Η αντιμετώπιση του θανάτου

-Γέροντα, γιατί, ενώ ο θάνατος είναι το πιο σίγουρο γεγονός για τον άνθρωπο, εμείς τον ξεχνούμε;
- Ξέρεις, παλιά στα κοινόβια υπήρχε ένας μονάχος που είχε ως διακονία να θυμίζει στους άλλους Πατέρες τον θάνατο. Περνούσε λοιπόν την ώρα της διακονίας από τους αδελφούς και έλεγε στον καθέναν:
"Αδελφέ, θα πεθάνουμε". Η ζωή είναι τυλιγμένη με την θνητή σάρκα. Το μεγάλο αυτό μυστικό δεν είναι εύκολο να το καταλάβουν όσοι άνθρωποι είναι μόνο "σάρκες", γι'αυτό δεν θέλουν να πεθάνουν, δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για θάνατο. Έτσι ο θάνατος γι'αυτούς είναι διπλός θάνατος και διπλή στεναχώρια.

Ευτυχώς όμως ο Καλός Θεός οικονόμησε, ώστε να βοηθιούνται από μερικά πράγματα οι ηλικιωμένοι, που φυσιολογικά είναι πιο κοντά στο θάνατο. Ασπρίζουν τα μαλλιά, κόβεται το κουράγιο, οι δυνάμεις τους σιγά-σιγά τους εγκαταλείπουν, αρχίζουν να τρέχουν τα σάλια, οπότε ταπεινώνονται και αναγκάζονται να φιλοσοφούν πάνω στη ματαιότητα αυτού του κόσμου.
Γέροντας Παΐσιος
Λόγοι Δ΄ (Οικογενειακή ζωή)

http://proslalia.blogspot.com/2010/09/blog-post_6146.html