Ἡ Θεία Χάρη, πού ἀνάβει-ἐπανενεργοποιεῖται μέ τήν μετάνοια, τήν ἀδιάλειπτη ἔμπονη προσευχή καί τήν Πνευματική μελέτη, συντηρεῖται καί τρέφεται μέ τήν συνεχή πράξη ὅλων τῶν ἀνωτέρω, ἀλλά πρό πάντων μέ τήν συνεχή συμμετοχή στή Θεία Λατρεία-Θεία Λειτουργία-Θεία Κοινωνία.
Τό δόσιμο τῆς καρδιᾶς (ἡ ὁποία μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καθαρίζεται καί φωτίζεται), ὁλοκληρώνεται στή διάρκεια τῆς Θείας Λατρείας καί μάλιστα τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἐκεῖ, στή Θεία Λατρεία, ὁ ἄνθρωπος νιώθει ὅτι δέν ἀνήκει στόν ἑαυτό του, ἀλλά στόν Θεό. Συνειδητοποιεῖ ὅτι ὁ Θεός εἶναι τό πᾶν γι’ αὐτόν.
Κατανοεῖ ὑπαρξιακά ὅτι στόν Θεό πρέπει νά πάει, ἐκεῖ πρέπει νά εὑρίσκεται συνεχῶς, Αὐτός εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῶν πάντων.
Στή Θεία Λειτουργία, αἰσθάνεται, ἡ ἀγαπῶσα ἀνθρώπινη καρδία, τήν Θεία ἀγάπη, πού ἐκχέεται κατακλυσμικά καί φωτοδοτικά.
Λούζεται ὁ ἄνθρωπος μέσα στό Θεῖο Φῶς τῆς Θείας Μυσταγωγίας καί τονώνεται, «ἔτι καί ἔτι», ἡ πρός τόν Θεό ἀγάπη του. Ἡ Θεία Κοινωνία συγκλονίζει τήν καρδία του. Τήν καθαρίζει ἀκόμη καί «ἀπό τόν παραμικρό μολυσμό σαρκός καί πνεύματος», πού μπορεῖ νά ὑπάρχει. Συνάμα τήν πλημμυρίζει μέ τό Θεῖο Φῶς, τήν Θεία Εἰρήνη, τήν ὑπερκόσμια θεία γαλήνη καί ἡρεμία, πού μόνο ὁ Κύριος ἔχει καί χαρίζει σ’ αὐτούς, πού προσπαθοῦν νά κάνουν τήν καρδιά τους θρόνο Του καί βασίλειό Του.
Οἱ ἱεροί κανόνες μᾶς λέγουν ὅτι, ὅποιος χωρίς λόγο δέν κοινωνεῖ γιά τρεῖς συνεχόμενες Κυριακές, ἀφορίζεται. Ἀφορίζομαι, σημαίνει ἀποκόπτομαι ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Ἀποκόπτομαι, διότι ἔχω νεκρωθεῖ.
Συμβαίνει αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος γιά τήν ἄμπελο καί τά ξερά κλήματα. Χωρίς τήν συνεχή Θεία Κοινωνία (τουλάχιστον κάθε 15-20 ἡμέρες), ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου δέν μπορεῖ νά ζήσει.
Ὁ ἄνθρωπος, πού ἀπό ἀδιαφορία καί ἀμετανοησία μένει μακρυά ἀπό τήν Θεία Λειτουργία καί τήν Θεία Κοινωνία, ἐγκληματεῖ κατά τῆς ψυχῆς του: τήν φονεύει μέσῳ τῆς ἔλλειψης πνευματικῆς τροφῆς. Ἡ τροφή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ Θεία Χάρη. Χωρίς αὐτή, ἡ ψυχή ἀρρωσταίνει καί πεθαίνει. Συμβαίνει κάτι ἀνάλογο μέ αὐτό πού συμβαίνει στό σῶμα.
Ὅταν τό ἀνθρώπινο σῶμα δέν σιτίζεται, ἐξασθενεῖ, μειώνεται ἡ ἄμυνά του, τό «πιάνουν» τά διάφορα μικρόβια, ἀρρωσταίνει καί τελικά πεθαίνει, ἄν ὁ ἄνθρωπος ἐπιμείνει στήν ἀσιτία.
Ἡ ψυχή, χωρίς τήν Θεία Χάρη ἐνεργό, δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ στά «πνευματικά μικρόβια», τούς δαίμονες καί τά πάθη. Ὑποκύπτει σ’ αὐτά, ἀρρωσταίνει καί πεθαίνει.
