέπει ὅλοι μέσα στήν οἰκογένεια καί πρωτίστως οἱ δυό σύζυγοι νά δίνουν τό θέλημά τους στό Θεό καί νά κάνουν πάντα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν λοιπόν καί ὁ ἄντρας καί ἡ γυναίκα προσπαθοῦν νά κόβουν τό δικό τους θέλημα καί νά κάνουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε ἀποκτοῦν καί οἱ δυό τό ἴδιο θέλημα, ὁπότε εἶναι ἀδύνατο νά ὑπάρξει διαφωνία, διαπληκτισμός, ταραχή, «τσακωμός».

Ἀντίθετα, ὅταν ὁ καθένας κρατάει τό δικό του θέλημα, πάντα ὑπάρχει μιά αἰτία καί μιά συνεχής κατάσταση ἔντασης καί ἐκνευρισμοῦ. Σέ μία τέτοια οἰκογένεια, ὁ καθένας προσπαθεῖ νά ἐπιβάλει τό θέλημά του στόν ἄλλον, νά ἔχει «τό πάνω χέρι» ὅπως λέμε, νά κάνει τό «κουμάντο».

Ἡ ἀγάπη καί ἡ συμφωνία τῶν συζύγων, ἀποτελεῖ βασική προϋπόθεση γιά τήν εὐημερία ὅλης τῆς οἰκογένειας. Ἄν οἱ γονεῖς δέν εἶναι ἀγαπημένοι, τότε ὅλη ἡ οἰκογένεια δέν εὐημερεῖ. Τότε καί τά παιδιά δέν αἰσθάνονται καλά, ἀλλά καί οἱ σύζυγοι δέν χαίρονται τήν ζωή τους.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http:Hristospanagia3.blogspot.com

Πηγή εἰκόνας τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ.