Πῶς ὁ ἄνθρωπος γίνεται ναός καί βασίλειο τοῦ Θεοῦ;

«ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;»(Α΄ Κορ. 3, 16)΄

μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τό «στόμα» τοῦ Χριστοῦ...

«Παιδί μου δός μου τήν καρδιά σου» (Παροιμ. κγ´ 26) μᾶς λέγει καί ὁ Κύριος,  μέσα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη...

-Τί σημαίνουν αὐτά; Πῶς εἴμαστε ναός τοῦ Θεοῦ; Καί γιατί, ἄραγε, ζητᾶ τήν καρδιά μας ὁ Κύριος;

-Διότι θέλει νά μᾶς κάνει ναό του, θέλει τήν καρδιά μας νά τήν κάνει ἱερό βῆμα,  καί διότι θέλει σ᾿ αὐτή νά ἐγκαθιδρύσει τήν Βασιλεία Του. 

Θέλει νά μᾶς δώσει νά ζήσουμε κι ἐμεῖς τή χαρά Του, θέλει νά μετέχουμε στήν ἄπειρη μακαριότητά Του. Θέλει νά εἶναι Ἐκεῖνος βασιλέας μέσα μας κι ἐμεῖς ἱερεῖς Του.

Ἀπό τήν στιγμή τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ὁ χριστιανός εἶναι δυνάμει ναός τοῦ Θεοῦ.

  «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναός τοῦ Θεοῦ ἐστέ καί τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;»(Α΄ Κορ. 3, 16), μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος.  

Ὁ ὅλος ἄνθρωπος πρέπει νά γίνει ἐνεργείᾳ «ναός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος». Αὐτό γίνεται μέ τόν συνεχή πνευματικό ἀγώνα. Καίριο ρόλο παίζει ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή τῆς καρδίας.

Στόν ἀνθρωπο-ναό,  ἱερό Βῆμα εἶναι ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί Θυσιαστήριο ὁ νοῦς του.

Ὅπως πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ ὁποιουδήποτε οἰκοδομημένου ναοῦ, δέν ἐπιτρέπεται νά βάλουμε τίποτε ἄλλο, παρά μόνο τό Ἅγιο Δισκοπότηρο και τό Εὐαγγέλιο, ἔτσι καί στό Θυσιαστήριο τοῦ νοῦ τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ, δέν ἐπιτρέπεται νά ὑπάρχει τίποτε ἄλλο, παρά μόνον ὁ Χριστός, ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Χριστοῦ.

Κανένας ἄλλος λογισμός δέν μπορεῖ νά μένει ἐκεῖ, εἴτε καλός εἴτε κακός.

Ὁ νοῦς τοῦ χριστιανοῦ θά πρέπει νά εἶναι τό καθαρό καί πάναγνο θυσιαστήριο, ὅπου συνεχῶς προσφέρεται ἡ πολύ εὐάρεστη στό Θεό προσευχή, Λειτουργία καί θυσία: ἡ  ἀδιάλειπτη νοερά  καί καθαρή καρδιακή προσευχή στόν Θεό.

Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος δίνει τήν καρδιά του στόν Θεό, πραγματώνοντας τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ: «Υἱέ μου δός μου τήν καρδιά σου».

Συνάμα, μ’ αὐτόν τόν τρόπο, πραγματώνει καί τήν ἐντολή: «Ζητεῖτε πρῶτα τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ»(Ματθ. 6, 33). Γι’ Αὐτήν τήν Βασιλεία ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι «ἐντός ὑμῶν ἐστί» (Λκ. 17, 21).

Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου δυνάμει. Θά πρέπει νά γίνει καί ἐνεργείᾳ.

Γι' αυτό μᾶς λέει: Συνεχῶς «ζητεῖτε τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Κάνετε Ἐμένα Βασιλιά σας.

-Τί ἄραγε σημαίνει «νά βασιλεύει ὁ Θεός μέσα μας»;

-Σημαίνει, κάθε στιγμή, νά ἀναζητοῦμε καί νά κάνουμε τό δικό Του θέλημα, ἀρνούμενοι τό δικό μας ἀπό ἀγάπη σ΄Αὐτόν.

Τότε εἶναι πού βρισκόμαστε στόν σωστό δρόμο, γιά νά γίνουμε Βασίλειό Του.

Τότε δίνουμε τήν καρδιά μας σ’ Αὐτόν, τότε τηροῦμε τήν πρώτη ἐντολή, τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό «ἐξ ὅλης καρδίας, καί διανοίας, καί ψυχῆς καί ἰσχύος».

-Τί σημαίνει λοιπόν ζητάω τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ;

        -Σημαίνει ἀγαπῶ τόν Θεό, δηλαδή:

• Ἀρνοῦμαι τό θέλημά μου κάθε στιγμή καί ἀναζητῶ τό δικό Του.
• Ἀρνοῦμαι τή φιλαυτία μου καί τά ἄλλα πάθη μου καί τηρῶ τίς ἐντολές Του.
• Ἀρνοῦμαι τήν καλοπέραση, πού τρέφει τά πάθη, καί κάνω ἄσκηση, νηστεύω, κακοπαθῶ γιά χάρη τοῦ Κυρίου- ἀπό ἀγάπη γιά τόν Κύριο.
• Ἀρνοῦμαι τόν ἐγωισμό, τήν οἴηση, τήν ὑπερηφάνεια, πού συνιστοῦν τό εὔκρατο κλίμα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν παθῶν.
• Ἐγκολπώνομαι τήν ταπείνωση, τήν ταπεινοφροσύνη στούς λογισμούς, τήν εὐτέλεια σ’ ὅλες μου τίς κτήσεις, (δέν ἀγαπάω τήν πολυτέλεια, μιμούμενος τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε τίποτε σχεδόν), ἐπιδιώκω τήν ἔσχατη θέση κάθε στιγμή, εὐδοκῶ στήν ἀτιμία καί τήν περιφρόνηση πού μοῦ κάνει ὁ ὁποιοσδήποτε, δέν προσβάλλομαι ἀπό τίποτα, καί ὅλα αὐτά γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος τά ὑπέφερε ὅλα αὐτά ἀγογγύστως στόν ὑπέρτατο βαθμό.
• Προσεύχομαι ἀδιάλειπτα καί δίνω κάθε σκέψη μου σ’ Αὐτόν τόν Λατρευτό τῆς καρδιᾶς μου.
• Ζητῶ νά βασιλεύει Αὐτός σ’ ὅλη μου τήν ὕπαρξη.
• Ἐπιθυμῶ Αὐτός ὁ Κύριος νά κυβερνᾶ τά συναισθήματα, τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς μου (τό θυμό, τίς ἐπιθυμίες, τό νοῦ μου) τά διανοήματά μου, τό σῶμα μου καί τήν ψυχή μου. 
• Ἀγωνίζομαι νά πραγματώσω μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τό Ἀποστολικό: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός».
• Προσπαθῶ κάθε μου βλέμμα νά εἶναι γι’ Αὐτόν, κάθε μου ἄκουσμα, κάθε μου λόγος, κάθε μου κίνηση, κάθε μου ἐνέργεια, κάθε κίνηση τῆς ψυχῆς μου νά εἶναι ὅλα γιά τόν Κύριο καί μόνο γι’ Αὐτόν. Νά εἶναι ὁ Χριστός τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, ἡ ἀφορμή καί ὁ σκοπός σέ ὅλα ὅσα κάνω ἤ σκέπτομαι.

·         Προσπαθῶ νά ἔχω ἐνεργό τό Ἅγιο Πνεῦμα μέσα μου, διότι, μόνο δι’ Αὐτοῦ, θά μπορέσω νά κατορθώσω καί νά ζήσω ὅλα ὅσα ἀνέφερα προηγουμένως.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἀρετή, δέν εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο κατόρθωμα, ἀλλά ἕνα θεανθρώπινο ἐπίτευγμα: Εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς συνεργασίας τῆς ἀνθρώπινης θέλησης μέ τήν Θεία Χάρη.

Πῶς ἐπανενεργοποιεῖται (ἐπανανακαλύπτεται) ἡ Θεία Χάρη, τήν ὁποία ἤδη  ἔχουμε λάβει κατά τό Ἅγιο Βάπτισμά μας;

Μέ τήν ὅλη πνευματική προσπάθεια καί πρό πάντων  μέ:

 α) τήν μετάνοια- τακτική ἐξομολόγηση διά τῆς ὁποίας αἴρονται τά ἐμπόδια, πού δέν μᾶς ἐπιτρέπουν νά κοινωνήσουμε μέ τόν Θεό.

β)    τήν ἀδιάλειπτη προσευχή πού συνοδεύεται μέ σωματικό κόπο,

γ)   τήν πνευματική μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν Πατερικῶν καί τῶν λειτουργικῶν κειμένων.

δ)   τήν Θεία Λατρεία-Θεία Λειτουργία-Θεία Κοινωνία.

Μέ τήν βοήθεια καί τήν τήρηση ὅλων τῶν ἀνωτέρω, ὁ ἄνθρωπος δίνει τήν καρδιά του στόν Κύριο, τηρεῖ τήν πρώτη ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός Αὐτόν καί γίνεται ἐνεργείᾳ  καί πραγματικά αὐτό, γιά τό ὁποῖο ἔχει κληθεῖ νά εἶναι: Ναός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος καί Βασίλειο τοῦ Θεοῦ τοῦ Παντοκράτορος.

 Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com