Ἡ σημασία τῆς ἄσκησης στήν οἰκογένεια

Η ΑΣΚΗΣΗ, Η ΕΚΚΟΠΗ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

«Ὁ ὀρθόδοξος ἀσκητισμός δέν εἶναι μόνο γιά τά Μοναστήρια, ἀλλά καί γιά τόν κόσμο» δίδασκε ὁ Γέροντας Πορφύριος.

-Ἡ ἄσκηση τί χρειάζεται, τί κάνει; Εἶναι ἄραγε ἀπαραίτητη στήν ζωή τοῦ Χριστιανοῦ;

­- Χωρίς τήν ἄσκηση εἶναι ἀδύνατη ἡ θεραπεία, ὁ ἁγιασμός τοῦ πιστοῦ. Ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε ὅτι: «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν». Ἡ ἄσκηση εἶναι ἡ ἅγια βία πού ἀσκεῖ ὁ Χριστιανός στόν ἑαυτό του, γιά νά νικήσει τούς τρεῖς μεγάλους γίγαντες: Τήν ραθυμία (τεμπελιά), τήν λήθη (λησμοσύνη) καί τήν ἄγνοια.

Ἡ Θεία Χάρη μαζί μέ τήν εὐλογημένη καί διακριτική - κάτω ἀπό τήν καθοδήγηση Πνευματικοῦ ὁδηγοῦ- ἄσκηση δίνει στόν ἄνθρωπο τίς ἀπελευθερωτικές δυνάμεις πού ἀπαιτοῦνται, ὥστε νά νίκήσει τά πάθη του. Κατ’ ἐξοχήν, μάλιστα, ἡ ἄσκηση βοηθεῖ τόν πιστό, ὥστε νά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τήν φιλαυτία του.

Ὅταν κανείς ἔχει ἐγκράτεια, γιά παράδειγμα στό φαγητό, ἀντιστρατεύεται σέ αὐτήν τήν ἐπιθυμία τῆς τροφῆς, πού εἶναι βεβαίως φυσική καί ἀδιάβλητη. Ὅταν ὅμως τίς ἀνάγκες, πού σχετίζονται μέ τήν σωματική μας συντήρηση, τίς ὑπερκαλύπτουμε, τότε ἡ πράξη π.χ. τῆς λήψης τροφῆς γίνεται διαβλητή καί ἁμαρτωλή. Ὅταν τρῶμε παραπάνω ἀπό ὅσο χρειαζόμαστε, πέφτουμε στήν ἁμαρτία, στό πάθος τῆς γαστριμαργίας.

Ὅταν κανείς ἀντιστέκεται λοιπόν σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἐπιθυμία, τότε μαθαίνει νά ἀντιστέκεται γενικότερα στό θέλημά του. Καί αὐτό ἀκριβῶς εἶναι πού τόν βοηθάει νά ὑπακούει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά κόβει τό δικό του θέλημα κάθε στιγμή. Ὅταν αὐτό τό κάνει καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα, τότε πετυχαίνουν καί οἱ δυό νά ἔχουν τό ἴδιο θέλημα, τότε φθάνουν στήν ἑνότητα.

Ὅταν δέν ἔχουν ἄσκηση, ὅταν δέν ὑποτάσσονται στήν νηστεία πού ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία, (τώρα γιά παράδειγμα ἀπ΄τήν Δευτέρα θά ἔχουμε νηστεία γιά ἕνα μήνα, τήν νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων) τότε δέν μποροῦν γενικότερα νά ὑποτάξουν τά διάφορα σαρκικά καί φίλαυτα θελήματά τους καί νά τά ἐλέγξουν. Ὅταν οἱ γονεῖς, οἱ σύζυγοι δέν ὑποτάσσονται στήν Ἐκκλησία, στήν νηστεία, στούς κανόνες Της, τότε γενικότερα συνηθίζουν νά μήν ὑποτάσσονται στόν Θεό. Γενικότερα, μαθαίνουν νά ἔχουν τό δικό τους θέλημα καί νά θέλουν νά τό ἐπιβάλλουν, ὁπότε μετά ὑπάρχει ἡ μεταξύ τους διάσταση. Τότε δέν ὑποτάσσονται καί ὁ ἕνας στόν ἄλλο. Τά παιδιά ἐπίσης μαθαίνουν νά μήν κάνουν ὑπακοή οὔτε στούς γονεῖς τους οὔτε στό Θεό. Ἔτσι ἡ οἰκογένεια δυσλειτουργεῖ. Ὅταν ὁ καθένας «κόβει τό θέλημά του» καί κάνει τό θέλημα τοῦ ἄλλου (ἐκτός ἁμαρτίας), τότε μιμεῖται τόν Χριστό. Τότε φέρνει τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μέσα του καί γύρω του· ἐπηρεάζει μυστικά καί εὐεργετικά τούς ἄλλους· φέρνει τήν Εἰρήνη-Χριστό στήν οἰκογένειά του.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://Hristospanagia3.blogspot.com