Ὁ Κύριος μᾶς τό εἶπε σαφῶς: «’Aμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς». «Ἐάν δέν φάγετε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί δέν πίετε τό αἷμα Του δέν ἔχετε ζωή μέσα σας»(Ἰω. 6, 53). Δηλαδή, ὅποιος δέν κοινωνεῖ τακτικά τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, πεθαίνει.
Ἕνας νεκρός δέν μπορεῖ, βέβαια, νά ἀγαπήσει τόν Θεό, δέν μπορεῖ νά ἐκπληρώσει τήν ἐντολή Του: «Υἱέ μου δός μου τήν καρδιά σου»· αὐτήν τήν ἐντολή, πού τήν ἔχει δώσει ὁ Θεός ἀπό τά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Χωρίς Θεία Λειτουργία-Θεία Κοινωνία, δέν ὑπάρχει ζωή, δέν ὑπάρχει κάθαρση τῆς καρδιᾶς, οὔτε φωτισμός, οὔτε θέωση, οὔτε σωτηρία.
Ἄριστα ἐκφράζεται τό δόσιμο τῆς καρδιᾶς στό κείμενο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, ἀπό τόν Ἀόρατο Πόλεμο, πού ἀκολουθεῖ:
Προσευχή μετά τήν Θεία Μετάληψη
Κείμενο
Ἀφοῦ δέ μεταλάβῃς, κλείσου εὐθύς εἰς τά ἀπόκρυφα τῆς καρδίας σου καί λησμονώντας κάθε κτιστόν πράγμα, ὀμίλησε μέ τόν Θεόν σου, μέ τοῦτον ἤ παρόμοιον τρόπον.
«Ὦ ὕψιστε Βασιλεῦ, τοῦ οὐρανοῦ, τίς σέ ἔφερε μέσα εἰς τήν καρδίαν μου; ὁποῦ εἶμαι ἄθλιος, πτωχός καί γυμνός;»
Καί Αὐτός θέλει σοῦ ἀποκριθῆ.
«Ἡ ἀγάπη»
Καί ἐσύ, πάλιν εἰπέ.
«Ὦ ἀγάπη Γλυκεία! τί θέλεις ἐσύ ἀπό ἐμένα;»
Αὐτός δέ, θέλει σοῦ εἰπῆ, πώς δέν θέλει ἄλλο, παρά ἀγάπην λέγοντας:
«Δέν θέλω νά ἀνάψῃ ἄλλο πῦρ εἰς τό θυσιαστήριον τῆς καρδίας σου καί εἰς ὅλα τά ἔργα σου, παρά τό πῦρ τῆς ἀγάπης μου, διά νά κατακαύσῃ αὐτό κάθε ἄλλην ἀγάπην καί κάθε ἴδιόν σου θέλημα καί νά μοῦ δώσῃ εἰς ὀσμήν εὐωδίας. Τοῦτο ἐζήτησα καί ζητῶ πάντοτε ἀπό λόγου σου. Διότι ἐπιθυμῶ νά Εἶμαι ὅλος ἰδικός σου καί ἐσύ ὅλος ἰδικός μου, τό ὁποῖον δέν θέλει γίνει ποτέ, ἕως ὁποῦ δέν ὑποτάξῃς τόν ἑαυτόν σου, ἀλλά μένεις προσκολλημένος εἰς τήν ἀγάπην τοῦ ἑαυτοῦ σου, εἰς τήν ἰδίαν σου γνώμην καί εἰς κάθε ὄρεξιν καί φιλοτιμίαν σου. Σοῦ ζητῶ τό μῖσος τοῦ ἑαυτοῦ σου, διά νά σοῦ δώσω τήν ἀγάπην μου. Ζητῶ τήν καρδίαν σου νά ἑνωθῇ μέ τήν ἰδικήν μου, ἥτις, διά τοῦτο μοῦ ἀνοίχθη μέ τήν λόγχη ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν. Καί ζητῶ ὅλον ἐσέ, διά νά εἶμαι καί Ἐγώ ὅλος δικός σου. Ἐσύ βλέπεις ὅτι ἐγώ εἶμαι ἀσυγκρίτου τιμῆς καί ὅμως γίνομαι τόσης τιμῆς, ὅσης εἶσαι ἐσύ. Ἀγόρασέ με λοιπόν, ὦ ψυχή μου ἠγαπημένη, μέ τό νά δοθῇς εἰς ἐμέ. Ἐγώ θέλω, γλυκύτατόν μου τέκνον, νά μή θέλῃς οὐδέν, νά μήν ἀκούῃς οὐδέν, νά μήν βλέπεις οὐδέν ἐκτός ἀπό Ἐμένα καί ἐκτός ἀπό τό θέλημά μου. Διά νά θέλω καί ἐγώ κάθε πράγμα εἰς ἐσέ, νά ἐννοῶ εἰς ἐσέ, νά ἀκούω εἰς ἐσέ καί νά βλέπω εἰς ἐσέ, εἰς τρόπον ὁποῦ, τό ἰδικόν σου οὐδέν, καταρουφιζόμενον (περιεχόμενον) εἰς τήν ἄβυσσον τῆς ἀπειρίας (φιλανθρωπίας) μου νά μεταβάλλεται εἰς ἐκείνην καί ἔτσι, ἐσύ θέλεις εἶσαι εἰς Ἐμέ ὅλος πληρέστατος, εὐτυχέστατος καί μακάριος, καί Ἐγώ εἰς ἐσέ Ὅλος Θεραπευμένος καί Εὐχαριστημένος
Μετάφραση
Καί ἀφοῦ μεταλάβεις, κλείσου ἀμέσως στά ἀπόκρυφα τῆς καρδιᾶς σου καί λησμονώντας κάθε κτιστό πράγμα, μίλησε μέ τόν Θεό σου, μέ αὐτόν ἤ μέ παρόμοιο τρόπο:
«Ὦ Ὕψιστε Βασιλιᾶ τοῦ οὐρανοῦ, τί σέ ἔφερε στήν καρδιά μου, σέ μένα, πού εἶμαι ἄθλιος, φτωχός, τυφλός καί γυμνός;»
Καί αὐτός θά σοῦ ἀπαντήσει:
«Ἡ ἀγάπη»
Καί σύ πάλι πές:
«Ὦ ἀγάπη ἄκτιστη! Ὦ ἀγάπη γλυκειά! Τί θέλεις ἐσύ ἀπό ἐμένα;»
Καί αὐτός θά σοῦ πεῖ ὅτι δέν θέλει τίποτε ἄλλο παρά ἀγάπη λέγοντας:
«Δέν θέλω νά ἀνάψει ἄλλη φωτιά στό θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς σου καί σέ ὅλα τά ἔργα σου, παρά μόνον ἡ φωτιά τῆς ἀγάπης μου, γιά νά κατακάψει κάθε ἄλλη ἀγάπη καί κάθε προσωπικό σου θέλημα καί νά μοῦ τό παραδώσει ὡς ὀσμή εὐωδίας. Αὐτό ζήτησα καί ζητῶ πάντοτε ἀπό σένα. Διότι ἐπιθυμῶ νά εἶμαι ὅλος δικός σου καί σύ ὅλος δικός μου, πράγμα τό ὁποῖο δέν θά γίνει ποτέ, ἄν δέν ὑποτάξεις τόν ἑαυτό σου, ἀλλά μένεις προσκολημμένος στήν ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ σου, στήν δική σου τήν γνώμη καί σέ κάθε ἐπιθυμία σου καί τιμή τοῦ κόσμου (φιλοτιμία). Σοῦ ζητῶ τό μῖσος τοῦ ἑαυτοῦ σου, γιά νά σοῦ παραδώσω τήν ἀγάπη μου. Ζητῶ τήν καρδιά σου, γιά νά ἑνωθεῖ μέ τήν δική μου, πού γιά τόν λόγο αὐτό μοῦ ἀνοίχθηκε μέ τήν λόγχη πάνω στό σταυρό. Καί ζητῶ ὁλόκληρον ἐσένα, γιά νά εἶμαι ὁλόκληρος δικός σου. Ἐσύ βλέπεις ὅτι, ἐγώ, εἶμαι ἀσύγκριτης τιμῆς, καί ὅμως γίνομαι τόσο, ὅσο ἀξίζεις ἐσύ. Ἀγόρασέ με λοιπόν, ὦ ψυχή μου ἀγαπημένη, μέ τό νά δοθεῖς σέ μένα. Ἐγώ θέλω, πολύ ἀγαπητό μου παιδί, νά μήν θέλεις τίποτε, νά μήν ἀκοῦς τίποτε, νά μήν βλέπεις τίποτε ἄλλο, ἐκτός ἀπό Ἐμένα καί τό θέλημά Μου, γιά νά θέλω κι ἐγώ κάθε πράγμα σ' ἐσένα, νά σκέπτωμαι γιά σένα, νά σοῦ ὑπακούω, καί νά βλέπω σέ σένα, ὥστε τό δικό σου μηδέν, ἀφοῦ περιέλθει στήν ἄβυσσο τῆς ἀπειρίας Μου, νά μεταβάλλεται σ’ ἐκείνην, κι’ ἔτσι θά εἶσαι σέ Μένα γεμάτος ἀπό περιεχόμενο (δέν θά αἰσθάνεσαι κενός), πάρα πολύ εὐτυχισμένος καί μακάριος, καί Ἐγώ ἀπό σένα πολύ ἱκανοποιημένος καί εὐχαριστημένος».
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου